28/8/09

Γιὰ νὰ μὴ ξεχνᾶμε!

Τὸ παρακάτω ἀπόσταγμα ψυχῆς ἀνήκει σ' ἕναν ἐθελοντὴ δασοπυροσβέστη, ὁ ὁποῖος ἔλαβε μέρος στὴν κατάσβεσι τῶν φονικῶν πυρκαϊῶν τοῦ Αὐγούστου τοῦ 2007.
Δύο ἀκριβῶς χρόνια μετά, οἱ ἐχθροὶ τοῦ Ἔθνους ξανακτυποῦν.
Ὁ πυροσβέστης μᾶς εἶχε προειδοποιήσει· μὰ ἐμεῖς ...ξεχάσαμε!

Θὰ ἤθελα νὰ ξεχάσω τὰ 3-4 πρόβατα ποὺ δὲν προλάβαμε νὰ βγάλουμε ἀπὸ τὸ μαντρὶ καὶ τὰ ἀκούγαμε νὰ σκούζουν καθὼς μᾶς πλησίαζε ἡ φωτιά, καὶ ἐκεῖνο τὸ σκυλάκι ποὺ παρέμεινε σιωπηλὸ καὶ δεμένο μέχρι τὴν στιγμὴ ποὺ πανικόβλητο κατάλαβε ὅτι δὲν ὑπάρχει σωτηρία· τὰ ἀφεντικά του ἔλειπαν σὲ διακοπὲς καὶ κανεὶς δὲν μᾶς εἰδοποίησε γιὰ αὐτό!
Θὰ ἤθελα νὰ ξεχάσω τὰ πουλιὰ ποὺ δὲν προλάβανε νὰ φύγουν ἀπὸ τὰ πεῦκα καθὼς γινόντουσαν παρανάλωμα τοῦ πυρὸς καὶ τὰ εἶδα στὸν ἀέρα νὰ φτερουγίζουν γιὰ λίγο καὶ ὕστερα νὰ πέφτουν σὰν φθινοπωρινὰ φύλλα…
Θὰ ἤθελα νὰ ξεχάσω τὰ τρομαγμένα πρόσωπα τῶν συναδέλφων μου ὅταν εἴδαμε τὶς 50μετρες φλόγες νὰ μᾶς ζώνουν ἀπὸ παντοῦ!
Θὰ ἤθελα νὰ ξεχάσω τὶς ἀγωνιώδεις ἐκκλήσεις τῶν ἰδιοκτητῶν τῶν σπιτιῶν τριγύρω μας ὅταν ἄρχισαν νὰ γλύφουν τὰ σπίτια τους οἱ φλόγες…
Θὰ ἤθελα νὰ ξεχάσω ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἦρθαν μὲ τζιπάκια «κάνοντας χειρόφρενα» καὶ πατῶντας γκάζι μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ἀπολαύσουν τὸ θέαμα, χωρὶς νὰ μᾶς βοηθοῦν ὅταν τὰ ρουθούνια μας ἔτρεχαν κατράμι καὶ μασούσαμε στάχτη…
Θὰ ἤθελα νὰ τοὺς ξεχάσω ὅταν προσπαθούσαμε νὰ φύγουμε κόβοντας μάνικες καὶ δὲν μπορούσαμε ἐπειδὴ εἶχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακὸ «κομφούζιο» μπροστά μας…
Θὰ ἤθελα ἐπίσης νὰ ξεχάσω ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἔπιναν καφὲ καὶ μᾶς εἰρωνεύονταν τὴν ὥρα ποὺ δίναμε καὶ ἴσα ποὺ κρατούσαμε τὴν ψυχή μας…
Θὰ ἤθελα νὰ ξεχάσω αὐτοὺς ποὺ τραβοῦσαν πανικόβλητοι τὶς ἐγκαταστάσεις μας καὶ μᾶς ἄφηναν ἐκτεθειμένους στὶς φλόγες…
Θὰ ἤθελα νὰ ξεχάσω τὶς πανικόβλητες φωνὲς συναδέλφων στὸν ἀσύρματο ὅταν τοὺς κύκλωνε ἡ φωτιά!
Θὰ ἤθελα νὰ ξεχάσω αὐτὴν τὴν λαίλαπα ποὺ δὲν ὑπῆρχε τρόπος νὰ φρενάρης καὶ λαίμαργα κατάπινε τὶς ὄμορφες περιοχὲς ποὺ κάποτε χαρήκαμε ὡς παιδιὰ καὶ τὰ παιδιά μας δὲν θὰ ξέρουν ὅτι ὑπῆρχαν…

Μὰ δὲν θὰ ξεχάσω ἐκείνους τοὺς χειριστὲς τῶν ἑλικοπτέρων ποὺ τελευταία στιγμὴ μᾶς δημιούργησαν δίοδο διαφυγῆς μέσα ἀπὸ τοὺς θεόρατους τοίχους φωτιᾶς ποὺ μᾶς περιτριγύριζαν…
Δὲν θὰ ξεχάσω τοὺς συναδέλφους ἀπὸ τὴν Ἀταλάντη ποὺ ἦρθαν νὰ μᾶς βοηθήσουν σὲ μιὰ ξένη γιὰ αὐτοὺς περιοχή…
Δὲν θὰ ξεχάσω ὅλες τὶς ἕως τώρα κυβερνήσεις, ποὺ ἐπιτρέπουν σὲ οἰκοπεδοφάγους νὰ χτίζουν, ποὺ ἀντιμετωπίζουν μὲ ἀναλγησία τοὺς ἐμπρησμοὺς καὶ κοροιδεύουν τοὺς ἐθελοντές…
Δὲν θὰ ξεχάσω τὸ κράτος ποὺ οὔτε γάντια δὲν μᾶς ἔδωσε, πόσο μᾶλλον ἕνα εὐχαριστῶ, γιὰ νὰ μὴ θίξη τὴν ἐπιτηδευμένη ἀνικανότητά του μπροστὰ στὰ συμφέροντα…
Δὲν θὰ ξεχάσω ὅτι καταφέραμε 4 παιδιὰ μὲ 1 ὄχημα νὰ σταματήσουμε ἕνα μέτωπο 500 μέτρων, νὰ σώσουμε 5 σπίτια καὶ μερικὰ πρόβατα. Θὰ βοηθήση νὰ μπορέσω νὰ κοιμηθῶ ὅταν θὰ γυρίζουν οἱ εἰκόνες φρίκης στὸ μυαλό μου!
Δὲν θὰ ξεχάσω τὴν ὄμορφη τραυματιοφορέα ποὺ μοῦ συμπαραστάθηκε ὅταν δὲν εἶχα ἀναπνοή, τοὺς ἔμπειρους γιατροὺς ποὺ ἔπεσαν πάνω μου καὶ μοῦ ξανάδωσαν ζωή, τὸ νοσηλευτικὸ προσωπικὸ ποὺ ξεχείλιζε ἀπὸ ἀνθρωπιὰ καὶ καλοσύνη. Σᾶς εὐχαριστῶ!
Δὲν θὰ ξεχάσω νὰ λέγωμαι ἀκόμη ἄνθρωπος καὶ νὰ χρωστῶ στὴν φύσι ἕνα μεγάλο συγγνώμη γιὰ ὅλες τὶς καταστροφὲς ποὺ τῆς ἔχει προξενήσει τὸ εἶδος μου.

Ἡ ἀπορία μου εἶναι, οἱ «βίλλες» ποὺ θὰ χτίσετε θὰ ἔχουν νόημα ἐὰν δὲν ὑπάρχη πιὰ πράσινο γύρω σας;
Ὅταν ὁ ἀέρας θὰ μυρίζη στάχτη καὶ θὰ καίη τοὺς πνεύμονες, πῶς θὰ ἀναπνέετε ἐσεῖς ἐκεῖ πάνω καὶ ἐμεῖς ἐδῶ κάτω;
Πῶς περιμένω ἀπὸ ἕνα κράτος μὲ στημένες ἐκλογὲς καὶ «προκὰτ» κόμματα νὰ δημιουργήση ἕνα καλλίτερο μέλλον ἀπὸ τὶς στάχτες ποὺ ἔχουν γεμίσει τὰ πνευμόνια μου;


Λίγη στάχτη στὰ ...μαλλιά, δολοφόνοι!


Εὐχαριστοῦμε ἀπὸ βάθους καρδίας ὅλους ὅσους ἔλαβαν μέρος στὸν ἄνισο ἀγῶνα τῆς κατασβέσεως τῶν προσφάτων πυρκαϊῶν στὴν Βορειοανατολικὴ Ἀττική!


Ἡ Συντακτικὴ Ἐπιτροπή

18/8/09

Ὄχι στὴν λεηλασία τῆς παιδικῆς ψυχῆς!

Ἀναδημοσιεύουμε κατωτέρω τὶς κραυγὲς πόνου καὶ ἀγωνίας μιᾶς μητέρας γιὰ τὴν ἐπιχειρουμένη ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας εἰσαγωγὴ τὴς σεξουαλικῆς διαφωτίσεως στὰ σχολεῖα.
Μόνο ἐὰν ἀντιδράσουμε συλλογικῶς θὰ ἀποτρέψουμε τὸν ἐπὶ θύραις κίνδυνο ἐκμαυλισμοῦ τῶν ἀθώων παιδικῶν ψυχῶν.
Ὑψῶστε τὴν δική σας φωνὴ διαμαρτυρίας ὑπογράφοντας στὶς ΔΡΑΣΕΙΣ μας!

Ἐκ τῆς Συντακτικῆς Ἐπιτροπῆς

τῆς κ. Χριστίνας Γενεθλίου

Καὶ νά ‘μαστε στὴν Ἑλλάδα τοῦ 2009. Στὴν Ἑλλάδα τῆς φτώχειας, τῆς ἐκλύσεως τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, τῆς ἐλλείψεως ἰδανικῶν, στὴν Ἑλλάδα τῆς παιδοφιλίας, τῆς παιδικῆς πορνογραφίας, τῶν κακοποιημένων παιδιῶν, στὴν Ἑλλάδα τῶν πουλημένων «παραμυθάδων», τῶν ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ «εἰδικῶν», στὴν Ἑλλάδα τῶν «Ἀσκητῶν», ποὺ ὦ εἰρωνείας μεγαλεῖο, ἀπέχουν χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν σημασία ποὺ φέρει τὸ ὄνομά τους (ἀσκητής = ἐρημίτης, μοναχὸς ποὺ ζῆ ἀπομονωμένος καὶ ὑποβάλλει τὸν ἑαυτό του σὲ στερήσεις γιὰ νὰ πετύχη τὴν πνευματικὴ τελείωσι), στὴν Ἑλλάδα τῶν τηλεοπτικῶν «ἡρώων», στὴν Ἑλλάδα τῶν ΜΕΓΑΛΩΝ.
ΜΕΓΑΛΟΙ... Ἀλήθεια ποιοί εἶναι οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ;
Κάποτε κάποια παιδάκια εἶχαν πρότυπά τους ἀληθινὰ ΜΕΓΑΛΟΥΣ. Κάποτε κάποιες γενιὲς γαλουχήθηκαν μὲ τὴν ὁρμὴ τοῦ Κολοκοτρώνη. Μεγάλωσαν μὲ τὴν ἀνδρεία τῆς Μπουμπουλίνας. Διάβαζαν στὰ σκαλιὰ τῆς γειτονιᾶς παραμύθια τοῦ Αἰσώπου. Τραγουδοῦσαν στὶς πλατεῖες «φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου νὰ περπατῶ…».
Καὶ τώρα τί; Κοιτάξτε γύρω σας καὶ ἡ ἀπάντησις θὰ σᾶς δοθῆ.
Κοιτάζω καὶ ξανακοιτάζω τὴν πανέμορφη ἐλαιογραφία τοῦ Ν. Γύζη «Κρυφὸ σχολειό». Μία κρύπτη ὑγρὴ καὶ σκοτεινή, λιγοστὸ φῶς, ἕνας παπὰς κρατάει ἕνα βιβλίο καὶ γύρω του καθισμένα Ἑλληνόπουλα. Διακρίνεις μέσα στὸ ἀμυδρὸ φῶς τὴν λάμψι τῶν ματιῶν τους. Αὐτὴ ἡ λάμψις εἶναι διαχρονική. Καὶ ὅμως κάποιοι προσπαθοῦν νὰ τὴν σβήσουν.
«Κρυφὰ σχολειά». Σχολειὰ τῆς σκλαβιᾶς τότε, σχολειὰ τῆς διαφθορᾶς τώρα.
Ἀπεφάσισαν οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ, οἱ σοφοί, οἱ καθοδηγητές, οἱ ρηξικεύλευθοι, ὅτι ἀπαραίτητο πλέον εἶναι νὰ διδάξουμε σὲ παιδικὲς ψυχὲς 8 καὶ 10 Μαΐων, γενετήσια ἀγωγή!!! Τύλιξαν μὲ πολύχρωμες καὶ φανταχτερὲς κορδέλλες αὐτὴ τὴν ἀνούσια, κενὴ καὶ ἀπαράδεκτη κίνησι, τὴν ὠνόμασαν πρόοδο, πολιτισμό, ἐκσυγχρονισμό, καὶ τὴν δωρίζουν στὰ παιδιά μας.
Μὲ ποιό δικαίωμα κύριοι; Μὲ ποιό δικαίωμα ἀποφασίζετε νὰ λεηλατήσετε τὴν ἀθωότητα τῆς παιδικῆς ψυχῆς; Μὲ ποιές γνώσεις, μὲ ποιά ἐξουσία, ἀποφασίζετε νὰ τυποποιήσετε τὸ φυσικό, νὰ ἐκλογικεύσετε τὴν ἀγάπη, νὰ πορνογραφήσετε τὴν ἕνωσι δύο ἀνθρωπίνων πλασμάτων, νὰ ἑρμηνεύσετε τὸ θαῦμα τῆς γεννήσεως, ἀραδιάζοντας σὲ κόλλες χαρτὶ ἐπιστημονικοὺς ὅρους (ἀκατανόητους στὸ παιδικὸ μυαλό) μὲ λανθάνουσα χυδαιότητα ποὺ ὑποβόσκει καὶ ἀποτυπώνοντας τὸ ἀνθρώπινο σῶμα ποὺ μὲ τόση σοφία πλάστηκε, μὲ καρικατοῦρες;
Μὰ ἀναρωτιέμαι ἀλήθεια, γιατί προσπαθοῦμε νὰ κάνουμε τὰ παιδιὰ ΣΑΝ ΚΙ ΕΜΑΣ. Ἐμεῖς εἴμαστε τὰ πρότυπα; Ἐμεῖς; Οἱ ἄνθρωποι τῶν πολέμων; Οἱ ἄνθρωποι τοῦ μίσους; Τῆς κακίας; Τῆς πονηριᾶς; Τοῦ ἀνθρωποκτόνου πλούτου; Τῶν ἐπιβεβλημένων πλέον ψυχιάτρων; Τῶν σεξολόγων; Τῆς παιδοφιλίας; Τοῦ ἐγκλήματος; Τῆς ἐλλείψεως πίστεως; Μὰ ἀλήθεια, ποιό ἀπὸ τὰ παραπάνω εἶναι τόσο σπουδαῖο ποὺ τόσο ἐπίμονα προσπαθοῦμε νὰ μεταλαμπαδεύσουμε στὰ παιδιά; Πῆτε μου σᾶς παρακαλῶ!!!
Δώσαμε στὰ παιδιὰ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἐφόδια ποὺ θὰ γεμίσουν τὴν φαρέτρα τους γιὰ νὰ πορευτοῦν στὸν δύσκολο δρόμο τῆς ζωῆς καὶ μᾶς ἔμεινε ἡ «γενετήσια ἀγωγή»;
Ἀκόμα καὶ τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος ἀναφέρει (ἄρθρο 16, παρ. 2): «Ἡ παιδεία ἔχει σκοπὸ τὴν ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴν ἀνάπτυξι τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνειδήσεως». Ἂς εἴμαστε ἂν μή τι ἄλλο, νομοταγεῖς…
Ἔ!!! Ἐσεῖς οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ ἀκοῦτε; Ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἀγωγή!!! Ἔχετε ἰδέα τί σημαίνουν αὐτὲς οἱ πολύπαθες λεξοῦλες;
Καὶ ποιός ἀλήθεια εἶναι ἄξιος νὰ διδάξη στὰ παιδιὰ ἕνα τόσο εὐαίσθητο θέμα; Ὅταν παρακολουθῶντας ὧρες διδασκαλίας, διαπιστώνεις μὲ λύπη, ὅτι τὸ μάθημα ἔχει τὴν μορφὴ τυποποιημένης διδασκαλίας μὲ «ὁδηγίες χρήσεως», βιβλία χωρὶς προσωπικότητα, χωρὶς ἰδέες, καὶ μὲ δασκάλους χωρὶς φλόγα στὰ μάτια (καὶ γιὰ νὰ μὴ γίνωμαι ἄδικη καὶ ἐντελῶς αἱρετική, εὐτυχῶς ὑπάρχουν ἀρκετὰ ἀκόμη λαμπρὰ παραδείγματα δασκάλων ποὺ στὰ μάτια τοὺς διακρίνεις αὐτὴν τὴν λάμψι. Ὡς πότε ὅμως;).
Αὐτοὶ οἱ δάσκαλοι καὶ ὅλοι ὅσοι εἶναι πίσω ἀπὸ αὐτούς, ποὺ ἀντιμετωπίζουν τὴν διδασκαλία ὡς ἐπάγγελμα καὶ ὄχι ὅπως θὰ ἔπρεπε, ὡς λειτούργημα, θὰ κληθοῦν νὰ διδάξουν σὲ πάλλευκες παιδιάστικες ψυχές, σεξουαλικὴ ἀγωγή!!!
Αὐτοὶ οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ, οἱ ἐγκλωβισμένοι στὸν δικό τους μάταιο κόσμο, θὰ νουθετήσουν τὰ παιδιά, θὰ δώσουν συμβουλές, καταστάλαγμα τῆς δικῆς τους πείρας.
Φαντασθῆτε!!!
Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἀπαξιώσει τὴν ἀξία τῆς οἰκογενείας, ποὺ ἀλλάζουν ἐρωτικοὺς συντρόφους ἀσυστόλως γιὰ νὰ ξεδιψάσουν τὴν ἀσίγαστη ἐρωτική τους ἔξαψι, αὐτοὶ ποὺ δὲν ἀγάπησαν ποτὲ ἀπὸ καρδιᾶς, τί καταστάλαγμα πείρας θὰ ἔχουν!!! Μὲ τί ἐφόδια, μὲ τί ἀποθέματα ψυχῆς, μὲ ποιὰ ἁγνότητα θὰ μπορέσουν νὰ πλησιάσουν αὐτὲς τὶς ψυχὲς γιὰ νὰ τὶς διδάξουν μία τόσο μεγαλειώδη (ὅταν συντελεῖται μὲ τὶς σωστὲς προϋποθέσεις) καὶ «ἀνείπωτη» πρᾶξι; Ναὶ κύριοι. Ἀνείπωτη. Διότι τὸ σὲξ εἶναι ἔρωτας. Καὶ ὁ ἔρωτας εἶναι ἀγάπη. Καὶ ἡ ἀγάπη δὲν διαβάζεται. Ἡ ἀγάπη καὶ ὁ Θεὸς νοιώθεται!!!
Δημιουργῆστε πρῶτα τὸ ἔδαφος καὶ τὸ σποράκι θὰ βρῆ τὸν δρόμο του!!! Διδάξτε στὸ πνεῦμα τους! Διδάξτε στὴν καρδιά τους! Διαβάστε στὰ παιδιὰ ποίησι! Διαβάστε παραμύθια! Διαβάστε ἱστορία! Διαβάστε τους παραβολές! Διδάξτε τους τὴν ἀξία τῆς ἐργατικότητος, διαβάζοντάς τους «τὸν τζίτζικα καὶ τὸν μέρμηγκα» τοῦ Αἰσώπου. Διδάξτε τους τὴν δύναμι καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς συγχωρήσεως, διαβάζοντάς τους τὴν παραβολὴ τοῦ «ἀσώτου υἱοῦ». Διδάξτε τους τὸ θαῦμα τῆς ἀγάπης, τῆς ἀπόλυτης ἑνώσεως τῶν ἀνθρώπων, διαβάζοντάς τους τὸν «μικρὸ πρίγκηπα».
Ἀφῆστε τὰ παιδιὰ νὰ δοῦν τὸν κόσμο μὲ τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς. Ἴσως μόνο ἔτσι σωθοῦμε… Ἀκολουθῆστε τὶς νομοτέλειες τῆς παιδικῆς ψυχῆς. Μὴ ζητᾶτε ἀπὸ αὐτὰ νὰ ἀκολουθήσουν τὶς δικές σας, ποὺ μόνο πόνο καὶ καταστροφὴ ἔχουν προκαλέσει.
Καὶ εἶπεν· «Ἀληθῶς σᾶς λέγω, ἐὰν δὲν ἐπιστρέψητε καὶ γένητε ὡς τὰ παιδία, δὲν θέλετε εἰσέλθει εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.» (κατὰ Ματθαῖον 18:3). Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς ἀνέδειξε τὶς παιδικὲς ψυχὲς ὡς πρότυπο, ἔδειξε τὸν δρόμο τῆς ἁγνότητος καὶ ἐμεῖς θέλουμε νὰ ἐπιτρέψουμε σὲ ἄθλια «ἀνθρωπάκια», σὲ ἄθλια βιβλία, σὲ ἄθλιες ἰδέες, νὰ διαστρέψουν αὐτὲς τὶς ψυχές. Τί ντροπή! Τί πόνος!
Δὲν ὑπάρχει πιὸ θαυμάσιο ὑλικὸ γιὰ φιλοτέχνησι ἀπὸ τὶς παιδικὲς ψυχές. Καὶ ἐμεῖς οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ πάνω σὲ αὐτὸν τὸν κατάλευκο καμβᾶ , ζωγραφίζουμε ὅπλα, πολέμους, πρόσωπα σκυθρωπὰ καὶ συνεχῶς θυμωμένα καὶ ἀνικανοποίητα, βάφουμε μὲ μαῦρο χρῶμα. Τὸ χρῶμα τῆς δικῆς μας ψυχῆς. Καὶ τώρα ὡς ἐπισφράγισμα τῆς δικῆς μας «σκοτεινιᾶς» θὰ προσθέσουμε σὲ αὐτὸν τὸν τρομαχτικὸ πραγματικὰ πίνακα, εἰκόνες ἀπὸ ἀνθρώπινα ὄργανα ἀναπαραγωγῆς, ἀπογυμνωμένα, ὄχι βέβαια ἀπὸ ροῦχα, ἀλλὰ ἀπὸ νοῦ, ψυχὴ καὶ καρδιά. Θὰ πρέπη, λένε οἱ «εἰδικοί», νὰ ποῦμε στὰ παιδιὰ τὴν «γυμνὴ ἀλήθεια»!!!
Ἡ ἀλήθεια κύριοι ὅμως εἶναι ἀπὸ μόνη της γυμνή. Δὲν κρύβεται. Δὲν ντρέπεται. Δὲν πονηρεύεται. Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι καὶ καρδιά. Εἶναι συναίσθημα. Ἡ ἀλήθεια εἶναι Θεός. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἁγνή. Τὰ παιδιὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Εἴδατε κανένα παιδάκι νὰ ντρέπεται ποὺ εἶναι γυμνούλι;
Πῆτε λοιπὸν μόνο τὴν ἀλήθεια! Ζωγραφίστε σὲ αὐτὸν τὸν καμβᾶ δένδρα, σπιτάκια μὲ κεραμίδια καὶ ὄχι μὲ δορυφορικὰ πιάτα, ἀνθρωπάκια ἀγκαλιασμένα καὶ ὄχι ἀκέφαλα σώματα σὲ πεδία μάχης, βάψτε μὲ τὸ πράσινο τοῦ δάσους, μὲ τὸ κόκκινο τῆς καρδιᾶς, μὲ τὸ μπλὲ τῆς θάλασσας!
Μὴ λεηλατῆτε ἄλλο τὶς ψυχές τους!!! Δὲν εἶναι προτροπή, εἶναι ἱκεσία! Παῖξτε μαζί τους! Χαμογελάστε μαζί τους! Ἀκοῦστε τί ἔχουν νὰ σᾶς ποῦν!
Τελειώνοντας αὐτὴ τὴν ρομαντικὴ διαμαρτυρία μου, τὴν ἀπελπισμένη κραυγή μου γιὰ τὴν σωτηρία τῶν παιδικῶν ψυχῶν, θὰ ἤθελα νὰ σᾶς παραθέσω κάποιες ἀπαντήσεις ποὺ ἀνεκάλυψα στὸ διαδίκτυο ἀπὸ παιδάκια 4 – 8 ἐτῶν (τοὺς μελλοντικοὺς ἀποδέκτες τοῦ ἐπίμαχου βιβλίου) στὴν ἐρώτησι «τί σημαίνει ἀγάπη».
Τὰ συμπεράσματα καὶ οἱ τύψεις δικά σας…

Λευτέρης, 4 ἐτῶν
«Ἀγάπη εἶναι ὅταν ἡ μαμὰ φτιάχνη καφὲ γιὰ τὸν μπαμπᾶ καὶ πίνη πρῶτα μία γουλιὰ ἐκείνη γιὰ νὰ δῆ ἂν τὸν πέτυχε».
Τζένη, 8 ἐτῶν
«Ἀγάπη εἶναι ὅταν λὲς σ' ἕνα ἀγόρι ὅτι σοῦ ἀρέσει τὸ πουκάμισό του, κι αὐτὸς τὸ φοράει μετὰ κάθε μέρα».
Κλαίρη, 6 ἐτῶν
«Ἀγάπη εἶναι ὅταν ὁ μπαμπᾶς δίνη στὴν μαμὰ τὸ καλύτερο κομμάτι ἀπὸ τὸ φαγητό».
Κάρολος, 5 ἐτῶν
«Ἀγάπη εἶναι ὅταν βγαίνης γιὰ φαγητὸ καὶ δίνης στὸν ἄλλο τὶς μισὲς τηγανητές σου πατάτες χωρὶς νὰ τοῦ ζητᾶς νὰ σοῦ δώση κι αὐτὸς ἀπὸ τὶς δικές του».

ΠΗΤΕ ΜΟΥ!!!
Αὐτὴν τὴν ἀθωότητα θέλετε νὰ δολοφονήσετε;
Αὐτὴν τὴν ματιὰ θέλετε νὰ θολώσετε;
Αὐτὴν τὴν ἁγνότητα θέλετε νὰ ἐκπορνεύσετε;
Αὐτὲς τὶς ψυχὲς θέλετε νὰ βεβηλώσετε;

Πηγή: www.meta-parrisias.gr/

9/8/09

Οἱ «ἰνστρούχτορες» τῆς Νέας Ἐποχῆς

τῆς κ. Δάφνης Βαρβιτσιώτου


«Βουλεύεσθαι καὶ λογίζεσθαι ταυτὸν»¹
Ἀριστοτέλης



Ἐπανερχόμενοι στὴν δρᾶσι τῆς «νέας» τηλεοράσεως, ὑπενθυμίζουμε ὅτι, σύμφωνα μὲ ὅλες τὶς ἐνδείξεις, αὐτὴ φαίνεται νὰ πρωτοστατῆ στὸν «ἀόρατο» πόλεμο ποὺ διεξάγει ὁ «Νέος Διαφωτισμὸς» κατὰ τῆς «παλαιᾶς» σκέψεως.
Ἀπομένει τώρα νὰ ἀναλυθῆ ἡ δρᾶσις τῶν τηλεοπτικῶν διαμορφωτῶν γνώμης καὶ καθοδηγητῶν σκέψεως τοὺς ὁποίους αὐτὴ ἐπιλέγει, οὕτως ὥστε νὰ διαπιστωθῆ ἡ συμβολή τους τόσο στὸν «κατευνασμὸ» καὶ τὸν «λήθαργο» στὸν ὁποῖον ἔχουν βυθισθῆ οἱ δυτικὲς κοινωνίες², ὅσο καὶ στὴν «δημιουργικὴ καταστροφή», γιὰ τὴν ἐπικράτησι τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὅσοι παρακολουθοῦν τὴν «νέα» τηλεόρασι μὲ ἀναλυτικὸ καὶ κριτικὸ πνεῦμα, διαπιστώνουν ὅτι, οἱ σύγχρονοι ἰνστρούχτορες-ἐκπαιδευτές³, εἴτε «στρατευμένοι», εἴτε χρησιμοποιούμενοι ἐν ἀγνοίᾳ τους ἐφαρμόζουν, μέσῳ αὐτῆς, τὶς ἀκόλουθες, κυρίως, μεθοδεύσεις:
Ἐξουδετερώνουν τὴν λογικὴ τῶν τηλεθεατῶν, «ἀποδομῶντας» κάθε αὐτονόητο, καὶ ἐπαναπροσδιορίζοντάς το, ἐπὶ «νέας», «πολιτικῶς ὀρθῆς» βάσεως, ἡ ὁποία, στὴν οὐσία, τὸ ἀντιστρέφει, πρὸς δόξαν τοῦ «Νέου Διαφωτισμοῦ». Π.χ.: «Σὲ μία ''σωστὴ'' δημοκρατία, ἡ πλειοψηφία ὀφείλει νὰ ὑποτάσσεται στὴν μειοψηφία».
Παραλύουν τὴν λογική, διὰ τῆς «ἀφελοῦς», «ἀντικειμενικῆς» καὶ «δημοκρατικῆς» τηρήσεως ἴσων ἀποστάσεων μεταξὺ δικαίου καὶ ἀδίκου, θετικοῦ καὶ ἀρνητικοῦ, καλοῦ καὶ κακοῦ, θύματος καὶ θύτου, ἠθικοῦ καὶ ἀνηθίκου, ὁμαλοῦ καὶ διεστραμμένου, νομίμου καὶ παρανόμου, ἐπιστήμης καὶ τσαρλατανισμοῦ, Χριστιανισμοῦ καὶ σεκτῶν, κ.ο.κ.
Καταστρέφουν κάθε πνευματικό, ἠθικό, ἐθνικό, κοινωνικό, θρησκευτικὸ ἔρεισμα τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου, μὲ τὸν δογματικὸ πλουραλισμό⁴, δηλαδή, μὲ τὴν σχετικοποίησι τοῦ ἀπολύτου καὶ τὴν ἀπολυτοποίησι τοῦ σχετικοῦ. Π.χ.: «Πρέπει νὰ ἀποδεχθοῦμε κάθε ἄποψι ὡς ἐξ ἴσου ἔγκυρη, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει μία καὶ μόνη ἀλήθεια, καὶ ὁ κάθε ἕνας μας εἶναι φορεὺς τῆς δικῆς του ἀληθείας».
Παραλύουν τὴν κριτικὴ ἱκανότητα τῶν τηλεθεατῶν, δημιουργῶντας πνευματικὸ χάος, ἀβεβαιότητα καὶ σύγχυσι μὲ ἀλληλοσυγκρουόμενα καὶ ἀλληλοαναιρούμενα μηνύματα, τὰ ὁποῖα προβάλλουν ὡς ἰσόκυρα. Ἔτσι, καλοῦν τὸν τηλεθεατὴ νὰ ἀποδεχθῆ ὅτι, «ὁ δυτικὸς πολιτισμὸς εἶναι καταστροφικός, αὐταρχικός, ἐκμεταλλευτὴς τοῦ Τρίτου Κόσμου, κ.ο.κ.», ὡς ἰσόκυρο πρὸς τὸ «οἱ Εὐρωπαῖοι, ποὺ εἶναι πολιτισμένοι...», τὸν καλοῦν νὰ ντραπῆ ἐπειδὴ θεωρεῖ τὴν ὁμοφυλοφιλία διαστροφή, ἐνῶ, ταυτοχρόνως, τὸν καλοῦν νὰ ντραπῆ ἐπειδὴ «ὅλοι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦσαν ὁμοφυλόφιλοι», τὸν καλοῦν νὰ εἶναι ἄτεγκος ἔναντι τῶν καπνιστῶν, ἀλλὰ νὰ δείχνη «κατανόησι» γιὰ τὰ ναρκωτικὰ (ἰδιαιτέρως γιὰ τὰ «μαλακά») ἂν πιστεύη σὲ Μία καὶ Μόνη Ἀλήθεια, τὸν ἐγκαλοῦν ὡς «φανατικὸ» ἢ «φασίστα», καὶ τὸν καλοῦν νὰ ἀποδεχθῆ μία «νέα» Μόνη Ἀλήθεια, ὅτι: «Δὲν ὑπάρχει μία Μία καὶ Μόνη Ἀλήθεια», κ.ο.κ.
Ἐνσταλάζουν ἐνοχὲς σὲ ὁλόκληρο τὸ κοινωνικὸ σύνολο γιὰ πράξεις ἢ παραλείψεις μεμονωμένων ἀτόμων, ἢ πολιτικῶν ἢ διοικητικῶν φορέων. Π.χ. «Ὡς κοινωνία ὀφείλουμε νὰ ἀναλάβουμε τὶς εὐθῦνες μας ποὺ ὁ δράστης κατακρεούργησε τὸ θύμα», «ἔχουμε ὅλοι εὐθύνη...», εἴτε γιὰ τοὺς θανάτους ἀπὸ ναρκωτικά, εἴτε γιὰ τὴν πορνεία, εἴτε γιὰ τὶς πυρκαϊές, εἴτε γιὰ τὶς πλημμύρες, τὶς καταρρεύσεις κ.ο.κ. Ἐφαρμόζουν, δηλαδή, τὴν θεωρία τῆς συλλογικῆς εὐθύνης, ποὺ συμπτωματικὰ(;) ταυτίζεται μὲ τὴν ἐπιδιωκομένη ἀπὸ τὴν Θεοσοφία ἐξαφάνισι τῆς προσωπικῆς συνειδήσεως καὶ στὴν «ὁμαδοποίησι» ὅλων τῶν ἐπὶ μέρους συνειδήσεων σὲ ΜΙΑ κοινὴ συνείδησι: «Ὁ ἄνθρωπος μπαίνει στὴν συνείδησι τῆς Μονάδος, τοῦ ΕΝΟΣ», «... Ἡ προσωπικότης σβήνει καὶ ἡ πλάνη τελειώνει. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἐπιστέγασμα τοῦ Μεγάλου Ἔργου...»⁵.
Ἐνσταλάζουν «συνείδησι μικρότητος» στοὺς τηλεθεατές, ἐξαπολύοντας ἐναντίον τους καταιγισμὸ ἐνοχῶν καὶ ὑποτιμήσεων σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸν ἄνθρωπο, καὶ εἰδικὰ τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο, μὲ κύριο ὅπλο τὴν οἰκολογία. Π.χ.: «Ὁ ἄνθρωπος εἶναι καταστροφικὸ ὄν», «ὁ ἄνθρωπος εἶναι κατώτερος ἀπὸ τὰ ζῶα, τὰ ὁποῖα, ἐνῶ ἔχουν καὶ αὐτὰ ψυχή, δὲν καταστρέφουν τὸ περιβάλλον καὶ τὸν πλανήτη» ἢ «ἀντίθετα μ' ἐμᾶς τοὺς «πολιτισμένους» ποὺ ἐκμεταλλευόμαστε καὶ καταστρέφουμε τὸν Πλανήτη, ἡ τάδε φυλὴ Αὐστραλίας (τῆς Ἀφρικῆς, Ἰνδίας κ.ο.κ. ) σέβεται τὴν φύσι καὶ ζῆ σὲ ἁρμονία μὲ αὐτήν».
Ἐνσταλάζουν «συνείδησι μικρότητος» σὲ ὅλο τὸ κοινωνικὸ καὶ ἐθνικὸ σύνολο, ἐξαπολύοντας ἐναντίον του καταιγισμὸ ἐνοχῶν καὶ ὑποτιμήσεων, συντρίβοντας ὅλα τὰ «παλαιά», κυρίως τὰ ἐθνικά, πνευματικά, ἱστορικὰ καὶ θρησκευτικὰ δεδομένα του: Π.χ. «οἱ Εὐρωπαῖοι, ποὺ εἶναι πολιτισμένοι...», «ὁ Ἕλληνας εἶναι ἀπαίδευτος, ἀγράμματος, ἐξυπνάκιας, τεμπέλης, ἐκμεταλλευτής, νεόπλουτος, σκληρὸς μὲ τὰ ζῶα, κ.ἄ.», «ὁ ἀρχαιοελληνικὸς (ἢ ὁ βυζαντινὸς) πολιτισμὸς ἦταν μία τυραννικὴ ἀποικιοκρατικὴ ἰμπεριαλιστικὴ δύναμις», «ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἦταν σφαγεὺς τῶν λαῶν», «ζοῦμε σὲ ἕνα ἀνελεύθερο θεοκρατικὸ καθεστώς»... κ.ο.κ
Παραλύουν ὁποιαδήποτε νόμιμη ἀντίδρασι, ἐπιβάλλοντας τὰ «ἰδανικὰ» τοῦ «Νέου Διαφωτισμοῦ»⁶ διὰ τῆς πνευματικῆς τρομοκρατίας καὶ μὲ ἐκβιαστικὲς συλλογιστικές. Π.χ. «Ἡ Χ θέσις εἶναι ἡ ὀρθή. Ὅποιος διαφωνεῖ εἶναι προκατειλημμένος, ἀντιδραστικός, ἐθνικιστής, θρησκόληπτος, φασίστας, ρατσιστής, κ.ο.κ. »· «Ἡ εὐθανασία ἀποτελεῖ κορυφαία κατάκτησι τῆς πολιτισμένης Δύσεως, ὁ σημερινὸς Ἕλλην, ὅμως, δὲν ἔχει φθάσει ἀκόμα στὸ ἐπίπεδο νὰ ἐκτιμήση τὴν κατάκτησι αὐτή».
Ἐξουθενώνουν τὶς ἀντιστάσεις καὶ ὑποκλέπτουν τὴν συναίνεσι τοῦ κοινοῦ, ἐφαρμόζοντας τὴν μέθοδο τῆς σταδιακῆς φθορᾶς: Ἐπαναφέρουν ἐπὶ τάπητος, ἀόκνως καὶ μὲ διερευνητικὴ «ἀφέλεια», τὰ «ἰδανικὰ» τοῦ «Νέου Διαφωτισμοῦ», παρ' ὅλον ὅτι αὐτὰ ἔχουν ἐπανειλημμένως καταρριφθῆ καὶ μάλιστα ἐνώπιόν τους ἀπὸ εἰδήμονες ἐπὶ τῇ βάσει ἐμπεριστατωμένων στοιχείων σὲ προηγούμενες συζητήσεις. Ἐπιλέγουν, ὅμως, κάθε φορὰ διαφορετική, βαθμιαίως πιὸ «χαλαρή», πιὸ «διαλλακτικὴ» καὶ πιὸ «ἐνδοτικὴ» σύνθεσι καθοδηγητῶν γνώμης, ὥστε, τελικῶς, νὰ καταλήξουν στὴν κατάλληλη «καθησυχαστικὴ» συνθεσι· δηλαδὴ στὴν σύνθεσι ποὺ εἴτε ἐνεπίγνωστα, εἴτε λόγω ἀνεδαφικότητος θέτει ὡς προϋπόθεσι ἐφαρμογῆς τῶν «ἰδανικῶν» αὐτῶν, δῆθεν αὐστηρούς, στὴν οὐσία ὅμως προσχηματικοὺς καὶ ἀνεφάρμοστους ὅρους γιὰ νὰ καταλήξη νὰ ἀποφανθῆ συναινετικά.
Εὐνουχίζουν ἀνώδυνα κάθε βάσιμη ἀντίδρασι, παρουσιάζοντας τὸν Χριστιανισμὸ ὡς μία ἄνευ ὅρων ὑποχώρησι ἔναντι κάθε ἀξιώσεως, προκλήσεως ἢ προσβολῆς, προβάλλοντας μία ψευδοχριστιανικὴ ἐκβιαστικὴ ἀγαπολογία τοῦ τύπου: «Ὁ Χριστὸς εἶναι ἀγάπη, ἄρα, ὅποιος ἀντιδρᾷ στὶς κοινωνικές, οἰκονομικές, ἐθνικές, ἠθικές, πολιτιστικές, θρησκευτικὲς κ.λπ. μεταβολὲς ποὺ ἐπιβάλλονται, δὲν εἶναι χριστιανὸς» ἢ «Ὁ Χριστὸς δὲν χρειάζεται προστάτες, συνεπῶς ἀποδεχθῆτε πολιτισμένα κάθε βεβήλωσί Του».
Ὁδηγοῦν σὲ πνευματικὴ (καὶ βουλητική) παράλυσι, ὅταν ἔχοντας ἤδη κερδίσει τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ κοινοῦ ὑπερασπιζόμενοι ἱστορικές, θρησκευτικές, ἠθικὲς καὶ ἄλλες παλαιὲς θέσεις, οἱ ἴδιοι τὶς παραλλάσσουν, τὶς διαστρεβλώνουν, τὶς διαβάλλουν ἢ τὶς ἀναιροῦν. Ἤ, ὅταν ἡγηθέντες κινήσεων ποὺ ὑπεραμύνονται «παλαιῶν» ἰδεῶν τὶς ἀπεμπολοῦν ἢ ὅταν υἱοθετοῦν, ὡς «ὀρθὸ» ἢ ὡς «λογικό», ἕνα ἀπὸ τὰ «νέα ἰδανικὰ» τοῦ «Νέου Διαφωτισμοῦ».
Ἀποσυνθέτουν τὴν Χριστιανικὴ πίστι στὴν συνείδησι τοῦ κοινοῦ, ἀφοῦ οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν ἐμφοροῦνται εἴτε ἐνεπίγνωστα, εἴτε ὄχι ἀπὸ ὑλιστικὲς θεωρίες, πεποιθήσεις, τάσεις, ἀντιλήψεις, οἱ ὁποῖες ἐξυπηρετοῦν τὸν «Νέο Διαφωτισμό». Ἄλλοι, πάλι, θέτουν τὸν πῆχυ τῆς σωτηρίας τόσο ψηλά, ὥστε ὁ καθημερινός, ὁ μέσος Χριστιανὸς τηλεθεατὴς νὰ ἀποκαρδιώνεται καὶ νὰ καταφεύγη στοὺς ἀστρολόγους πρὸς ἐπίλυσι τῶν προβλημάτων του.
Παραλύουν τὴν βούλησι τῶν τηλεθεατῶν, προβάλλοντας ἢ υἱοθετῶντας (ἢ διὰ τῆς σιωπῆς τους) τὶς καταιγιστικὲς καταστροφολογίες, ποὺ τοὺς τρομοκρατοῦν.
Ἀποσυνθέτουν τὴν «παλαιὰ» σκέψι καὶ τὴν «παλαιὰ» περὶ ἀνθρώπου καὶ περὶ κόσμου ἀντίληψι, ὅταν σὲ ἀντιπαραθέσεις της μὲ τὰ «ἰδανικὰ» τοῦ «Νέου Διαφωτισμοῦ» τὴν «ὑπερασπίζονται» μὲ ἀδύναμα καὶ σαθρὰ ἐπιχειρήματα, ἢ καλοῦν ὡς ὑπερασπιστές της ἄτομα «ἀνυποψίαστα», ἢ μὲ ἀνεπαρκεῖς γνώσεις, ἢ «ἐπικοινωνιακῶς» ἀνεπαρκῆ, ἢ ἄτομα ποὺ ἐνεπίγνωστα τὴν ἐκθέτουν, τὴν διαστρέφουν ἢ τὴν καταστρέφουν.
Καθιστοῦν τοὺς τηλεθεατὲς πνευματικῶς καὶ ψυχικῶς ἀπάτριδες, ὑπεραμυνόμενοι ἀλλὰ κατὰ τρόπο βίαιο, χυδαῖο, ἀκραῖο, ἢ ἀκόμα καὶ γελοῖο τῶν «παλαιῶν» ἀξιῶν καὶ ἰδανικῶν, ἢ τῶν πολιτικῶν ἢ θρησκευτικῶν πιστεύω τους (δηλαδή, διαβάλλουν, ἐκθέτουν, διαστρεβλώνουν, γελοιοποιοῦν καὶ καθιστοῦν ἀποκρουστικές, ἂν ὄχι καὶ ἐπικίνδυνες τὶς «παλαιὲς» θέσεις).
Παραλύουν τὴν κριτικὴ ἱκανότητα τῶν τηλεθεατῶν, παρουσιάζοντας ὡς ἔγκυρες προσωπικὲς γνῶμες ἀσχέτων ἀτόμων ἐπὶ σοβαρῶν ἐπιστημονικῶν θεμάτων π.χ. ἀπόψεις δημοσιογράφων, ἠθοποιῶν ἢ μουσικῶν ποὺ θεολογοῦν, μουσικῶν, θεολόγων ἢ ἱερέων ποὺ πολιτικολογοῦν, πολιτικῶν ἀναλυτῶν ποὺ χριστολογοῦν, ἠθοποιῶν ποὺ «δωδεκαθεΐζουν», ἀποκρυφιστῶν ποὺ μεταλλάσουν τὴν ἀρχαιοελληνικὴ φιλοσοφία, ἢ ἀποδίδουν τὸν ἀρχαιοελληνικὸ πολιτισμὸ σὲ ἐξωγήϊνους, κ.ο.κ.
Ἐξουδετερώνουν τὸν «παλαιὸ» ἄνθρωπο, καὶ ἐξαφανίζουν τὴν ἐμπειρία καὶ τὶς κατακτήσεις χιλιετιῶν, παρεμβαίνοντας «ἐπανορθωτικὰ» σὲ κάθε τομέα τῆς ζωῆς του, μὲ ἀποτέλεσμα αὐτὸς νὰ χάνη βαθμιαίως καὶ χωρὶς νὰ τὸ ἀντιληφθῆ τὶς βεβαιότητές του, καθὼς καὶ τὴν προσωπική του ἱκανότητα σκέψεως, κρίσεως, ἀξιολογήσεως, ἱεραρχήσεως καὶ ἀποφάσεως.
Καταστρέφουν τὸν «παλαιὸ» ἄνθρωπο, ἐξιδανικεύοντας τὸ «νέο» πρότυπο, τὸν ἡττημένο ἄνθρωπο, τὸ «ἀνθρώπινο ὄν»: Τὸν ἄνθρωπο, δηλαδή, ποὺ ἀγνοεῖ ὅτι ἔχει ἐξουδετερωθῆ ἡ βούλησίς του, διότι τοῦ τὴν ἔχουν τεχνηέντως ὑποκαταστήσει μὲ πάθη «χωρὶς σύνορα» σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὰ ἠθικά, σεξουαλικά, οἰκογενειακά, πνευματικά, θρησκευτικὰ κ.λ.π. δεδομένα του.
Κατακερματίζουν τὸν «παλαιὸ» κοινωνικὸ ἱστό, ὑποδαυλίζοντας μὲ πρόσχημα τὴν «ἐνημέρωσι» καὶ τὸν «προβληματισμὸ» διάφορες ἀντιπαραθέσεις (π.χ. μεταξὺ δημοσίων ὑπαλλήλων καὶ κοινοῦ, πεζῶν καὶ ὀδηγῶν, διορισμένων καὶ ἀδιορίστων, καπνιζόντων καὶ «παθητικῶν καπνιστῶν», ὁμοφυλοφίλων καὶ ἑτεροφυλοφίλων, κ.ο.κ.).
Κατακερματίζουν τὸν «παλαιὸ» ψυχοπνευματικὸ ἱστό, ὑποδαυλίζοντας πρὸς χάριν τῆς «ἐλευθερίας τῆς σκέψεως» καὶ τῆς «ἐλευθέρας διακινήσεως τῶν ἰδεῶν» ἀντιπαραθέσεις μεταξὺ «δεξιᾶς» καὶ «ἀριστερᾶς» ἰδεολογίας, μεταξὺ ἀποκρυφισμοῦ ἢ ἀστρολογίας ἢ δωδεκαθεΐας ἢ σεκτῶν καὶ Χριστιανισμοῦ, μεταξὺ Παλαιοῦ καὶ Νέου Ἑορτολογίου, μεταξὺ Παπισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας, κ.ο.κ.
Οἰκοδομοῦν τὸν «νέον ἄνθρωπο», «συμβουλεύοντας» τὸ τηλεοπτικὸ κοινὸ μὲ «νέες» θέσεις ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ, «γιὰ τὸ καλό του»:
Τὸν καθοδηγοῦν στὸ πῶς νὰ ντύνεται, πῶς νὰ διασκεδάζη, ποιόν νὰ θαυμάζη, ποιόν νὰ μιμῆται, τί νὰ ἀγοράζη, τί νὰ τρώη, τί νὰ τραγουδᾷ, τί νὰ διαβάζη, τί νὰ πιστεύη καὶ τί νὰ λατρεύη, πῶς νὰ σκέπτεται, πῶς νὰ γυμνάζεται, πῶς νὰ κάνη ἔρωτα, πῶς νὰ φέρεται στὰ παιδιά του, ἀκόμα καὶ πῶς νὰ ἀναπνέη, πῶς νὰ κοιμᾶται, πῶς νὰ «ἐλέγχη τὰ ὄνειρά» του, ἀλλὰ καὶ πῶς νὰ πεθαίνη, καὶ πῶς νὰ διαθέση τὴν σωρό του.
Ὁδηγοῦν στὴν μοιρολατρεία (ἐξαφάνισι τῆς βουλήσεως), μυῶντας τοὺς τηλεθεατὲς στὸν ἀποκρυφισμό (συχνὰ μάλιστα, ἀναμειγνύοντας σ' αὐτὸν καὶ τὸν Χριστιανισμό), σὲ ἀνατολικὲς ἢ νεοεποχίτικες δοξασίες (κάρμα, μετενσάρκωσι, θετικὴ σκέψι, θετικὴ-ἀρνητικὴ ἐνέργεια, «αὔρα», πνευματισμό, ἀναδρομὲς σὲ προηγούμενες ζωές), στὴν ἀστρολογία κ.λ.π. Προωθοῦν ἰδιαιτέρως τὴν πίστι στὴν μετενσάρκωσι, πρὸς μεγάλη ἱκανοποίησι τῆς θεοσοφίστριας Α. Μπέηλυ, ἡ ὁποία ἔγραφε: «Τὸ δόγμα τῆς μετενσαρκώσεως θὰ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ καθοριστικὰ κλειδιὰ τῆς Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»⁷.
Ἀποσυνδέουν τοὺς τηλεθεατὲς ἀπὸ τὴν πραγματικότητα, βυθίζοντάς τους σὲ μίαν εἰκονικὴ πραγματικότητα, πρὸς δόξαν τῆς Θεοσοφίας, ποὺ θέλει ὁ ἄνθρωπος νὰ θεωρῆ αὐταπάτη τὴν πραγματικότητα: Ἀποσιωπῶντας πραγματικὰ προβλήματα καὶ ζητήματα καθοριστικῆς σημασίας, ἀναλώνονται σὲ ἀτέρμονους ψευδεπίγραφους, παραπλανητικοὺς καὶ προσχηματικοὺς «προβληματισμοὺς» γιὰ θέματα ἥσσονος σημασίας. Ἢ ἐξασφαλίζουν σὲ λίγα ἄτομα συμμετοχὴ σὲ τηλεπαιχνίδια, ὅπου αὐτὰ ζοῦν «εἰκονικά», ἐνῷ ἀπασχολοῦν τοὺς ὑπολοίπους μὲ τὴν παρακολούθησι τῆς εἰκονικῆς πραγματικότητος, καὶ κατόπιν μὲ «προβληματισμοὺς» ἐπ' αὐτῆς «στήνουν» «ζαχαρένιες» ἐκπομπές, ὅπου ἀνούσιες ἐπιπολαιότητες «συζητῶνται» καὶ ἀναλύονται μὲ «σοβαρότητα»· προβάλλουν καταιγισμὸ κινηματογραφικῶν ταινιῶν ποὺ ἐντέχνως ὑποβάλλουν ὡς ἀπόλυτα θεμιτές, ἀπίθανες, ἐξωφρενικὲς καὶ ἐξωπραγματικὲς καταστάσεις (ταυτόχρονη ὕπαρξι σὲ παράλληλα σύμπαντα, ἀνταλλαγὴ προσωπικοτήτων, ταξίδια στὸν χρόνο, ἐξωγήϊνους, κ.λπ.).
Ἑδραιώνουν τὴν Νέα Ἐποχὴ στὴν συνείδησι τοῦ τηλεοπτικοῦ κοινοῦ, ἀναφερόμενοι συνεχῶς σ' αὐτήν, χωρίς, ὡστόσο, νὰ προβαίνουν σὲ περαιτέρω ἐπεξηγήσεις, διερεύνησι, ἢ ἀναφορὰ στοὺς «νικητὲς» ποὺ κινοῦν τὰ νήματά της, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τοὺς διατηροῦν συμπτωματικὰ(;) ἀθέατους. Συγκεκριμένα, παρουσιάζουν κάθε ἐπώδυνη μεταβολή, ὡσὰν νὰ πρόκειται περὶ ἀναποτρέπτου φυσικοῦ φαινομένου (π.χ. «στὴν νέα παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας εἶναι φυσικὸ νὰ...», ἢ «εἴμαστε πλέον στὴν Νέα Ἐποχή, ὁπότε ἀναγκαστικὰ πρέπει νὰ ἀποδεχθοῦμε ὅτι...».
Ἑδραιώνουν τὴν νεοεποχίτικη ὑποκουλτούρα: Προσκαλοῦν σὲ «σοβαρὲς» ἐκπομπὲς ἄτομα μὲ «δυνάμεις», «θεραπευτές», «ἐνορατικούς», ἀστρολόγους κ.λ.π.· σιωποῦν αἰδημόνως γιὰ τὸν γενικευμένο καταιγισμὸ ναρκωτικολαγνείας, διαστροφικοὺ ἐρωτισμοῦ, μαγείας καὶ σατανολατρείας, κ.ἄ.
Νομιμοποιοῦν, ἐμμέσως, τὴν ἀστρολογία στὴν συνείδησι τοῦ τηλεοπτικοῦ κοινοῦ καὶ τὶς προβλέψεις διαφόρων ἀστρολόγων (σύμφωνα μὲ τὶς ὁποῖες «μὲ τὸ 2000, μπαίνουμε στὴν Ἐποχὴ τοῦ Ὑδροχόου, μία Νέα Ἐποχὴ ποὺ θὰ φέρη τεράστιες μεταβολὲς σὲ ὅλους τους τομεῖς τῆς ζωῆς μας»), ὅταν ἀποσιωποῦν τοὺς πραγματικοὺς λόγους ποὺ καθιστοῦν ἀναπόφευκτες τὶς μεταβολὲς ποὺ ἐπιφέρει ἡ Νέα Ἐποχή.
Νομιμοποιοῦν, ἐμμέσως, ὅσες αἱρέσεις, σέκτες καὶ καινοφανεῖς θρησκεῖες «προφήτευαν» τὴν ἔλευσι μίας Νέας Ἐποχῆς, ἑνὸς Καινούργιου Κόσμου, ἑνὸς Νέου Κόσμου κ.ο.κ. , ἀποδεχόμενοι οἱ ἴδιοι τὴν Νέα Ἐποχὴ ὡς ἀναπότρεπτο φυσικὸ φαινόμενο (εἰδικά, νομιμοποιοῦν τὴν Θεοσοφία καὶ τὰ παρακλάδια της, ποὺ ἐκτὸς τοῦ ὅτι προωθοῦν τὴν ἐσωτεριστικὴ ἀστρολογία εὐαγγελίζονταν συμπτωματικῶς(;) καὶ τὴν ἔλευσι τῆς «Νέας Τάξεως», τῆς Νέας Ἐποχῆς, τῆς Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου.
Εἶναι ἄραγε σύμπτωσις ὅτι, ὅλες αὐτὲς οἱ μεθοδεύσεις ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ σύγχρονοι ἰνστρούχτορες-ἐκπαιδευτές, ὁδηγοῦν στὴν ἐξουδετέρωσι τῆς βουλήσεως τῶν τηλεθεατῶν, μεταλλάσσοντάς τους σὲ ἑσμὸ ἀβούλων «ἀνθρωπίνων ὄντων»;
Ὅσο καὶ ἂν φαίνεται στοὺς περισσοτέρους ἀδιανόητο, ἡ κατόπιν εἰδικῶν καὶ συστηματικῶν διεργασιῶν ἐπὶ τῆς σκεψεώς του ὁλοκληρωτικὴ καὶ μὴ ἀναστρέψιμη ἐξαφάνισις τῆς βουλήσεως τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἀποτελεῖ φαντασίωσι. Πρωτοεμφανίσθηκε, ὡς ἰδέα, στὰ μέσα τοῦ 19ου αἰῶνος, καὶ βαθμιαίως ἐντάχτηκε στοὺς σκοποὺς καὶ στὶς μεθοδολογίες διαφόρων ὁμάδων, θρησκειῶν, ἰδεολογιῶν, σεκτῶν κ.λπ.
Ἡ πρώτη νύξις, ἔγινε, ὅπως προαναφέρθηκε, ἀπὸ τὸν Ντοστογιέφσκυ (1821-1881) στοὺς «Δαιμονισμένους» του. Αὐτὸς «προφήτευσε» «τὴν ἐξαφάνισι τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως στὰ ἐννέα δέκατα τῶν ἀνθρώπων», ὡς μέσον ἐπιτεύξεως τοῦ σατανικοῦ σχεδίου μίας μικρῆς ὁμάδος γιὰ τὴν κυριαρχία της ἐπὶ τοῦ κόσμου. Ἡ ὁμὰς αὐτὴ θὰ ἀπέβλεπε στὸν ἀποχριστιανισμὸ τῶν ἀνθρώπων καὶ στὴν «μετατροπή τους σὲ ἀγέλη μὲ νέους τρόπους διαπαιδαγωγήσεως». Μὲ σύνθημά της, «ὁ καθένας ἀνήκει σὲ ὅλους καὶ ὅλοι στὸν καθένα» (δηλαδή, μὲ τὴν διάλυσι κάθε ἐπὶ μέρους προσωπικότητος καὶ τὴν μαζοποίησί της), ἡ ὁμὰς θὰ ἐπέβαλλε τὴν ἰσοπέδωσι, ὡς «ἰσότητα»: «... Πάνω ἀπ' ὅλα θά ‘ναι ἡ ἰσότης. Πρῶτα θὰ ὑποβιβασθῆ τὸ ἐπίπεδο τῆς ἐπιστήμης καὶ τῶν ταλέντων. Σὲ ὑψηλὸ ἐπιστημονικὸ ἐπίπεδο φθάνουν τὰ ἀνώτερα μυαλὰ καὶ μυαλὰ ἀνώτερα δὲν χρειάζονται». Ἔτσι, «Ὅλοι (θὰ) εἶναι σκλάβοι καὶ ἴσοι στὴν σκλαβιά». Σύμφωνα μὲ αὐτὸ τὸ σχέδιο: «... Τὸ ἕνα δέκατο μονάχα τῆς ἀνθρωπότητος θά ‘χουν δικαιώματα ἐλευθέρου ἀνθρώπου καὶ ἡ ἐξουσία τους πάνω στὰ ἄλλα ἐννέα δέκατα θὰ εἶναι ἀπεριόριστη. Οἱ δεύτεροι θὰ χάσουν τὴν προσωπικότητά τους, θὰ γίνουν κοπάδι... θὰ ξαναγυρίσουν στὴν πρωτόγονη ἁπλότητα, στὸν παράδεισο νὰ ποῦμε τῶν πρωτοπλάστων, ὅπου ὅμως θὰ πρέπει νὰ δουλεύουν κιόλας»⁸ .
Τὴν ἴδια περίπου ἐποχή, στὴν σκέψι τῆς Ἔλενας Μπλαβάτσκυ (1831-1891) γεννιόταν ἡ Θεοσοφία, «ἡ ἀλήθεια, ἐπὶ τῆς ὁποίας ἀναπαύονται ὅλα τὰ θρησκεύματα». Ἐπενδεδυμένη μὲ ἕναν συνδυασμὸ πνευματισμοῦ, ἀποκρυφισμοῦ, ἀστρολογίας, μαγείας καὶ ἐντόνων βουδιστικῶν στοιχείων (κάρμα, μετενσάρκωσι κ.λπ. ), ἡ Θεοσοφία κέρδισε γρήγορα πιστούς, ὀπαδοὺς καὶ θαυμαστές, ἰδιαιτέρως μέσα στοὺς ὑψηλοὺς πολιτικο-κοινωνικο-οἰκονομικοὺς κύκλους. Εὐαγγελίσθηκε τὴν ἐγκαθίδρυσι μίας «Νέας Ἐποχῆς» στὸ σύνολο τοῦ Πλανήτου, τὴν «ἐσωτερικὴ διοίκησι» τοῦ ὁποίου θὰ ἀνελάμβανε ἀθέατη ἡ «Ἀπόκρυφη Ἱεραρχία». Μὲ τὴν βοήθεια τῶν «διδασκάλων», τῶν «μεσαζόντων ὑπηρετῶν τοῦ κόσμου» καὶ τῶν «διανοητῶν τοῦ κόσμου», ἡ Ἱεραρχία θὰ ἀνελάμβανε νὰ ὁδηγήση τοὺς ὀπαδούς της στὴν τυφλὴ ὑπακοή, καὶ τὸν κάθε ἄνθρωπο διὰ τῆς «ἀποσβέσεως ἢ ἐκβολῆς τοῦ προσωπικοῦ ἑαυτοῦ» στὴν «ἀνεκδήλωτη κατάστασι τοῦ ΕΝΟΣ», στὴν «ἀνάπαυσι», δηλαδή, στὴν «μὴ ὕπαρξι»⁹.
Ἡ Θεοσοφία ὁραματιζόταν τὴν «Νέα Τάξι» της, ὡς ἑξῆς: Οἱ λίγοι νικητὲς τοῦ «ἀοράτου» πολέμου της θὰ κυριαρχοῦν ἀθέατοι ἐπὶ τῶν «μαζῶν τῆς ἀνθρωπότητος», οἱ ὁποῖες θὰ εἶναι οἱ ἡττημένοι. Οἱ ἡττημένοι θὰ ἀποτελοῦν τὴν «νέα ἀνθρωπότητα», πού, χωρὶς προσωπικότητα καὶ χωρὶς βούλησι, θὰ ἔχη ὁδηγηθῆ στὴν «μὴ ὕπαρξι». Αὐτοὶ δὲν θὰ εἶναι πιὰ «Ἄνθρωποι», οὔτε κἂν «ἄνθρωποι». Θὰ εἶναι ἁπλᾶ «ἀνθρώπινα ὄντα», χωρὶς βούλησι, χωρὶς λογικὴ συνείδησι, ἕρμαια τῶν ἐνστίκτων καὶ τοῦ ὑποσυνειδήτου τους. Θὰ εἶναι, δηλαδή, ἀνθρωπόμορφα ὄντα, ποὺ ὅμως, ὅπως «προφήτευσε» ὁ Ντοστογιέσφκυ, θὰ μποροῦν «νὰ δουλεύουν κιόλας». Καὶ τὸ σημαντικώτερο: Θὰ πιστεύουν ὅτι ἡ μετάλλαξίς τους αὐτή, δηλαδὴ ἡ ἧττα τους συνιστᾷ θριαμβική τους νίκη. Αὐτὸ θὰ καθιστᾷ τὴν ὑποδούλωσί τους ὁλοκληρωτικὴ καὶ μὴ ἀναστρέψιμη.
Ἀλλὰ καὶ ὁ Α. Γκράμσι (1891-1937) εἶχε θέσει στὸ στόχαστρό του τὴν βούλησι τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου. Σύγχρονος τῆς Α. Μπέηλυ (1880-1949), ὁ Γκράμσι εἶχε καὶ αὐτὸς ὡς ὅραμα μία Νέα Τάξι, γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυσι τῆς ὁποίας πρότεινε καὶ αὐτὸς ἕναν «ἀόρατο» πόλεμο κατὰ τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν. Σκοπός του, ὁ «ἐκμαρξισμὸς τοῦ ἐσωτερικοῦ ἀνθρώπου», γιὰ τὴν ἀπρόσκοπτη ἐπικράτησι τοῦ Μαρξιστικοῦ Ὁράματος: Τοῦ «Παραδείσου τοῦ Ἐργάτη». Σύμφωνα μὲ τὸν Γκράμσι, τὸ μόνο ἐμπόδιο γιὰ τὴν πραγματοποίησι τοῦ Παραδείσου αὐτοῦ, τὸ μόνο πραγματικὸ ἐμπόδιο γιὰ τὴν ἀπὸ μέρους τῶν ἀνθρώπων οἰκοδόμησι τῆς ἀταξικῆς κοινωνίας καὶ γιὰ τὴν «κυριαρχία τοῦ προλεταριάτου», ἦταν ἡ κοινὴ χριστιανικὴ ἐλπὶς καὶ ἡ κοινὴ χριστιανικὴ ἀναφορὰ σὲ κάποια Ὑψίστη Θεία Ὑπερκόσμια Δύναμι, ἡ ὁποία «ὑπερβαίνει τὶς περιορισμένες δυνατότητες τῶν ἐπὶ μέρους ἀτόμων καὶ τῶν ὁμάδων, μεγάλων καὶ μικρῶν». Συνεπῶς, κατ' αὐτόν, ὅσο διατηρεῖται ἡ πίστις πρὸς αὐτὴν τὴν Δύναμι, ἡ ὁποία, ἐνῷ κυριαρχεῖ ἐπὶ τοῦ κόσμου τούτου, δὲν ἀνήκει σὲ τοῦτον τὸν κόσμο, «ἡ ἰδέα μίας βίαιης παγκόσμιας ἐπαναστάσεως τοῦ προλεταριάτου ἦταν ἐκ τῶν προτέρων καταδικασμένη σὲ ἀποτυχία»10.
Ὁ Γκράμσι πίστευε ὅτι, ἡ Μαρξιστικὴ κυριαρχία δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποβλέπη στὴν ἁπτὴ καὶ βίαιη ἅλωσι κοινωνιῶν μὲ «συμβατικὸ» πόλεμο, ἀλλὰ θὰ ἔπρεπε «νὰ στραφῆ πρὸς τὸ πνεῦμα τῶν πρὸς ἅλωσι πληθυσμῶν». Θὰ ἔπρεπε νὰ χρησιμοποιήση διαφόρους συντελεστές, πού, μὲ εἰδικὲς καὶ συστηματικὲς μεθοδεύσεις, θὰ πραγματοποιήσουν, ἐν καιρῷ, μία «ἤρεμη καὶ ἀνώνυμη ἐπανάστασι»· μία ἀναίμακτη ἐπανάστασι «στὸ ὄνομα τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας, στὸ ὄνομα τῆς αὐτονομίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς ἀπελευθερώσεώς του ἀπὸ ἐξωτερικοὺς περιορισμούς. Καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα, χωρὶς τοὺς περιορισμοὺς καὶ τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ». Οἱ χριστιανικὲς κοινωνίες θὰ ἔπρεπε, λοιπόν, νὰ ὑποστοῦν στὸ σύνολό τους ριζικὲς μεταβολὲς στὸν τρόπο σκέψεώς τους. Συγκεκριμένα, θὰ ἔπρεπε νὰ ὁδηγηθοῦν στὸ νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν ἐλπίδα ποὺ δίνει στὸν ἄνθρωπο ἡ χριστιανικὴ ὑπερβατικότης, καὶ νὰ πειθαναγκασθοῦν ὅτι, «δὲν ὑπάρχει τίποτα ἐκτὸς ἀπὸ τὴν «Ὕλη αὐτοῦ του Σύμπαντος» καὶ ὅτι, «κάθε τὶ πολύτιμο στὴν ζωὴ καὶ στὸν κόσμο τοῦτο ἐνυπάρχει ἐντὸς τῆς ζωῆς, ἐντὸς τοῦ κόσμου τούτου καὶ ἐντὸς τῆς γηΐνης σφαίρας». Ὁ «Παράδεισος τοῦ Ἐργάτη» ἐπὶ τῆς Γῆς θὰ πραγματοποιηθῆ, μόνον ἐφ' ὅσον, στὶς δυτικὲς κοινωνίες, ὅλα τὰ πνεύματα μεταβληθοῦν σὲ «προλεταριακὰ πνεύματα»11 (μιᾶς καί, «Πάνω ἀπ' ὅλα θά ‘ναι ἡ ἰσότης... καὶ μυαλὰ ἀνώτερα δὲν χρειάζονται», ὅπως ἔγραφε ὁ Ντοστογιέφσκυ). Αὐτὰ τὰ «προλεταριακὰ πνεύματα» καὶ δὲν θὰ ἀντιδροῦν, καὶ θὰ «δουλεύουν κιόλας».
Σοβαροὶ ἀναλυταὶ συμπεραίνουν σήμερα ὅτι, τόσο ἡ Θεοσοφία, ὅσο καὶ οἱ Οὐμανιστὲς (παρακλάδι τῶν ὁποίων εἶναι οἱ νεοειδωλολάτρες), καθὼς καὶ οἱ ὁμάδες τοῦ καθ' ἑαυτῷ «New Age», μὲ τὶς ἑωσφορικές τους θέσεις, χρησιμοποιοῦνται γιὰ νὰ ἐκλειάνουν αὐτὰ ποὺ συνιστοῦν τὰ ἐσωτερικὰ ἐμπόδια ποὺ ὑπάρχουν μέσα στὸν δυτικὸ ἄνθρωπο γιὰ τὴν πραγματοποίησι τοῦ μαρξιστικοῦ ὁράματος. Στὴν οὐσία, ὅμως, ὅλες οἱ ἀνωτέρω θεωρίες ἔχουν ἕνα κοινὸ σημεῖο μὲ τὸν «Νέο Διαφωτισμό»: Ὁδηγοῦν σὲ μία «νέα» ὑποδούλωσι, ποὺ θὰ εἶναι ὁλοκληρωτικὴ καὶ μὴ ἀναστρέψιμη, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἐξαφανίζει τὴν βούλησι, καὶ διαμορφώνει ἡττημένους, ποὺ ἐκλαμβάνουν ὡς δική τους νίκη, τὴν πλήρη καὶ ἐνθουσιώδη συνεργία τους μὲ τὸν πραγματικὸ νικητή, ποὺ τοὺς χειραγωγεῖ ἀθέατος.
Πῶς, λοιπόν, εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρηθῆ τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι, οἱ καθοδηγητὲς σκέψεως πρωταγωνιστοῦν ὡς νέοι ἰνστρούχτορες στὴν ποθητὴ ἀπὸ τὴν Νέα Ἐποχὴ «ἀποδόμησι» τῶν «παλαιῶν» πνευματικῶν δεδομένων, καὶ πῶς μπορεῖ νὰ θεωρηθῆ συμπτωματικὸ τὸ ὅτι, «. . . ἀπὸ τὰ συντρίμμια τους οἰκοδομοῦν ἕνα μνημεῖο μιᾶς γλυκειᾶς ὑποχωρήσεως»12; Συμπτωματικὴ ἢ μή, ἡ «ἀποδομητική» τους δρᾶσις εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴ θυμίση τὸν U. Müller, ὁ ὁποῖος θέτοντας τὸ θέμα στὴν εὐρύτερη βάσι του ἔγραφε ὅτι: «Γενικὰ μπορεῖ νὰ δημιουργηθῆ ἡ ἐντύπωσις ὅτι ὁ τύπος, ὡς πρακτορεῖο δημοσίων σχέσεων, κινεῖται ἀπὸ συνωμότες καταστροφεῖς»13.
Θὰ πρέπει, συνεπῶς, νὰ ἀναρωτηθοῦμε καὶ ἴσως καὶ νὰ ρωτήσουμε τοὺς Ἰνστρούχτορες τῆς Νέας Ἐποχῆς μήπως προϋπόθεσις γιὰ τὸ πολυθρύλητο «Τέλος τῆς Ἱστορίας» εἶναι τὸ Τέλος τοῦ Ἀνθρώπου!

1. «Τὸ νὰ λαμβάνη κανεὶς μίαν ἀπόφασιν ἰσοδυναμεῖ μὲ τὸ νὰ κρίνη διὰ τοῦ λογισμοῦ», Ἀριστοτέλους, Ἠθ. Νικ. 11-13 α΄ 12.
2. Ἡ νέα τάξη στὴν πληροφορική, Μῖσος γιὰ τὴν σκέψι, Denis Duclos, κοινωνιολόγου καὶ διευθυντοῦ ἐρευνῶν στὸ Ἐθνικὸ Κέντρο Ἐπιστημονικῆς Ἔρευνας (CNRS), ἐφημ. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (Le Monde Diplomatiquel, 21. 2. 1999, σελ. 38 καὶ ἔπ. Καὶ «Essal de psychologie contemporaine, I. Un nouvel age de la personnalite» (Δοκίμιο σύγχρονης Ψυχολογίας, Μία νέα ἐποχὴ τῆς προσωπικότητας), Le Debal, Μαρσὲλ Γκοσέ, Ἰούνιος 1998.
3. Ἀπὸ τὸ λατινικὸ οὐσιαστικὸ «instructio», ποὺ σημαίνει «ἐκπαίδευσις».
4. ΝΕΟΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ, Ὀρθόδοξη Θεώρηση καὶ Ἀντιμετώπιση, μακαριστοῦ π. Α. Ἀλεβιζοπούλου, Ἐκδ. ΔΙΑΛΟΓΟΣ, Ἀθήνα 1996, σελ. 49, 63.
5. Ἀποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Ἐποχή», μακαριστοῦ π. Α. Ἀλεβιζοπούλου, Ἔκδ. Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1990, σελ. 102.
6. Βλ. Νέα Ἐποχὴ καὶ «Νέα» Τηλεόραση, μέρος Α' καὶ Β', περιοδικὸ ΔΙΑΛΟΓΟΣ, τεύχ. 29 & 30.
7. Λατρεῖες καὶ Θρησκεῖες τῆς Νέας Ἐποχῆς , Texe, Marrs, ἐκδ. ΣΤΕΡΕΩΜΑ, Ἐγνατίας 108, (Book of Ney Age Cults and Religions, σελ. 243).
8. Οἱ Δαιμονισμένοι, Τ. Μ. Ντοστογιέφσκι, Κεφ. 7, Οἱ Σύντροφοι, σελ. 319, μετάφραση Σωτ. Πατατζῆ, Διεθνεῖς Ἐκδόσεις.
9. Ἀποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Ἐποχή», μακαριστοῦ π. Α. Ἀλεβιζοπούλου, Ἔκδ. Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1990, σελ. 98.
10. The Keys of This Blood (Τὰ Κλειδιὰ Αὐτοῦ τοῦ Αἵματος), Martin Malachi, κεφ. 13°, Ἀντόνιο Γκράμσι: Τὸ Πνεῦμα ποὺ στοιχειώνει ἢ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, ἐκδ. Touchstone, 1990, σελ. 247.
11. Ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 251.
12. Νεοσατανισμός. Ὀρθόδοξη Θεώρηση καὶ Ἀντιμετώπιση, μακαριστοῦ π. Α. Ἀλεβιζοπούλου, ἐκδ. Διάλογος, Ἀθήνα 1996, σελ. 147.
13. Ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 87 (Das Leben und Wirken der Satanisten. Eine Dokumentation, Regensburg 1989, σελ. 93-94).