τῆς Νάντιας Δουρίδα
Πᾶνε πολλά, πολλὰ χρόνια, ἀπὸ τότε ποὺ ὑπῆρχαν μανάδες ποὺ πίστευαν στὴν σπουδαιότητα τοῦ ρόλου «τῆς μάνας», πού 'χτιζαν τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά τους γιὰ νὰ γίνη φωλιὰ καὶ ζεστὸ κατάλυμα γιὰ τὸ σπιτικό τους καὶ τὰ παιδιά τους...
Πᾶνε πολλά, πολλὰ χρόνια, ποὺ ἀξίες σὰν τὴν θυσία, τὴν ἀγάπη, τὴν προσφορὰ εἶχαν ἀντίκρυσμα...
Αὐτὰ τὰ μακρυνὰ χρόνια, γρήγορα τὰ σκέπασαν, σὰν ὁρμὴ χειμάρρου, ἄλλα χρόνια, ποὺ σάρωσαν καὶ ἄλλαξαν, ἂν ὄχι τὰ πάντα, πάρα πολλὰ πράγματα.
Στὰ σύγχρονα λοιπόν, μοντέρνα, σημερινὰ χρόνια, δὲν θεωρεῖται σπουδαῖο οὔτε πρωταρχικὸ νὰ εἶσαι γονεύς.
Κινήματα πολλά, στὴν ἀρχὴ δειλά, ἀργότερα γοργά, ἀνέτρεψαν παλιές, «σκουριασμένες» ἰδέες. Ἡ γυναίκα, μᾶς εἶπαν, χαραμίστηκε στὸ σπίτι. Ἔπρεπε νὰ ἀξιοποιήση τὸ δυναμικό της. Οἱ ἀνδροκρατικὲς κοινωνίες τὴν ἔπνιξαν.
Χιονοστιβάδες κύλησαν καὶ μετακίνησαν τὰ πάντα.
Θρίαμβος! Ἡ γυναίκα παντοῦ! Ξεπέρασε τὸν ἄνδρα!
Τὰ ἀποτελέσματα καὶ πάλι ἀνάλογα: Πολὺ τρέξιμο, πολλὲς γνώσεις. Γονεῖς κουρασμένοι, παιδιὰ σερνάμενα, γεμᾶτα ἀντιδράσεις, ἀρνήσεις, ψυχολογικὰ προβλήματα, «τίκς», ἀβάσταχτο ἄγχος, ἀτέλειωτη δυστυχία.
Ἔχουμε συνηθίσει ν' ἀκοῦμε πιὰ αὐτὴ τὴν λέξι καὶ ἴσως δὲν στεκόμαστε καθόλου πιὰ νὰ σκεφθοῦμε, δὲν προλαβαίνουμε, τρέχουμε.
Μήπως ὅμως σᾶς ἔχει τύχει ν' ἀκούσετε (ἂν κατὰ σύμπτωσιν ἔχετε σχέσι λόγῳ τῆς δουλειᾶς σας μὲ γονεῖς καὶ παιδιά) γονεῖς, μὰ πολλοὺς γονεῖς κάθε μέρα, νὰ πηγαίνουν τὰ παιδιά τους ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν 6 χρόνων καὶ μέχρι τὰ 16 ἢ 18 στὸν παιδίατρο, μὲ ἀγωνία νὰ ρωτοῦν καὶ μὲ λαχτάρα νὰ περιμένουν μία ἀπάντησι:
«Γιατρέ μου τί πρέπει νὰ κάνουμε; Ἡ Μαρία, ὁ Γιάννης, ἔχει ἄγχος, μὰ πολὺ ἄγχος!»
Τί λέτε ἐσεῖς, ἐπιτρέπεται, ἕνα παιδί, νὰ ἔχη ἄγχος;
Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία
Πᾶνε πολλά, πολλὰ χρόνια, ἀπὸ τότε ποὺ ὑπῆρχαν μανάδες ποὺ πίστευαν στὴν σπουδαιότητα τοῦ ρόλου «τῆς μάνας», πού 'χτιζαν τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά τους γιὰ νὰ γίνη φωλιὰ καὶ ζεστὸ κατάλυμα γιὰ τὸ σπιτικό τους καὶ τὰ παιδιά τους...
Πᾶνε πολλά, πολλὰ χρόνια, ποὺ ἀξίες σὰν τὴν θυσία, τὴν ἀγάπη, τὴν προσφορὰ εἶχαν ἀντίκρυσμα...
Αὐτὰ τὰ μακρυνὰ χρόνια, γρήγορα τὰ σκέπασαν, σὰν ὁρμὴ χειμάρρου, ἄλλα χρόνια, ποὺ σάρωσαν καὶ ἄλλαξαν, ἂν ὄχι τὰ πάντα, πάρα πολλὰ πράγματα.
Στὰ σύγχρονα λοιπόν, μοντέρνα, σημερινὰ χρόνια, δὲν θεωρεῖται σπουδαῖο οὔτε πρωταρχικὸ νὰ εἶσαι γονεύς.
Κινήματα πολλά, στὴν ἀρχὴ δειλά, ἀργότερα γοργά, ἀνέτρεψαν παλιές, «σκουριασμένες» ἰδέες. Ἡ γυναίκα, μᾶς εἶπαν, χαραμίστηκε στὸ σπίτι. Ἔπρεπε νὰ ἀξιοποιήση τὸ δυναμικό της. Οἱ ἀνδροκρατικὲς κοινωνίες τὴν ἔπνιξαν.
Χιονοστιβάδες κύλησαν καὶ μετακίνησαν τὰ πάντα.
Θρίαμβος! Ἡ γυναίκα παντοῦ! Ξεπέρασε τὸν ἄνδρα!
Τὰ ἀποτελέσματα καὶ πάλι ἀνάλογα: Πολὺ τρέξιμο, πολλὲς γνώσεις. Γονεῖς κουρασμένοι, παιδιὰ σερνάμενα, γεμᾶτα ἀντιδράσεις, ἀρνήσεις, ψυχολογικὰ προβλήματα, «τίκς», ἀβάσταχτο ἄγχος, ἀτέλειωτη δυστυχία.
Ἔχουμε συνηθίσει ν' ἀκοῦμε πιὰ αὐτὴ τὴν λέξι καὶ ἴσως δὲν στεκόμαστε καθόλου πιὰ νὰ σκεφθοῦμε, δὲν προλαβαίνουμε, τρέχουμε.
Μήπως ὅμως σᾶς ἔχει τύχει ν' ἀκούσετε (ἂν κατὰ σύμπτωσιν ἔχετε σχέσι λόγῳ τῆς δουλειᾶς σας μὲ γονεῖς καὶ παιδιά) γονεῖς, μὰ πολλοὺς γονεῖς κάθε μέρα, νὰ πηγαίνουν τὰ παιδιά τους ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν 6 χρόνων καὶ μέχρι τὰ 16 ἢ 18 στὸν παιδίατρο, μὲ ἀγωνία νὰ ρωτοῦν καὶ μὲ λαχτάρα νὰ περιμένουν μία ἀπάντησι:
«Γιατρέ μου τί πρέπει νὰ κάνουμε; Ἡ Μαρία, ὁ Γιάννης, ἔχει ἄγχος, μὰ πολὺ ἄγχος!»
Τί λέτε ἐσεῖς, ἐπιτρέπεται, ἕνα παιδί, νὰ ἔχη ἄγχος;
Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία
