Νὰ πῶς προετοιμάζουν τὴν κοινὴ γνώμη νὰ δεχθῆ τὶς νέες παραχωρήσεις πρὸς τὴν Τουρκία.
Στὴν ἔγκριτη πρωϊνὴ ἐφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ τῶν Ἀθηνῶν τῆς 14ης-15ης Αὐγούστου 2010 δημοσιεύεται ἄρθρο τοῦ διευθυντοῦ της Ἀλέξη Παπαχελᾶ μὲ τίτλο «Ἀλήθειες καὶ ταμποῦ». Ἐπειδὴ τὸ ἄρθρο παρουσιάζει ἰδιαίτερο ἐθνικὸ ἐνδιαφέρον, τὸ παραθέτω αὐτούσιο:
Ἀλήθειες καὶ ταμποῦ
Τοῦ Ἀλέξη Παπαχελᾶ
Ὁ πρωθυπουργὸς θὰ ἤθελε πολὺ νὰ ἐπιτευχθῆ μία συμφωνία μὲ τὴν Τουρκία ποὺ θὰ ρύθμιζε τὶς ἑλληνοτουρκικὲς ἐκκρεμότητες. Δὲν εἶναι ἄλλως τε ὁ πρῶτος· καὶ ὁ Κ. Σημίτης καὶ ὁ Κ. Καραμανλῆς ὡραματίσθηκαν κάτι ἀνάλογο. Φαίνεται πάντως πὼς ἔχει σημειωθῆ κάποια πρόοδος στὶς διαπραγματεύσεις, τὶς ὁποῖες διεξάγει γιὰ λογαριασμὸ τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως ἕνας ἐξαιρετικὰ ἔμπειρος βετεράνος διπλωμάτης. Ὅπως πάντα, ὅμως, τὸ ἐρώτημα εἶναι ἂν οἱ δύο κυβερνήσεις θὰ ἔχουν τὴν πολιτικὴ βούλησι καὶ ἰσχὺ νὰ προχωρήσουν σὲ μία συμφωνία. Ὁ κ. Παπανδρέου διατρέχει ἕναν σημαντικὸ κίνδυνο: νὰ χάση μὲ μία τέτοια συμφωνία τὴν ἐπαφὴ μὲ ἕνα κομμάτι τοῦ «πατριωτικοῦ» ΠΑΣΟΚ, τὸ ὁποῖο ἔχει ἤδη ἀπομακρυνθῆ ψυχικῶς ἀπὸ τὸ κυβερνῶν κόμμα μετὰ τὸ Μνημόνιο καὶ τὸ ὁποῖο θὰ μποροῦσε νὰ γοητευθῆ ἀπὸ τὸ (βέβαιο) «Ὄχι» τοῦ κ. Σαμαρᾶ. Ἕνα κομμάτι τῆς κοινῆς γνώμης, ποὺ εἶναι ἤδη θυμωμένο μὲ τὸ πολιτικὸ σύστημα, ἐνδέχεται νὰ πεισθῆ πὼς μία ἑλληνοτουρκικὴ συμφωνία συνιστᾷ μία «ταπείνωσι» ποὺ συνδέεται μὲ τὴν οἰκονομικὴ ἀδυναμία τῆς χώρας. Ἡ οἰκονομικὴ κρίσις, ἄλλως τε, πάντοτε ἐνισχύει τὴν ροπὴ πρὸς τὴν συνωμοσιολογία.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξη ποτὲ μία δίκαιη καὶ σοβαρὴ διευθέτησις τῶν ἑλληνοτουρκικῶν σχέσεων ἂν οἱ πολιτικοί, οἱ εἰδικοὶ καὶ τὰ μέσα ἐνημερώσεως δὲν μιλήσουν εἰλικρινῶς γιὰ αὐτὰ τὰ θέματα. Δύο γενιὲς Ἑλλήνων ἀνατράφηκαν μὲ τὸ μαξιμαλιστικό, λαϊκιστικὸ δόγμα ποὺ θεωρεῖ ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἔχει παντοῦ δίκιο. Ὅποιοι ἐπιχείρησαν, ὅπως ὁ μακαρίτης Βύρων Θεοδωρόπουλος ἢ ὁ πρώην Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Κωστῆς Στεφανόπουλος, νὰ ἐκστομίσουν κάποια ψήγματα ρεαλιστικῶν προτάσεων, λοιδορήθηκαν. Πρέπει, ὅμως, κάποια ὥρα νὰ λεχθοῦν ἀλήθειες γιὰ τὸ ἂν μπορῆς νὰ ἔχης διαφορετικὸ ἐναέριο καὶ θαλάσσιο χῶρο, ἂν τὸ FIR εἶναι ζωτικὸς ἐθνικὸς χῶρος ἢ διεθνὴς χῶρος ποὺ ἡ διεθνὴς κοινότης ἔχει ἀναθέσει στὴν Ἑλλάδα νὰ ἐπιτηρῆ, ἂν οἱ ἀποφάσεις γιὰ τὴν ὑφαλοκρηπίδα λαμβάνωνται μὲ βᾶσι τὴν ἀρχὴ τῆς ἀναλογικότητος κ.λπ. Μέχρι τώρα τὸ μονοπώλιο αὐτῆς τῆς συζητήσεως ἔχει ἕνα λόμπυ ποὺ ἁπλῶς ἐπιχειρεῖ νὰ βάλη τοὺς ἔχοντες ἄλλη ἄποψι στὴν κατηγορία τοῦ μειοδότη ἢ τοῦ πράκτορα. Τώρα, ὅμως, ποὺ τελειώνει ὁ ὑστερικὸς λαϊκισμὸς τῆς μεταπολιτεύσεως, καλὸ θὰ ἦταν νὰ σοβαρευθοῦμε καὶ στὴν συζήτησι τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων. Λιγώτερο πατριώτης δὲν εἶναι, ἄλλως τε, ὁ λιγώτερο φωνακλᾶς ἢ μαξιμαλιστής, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ φλερτάρει μὲ τὴν ἀνευθυνότητα καὶ δὲν καταλαβαίνει τὰ ρίσκα ποὺ ἐμπεριέχουν οἱ ὑπερβολές.
Εἶναι, ἀκόμη, σημαντικὸ σὲ αὐτὴν τὴ διαδικασία νὰ ρίξουμε μία ματιὰ στὴν πρόσφατη ἱστορία μας καὶ νὰ δοῦμε ποῦ μᾶς ὡδήγησαν κινήσεις ποὺ φαινομενικῶς ἦσαν ἐντυπωσιακές. Τὰ μεγαλύτερα λάθη τῶν τελευταίων 36 ἐτῶν ἦσαν, κατὰ σειρά, ἡ ἀποχώρησις τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸ ΝΑΤΟ, ἡ ἄνευ λόγου πρόκλησις τῆς κρίσεως τοῦ 1987 ποὺ ὡδήγησε τελικῶς σὲ ἀπώλεια κυριαρχίας, καθὼς ἀπὸ τότε ἡ Ἑλλὰς μπορεῖ νὰ κάνη ἔρευνες μόνο ἐντὸς τῶν χωρικῶν της ὑδάτων καὶ τέλος, ἡ ἄλογη κλιμάκωσις τῆς κρίσεως τῶν Ἰμίων μὲ τὴν τοποθέτησι ἐπίσημης σημαίας χωρὶς κανεὶς νὰ σκεφθῆ τὴν ἑπόμενη μέρα. Κάποιοι ἐπιμένουν ἀκόμη καὶ σήμερα πὼς τὸ λάθος ἦταν ὅτι δὲν κάναμε πόλεμο τὸ 1996 στὰ Ἰμια. Οἱ πιὸ σώφρονες ἔχουν καταλάβει ἀπὸ τότε πὼς ἡ μεγαλύτερη πρόκλησις γιὰ τὴν Ἑλλάδα εἶναι νὰ μὴ πέφτη σὲ παγίδες ποὺ μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν σὲ κλιμάκωσι καὶ σύγκρουσι.
Τὸ παράδοξο μὲ ὅλα τὰ παραπάνω εἶναι πὼς ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν σοβαρῶν πολιτικῶν, διπλωματῶν, στρατιωτικῶν κ.ἄ. συμφωνοῦν ὅτι εἶναι καιρὸς νὰ λεχθοῦν ἀλήθειες καὶ νὰ σπάσουν μερικὰ ψευδῆ ταμποῦ. Συμφωνοῦν ὅμως πίσω ἀπὸ κλειστὲς πόρτες γιατί μόλις ἀνάψουν οἱ κάμερες ἐπιδίδονται σὲ πατριωτικὲς κορῶνες τῆς δεκάρας, φοβούμενοι μήπως κατηγορηθοῦν γιὰ «προδοσία». Ὁ φόβος αὐτῆς τῆς ρετσινιᾶς, ποὺ εἶναι τόσο σύμφυτη μὲ τὴν ἀρνητικὴ πλευρὰ τοῦ DNA μας, ἔχει ἐμποδίσει ἐδῶ καὶ χρόνια οἱαδήποτε λογικὴ συζήτησι γιὰ τὴν ἐξωτερική μας πολιτική.
Ἀλλά, δυστυχῶς, οἱ «κουτοέλληνες» δὲν μασᾶνε
Στὴν ἔγκριτη πρωϊνὴ ἐφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ τῶν Ἀθηνῶν τῆς 14ης-15ης Αὐγούστου 2010 δημοσιεύεται ἄρθρο τοῦ διευθυντοῦ της Ἀλέξη Παπαχελᾶ μὲ τίτλο «Ἀλήθειες καὶ ταμποῦ». Ἐπειδὴ τὸ ἄρθρο παρουσιάζει ἰδιαίτερο ἐθνικὸ ἐνδιαφέρον, τὸ παραθέτω αὐτούσιο:
Ἀλήθειες καὶ ταμποῦ
Τοῦ Ἀλέξη Παπαχελᾶ
Ὁ πρωθυπουργὸς θὰ ἤθελε πολὺ νὰ ἐπιτευχθῆ μία συμφωνία μὲ τὴν Τουρκία ποὺ θὰ ρύθμιζε τὶς ἑλληνοτουρκικὲς ἐκκρεμότητες. Δὲν εἶναι ἄλλως τε ὁ πρῶτος· καὶ ὁ Κ. Σημίτης καὶ ὁ Κ. Καραμανλῆς ὡραματίσθηκαν κάτι ἀνάλογο. Φαίνεται πάντως πὼς ἔχει σημειωθῆ κάποια πρόοδος στὶς διαπραγματεύσεις, τὶς ὁποῖες διεξάγει γιὰ λογαριασμὸ τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως ἕνας ἐξαιρετικὰ ἔμπειρος βετεράνος διπλωμάτης. Ὅπως πάντα, ὅμως, τὸ ἐρώτημα εἶναι ἂν οἱ δύο κυβερνήσεις θὰ ἔχουν τὴν πολιτικὴ βούλησι καὶ ἰσχὺ νὰ προχωρήσουν σὲ μία συμφωνία. Ὁ κ. Παπανδρέου διατρέχει ἕναν σημαντικὸ κίνδυνο: νὰ χάση μὲ μία τέτοια συμφωνία τὴν ἐπαφὴ μὲ ἕνα κομμάτι τοῦ «πατριωτικοῦ» ΠΑΣΟΚ, τὸ ὁποῖο ἔχει ἤδη ἀπομακρυνθῆ ψυχικῶς ἀπὸ τὸ κυβερνῶν κόμμα μετὰ τὸ Μνημόνιο καὶ τὸ ὁποῖο θὰ μποροῦσε νὰ γοητευθῆ ἀπὸ τὸ (βέβαιο) «Ὄχι» τοῦ κ. Σαμαρᾶ. Ἕνα κομμάτι τῆς κοινῆς γνώμης, ποὺ εἶναι ἤδη θυμωμένο μὲ τὸ πολιτικὸ σύστημα, ἐνδέχεται νὰ πεισθῆ πὼς μία ἑλληνοτουρκικὴ συμφωνία συνιστᾷ μία «ταπείνωσι» ποὺ συνδέεται μὲ τὴν οἰκονομικὴ ἀδυναμία τῆς χώρας. Ἡ οἰκονομικὴ κρίσις, ἄλλως τε, πάντοτε ἐνισχύει τὴν ροπὴ πρὸς τὴν συνωμοσιολογία.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξη ποτὲ μία δίκαιη καὶ σοβαρὴ διευθέτησις τῶν ἑλληνοτουρκικῶν σχέσεων ἂν οἱ πολιτικοί, οἱ εἰδικοὶ καὶ τὰ μέσα ἐνημερώσεως δὲν μιλήσουν εἰλικρινῶς γιὰ αὐτὰ τὰ θέματα. Δύο γενιὲς Ἑλλήνων ἀνατράφηκαν μὲ τὸ μαξιμαλιστικό, λαϊκιστικὸ δόγμα ποὺ θεωρεῖ ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἔχει παντοῦ δίκιο. Ὅποιοι ἐπιχείρησαν, ὅπως ὁ μακαρίτης Βύρων Θεοδωρόπουλος ἢ ὁ πρώην Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Κωστῆς Στεφανόπουλος, νὰ ἐκστομίσουν κάποια ψήγματα ρεαλιστικῶν προτάσεων, λοιδορήθηκαν. Πρέπει, ὅμως, κάποια ὥρα νὰ λεχθοῦν ἀλήθειες γιὰ τὸ ἂν μπορῆς νὰ ἔχης διαφορετικὸ ἐναέριο καὶ θαλάσσιο χῶρο, ἂν τὸ FIR εἶναι ζωτικὸς ἐθνικὸς χῶρος ἢ διεθνὴς χῶρος ποὺ ἡ διεθνὴς κοινότης ἔχει ἀναθέσει στὴν Ἑλλάδα νὰ ἐπιτηρῆ, ἂν οἱ ἀποφάσεις γιὰ τὴν ὑφαλοκρηπίδα λαμβάνωνται μὲ βᾶσι τὴν ἀρχὴ τῆς ἀναλογικότητος κ.λπ. Μέχρι τώρα τὸ μονοπώλιο αὐτῆς τῆς συζητήσεως ἔχει ἕνα λόμπυ ποὺ ἁπλῶς ἐπιχειρεῖ νὰ βάλη τοὺς ἔχοντες ἄλλη ἄποψι στὴν κατηγορία τοῦ μειοδότη ἢ τοῦ πράκτορα. Τώρα, ὅμως, ποὺ τελειώνει ὁ ὑστερικὸς λαϊκισμὸς τῆς μεταπολιτεύσεως, καλὸ θὰ ἦταν νὰ σοβαρευθοῦμε καὶ στὴν συζήτησι τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων. Λιγώτερο πατριώτης δὲν εἶναι, ἄλλως τε, ὁ λιγώτερο φωνακλᾶς ἢ μαξιμαλιστής, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ φλερτάρει μὲ τὴν ἀνευθυνότητα καὶ δὲν καταλαβαίνει τὰ ρίσκα ποὺ ἐμπεριέχουν οἱ ὑπερβολές.
Εἶναι, ἀκόμη, σημαντικὸ σὲ αὐτὴν τὴ διαδικασία νὰ ρίξουμε μία ματιὰ στὴν πρόσφατη ἱστορία μας καὶ νὰ δοῦμε ποῦ μᾶς ὡδήγησαν κινήσεις ποὺ φαινομενικῶς ἦσαν ἐντυπωσιακές. Τὰ μεγαλύτερα λάθη τῶν τελευταίων 36 ἐτῶν ἦσαν, κατὰ σειρά, ἡ ἀποχώρησις τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸ ΝΑΤΟ, ἡ ἄνευ λόγου πρόκλησις τῆς κρίσεως τοῦ 1987 ποὺ ὡδήγησε τελικῶς σὲ ἀπώλεια κυριαρχίας, καθὼς ἀπὸ τότε ἡ Ἑλλὰς μπορεῖ νὰ κάνη ἔρευνες μόνο ἐντὸς τῶν χωρικῶν της ὑδάτων καὶ τέλος, ἡ ἄλογη κλιμάκωσις τῆς κρίσεως τῶν Ἰμίων μὲ τὴν τοποθέτησι ἐπίσημης σημαίας χωρὶς κανεὶς νὰ σκεφθῆ τὴν ἑπόμενη μέρα. Κάποιοι ἐπιμένουν ἀκόμη καὶ σήμερα πὼς τὸ λάθος ἦταν ὅτι δὲν κάναμε πόλεμο τὸ 1996 στὰ Ἰμια. Οἱ πιὸ σώφρονες ἔχουν καταλάβει ἀπὸ τότε πὼς ἡ μεγαλύτερη πρόκλησις γιὰ τὴν Ἑλλάδα εἶναι νὰ μὴ πέφτη σὲ παγίδες ποὺ μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν σὲ κλιμάκωσι καὶ σύγκρουσι.
Τὸ παράδοξο μὲ ὅλα τὰ παραπάνω εἶναι πὼς ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν σοβαρῶν πολιτικῶν, διπλωματῶν, στρατιωτικῶν κ.ἄ. συμφωνοῦν ὅτι εἶναι καιρὸς νὰ λεχθοῦν ἀλήθειες καὶ νὰ σπάσουν μερικὰ ψευδῆ ταμποῦ. Συμφωνοῦν ὅμως πίσω ἀπὸ κλειστὲς πόρτες γιατί μόλις ἀνάψουν οἱ κάμερες ἐπιδίδονται σὲ πατριωτικὲς κορῶνες τῆς δεκάρας, φοβούμενοι μήπως κατηγορηθοῦν γιὰ «προδοσία». Ὁ φόβος αὐτῆς τῆς ρετσινιᾶς, ποὺ εἶναι τόσο σύμφυτη μὲ τὴν ἀρνητικὴ πλευρὰ τοῦ DNA μας, ἔχει ἐμποδίσει ἐδῶ καὶ χρόνια οἱαδήποτε λογικὴ συζήτησι γιὰ τὴν ἐξωτερική μας πολιτική.
Ἀλλά, δυστυχῶς, οἱ «κουτοέλληνες» δὲν μασᾶνε
τοῦ Μιχαὴλ Σ. Βάρδα
Θὰ ἐπιχειρήσω νὰ σχολιάσω, ἐπιγραμματικῶς μόνον, κάποια σημεῖα τοῦ πιὸ πάνω κειμένου, γιὰ λόγους οἰκονομίας χώρου, ἀφήνοντας τὰ ὑπόλοιπα στὴν διακριτικὴ εὐχέρεια τῶν σχολιαστῶν–ἐπισκεπτῶν τῆς ἱστοσελίδος.
1. Ἔχει δίκιο καὶ σπουδαῖες μαντικὲς ἱκανότητες ὁ Ἀλέξης Παπαχελᾶς γιὰ τὸ βέβαιο «Ὄχι» τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ στὶς ἐνδοτικὲς προθέσεις τοῦ Γ. Παπανδρέου πρὸς τοὺς φίλους του, κουμπάρους καὶ ζεϊμπεκοσυγχορευτές του, Τούρκους. Τὸ Σχέδιο Ἀνὰν ποὺ κατέλυε τὴν Κυπριακὴ Δημοκρατία δὲν τὸ ἐπεξεργάσθηκε ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς, κύριε Ἀλέξη Παπαχελᾶ. Δὲν ξεχνᾶμε, μὲ πόσο ἐνθουσιασμό, ὁ τότε ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν καὶ σημερινὸς πρωθυπουργὸς Γ. Παπανδρέου διαβεβαίωνε, χωρὶς ντροπή, τὸν Ἑλληνικὸ Λαὸ γιὰ τὰ σημαντικὰ πλεονεκτήματα ποὺ θὰ εἶχε γιὰ τὴν Ἑλλάδα (γιὰ τὴν «Πατρίδα του», δηλαδὴ) ἡ κατάλυσις τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας! Καὶ αὐτά, μόλις πρὶν 6 χρόνια!!!
2. Οἱ ὅποιες «συμφωνίες» τοῦ Γ. Παπανδρέου μὲ τὴν Τουρκία, δὲν ἔχουν καμμία σχέσι, κύριε Παπαχελᾶ, μὲ τὶς ἑκατέρωθεν ἀγαθὲς διαθέσεις ἀλλὰ μόνον μὲ τὴν διαφορὰ τοῦ γεωπολιτικοῦ δυναμικοῦ μεταξὺ τῶν δύο χωρῶν, τὸ ὁποῖο σήμερα ἐμφανίζεται ἐξαιρετικῶς ἀρνητικὸ γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Δὲν ἔχει κανέναν λόγο ἡ Ἑλλὰς νὰ «συμφωνήση» γιὰ ὁ,τιδήποτε μὲ τὴν γείτονα Τουρκία αὐτὴν τὴν ἐποχή, μεσούσης τῆς δημοσιονομικῆς καὶ οἰκονομικῆς κρίσεως ποὺ πλήττει τὴν Πατρίδα μας.
3. Οἱ ἀναφορές σας, κύριε Παπαχελᾶ, στοὺς Βύρωνα Θεοδωρόπουλο (πρέσβη ἐ.τ.) καὶ Κωστῆ Στεφανόπουλο (πρώην Πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας) εἶναι τοὐλάχιστον ἀτυχεῖς. Ὁ πρῶτος εἶπε καὶ ἔγραψε κάποια πράγματα σὲ πολὺ μεγάλη ἡλικία, χωρὶς νὰ εἰσφέρη καμμία πολιτικὴ τεκμηρίωσι, χωρὶς κανέναν στρατηγικὸ ὁρίζοντα. Οἱ ἀπόψεις του δὲν ἔχουν ἱστορικὰ καὶ φιλοσοφικὰ στηρίγματα καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἀποτελέσουν βᾶσι γιὰ ὁποιαδήποτε σοβαρὴ συζήτησι. Οὔτε οἱ Τοῦρκοι δὲν τὶς ἐπικαλοῦνται! Ὁ δεύτερος, στὰς δυσμὰς τοῦ πολιτικοῦ καὶ πολιτειακοῦ του βίου, θεώρησε ὅτι ἡ παραπομπὴ τοῦ συνόλου τῶν ἑλληνοτουρκικῶν διαφορῶν στὴν Χάγη, θὰ ἦταν ἕνα πρῶτο καλὸ βῆμα γιὰ τὴν ἐπίλυσι αὐτῶν. Προφανῶς δὲν ἐγνώριζε ὅτι οἱ ἑλληνοτουρκικὲς διαφορὲς καὶ ἀντιθέσεις, ἱστορικὲς καὶ στρατηγικές, χρονολογοῦνται ἀπὸ τὸν 11ον αἰῶνα καὶ δὲν μποροῦν νὰ λυθοῦν ἀπὸ κάποιο σύγχρονο, πολιτικῶς ἐλεγχόμενο, διεθνὲς δικαστήριο. Ἄλλως τε, γιὰ ποιόν λόγο πρέπει νὰ πᾶμε στὴν Χάγη, ὅλες τὶς «διαφορές» ποὺ ἡ Τουρκία ἐγείρει εἰς βάρος μας; Ἐσεῖς, κύριε Παπαχελᾶ, θὰ θέτατε στὴν κρίσι κάποιου δικαστηρίου τοὺς τίτλους ἰδιοκτησίας τοῦ σπιτιοῦ σας ἢ τοῦ αὐτοκινήτου σας ;
4. Συμφωνῶ, κύριε Παπαχελᾶ, μαζύ σας στὴν διαπίστωσι ὅτι δὲν μπορεῖ ἡ Ἑλλὰς νὰ ἔχη διαφορετικὸ χωρικὸ ἐναέριο χῶρο (10 ν.μ.) ἀπὸ χωρικὸ θαλάσσιο χῶρο (6 ν.μ.). Δὲν μᾶς λέτε ὅμως, ἐσεῖς τί προτείνετε. Μήπως προτείνετε νὰ περιορίσουμε τὸν ἐθνικὸ ἐναέριό μας χῶρο στὰ 6 ν.μ. , γιὰ νὰ μὴν μπερδεύωνται οἱ Τοῦρκοι πιλότοι κατὰ τὶς καθημερινὲς πτήσεις τους στὸ Αἰγαῖο πέλαγος; Ἂν θέλετε, γίνετε πιὸ σαφὴς !
Λυπᾶμαι , κύριε Παπαχελᾶ, ποὺ μόνον σὲ αὐτὸ τὸ τελευταῖο σημεῖο …μπόρεσα (ὑπὸ ὅρους) νὰ συμφωνήσω μαζύ σας. Οἱ προτροπές σας καὶ οἱ συμβουλές σας πρὸς τοὺς «κουτοέλληνες» εἶναι ἀδιέξοδες καὶ δὲν ἀντέχουν σὲ σοβαρὴ κριτικὴ ἀνάλυσι ποὺ εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὴν χάραξι ἐθνικῆς Στρατηγικῆς. Μὴ ὑποπίπτετε στὸν πειρασμὸ τῆς ὑποδείξεως εὔπεπτων «τσιτάτων» καὶ τῆς υἱοθετήσεως τῆς μισῆς ἀλήθειας. Ξαναδιαβάστε λιγάκι τὸν μεγάλο μας πολιτικὸ καὶ ἱστορικὸ Θουκυδίδη. Κάπου, δὲν θυμᾶμαι ποῦ, γράφει: «…εὐθὺς δὲ μεῖζον τι ἐπιταχθήσεσθε, ὡς φόβῳ καὶ τοῦτο ὑπακούσαντες».
Πηγή: ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ
