Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, μεταξὺ ἄλλων, λέγει, ὅτι «οἱ Μοναχοὶ εἶναι οἱ κήρυκες τῆς ἐρχομένης Βασιλείας, οἱ προφῆται τῆς Καινῆς Διαθήκης». Τὴν φρᾶσι αὐτὴ μοῦ θύμισαν κάποιες συζητήσεις, ποὺ εἶχα τελευταίως μὲ τρεῖς φίλους ἡσυχαστές, ποὺ καὶ οἱ τρεῖς, ὡσὰν ἀπὸ προφητικὴ διαίσθησι, ἰσχυρίζοντο γιὰ τὴν ἐπέλευσι ἀπιθάνων ἐθνικῶν καταστάσεων. Καὶ ποιές καταστάσεις εἶναι αὐτές; Ὅτι, τάχα, ἡ Ἑλλάς, σταδιακῶς, δὲν θὰ συρρικνωθῆ μὲν ἐδαφικῶς, ἀλλὰ θὰ κατακτηθῆ ἐκ τῶν ἔνδον ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ! Καὶ ἐστήριζαν τὸν ἰσχυρισμόν των, στὶς ἠλεγμένες πληροφορίες, ὅπως ἔλεγαν, ποὺ τοὺς μετέδιδαν παλαιοὶ φίλοι τους κορυφαίων πολιτικῶν θέσεων, ποὺ τοὺς ἐπεσκέπτοντο στὴν Ἔρημο τοῦ Ἄθωνος ἢ τοὺς ἔγραφαν.
Καὶ στὴν ἐρώτησί μου: Ὁ Θεὸς θὰ ἐπιτρέψη τὴν ἀντικατάστασι τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας Του, ποὺ «ἐπεριποιήσατο τῷ ἰδίῳ Αἵματι», μὲ τὸν σκοτεινὸ καὶ δαιμονικὸν μουσουλμανισμὸν μέσα στὴν Τοπικὴ Ὀρθοδοξία τῆς Ἑλλάδος; Μοῦ ἀπήντησαν μὲ ἕνα στόμα ὅτι, ὁ Θεὸς θὰ τὸ ἐπιτρέψη ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐκτεταμένης ἁμαρτίας. Καὶ ἀνεφέρθησαν στοὺς βυζαντινοὺς ρωμηούς, ποὺ δὲν μετανοοῦσαν.
Καὶ ὅταν πάλιν τοὺς ἐρώτησα πῶς θὰ συμβῆ αὐτὸ καὶ πότε καὶ τί θὰ γίνουν οἱ Ἕλληνες, ἀπήντησαν, ὅτι ἤδη ἐνεργεῖται ἡ ἅλωσις μὲ τὰ 2-3 ἑκατομμύρια τῶν μωαμεθανῶν, ποὺ ὀνομάζονται μετανάστες, καὶ ποὺ θὰ στερεώνωνται σταδιακῶς μὲ τὴν ἑλληνικὴν ἰθαγένεια, ποὺ θὰ τοὺς χορηγῆ εὐχαρίστως τὸ Κράτος, δηλαδὴ ἡ ἄθεη κυβέρνησις.
Οἱ δὲ Ἕλληνες βαθμιαίως θὰ γίνουν μειονότης, ἕως ὅτου θὰ μείνουν ἐλάχιστοι χριστιανοὶ ὡς... δεῖγμα. Μὴ ἀπορῆς, πάτερ Θ., ἔσπευσαν νὰ ἐξηγήσουν, αὐτὴν τὴν τραγωδία τοῦ λαοῦ μας. Πολλοὶ θὰ ἀποδεχθοῦν τὸν μουσουλμανισμὸν ἀβιάστως. Ἄλλοι, μὲ κάποιαν βίαν ποικίλης μορφῆς. Καὶ ἄλλοι «χριστιανοὶ» θὰ μεταναστεύσουν σὲ χριστιανικὲς χῶρες, μὴ δυνάμενοι νὰ συμβιώσουν μὲ τοὺς βαρβάρους αὐτούς, ποὺ τοὺς χρησιμοποιεῖ ὁ Θεὸς ὡς μέσον παιδαγωγίας, ὅπως ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ἐνεργοῦσε στοὺς Ἰσραηλῖτες καὶ στοὺς χριστιανούς, ποὺ δὲν μετανοοῦσαν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους. Παράδειγμα ὁ Κατακλυσμός, τὰ Σόδομα, ὁ Ἑλληνισμὸς της Ἀνατολῆς, τὸ Βυζάντιον.
Αὐτὰ ὅλα μὲ εἶχαν συντρίψει ψυχικῶς καὶ σκεφτόμουνα, τάχα θὰ ἐπιτρέψη ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν ἀσύλληπτον συμφοράν; Ἐπηκολούθησε σιωπὴ γιὰ ἀρκετὴ ὥρα. Στὴν συνέχεια, ἔθεσα τὸ ἐρώτημα: Πατέρες ἅγιοι καὶ ἀδελφοί, φαντάζεσθε σεῖς, πὼς θὰ ἀνεχθῆ ὁ Κύριος τὶς μουσουλμανικὲς δαιμονικὲς θυσίες, ἀντὶ τῶν ὀρθοδόξων θυσιαστηρίων; Τότε ἕνας ἡσυχαστὴς μοῦ ὑπενθύμισε τὴν περίπτωσι τοῦ ἀσκητοῦ πού, μετὰ τὴν ἅλωσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἶδε ἐπάνω στὴν ἁγία Πρόθεσι ἐρειπωμένου Ναοῦ, μία γουρούνα μὲ τὰ νεογνά της καὶ ἄρχισε νὰ κλαίη καὶ νὰ ὀδύρεται. Τότε ἐνεφανίσθη Ἄγγελος Κυρίου καὶ τοῦ εἶπε: Ἀββᾶ, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ὅτι, αὐτὸ ποὺ εἶδες, εἶναι πιὸ εὐάρεστον στὸν Κύριον ἀπὸ τὴν ἀναξιότητα τῶν ἱερέων, ποὺ λειτουργοῦσαν; Καὶ ὁ Ἄγγελος ἐγένετο ἄφαντος.
Ἡ συζήτησις ἐκράτησε περισσότερον ἀπὸ δύο ὧρες, ὁπότε οἱ ἡσυχαστὲς ἀνεχώρησαν καὶ μοῦ ἐτόνισαν νὰ εὐχαριστῶ τὸν Κύριον γιὰ ὅσα ἐπιτρέπει νὰ γίνωνται ἐξ ἀγάπης καὶ γιὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν. Καὶ νὰ μὴ παρασύρωμαι συναισθηματικῶς ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῶν γεγονότων, ἀλλὰ νὰ εἰσδύω στὴν οὐσίαν των, ἀφοῦ εἶναι δεδομένον, ὅτι «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστι».
Κι ἔμεινα μόνος...
Μέσα στὸν συγκλονισμό μου γιὰ τὴν τραγῳδία τοῦ λαοῦ μας, τὸν κλαυθμὸν καὶ τοὺς στεναγμούς μου πρὸς τὸν πανυπερεύσπλαγχνον Θεόν, ἄρχισα νὰ μελετῶ ὅσα εἶπαν μὲ βεβαιότητα οἱ ὅσιοι ἐκεῖνοι ἐρημῖτες καὶ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀναλύω λογικῶς τοὺς ἰσχυρισμούς τους. Παρ’ ὅτι καμμιὰ ἀνησυχοῦσα φωνὴ δὲν ἀκούεται, ὅμως, κάποια σποραδικὰ δημοσιεύματα πρὸ μηνῶν στὸν γρηγοροῦντα «Ὀρθόδοξον Τύπον» ἤρχοντο νὰ ἐπαληθεύσουν σχεδὸν τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν φίλων μου ἡσυχαστῶν. Καὶ μάλιστα κάποια δημοσιεύματα τῶν τελευταίων ἡμερῶν, πάλιν στὸν «Ο.Τ.» ἀπὸ σώφρονες χριστιανούς, θεολόγους καὶ συγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι μὲ πειστικὰ ἐπιχειρήματα κατέληγαν στὰ ἴδια συμπεράσματα, ποὺ ἐβασίζοντο σὲ ἀντικειμενικὰ στατιστικὰ στοιχεῖα.
Ἀλλὰ τὸ σκάνδαλον εὑρίσκεται στὴν σιωπὴν τῶν κοινῆς πληροφορήσεως μέσων, τῶν λεγομένων μαζικῆς ἐνημερώσεως. Ὅμως, ὅσον καὶ ἂν φαίνεται περίεργη ἡ βαθειὰ σιγὴ ἐπὶ ἑνὸς βοῶντος ἐθνικοῦ κινδύνου, τὸ φαινόμενον δὲν εἶναι ἀνεξήγητον. Πρόκειται περὶ σχεδὸν καθολικῆς πωρώσεως τῶν συνειδήσεων. Καὶ εἶναι ἱστορικῶς ἀποδεδειγμένον, ὅτι ὅταν ἡ ἁμαρτία καθολικοποιῆται, γενικεύεται, ἀκολουθεῖ, δίκην συνδρόμου, ἡ ἄγνοια τοῦ κακοῦ. Ἰδοὺ ἡ ἀπόδειξις: Ὅταν ὁ Θεὸς εἶχεν ἀποφασίσει τὸν Κατακλυσμόν, μὲ τὸ αἰτιολογικὸν «Οὐ μὴ καταμείνη τὸ πνεῦμα μου εἰς τοὺς ἀνθρώπους τούτους, διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας», ἔδωκεν ἐντολὴν στὸν δίκαιον Νῶε νὰ κατασκευάση τὴν Κιβωτόν. Εἰργάζοντο οἱ τεχνῖτες ἐπὶ ἕνα χρόνον. Βλέποντες οἱ ἀπονεκρωθέντες ἁμαρτωλοὶ τὴν κατασκευαζομένην Κιβωτὸν καὶ τὸν σκοπόν, πληροφορούμενοι, ἔλεγαν: καὶ τί κάνουμε ὥστε νὰ πνιγοῦμε; Καὶ ὅταν οἱ Ἄγγελοι εἶπαν στὸν δίκαιον Λὼτ νὰ εἰδοποιήση τοὺς συγγενεῖς του, διότι θὰ ἔρριχναν φωτιὰ νὰ κάψουν τὰ Σόδομα, ὅλην τὴν Πεντάπολιν, οἱ συγγενεῖς του γελοῦσαν μὲ τὸν γέροντα· καὶ τί κάνουμε, ὥστε νὰ μᾶς κάψη ὁ Θεός;
Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ τώρα, σὲ κάποιο μέτρο· τὸ σύνδρομο τῆς πωρώσεως. Καμμία ἐφημερίδα δὲν ἔγραψε γιὰ τὸν ἐθνικὸν κίνδυνον μὲ ἐξαίρεσι τὴν πολύτιμη ὀρθόδοξη ἔπαλξι, τὸν «Ὀρθόδοξον Τύπον», ποὺ, καὶ μόνον διότι ἀπὸ ἕνα χρόνο σχεδὸν σαλπίζει, τὸ σάλπισμα τῆς μετανοίας, ἀξίζει τὸν ἔπαινον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐκ Θεοῦ δικαίαν μισθαποδοσίαν. Οἱ ἀπόψεις καὶ οἱ ἀπελπιστικὲς ἐνοράσεις τῶν ἁγίων ἐκείνων ἐρημιτῶν, ὅσον καὶ ἂν δὲν εἶναι ἀποδεικτικές, δὲν στεροῦνται, ὅμως, σὲ κάποιον βαθμόν, πειστικότητος, διότι βασίζονται σὲ ἁπτὰ δεδομένα, ἕνα τῶν ὁποίων, εἶναι οἱ ἐνεργούμενες ἁμαρτίες ἀγνοουμένης τῆς μετανοίας, σ’ ὅλην τὴν Ἑλλάδα, παρὰ τὶς ἐλάχιστες νησῖδες χριστιανικῆς ζωῆς καὶ ἠθικῆς ἀντιστάσεως. Δεύτερον ὅτι, ὁ προφητικὸς λόγος «ἁμαρτίαι, ἔθνη ἐλαττονοῦσι», ἔχει πολλάκις ἐπαληθευθῆ.
Τρίτον, στὴν δραστηριότητα τῆς ἁμαρτίας, περιλαμβάνονται καὶ οἱ ἕνα ἑκατομμύριον ἐκτρώσεις κάθε τριετίαν. Οἱ ὑπερτεροῦντες θάνατοι τῶν γεννήσεων. Ναρκωτικὰ καὶ ἄλλες ἠθικὲς πληγές. Καὶ τέλος, τὸ κυριώτερον, εἶναι τὰ τρία σχεδὸν ἑκατομμύρια τῶν νομιμοποιουμένων μουσουλμάνων, ποὺ αὐξάνονται καὶ πληθύνονται μὲ ταχυτάτους ρυθμούς, ἕνα φαινόμενον, ποὺ ἑρμηνεύει καὶ τὶς ἀπόψεις τῶν ἡσυχαστῶν, τῶν μουσουλμάνων ἐνεργούντων ὡς ὀργάνων ἀσυνειδήτων τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἐπίσης ἀσυνείδητα ὄργανα, ὄχι ἀνεύθυνα, βεβαίως εἶναι οἱ ἄθεοι κυβερνῆτες μας, ποὺ ὑποδέχονται τοὺς δεδηλωμένους ἐχθροὺς τοῦ Ἔθνους μας, γιὰ νὰ μὴ κατηγορηθοῦν, τάχα, ὡς ρατσιστὲς ἢ ἐθνικιστές. Αὐτὴ ἡ καραμέλλα ἔχει πολλὴ πέρασι στὴν ἐποχή μας, μεταξὺ τῶν ἐπιπολαίων καὶ ἀθέων, ποὺ γίνονται καταγέλαστοι μὲ τὶς παραδοξολογίες των. Παράδειγμα, «τὸ ἀλβανάκι» πέρυσι καὶ τώρα ἡ γερμανιδούλα τοῦ Βόλου, ποὺ ἂν εἶναι διαποτισμένοι, ὁ πρῶτος ἀπὸ τὸν ἀλβανικὸν ἀνθελληνικὸν σωβινισμὸν καὶ ἡ δεύτερη πιστεύη στὸ γερμανικὸ «οὖμπερ ἄλλες» τότε, στὰ χέρια των τὸ ἑλληνοχριστιανικὸν σύμβολον, ἡ γαλανόλευκη μὲ Σταυρόν, εἶναι τιμωρία, δὲν εἶναι τιμή! Εἶναι ἀντίφασις.
Τώρα τὸ πρόβλημα, τὸ παμπρόβλημα, εἶναι ἡ ἀλλοτρίωσις τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ, γιὰ τὴν ἀμετανοησία τῶν πιστῶν. Ὁπότε ἀβιάστως ἀνακύπτει ἡ ὑποχρέωσις τῆς ποιμαινούσης Ἐκκλησίας νὰ κηρύξη μετάνοιαν στὸν λαόν.
Καὶ στὴν ἐρώτησί μου: Ὁ Θεὸς θὰ ἐπιτρέψη τὴν ἀντικατάστασι τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας Του, ποὺ «ἐπεριποιήσατο τῷ ἰδίῳ Αἵματι», μὲ τὸν σκοτεινὸ καὶ δαιμονικὸν μουσουλμανισμὸν μέσα στὴν Τοπικὴ Ὀρθοδοξία τῆς Ἑλλάδος; Μοῦ ἀπήντησαν μὲ ἕνα στόμα ὅτι, ὁ Θεὸς θὰ τὸ ἐπιτρέψη ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐκτεταμένης ἁμαρτίας. Καὶ ἀνεφέρθησαν στοὺς βυζαντινοὺς ρωμηούς, ποὺ δὲν μετανοοῦσαν.
Καὶ ὅταν πάλιν τοὺς ἐρώτησα πῶς θὰ συμβῆ αὐτὸ καὶ πότε καὶ τί θὰ γίνουν οἱ Ἕλληνες, ἀπήντησαν, ὅτι ἤδη ἐνεργεῖται ἡ ἅλωσις μὲ τὰ 2-3 ἑκατομμύρια τῶν μωαμεθανῶν, ποὺ ὀνομάζονται μετανάστες, καὶ ποὺ θὰ στερεώνωνται σταδιακῶς μὲ τὴν ἑλληνικὴν ἰθαγένεια, ποὺ θὰ τοὺς χορηγῆ εὐχαρίστως τὸ Κράτος, δηλαδὴ ἡ ἄθεη κυβέρνησις.
Οἱ δὲ Ἕλληνες βαθμιαίως θὰ γίνουν μειονότης, ἕως ὅτου θὰ μείνουν ἐλάχιστοι χριστιανοὶ ὡς... δεῖγμα. Μὴ ἀπορῆς, πάτερ Θ., ἔσπευσαν νὰ ἐξηγήσουν, αὐτὴν τὴν τραγωδία τοῦ λαοῦ μας. Πολλοὶ θὰ ἀποδεχθοῦν τὸν μουσουλμανισμὸν ἀβιάστως. Ἄλλοι, μὲ κάποιαν βίαν ποικίλης μορφῆς. Καὶ ἄλλοι «χριστιανοὶ» θὰ μεταναστεύσουν σὲ χριστιανικὲς χῶρες, μὴ δυνάμενοι νὰ συμβιώσουν μὲ τοὺς βαρβάρους αὐτούς, ποὺ τοὺς χρησιμοποιεῖ ὁ Θεὸς ὡς μέσον παιδαγωγίας, ὅπως ἀνὰ τοὺς αἰῶνας ἐνεργοῦσε στοὺς Ἰσραηλῖτες καὶ στοὺς χριστιανούς, ποὺ δὲν μετανοοῦσαν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους. Παράδειγμα ὁ Κατακλυσμός, τὰ Σόδομα, ὁ Ἑλληνισμὸς της Ἀνατολῆς, τὸ Βυζάντιον.
Αὐτὰ ὅλα μὲ εἶχαν συντρίψει ψυχικῶς καὶ σκεφτόμουνα, τάχα θὰ ἐπιτρέψη ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν ἀσύλληπτον συμφοράν; Ἐπηκολούθησε σιωπὴ γιὰ ἀρκετὴ ὥρα. Στὴν συνέχεια, ἔθεσα τὸ ἐρώτημα: Πατέρες ἅγιοι καὶ ἀδελφοί, φαντάζεσθε σεῖς, πὼς θὰ ἀνεχθῆ ὁ Κύριος τὶς μουσουλμανικὲς δαιμονικὲς θυσίες, ἀντὶ τῶν ὀρθοδόξων θυσιαστηρίων; Τότε ἕνας ἡσυχαστὴς μοῦ ὑπενθύμισε τὴν περίπτωσι τοῦ ἀσκητοῦ πού, μετὰ τὴν ἅλωσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἶδε ἐπάνω στὴν ἁγία Πρόθεσι ἐρειπωμένου Ναοῦ, μία γουρούνα μὲ τὰ νεογνά της καὶ ἄρχισε νὰ κλαίη καὶ νὰ ὀδύρεται. Τότε ἐνεφανίσθη Ἄγγελος Κυρίου καὶ τοῦ εἶπε: Ἀββᾶ, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ὅτι, αὐτὸ ποὺ εἶδες, εἶναι πιὸ εὐάρεστον στὸν Κύριον ἀπὸ τὴν ἀναξιότητα τῶν ἱερέων, ποὺ λειτουργοῦσαν; Καὶ ὁ Ἄγγελος ἐγένετο ἄφαντος.
Ἡ συζήτησις ἐκράτησε περισσότερον ἀπὸ δύο ὧρες, ὁπότε οἱ ἡσυχαστὲς ἀνεχώρησαν καὶ μοῦ ἐτόνισαν νὰ εὐχαριστῶ τὸν Κύριον γιὰ ὅσα ἐπιτρέπει νὰ γίνωνται ἐξ ἀγάπης καὶ γιὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν. Καὶ νὰ μὴ παρασύρωμαι συναισθηματικῶς ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῶν γεγονότων, ἀλλὰ νὰ εἰσδύω στὴν οὐσίαν των, ἀφοῦ εἶναι δεδομένον, ὅτι «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστι».
Κι ἔμεινα μόνος...
Μέσα στὸν συγκλονισμό μου γιὰ τὴν τραγῳδία τοῦ λαοῦ μας, τὸν κλαυθμὸν καὶ τοὺς στεναγμούς μου πρὸς τὸν πανυπερεύσπλαγχνον Θεόν, ἄρχισα νὰ μελετῶ ὅσα εἶπαν μὲ βεβαιότητα οἱ ὅσιοι ἐκεῖνοι ἐρημῖτες καὶ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἀναλύω λογικῶς τοὺς ἰσχυρισμούς τους. Παρ’ ὅτι καμμιὰ ἀνησυχοῦσα φωνὴ δὲν ἀκούεται, ὅμως, κάποια σποραδικὰ δημοσιεύματα πρὸ μηνῶν στὸν γρηγοροῦντα «Ὀρθόδοξον Τύπον» ἤρχοντο νὰ ἐπαληθεύσουν σχεδὸν τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν φίλων μου ἡσυχαστῶν. Καὶ μάλιστα κάποια δημοσιεύματα τῶν τελευταίων ἡμερῶν, πάλιν στὸν «Ο.Τ.» ἀπὸ σώφρονες χριστιανούς, θεολόγους καὶ συγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι μὲ πειστικὰ ἐπιχειρήματα κατέληγαν στὰ ἴδια συμπεράσματα, ποὺ ἐβασίζοντο σὲ ἀντικειμενικὰ στατιστικὰ στοιχεῖα.
Ἀλλὰ τὸ σκάνδαλον εὑρίσκεται στὴν σιωπὴν τῶν κοινῆς πληροφορήσεως μέσων, τῶν λεγομένων μαζικῆς ἐνημερώσεως. Ὅμως, ὅσον καὶ ἂν φαίνεται περίεργη ἡ βαθειὰ σιγὴ ἐπὶ ἑνὸς βοῶντος ἐθνικοῦ κινδύνου, τὸ φαινόμενον δὲν εἶναι ἀνεξήγητον. Πρόκειται περὶ σχεδὸν καθολικῆς πωρώσεως τῶν συνειδήσεων. Καὶ εἶναι ἱστορικῶς ἀποδεδειγμένον, ὅτι ὅταν ἡ ἁμαρτία καθολικοποιῆται, γενικεύεται, ἀκολουθεῖ, δίκην συνδρόμου, ἡ ἄγνοια τοῦ κακοῦ. Ἰδοὺ ἡ ἀπόδειξις: Ὅταν ὁ Θεὸς εἶχεν ἀποφασίσει τὸν Κατακλυσμόν, μὲ τὸ αἰτιολογικὸν «Οὐ μὴ καταμείνη τὸ πνεῦμα μου εἰς τοὺς ἀνθρώπους τούτους, διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας», ἔδωκεν ἐντολὴν στὸν δίκαιον Νῶε νὰ κατασκευάση τὴν Κιβωτόν. Εἰργάζοντο οἱ τεχνῖτες ἐπὶ ἕνα χρόνον. Βλέποντες οἱ ἀπονεκρωθέντες ἁμαρτωλοὶ τὴν κατασκευαζομένην Κιβωτὸν καὶ τὸν σκοπόν, πληροφορούμενοι, ἔλεγαν: καὶ τί κάνουμε ὥστε νὰ πνιγοῦμε; Καὶ ὅταν οἱ Ἄγγελοι εἶπαν στὸν δίκαιον Λὼτ νὰ εἰδοποιήση τοὺς συγγενεῖς του, διότι θὰ ἔρριχναν φωτιὰ νὰ κάψουν τὰ Σόδομα, ὅλην τὴν Πεντάπολιν, οἱ συγγενεῖς του γελοῦσαν μὲ τὸν γέροντα· καὶ τί κάνουμε, ὥστε νὰ μᾶς κάψη ὁ Θεός;
Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ τώρα, σὲ κάποιο μέτρο· τὸ σύνδρομο τῆς πωρώσεως. Καμμία ἐφημερίδα δὲν ἔγραψε γιὰ τὸν ἐθνικὸν κίνδυνον μὲ ἐξαίρεσι τὴν πολύτιμη ὀρθόδοξη ἔπαλξι, τὸν «Ὀρθόδοξον Τύπον», ποὺ, καὶ μόνον διότι ἀπὸ ἕνα χρόνο σχεδὸν σαλπίζει, τὸ σάλπισμα τῆς μετανοίας, ἀξίζει τὸν ἔπαινον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐκ Θεοῦ δικαίαν μισθαποδοσίαν. Οἱ ἀπόψεις καὶ οἱ ἀπελπιστικὲς ἐνοράσεις τῶν ἁγίων ἐκείνων ἐρημιτῶν, ὅσον καὶ ἂν δὲν εἶναι ἀποδεικτικές, δὲν στεροῦνται, ὅμως, σὲ κάποιον βαθμόν, πειστικότητος, διότι βασίζονται σὲ ἁπτὰ δεδομένα, ἕνα τῶν ὁποίων, εἶναι οἱ ἐνεργούμενες ἁμαρτίες ἀγνοουμένης τῆς μετανοίας, σ’ ὅλην τὴν Ἑλλάδα, παρὰ τὶς ἐλάχιστες νησῖδες χριστιανικῆς ζωῆς καὶ ἠθικῆς ἀντιστάσεως. Δεύτερον ὅτι, ὁ προφητικὸς λόγος «ἁμαρτίαι, ἔθνη ἐλαττονοῦσι», ἔχει πολλάκις ἐπαληθευθῆ.
Τρίτον, στὴν δραστηριότητα τῆς ἁμαρτίας, περιλαμβάνονται καὶ οἱ ἕνα ἑκατομμύριον ἐκτρώσεις κάθε τριετίαν. Οἱ ὑπερτεροῦντες θάνατοι τῶν γεννήσεων. Ναρκωτικὰ καὶ ἄλλες ἠθικὲς πληγές. Καὶ τέλος, τὸ κυριώτερον, εἶναι τὰ τρία σχεδὸν ἑκατομμύρια τῶν νομιμοποιουμένων μουσουλμάνων, ποὺ αὐξάνονται καὶ πληθύνονται μὲ ταχυτάτους ρυθμούς, ἕνα φαινόμενον, ποὺ ἑρμηνεύει καὶ τὶς ἀπόψεις τῶν ἡσυχαστῶν, τῶν μουσουλμάνων ἐνεργούντων ὡς ὀργάνων ἀσυνειδήτων τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἐπίσης ἀσυνείδητα ὄργανα, ὄχι ἀνεύθυνα, βεβαίως εἶναι οἱ ἄθεοι κυβερνῆτες μας, ποὺ ὑποδέχονται τοὺς δεδηλωμένους ἐχθροὺς τοῦ Ἔθνους μας, γιὰ νὰ μὴ κατηγορηθοῦν, τάχα, ὡς ρατσιστὲς ἢ ἐθνικιστές. Αὐτὴ ἡ καραμέλλα ἔχει πολλὴ πέρασι στὴν ἐποχή μας, μεταξὺ τῶν ἐπιπολαίων καὶ ἀθέων, ποὺ γίνονται καταγέλαστοι μὲ τὶς παραδοξολογίες των. Παράδειγμα, «τὸ ἀλβανάκι» πέρυσι καὶ τώρα ἡ γερμανιδούλα τοῦ Βόλου, ποὺ ἂν εἶναι διαποτισμένοι, ὁ πρῶτος ἀπὸ τὸν ἀλβανικὸν ἀνθελληνικὸν σωβινισμὸν καὶ ἡ δεύτερη πιστεύη στὸ γερμανικὸ «οὖμπερ ἄλλες» τότε, στὰ χέρια των τὸ ἑλληνοχριστιανικὸν σύμβολον, ἡ γαλανόλευκη μὲ Σταυρόν, εἶναι τιμωρία, δὲν εἶναι τιμή! Εἶναι ἀντίφασις.
Τώρα τὸ πρόβλημα, τὸ παμπρόβλημα, εἶναι ἡ ἀλλοτρίωσις τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ, γιὰ τὴν ἀμετανοησία τῶν πιστῶν. Ὁπότε ἀβιάστως ἀνακύπτει ἡ ὑποχρέωσις τῆς ποιμαινούσης Ἐκκλησίας νὰ κηρύξη μετάνοιαν στὸν λαόν.
Ἀλλοιῶς; «Ἐὰν μὴ μετανοῆτε, πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε». Τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα.
Θεόκλητος Μοναχὸς Διονυσιάτης
Δημοσίευσις: Ὀρθόδοξος Τύπος, 23 Νοεμβρίου 2001
Πηγή: Ἀγιορείτικες Μνῆμες
