τῆς κ. Δάφνης Βαρβιτσιώτου
Σήμερα ὁ μέσος πολίτης βρίσκεται, ἐν ἀγνοίᾳ του, ἕρμαιο ἑνὸς φαινομένου τὸ ὁποῖο ἐπιδρᾷ τόσο καθοριστικὰ στὴν ζωή του, ὥστε ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ἐξαλείφη τὸ παρελθόν του, νὰ ἐπηρεάζη τὸ παρόν του καὶ νὰ καθορίζη τὸ μέλλον του.
Πρόκειται γιὰ τὸ φαινόμενο τῆς τηλεοράσεως, καὶ πιὸ συγκεκριμένα τῆς «νέας» τηλεοράσεως. Πράγματι, μία ἀνασκόπησις τοῦ τρόπου λειτουργίας τῆς τηλεοράσεως στὴν χώρα μας κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες καταδεικνύει ὅτι αὐτὴ ἐγκατέλειψε, βαθμιαίως, τὴν ἀρχική της λειτουργία, ἔπαψε, δηλαδή, νὰ εἶναι ἐργαλεῖο ἐνημερώσεως, ἐπιμορφώσεως, στηρίξεως ἀξιῶν καὶ ψυχαγωγίας καί, μὲ τὴν βοήθεια εἰδικῶν μεθοδεύσεων καὶ εἰδικῶν συντελεστῶν, ἔλαβε νέα μορφή: μετεβλήθη σὲ ἐργαλεῖο καθοδηγήσεως τῆς σκέψεως τοῦ ἀνυποψιάστου τηλεθεατοῦ.
Σήμερα, ἡ «νέα» τηλεόρασις, μὲ τὰ καταιγιστικὰ μηνύματά της, βομβαρδίζει ἀνηλεῶς καὶ ἀκαταπαύστως τὰ θύματά της, τοὺς ἀνυποψιάστους τηλεθεατές. Κυρίως τοὺς βομβαρδίζει μὲ βαρειὲς μομφὲς καὶ κατηγορίες ἐναντίον ὅλων ὅσων ἀποτελοῦσαν μέχρι πρό τινος τὰ ἐρείσματα τοῦ συγχρόνου Ἕλληνος: τὸν γάμο, τὴν οἰκογένεια, ἐπειδὴ βασίζονται στὴν τυραννία τοῦ «πατέρα ἀφέντη», στὴν «σεξουαλικὴ καὶ οἰκονομικὴ καταπίεσι» καὶ τὴν «ἄμισθη ἐργασία» τῆς γυναίκας καὶ στὴν «ἔλλειψι κατανοήσεως» πρὸς τὶς σωματικὲς καὶ ψυχολογικὲς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν· τὴν μητρότητα, ἐπειδὴ παρεμποδίζει τὴν «ἐλευθερία», τὴν «ὁλοκλήρωσι τῆς προσωπικότητος» καὶ τὸ «δικαίωμα στὴν ἐργασία καὶ στὸν ἔρωτα, τῆς γυναίκας»· τὴν Ἱστορία, ἐπειδὴ εἶναι φορεὺς «σωβινισμοῦ», «ἐθνικισμοῦ», «προκαταλήψεων» καὶ «μίσους»· τὸν πατριωτισμό, ἐπειδὴ εἶναι «ρατσισμὸς» καὶ «φασισμός»· τὰ σύνορα, γιὰ τὸν ἴδιο λόγο· τὸν Χριστιανισμό, εἴτε διότι εἶναι ἀπηρχαιωμένος, εἴτε διότι εἶναι ἑβραιογενής, εἴτε διότι διαπνέεται ἀπὸ ἀντιφεμινισμό, εἴτε διότι ἡ ἠθική του «καταπιέζει» τὶς «φυσικὲς» σεξουαλικὲς τάσεις τοῦ ἀνθρώπου, στρέφεται κατὰ τῆς «ἐλευθερίας» του καὶ κατὰ τοῦ «δικαιώματός» του στὴν ὁμοφυλοφιλία ἢ στὸν «ἀπελευθερωτικὸ» πανηδονισμό· τὸν δυτικὸ τρόπο σκέψεως καὶ ζωῆς, ἐπειδὴ «καταστρέφει τὴν φύσι», «μολύνει τὸ περιβάλλον», «ἀφανίζει τὸν πλανήτη», κ.ο.κ.
Σήμερα ὁ μέσος πολίτης βρίσκεται, ἐν ἀγνοίᾳ του, ἕρμαιο ἑνὸς φαινομένου τὸ ὁποῖο ἐπιδρᾷ τόσο καθοριστικὰ στὴν ζωή του, ὥστε ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ἐξαλείφη τὸ παρελθόν του, νὰ ἐπηρεάζη τὸ παρόν του καὶ νὰ καθορίζη τὸ μέλλον του.
Πρόκειται γιὰ τὸ φαινόμενο τῆς τηλεοράσεως, καὶ πιὸ συγκεκριμένα τῆς «νέας» τηλεοράσεως. Πράγματι, μία ἀνασκόπησις τοῦ τρόπου λειτουργίας τῆς τηλεοράσεως στὴν χώρα μας κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες καταδεικνύει ὅτι αὐτὴ ἐγκατέλειψε, βαθμιαίως, τὴν ἀρχική της λειτουργία, ἔπαψε, δηλαδή, νὰ εἶναι ἐργαλεῖο ἐνημερώσεως, ἐπιμορφώσεως, στηρίξεως ἀξιῶν καὶ ψυχαγωγίας καί, μὲ τὴν βοήθεια εἰδικῶν μεθοδεύσεων καὶ εἰδικῶν συντελεστῶν, ἔλαβε νέα μορφή: μετεβλήθη σὲ ἐργαλεῖο καθοδηγήσεως τῆς σκέψεως τοῦ ἀνυποψιάστου τηλεθεατοῦ.
Σήμερα, ἡ «νέα» τηλεόρασις, μὲ τὰ καταιγιστικὰ μηνύματά της, βομβαρδίζει ἀνηλεῶς καὶ ἀκαταπαύστως τὰ θύματά της, τοὺς ἀνυποψιάστους τηλεθεατές. Κυρίως τοὺς βομβαρδίζει μὲ βαρειὲς μομφὲς καὶ κατηγορίες ἐναντίον ὅλων ὅσων ἀποτελοῦσαν μέχρι πρό τινος τὰ ἐρείσματα τοῦ συγχρόνου Ἕλληνος: τὸν γάμο, τὴν οἰκογένεια, ἐπειδὴ βασίζονται στὴν τυραννία τοῦ «πατέρα ἀφέντη», στὴν «σεξουαλικὴ καὶ οἰκονομικὴ καταπίεσι» καὶ τὴν «ἄμισθη ἐργασία» τῆς γυναίκας καὶ στὴν «ἔλλειψι κατανοήσεως» πρὸς τὶς σωματικὲς καὶ ψυχολογικὲς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν· τὴν μητρότητα, ἐπειδὴ παρεμποδίζει τὴν «ἐλευθερία», τὴν «ὁλοκλήρωσι τῆς προσωπικότητος» καὶ τὸ «δικαίωμα στὴν ἐργασία καὶ στὸν ἔρωτα, τῆς γυναίκας»· τὴν Ἱστορία, ἐπειδὴ εἶναι φορεὺς «σωβινισμοῦ», «ἐθνικισμοῦ», «προκαταλήψεων» καὶ «μίσους»· τὸν πατριωτισμό, ἐπειδὴ εἶναι «ρατσισμὸς» καὶ «φασισμός»· τὰ σύνορα, γιὰ τὸν ἴδιο λόγο· τὸν Χριστιανισμό, εἴτε διότι εἶναι ἀπηρχαιωμένος, εἴτε διότι εἶναι ἑβραιογενής, εἴτε διότι διαπνέεται ἀπὸ ἀντιφεμινισμό, εἴτε διότι ἡ ἠθική του «καταπιέζει» τὶς «φυσικὲς» σεξουαλικὲς τάσεις τοῦ ἀνθρώπου, στρέφεται κατὰ τῆς «ἐλευθερίας» του καὶ κατὰ τοῦ «δικαιώματός» του στὴν ὁμοφυλοφιλία ἢ στὸν «ἀπελευθερωτικὸ» πανηδονισμό· τὸν δυτικὸ τρόπο σκέψεως καὶ ζωῆς, ἐπειδὴ «καταστρέφει τὴν φύσι», «μολύνει τὸ περιβάλλον», «ἀφανίζει τὸν πλανήτη», κ.ο.κ.
Ἀόρατος Πόλεμος, «Δημιουργικὴ Καταστροφὴ» καὶ Νέος Διαφωτισμός
Πρόκειται γιὰ πραγματικὸ πόλεμο ἰδεῶν, πού, ἀκόμα καὶ ἂν ἐκτυλίσσεται στὸν χῶρο τῆς σκέψεως -καὶ μάλιστα πίσω ἀπὸ βαθυστόχαστες καὶ ἱερὲς προσωπίδες τῶν ὑψηλοτέρων ἐννοιῶν καὶ ἰδεωδῶν- δὲν παύει νὰ εἶναι πόλεμος. Τὰ ὄπλα του: ὁ «ἀνθρωπισμός», τὰ «ἀνθρώπινα δικαιώματα», ἡ «ἀγάπη πρὸς τὸν ἄνθρωπο», ἡ «ἀπελευθέρωσις» καὶ ἡ «ἀξιοπρέπεια» τοῦ ἀνθρώπου, ἡ «βελτίωσις τῶν συνθηκῶν ζωῆς τῆς ἀνθρωπότητος», ὁ «πλουραλισμός», ἡ πολυφωνία καὶ ἡ «ἐλεύθερη διακίνησις τῶν ἰδεῶν», ἡ «ἐλευθερία τοῦ λόγου», ἡ «μὴ βία», τὸ «δικαίωμα τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ», ὁ σεβασμὸς στὴν «ἑτερότητα», ἡ «ἀνοχή», ἡ «ἀποκατάστασις τῆς πραγματικῆς ἱστορίας», τὸ «δικαίωμα στὴν διαφορετικότητα», ἡ «ἐξέλιξις, ἡ αὐτοβελτίωσις» καὶ ἡ ἀλλαγὴ τῆς σκέψεώς του, ἡ «ἀλλαγὴ νοοτροπίας» του, ἡ «διεύρυνσις τῆς συνειδήσεώς» του, ἡ «ἰσορροπία στὸν ἄνθρωπο καὶ στὴν φύσι», ἡ «σωτηρία τοῦ πλανήτου», ἡ «σωτηρία τοῦ Τρίτου κόσμου», ὁ «δίκαιος καταμερισμὸς τῶν πηγῶν ἐνεργείας τοῦ πλανήτου» κ.λπ.
Σκοπός του: Νὰ «διαφωτίση» τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο γιὰ τὰ σφάλματα στὰ ὁποῖα ὑπέπεσε στὸ παρελθόν, γιὰ αὐτὰ ποὺ διαπράττει στὸ παρὸν καὶ γιὰ τὸν κίνδυνο ποὺ ὁ ἴδιος ἀποτελεῖ γιὰ τὸ μέλλον τοῦ πλανήτου, στὴν περίπτωσι ποὺ δὲν «διαφωτισθῆ» καὶ δὲν μεταβάλη ἐκ βάθρων τὸν τρόπο σκέψεώς του, τὶς ἀξίες, τὶς ἰδέες του, τὰ ἰδανικά του, τὴν θρησκευτική του τοποθέτησι, τὴν συνείδησί του, τὸν τρόπο ποὺ ζῆ, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά του, τοὺς νόμους του, τοὺς θεσμούς του, τὰ σύνορά του κ.ο.κ.
Ὁ ἀόρατος πόλεμος αὐτοῦ του νέου τύπου Διαφωτισμοῦ ἐπιτυγχάνεται σιωπηρῶς, ἀναιμάκτως καὶ ἀθέατα, αὐτὸ ποὺ -παρὰ τὶς σφαγές, τὶς ἀγριότητες καὶ τὶς βαρβαρότητές του- κανένας συμβατικὸς πόλεμος δὲν κατώρθωσε νὰ ἐπιτύχη στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος: μεταβάλλει ἐκ βάθρων τὸν τρόπο σκέψεως τῶν τεραστίων τμημάτων πληθυσμοῦ, ἀνεξαρτήτως ἡλικίας καὶ μορφώσεως καὶ ταυτοχρόνως τοὺς προσηλυτίζει σὲ μία νέα περὶ ἀνθρώπου καὶ περὶ κόσμου ἀντίληψι, καὶ τοῦτο, χωρὶς νὰ συναντᾷ ἀντιδράσεις, προσκόμματα ἢ ἀντιστάσεις.
Παρ’ ὅλον ὅτι, κυριολεκτικῶς, μαίνεται στὴν χώρα μας, ὁ πόλεμος αὐτὸς δὲν ἀποτελεῖ περιωρισμένο τοπικὸ φαινόμενο, οὔτε διεξάγεται ἀποκλειστικῶς μέσω τῆς τηλεοράσεως. Πρόκειται γιὰ πολύπλευρο φαινόμενο πλανητικῆς ἐμβελείας, πίσω ἀπὸ τὸ ὁποῖο κρύβεται μία ριζικὰ νέα περὶ ἀνθρώπου καὶ περὶ κόσμου ἀντίληψις, ὁ ἀποκαλούμενος Νέος Διαφωτισμός. Γιὰ τὴν ἐπικράτησί του, ὁ Νέος Διαφωτισμὸς ἔχει κηρύξει μονομερῶς τὸν πόλεμο κατὰ τῆς «παλαιᾶς» σκέψεως καὶ τῆς «παλαιᾶς» πραγματικότητος, μὲ ὅραμα μία Νέα Ἐποχή. Τὸν πόλεμο αὐτό, οἱ θεωρητικοὶ τοῦ Νέου Διαφωτισμοῦ τὸν ἀποκαλοῦν εὐφημιστικῶς «ἀποδόμησι». Τὸν ἀποκαλοῦν ἐπίσης -ἐπὶ τὸ εὐφημιστικώτερον- καὶ «δημιουργικὴ καταστροφή», μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι, ἐνῷ ἡ ὅλη διαδικασία συντελεῖ στὴν καταστροφὴ τῆς «παλαιᾶς» σκέψεως καὶ τοῦ «παλαιοῦ» κόσμου, συμβάλλει συγχρόνως, στὴν δημιουργία μίας «νέας» σκέψεως, ἡ ὁποία θὰ συντελέση στὴν ἑδραίωσι τῆς Νέας Ἐποχῆς γιὰ τὸ σύνολο τοῦ πλανήτου.
Πράγματι, ὅπως ἐπιβεβαιώνει καὶ ὁ πολὺς Ε. Μορὲν (Διευθυντὴς ἐρευνῶν τοῦ Ἐθνικοῦ Κέντρου Ἐπιστημονικῆς Ἐρεύνης, καθὼς καὶ τοῦ Κέντρου Διεπιστημονικῆς Ἐρεύνης (Ἀνθρωπολογία, Κοινωνιολογία, Πολιτικὴ) στὴν Σχολὴ Ἀνωτέρων Σπουδῶν καὶ Κοινωνικῶν Ἐπιστημῶν, στὸ Παρίσι), διανοητὴς τῆς Νέας Ἐποχῆς, ὁ πόλεμος τοῦ Νέου Διαφωτισμοῦ κατὰ τῆς «παλαιᾶς» σκέψεως εἶναι γενικευμένος: «Ἡ ἴδια μάχη, ἂν καὶ ἔχει ἀποσυνθετικὴ φύσι, εἶναι μέρος τῆς ἀγωνιώδους γεννήσεως. Ἡ μάχη διεξάγεται σήμερα παντοῦ, μέσα σὲ κάθε αὐτοκρατορία, ἔθνος, τάξι, ἐθνότητα, ὁμάδα, ἄτομα, ἀνάμεσα σὲ δύο τρόπους σκέψεως, συμπεριφορᾶς, δράσεως…» (Ἀπὸ τὴν Κρίσι στὴν Πίστι, Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Ἐντγκὰρ Μορὲν «Ἀφήνοντας τὸν Εἰκοστὸ Αἰῶνα», μτφρ. Α. Φιλιππᾶτος, πρόλογος: Σπήλιος Παπασπηλιόπουλος, ἐκδ. ΡΟΕΣ, microMEGA, 1998, σ. 93).
Στρεφομένη κατὰ τοῦ δυτικοευρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, ἡ «δημιουργικὴ καταστροφὴ» ἀποδεικνύεται ἰδιαιτέρως ἐπώδυνη γιὰ τὴν Ἑλλάδα, τὸ λίκνο του.
Σκοπός του: Νὰ «διαφωτίση» τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο γιὰ τὰ σφάλματα στὰ ὁποῖα ὑπέπεσε στὸ παρελθόν, γιὰ αὐτὰ ποὺ διαπράττει στὸ παρὸν καὶ γιὰ τὸν κίνδυνο ποὺ ὁ ἴδιος ἀποτελεῖ γιὰ τὸ μέλλον τοῦ πλανήτου, στὴν περίπτωσι ποὺ δὲν «διαφωτισθῆ» καὶ δὲν μεταβάλη ἐκ βάθρων τὸν τρόπο σκέψεώς του, τὶς ἀξίες, τὶς ἰδέες του, τὰ ἰδανικά του, τὴν θρησκευτική του τοποθέτησι, τὴν συνείδησί του, τὸν τρόπο ποὺ ζῆ, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά του, τοὺς νόμους του, τοὺς θεσμούς του, τὰ σύνορά του κ.ο.κ.
Ὁ ἀόρατος πόλεμος αὐτοῦ του νέου τύπου Διαφωτισμοῦ ἐπιτυγχάνεται σιωπηρῶς, ἀναιμάκτως καὶ ἀθέατα, αὐτὸ ποὺ -παρὰ τὶς σφαγές, τὶς ἀγριότητες καὶ τὶς βαρβαρότητές του- κανένας συμβατικὸς πόλεμος δὲν κατώρθωσε νὰ ἐπιτύχη στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος: μεταβάλλει ἐκ βάθρων τὸν τρόπο σκέψεως τῶν τεραστίων τμημάτων πληθυσμοῦ, ἀνεξαρτήτως ἡλικίας καὶ μορφώσεως καὶ ταυτοχρόνως τοὺς προσηλυτίζει σὲ μία νέα περὶ ἀνθρώπου καὶ περὶ κόσμου ἀντίληψι, καὶ τοῦτο, χωρὶς νὰ συναντᾷ ἀντιδράσεις, προσκόμματα ἢ ἀντιστάσεις.
Παρ’ ὅλον ὅτι, κυριολεκτικῶς, μαίνεται στὴν χώρα μας, ὁ πόλεμος αὐτὸς δὲν ἀποτελεῖ περιωρισμένο τοπικὸ φαινόμενο, οὔτε διεξάγεται ἀποκλειστικῶς μέσω τῆς τηλεοράσεως. Πρόκειται γιὰ πολύπλευρο φαινόμενο πλανητικῆς ἐμβελείας, πίσω ἀπὸ τὸ ὁποῖο κρύβεται μία ριζικὰ νέα περὶ ἀνθρώπου καὶ περὶ κόσμου ἀντίληψις, ὁ ἀποκαλούμενος Νέος Διαφωτισμός. Γιὰ τὴν ἐπικράτησί του, ὁ Νέος Διαφωτισμὸς ἔχει κηρύξει μονομερῶς τὸν πόλεμο κατὰ τῆς «παλαιᾶς» σκέψεως καὶ τῆς «παλαιᾶς» πραγματικότητος, μὲ ὅραμα μία Νέα Ἐποχή. Τὸν πόλεμο αὐτό, οἱ θεωρητικοὶ τοῦ Νέου Διαφωτισμοῦ τὸν ἀποκαλοῦν εὐφημιστικῶς «ἀποδόμησι». Τὸν ἀποκαλοῦν ἐπίσης -ἐπὶ τὸ εὐφημιστικώτερον- καὶ «δημιουργικὴ καταστροφή», μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι, ἐνῷ ἡ ὅλη διαδικασία συντελεῖ στὴν καταστροφὴ τῆς «παλαιᾶς» σκέψεως καὶ τοῦ «παλαιοῦ» κόσμου, συμβάλλει συγχρόνως, στὴν δημιουργία μίας «νέας» σκέψεως, ἡ ὁποία θὰ συντελέση στὴν ἑδραίωσι τῆς Νέας Ἐποχῆς γιὰ τὸ σύνολο τοῦ πλανήτου.
Πράγματι, ὅπως ἐπιβεβαιώνει καὶ ὁ πολὺς Ε. Μορὲν (Διευθυντὴς ἐρευνῶν τοῦ Ἐθνικοῦ Κέντρου Ἐπιστημονικῆς Ἐρεύνης, καθὼς καὶ τοῦ Κέντρου Διεπιστημονικῆς Ἐρεύνης (Ἀνθρωπολογία, Κοινωνιολογία, Πολιτικὴ) στὴν Σχολὴ Ἀνωτέρων Σπουδῶν καὶ Κοινωνικῶν Ἐπιστημῶν, στὸ Παρίσι), διανοητὴς τῆς Νέας Ἐποχῆς, ὁ πόλεμος τοῦ Νέου Διαφωτισμοῦ κατὰ τῆς «παλαιᾶς» σκέψεως εἶναι γενικευμένος: «Ἡ ἴδια μάχη, ἂν καὶ ἔχει ἀποσυνθετικὴ φύσι, εἶναι μέρος τῆς ἀγωνιώδους γεννήσεως. Ἡ μάχη διεξάγεται σήμερα παντοῦ, μέσα σὲ κάθε αὐτοκρατορία, ἔθνος, τάξι, ἐθνότητα, ὁμάδα, ἄτομα, ἀνάμεσα σὲ δύο τρόπους σκέψεως, συμπεριφορᾶς, δράσεως…» (Ἀπὸ τὴν Κρίσι στὴν Πίστι, Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Ἐντγκὰρ Μορὲν «Ἀφήνοντας τὸν Εἰκοστὸ Αἰῶνα», μτφρ. Α. Φιλιππᾶτος, πρόλογος: Σπήλιος Παπασπηλιόπουλος, ἐκδ. ΡΟΕΣ, microMEGA, 1998, σ. 93).
Στρεφομένη κατὰ τοῦ δυτικοευρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ, ἡ «δημιουργικὴ καταστροφὴ» ἀποδεικνύεται ἰδιαιτέρως ἐπώδυνη γιὰ τὴν Ἑλλάδα, τὸ λίκνο του.
Ἀνοσοποιητικὸ Σύστημα καὶ «Ἰοί»
Ὁ «ἀόρατος» πόλεμος ἀποδομήσεως ποὺ οἱ συντελεστὲς τῆς Νέας Ἐποχῆς ἔχουν ἐξαπολύσει ἀποβλέπει στὴν κάμψι τῶν ἐσωτερικῶν ἀντιστάσεων τῆς δυτικῆς «ἀνθρωπόμαζας», ὥστε νὰ γίνη ἀπρόσκοπτα «…δυναμικὴ καὶ ριζικὴ μεταβολὴ γιὰ πάντα» (M. Malachi, The Keys of This Blood, κεφ.: Ἡ Γεωπολιτικὴ τῆς Δυνάμεως, σ. 15) ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν δεδομένων τῆς ζωῆς, τῆς σκέψεως καὶ τοῦ πολιτισμοῦ της.
Ἀποκαλυπτικὸς εἶναι στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ Ε. Μορέν, ἀκριβῶς διότι παρομοιάζει τὶς ἀντιστάσεις ποὺ προβάλλονται ἔναντι τοῦ Νέου Διαφωτισμοῦ, μὲ αὐτὲς ποὺ προβάλλει τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα ἑνὸς φυσικοῦ ὀργανισμοῦ, ὅταν προσβάλλεται ἀπὸ ἰό: «Ἂν ἡ ἀνθρωπότης θέλη νὰ μεταμορφωθῆ ἀπὸ χρυσαλλίδα σὲ πεταλούδα, θὰ πρέπη νὰ εἶναι πρόθυμη-ὅπως ἡ χρυσαλλίδα- νὰ αὐτοκαταστραφῆ καὶ νὰ διαλύση τὸ ἴδιο της τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα». Μὲ αὐτὴν τὴν διόλου κολακευτικὴ γιὰ τὴν Νέα Ἐποχὴ καὶ τὸν Νέο Διαφωτισμὸ παρομοίωσι, ὁ φιλόσοφος προσπαθεῖ νὰ διαλύση τὶς τυχὸν ὑποψίες περὶ τῆς ποιότητος τῆς αἰτουμένης μεταβολῆς, ἀλλὰ καὶ νὰ κάμψη τὶς ἀντιστάσεις τοῦ ἀνθρώπου τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, προβάλλοντάς την ὡς μέρος μίας ἀναπότρεπτης ἐξελικτικῆς διαδικασίας.
Πράγματι, τὸ σύνολο τοῦ ἔργου τοῦ Ε. Μορέν, ποὺ εἶναι ἀπὸ τοὺς πλέον γνωστοὺς στοχαστὲς ποὺ εὐαγγελίζονται μία Νέα Ἐποχὴ καὶ μία ἐπαναστατικὴ ἀναδιάρθρωσι τῆς κοινωνίας σὲ πλανητικὸ ἐπίπεδο, ἑστιάζεται στὸν ἐντοπισμό, τὴν ἀνάλυσι καὶ τὴν «ἀποδόμησι» τῶν στοιχείων πού, κατ’ αὐτόν, ἀποτελοῦν τὸν «ἀνοσοποιητικὸ μηχανισμὸ» τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν. Πρὸς χάριν αὐτοῦ ποὺ ὁ ἴδιος περιγράφει ὡς τὴν «ἀνάδυσι τῆς ἀνθρωπότητος ὡς “ἀνθρωπότητος”», ἢ ὡς «ἀνθρωποποίησι», ὁ Μορὲν ἀποδομεῖ τὸν «ἀνοσοποιητικὸ μηχανισμὸ» τῆς ἀντιλήψεως τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου, τὴν ὁποία ἀποκαλεῖ «παραισθητική»· ἀποδομεῖ τὸν «ἀνοσοποιητικὸ μηχανισμὸ» τῆς δυτικῆς σκέψεως, τὴν ὁποία ἀποκαλεῖ «περιοριστική», «ἁπλουστευτική», «ἀκρωτηριασμένη», «μονοδιάστατη» κ.ο.κ.· ἀποδομεῖ τὸν «ἀνοσοποιητικὸ μηχανισμὸ» τῆς λογικῆς, τὴν ὁποίαν ἀποκαλεῖ «κλειστή», «ὀρθολογικοποιητικὴ» κ.λ.π.· ἀποδομεῖ τὸν «ἀνοσοποιητικὸ μηχανισμὸ» τῶν ἰδεολογιῶν καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοὺς ὁποίους ἀποκαλεῖ «παραισθητικὴ ὑστερία», «παραλήρημα» κ.ο.κ.· ἀποδομεῖ τὸν ἀνοσοποιητικὸ μηχανισμὸ τοῦ «παλαιοῦ» τρόπου τοῦ δυτικοῦ σκέπτεσθαι καὶ τοῦ συνειδέναι, ἀποκαλῶντας τον «δυνάμεις τῆς ἀποβλακώσεως», ἐνῷ ἀποκαλεῖ τὴν ἐξ αὐτῶν ἐκπηγάσασα «παλιὰ» πραγματικότητα «ὑστερικὴ-παραισθητική».
Γενικῶς, ἀποδομεῖ τὴν «ἀφηρημένη» ἔννοια ὡς παρανοϊκὴ καὶ ἀποκαλεῖ τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο Homo Sapiens-Demens, δηλαδὴ Σοφὸ-Παράφρονα (Ε. Μορέν, Ἀφήνοντας τὸν Εἰκοστὸ Αἰῶνα, σ. 197, 274 κ.ἀ.). Ὡς «θεραπεία» του μάλιστα, προτείνει τὸν «ἐννοιολογικὸ φόνο» τῶν «ἀφηρημένων» ἐννοιῶν (ὅπως π.χ. δημοκρατία, ἐλευθερία, θρησκεία, ἰδανικά, ἀξίες κ.ο.κ.) ἀλλὰ καὶ τὸν «φόνο τῶν κυρίαρχων λέξεων», δηλαδὴ τὴν ἐξάλειψι τῶν ἴδιων τῶν λέξεων ποὺ ἐκφράζουν τὶς ἔννοιες αὐτές.
Ἀποκαλυπτικὸς εἶναι στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ Ε. Μορέν, ἀκριβῶς διότι παρομοιάζει τὶς ἀντιστάσεις ποὺ προβάλλονται ἔναντι τοῦ Νέου Διαφωτισμοῦ, μὲ αὐτὲς ποὺ προβάλλει τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα ἑνὸς φυσικοῦ ὀργανισμοῦ, ὅταν προσβάλλεται ἀπὸ ἰό: «Ἂν ἡ ἀνθρωπότης θέλη νὰ μεταμορφωθῆ ἀπὸ χρυσαλλίδα σὲ πεταλούδα, θὰ πρέπη νὰ εἶναι πρόθυμη-ὅπως ἡ χρυσαλλίδα- νὰ αὐτοκαταστραφῆ καὶ νὰ διαλύση τὸ ἴδιο της τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα». Μὲ αὐτὴν τὴν διόλου κολακευτικὴ γιὰ τὴν Νέα Ἐποχὴ καὶ τὸν Νέο Διαφωτισμὸ παρομοίωσι, ὁ φιλόσοφος προσπαθεῖ νὰ διαλύση τὶς τυχὸν ὑποψίες περὶ τῆς ποιότητος τῆς αἰτουμένης μεταβολῆς, ἀλλὰ καὶ νὰ κάμψη τὶς ἀντιστάσεις τοῦ ἀνθρώπου τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, προβάλλοντάς την ὡς μέρος μίας ἀναπότρεπτης ἐξελικτικῆς διαδικασίας.
Πράγματι, τὸ σύνολο τοῦ ἔργου τοῦ Ε. Μορέν, ποὺ εἶναι ἀπὸ τοὺς πλέον γνωστοὺς στοχαστὲς ποὺ εὐαγγελίζονται μία Νέα Ἐποχὴ καὶ μία ἐπαναστατικὴ ἀναδιάρθρωσι τῆς κοινωνίας σὲ πλανητικὸ ἐπίπεδο, ἑστιάζεται στὸν ἐντοπισμό, τὴν ἀνάλυσι καὶ τὴν «ἀποδόμησι» τῶν στοιχείων πού, κατ’ αὐτόν, ἀποτελοῦν τὸν «ἀνοσοποιητικὸ μηχανισμὸ» τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν. Πρὸς χάριν αὐτοῦ ποὺ ὁ ἴδιος περιγράφει ὡς τὴν «ἀνάδυσι τῆς ἀνθρωπότητος ὡς “ἀνθρωπότητος”», ἢ ὡς «ἀνθρωποποίησι», ὁ Μορὲν ἀποδομεῖ τὸν «ἀνοσοποιητικὸ μηχανισμὸ» τῆς ἀντιλήψεως τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου, τὴν ὁποία ἀποκαλεῖ «παραισθητική»· ἀποδομεῖ τὸν «ἀνοσοποιητικὸ μηχανισμὸ» τῆς δυτικῆς σκέψεως, τὴν ὁποία ἀποκαλεῖ «περιοριστική», «ἁπλουστευτική», «ἀκρωτηριασμένη», «μονοδιάστατη» κ.ο.κ.· ἀποδομεῖ τὸν «ἀνοσοποιητικὸ μηχανισμὸ» τῆς λογικῆς, τὴν ὁποίαν ἀποκαλεῖ «κλειστή», «ὀρθολογικοποιητικὴ» κ.λ.π.· ἀποδομεῖ τὸν «ἀνοσοποιητικὸ μηχανισμὸ» τῶν ἰδεολογιῶν καὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοὺς ὁποίους ἀποκαλεῖ «παραισθητικὴ ὑστερία», «παραλήρημα» κ.ο.κ.· ἀποδομεῖ τὸν ἀνοσοποιητικὸ μηχανισμὸ τοῦ «παλαιοῦ» τρόπου τοῦ δυτικοῦ σκέπτεσθαι καὶ τοῦ συνειδέναι, ἀποκαλῶντας τον «δυνάμεις τῆς ἀποβλακώσεως», ἐνῷ ἀποκαλεῖ τὴν ἐξ αὐτῶν ἐκπηγάσασα «παλιὰ» πραγματικότητα «ὑστερικὴ-παραισθητική».
Γενικῶς, ἀποδομεῖ τὴν «ἀφηρημένη» ἔννοια ὡς παρανοϊκὴ καὶ ἀποκαλεῖ τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο Homo Sapiens-Demens, δηλαδὴ Σοφὸ-Παράφρονα (Ε. Μορέν, Ἀφήνοντας τὸν Εἰκοστὸ Αἰῶνα, σ. 197, 274 κ.ἀ.). Ὡς «θεραπεία» του μάλιστα, προτείνει τὸν «ἐννοιολογικὸ φόνο» τῶν «ἀφηρημένων» ἐννοιῶν (ὅπως π.χ. δημοκρατία, ἐλευθερία, θρησκεία, ἰδανικά, ἀξίες κ.ο.κ.) ἀλλὰ καὶ τὸν «φόνο τῶν κυρίαρχων λέξεων», δηλαδὴ τὴν ἐξάλειψι τῶν ἴδιων τῶν λέξεων ποὺ ἐκφράζουν τὶς ἔννοιες αὐτές.
Τὰ «Νέα» Ἰδανικά
Αὐτοπροβαλλόμενος ὡς ἀνθρωποκεντρικός, ὁ Νέος Διαφωτισμὸς καλεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ «ἀπελευθερωθῆ ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ παρελθόντος» (Ε. Μορέν), ὥστε νὰ ἀποδεχθῆ τὰ πολιτικῶς ὀρθά, ὀρθολογιστικά, πλήρως ἀπογυμνωμένα ἀπὸ κάθε ἠθικὸ ἢ θρησκευτικὸ νόημα, «ἰδανικά» του, ποὺ εἶναι: τὰ ἴσα δικαιώματα τῶν φύλων, οἱ μονογονεϊκὲς οἰκογένειες, τὸ χαπάκι τῆς αὐτο-ἐκτρώσεως, ἡ «ἐνοικίασις» ξένης μήτρας, ὁ πειραματισμὸς ἐπὶ τῶν ἐμβρύων, ἡ λῆψις ἱστῶν καὶ ἡ ἐμποροποίησίς τους, τὰ δικαιώματα τῶν ὁμοφυλοφίλων, ὁ «ἀξιοπρεπὴς θάνατος», ἡ εὐθανασία, ἡ νομιμοποίησις τῆς αὐτοκτονίας καὶ ἡ θανατικὴ ποινή… (M. Malachi, The Keys of This Blood, σ.σ. 339-340).
Εἶναι προφανὲς ὅτι, ἐφαρμοζόμενα, τὰ «ἰδανικὰ» αὐτὰ θὰ ἀνατρέψουν ἐκ βάθρων ὅλα τὰ δεδομένα τοῦ δυτικοῦ τρόπου ζωῆς καὶ θὰ διαμορφώσουν μία νέα πραγματικότητα, ἕναν νέο πολιτισμό, μία Νέα Ἐποχή.
Ἀνησυχητικά, ὡστόσο, εἶναι καὶ τὰ ἑξῆς παράδοξα καὶ ἀντιφατικά: Παρὰ τὸν «ἀνθρωποκεντρισμό» του, ὁ Νέος Διαφωτισμὸς δὲν δίστασε νὰ κηρύξη αὐτὸν τὸν πόλεμο, μονομερῶς καὶ ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ ἴδιου του ἀνθρώπου, καὶ μάλιστα, κατὰ τῆς ἴδιας του τῆς σκέψεως· ἐνῷ συγχρόνως, ἀναλυόμενα, τὰ μεγαλόστομα, ὑψιπετῆ καὶ ἀνθρωπολάγνα «ἰδανικἀ» του στρέφονται εὐθέως κατὰ τῆς ἴδιας τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ, εἴτε ἀποκλείουν τὴν γέννησί του, εἴτε τὴν διακόπτουν, εἴτε ἐμπορεύονται τοὺς ἱστούς του, ἀφανίζοντάς τον πρὶν γεννηθῆ, εἴτε τὸν ἀπογυμνώνουν συναισθηματικῶς, εἴτε τὸν καθιστοῦν ἕρμαιο τῶν πιὸ σκοτεινῶν παθῶν του, εἴτε ἐπισπεύδουν τὸν θάνατό του, εἴτε, πάλι, ἐξαντλοῦν τὸν «ἀνθρωπισμό», τὴν «ἀνοχὴ» καὶ τὴν ἀγάπη τους ἐπὶ τῶν δολοφόνων του!
Εἶναι προφανὲς ὅτι, ἐφαρμοζόμενα, τὰ «ἰδανικὰ» αὐτὰ θὰ ἀνατρέψουν ἐκ βάθρων ὅλα τὰ δεδομένα τοῦ δυτικοῦ τρόπου ζωῆς καὶ θὰ διαμορφώσουν μία νέα πραγματικότητα, ἕναν νέο πολιτισμό, μία Νέα Ἐποχή.
Ἀνησυχητικά, ὡστόσο, εἶναι καὶ τὰ ἑξῆς παράδοξα καὶ ἀντιφατικά: Παρὰ τὸν «ἀνθρωποκεντρισμό» του, ὁ Νέος Διαφωτισμὸς δὲν δίστασε νὰ κηρύξη αὐτὸν τὸν πόλεμο, μονομερῶς καὶ ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ ἴδιου του ἀνθρώπου, καὶ μάλιστα, κατὰ τῆς ἴδιας του τῆς σκέψεως· ἐνῷ συγχρόνως, ἀναλυόμενα, τὰ μεγαλόστομα, ὑψιπετῆ καὶ ἀνθρωπολάγνα «ἰδανικἀ» του στρέφονται εὐθέως κατὰ τῆς ἴδιας τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ, εἴτε ἀποκλείουν τὴν γέννησί του, εἴτε τὴν διακόπτουν, εἴτε ἐμπορεύονται τοὺς ἱστούς του, ἀφανίζοντάς τον πρὶν γεννηθῆ, εἴτε τὸν ἀπογυμνώνουν συναισθηματικῶς, εἴτε τὸν καθιστοῦν ἕρμαιο τῶν πιὸ σκοτεινῶν παθῶν του, εἴτε ἐπισπεύδουν τὸν θάνατό του, εἴτε, πάλι, ἐξαντλοῦν τὸν «ἀνθρωπισμό», τὴν «ἀνοχὴ» καὶ τὴν ἀγάπη τους ἐπὶ τῶν δολοφόνων του!
«Νέα Ἑλλὰς» καὶ «Νέα Εὐρώπη»
Στὴν χώρα μας, ὁ Νέος Διαφωτισμὸς προσάρμοσε τὰ «ἰδανικά» του στὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα, προσθέτοντας στὰ προαναφερθέντα τὸν διαχωρισμὸ Ἐκκλησίας-Κράτους, τὴν ἀπάλειψι τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος καὶ τῆς ἐθνικότητος στὶς ταυτότητες, τὴν κατάργησι τοῦ Ἀβάτου τοῦ Ἁγίου Ὅρους καὶ τὴν καῦσι τῶν νεκρῶν, ἐνῷ βαθμιαίως πληθαίνουν καὶ οἱ ψίθυροί του κατὰ τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ, ὑπὲρ τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν, περὶ ἀλλαγῆς τῆς σημαίας, περὶ καταργήσεως τῶν ἐθνικῶν ἑορτῶν καὶ ἀντικαταστάσεως τοῦ Ἐθνικοῦ Ὕμνου, περὶ «Νέας Ἑλλάδος» κ.ἄ. Ὡστόσο, ἂν ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες ἐφησυχάζουμε θεωρῶντας ὅτι τὸ θέμα τῆς «Νέας Ἑλλάδος» περιορίζεται σὲ ψιθύρους, οἱ «Καινούργιοι Ἕλληνες» ἔκαναν ἤδη ἐπισήμως τὴν ἐμφάνισί τους μὲ σάρκα καὶ ὀστᾶ, σὲ λόγο καὶ εἰκόνα, στὴν κρατικὴ ΝΕΤ. Συμφώνως μὲ σχετικὸ δημοσίευμα, στὴν ἐκπομπὴ «Οἱ Ἕλληνες», τῆς 27ης Δεκεμβρίου 2002, ἡ δημοσιογράφος παρουσίασε μ’ αὐτὸν τὸν τίτλο «τὰ παιδιὰ τῶν ξένων λαθρομεταναστῶν ποὺ φοιτοῦν στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα». Μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ἄκρως κολακευτικῶν, ἡ ἐκπομπὴ ἔκλεισε μὲ τὴν ἑξῆς προσφώνησι: «…Ἡ Ἑλλάδα, ποὺ ἔχει τροφοδοτήσει μὲ μετανάστες κάθε γωνιὰ τῆς γῆς, ἡ Ἑλλάδα, ποὺ ἔχει δῆ τὰ παιδιά της νὰ διαπρέπουν στὸ ἐξωτερικὸ ἐπειδὴ κάποιοι ξένοι τ’ ἀγκάλιασαν σὰν δικά τους, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι ἐξ ἴσου καὶ περισσότερο φιλόξενη μὲ κάθε μετανάστη. Νὰ παρέχη εὐκαιρίες καὶ νὰ δίνη στὸν καθένα δικαίωμα στὸν αὐτοπροσδιορισμό. Ὁ ρατσισμός, ἡ ξενοφοβία, ἡ μισαλλοδοξία, δὲν εἶναι γιὰ μᾶς ἐπιλογή. Ἡ Ἑλλάδα αὔριο θὰ εἶναι γεμάτη μὲ καινούργιους Ἕλληνες. Πιὸ πολύχρωμη, πιὸ ἐνδιαφέρουσα».
Καὶ ἐνῷ ἡ «Νέα Ἑλλὰς» οἰκοδομεῖται de facto, ἐρήμην τῶν διεθνῶν συνθηκῶν, τῆς ἐθνικῆς νομοθεσίας καὶ τοῦ Συντάγματος τῆς Χώρας καὶ τῆς βουλήσεως τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, ὁ πρόεδρος Μπούς, σὲ δηλώσεις του γιὰ τὴν ἀντίστασι ποὺ προέβαλαν κυρίως οἱ Γερμανοὶ κατὰ τοῦ πολέμου στὸ Ἰράκ, προέβαλε, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2003, τὸ ἐπιχείρημα ὅτι οἱ ἀντιδράσεις αὐτὲς προέρχονται ἀπὸ τὴν «παλαιὰ Εὐρώπη»· ἄραγε ἀναρωτηθήκαμε, ἐπίκειται ἡ «Νέα Εὐρώπη»; Μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες τὸ ἐρώτημα ἀπαντήθηκε ἐπισήμως καταφατικῶς, ἐνῷ λίγες μέρες ἀργότερα κυκλοφόρησε ἡ ἑλληνικὴ ἔκδοσις τοῦ μηνιαίου περιοδικοῦ National Geographic μὲ τὸν πρῶτο χάρτη τῆς «Νέας Εὐρώπης». Τέλος, ἡ «Νέα Ἑλλὰς» κατεκυρώθη πανηγυρικῶς ἀπὸ τὴν πρόεδρο τοῦ «Ἀθήνα 2004», κατὰ τὴν διάρκεια τῶν τελετῶν ἐνάρξεως καὶ λήξεως τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τοῦ 2004.
Καὶ ἐνῷ οἱ πάντες μιλοῦν γιὰ τὸ «νέο» Ἰρὰκ τῆς μετὰ Σαντὰμ ἐποχῆς, ἀναδύεται καὶ οἰκοδομεῖται καὶ ἡ -ἀνεξαρτήτως ἐθνικῆς προελεύσεως καὶ θρησκείας- αὐτοσυνειδησία τοῦ «Νεοκυπρίου», συμφώνως μὲ τὶς δηλώσεις τοῦ Μητροπολίτου Μόρφου στὴν τουρκοκυπριακὴ ἐφημερίδα Γιενὶ Ντουζὲν (δηλ. Νέα Τάξι) (Οἱ «Νεοκύπριοι», ὁ Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος καὶ ἡ «Ἀπογευματινή», ὑπότιτλος Νεόφυτος: «Τὸ μεγάλο μας ἁμάρτημα, ὁ ἐθνικισμός»! Μία προκλητικὴ καὶ ἀνιστόρητη συνέντευξις, στὴν ὁποίαν κανεὶς δὲν ἀπήντησε. Ἑβδομ. ἐφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, 11.6.2003, σ. 10). Ἀλλά, ἡ ἄποψις ὅτι «πρέπει νὰ δημιουργηθῆ τὸ γρηγορώτερο δυνατὸν ἕνα ἀνεξάρτητο τουρκοκυπριακὸ κράτος στὴν Βόρειο Κύπρο, τὸ ὁποῖο νὰ συνάψη ἐμπορικὲς καὶ πολιτιστικὲς σχέσεις μὲ τὸ ἑλληνοκυπριακὸ κράτος τῆς Νοτίου Κύπρου, ὥστε νὰ δημιουργηθῆ μία ἑνιαία “Κυπριακὴ συνείδησις”, ποὺ θὰ ἀπομακρύνη τοὺς δύο λαοὺς ἀπὸ τὶς μητέρες-πατρίδες τους», δὲν εἶναι νέα. Συμφώνως μὲ σχετικὸ δημοσίευμα, ἡ ἄποψις αὐτὴ πρωτοδημοσιεύτηκε στὴν ἐφημερίδα «Ἡ Καθημερινή» τῆς 24.9.1989, σὲ ἄρθρο ὑπογραφόμενο ἀπὸ τὸν τότε διευθυντὴ τοῦ ΕΛΙΑΜΕΠ καὶ νῦν ὑφυπουργὸ Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος (Θεόδωρος Ν. Χατζηγῶγος, Τουρκοκυπριακὸ Κράτος καὶ «Κυπριακὴ Συνείδησι» ἐπιθυμοῦσε ἀπὸ τὸ 1989 ὁ κ. Βαληνάκης! Ἑβδ. ἐφημ. Α1 τῆς 5-6.6.2004, σ. 30) .
Στὶς τάξεις τοῦ «Νέου» Διαφωτισμοῦ ἐντάσσονται καὶ πολλοὶ ἰδεαλιστὲς πού, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν «ἀποδόμησι» καὶ χωρὶς νὰ γνωρίζουν τὶς τελικές της ἐπιδιώξεις, συμπορεύονται μ’ αὐτήν, ἐπενδύοντας σ’ αὐτὴν τὰ προσωπικά τους πιστεύω, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐπηρεάζουν μὲ τὴν σειρά τους τὴν κοινὴ γνώμη: «Ἡ Νέα Ἐποχή, διαμορφώνοντας ἕνα ἀποδομητικὸ πλαίσιο στὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, ἱκανὸ νὰ στηρίξη τὶς ἱστορικές της ἐπιλογές, ὄχι μόνον δὲν χρειάζεται πλέον τὸν Γάμο, τὸ πολυαιώνιο αὐτὸ Σύμβολο-Ἐφεύρεσι τοῦ Ἀνδρικοῦ Φύλου, ἀλλὰ μπῆκε κιόλας στὴν διαδρομὴ νὰ τὸν ἀποθηκεύση στὰ ἄχρηστα τῆς Παγκόσμιας Ἱστορίας…» (Δημήτρης Ἰατρόπουλος, ἐφημ. Ἔθνος, 16.12.1998).
Καὶ ἐνῷ ἡ «Νέα Ἑλλὰς» οἰκοδομεῖται de facto, ἐρήμην τῶν διεθνῶν συνθηκῶν, τῆς ἐθνικῆς νομοθεσίας καὶ τοῦ Συντάγματος τῆς Χώρας καὶ τῆς βουλήσεως τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, ὁ πρόεδρος Μπούς, σὲ δηλώσεις του γιὰ τὴν ἀντίστασι ποὺ προέβαλαν κυρίως οἱ Γερμανοὶ κατὰ τοῦ πολέμου στὸ Ἰράκ, προέβαλε, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2003, τὸ ἐπιχείρημα ὅτι οἱ ἀντιδράσεις αὐτὲς προέρχονται ἀπὸ τὴν «παλαιὰ Εὐρώπη»· ἄραγε ἀναρωτηθήκαμε, ἐπίκειται ἡ «Νέα Εὐρώπη»; Μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες τὸ ἐρώτημα ἀπαντήθηκε ἐπισήμως καταφατικῶς, ἐνῷ λίγες μέρες ἀργότερα κυκλοφόρησε ἡ ἑλληνικὴ ἔκδοσις τοῦ μηνιαίου περιοδικοῦ National Geographic μὲ τὸν πρῶτο χάρτη τῆς «Νέας Εὐρώπης». Τέλος, ἡ «Νέα Ἑλλὰς» κατεκυρώθη πανηγυρικῶς ἀπὸ τὴν πρόεδρο τοῦ «Ἀθήνα 2004», κατὰ τὴν διάρκεια τῶν τελετῶν ἐνάρξεως καὶ λήξεως τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τοῦ 2004.
Καὶ ἐνῷ οἱ πάντες μιλοῦν γιὰ τὸ «νέο» Ἰρὰκ τῆς μετὰ Σαντὰμ ἐποχῆς, ἀναδύεται καὶ οἰκοδομεῖται καὶ ἡ -ἀνεξαρτήτως ἐθνικῆς προελεύσεως καὶ θρησκείας- αὐτοσυνειδησία τοῦ «Νεοκυπρίου», συμφώνως μὲ τὶς δηλώσεις τοῦ Μητροπολίτου Μόρφου στὴν τουρκοκυπριακὴ ἐφημερίδα Γιενὶ Ντουζὲν (δηλ. Νέα Τάξι) (Οἱ «Νεοκύπριοι», ὁ Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος καὶ ἡ «Ἀπογευματινή», ὑπότιτλος Νεόφυτος: «Τὸ μεγάλο μας ἁμάρτημα, ὁ ἐθνικισμός»! Μία προκλητικὴ καὶ ἀνιστόρητη συνέντευξις, στὴν ὁποίαν κανεὶς δὲν ἀπήντησε. Ἑβδομ. ἐφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, 11.6.2003, σ. 10). Ἀλλά, ἡ ἄποψις ὅτι «πρέπει νὰ δημιουργηθῆ τὸ γρηγορώτερο δυνατὸν ἕνα ἀνεξάρτητο τουρκοκυπριακὸ κράτος στὴν Βόρειο Κύπρο, τὸ ὁποῖο νὰ συνάψη ἐμπορικὲς καὶ πολιτιστικὲς σχέσεις μὲ τὸ ἑλληνοκυπριακὸ κράτος τῆς Νοτίου Κύπρου, ὥστε νὰ δημιουργηθῆ μία ἑνιαία “Κυπριακὴ συνείδησις”, ποὺ θὰ ἀπομακρύνη τοὺς δύο λαοὺς ἀπὸ τὶς μητέρες-πατρίδες τους», δὲν εἶναι νέα. Συμφώνως μὲ σχετικὸ δημοσίευμα, ἡ ἄποψις αὐτὴ πρωτοδημοσιεύτηκε στὴν ἐφημερίδα «Ἡ Καθημερινή» τῆς 24.9.1989, σὲ ἄρθρο ὑπογραφόμενο ἀπὸ τὸν τότε διευθυντὴ τοῦ ΕΛΙΑΜΕΠ καὶ νῦν ὑφυπουργὸ Ἐξωτερικῶν τῆς Ἑλλάδος (Θεόδωρος Ν. Χατζηγῶγος, Τουρκοκυπριακὸ Κράτος καὶ «Κυπριακὴ Συνείδησι» ἐπιθυμοῦσε ἀπὸ τὸ 1989 ὁ κ. Βαληνάκης! Ἑβδ. ἐφημ. Α1 τῆς 5-6.6.2004, σ. 30) .
Στὶς τάξεις τοῦ «Νέου» Διαφωτισμοῦ ἐντάσσονται καὶ πολλοὶ ἰδεαλιστὲς πού, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν «ἀποδόμησι» καὶ χωρὶς νὰ γνωρίζουν τὶς τελικές της ἐπιδιώξεις, συμπορεύονται μ’ αὐτήν, ἐπενδύοντας σ’ αὐτὴν τὰ προσωπικά τους πιστεύω, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐπηρεάζουν μὲ τὴν σειρά τους τὴν κοινὴ γνώμη: «Ἡ Νέα Ἐποχή, διαμορφώνοντας ἕνα ἀποδομητικὸ πλαίσιο στὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων, ἱκανὸ νὰ στηρίξη τὶς ἱστορικές της ἐπιλογές, ὄχι μόνον δὲν χρειάζεται πλέον τὸν Γάμο, τὸ πολυαιώνιο αὐτὸ Σύμβολο-Ἐφεύρεσι τοῦ Ἀνδρικοῦ Φύλου, ἀλλὰ μπῆκε κιόλας στὴν διαδρομὴ νὰ τὸν ἀποθηκεύση στὰ ἄχρηστα τῆς Παγκόσμιας Ἱστορίας…» (Δημήτρης Ἰατρόπουλος, ἐφημ. Ἔθνος, 16.12.1998).
Ἡ Χειραγώγησις
Στὴν «ἀποδόμησι», στὴν «ἱστορικὴ ἐπιλογή…ἀποθηκεύσεως» τῆς «παλαιᾶς» πραγματικότητος στὰ «ἄχρηστα τῆς Παγκόσμιας Ἱστορίας», συμμετέχουν τὰ περισσότερα Μ.Μ.Ε. -ἠλεκτρονικὰ καὶ ἔντυπα- ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρες κινηματογραφικές, φιλολογικές, ἐκδοτικές, φιλοσοφικὲς καὶ λοιπὲς «βιομηχανίες», παγκοσμίως· συμμετέχουν ἐπίσης, συμφώνως μὲ ὅλες τὶς ἐνδείξεις, καὶ οἱ περισσότερες σέκτες, καινοφανεῖς θρησκεῖες καὶ οἱ γνωστὲς καταστροφικὲς λατρεῖες. Ὡστόσο, ἡ τηλεόρασις πρωτοστατεῖ, διότι ἡ ἀποτελεσματικότης της στὴν μαζικὴ καὶ συντονισμένη χειραγώγησι τῆς σκέψεως ὁλοκλήρων πληθυσμῶν, ἀποτελουμένων ἀπὸ ἄτομα κάθε ἡλικίας, ἀποδεικνύεται καταλυτική.
Σ’ αὐτὸ συντελοῦν:
- ἡ ὀπτικο-ἀκουστική της ἀμεσότης
- ἡ ἐμβέλειά της, δηλαδὴ ἡ ἐπιρροή της ἐπὶ τεραστίου ἀριθμοῦ πάσης ἡλικίας ἀτόμων
- ἡ μονομέρειά της, δηλαδὴ ἡ δημιουργία τετελεσμένων διὰ τοῦ ἀποκλεισμοῦ τῆς ἰσηγορίας (βλ. σχετικὰ στὸν ἐκφωνηθέντα λόγο τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ καὶ καθηγητοῦ Πανεπιστημίου κ. Κ. Δεσποτοπούλου ἐπὶ τῇ ἀναλήψει τῶν καθηκόντων του ὡς Προέδρου τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, τὴν 14.1.1993) (ἀδυναμία ἀμέσου παρεμβάσεως, ἀντιδράσεως ἢ διαψεύσεως) καὶ
- ἡ ἄγνοια τοῦ ἀνυποψιάστου τηλεθεατοῦ γιὰ τὴν χειραγώγησι ποὺ ὑφίσταται.
Οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους δὲν ἔχει γίνει ἀντιληπτὸ ἀπὸ τὸ εὐρύτερο τηλεοπτικὸ κοινὸ ὅτι οἱ περισσότεροι τηλεοπτικοὶ δίαυλοι, εἴτε ἐν ἐπιγνώσει, εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ τους, εἴτε λόγῳ πιέσεων, εἴτε λόγῳ οἰκονομικῆς δυσπραγίας, ἔχουν πλέον ἀλωθῆ ἀπὸ τὸν Νέο Διαφωτισμό, καὶ ἔχουν ἐπιστρατευθῆ στὸν «ἀόρατο» πόλεμο κατὰ τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου, εἶναι οἱ ἑξῆς:
- ἡ ὀπτικο-ἀκουστική της ἀμεσότης
- ἡ ἐμβέλειά της, δηλαδὴ ἡ ἐπιρροή της ἐπὶ τεραστίου ἀριθμοῦ πάσης ἡλικίας ἀτόμων
- ἡ μονομέρειά της, δηλαδὴ ἡ δημιουργία τετελεσμένων διὰ τοῦ ἀποκλεισμοῦ τῆς ἰσηγορίας (βλ. σχετικὰ στὸν ἐκφωνηθέντα λόγο τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ καὶ καθηγητοῦ Πανεπιστημίου κ. Κ. Δεσποτοπούλου ἐπὶ τῇ ἀναλήψει τῶν καθηκόντων του ὡς Προέδρου τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, τὴν 14.1.1993) (ἀδυναμία ἀμέσου παρεμβάσεως, ἀντιδράσεως ἢ διαψεύσεως) καὶ
- ἡ ἄγνοια τοῦ ἀνυποψιάστου τηλεθεατοῦ γιὰ τὴν χειραγώγησι ποὺ ὑφίσταται.
Οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους δὲν ἔχει γίνει ἀντιληπτὸ ἀπὸ τὸ εὐρύτερο τηλεοπτικὸ κοινὸ ὅτι οἱ περισσότεροι τηλεοπτικοὶ δίαυλοι, εἴτε ἐν ἐπιγνώσει, εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ τους, εἴτε λόγῳ πιέσεων, εἴτε λόγῳ οἰκονομικῆς δυσπραγίας, ἔχουν πλέον ἀλωθῆ ἀπὸ τὸν Νέο Διαφωτισμό, καὶ ἔχουν ἐπιστρατευθῆ στὸν «ἀόρατο» πόλεμο κατὰ τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου, εἶναι οἱ ἑξῆς:
1) Διότι πρόκειται γιὰ πόλεμο πράγματι «ἀόρατο», δεδομένου ὅτι διεξάγεται «μὲ πνευματικὰ ὄπλα» καὶ «κυρίως στὸν χῶρο τῆς σκέψεως», ἀκριβῶς ὅπως τὸ «προφήτευσε», πρὸ πολλῶν δεκαετιῶν, ἡ Ἄλις Μπέϊλυ, τρίτη πρόεδρος τῆς θεοσοφικῆς ἑταιρείας, ὅταν ἔγραφε ὅτι: «… ὁ πόλεμος ποὺ θὰ ἐπακολουθήση αὐτοῦ… δὲν θὰ ἔχη παρόμοια περίοδο ἐξωτερικῶν σφαγῶν καὶ αἵματος. θὰ διεξαχθῆ κυρίως μὲ πνευματικὰ ὄπλα καὶ στὸν χῶρο τῆς σκέψεως…». Σημειωτέον ὅτι ἡ Ἄλις Μπέϊλυ (1880-1949) πίστευε πὼς οἱ παγκόσμιοι πόλεμοι τῆς περιόδου 1914-1945 ἀποτελοῦσαν μία «προπαρασκευαστικὴ(!) περίοδο καὶ διάλειμμα προσαρμογῆς πρὸς τὸν νέο κόσμο καὶ τὴν Νέα Τάξι(!) ποὺ ἀρχίζει νὰ φαίνεται» (+ π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, Ἀποκρυφισμός, Γκουρουϊσμός, «Νέα Ἐποχή», Ἔκδ. Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1990, σ. 105. Α. Μπέϊλυ, (Ἡ Ἐξωτερίκευσις τῆς Ἱεραρχίας, σ. 453-454, καὶ ἡ Ἐπανεμφάνισις τοῦ Χριστοῦ, σ. 10). Ἐπ’ αὐτοῦ ὁ Ε. Μορὲν εἶναι ἀκόμα πιὸ ἀποκαλυπτικός: ἐνῷ διαπιστώνει ὅτι «Ἡ ἐπανάστασις τοῦ 20οῦ αἰ. ἀπέτυχε», εὐελπιστεῖ «ὅτι ὑπῆρχε, ὅτι ὑπάρχει ἀκόμα μία κυοφορούμενη ἐπαναστατικὴ διαδικασία στὸν 20ο αἰῶνα, ποὺ ἐργάζεται σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τοῦ κομματιασμένου σώματος τῆς ἀνθρωπότητος, προετοιμάζοντας μία ἀβέβαιη καινούργια γέννησι» (Ε. Μορέν, Ἀφήνοντας τὸν Εἰκοστὸ Αἰῶνα, σ. 226-7).
2) Διότι ὁ τηλεθεατὴς βαθμιαίως ἐθίστηκε, ἀφοῦ ὁ πόλεμος αὐτός, στὴν χώρα μας, ἐκτυλίχθηκε σὲ ἔκτασι χρόνου εἴκοσι πέντε καὶ πλέον ἐτῶν καὶ μὲ ρυθμὸ βραδέως ἐπιταχυνόμενο. Ἀρχικῶς, τὰ πνευματικὰ ὄπλα, χρησιμοποιήθηκαν ἀπὸ συγκεκριμένους διαμορφωτὲς γνώμης σὲ λογικοφανεῖς, ἀλλὰ ἤπιες ἀμφισβητήσεις τοῦ παραδοσιακοῦ τρόπου σκέπτεσθαι καὶ τοῦ συνειδέναι, μὲ συχνότητα μίας ἐκπομπῆς μηνιαίως, σὲ ἕναν μόνο δίαυλο. Στὴν συνέχεια, χρησιμοποιήθηκαν ἀπὸ διαφόρους καθοδηγητὲς – ἐκπροσώπους τῆς «προοδευτικῆς», «ριζοσπαστικῆς» καὶ «εὐαισθητοποιημένης» σκέψεως, σὲ ἔντονες ἁψιμαχίες κατὰ τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν, μὲ συχνότητα μίας ἐκπομπῆς ἐβδομαδιαίως, σὲ κάθε δίαυλο· κατόπιν, σὲ ἐντονώτερες συγκρούσεις, μὲ συχνότητα μίας ἐκπομπῆς ἡμερησίως ἀνὰ δίαυλο, ποὺ κατέληξαν στὸν σημερινὸ -ἀόρατο μέν, ἀλλὰ ἀνηλεῆ- καταιγιστικὸ πόλεμο, ὅπου κάθε δίαυλος -πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων- βομβαρδίζει τὸ ἀνυποψίαστο κοινὸ ἀσταμάτητα καὶ ἐπὶ εἰκοσιτετραώρου βάσεως.
3) Διότι ὁ πόλεμος αὐτὸς διεξάγεται ὑπὸ ἀνίσους ὅρους, δεδομένου ὅτι ἡ ἀνυποψίαστη κοινωνία δὲν γνωρίζει, οὔτε ὅτι ἔχει κηρυχθῆ, οὔτε ὅτι διεξάγεται ὑπὸ τὶς σκληρότερες προϋποθέσεις, οὔτε καὶ ὅτι αὐτὸ ποὺ διακυβεύεται εἶναι τὸ πνεῦμα καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἡ βούλησίς του καί, συνεπῶς, τὸ μέλλον του. Τὸ μόνο ποὺ ἀντιλαμβάνεται σήμερα ὁ μέσος τηλεθεατὴς εἶναι ὅτι ὁ ἴδιος βυθίζεται, χωρὶς Θεὸ καὶ ἐλπίδα, σὲ μία ὁλοένα ἐπαυξανομένη σύγχυσι, ἀπορρύθμισι καὶ ἔντονη δυσαρμονία σὲ σχέσι μὲ τὴν πραγματικότητα· ὅτι ἡ κοινωνία του δυσλειτουργεῖ, ἀποσυντονίζεται καὶ ἀποσυντίθεται· ὅτι, δηλαδή, ὁ πολιτισμός του βρίσκεται σὲ κρίσι καὶ ὁ ἴδιος σὲ θανάσιμο κίνδυνο, εἰδικὰ μὲ τὴν ἔλευσι τῆς νέας χιλιετίας.
Μία προσεκτικὴ ἀνάλυσις τοῦ τρόπου λειτουργίας τῶν ἐν λόγῳ διαύλων ὁδηγεῖ στὴν διαπίστωσι ὅτι οἱ βασικὲς μεθοδεύσεις στὶς ὁποῖες αὐτοὶ καταφεύγουν εἶναι οἱ ἑξῆς:
- ἀποκλείουν, ὅταν δὲν τὸ πολεμοῦν, κάθε παραδοσιακὸ μήνυμα ἀπὸ ἐκπομπὲς διαλόγου καὶ ἐνημερώσεως, ἀκόμα καὶ ἀπὸ μουσικὲς ἐκπομπές, ἀπὸ τηλεοπτικὲς σειρές, κινηματογραφικὲς ταινίες, ἀκόμα καὶ ἀπὸ σειρὲς κινουμένων σχεδίων γιὰ παιδιά, ἐνῷ
- προβάλλουν κατ’ ἀποκλειστικότητα τηλεοπτικὲς σειρές, κινηματογραφικὲς ταινίες, τηλεπαιχνίδια, ψυχαγωγικὲς ἐκπομπές, ἀκόμα καὶ σειρὲς κινουμένων σχεδίων γιὰ παιδιά, ποὺ διαχέουν τὰ ἐμφανῆ καὶ ὑποσυνείδητα μηνύματα καὶ τὰ «ἰδανικὰ» τοῦ Νέου Διαφωτισμοῦ,
- ἀποκλείουν, πλὴν σπανίων ἐξαιρέσεων, κάθε ἔγκυρο καὶ «ὑποψιασμένο» ὑποστηρικτὴ τῆς «παλαιᾶς» κοσμοθεωρήσεως, ἐνῷ
- προβάλλουν μονομερῶς συγκεκριμένους διαμορφωτὲς γνώμης ἢ καθοδηγητὲς σκέψεως.
Πρὸς τὸ παρόν, ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν ἐπιθέσεων ποὺ ὁ ἀόρατος πόλεμος ἔχει ἐξαπολύσει διὰ μέσου τῆς τηλεοράσεως, οἱ περισσότεροι ἐνήλικοι τηλεθεατὲς ἔχουν ἐντοπίσει μόνον τὰ πλέον ἐμφανῆ στοιχεῖα τῆς χειραγωγήσεως ποὺ ὑφίστανται, ἀφοῦ ἐπὶ χρόνια προσπαθοῦν, ματαίως, νὰ ἀντιδράσουν κατὰ τῶν προϊόντων τῆς νεοεποχίτικης ὑποκουλτούρας. Γιὰ νὰ εἴμαστε πιὸ ἀκριβεῖς, δὲν πρόκειται γιὰ ὑποκουλτούρα, ἀλλὰ γιὰ ἀντικουλτούρα, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι τὰ «ἰδεώδη» της εἶναι ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα μὲ τὶς ἀξίες καὶ τὰ ἰδεώδη του δυτικοῦ πολιτισμοῦ: Ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἐξιδανικεύουν τὴν ἄλογη βία καὶ τὶς πάσης φύσεως ἐγκληματικὲς πράξεις, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γενικεύουν τὴν «τοπικὴ (ἐθνικὴ) ἐγκληματικότητα τῶν ἀνηλίκων, οἱ ὁποῖοι κοινωνικοποιοῦνται στὰ “ἰδεώδη” τῆς πολιτιστικῆς παγκοσμιοποιήσεως» (Χαράλαμπος Δημόπουλος, Ἡ Παγκοσμιοποίησις τοῦ ἐγκλήματος (κατὰ τὴν ἀγγλοσαξωνικὴ βιβλιογραφία), σ.σ. 38, 40), διαχέουν ἐπίσης μέσα σὲ κάθε σπίτι τὰ «ἰδεώδη» της διαστροφικῆς σεξουαλικότητος, τῶν ναρκωτικῶν, τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, τῆς μαγείας καὶ τοῦ σατανισμοῦ (Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος, Ὁ Σατανισμὸς στὶς κινηματογραφικὲς ταινίες, ἐκδ. «Φωτοδότες», 1994). Μὲ ἁπλᾶ λόγια, δημιουργοῦν ἕναν ἀντιπολιτισμό.
Σημειωτέον ὅτι τὸ πρόβλημα τῆς τηλεοπτικῆς χειραγωγήσεως τῶν παιδιῶν καὶ τῶν ἐφήβων παραμένει τραγικὰ ἄλυτο.
2) Διότι ὁ τηλεθεατὴς βαθμιαίως ἐθίστηκε, ἀφοῦ ὁ πόλεμος αὐτός, στὴν χώρα μας, ἐκτυλίχθηκε σὲ ἔκτασι χρόνου εἴκοσι πέντε καὶ πλέον ἐτῶν καὶ μὲ ρυθμὸ βραδέως ἐπιταχυνόμενο. Ἀρχικῶς, τὰ πνευματικὰ ὄπλα, χρησιμοποιήθηκαν ἀπὸ συγκεκριμένους διαμορφωτὲς γνώμης σὲ λογικοφανεῖς, ἀλλὰ ἤπιες ἀμφισβητήσεις τοῦ παραδοσιακοῦ τρόπου σκέπτεσθαι καὶ τοῦ συνειδέναι, μὲ συχνότητα μίας ἐκπομπῆς μηνιαίως, σὲ ἕναν μόνο δίαυλο. Στὴν συνέχεια, χρησιμοποιήθηκαν ἀπὸ διαφόρους καθοδηγητὲς – ἐκπροσώπους τῆς «προοδευτικῆς», «ριζοσπαστικῆς» καὶ «εὐαισθητοποιημένης» σκέψεως, σὲ ἔντονες ἁψιμαχίες κατὰ τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν, μὲ συχνότητα μίας ἐκπομπῆς ἐβδομαδιαίως, σὲ κάθε δίαυλο· κατόπιν, σὲ ἐντονώτερες συγκρούσεις, μὲ συχνότητα μίας ἐκπομπῆς ἡμερησίως ἀνὰ δίαυλο, ποὺ κατέληξαν στὸν σημερινὸ -ἀόρατο μέν, ἀλλὰ ἀνηλεῆ- καταιγιστικὸ πόλεμο, ὅπου κάθε δίαυλος -πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων- βομβαρδίζει τὸ ἀνυποψίαστο κοινὸ ἀσταμάτητα καὶ ἐπὶ εἰκοσιτετραώρου βάσεως.
3) Διότι ὁ πόλεμος αὐτὸς διεξάγεται ὑπὸ ἀνίσους ὅρους, δεδομένου ὅτι ἡ ἀνυποψίαστη κοινωνία δὲν γνωρίζει, οὔτε ὅτι ἔχει κηρυχθῆ, οὔτε ὅτι διεξάγεται ὑπὸ τὶς σκληρότερες προϋποθέσεις, οὔτε καὶ ὅτι αὐτὸ ποὺ διακυβεύεται εἶναι τὸ πνεῦμα καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἡ βούλησίς του καί, συνεπῶς, τὸ μέλλον του. Τὸ μόνο ποὺ ἀντιλαμβάνεται σήμερα ὁ μέσος τηλεθεατὴς εἶναι ὅτι ὁ ἴδιος βυθίζεται, χωρὶς Θεὸ καὶ ἐλπίδα, σὲ μία ὁλοένα ἐπαυξανομένη σύγχυσι, ἀπορρύθμισι καὶ ἔντονη δυσαρμονία σὲ σχέσι μὲ τὴν πραγματικότητα· ὅτι ἡ κοινωνία του δυσλειτουργεῖ, ἀποσυντονίζεται καὶ ἀποσυντίθεται· ὅτι, δηλαδή, ὁ πολιτισμός του βρίσκεται σὲ κρίσι καὶ ὁ ἴδιος σὲ θανάσιμο κίνδυνο, εἰδικὰ μὲ τὴν ἔλευσι τῆς νέας χιλιετίας.
Μία προσεκτικὴ ἀνάλυσις τοῦ τρόπου λειτουργίας τῶν ἐν λόγῳ διαύλων ὁδηγεῖ στὴν διαπίστωσι ὅτι οἱ βασικὲς μεθοδεύσεις στὶς ὁποῖες αὐτοὶ καταφεύγουν εἶναι οἱ ἑξῆς:
- ἀποκλείουν, ὅταν δὲν τὸ πολεμοῦν, κάθε παραδοσιακὸ μήνυμα ἀπὸ ἐκπομπὲς διαλόγου καὶ ἐνημερώσεως, ἀκόμα καὶ ἀπὸ μουσικὲς ἐκπομπές, ἀπὸ τηλεοπτικὲς σειρές, κινηματογραφικὲς ταινίες, ἀκόμα καὶ ἀπὸ σειρὲς κινουμένων σχεδίων γιὰ παιδιά, ἐνῷ
- προβάλλουν κατ’ ἀποκλειστικότητα τηλεοπτικὲς σειρές, κινηματογραφικὲς ταινίες, τηλεπαιχνίδια, ψυχαγωγικὲς ἐκπομπές, ἀκόμα καὶ σειρὲς κινουμένων σχεδίων γιὰ παιδιά, ποὺ διαχέουν τὰ ἐμφανῆ καὶ ὑποσυνείδητα μηνύματα καὶ τὰ «ἰδανικὰ» τοῦ Νέου Διαφωτισμοῦ,
- ἀποκλείουν, πλὴν σπανίων ἐξαιρέσεων, κάθε ἔγκυρο καὶ «ὑποψιασμένο» ὑποστηρικτὴ τῆς «παλαιᾶς» κοσμοθεωρήσεως, ἐνῷ
- προβάλλουν μονομερῶς συγκεκριμένους διαμορφωτὲς γνώμης ἢ καθοδηγητὲς σκέψεως.
Πρὸς τὸ παρόν, ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν ἐπιθέσεων ποὺ ὁ ἀόρατος πόλεμος ἔχει ἐξαπολύσει διὰ μέσου τῆς τηλεοράσεως, οἱ περισσότεροι ἐνήλικοι τηλεθεατὲς ἔχουν ἐντοπίσει μόνον τὰ πλέον ἐμφανῆ στοιχεῖα τῆς χειραγωγήσεως ποὺ ὑφίστανται, ἀφοῦ ἐπὶ χρόνια προσπαθοῦν, ματαίως, νὰ ἀντιδράσουν κατὰ τῶν προϊόντων τῆς νεοεποχίτικης ὑποκουλτούρας. Γιὰ νὰ εἴμαστε πιὸ ἀκριβεῖς, δὲν πρόκειται γιὰ ὑποκουλτούρα, ἀλλὰ γιὰ ἀντικουλτούρα, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι τὰ «ἰδεώδη» της εἶναι ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα μὲ τὶς ἀξίες καὶ τὰ ἰδεώδη του δυτικοῦ πολιτισμοῦ: Ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἐξιδανικεύουν τὴν ἄλογη βία καὶ τὶς πάσης φύσεως ἐγκληματικὲς πράξεις, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γενικεύουν τὴν «τοπικὴ (ἐθνικὴ) ἐγκληματικότητα τῶν ἀνηλίκων, οἱ ὁποῖοι κοινωνικοποιοῦνται στὰ “ἰδεώδη” τῆς πολιτιστικῆς παγκοσμιοποιήσεως» (Χαράλαμπος Δημόπουλος, Ἡ Παγκοσμιοποίησις τοῦ ἐγκλήματος (κατὰ τὴν ἀγγλοσαξωνικὴ βιβλιογραφία), σ.σ. 38, 40), διαχέουν ἐπίσης μέσα σὲ κάθε σπίτι τὰ «ἰδεώδη» της διαστροφικῆς σεξουαλικότητος, τῶν ναρκωτικῶν, τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, τῆς μαγείας καὶ τοῦ σατανισμοῦ (Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος, Ὁ Σατανισμὸς στὶς κινηματογραφικὲς ταινίες, ἐκδ. «Φωτοδότες», 1994). Μὲ ἁπλᾶ λόγια, δημιουργοῦν ἕναν ἀντιπολιτισμό.
Σημειωτέον ὅτι τὸ πρόβλημα τῆς τηλεοπτικῆς χειραγωγήσεως τῶν παιδιῶν καὶ τῶν ἐφήβων παραμένει τραγικὰ ἄλυτο.
Οἱ Γνωμηγήτορες τοῦ Νέου Διαφωτισμοῦ
Ἀπομένει τώρα, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι τηλεθεατὲς νὰ συνειδητοποιήσουν καὶ τὸ εὖρος, τὴν ἔκτασι καὶ τὸ βάθος τῆς ἐπιρροῆς τῶν διαμορφωτῶν ἢ καθοδηγητῶν γνώμης ἐπὶ τῆς σκέψεώς τους. Τοῦτο προϋποθέτει μία πιθανὸν συναισθηματικῶς ἐπώδυνη ἀποστασιοποίησί τους ἀπὸ θαυμαζόμενα πρόσωπα, παρὰ τὸ κύρος μὲ τὸ ὁποῖο τὰ ἄτομα αὐτὰ περιβάλλουν ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, παρὰ τὶς ἐπιδεικνυόμενες καὶ μὴ ἐλέγξιμες γνώσεις τους, παρὰ τὶς θέσεις ἰσχύος καὶ ἀναγνωρίσεως ποὺ κατέχουν, καὶ παρὰ τὴν τεραστία ἐπιβολὴ καὶ τὴν ἀκλόνητη αὐτοπεποίθησί τους. Ἴσως τοὺς ἐνδιαφερομένους τηλεθεατές βοηθήση ἡ σκέψις ὅτι οἱ διαμορφωτὲς γνώμης, ποὺ μονοπωλοῦν τοὺς διαύλους, ἀνακυκλοῦντες καὶ ἐπαινοῦντες ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, εἶναι σὲ τέτοιο σημεῖο ἀπαραίτητοι, χρήσιμοι καὶ πολύτιμοι γιὰ τὴν διεξαγωγὴ τοῦ ἀοράτου πολέμου, ὥστε εἶναι ἀδιανόητο νὰ ἐπιλέγωνται τυχαίως. Ἀντιθέτως, καὶ συμφώνως μὲ ὅλες τὶς ἐνδείξεις, πρόκειται περὶ ἀτόμων ποὺ ἔχουν προεπιλεγῆ προσεκτικῶς, ἐπὶ τῇ βάσει εἰδικῶν κριτηρίων.
Βασικὰ κριτήρια ἐπιλογῆς τους ἀποτελοῦν οἱ συγκεκριμένες, ἐκπεφρασμένες ἢ κρυφές, καλοπροαίρετες ἢ ἐν ἐπιγνώσει στρατευμένες ἀποδομητικὲς πεποιθήσεις τους· ὑπ’ ὄψιν λαμβάνονται καὶ οἱ ἐπικοινωνιακές τους ἱκανότητες (πειθώ, εὐστροφία, εὐγλωττία, εὐελιξία, καθὼς καὶ ἡ δυνατότης «χειρισμοῦ» κάθε καταστάσεως καὶ ἀποπροσανατολισμοῦ τῆς συζητήσεως ἢ τοῦ «ἀντιπάλου»· δυνατότητες ποὺ προϋποθέτουν, «ἱκανότητες», ὅπως, στρεψοδικία, σοφιστεία, προσποίησις, ἀνακολουθία, ἐκφοβισμὸς κ.ο.κ.). Ἐπίσης, σημαντικὸ κριτήριο ἀποτελεῖ καὶ ἡ ἔντονη χαρισματική, μαγνητικὴ ἢ ὑπνωτική, προσωπικότης τους. Ἕνα εἶναι ἀδιαμφισβήτητο: εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ τους καὶ καλοπροαίρετα, εἴτε ἐν πλήρῃ ἐπιγνώσει τῆς ἀποστολῆς τους, οἱ καθοδηγητὲς γνώμης ἔχουν ἀναλάβει τὴν ἀποδόμησι τοῦ, κατ’ αὐτούς, «παλαιοῦ» κόσμου καὶ τὴν διαμόρφωσι μίας νέας σκέψεως, κατάλληλης γιὰ τὸν Νέο Ἄνθρωπο τῆς Νέας Ἐποχῆς. Μπροστάρηδες στὸν ἀόρατο πόλεμο, οἱ διαμορφωτὲς ἢ καθοδηγητὲς σκέψεως, ἐκπαιδεύουν, διαπαιδαγωγοῦν, κατηχοῦν, ὁ καθένας ἀπὸ τὸν τομέα του, ὡς νέοι, σύγχρονοι, ἰνστρούχτορες (Ἀπὸ τὸ λατινικὸ οὐσιαστικὸ “instructio”, ποὺ σημαίνει “ἐκπαίδευσις”), τὴν σκέψι τοῦ ἀνυποψιάστου κοινοῦ.
«Ἰνστρούχτορες», δηλαδὴ «ἐκπαιδευτές», ἀποκαλοῦσαν ὅσους εἶχαν ἀναλάβει νὰ καθοδηγοῦν τὴν σκέψι τῶν ἀνθρώπων, μυῶντας τους στὴν κομμουνιστικὴ ἰδεολογία. Μία πρώτη σύγκρισις τοῦ πλαισίου καὶ τῆς δράσεως τῶν παλαιῶν καὶ συγχρόνων ἰνστρουχτόρων ἀποκαλύπτει ἐνδιαφέρουσες καὶ πολὺ διαφωτιστικὲς ἀντιστοιχίες:
- Πόλεμος: Τότε, μὲ «περίοδο ἐξωτερικῶν σφαγῶν καὶ αἵματος». Τώρα, μὲ «πνευματικὰ ὄπλα» καὶ στὸν «χῶρο τῆς σκέψεως»,
- Θεωρία: Τότε μαρξισμὸς-λενινισμός. Τώρα, Νέος Διαφωτισμός.
- Ἐκπαίδευσις: Τότε καὶ τώρα, καθοδήγησις, χειρισμός, χειραγώγησις τῆς σκέψεως τῶν «πολλῶν».
- Ὅραμα: Τότε, ἐγκαθίδρυσις στὸν πλανήτη τοῦ «Παραδείσου τοῦ Ἐργάτη». Τώρα, ἐγκαθίδρυσις στὸν Πλανήτη-Γῆ τοῦ Παραδείσου τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Ὡστόσο , τὴν χρῆσι τοῦ ὄρου «ἰνστρούχτορες» γιὰ τοὺς συγχρόνους καθοδηγητὲς σκέψεως ποὺ προετοιμάζουν τὶς δυτικὲς κοινωνίες γιὰ τὴν Νέα Ἐποχή, ἔρχεται νὰ ὑποστηρίξη ἡ ἀκόλουθη, ἄκρως διαφωτιστικὴ καὶ ἀποκαλυπτικὴ ἐπισήμανσις:
«… ἡ νεώτερη δυτικὴ σκέψις, τὶς τελευταῖες δεκαετίες τοῦ 20ου αἰῶνος εἰσῆλθε σὲ μία παρατεταμένη κρίσι. Ἕνα μέρος τῆς Ἀριστερᾶς καὶ ἴσως ἡ πλειοψηφία τῶν ἀριστερῶν καὶ φιλελευθέρων διανοουμένων θὰ μεταβληθοῦν σὲ κατ’ ἐξοχὴν ἰδεολογικοὺς ἐκπροσώπους καὶ φορεῖς τῆς νέας παγκοσμιοποιήσεως καὶ τῆς ἰσοπεδωτικὴς ἰδεολογίας τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ» (Ἀπὸ τὸν σιωνισμὸ στὸν φονταμενταλισμό, περιοδ. ΑΡΔΗΝ, τ. 33-34, Φεβρουάριος 2002, σ. 22).
Βασικὰ κριτήρια ἐπιλογῆς τους ἀποτελοῦν οἱ συγκεκριμένες, ἐκπεφρασμένες ἢ κρυφές, καλοπροαίρετες ἢ ἐν ἐπιγνώσει στρατευμένες ἀποδομητικὲς πεποιθήσεις τους· ὑπ’ ὄψιν λαμβάνονται καὶ οἱ ἐπικοινωνιακές τους ἱκανότητες (πειθώ, εὐστροφία, εὐγλωττία, εὐελιξία, καθὼς καὶ ἡ δυνατότης «χειρισμοῦ» κάθε καταστάσεως καὶ ἀποπροσανατολισμοῦ τῆς συζητήσεως ἢ τοῦ «ἀντιπάλου»· δυνατότητες ποὺ προϋποθέτουν, «ἱκανότητες», ὅπως, στρεψοδικία, σοφιστεία, προσποίησις, ἀνακολουθία, ἐκφοβισμὸς κ.ο.κ.). Ἐπίσης, σημαντικὸ κριτήριο ἀποτελεῖ καὶ ἡ ἔντονη χαρισματική, μαγνητικὴ ἢ ὑπνωτική, προσωπικότης τους. Ἕνα εἶναι ἀδιαμφισβήτητο: εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ τους καὶ καλοπροαίρετα, εἴτε ἐν πλήρῃ ἐπιγνώσει τῆς ἀποστολῆς τους, οἱ καθοδηγητὲς γνώμης ἔχουν ἀναλάβει τὴν ἀποδόμησι τοῦ, κατ’ αὐτούς, «παλαιοῦ» κόσμου καὶ τὴν διαμόρφωσι μίας νέας σκέψεως, κατάλληλης γιὰ τὸν Νέο Ἄνθρωπο τῆς Νέας Ἐποχῆς. Μπροστάρηδες στὸν ἀόρατο πόλεμο, οἱ διαμορφωτὲς ἢ καθοδηγητὲς σκέψεως, ἐκπαιδεύουν, διαπαιδαγωγοῦν, κατηχοῦν, ὁ καθένας ἀπὸ τὸν τομέα του, ὡς νέοι, σύγχρονοι, ἰνστρούχτορες (Ἀπὸ τὸ λατινικὸ οὐσιαστικὸ “instructio”, ποὺ σημαίνει “ἐκπαίδευσις”), τὴν σκέψι τοῦ ἀνυποψιάστου κοινοῦ.
«Ἰνστρούχτορες», δηλαδὴ «ἐκπαιδευτές», ἀποκαλοῦσαν ὅσους εἶχαν ἀναλάβει νὰ καθοδηγοῦν τὴν σκέψι τῶν ἀνθρώπων, μυῶντας τους στὴν κομμουνιστικὴ ἰδεολογία. Μία πρώτη σύγκρισις τοῦ πλαισίου καὶ τῆς δράσεως τῶν παλαιῶν καὶ συγχρόνων ἰνστρουχτόρων ἀποκαλύπτει ἐνδιαφέρουσες καὶ πολὺ διαφωτιστικὲς ἀντιστοιχίες:
- Πόλεμος: Τότε, μὲ «περίοδο ἐξωτερικῶν σφαγῶν καὶ αἵματος». Τώρα, μὲ «πνευματικὰ ὄπλα» καὶ στὸν «χῶρο τῆς σκέψεως»,
- Θεωρία: Τότε μαρξισμὸς-λενινισμός. Τώρα, Νέος Διαφωτισμός.
- Ἐκπαίδευσις: Τότε καὶ τώρα, καθοδήγησις, χειρισμός, χειραγώγησις τῆς σκέψεως τῶν «πολλῶν».
- Ὅραμα: Τότε, ἐγκαθίδρυσις στὸν πλανήτη τοῦ «Παραδείσου τοῦ Ἐργάτη». Τώρα, ἐγκαθίδρυσις στὸν Πλανήτη-Γῆ τοῦ Παραδείσου τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Ὡστόσο , τὴν χρῆσι τοῦ ὄρου «ἰνστρούχτορες» γιὰ τοὺς συγχρόνους καθοδηγητὲς σκέψεως ποὺ προετοιμάζουν τὶς δυτικὲς κοινωνίες γιὰ τὴν Νέα Ἐποχή, ἔρχεται νὰ ὑποστηρίξη ἡ ἀκόλουθη, ἄκρως διαφωτιστικὴ καὶ ἀποκαλυπτικὴ ἐπισήμανσις:
«… ἡ νεώτερη δυτικὴ σκέψις, τὶς τελευταῖες δεκαετίες τοῦ 20ου αἰῶνος εἰσῆλθε σὲ μία παρατεταμένη κρίσι. Ἕνα μέρος τῆς Ἀριστερᾶς καὶ ἴσως ἡ πλειοψηφία τῶν ἀριστερῶν καὶ φιλελευθέρων διανοουμένων θὰ μεταβληθοῦν σὲ κατ’ ἐξοχὴν ἰδεολογικοὺς ἐκπροσώπους καὶ φορεῖς τῆς νέας παγκοσμιοποιήσεως καὶ τῆς ἰσοπεδωτικὴς ἰδεολογίας τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ» (Ἀπὸ τὸν σιωνισμὸ στὸν φονταμενταλισμό, περιοδ. ΑΡΔΗΝ, τ. 33-34, Φεβρουάριος 2002, σ. 22).
Χειραγώγησις καὶ Βούλησις
Στὸ σημεῖο αὐτό, ὅμως, παύουν οἱ ἀντιστοιχίες μεταξὺ τῶν πολέμων καὶ τῶν ἰνστρουχτόρων τους καὶ ἀρχίζουν οἱ διαφορές τους. Πρόκειται γιὰ διαφορὲς καταλυτικές, διότι ἀφοροῦν στὴν τελικὴ ἐπιδίωξί τους. Ἄγνωστη στοὺς πολλούς, ἡ τελικὴ ἐπιδίωξις τοῦ συγχρόνου ἀοράτου πολέμου ποὺ διεξάγει ὁ Νέος Διαφωτισμὸς ἐναντίον τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, εἶναι αὐτὴ ποὺ καθορίζει, κυρίως ὅμως, ἐπεξηγεῖ (χωρὶς κατ’ οὐδένα τρόπο νὰ δικαιολογῆ) τὶς μεθοδεύσεις στὶς ὁποῖες καταφεύγουν οἱ ἰνστρούχτορές του.
Ποιά εἶναι, λοιπόν, ἡ τελικὴ ἐπιδίωξις τοῦ Νέου Διαφωτισμοῦ καὶ σὲ τί ἀποσκοπεῖ ὁ ἀόρατος πόλεμος ποὺ αὐτὸς διεξάγει, μὲ ἀρωγοὺς τοὺς συγχρόνους ἰνστρούχτορες, κατὰ τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου στὸν χῶρο τῆς σκέψεως;
Στὰ ἐρωτήματα αὐτὰ ἡ ἀπάντησις εἶναι μία καὶ ἑνιαία: Δεδομένου ὅτι, συμφώνως μὲ τὸν Ἀριστοτέλη, βουλεύεσθαι καὶ λογίζεσθαι ταυτὸν – δηλαδὴ βούλησις καὶ λογικὴ σκέψις ταυτίζονται – ἕνας πόλεμος ποὺ διεξάγεται στὸν χῶρο τῆς σκέψεως τοῦ «ἐχθροῦ», ἀφ’ ἑνὸς μὲν στρέφεται κατὰ τῆς λογικῆς του, μὲ σκοπὸ τὴν ἀπορρύθμισί της, ἀφ’ ἑτέρου δὲ στρέφεται κατὰ τῆς βούλησεώς του, μὲ σκοπὸ τὴν ἅλωσί της. Ἡ ἐπιδίωξις καθιστᾷ ἕναν τέτοιο ἀόρατο πόλεμο πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνο ἀπὸ τὸν συμβατικό. Καὶ τοῦτο, διότι, ὁ συμβατικὸς πόλεμος γεννᾷ ἡττημένους πού, ὅμως, διατηροῦν πλήρη τὴν διαύγεια πνεύματος, ὥστε νὰ ἔχουν ἐπίγνωσι τῆς ἥττας τους: γνωρίζουν ὅτι ἡ ἐξωτερικὴ ἐλευθερία τους ἀλώθηκε, διότι, πράγματι, μόνον αὐτὴ ἔχει ἀλωθῆ· ἡ ἐσωτερικὴ ἐλευθερία τους -ἢ ἐλευθερία τῆς βούλησεώς τους δηλαδή- παραμένει ἀλώβητη. Κατὰ συνέπειαν, ἡ ὑποδούλωσίς τους εἶναι προσωρινή.
Ὁ ἀόρατος πόλεμος, ὅμως, ποὺ ἀποσκοπεῖ στὴν ἅλωσι τῆς ἐσωτερικῆς ἐλευθερίας τοῦ «ἐχθροῦ», παραπλανᾷ τὸ θύμα του. Μὲ δόλωμα τὴν «ἐλευθερία χωρὶς ὅρια, χωρὶς σύνορα καὶ χωρὶς περιορισμούς», ἀνταλλάσσει τὴν ἐσωτερικὴ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν ἀσυδοσία, ψυχοπνευματικὴ καὶ σωματική. Ἔτσι, γεννᾷ ἡττημένους πού, ὄχι μόνον δὲν ἔχουν τὴν διαύγεια πνεύματος, ὥστε νὰ ἔχουν ἐπίγνωσι τῆς ἥττας τους, ἀλλὰ ποὺ ἐκλαμβάνουν τὴν ἥττα τους ὡς θρίαμβο «ἀπελευθερώσεως»· ἡττημένους, ὑπερήφανους γιὰ τὴν ἥττα τους· ἡττημένους ποὺ ἐπιχαίρουν γιὰ τὴν ἐξαφάνισι τῆς ἴδιας τους τῆς βουλήσεως. Ὁ Νέος Διαφωτισμός, ὅμως, γνωρίζει ὅτι αὐτὸ καθιστᾷ τὴν ὑποδούλωσί τους ὁλοκληρωτικὴ καὶ μὴ ἀναστρέψιμη.
Τὸ ὁλοκληρωτικὸ καὶ μὴ ἀναστρέψιμο τῆς ἐξαφανίσεως, ὄχι ἁπλῶς τῆς ἐλευθερίας τῆς βουλήσεως τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, ἀλλὰ τῆς ἴδιας της βουλήσεώς του, δὲν ἀποτελεῖ μελλοντικὴ ἐπιδίωξι, οὔτε προσωπικὴ ἐκτίμησι, ἀλλὰ ἐκπεφρασμένο σκοπό. Τὸν σκοπὸ αὐτὸ ἀποκαλύπτει, ἔστω καὶ κωδικοποιημένα, ὁ Μ. Μπούκτσιν, ὅταν διευκρινίζη -ἐπιχαίροντας- ὅτι ὁ Νέος Διαφωτισμὸς προσφέρει τὶς νέες συνισταμένες ἑνὸς «πραγματικὰ πρακτικοῦ ἐπανακαθορισμοῦ τῆς ἐλευθερίας, ποὺ σπάνια προσέγγισαν στὴν σφαῖρα τῆς σκέψεως ἕνας Φουριέ, ἕνας Μὰρξ ἢ ἕνας Μπακούνιν» (Κόλλιν Γουώρντ, Αὐθορμητισμὸς καὶ Ὀργάνωση (1975), ἄρθρο μὲ ὁμώνυμο τίτλο, τοῦ Μάρραιη Μπούκτσιν, μτφρ. Νίκος Β. Ἀλεξίου, ἐκδ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, Βαλτετσίου 53, Β΄ ἔκδ., σ. 15).
Ὅσοι, πάντως, γνωρίζουν εἰς βάθος τὸ μέτρο τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου ποὺ οἱ ἐν λόγῳ διανοητὲς «προσέγγισαν στὴν σφαῖρα τῆς σκέψεως», ἔχουν κάθε λόγο νὰ ἀνησυχοῦν γιὰ τὸν ἐπαπειλούμενο «ἐπανακαθορισμό» της. Ἀκόμα περισσότερο ἀνησυχοῦν, ὅταν ὁ ἐπανακαθορισμὸς αὐτὸς ἐφαρμόζεται «πρακτικῶς», δηλαδή, μὲ τὴν βοήθεια ψυχοτεχνολογιῶν καὶ μὲ προδιαγραφὲς μονιμότητος.
Οἱ πρακτικὲς ἐπενέργειες τοῦ Νέου Διαφωτισμοῦ ἐπὶ τῆς προσωπικότητος τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου καὶ ἡ ποιότης τῆς «ἐπανακαθοριζομένης ἐλευθερίας» του ἀποτελοῦν πλέον πραγματικὸ γεγονός, ἡ διαπίστωσις τοῦ ὁποίου ἔχει θορυβήσει πολλούς: «Θὰ ξεκινήσω -γράφει ὁ Μαρσὲλ Γκοσέ- ἀπὸ μία συνολικὴ παρατήρησι γιὰ τὴν περίοδο τὴν ὁποία διανύουμε, παρατήρησι ποὺ συμπυκνώνεται σὲ μία λέξι, εἰρήνευσι, ἢ ἂν προτιμᾶτε τὴν ἀπόχρωσι τοῦ συνωνύμου… κατευνασμό» (Marcel Gauchet, Essai de psychologie contemporaine, I. Un nouvel age de la personnalite, Le Debat, Ἰούνιος 1998). Ἐνῷ ὁ Ντ. Ντυκλώ, ποὺ συμφωνεῖ μ’ αὐτὲς τὶς διαπιστώσεις, περιγράφει τὸν «κατευνασμὸ» ὡς «… ἕνα ἰδεῶδες ὑπνωτικῆς ἁρμονίας ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας, μία μηχανοποίησι τοῦ πνεύματος, ἕνα λήθαργο τοῦ ὑποκειμένου, καὶ ὅλα αὐτὰ θεωρούμενα ὡς ὄρους τῆς οἰκουμενικῆς τάξεως τῶν πραγμάτων» (Denis Duclos, κοινωνιολόγος καὶ διευθυντὴς ἐρευνῶν στὸ Ἐθνικὸ Κέντρο Ἐπιστημονικῆς Ἐρεύνης (CNRS), Ἡ νέα τάξις στὴν πληροφορική, Μῖσος γιὰ τὴν σκέψι, ἐφημ. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (Le Monde Diplomatique), 21.2.1999, σ. 38).
Ἀναζητῶντας τὴν ἑρμηνεία τῆς λέξεως, διαπιστώσαμε ὅτι, στὴν μὲν Ἀρχαία, «κατευνασμὸς» σημαίνει «κατακοίμησις», στὴν δὲ σύγχρονη γλῶσσα σημαίνει «καθησύχασις», «καταπράϋνσις» καὶ «μαλάκωμα». Ἀναζητῶντας τὴν ἑτοιμολογία της, διαπιστώσαμε ὅτι πρόκειται περὶ συνθέτου λέξεως, ἡ ὁποία ἀποτελεῖται ἀπὸ τὴν πρόθεσι «κατὰ» καὶ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ λέξη «εὐνή», οἱ ἑρμηνεῖες τῆς ὁποίας εἶναι κατὰ σειράν: «συζυγικὴ κλίνη», «στρῶμα», «κατάλυμμα», «φωληὰ» καί, τέλος, «τάφος».
Ὡς πραγματικὸ γεγονός, ἡ ἐξαφάνισις τῆς βουλήσεως τοῦ ἀνθρώπου, ἂν καὶ «προφητεύθηκε» ἀπὸ πρῶτον τὸν Ντοστογιέφσκυ στοὺς Δαιμονισμένους του, ἀποτελεῖ πρωτοφανὲς ἐγχείρημα στὴν Ἱστορία τῆς Ἀνθρωπότητος.
Πηγή: http://www.alopsis.gr/
Ποιά εἶναι, λοιπόν, ἡ τελικὴ ἐπιδίωξις τοῦ Νέου Διαφωτισμοῦ καὶ σὲ τί ἀποσκοπεῖ ὁ ἀόρατος πόλεμος ποὺ αὐτὸς διεξάγει, μὲ ἀρωγοὺς τοὺς συγχρόνους ἰνστρούχτορες, κατὰ τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου στὸν χῶρο τῆς σκέψεως;
Στὰ ἐρωτήματα αὐτὰ ἡ ἀπάντησις εἶναι μία καὶ ἑνιαία: Δεδομένου ὅτι, συμφώνως μὲ τὸν Ἀριστοτέλη, βουλεύεσθαι καὶ λογίζεσθαι ταυτὸν – δηλαδὴ βούλησις καὶ λογικὴ σκέψις ταυτίζονται – ἕνας πόλεμος ποὺ διεξάγεται στὸν χῶρο τῆς σκέψεως τοῦ «ἐχθροῦ», ἀφ’ ἑνὸς μὲν στρέφεται κατὰ τῆς λογικῆς του, μὲ σκοπὸ τὴν ἀπορρύθμισί της, ἀφ’ ἑτέρου δὲ στρέφεται κατὰ τῆς βούλησεώς του, μὲ σκοπὸ τὴν ἅλωσί της. Ἡ ἐπιδίωξις καθιστᾷ ἕναν τέτοιο ἀόρατο πόλεμο πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνο ἀπὸ τὸν συμβατικό. Καὶ τοῦτο, διότι, ὁ συμβατικὸς πόλεμος γεννᾷ ἡττημένους πού, ὅμως, διατηροῦν πλήρη τὴν διαύγεια πνεύματος, ὥστε νὰ ἔχουν ἐπίγνωσι τῆς ἥττας τους: γνωρίζουν ὅτι ἡ ἐξωτερικὴ ἐλευθερία τους ἀλώθηκε, διότι, πράγματι, μόνον αὐτὴ ἔχει ἀλωθῆ· ἡ ἐσωτερικὴ ἐλευθερία τους -ἢ ἐλευθερία τῆς βούλησεώς τους δηλαδή- παραμένει ἀλώβητη. Κατὰ συνέπειαν, ἡ ὑποδούλωσίς τους εἶναι προσωρινή.
Ὁ ἀόρατος πόλεμος, ὅμως, ποὺ ἀποσκοπεῖ στὴν ἅλωσι τῆς ἐσωτερικῆς ἐλευθερίας τοῦ «ἐχθροῦ», παραπλανᾷ τὸ θύμα του. Μὲ δόλωμα τὴν «ἐλευθερία χωρὶς ὅρια, χωρὶς σύνορα καὶ χωρὶς περιορισμούς», ἀνταλλάσσει τὴν ἐσωτερικὴ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν ἀσυδοσία, ψυχοπνευματικὴ καὶ σωματική. Ἔτσι, γεννᾷ ἡττημένους πού, ὄχι μόνον δὲν ἔχουν τὴν διαύγεια πνεύματος, ὥστε νὰ ἔχουν ἐπίγνωσι τῆς ἥττας τους, ἀλλὰ ποὺ ἐκλαμβάνουν τὴν ἥττα τους ὡς θρίαμβο «ἀπελευθερώσεως»· ἡττημένους, ὑπερήφανους γιὰ τὴν ἥττα τους· ἡττημένους ποὺ ἐπιχαίρουν γιὰ τὴν ἐξαφάνισι τῆς ἴδιας τους τῆς βουλήσεως. Ὁ Νέος Διαφωτισμός, ὅμως, γνωρίζει ὅτι αὐτὸ καθιστᾷ τὴν ὑποδούλωσί τους ὁλοκληρωτικὴ καὶ μὴ ἀναστρέψιμη.
Τὸ ὁλοκληρωτικὸ καὶ μὴ ἀναστρέψιμο τῆς ἐξαφανίσεως, ὄχι ἁπλῶς τῆς ἐλευθερίας τῆς βουλήσεως τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, ἀλλὰ τῆς ἴδιας της βουλήσεώς του, δὲν ἀποτελεῖ μελλοντικὴ ἐπιδίωξι, οὔτε προσωπικὴ ἐκτίμησι, ἀλλὰ ἐκπεφρασμένο σκοπό. Τὸν σκοπὸ αὐτὸ ἀποκαλύπτει, ἔστω καὶ κωδικοποιημένα, ὁ Μ. Μπούκτσιν, ὅταν διευκρινίζη -ἐπιχαίροντας- ὅτι ὁ Νέος Διαφωτισμὸς προσφέρει τὶς νέες συνισταμένες ἑνὸς «πραγματικὰ πρακτικοῦ ἐπανακαθορισμοῦ τῆς ἐλευθερίας, ποὺ σπάνια προσέγγισαν στὴν σφαῖρα τῆς σκέψεως ἕνας Φουριέ, ἕνας Μὰρξ ἢ ἕνας Μπακούνιν» (Κόλλιν Γουώρντ, Αὐθορμητισμὸς καὶ Ὀργάνωση (1975), ἄρθρο μὲ ὁμώνυμο τίτλο, τοῦ Μάρραιη Μπούκτσιν, μτφρ. Νίκος Β. Ἀλεξίου, ἐκδ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, Βαλτετσίου 53, Β΄ ἔκδ., σ. 15).
Ὅσοι, πάντως, γνωρίζουν εἰς βάθος τὸ μέτρο τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου ποὺ οἱ ἐν λόγῳ διανοητὲς «προσέγγισαν στὴν σφαῖρα τῆς σκέψεως», ἔχουν κάθε λόγο νὰ ἀνησυχοῦν γιὰ τὸν ἐπαπειλούμενο «ἐπανακαθορισμό» της. Ἀκόμα περισσότερο ἀνησυχοῦν, ὅταν ὁ ἐπανακαθορισμὸς αὐτὸς ἐφαρμόζεται «πρακτικῶς», δηλαδή, μὲ τὴν βοήθεια ψυχοτεχνολογιῶν καὶ μὲ προδιαγραφὲς μονιμότητος.
Οἱ πρακτικὲς ἐπενέργειες τοῦ Νέου Διαφωτισμοῦ ἐπὶ τῆς προσωπικότητος τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου καὶ ἡ ποιότης τῆς «ἐπανακαθοριζομένης ἐλευθερίας» του ἀποτελοῦν πλέον πραγματικὸ γεγονός, ἡ διαπίστωσις τοῦ ὁποίου ἔχει θορυβήσει πολλούς: «Θὰ ξεκινήσω -γράφει ὁ Μαρσὲλ Γκοσέ- ἀπὸ μία συνολικὴ παρατήρησι γιὰ τὴν περίοδο τὴν ὁποία διανύουμε, παρατήρησι ποὺ συμπυκνώνεται σὲ μία λέξι, εἰρήνευσι, ἢ ἂν προτιμᾶτε τὴν ἀπόχρωσι τοῦ συνωνύμου… κατευνασμό» (Marcel Gauchet, Essai de psychologie contemporaine, I. Un nouvel age de la personnalite, Le Debat, Ἰούνιος 1998). Ἐνῷ ὁ Ντ. Ντυκλώ, ποὺ συμφωνεῖ μ’ αὐτὲς τὶς διαπιστώσεις, περιγράφει τὸν «κατευνασμὸ» ὡς «… ἕνα ἰδεῶδες ὑπνωτικῆς ἁρμονίας ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας, μία μηχανοποίησι τοῦ πνεύματος, ἕνα λήθαργο τοῦ ὑποκειμένου, καὶ ὅλα αὐτὰ θεωρούμενα ὡς ὄρους τῆς οἰκουμενικῆς τάξεως τῶν πραγμάτων» (Denis Duclos, κοινωνιολόγος καὶ διευθυντὴς ἐρευνῶν στὸ Ἐθνικὸ Κέντρο Ἐπιστημονικῆς Ἐρεύνης (CNRS), Ἡ νέα τάξις στὴν πληροφορική, Μῖσος γιὰ τὴν σκέψι, ἐφημ. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (Le Monde Diplomatique), 21.2.1999, σ. 38).
Ἀναζητῶντας τὴν ἑρμηνεία τῆς λέξεως, διαπιστώσαμε ὅτι, στὴν μὲν Ἀρχαία, «κατευνασμὸς» σημαίνει «κατακοίμησις», στὴν δὲ σύγχρονη γλῶσσα σημαίνει «καθησύχασις», «καταπράϋνσις» καὶ «μαλάκωμα». Ἀναζητῶντας τὴν ἑτοιμολογία της, διαπιστώσαμε ὅτι πρόκειται περὶ συνθέτου λέξεως, ἡ ὁποία ἀποτελεῖται ἀπὸ τὴν πρόθεσι «κατὰ» καὶ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ λέξη «εὐνή», οἱ ἑρμηνεῖες τῆς ὁποίας εἶναι κατὰ σειράν: «συζυγικὴ κλίνη», «στρῶμα», «κατάλυμμα», «φωληὰ» καί, τέλος, «τάφος».
Ὡς πραγματικὸ γεγονός, ἡ ἐξαφάνισις τῆς βουλήσεως τοῦ ἀνθρώπου, ἂν καὶ «προφητεύθηκε» ἀπὸ πρῶτον τὸν Ντοστογιέφσκυ στοὺς Δαιμονισμένους του, ἀποτελεῖ πρωτοφανὲς ἐγχείρημα στὴν Ἱστορία τῆς Ἀνθρωπότητος.
Πηγή: http://www.alopsis.gr/
