Ἡ λέξις ἐμβόλιο ὡς παρέμβασις ἀσκεῖ ἕνα εἶδος λαγνείας στὸ εὐρὺ κοινό, ἡ ὁποία καλλιεργεῖται καὶ ἀπὸ τὴν βιομηχανία τῆς Ὑγείας, ἡ ὁποία ἐπωφελεῖται οἰκονομικῶς στὶς μέρες μας. Τὰ ἐμβόλια παρουσιάζονται ὡς πανάκεια διὰ πᾶσαν νόσον, ὡς τὸ μαγικὸ τσίμπημα, τὸ ὁποῖο ἐξασφαλίζει μακροβιότητα καὶ εὐδαιμονία.
Ἡ μελέτη βεβαίως τῆς ἱστορίας τῶν ἐπιδημιῶν ἀποδεικνύει ὅτι ἡ θνητότης εἶχε ἤδη ἀρχίσει νὰ μειώνεται σημαντικῶς -ὡς ἀποτέλεσμα βελτιώσεως τῆς δημοσίας ὑγιεινῆς- μετὰ τὸ πρῶτο μισὸ τοῦ 19ου αἰῶνος, ἀρκετὰ πρὶν τὴν ἔλευσι ἐμβολίων (ἡ παραγωγὴ ἐμβολίων οὐσιαστικῶς ἄρχισε νὰ πυροδοτῆται μετὰ τὴν ἀνάπτυξι τοῦ ἐμβολίου κατὰ τῆς λύσσας ἀπὸ τὸν Λουὶ Παστὲρ τὸ 1885). Ἴσως ἡ συνεισφορὰ ὡρισμένων ἐμβολίων, ὅπως π.χ. κατὰ τῆς εὐλογιᾶς, νὰ ὑπῆρξε καταλυτικὴ σὲ μία ἐπιδημία μὲ θνητότητα 30-40%, ἀλλὰ τὰ ὑπάρχοντα στοιχεῖα ἀμφισβητοῦν τὴν διάρκεια προστασίας καὶ τὴν ἐπάρκεια συγχρόνων ἐμβολίων ἔναντι κοινῶν λοιμωδῶν νοσημάτων ὅπως π.χ. ἱλαρά, ἀνεμοβλογιά, κοκκύτης.
Ἰδιαιτέρως στὶς ΗΠΑ, ὑπάρχουν στοιχεῖα ποὺ δείχνουν π.χ. πρόσφατη σοβαρὴ ἐπανεμφάνισι τοῦ κοκκύτη παρὰ τὸν ἐμβολιασμό. Εἶναι βέβαιον ὅτι σὲ περιπτώσεις ὅπου ὁ κίνδυνος νὰ πεθάνη κάποιος ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἀσθένεια εἶναι πολὺ μικρός, θὰ πρέπει νὰ λαμβάνεται πολὺ προσεκτικῶς ἡ ἀπόφασις τοῦ νὰ ἐμβολιάση κάποιος μαζικῶς ἕναν πληθυσμό.
Παραμένει ἀξιοπερίεργο τὸ πῶς ὁ Παγκόσμιος Ὀργανισμὸς Ὑγείας κήρυξε ὡς πανδημία τὴν τρέχουσα γρίππη τῶν χοίρων, χωρὶς νὰ πληροῦνται τὰ δύο βασικὰ κριτήρια πανδημίας γρίππης: ἡ ὑψηλὴ θνητότης-μεταδοτικότης καὶ ἡ γενετικὴ ταυτότης τοῦ στοιχείου H στὸν τύπο H1N1 (τὸ H στοιχεῖο τῆς γρίππης τῶν χοίρων δὲν εἶναι καινούργιο, ἀλλὰ μοιάζει μὲ τὸν τύπο τῆς γρίππης ποὺ κυκλοφορεῖ ἐδῶ καὶ δεκαετίες). Οὔτε πολλοὶ ἄνθρωποι πεθαίνουν ἀπὸ γρίππη τῶν χοίρων οὔτε αὐτὴ ὀφείλεται σὲ νέο, ἀπολύτως μεταλλαγμένο ἰό.
Περισσότερο ἀπ' ὅλα ἀνησυχητικὸς παραμένει ὁ ὅρος «ὑποχρεωτικὸς» ἐμβολιασμός, τὸν ὁποῖο διατυμπανίζουν τὰ ΜΜΕ. Καμμία ἰατρικὴ παρέμβασις δὲν μπορεῖ νὰ καταργήση τὴν ἀρχὴ τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως τοῦ ἀσθενοῦς, ἰδιαιτέρως μὲ δεδομένα ἠπίας λοιμώξεως.
Ὁ ἐξαναγκασμὸς σὲ μαζικὸ ἐμβολιασμὸ μετατρέπει τὸ κοινωνικὸ σύνολο σὲ πειραματόζωο καὶ βάζει τὰ θεμέλια γιὰ μία νέα ἀπολυταρχία στὴν ὑγεία. Δὲν θὰ ἀργήσουμε νὰ δοῦμε ἔτσι καπνιστὲς καὶ παχύσαρκους στὴν ἠλεκτρικὴ καρέκλα, ἐνῶ ἀντιθέτως κυκλοφοροῦν ἤδη ἄνετα μεταξὺ μας παιδεραστές, ἔμποροι ναρκωτικῶν καὶ καταχραστὲς τῆς δημοσίας περιουσίας.
Ἡ μελέτη βεβαίως τῆς ἱστορίας τῶν ἐπιδημιῶν ἀποδεικνύει ὅτι ἡ θνητότης εἶχε ἤδη ἀρχίσει νὰ μειώνεται σημαντικῶς -ὡς ἀποτέλεσμα βελτιώσεως τῆς δημοσίας ὑγιεινῆς- μετὰ τὸ πρῶτο μισὸ τοῦ 19ου αἰῶνος, ἀρκετὰ πρὶν τὴν ἔλευσι ἐμβολίων (ἡ παραγωγὴ ἐμβολίων οὐσιαστικῶς ἄρχισε νὰ πυροδοτῆται μετὰ τὴν ἀνάπτυξι τοῦ ἐμβολίου κατὰ τῆς λύσσας ἀπὸ τὸν Λουὶ Παστὲρ τὸ 1885). Ἴσως ἡ συνεισφορὰ ὡρισμένων ἐμβολίων, ὅπως π.χ. κατὰ τῆς εὐλογιᾶς, νὰ ὑπῆρξε καταλυτικὴ σὲ μία ἐπιδημία μὲ θνητότητα 30-40%, ἀλλὰ τὰ ὑπάρχοντα στοιχεῖα ἀμφισβητοῦν τὴν διάρκεια προστασίας καὶ τὴν ἐπάρκεια συγχρόνων ἐμβολίων ἔναντι κοινῶν λοιμωδῶν νοσημάτων ὅπως π.χ. ἱλαρά, ἀνεμοβλογιά, κοκκύτης.
Ἰδιαιτέρως στὶς ΗΠΑ, ὑπάρχουν στοιχεῖα ποὺ δείχνουν π.χ. πρόσφατη σοβαρὴ ἐπανεμφάνισι τοῦ κοκκύτη παρὰ τὸν ἐμβολιασμό. Εἶναι βέβαιον ὅτι σὲ περιπτώσεις ὅπου ὁ κίνδυνος νὰ πεθάνη κάποιος ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἀσθένεια εἶναι πολὺ μικρός, θὰ πρέπει νὰ λαμβάνεται πολὺ προσεκτικῶς ἡ ἀπόφασις τοῦ νὰ ἐμβολιάση κάποιος μαζικῶς ἕναν πληθυσμό.
Παραμένει ἀξιοπερίεργο τὸ πῶς ὁ Παγκόσμιος Ὀργανισμὸς Ὑγείας κήρυξε ὡς πανδημία τὴν τρέχουσα γρίππη τῶν χοίρων, χωρὶς νὰ πληροῦνται τὰ δύο βασικὰ κριτήρια πανδημίας γρίππης: ἡ ὑψηλὴ θνητότης-μεταδοτικότης καὶ ἡ γενετικὴ ταυτότης τοῦ στοιχείου H στὸν τύπο H1N1 (τὸ H στοιχεῖο τῆς γρίππης τῶν χοίρων δὲν εἶναι καινούργιο, ἀλλὰ μοιάζει μὲ τὸν τύπο τῆς γρίππης ποὺ κυκλοφορεῖ ἐδῶ καὶ δεκαετίες). Οὔτε πολλοὶ ἄνθρωποι πεθαίνουν ἀπὸ γρίππη τῶν χοίρων οὔτε αὐτὴ ὀφείλεται σὲ νέο, ἀπολύτως μεταλλαγμένο ἰό.
Περισσότερο ἀπ' ὅλα ἀνησυχητικὸς παραμένει ὁ ὅρος «ὑποχρεωτικὸς» ἐμβολιασμός, τὸν ὁποῖο διατυμπανίζουν τὰ ΜΜΕ. Καμμία ἰατρικὴ παρέμβασις δὲν μπορεῖ νὰ καταργήση τὴν ἀρχὴ τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως τοῦ ἀσθενοῦς, ἰδιαιτέρως μὲ δεδομένα ἠπίας λοιμώξεως.
Ὁ ἐξαναγκασμὸς σὲ μαζικὸ ἐμβολιασμὸ μετατρέπει τὸ κοινωνικὸ σύνολο σὲ πειραματόζωο καὶ βάζει τὰ θεμέλια γιὰ μία νέα ἀπολυταρχία στὴν ὑγεία. Δὲν θὰ ἀργήσουμε νὰ δοῦμε ἔτσι καπνιστὲς καὶ παχύσαρκους στὴν ἠλεκτρικὴ καρέκλα, ἐνῶ ἀντιθέτως κυκλοφοροῦν ἤδη ἄνετα μεταξὺ μας παιδεραστές, ἔμποροι ναρκωτικῶν καὶ καταχραστὲς τῆς δημοσίας περιουσίας.
Περισσότερες φωνὲς ἀκαδημαϊκῶν ἀνδρῶν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀκούγωνται αὐτὲς τὶς τόσο πονηρὲς ἡμέρες, ἀλλὰ οἱ μὲν ἀκαδημαϊκοὶ συμποσιάζονται ἡδονικῶς μετὰ φαρμακευτικῶν ἀντιπροσώπων, οἱ δὲ πολιτικοὶ γυαλίζουν ἐπιδεικτικῶς τὶς «Καγιέν» τους καὶ ἀναφωνοῦν ὡς νέες Ἀντουανέττες:
«Τί ἔχει ὁ κόσμος καὶ φωνάζει; Θέλει ψωμί; Μά, γιατί δὲν τοῦ δίνετε παντεσπάνι;»
«Τί ἔχει ὁ κόσμος καὶ φωνάζει; Θέλει ψωμί; Μά, γιατί δὲν τοῦ δίνετε παντεσπάνι;»
* Ὁ Ἀθανάσιος Δρίτσας εἶναι καρδιολόγος στὸ Ὠνάσειο Καρδιοχειρουργικὸ Κέντρο
