Ὁ μοναχὸς Ἰωσὴφ (κατὰ κόσμον Χρῆστος Μπαϊρακτάρης) εἶναι μόλις 48 ἐτῶν. Κατάγεται ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἅγιος Βασίλειος τῆς Κορινθίας καὶ θεωρεῖται ἀπὸ τὴν οἰκογένεια τῆς Πολεμικῆς μας Ἀεροπορίας ὁ δικός της ἄνθρωπος. Τὸν γνωρίζουν ὅλοι οἱ πιλότοι τῶν ἀεροπλάνων Phantom, Corsair καὶ F-16, οἱ χειριστὲς δηλαδὴ ποὺ κάθε μέρα δίνουν τὸν δικό τους ἐπικίνδυνο ἀγῶνα γιὰ τὴν ἀξιοπρέπεια τῆς Ἑλλάδος καὶ τὴν ἑλληνικότητα τοῦ Αἰγαίου.
Ὁ πατὴρ Ἰωσὴφ μονάζει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δεκαετίας 1980 στὸ Ἅγιον Ὅρος. Ἀπὸ τὸ 1989 ἔχει ἀποσυρθῆ στὸ ἡσυχαστήριό του, στὴν ἄκρη... τοῦ πουθενά, πάνω στὰ βράχια τοῦ Ἀκρωτηρίου Ἄκραθως, πάνω ἀπὸ ἕνα γκρεμὸ βάθους 300 μέτρων.
Μόνος μὲ τὸν Θεό...
Διαβάζει, κάνει χειρωνακτικὲς ἐργασίες καὶ σώζει τὴν ψυχή του.
Ὁ πατὴρ Ἰωσήφ, ἐρημίτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους, παρακολουθεῖ τὶς ἀερομαχίες στὸ Αἰγαῖο καὶ εὐλογεῖ τοὺς πιλότους τῶν μαχητικῶν μας. Ἀπὸ τὸ 1990 περίπου, ὅλοι οἱ Ἕλληνες πιλότοι, ὕστερα ἀπὸ κάθε ἐμπλοκὴ μὲ τοὺς Τούρκους πετοῦν πάνω ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος γιὰ νὰ πάρουν τὴν εὐχὴ τοῦ σεβασμίου γέροντος.
«Κάθε μέρα, ὅταν ἀκούω τὸν θόρυβο τῶν ἀεροπλάνων, πετιέμαι ἀπὸ τὸ κελλί μου. Βγαίνω ἔξω καὶ κυματίζω τὴν Ἑλληνικὴ σημαία. Δακρύζω ἀπὸ συγκίνησι, καθὼς αὐτὰ τὰ νέα παιδιὰ ἔρχονται πάντα ὕστερα ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἀποστολὴ στὸ Αἰγαῖο νὰ μὲ χαιρετίσουν καὶ νὰ τοὺς δώσω τὴν εὐχή μου».
Τὰ τέσσερα τουρκικὰ F-16 τρύπησαν σὰν βέλη τὰ πυκνὰ σύννεφα καὶ ξεχύθηκαν στὸν οὐρανὸ τοῦ Αἰγαίου. Στὸ Ἀρχηγεῖο Τακτικῆς Ἀεροπορίας στὴν Λάρισα εἶχε σημάνει ἤδη συναγερμός. Οἱ Τοῦρκοι ἀεροπόροι, ὅταν ἀντιλήφθηκαν ὅτι οἱ διῶκτες τους πλησίαζαν, ἑνώθηκαν στὸ βόρειο Αἰγαῖο μεταξὺ τῆς Λήμνου, τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τῆς Μυτιλήνης. Οἱ Ἕλληνες χειριστές, μὲ ἀριστοτεχνικὸ τρόπο, «πῆραν» ὁ καθένας ἀπὸ ἕναν Τοῦρκο καὶ πολὺ σύντομα ἀπέκτησαν ἐπιχειρησιακὸ πλεονέκτημα. Τὰ VHF μὲ τὴν Λάρισα εἶχαν ἀνάψει. Ἐντολὲς καὶ ὁδηγίες ἔδιναν κι ἔπαιρναν, καὶ ἀπὸ τὸ ραντὰρ τοῦ Χορτιάτη καὶ τῆς Λήμνου οἱ ἐπιτελικοὶ ἀξιωματικοὶ τῆς Πολεμικῆς Ἀεροπορίας χαμογελοῦσαν μὲ ἱκανοποίησι, καθὼς ἔβλεπαν τοὺς Τούρκους νὰ χάνουν σιγά-σιγὰ τὴν μάχη καὶ νὰ παίρνουν τὸν δρόμο πρὸς τὶς ἀκτὲς τῆς Τουρκίας.
Τὰ τέσσερα Ἑλληνικὰ F-16, πρὶν ἐπιστρέψουν στὴ βᾶσι τους, ἔκαναν ὅτι κάνουν τὰ τελευταῖα 13 χρόνια ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἀεροπόροι... Πῆγαν νὰ πάρουν τὴν εὐχὴ ἀπὸ τὸν προστάτη τους! Τὸν γέροντα Ἰωσήφ, ποὺ ἀπὸ τὸ ἡσυχαστήριό του, στοὺς γκρεμοὺς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, παρακολουθοῦσε τὴν ἀερομαχία μὲ δάκρυα στὰ μάτια. Ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ σχηματισμοῦ ὁ ἀρχαιότερος σμηναγὸς καὶ ἀπὸ πίσω του τὰ ὑπόλοιπα 3 μαχητικά.Ὁ μοναχὸς Ἰωσήφ, σκαρφαλωμένος στὰ βράχια τοῦ ἀκρωτηρίου Ἄκραθως, μὲ τὸν ἐπικίνδυνο γκρεμὸ νὰ χάσκη κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του, τὸ περίμενε. Στὰ χέρια του κρατοῦσε δύο τεράστιες σημαῖες, τὴν γαλανόλευκη κι ἐκείνη τοῦ Βυζαντίου. Σὲ πολὺ χαμηλὸ ὕψος, τὰ Ἑλληνικὰ ἀεροπλάνα πέρασαν πάνω ἀπὸ τὸν γκρεμὸ κουνῶντας τὰ φτερά τους. Ἡ φωνὴ τοῦ μοναχοῦ χάθηκε ἀπὸ τὸ μουγκρητὸ τῶν κινητήρων: «Νὰ ἔχετε τὴν εὐχή μου! Γυρίστε πίσω ὑγιεῖς καὶ πάντα νικητές...». Οἱ σημαῖες ἀνέμιζαν στὸν παγωμένο ἀέρα τοῦ Αἰγαίου κι ὁ ἐρημίτης μοναχὸς ἔμεινε πάνω στὰ βράχια μέχρις ὅτου τὰ ἀεροπλάνα ἔγιναν κουκκίδες καὶ χάθηκαν στὸν ὁρίζοντα.
«Τοὺς ἀγαπῶ ὅλους σὰν παιδιά μου. Κάποιους τοὺς ἔχω γνωρίσει κι ἀπὸ κοντά», μᾶς εἶπε ὁ ἐρημίτης Ἰωσὴφ σὲ συνομιλία ποὺ εἴχαμε μαζί του. «Ἔχω παρακολουθήσει πάρα πολλὲς ἀερομαχίες. Ἔχω νοιώσει φόβο καὶ ὑπερηφάνεια. Ἀλλὰ τὸ συναίσθημα, ἔπειτα ἀπὸ κάθε ἐμπλοκὴ νὰ περνοῦν πάνω ἀπὸ τὸ ἡσυχαστήριό μου γιὰ νὰ μὲ χαιρετήσουν, δὲν περιγράφεται...
Ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἀεροπορίας, πτέραρχος Γεώργιος Αὐλωνίτης, εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀξιωματικοὺς ποὺ ἔχουν συναντήσει τὸν μοναχὸ Ἰωσήφ. Καὶ ὅπως καὶ οἱ ὑπόλοιποι, ἔχει ἐντυπωσιασθῆ ἀπὸ τὸν γαλήνιο χαρακτῆρα του καὶ τὴν σοφία τῶν λόγων του.
Οἱ πιλότοι ἀπὸ ὅλες τὶς πολεμικὲς μοῖρες ἔχουν στείλει στὸ ἡσυχαστήριο τοῦ ἐρημίτη εὐχές, ἀναμνηστικὰ δῶρα, ἀλλὰ πάνω ἀπὸ ὅλα τὴν ἀγάπη τους, διότι ξέρουν ὅτι ἔπειτα ἀπὸ μία δύσκολη πτῆσι μὲ ὁποιονδήποτε καιρὸ πάνω ἀπὸ τὸ Ἀρχιπέλαγος, ὁ σύγχρονος «προστάτης» τους θὰ βρίσκεται ἐκεῖ, πάνω στὰ βράχια, γιὰ νὰ τοὺς εὐλογήση καὶ νὰ τοὺς ἐμψυχώση...
Ὁ πατὴρ Ἰωσὴφ μονάζει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δεκαετίας 1980 στὸ Ἅγιον Ὅρος. Ἀπὸ τὸ 1989 ἔχει ἀποσυρθῆ στὸ ἡσυχαστήριό του, στὴν ἄκρη... τοῦ πουθενά, πάνω στὰ βράχια τοῦ Ἀκρωτηρίου Ἄκραθως, πάνω ἀπὸ ἕνα γκρεμὸ βάθους 300 μέτρων.
Μόνος μὲ τὸν Θεό...
Διαβάζει, κάνει χειρωνακτικὲς ἐργασίες καὶ σώζει τὴν ψυχή του.
Ὁ πατὴρ Ἰωσήφ, ἐρημίτης τοῦ Ἁγίου Ὅρους, παρακολουθεῖ τὶς ἀερομαχίες στὸ Αἰγαῖο καὶ εὐλογεῖ τοὺς πιλότους τῶν μαχητικῶν μας. Ἀπὸ τὸ 1990 περίπου, ὅλοι οἱ Ἕλληνες πιλότοι, ὕστερα ἀπὸ κάθε ἐμπλοκὴ μὲ τοὺς Τούρκους πετοῦν πάνω ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος γιὰ νὰ πάρουν τὴν εὐχὴ τοῦ σεβασμίου γέροντος.
«Κάθε μέρα, ὅταν ἀκούω τὸν θόρυβο τῶν ἀεροπλάνων, πετιέμαι ἀπὸ τὸ κελλί μου. Βγαίνω ἔξω καὶ κυματίζω τὴν Ἑλληνικὴ σημαία. Δακρύζω ἀπὸ συγκίνησι, καθὼς αὐτὰ τὰ νέα παιδιὰ ἔρχονται πάντα ὕστερα ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἀποστολὴ στὸ Αἰγαῖο νὰ μὲ χαιρετίσουν καὶ νὰ τοὺς δώσω τὴν εὐχή μου».
Τὰ τέσσερα τουρκικὰ F-16 τρύπησαν σὰν βέλη τὰ πυκνὰ σύννεφα καὶ ξεχύθηκαν στὸν οὐρανὸ τοῦ Αἰγαίου. Στὸ Ἀρχηγεῖο Τακτικῆς Ἀεροπορίας στὴν Λάρισα εἶχε σημάνει ἤδη συναγερμός. Οἱ Τοῦρκοι ἀεροπόροι, ὅταν ἀντιλήφθηκαν ὅτι οἱ διῶκτες τους πλησίαζαν, ἑνώθηκαν στὸ βόρειο Αἰγαῖο μεταξὺ τῆς Λήμνου, τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τῆς Μυτιλήνης. Οἱ Ἕλληνες χειριστές, μὲ ἀριστοτεχνικὸ τρόπο, «πῆραν» ὁ καθένας ἀπὸ ἕναν Τοῦρκο καὶ πολὺ σύντομα ἀπέκτησαν ἐπιχειρησιακὸ πλεονέκτημα. Τὰ VHF μὲ τὴν Λάρισα εἶχαν ἀνάψει. Ἐντολὲς καὶ ὁδηγίες ἔδιναν κι ἔπαιρναν, καὶ ἀπὸ τὸ ραντὰρ τοῦ Χορτιάτη καὶ τῆς Λήμνου οἱ ἐπιτελικοὶ ἀξιωματικοὶ τῆς Πολεμικῆς Ἀεροπορίας χαμογελοῦσαν μὲ ἱκανοποίησι, καθὼς ἔβλεπαν τοὺς Τούρκους νὰ χάνουν σιγά-σιγὰ τὴν μάχη καὶ νὰ παίρνουν τὸν δρόμο πρὸς τὶς ἀκτὲς τῆς Τουρκίας.
Τὰ τέσσερα Ἑλληνικὰ F-16, πρὶν ἐπιστρέψουν στὴ βᾶσι τους, ἔκαναν ὅτι κάνουν τὰ τελευταῖα 13 χρόνια ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἀεροπόροι... Πῆγαν νὰ πάρουν τὴν εὐχὴ ἀπὸ τὸν προστάτη τους! Τὸν γέροντα Ἰωσήφ, ποὺ ἀπὸ τὸ ἡσυχαστήριό του, στοὺς γκρεμοὺς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, παρακολουθοῦσε τὴν ἀερομαχία μὲ δάκρυα στὰ μάτια. Ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ σχηματισμοῦ ὁ ἀρχαιότερος σμηναγὸς καὶ ἀπὸ πίσω του τὰ ὑπόλοιπα 3 μαχητικά.Ὁ μοναχὸς Ἰωσήφ, σκαρφαλωμένος στὰ βράχια τοῦ ἀκρωτηρίου Ἄκραθως, μὲ τὸν ἐπικίνδυνο γκρεμὸ νὰ χάσκη κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του, τὸ περίμενε. Στὰ χέρια του κρατοῦσε δύο τεράστιες σημαῖες, τὴν γαλανόλευκη κι ἐκείνη τοῦ Βυζαντίου. Σὲ πολὺ χαμηλὸ ὕψος, τὰ Ἑλληνικὰ ἀεροπλάνα πέρασαν πάνω ἀπὸ τὸν γκρεμὸ κουνῶντας τὰ φτερά τους. Ἡ φωνὴ τοῦ μοναχοῦ χάθηκε ἀπὸ τὸ μουγκρητὸ τῶν κινητήρων: «Νὰ ἔχετε τὴν εὐχή μου! Γυρίστε πίσω ὑγιεῖς καὶ πάντα νικητές...». Οἱ σημαῖες ἀνέμιζαν στὸν παγωμένο ἀέρα τοῦ Αἰγαίου κι ὁ ἐρημίτης μοναχὸς ἔμεινε πάνω στὰ βράχια μέχρις ὅτου τὰ ἀεροπλάνα ἔγιναν κουκκίδες καὶ χάθηκαν στὸν ὁρίζοντα.
«Τοὺς ἀγαπῶ ὅλους σὰν παιδιά μου. Κάποιους τοὺς ἔχω γνωρίσει κι ἀπὸ κοντά», μᾶς εἶπε ὁ ἐρημίτης Ἰωσὴφ σὲ συνομιλία ποὺ εἴχαμε μαζί του. «Ἔχω παρακολουθήσει πάρα πολλὲς ἀερομαχίες. Ἔχω νοιώσει φόβο καὶ ὑπερηφάνεια. Ἀλλὰ τὸ συναίσθημα, ἔπειτα ἀπὸ κάθε ἐμπλοκὴ νὰ περνοῦν πάνω ἀπὸ τὸ ἡσυχαστήριό μου γιὰ νὰ μὲ χαιρετήσουν, δὲν περιγράφεται...
Ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἀεροπορίας, πτέραρχος Γεώργιος Αὐλωνίτης, εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀξιωματικοὺς ποὺ ἔχουν συναντήσει τὸν μοναχὸ Ἰωσήφ. Καὶ ὅπως καὶ οἱ ὑπόλοιποι, ἔχει ἐντυπωσιασθῆ ἀπὸ τὸν γαλήνιο χαρακτῆρα του καὶ τὴν σοφία τῶν λόγων του.
Οἱ πιλότοι ἀπὸ ὅλες τὶς πολεμικὲς μοῖρες ἔχουν στείλει στὸ ἡσυχαστήριο τοῦ ἐρημίτη εὐχές, ἀναμνηστικὰ δῶρα, ἀλλὰ πάνω ἀπὸ ὅλα τὴν ἀγάπη τους, διότι ξέρουν ὅτι ἔπειτα ἀπὸ μία δύσκολη πτῆσι μὲ ὁποιονδήποτε καιρὸ πάνω ἀπὸ τὸ Ἀρχιπέλαγος, ὁ σύγχρονος «προστάτης» τους θὰ βρίσκεται ἐκεῖ, πάνω στὰ βράχια, γιὰ νὰ τοὺς εὐλογήση καὶ νὰ τοὺς ἐμψυχώση...
