τῆς Καλλιόπης Προκοπάκη, ψυχιάτρουὍπως πολλοὶ Ἕλληνες, παρακολουθῶ μὲ ἀνησυχία καὶ προβληματισμὸ τὶς ὁλοένα ἐντεινόμενες προσπάθειες τῆς πολιτείας νὰ ὑποβαθμίση καὶ νὰ ὠθήση στὸ περιθώριο τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ πίστι μας. Παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ πρόσφατη προσπάθεια καταξιώσεως τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὡς φυσιολογικῆς πρακτικῆς καὶ μορφῆς οἰκογενείας. Ἡ ἐπιστολή μου ἔχει σκοπὸ νὰ σᾶς ἐνημερώση γιὰ τὴν ἔντονη διαφωνία μου πρὸς τὸ πρόγραμμα «κατὰ τοῦ ρατσισμοῦ καὶ τῆς ὁμοφυλοφιλίας», ποὺ προωθήθηκε σὲ Γυμνάσια καὶ Λύκεια τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸ Ε.ΣΥ.Ν., (κατόπιν προτάσεως τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης) μὲ τὴν ὑποστήριξι τοῦ Ὑπουργείου Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων.
Ὡς εἰδικὴ Ψυχίατρος παίδων-ἐφήβων αἰσθάνομαι τὴν ἠθικὴ ὑποχρέωσι, βάσει τῶν γνώσεων γιὰ τὴν ἀνάπτυξι τῶν παιδιῶν καὶ τῶν ἐφήβων καὶ τοῦ πῶς αὐτὴ μπορεῖ νὰ ἐπηρεασθῆ ἀπὸ ἐρεθίσματα τοῦ περιβάλλοντος, νὰ ἐπισημάνω τὰ σημεῖα τοῦ προγράμματος, ποὺ θεωρῶ ἀπαράδεκτα, ἀντιεκπαιδευτικὰ καὶ ἐπικίνδυνα.
Ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενο, οἱ νέοι καλοῦνται νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ τὸν «ἰδιαίτερο σεξουαλικὸ προσανατολισμὸ»(!) ὡς φυσιολογικὴ καὶ ἰσότιμη ἐκδοχὴ τῆς σεξουαλικότητος, καὶ νὰ ἀπορρίψουν κάθε σκέψι ἢ στάσι, ποὺ κρατᾷ ἀποστάσεις καὶ ἐπιφυλάξεις πρὸς τὴν ὁμοφυλοφιλικὴ συμπεριφορά.
Οἱ προτροπές, 18 τὸν ἀριθμό, παρουσιάζονται ἐν κινήσει κάτω ἀπὸ δύο μάτια, μέσα σὲ πλαίσιο μὲ τὴν ἐπικεφαλίδα «Εἶναι ἐπικίνδυνο», εἰκόνα ποὺ θυμίζει πρακτικὲς ὑπνωτισμοῦ. Παραθέτω μερικὲς ἀπὸ τὶς συμπεριφορὲς ποὺ προτρέπουν τοὺς ἐφήβους νὰ ἀποφεύγουν: «εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ νοιώθης ἀσφάλεια μόνο μαζὶ “μὲ τοὺς δικούς σου”», «εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ σ’ ἐνοχλῆ ὅ,τι φαίνεται διαφορετικό», «εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ βλέπης μόνο κινδύνους καὶ ποτὲ εὐκαιρίες», «εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ κλείνης τὴν πόρτα καὶ τὸ μυαλό σου», «εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ ζητᾶς ἀπὸ κάποιον νὰ ἀποδείξη τὴν ἀθωότητά του», «εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ μὴ δίνης εὐκαιρίες», «εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ φοβᾶσαι τὸ διαφορετικό, γιατὶ ὁ ρατσισμὸς εἶναι ἀσθένεια ποὺ μεταδίδεται» κ.λπ.
Τέλος, τὰ παιδιὰ ἀπειλοῦνται ὅτι θὰ καταταχθοῦν στὴν «χειρότερη μειονότητα, τοὺς ρατσιστές», στὴν περίπτωσι ποὺ δὲν ἐφαρμόσουν μὲ ἀκρίβεια τὶς συστάσεις τοῦ δῆθεν φιλελευθέρου ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα αὐταρχικοῦ φυλλαδίου.
Ὁ τρόπος παρουσιάσεως τοῦ προγράμματος πρὸς τοὺς νέους, χωρὶς προηγουμένη διερεύνησι τοῦ ἐπιπέδου κατανοήσεως καὶ γνώσεων ἐκ μέρους τους τῶν ἐννοιῶν «ὁμοφυλοφιλία» καὶ «ἰδιαίτερος σεξουαλικὸς προσανατολισμός», χωρὶς ἐνημέρωσι τῶν Συλλόγων Γονέων, χωρὶς ἔγκρισι τοῦ Σχολείου, μὲ χρῆσι ἀψυχολογήτων καὶ ἀστηρίκτων προτροπῶν τύπου «σλόγκαν» καὶ ὲπὶ πλέον μὲ χρῆσι ἀπειλῆς, δὲν συμπορεύεται οὔτε μὲ τοὺς σκοποὺς τῆς Παιδείας, ὅπως ὁρίζονται ἀπὸ τὸ Σύνταγμα, οὔτε μὲ τὸ Δημοκρατικό μας πολίτευμα. Ἐπὶ πλέον ἐγείρει σοβαρὰ ζητήματα ἠθικῆς τάξεως ἀλλὰ καὶ κοινωνικῶν εὐθυνῶν, τόσο ὡς πρὸς τὴν παρουσίασι τοῦ προγράμματος στοὺς μαθητές, ὅσο καὶ ὡς πρὸς πιθανὲς μακροπρόθεσμες συνέπειες (π.χ. ἐὰν κάποιος ἔφηβος ἀποφασίση νὰ «πειραματισθῆ», στὴν κατὰ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας «ἰσότιμη ἐρωτικὴ πρακτικὴ» ἢ κάποιος ἄλλος «ἀνοίξη τὴν πόρτα του», βλέποντας ἀντὶ γιὰ κίνδυνο «εὐκαιρία»).
Ἀσφαλῶς οἱ δημιουργοὶ τοῦ προγράμματος ἀγνοοῦν ὅτι ἡ ἐκπαίδευσις –ἡ ὁποία ἐφαρμόζεται μὲ θετικὰ ἀποτελέσματα- στὸν φόβο τοῦ ἀγνώστου καὶ στὴν ἐπιφυλακτικότητα, ἀποτελεῖ μέθοδο προλήψεως τῆς σεξουαλικῆς κακοποιήσεως τῶν παιδιῶν.
Ἀγνοοῦν ἐπίσης ὅτι ἡ παροδικὴ ἀρνητικότης τῶν ἐφήβων ἀπέναντι σὲ πρόσωπα ποὺ σηματαδοτοῦν μὴ ἀποδεκτὲς μορφὲς οἰκειότητος, ἀποτελεῖ φυσιολογικὸ μηχανισμὸ στὴν διαμόρφωσι τῆς ταυτότητος.
Ἰδιαιτέρως τὰ παιδιὰ καὶ οἱ ἔφηβοι θεωροῦνται, συμφώνως πρὸς τὴν Οὐνέσκο, εὐάλωτοι πληθυσμοὶ ποὺ κινδυνεύουν νὰ ὑποστοῦν βλάβη ἀπὸ ἀντιδεοντολογικὲς πρακτικές. Θεωρῶ ὅτι τὸ συγκεκριμένο πρόγραμμα τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης ἀποτελεῖ ἀντιδεοντολογικὴ καὶ πιθανῶς βλαπτικὴ παρέμβασι στὴν διαμόρφωσι τῆς προσωπικότητος τῶν ἀνηλίκων Ἑλλήνων μαθητῶν.
Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ προώθησις τῆς ἀποδοχῆς τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἔχει προταθῆ, ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσι, νὰ γίνεται καὶ μέσῳ τὴς Ἐκπαιδεύσεως, καὶ ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲν παρουσιάζεται ποτὲ ἀνεξαρτήτως, ἀλλὰ σὲ συνδυασμὸ μὲ προγράμματα κατὰ τοῦ ρατσισμοῦ. Ὁ συνδυασμὸς αὐτὸς προϋποθέτει καὶ ἐξ αὐτοῦ συνάγεται ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι μία ἀπολύτως φυσιολογικὴ καὶ ἰσότιμη πρακτική, γεγονὸς ποὺ οὔτε ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ θρησκεία ἀποδέχεται, οὔτε ἀπὸ τὰ σύγχρονα ἰατρικὰ δεδομένα ἐπιβεβαιώνεται.
Πιστεύω ὅτι στὴν διαδικασία ποὺ ἡ Ε.Ε. ἀποκαλεῖ «διαμόρφωσι προσωπικοτήτων», οἱ ἀξίες καὶ πεποιθήσεις κάθε λαοῦ πρέπει νὰ ἔχουν πρωτεύοντα ρόλο, ὄχι μόνο διότι αὐτὸ εἶναι δίκαιο καὶ δημοκρατικό, ἀλλὰ καὶ διότι ἡ Ε.Ε. χρειάζεται σφριγηλὰ κράτη-μέλη ποὺ τροφοδοτοῦνται ἀπὸ τὶς ρίζες τους καὶ ὄχι ἀβούλους ἀκολούθους ποὺ προσβλέπουν σὲ ἀνταλλάγματα.
Ἡ πρόθεσίς μου εἶναι νὰ συνεισφέρω στὴν ἀντικειμενικὴ διερεύνησι ἑνὸς σοβαροῦ κοινωνικοῦ ζητήματος, τὸ ὁποῖο προκαλεῖ ἰδιαίτερες ἐντάσεις στὴν κοινωνία μας καὶ θέτει ἐρωτηματικὰ ποὺ θὰ πρέπη νὰ ἀπαντηθοῦν μὲ ὑπεύθυνο τρόπο ἀπὸ τὴν ἐπιστημονικὴ κοινότητα.
Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία
