τοῦ Ἀγγ. Κ. Βασιλειάδου
Ἔχω τὴν τιμὴ νὰ διαχειρίζωμαι ἕνα ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα ἱστολόγια, τὰ ὁποῖα εἰς πεῖσμα τῶν καιρῶν ἐξακολουθοῦν νὰ χρησιμοποιοῦν μὲ ὑπερηφάνεια, τὴν ἑλληνική μας γλῶσσα στὴν αὐθεντική της μορφή, αὐτὴν πρὸ τῆς ἐπελάσεως τῶν ἐθνοκτόνων, δηλαδὴ μὲ τὰ δύο πνεύματά της, τοὺς τρεῖς τόνους της, τὴν ὑπογεγραμμένη της, τὴν δοτική της πτῶσι, τὴν τρίτη κλίσι της καὶ βεβαίως τὴν ὀρθὴ γραφή της. Καὶ μὴ σπεύση κανεὶς ἀπ' τοὺς «ξερόλες» νὰ ἰσχυρισθῆ ὅτι αὐτὴ εἶναι καθαρεύουσα! Αὐτὴ εἶναι ἡ μοναδικὴ ὀρθὴ γραφὴ τῆς γλώσσης μας, ἀσχέτως ἂν ὁμιλοῦμε περὶ καθαρευούσης ἤ δημοτικῆς.
