Εἰς πεῖσμα τῶν καιρῶν καὶ τῶν ἀνθελληνικῶν κέντρων, τὰ ὁποῖα μὲ ἀσύλληπτο μένος, ἐπὶ ἕνα καὶ πλέον αἰῶνα, πολεμοῦν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, μὲ τὴν πρόθυμη βεβαίως συμβολὴ τῶν γραικύλων -ἀργυρωνήτων καὶ μή- ὑποτακτικῶν τους, ἀρχίζουμε ἀπόψε τὴν τμηματικὴ δημοσίευσι ἑνὸς ἐξαιρετικοῦ ἐγχειριδίου κανόνων ὀρθογραφίας.
Ἐλπίζουμε νὰ σᾶς φανῆ χρήσιμο!
Ἡ Συντακτικὴ Ἐπιτροπή
ΘΗΛΥΚΑ
1ος - Τὰ θηλυκὰ ποὺ τελειώνουν εἰς -ισσα γράφονται μὲ ἰῶτα καὶ δύο σῖγμα.
π.χ.
ἡ διδασκάλισσα
ἡ μαγείρισσα
ἡ βασίλισσα
ἡ ἀγρότισσα
ἡ πίσσα
ἡ Λιδωρικιώτισσα
ἡ Γαλαξειδιώτισσα κτλ.
Ἐξαιροῦνται:
ἡ Λάρισα
ἡ λύσσα
ἡ γόησσα
ἡ νῆσσα (πάπια)
καὶ ἡ κνῖσα (ὀσμή, μυρωδιά)
2ος - Τὰ θηλυκὰ ποὺ τελειώνουν εἰς -ελλα γράφονται μὲ δύο λάμδα.
π.χ.
ἡ φανέλλα
ἡ βδέλλα
ἡ τρέλλα
ἡ σαρδέλλα
ἡ φουστανέλλα κτλ.
3ος - Τὰ θηλυκὰ ποὺ τελειώνουν εἰς -ις γεν. -ιδος ὀξύνονται παντοῦ (ἔχουν τὸ ἰῶτα τῆς παραληγούσης βραχύ).
π.χ.
ἡ γραφίς -ίδος -ίδι -ίδα -ίδες -ίδων -ίσι -ίδας
ἡ ἐπετηρίς
ἡ δεσποινίς
ἡ ἐλπίς
ἡ Πατρίς
Ἐξαιροῦνται:
ἡ ἁψίς -ῖδος -ῖδι -ῖδα -ῖδες -ίδων -ῖσι -ῖδας
ἡ βαλβίς
ἡ βλεφαρίς
ἡ κεραμίς
ἡ κηλίς
ἡ κνημίς
ἡ κρηπίς
ἡ νησίς
ἡ σφραγίς
ἡ χειρίς
(Αὐτὰ ἔχουν τὸ ι τῆς παραληγούσης μακρὸν καὶ περισπῶνται).
Ὁμοίως ἡ κατακλείς-εῖδος (ἐκ τοῦ κατὰ+κλείω).
4ος - Τὰ θηλυκὰ ποὺ τελειώνουν εἰς -αινα καὶ τονίζονται είς τὴν προπαραλήγουσαν γράφονται μὲ αι.
π.χ.
ἡ λύκαινα
ἡ λέαινα
ἡ ὕαινα
ἡ τρίαινα
ἡ γάγραινα
ἡ φαγέδαινα=κοιν. φάγουσα
ἡ φλύκταινα=φουσκάλα
ἡ θεράπαινα
πλὴν γέεννα (τόπος κολάσεως)
Ὁμοίως καὶ τὰ ὀνόματα γυναικῶν τὰ σχηματισθέντα ἐκ τῶν ἀνδρικῶν εἰς τὴν Ν. Ἑλληνικὴν γράφονται μὲ αι.
π.χ.
ἡ Κώσταινα
ἡ Γιάνναινα
ἡ Γεώργαινα κτλ
5ος - Τὰ θηλυκὰ ποὺ τελειώνουν εἰς ενα καὶ τονίζονται εἰς τὴν παραλήγουσαν γράφονται μὲ ε.
π.χ.
ἡ πέννα (γραφίς)
ἡ γέννα (τοκετός)
ἡ βλέννα καὶ (βλένα) κτλ
πλὴν χλαῖνα (χλαίνη, μανδύας)
