5/9/10

Γλωσσικὸς πιθηκισμὸς καὶ ἡ παχυλὴ ἄγνοια τῆς Ὑπουργοῦ Παιδείας

τοῦ πολίτου Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄ Ἀντιπροέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως ἐπὶ τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων


Ἐτοῦτα τὰ χρόνια της κοινωνικῆς, πολιτικῆς καὶ ἐθνικῆς Σαπουνόπερας στὴν ὁποία πρωταγωνιστοῦν παντὸς εἴδους, μορφῆς καὶ ἐπιπέδου «προοδευτικοὶ» τοῦ τίποτα, τὸ ἔθνος τῶν Ἑλλήνων μπῆκε στὸ στόχαστρο γιὰ ρατσιστικὴ συμπεριφορά.
Ἱστορία, παραδόσεις, θρησκεία, ἤθη, ἔθιμα καὶ γλῶσσα περνοῦν ἀπὸ τὸ μικροσκόπιο τῶν ἀντιρατσιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἑπομένως ἀναζητοῦν ρατσιστικὲς συμπεριφορὲς καὶ ψήγματά τους γιὰ νὰ ἐξαπολύσουν τούς... προοδευτικούς… τους μύδρους…
Τὸ τί ἐπιθέσεις καὶ ὑπονομεύσεις –δίκην ἐθνικῶν τερμιτῶν– κάνουν ὅλα ἐτοῦτα τὰ χρόνια μὲ τὴν ἀμέριστη συμπαράστασι τῶν Νεοταξικῶν πατρώνων τους εἶναι γνωστό.
Ἀνάμεσα στὰ «προοδευτικά» τους ἐνδιαφέροντα περιλαμβάνεται καὶ ἡ γλῶσσα, τὴν ὁποία ἐπιθυμοῦν διακαῶς νὰ τὴν κατατάξουν ὡς ἰσοδύναμη μὲ κάποια γλῶσσα ἀφρικανικῆς φυλῆς, ἔστω κι ἂν αὐτὴ χρησιμοποιῆ χίλιες λέξεις!
Στὸ ὄνομα τῆς ἀρρωστημένης ἰσότητος καὶ τοῦ χυδαίου ἀντιρατσισμοῦ ἀγνοοῦν σκόπιμα ὅτι: «Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα στὸ βιβλίο Γκίννες ἀναφέρεται ὡς ἡ πλουσιότερη τοῦ κόσμου μὲ πέντε ἑκατομμύρια (5.000.000) λέξεις καὶ ἑβδομῆντα ἑκατομμύρια λεκτικοὺς τύπους (70.000.000), ἐνῷ τὰ ἀγγλικὰ ἔχουν μόνο 490.000 λέξεις, ἀπὸ τὶς ὁποῖες οἱ ἑκατὸν πενῆντα χιλιάδες (150.000) εἶναι ἑλληνικὲς» (Πληθώρα ἐνδιαφερόντων στοιχείων γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ τὸ ποῦ διδάσκεται ἀνὰ τὴν Ὑφήλιο ὑπάρχουν στὴν ἐμπεριστατωμένη καὶ διαφωτιστικὴ εἰσήγησι τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ Ἀ. Κουνάδη, στὴν Ἀλεξάνδρεια, στὶς 20/10/2008 μὲ θέμα: «Ἡ Οἰκουμενικότης τῆς Ἑλληνικῆς», ἡ ὁποία δημοσιεύεται στὸ περιοδικὸ «Ἀγγελιοφόρος Ἑρμῆς», τεῦχ. 2 (Νοεμβρίου 2009), ποὺ ἐκδίδει τὸ πολιτιστικὸ σωματεῖο «Ἑλληνικὴ Γλωσσικὴ Κληρονομιά».
Αὐτή, λοιπόν, τὴν γλῶσσα, τὴν Ἑλληνική, τὴν μητέρα τῶν γλωσσῶν, ἡ νῦν ὑπουργὸς τῆς ἀ-παιδείας, μὲ τὴν ἰδιότητά της ὡς Ἐπιτρόπου τῆς Ἑλλάδος στὴν Ε.Ε. –δύσμοιρη πατρίδα σὲ τί χέρια ἔπεσες– πρότεινε πρὶν ἀπὸ χρόνια (στὴν «Καθημερινή») ν’ ἀντικαστασταθῆ ἀπὸ τὴν Ἀγγλική, τὴν ὁποία ἤθελε ὡς ἐπίσημη γλῶσσα (ἂν θυμᾶμαι καλά)!
Ὅταν, λοιπόν, αὐτὸς ὁ λαὸς ἀναδεικνύη τέτοιους κυβερνῆτες καὶ μάλιστα γιὰ τόσες δεκαετίες, εἶναι πρόδηλο ὅτι ἀπεφάσισε ν’ αὐτοκτονήση ἢ νὰ στερηθῆ τῆς πατρίδος του, ἂν ἀκούσουμε τὸν Ν. Καζαντζάκη, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζει τὴν γλῶσσα «ὡς ἀληθινὴ πατρίδα ἑνὸς λαοῦ».
Μὲ τὴν σειρά της ἡ καθηγήτρια Γ. Καραμάνου στὰ πλαίσια τῆς ἴδιας προσπάθειας γιὰ τὴν ὑπεράσπισι τῆς γλώσσης μας, μιλῶντας στὴν Κύπρο (12/11/2007), μὲ θέμα: «Ἑλληνικὴ Γλῶσσα καὶ Κλασσικὲς Σπουδές», ἐπικαλέστηκε δύο ἀπόψεις γιὰ τὴν σημασία τῆς γλώσσης στὴν ζωὴ ἑνὸς λαοῦ καὶ ἑνὸς ἔθνους. Ἡ μία ἀνήκει στὸν «ρατσιστὴ»(!) Λένιν ποὺ εἶπε: «Ἂν θέλης νὰ ἐξαφανίσης ἕναν λαό, ἐξαφάνισε τὴν γλῶσσα του» καὶ ἡ ἄλλη στὸν ἐπίσης φοβερὸ «ρατσιστὴ» Ν. Βρεττάκο ποὺ εἶπε: «Φθορὰ τῆς γλώσσας, φθορὰ τοῦ ἔθνους» (Βλ. τὸ πιὸ πάνω περιοδικό, σελ. 21).
Τώρα θὰ μποροῦσε νὰ πῆ κανείς: Τί μετρᾷ ἡ προοδευτικότης καὶ ὁ ἀντιρατσισμὸς αὐτῶν τῶν δύο ἀνδρῶν μπροστὰ στήν... ἀντιρατσιστικὴ καὶ προοδευτικὴ ὁρμὴ τῆς Ἄννας; Τίποτα! Τίποτα!
Ἄ, ρέ, βρεγμένη σανίδα ποὺ χρειάζεται!