26/3/09

Ἡ σχέσις μεταξὺ ἐκτρώσεων, καρκίνου τοῦ μαστοῦ καὶ ἐλέγχου τοῦ πληθυσμοῦ

τοῦ Stanley K. Monteith, ἰατροῦ*

Εἶναι σχεδὸν ἀδύνατον νὰ πείσης κάποιον ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀφοσιωμένοι στὸν καταναγκαστικὸ ἔλεγχο τοῦ πληθυσμοῦ καὶ στὴν γενοκτονία. Πολλοὶ ἀναγνῶσται θὰ παραδεχθοῦν ὅτι ἡ κυβέρνησις τῶν Η.Π.Α. βοηθᾷ στὴν χρηματοδότησι τοῦ προγράμματος τῆς Κίνας γιὰ βεβιασμένες ἐκτρώσεις, ὑποχρεωτικὴ στείρωσι, ἐμβρυοκτόνα καὶ ἔλεγχο τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ζωντανῶν γεννήσεων. Οἱ περισσότεροι ἀναγνῶσται θὰ ἀποδεχθοῦν τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ Η.Π.Α. χρηματοδοτοῦν τὰ Ἡνωμένα Ἔθνη γιὰ τὸν «οἰκογενειακὸ προγραμματισμό», ὁ ὁποῖος εἶναι μιὰ μορφὴ πληθυσμιακοῦ ἐλέγχου καὶ προωθεῖται παγκοσμίως. Οἱ περισσότεροι ὅμως νοήμονες ἄνθρωποι ἀδυνατοῦν νὰ πιστεύσουν ὅτι τέτοια προγράμματα εἶναι στὴν πραγματικότητα μέρη ἑνὸς «βασικοῦ σχεδίου» γιὰ τὴν ἐξόντωσι μεγάλων τμημάτων τοῦ παγκοσμίου πληθυσμοῦ.
Θὰ ἀναφέρω ἐδῶ ἕνα παράδειγμα προγράμματος πληθυσμιακοῦ ἐλέγχου, τὸ ὁποῖο προωθεῖται σήμερα στὶς Η.Π.Α. Πολλοὶ ἰατροὶ ἔχουν ἐκφράσει τὴν ἀνησυχία τους γιὰ τὴν δραματικὴ αὔξησι τοῦ καρκίνου τοῦ μαστοῦ στὶς γυναῖκες, τὰ τελευταῖα χρόνια. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι 18 ἐπιστημονικὲς μελέτες, οἱ ὁποῖες ἐδημοσιεύθησαν σὲ ἐγχώρια ἀλλὰ καὶ ξένα ἰατρικὰ περιοδικά, παρουσίαζαν ξεκάθαρα τὴν ἄμεση αἰτιακὴ σχέσι μεταξὺ ἐκτρώσεως πρώτου τριμήνου καὶ καρκίνου τοῦ μαστοῦ, ὅλες οἱ προσπάθειες διαδόσεως αὐτῆς τῆς πληροφορίας στὶς Η.Π.Α. ἀπέτυχαν ἐξ αἰτίας αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι στηρίζουν τὶς ἐκτρώσεις καὶ τὸν ἔλεγχο τοῦ πληθυσμοῦ. Τὸ φθινόπωρο τοῦ 1996, ἕνα νέο ἐπιστημονικὸ ἔντυπο, τὸ ὁποῖο ἐπραγματεύετο τὴν ἐκ τῶν ὑστέρων ἀνάλυσι 23 διαφορετικῶν ἐπιστημονικῶν μελετῶν γύρω ἀπὸ τὴν σχέσι μεταξὺ ἐκτρώσεων πρώτου τριμήνου καὶ καρκίνου τοῦ μαστοῦ, ἐδημοσιεύθη σὲ ἀγγλικὸ ἰατρικὸ περιοδικό.
Ἡ μελέτη αὐτὴ ἔδειχνε ξεκάθαρα μιὰ πιὸ συχνὴ ἐμφάνισι καρκίνου τοῦ μαστοῦ σὲ γυναῖκες, οἱ ὁποῖες εἶχαν ὑποστῆ ἔκτρωσι κατὰ τὸ πρῶτο τρίμηνο τῆς ἐγκυμοσύνης. Ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς δημοσιεύσεως, ὁ Ἀμερικανικὸς Ἰατρικὸς Σύλλογος (AMA), ἡ Ἀμερικανικὴ Ἀντικαρκινικὴ Ἑταιρεία (ACS), καὶ ὑποστηρικταὶ τῶν ἐκτρώσεων καὶ τοῦ πληθυσμιακοῦ ἐλέγχου ἑνώθηκαν σὲ μιὰ ἀνίερη συμμαχία προκειμένου νὰ ἀμφισβητήσουν τὰ συμπεράσματα τῶν συγγραφέων καὶ νὰ ἀνακόψουν τὴν περαιτέρω διάδοσι αὐτῶν τῶν πληροφοριῶν στοὺς ἀμερικανοὺς ἰατρούς. Ὅλοι οἱ προαναφερθέντες ὀργανισμοὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ἀναχαιτίζουν τὶς προσπάθειες, οἱ ὁποῖες γίνονται γιὰ νὰ προειδοποιοῦν οἱ ἰατροὶ τὶς γυναῖκες γιὰ τοὺς κινδύνους, τοὺς ὁποίους διατρέχουν ὅταν ὑποβάλλουν τὸν ἑαυτό τους σὲ ἐκτρώσεις κατὰ τὸ πρῶτο τρίμηνο τῆς ἐγκυμοσύνης. Πρὸ οἱασδήποτε χειρουργικῆς ἐπεβάσεως στὶς Η.Π.Α., ἀπαιτεῖται συγκατάθεσις. Αὐτὸ δὲν ἰσχύει γιὰ τὶς ἐκτρώσεις.
Ὁ Ἀμερικανικὸς Ἰατρικὸς Σύλλογος, ἡ Ἀμερικανικὴ Ἀντικαρκινικὴ Ἑταιρεία καὶ τὸ κύκλωμα τοῦ «θανάτου» ἐξακολουθοῦν νὰ ἐπιμένουν ὅτι οἱ γυναῖκες δὲν πρέπει νὰ ἐνημερώνωνται γιὰ τὸν κίνδυνο, τὸν ὁποῖο διατρέχουν ὅταν καταστρέφουν τὴν ζωὴ τοῦ ἀγεννήτου παιδιοῦ τους. Γιατί ὑπάρχει τέτοια ἀντίφασις; Ἡ πρόσφατη πολιτικὴ γιὰ τὶς ἐκτρώσεις στὶς Η.Π.Α. εἶναι ἀπολύτως ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ἐλλάτωσι τοῦ πληθυσμοῦ. Κι αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ἕνα παιδί, μπορεῖ νὰ ὁδηγηθῆ ἀπὸ τὸ σχολεῖο σὲ μιὰ κλινικὴ ἐκτρώσεων χωρὶς νὰ ἐνημερωθοῦν οἱ γονεῖς, ἐνῷ τὸ ἴδιο παιδὶ δὲν μπορεῖ νὰ πάρη μιὰ ἀσπιρίνη χωρὶς τὴν συγκατάθεσι γονέως.
Ὅλα ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸν ἔλεγχο τοῦ πληθυσμοῦ!

* σὲ πρώτη μετάφρασι τοῦ Ἀγγέλου Κ. Βασιλειάδου ἀπὸ τὴν ἀγγλικὴ γλῶσσα

25/3/09

Στ' ἅρματα ἀδέρφια

τοῦ Ὀδυσσέως Ἀνδρούτσου

Καθὼς ξημερώνει ἡ μεγάλη ἐθνικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἑορτὴ τῆς 25ης Μαρτίου, ἀναδημοσιεύουμε* τὸ γράμμα αὐτὸ τοῦ «λιονταριοῦ τῆς Ρούμελης», χαρακτηριστικὸ τοῦ ἡρωϊσμοῦ καὶ τῆς φιλοπατρίας τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ '21, ὡς ἐλάχιστο φόρο τιμῆς πρὸς αὐτοὺς καὶ ὡς ὁδοδείκτη γιὰ ὅλους ἐμᾶς, τοὺς Ἕλληνες τῆς 3ης μετὰ Χριστὸν χιλιετίας.
Χρόνια πολλά!

Ἡ συντακτικὴ ἐπιτροπή

Ἠγαπημένοι μου Γαλαξιδιῶταις.

Ἤτανε βέβαια ἀπὸ τὸν Θεὸ γραμμένο νὰ ἀδράξωμε τὰ ἅρματα μιὰ ἡμέρα, καὶ νὰ χυθοῦμε κατὰ πάνου στοὺς τυρράνους μας, ποὺ τόσα χρόνια ἀνελεήμονα μᾶς τυραγνεύουν. Τί τὴν θέλομε, ὀρὲ ἀδέρφια, αὐτὴ τὴν πολυπικραμένη ζωή, νὰ ζοῦμε ἀποκάτου στὴν σκλαβιά, καὶ τὸ σπαθὶ τῶν Τούρκων νὰ ἀκονιέται στὰ κεφάλια μας; Δὲν τηρᾶτε ποὺ τίποτα δὲν μᾶς ἀπόμεινε; Αἱ ἐκκλησιαῖς μας γενήκανε τζαμιὰ καὶ ἀχούρια τῶν Τούρκων· κανένας δὲν μπορεῖ νὰ πῇ πὼς τάχα ἔχει τίποτα ἐδικό του γιατὶ τὸ ταχὺ βρίσκεται φτωχός, σὰν διακονιάρης στὴν στράτα· αἱ φαμελιές μας καὶ τὰ παιδιά μας εἶναι στὰ χέρια καὶ στὴν διάκρισι τῶν Τουρκῶν. Τίποτε, ἀδέρφια, δὲν μᾶς ἔμεινε· δὲν εἶναι πρέποντας νὰ σταυρώσωμε τὰ χέρια, καὶ νὰ τηρᾶμε τὸν οὐρανό· ὁ Θεὸς μᾶς ἔδωκε χέρια, γνῶσι καὶ νοῦ· ἂς ρωτήσωμε τὴν καρδιά μας καὶ ὅτι μᾶς ἀπαντυχαίνει ἂς τὸ βάλωμε γρήγορα σὲ πρᾶξιν, καὶ ἂς εἴμεθα ἀδέρφια, βέβαιοι, τὸ πὼς ὁ Χριστός μας ὁ πολυαγαπημένος θὰ βάλῃ τὸ χέρι ἀπάνου μας. Ὅ,τι θὰ κάμωμε, πρέποντας εἶναι νὰ τὸ κάμωμεν μίαν ὥραν ἀρχήτερα, γιατὶ ὕστερα θὰ χτυπᾶμε τὰ κεφάλια μας. Τώρα ἡ Τουρκιὰ εἶναι μπερδεμένη σὲ πολέμους καὶ δὲν ἔχει ἀσκέρια νὰ στείλῃ κατὰ πάνου μας. Ἂς ὠφεληθοῦμε ἀπὸ τὴν περίστασι, ὁποῦ ὁ Θεός, ἀκούοντας τὰ δίκαια παράπονά μας, μᾶς ἔστειλε διὰ ἐλόγου μας· μία ὥρα πρέποντας εἶναι νὰ ξεσπάσῃ αὐτὸ τὸ μαράζι, ὅπου μᾶς τρώγει τὴν καρδιά. Στὰ ἅρματα ἀδέρφια· ἢ νὰ ξεσκλαβωθοῦμε ἢ ὁλοι νὰ πεθάνωμε· καὶ βέβαια καλύτερο θάνατο δὲν μπορεῖ νὰ προτιμήσῃ κάθε χριστιανὸς καὶ Ἕλληνας.
Ἐγώ, καθὼς τὸ γνωρίζετε καλότατα, ἀγαπητοί μου Γαλαξιδιῶταις, ἠμπορῶ νὰ ζήσω βασιλικά, μὲ πλούτια, τιμαῖς καὶ δόξαις· οἱ Τοῦρκοι ὅ,τι καὶ ἂν ζητήσω μοῦ δίνουνε παρακαλώντας, γιατὶ τὸ σπαθὶ τοῦ Ὀδυσσέα δὲν χωρατεύει. Ἔπειτα κοντὰ στὰ ἄλλα ἐνθυμοῦνται τὸν πατέρα μου, ποὺ τοὺς ἐζεμάτισε. Μὰ σᾶς λέγω τὴν πᾶσαν ἀλήθεια, ἀδέρφια, δὲν θέλω ἐγὼ μονάχα νὰ καλοπερνάω, καὶ τὸ γένος μου νὰ βογκάῃ στὴν σκλαβιά· μοῦ καίεται ἡ καρδιά μου, σὰν βλέπω καὶ συλλογιοῦμαι πὼς ἀκόμα οἱ Τοῦρκοι μᾶς τυραγνεύουν.
Ἀπὸ τὸν Μοριᾶ μοῦ στείλανε γράμματα, πὼς εἶναι τὰ πάντα ἕτοιμα. Ἐγὼ εἶμαι στὸ ποδάρι μὲ τὰ παλληκάρια μου· μὰ θέλω πρῶτα νὰ ἦμαι βέβαιος τὸ πὼς θὰ μὲ ἀκολουθήσετε καὶ ἐσεῖς· ἂν ἐσεῖς κάμετε ἀρχὴ ἀπὸ τὴν μιὰ μεριά, καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὴν ἄλλη, θὰ σηκωθῆ ὅλη ἡ Ρούμελη· γιατὶ ὁ κόσμος φοβᾶται· μὰ σὰν ἰδῇ ἐλόγουσας, ποὺ ἔχετε τὰ καράβια, καὶ ξέρετε καλύτερα τὰ πράγματα, τὸ πὼς σηκώνετε τὸ μπαεράκι, θανὰ ξεθαρρέψῃ καὶ τελειώσῃ ὄχι καλύτερα τὸ πρᾶγμα.
Περιμένω ἀπόκρισι μὲ τὸν ἴδιον ποὺ φέρνει τὸ γράμμα μου. Τὴν μπαρούτη καὶ τὰ βόλια τὰ ἔλαβα, καὶ τὰ ἐμοίρασα· νὰ μὲ οἰκονομήσετε καὶ στουρνάρια καὶ ἂν σᾶς περισσεύῃ καὶ ἄλλη μπαρούτη νὰ μοῦ στείλετε γιατὶ θὰ τὴν δώσω στοὺς Πατρατσικιώταις.
Τοῦ Πανουριᾶ τὰ λόγια μὴ πολυακοῦτε. Εἶναι φοβιτσιάρης· μὰ σὰν τὸ σηκώσωμε ἐμεῖς, ἀλλέως δὲν μπορεῖ νὰ φκιάσῃ, πάρεξ νὰ ἔρθῃ μὲ τὸ μέρος μας.
Αὔριο τὸ βράδυ νὰ ἔρθῃ ἕνας στὸ μοναστῆρι καὶ θὰ εὕρῃ τὸν Γκούρα γιὰ νὰ ὁμιλήσῃ, σὰν νὰ ἤμουνα ἐγὼ ὁ ἴδιος. Τὸν Γκούρα νὰ τὸν ἀγαπᾶτε· εἶναι παιδὶ δικό μου καὶ καλὸ παλληκάρι.
Χαιρετίσματα σὲ ὅλους τοὺς φίλους πέρα καὶ πέρα.
Σᾶς χαιρετῶ καὶ σᾶς γλυκοφιλῶ.
22 Μαρτίου 1821

Ὁ ἀγαπητός σας
Ὀδυσσεὺς Ἀνδροῦτσος
* Πηγή: Περιοδικὸ «Παρακαταθήκη»

20/3/09

Λαθρομετανάστευσις, ὁ Δούρειος Ἵππος τοῦ Σιωνισμοῦ

τῆς Ἑνώσεως Ἀποστράτων Ἀξιωματικῶν Στρατοῦ

«Δὲν πρέπει νὰ μακαρίζουμε τὴν πόλι
ποὺ μαζεύει ἀπερίσκεπτα πολλοὺς ἀνθρώπους
καὶ τοὺς πολιτογραφεῖ ἀδιακρίτως,
ἀλλὰ ἐκείνη ποὺ συνεχίζει νὰ σώζη
τὴν γενιὰ τῶν κατοίκων της
ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς ἱδρύσεώς της.»
Ἰσοκράτης

Τὸ πρόβλημα τῆς μεταναστεύσεως δὲν εἶναι νέο. Ἡ ἀνάγκη ἐξασφαλίσεως καλλιτέρων ὅρων διαβιώσεως τῶν ἀνθρώπων, οἱ ἀλλαγὲς στὶς κλιματολογικὲς συνθῆκες, οἱ κατακτητικοί, ἀπελευθερωτικοὶ καὶ θρησκευτικοὶ πόλεμοι, καθὼς καὶ πολλοὶ ἄλλοι παράγοντες, ἐξαναγκάζουν τοὺς ἀνθρώπους, εἴτε σὲ συγκροτημένες ὁμάδες, εἴτε ὡς μεμονωμένα ἄτομα, νὰ μετακινοῦνται ἀπὸ τόπο σὲ τόπο.
Τὰ τελευταῖα χρόνια, τὸ ρεῦμα αὐτὸ τῆς μεταναστεύσεως προσέλαβε ἕναν ἰδιότυπο χαρακτῆρα, ὁ ὁποῖος σχετίζεται μὲ τὴν κατάργησι τῆς ἀποικιοκρατίας, τὴν ἀνάδειξι νέων ἐθνικῶν κρατῶν, τὴν ὑπογεννητικότητα τῶν προηγμένων λαῶν, τὴν ὑπεργεννητικότητα ἄλλων, κυρίως μουσουλμανικῶν, πολλάκις δὲ καὶ μὲ τὴν ἐξυπηρέτησι ἀνομολογήτων σκοπῶν, οἱ ὁποῖοι καλύπτονται ὑπὸ τὰ ἀνωτέρω προσχήματα.
Ἡ ἀνεξέλεγκτη αὐτὴ μετακίνησις τῶν ἀνθρωπίνων μαζῶν, εἴτε κατὰ ὁμάδες, εἴτε μεμονωμένως, ὡς μὴ ἀκολουθοῦσα κανένα νόμο τῶν συντεταγμένων ἐθνικῶν κρατῶν ὀνομάζεται λαθρομετανάστευσις καὶ τὰ ἀπαρτίζοντα αὐτὴν ἄτομα λαθρομετανάστες.
Ἡ Ἑλλάς, εὑρισκομένη στὰ ὅρια τριῶν ἠπείρων καὶ ἔχουσα τεράστια χερσαῖα σύνορα καὶ ἐκτεταμένες ἀκτές, μαζὶ μὲ πάνω ἀπὸ τρεῖς χιλιάδες νησιά, ὑφίσταται τὰ κύματα αὐτὰ τῶν μεταναστῶν, εἴτε ὡς ἐνδιάμεσος σταθμὸς αὐτῶν, εἴτε γιὰ μόνιμη ἐγκατάστασι.
Ἡ ἀθρόα καὶ ἄναρχη εἴσοδός τους στἠν χώρα μας καὶ ἡ ἐκ τῶν ὑστέρων νομιμοποιουμένη παραμονή τους πρὸς ἄγραν ψήφων, εἶναι ἄκρως ἐπικίνδυνες γιὰ πολλοὺς καὶ διαφόρους λόγους, οἰκονομικούς, κοινωνικούς, ἐθνικοὺς καὶ πολιτισμικούς.
Οἱ οἰκονομικοὶ λόγοι σχετίζονται μὲ τὴν ἀναστάτωσι, τὴν ὁποία προκαλοῦν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ στὴν ἀγορὰ ἐργασίας. Εἶναι γνωστὴ ἡ ἀνεργία ποὺ ὑπάρχει στὴν Ἑλλάδα καὶ ποὺ εἶναι σαφῶς μεγαλυτέρα ἀπὸ αὐτὴν ποὺ παρουσιάζει ἐπισήμως ἡ Κυβέρνησις.
Οἱ ξένοι ἐργάτες διογκώνουν τὸ κῦμα τῆς ἀνεργίας, κυρίως τῶν νέων, οἱ ὁποῖοι βλέπουν νὰ μὴν ἔχουν στὴν πατρίδα τους, κυριολεκτικῶς, στὸν ἥλιο μοῖρα.
Ἡ οἰκονομικὴ αὐτὴ δυσπραγία τῶν ἀσθενεστέρων τάξεων δημιουργεῖ τοὺς κοινωνικοὺς λόγους, οἱ ὁποῖοι εἶναι συγχρόνως καὶ ἠθικοὶ καὶ δικαιολογοῦν τὴν ἄμεση ἀπέλασι τὼν ἀλλοδαπῶν ἐργατῶν.
Κοινωνικὴ καὶ ἠθικὴ παράμετρο ἀποτελεῖ καὶ ἡ ἐγκληματικότης τῶν ἀλλοδαπῶν. Τὰ ἴδια τὰ γεγονότα μᾶς πιστοποιοῦν ὅτι δὲν ἦλθαν στὴν χώρα μας ἀπόφοιτοι τοῦ κατηχητικοῦ. Καὶ μόνον ἡ ἀναφορὰ σὲ ρωσσική, ρουμανική, βουλγαρικὴ καὶ ἀλβανικὴ μαφία, εἶναι ἐνδεικτικὴ τῆς ποιότητος τῶν οἰκονομικῶν αὐτῶν μεταναστῶν.
Φόνοι, ληστεῖες, κλοπές, βιασμοὶ καὶ ἐμπρησμοί, εἶναι τὰ ὀδυνηρὰ ἀποτελέσματα τῆς εἰσαγομένης ὑπ' αὐτῶν ἐγκληματικότητος.
Οἱ ἐθνικοὶ κίνδυνοι συνίστανται, ἀφ' ἑνὸς μὲν στὴν διάλυσι τοῦ ὑπάρχοντος ἐθνικοῦ κράτους, ἀφ' ἑτέρου δὲ στὴν δημιουργία ἐπικινδύνων μειονοτήτων ἐντὸς τῶν ἔδαφικῶν μας ὁρίων.
Εἶναι γεγονὸς ὅτι τὸ σπουδαιότερο μέλημα τῆς παγκοσμιοποιήσεως εἶναι ἡ κατάργησις καὶ ἐξαφάνισις τῶν ἐθνικῶν κρατῶν. Αὐτὸ ὅμως εἶναι δύσκολο νὰ πραγματοποιηθῆ σὲ κράτη μὲ μακραίωνη ἱστορία καὶ παράδοσι, καὶ φυλετικῶς καὶ θρησκευτικῶς συμπαγῆ, ὅπως ἡ Ἑλλάς.
Ἡ παρουσία ὅμως τόσων μεταναστῶν, κυρίως λαθρομεταναστῶν, κυριολεκτικῶς δυναμιτίζει τὸν ἐθνικό μας ἱστὸ καὶ τὴν φυλετική μας συνοχή, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ παίζουν αὐτοὶ τὸν ρόλο τοῦ Δουρείου Ἵππου τῆς παγκοσμιοποιήσεως καὶ κατ' ἐπέκτασιν τοῦ Σιωνισμοῦ.
Ἡ ὕπαρξις λοιπὸν μεγάλων μειονοτήτων στὴν χώρα μας καὶ ἰδιαιτέρως ἀπὸ γειτονικὰ κράτη, μόνον κινδύνους προοιωνίζει. Καὶ εἶναι γνωστὲς οἱ προθέσεις τῶν γειτονικῶν κρατῶν ἔναντι ἡμῶν.
Τέλος, ἡ νόθευσις τῆς πολιτιστικῆς καὶ λαϊκῆς μας κληρονομιᾶς ἀπὸ ἀλλότροπα ἤθη, ἔθιμα καὶ «κουλτοῦρες», εἶναι ἀρκούντως ἐμφανής, σὲ σημεῖο ποὺ ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τῆς πολιτισμικῆς μας ἀλλοτριώσεως.
Καί εἶναι πολὺ ἀφελεῖς ὅσοι διατείνονται ὅτι τελικῶς ὁ ἀνώτερος ἑλληνικὸς πολιτισμὸς θὰ ἐπικρατήση καὶ θὰ ἐντάξη στοὺς κόλπους του τὴν πολιτισμικὴ αὐτὴ πανσπερμία. Αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ γίνη μόνον σὲ πολυφυλετικὰ κράτη ὅπως οἱ ΗΠΑ, ὅπου κοινὴ συνισταμένη τῶν πολιτῶν τους εἶναι τὸ δολλάριο. Ἐνῷ ἐμεῖς, κινδυνεύουμε νὰ χάσουμε τὸν πολιτισμό μας, τὸ μοναδικὸ ἀγαθὸ ποὺ παράγει ὁ τόπος μας ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων.
Δυστυχῶς, ὁ ἑλληνικὸς λαὸς αὐτο-ναρκώνεται μὲ ἀνούσιες παραπλανητικὲς ἐκπομπὲς χωρὶς νὰ ἔχη τὴν δύναμι νὰ σκεφθῆ τὸ ἱστορικό του συμφέρον καὶ νὰ θέση στὸν ἑαυτό του τὰ ἐρωτήματα:
Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἑλλὰδα ποὺ θέλω;
Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἑλλάδα ποὺ ὁραματίζομαι;
Αὑτὴ εἶναι ἡ Ἑλλάδα ποὺ θὰ παραδώσω στὶς ἑπόμενες γενιές;
Στὴν περίπτωσι ποὺ τὸν ἱκανοποιεῖ ἡ κατάστασις τῆς φθορᾶς καὶ τῆς μιζέριας καὶ δὲν νοιώθει θιγόμενος ἀπὸ ἀνάξιες κυβερνήσεις ποὺ ἀλλοιώνουν τὴν βούλησι καὶ τὴν ἱερότητα τῆς ψήφου, ἂς περιμένη μοιρολατρικῶς τὴν τύχη του καὶ τὸ ἀνάθεμα τῆς ἱστορίας.
Ἐὰν ὅμως ἐπιθυμῆ νὰ εἶναι ἐνεργὸς πολίτης σὲ μιὰ Ἑλλάδα ζωντανή, ἂς ἀποτινάξη ἀμέσως τὴν ψυχοφθόρα νάρκη καὶ ἂς ἀντιδράση ὅπως ἐπιτάσσουν οἱ ἱστορικές του καταβολὲς καὶ ἡ ἱστορία τῆς Ἑλλάδος.

15/3/09

Τί ἐστιν ἔργον ἄρχοντος*

τοῦ Μεγάλου Φωτίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως

Κάποιοι λένε ὅτι ἡ ἀρετὴ τοῦ ἄρχοντος φαίνεται ἀπὸ τὸ ὅτι μπορεῖ νὰ μετατρέψη μία πόλι ἀπὸ μικρὴ σὲ μεγάλη· ἐγὼ θὰ ἔλεγα ὅτι ἡ ἀρετὴ τοῦ ἄρχοντος φαίνεται περισσότερο ἀπὸ τὸ ὅτι μπορεῖ νὰ μετατρέψη μία πόλι ἀπὸ φαύλη σὲ χρηστή. Διότι τὸ πρῶτο εἶναι πολλὲς φορὲς ἀποτέλεσμα εὐνοϊκῶν συγκυριῶν, ἐνῷ τὸ δεύτερο δὲν μπορεῖ νὰ γίνη παρὰ μόνο ἀπὸ κάποιον ἄρχοντα ποὺ διοικεῖ μὲ ἄριστο τρόπο. Ἂν ἐσὺ ἔχης ὡς πρότυπό σου αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὸν ἄρχοντα, μὲ ὅσα θὰ πετύχης, θὰ αὐξήσης τὴν ἀρετὴ στὴν ζωὴ τῶν ὑπηκόων σου...
... Νὰ εἶσαι ὑπερβολικὰ συνετὸς καὶ νὰ ἔχης δυνατὴ μνήμη. Εὐχάριστος στὰ λόγια καὶ πιὸ εὐχάριστος στὴν συμπεριφορά, ἀγαπητὸς σ' αὐτοὺς ποὺ συναντᾶς, πιὸ ἀγαπητὸς σ' αὐτοὺς ποὺ εἶναι διαρκῶς κοντά σου. Ἐξαιρετικὸς στὴν κρίσι καὶ στὴν ρύθμισι τῶν ὑποθέσεων ποὺ ἔχεις μπροστά σου. Νὰ εἶσαι διορατικὸς καὶ προσεκτικὰ νὰ προφυλάσσεσαι. Νὰ εἶσαι πρόθυμος νὰ κάνης μεγάλα ἔργα, προθυμότερος ὅμως νὰ διασώσης αὐτὸ ποὺ ἔχεις κατορθώσει. Ἱκανὸς στὸ νὰ ἀποκρύπτης τὸ συμφέρον σου, ἱκανώτερος νὰ διαφεύγης τὴν προσοχὴ καὶ ἱκανώτατος στὸ νὰ ἀποκαλύπτης τοὺς αὐθάδεις. Νὰ προξενῆς φόβο στοὺς ἐχθρούς σου, ἀλλὰ νὰ σὲ ἀγαποῦν οἱ ὑπήκοοί σου. Ἀμφότεροι ὅμως νὰ σὲ σέβωνται καὶ νὰ σὲ θαυμάζουν. Νὰ μὴ σὲ νικοῦν οἱ ἡδονές, ἀλλὰ νὰ εἶσαι ὑπόδειγμα σωφροσύνης. Νὰ ἐλέγχης τὴν ὀργή σου καὶ νὰ ἀγαπᾶς τὴν πραότητα. Γρήγορος στὴν ἀναζήτησι τοῦ δικαίου καὶ στὴν ἀμερόληπτη ἀπονομή του. Σταθερὸς στὶς ἀπόψεις σου, σίγουρος στὶς ὑποσχέσεις σου. Νὰ εἶσαι γενναῖος στὶς καταστάσεις ποὺ προξενοῦν φόβο. Ἄτολμος γιὰ κάθε παρανομία καὶ νὰ μὴ ἀνταλλάσσης μὲ καμμιὰ εὐκολία τὴν ἐπιμονὴ καὶ τοὺς κόπους γιὰ τὸ καλό. Πρόθυμος στὶς εὐεργεσίες, διστακτικὸς στὶς τιμωρίες. Ἐραστὴς τῆς φιλίας, ἐχθρὸς τοῦ μίσους. Πηγὴ ἐλέους. Νὰ μὴ εἶσαι φαντασμένος, ἀλλὰ ὑπερβολικὰ ταπεινόφρων. Νὰ περιφρονῆς τὸν πλοῦτο, νὰ βοηθᾶς τοὺς φτωχούς, νὰ τιμᾶς τὴν ἀλήθεια, νὰ μὴ συμβιβάζεσαι μὲ τὸ ψέμμα. Νὰ μὴ νοιώθης ταπεινωμένος στὴν ἀποτυχία, ἀλλὰ στὴν ἐπιτυχία νὰ μὴ ξιπάζεσαι. Νὰ εἶσαι κύριος τῆς γλώσσας σου καὶ νὰ προσέχης τὶ ἀκοῦς. Νὰ εἶσαι ἀδυσώπητος φύλακας τῆς ἀφῆς καὶ τῶν ἄλλων αἰσθήσεων. Νὰ μὴ ἐνδίδης σὲ κανένα πάθος, οὔτε νὰ παρασύρεσαι ἀπὸ τὴν διέγερσι τῶν ἐπιθυμιῶν. Καὶ γιὰ νὰ ὁλοκληρώσω, νὰ εἶσαι, ὄχι μόνο πρότυπο καὶ παράδειγμα κάθε ἀρετῆς καὶ εὐσεβείας γιὰ τοὺς ὑπηκόους σου, ἀλλὰ νὰ ἀποτελῆς καὶ γιὰ ὅλες τὶς γενιὲς τῶν ἀνθρώπων ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν, μιὰ ὄμορφη καὶ σπουδαία ἐνθάρρυνσι, ποὺ ἐπιτελεῖ ὡραῖα καὶ σημαντικὰ ἔργα.

* Ἐξαιρετικῶς ἀφιερωμένο στοὺς πολιτικοὺς καὶ πνευματικούς μας ἄρχοντες

Πηγή: ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΡΕΙΑ, Ἀνθολόγιο κειμένων (Ἐπιλογὴ κειμένων, ἐπιμέλεια ἐκδόσεως: Κωνσταντῖνος Ἰ. Χολέβας)

12/3/09

Ἡ γλῶσσα μας, ἡ ψυχὴ τοῦ Ἔθνους μας*

τοῦ Ὀδυσσέως Ἐλύτου

Μέσα σ᾿ ἕνα τέτοιο πνεῦμα εἶχα κινηθῆ ἄλλοτε, ὅταν ἔλεγα ὅτι ἕνα τοπίο δὲν εἶναι, ὅπως τὸ ἀντιλαμβάνονται μερικοί, κάποιο ἁπλῶς σύνολο γῆς, φυτῶν καὶ ὑδάτων. Εἶναι ἡ προβολὴ τῆς ψυχῆς ἑνὸς λαοῦ ἐπάνω στὴν ὕλη.
Θέλω νὰ πιστεύω — καὶ ἡ πίστη μου αὐτὴ βγαίνει πάντοτε πρώτη στὸν ἀγῶνα της μὲ τὴν γνώση — ὅτι, ὅπως καὶ νὰ τὸ ἐξετάσουμε, ἡ πολυαιώνια παρουσία τοῦ ἑλληνισμοῦ πάνω στὰ δῶθε ἢ ἐκεῖθε τοῦ Αἰγαίου χώματα ἔφτασε νὰ καθιερώση μιὰν ὀρθογραφία, ὅπου τὸ κάθε ὠμέγα, τὸ κάθε ὕψιλον, ἡ κάθε ὀξεία, ἡ κάθε ὑπογεγραμμένη δὲν εἶναι παρὰ ἕνας κολπίσκος, μιὰ κατωφέρεια, μιὰ κάθετη βράχου πάνω σὲ μιὰ καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοὶ ἀμπελῶνες, ὑπέρθυρα ἐκκλησιῶν, ἀσπράκια ἢ κοκκινάκια, ἐδῶ ἢ ἐκεῖ, ἀπὸ περιστεριῶνες καὶ γλάστρες μὲ γεράνια.
Εἶναι μία γλῶσσα μὲ πολὺ αὐστηρὴ γραμματική, ποὺ τὴν ἔφκιασε μόνος του ὁ λαός, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ δὲν ἐπήγαινε ἀκόμη σχολεῖο. Καὶ τὴν τήρησε μὲ θρησκευτικὴ προσήλωση κι ἀντοχὴ ἀξιοθαύμαστη, μέσα στὶς πιὸ δυσμενεῖς ἐκατονταετίες. Ὥσπου ἤρθαμ᾿ ἐμεῖς, μὲ τὰ διπλώματα καὶ τοὺς νόμους, νὰ τὸν βοηθήσουμε. Καὶ σχεδὸν τὴν ἀφανίσαμε. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τῆς φάγαμε τὰ κατάλοιπα τῆς γραφῆς της καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο τῆς ροκανίσαμε τὴν ἴδια της τὴν ὑπόσταση, τὴν κοινωνικοποιήσαμε, τὴν μεταβάλαμε σὲ ἕναν ἀκόμα μικροαστό, ποὺ μᾶς κοιτάζει ἀπορημένος ἀπὸ κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας τοῦ Αἰγάλεω.
Δὲν ἀναφέρομαι σὲ καμμιὰ χαμένη γραφικότητα. Οὔτε θυμᾶμαι νά ᾿χω ζήσει σὲ καμμιὰ καλὴ ἐποχὴ γιὰ νὰ τὴν νοσταλγῶ. Ἁπλῶς, δὲν ἀνέχομαι τὶς ἀνορθογραφίες. Μὲ ταράζουν. Νοιώθω σὰν ν᾿ ἀνακατώνωνται τὰ γράμματα στὸ ἴδιο μου τὸ ἐπώνυμο, νὰ μὴ ξέρω ποιὸς εἶμαι, νὰ μὴν ἀνήκω πουθενά. Τόσο πολὺ αἰσθάνομαι νὰ εἶναι ἡ ζωή μου συνυφασμένη μ᾿ αὐτὴν τὴν «ὑδρόγεια λαλιά», ποὺ δὲν εἶναι παρὰ ἡ ὀπτικὴ φάση τῆς ἑλληνικῆς λαλιᾶς, τῆς ἱκανῆς μὲ τὴν διπλῆ της ὑπόσταση νὰ ὁμιλῆ καὶ νὰ ζωγραφίζη συνάμα. Καὶ ποὺ ἐξακολουθεῖ ἀθόρυβα ὅσο καὶ δραστικά, παρὰ τὶς ἄνωθεν ἐπεμβάσεις, νὰ εἰσχωρῆ ὁλοένα μέσα στὴν ἱστορία καὶ μέσα στὴν φύση ποὺ τὴν γέννησαν, ἔτσι ὥστε νὰ μετατρέπη τεράστιες ποσότητες παρελθόντος χρόνου σὲ παρόν, καὶ νὰ μετατρέπεται ἀπὸ τὸ παρὸν αὐτὸ σὲ ὄργανο προικισμένο μὲ τὴν δύναμη νὰ ὁδηγῆ τὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς μας στὴν πρωτογενῆ φυσική τους ἀλήθεια.

* ἡ ἐπικεφαλὶς δική μας

10/3/09

Ἐκτρώσεις - Τὸ πραγματικὸ ὁλοκαύτωμα

σὲ πρώτη μετάφρασι τοῦ Ἀγγέλου Κ. Βασιλειάδου* ἀπὸ τὴν ἀγγλικὴ γλῶσσα

Ἡ γυναίκα ἦταν ἔγκυος 22 ἑβδομάδων ὅταν ζήτησε τὴν βοήθεια τοῦ ἰατροῦ Μάρτιν Χάσκελ, τοῦ ἐμπνευστοῦ μιᾶς ἰδιαιτέρας διαδικασίας ἐκτρώσεως, προκειμένου νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὸ βρέφος, τὸ ὁποῖο εἶχε ἤδη ἀρχίσει νὰ κλωτσᾷ.
Ὁ Χάσκελ ξεκίνησε τὸ πρῶτο στάδιο τῆς ἐκτρώσεως. Τοποθέτησε μιὰ οὐσία ἀπὸ φύκια στὸν τράχηλο τῆς γυναίκας καὶ τὴν συνεβούλευσε νὰ τὸν ἐπισκεφθῆ τὴν ἑπομένη ἡμέρα. Ὑπὸ κανονικὲς συνθῆκες, τὰ φύκια ἀπορροφοῦν τὸ ἀμνιακὸ ὑγρὸ ἀπὸ τὴν μήτρα καὶ διογκοῦνται, διαστέλλοντας ἔτσι σταδιακῶς τὸν τράχηλο. Τὴν ἐπομένη ἡμέρα εἰσάγεται νέα ποσότης τῆς ἰδίας οὐσίας. Τὴν τρίτη ἡμέρα, ὁ ἐνεργῶν τὴν ἔκτρωσι ἀνοίγει τὸν τράχηλο μὲ τὰ δάκτυλα, ἐντοπίζει μὲ λαβίδα τὰ πόδια τοῦ μωροῦ καὶ τραβᾷ τὸ ἕνα ἢ καὶ τὰ δύο ἔξω, ἀφαιρῶντας ὁλόκληρο τὸ σῶμα ἐκτὸς ἀπὸ τὸ κεφάλι. Περιστρέφει τοὺς ὤμους τοῦ ἐμβρύου οὕτως ὥστε νὰ κατευθύνη τὸ πρόσωπο τοῦ μωροῦ χαμηλὰ πρὸς τὰ πίσω καὶ ἐν συνεχείᾳ, τρυπᾷ μὲ ψαλίδι τὴν βάσι τοῦ κρανίου καὶ ἀναρροφᾷ τὸν ἐγκέφαλο διὰ μέσου ἑνὸς σωλῆνος.
Στὴν περίπτωσι αὐτὴ ὅμως, τὰ πράγματα δὲν συνέβησαν ὅπως ἀναμενόταν. Ἡ γυναίκα παραπονέθηκε γιὰ ἔντονο κοιλιακὸ πόνο τὴν πρώτη νύκτα, ἐπειδὴ δὲ ἔμενε μακρυὰ ἀπὸ τὴν κλινικὴ τοῦ Χάσκελ προσκομίστηκε στὸ τμῆμα ἐπειγόντων περιστατικῶν τοῦ τοπικοῦ νοσοκομείου. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐξετάσεως (δὲν ἀνέφερε ὅτι ἦταν ἔγκυος), τὸ μωρὸ γεννήθηκε ζωντανό.
Οἱ παιδίατροι καὶ οἱ νεογνολόγοι κατέφθασαν ἐσπευσμένως. Τὸ μωρό, γένους θηλυκοῦ, ζύγιζε περίπου μισὸ κιλό. Οἱ ἰατροὶ ἀπεφάνθησαν ὅτι τὸ παιδὶ εἶναι ἀπίθανο νὰ ἐπιβιώση καὶ συνεβούλευσαν νὰ μὴ γίνη τίποτε. Ἡ Κόνι Μπόϋλς, νοσοκόμα, καὶ ἡ Σέλλυ Λόου, τεχνικός, εἶδαν τὸ κοριτσάκι νὰ ἀγωνίζεται νὰ ἀναπνεύση καὶ συγκλονίστηκαν. Ἡ Σέλλυ Λόου, γνωρίζοντας ὅτι οἱ νοσοκόμες ἦσαν ἀπησχολημένες μὲ τὴν φροντίδα ἄλλων ἀσθενῶν στὰ ἐπείγοντα περιστατικά, ρώτησε ἂν θὰ μποροῦσε νὰ κρατὴση τὸ κοριτσάκι ποὺ ὠνόμασε «Μπέϊμπυ Χόουπ» (Μωρὸ Ἐλπίδα) μέχρι νὰ πεθάνη. Τὸ αἴτημά της ἔγινε δεκτό.
Ἡ Σέλλυ τύλιξε τὴν Μπέϊμπυ Χόουπ μὲ ἕνα κουβερτάκι καὶ κάθησε σὲ μιὰ κουνιστὴ καρέκλα γι' αὐτὸ ποὺ φανταζόταν ὅτι θὰ διαρκοῦσε μόλις μερικὰ λεπτά. Τῆς τραγουδοῦσε καὶ τῆς χάϊδευε τὰ μάγουλα. «Ἤθελα νὰ νοιώθη ὅτι ἦταν ἐπιθυμητή», ἐξήγησε ἀργότερα ἡ Σέλλυ. «Ἦταν ἕνα πλήρως σχηματισμένο νεογέννητο, ποὺ ἐρχόταν στὸν κόσμο πολὺ νωρίς, χωρὶς νὰ τὸ ἔχη ἐπιλέξει». Τὸ μωρὸ ρούφαγε τὸ κάτω χειλάκι του, ἀνοιγόκλεινε τὰ χεράκια του καὶ κουνιόταν ὅσο ἡ Σέλλυ τὸ κρατοῦσε. Ὁ ἰατρὸς Τζὼν Γουίλλκε, ἀγωνιστὴς ὑπὲρ τῆς ζωῆς καὶ πρώην γυναικολόγος, εἶπε ὅτι δὲν διαφωνεῖ μὲ τὴν ἀρχικὴ ἐκτίμησι τῶν ἰατρῶν τῶν ἐπειγόντων περιστατικῶν ὅτι ἡ Μπέϊμπυ Χόουπ ἦταν πολὺ μικρὴ καὶ πρόωρη γιὰ νὰ ἐπιβιώση, ἀλλὰ ἐφ' ὅσον ἦταν ζωντανὴ καὶ ἀνέπνεε 30 λεπτὰ μετὰ τὴν γέννησί της, ἡ κατάστασίς της θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἐπανεκτιμηθῆ. Μιὰ ἐξαιρετικὴ κλινικὴ γιὰ νεογνὰ ἀπεῖχε 30 λεπτὰ πτήσεως ἑλικοπτέρου καὶ θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε σωθῆ. Στὴν προκειμένη περίπτωσι, τίποτε δὲν ἔγινε.
Μετὰ ἀπὸ τρεῖς ὧρες, ἡ Μπέϊμπυ Χόουπ ξεψύχησε στὴν ἀγκαλιὰ τῆς συμπονετικῆς Σέλλυ Λόου. Τὸ ἐκδοθὲν πιστοποιητικὸ θανάτου ἀνέφερε ὡς αἰτία «ἐξαιρετικῶς πρόωρο λόγῳ προκλήσεως ἐκτρώσεως».
Ἐπρόκειτο ὁ ἐγκληματίας ἰατρὸς Χάσκελ νὰ ἐκδώση πιστοποιητικὸ θανάτου ἢ θὰ ἔρριχνε τὴν Μπέϊμπυ Χόουπ στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων μαζὶ μἐ τὰ ὑπόλοιπα ἀπορρίμματα; Ἐλάχιστα πρόωρα βρέφη ἐπιβιώνουν ἐὰν γεννηθοῦν πρὸ τῶν 23 ἑβδομάδων, παρ' ὅλο ὅτι ἔχουν ὑπάρξει ἐπιζήσαντα στὶς 22 ἑβδομάδες. Πρέπει ὅμως νὰ ἀναρωτηθῆ κανείς: Θὰ ἦσαν οἱ ἰατροὶ τόσο πρόθυμοι νὰ ἐγκαταλείψουν, στὴν περίπτωσι ποὺ ἡ Μπέϊμπυ Χόουπ θὰ ἦταν ἐπιθυμητὴ ἀπὸ τὴν μητέρα της; Θὰ εἶχαν ἀγνοήσει τὰ ζωτικὰ σημεῖα ποὺ ἔδειχνε ἡ Μπέϊμπυ Χόουπ; Ἦταν ἡ ἀξία τῆς Μπέϊμπυ Χόουπ ὡς ἀνθρώπου δευτερεύουσα σὲ σχέσι μὲ τὴν ἀξία της γιὰ τὴν μητέρα;
Ἐὰν ἐκτιμοῦμε τὴν ἀνθρώπινη ἀξία μὲ ὁποιοδήποτε κριτήριο πλὴν τοῦ ὅτι καθένας μας εἶναι μοναδικὸς μὲ δικαιώματα ποὺ δίδονται ἐκ Θεοῦ, τότε ὑποβιβάζουμε τὴν ἀξιοπρέπεια κάθε ἀτόμου. Ἕνα παιδὶ εἶναι ἕνα παιδί. Ὑποψήφια γιὰ υἱοθεσία ζευγάρια περιμένουν χρόνια ἢ πηγαίνουν στὸ ἐξωτερικὸ γιὰ νὰ βροῦν παιδιὰ ποὺ θὰ ἀγαπήσουν.
Ἡ Σέλλυ Λόου ρωτήθηκε σὲ συνέντευξι τύπου γιὰ τὴν ἄποψί της σὲ σχέσι μὲ τὶς ἐκτρώσεις. Εἶπε ὅτι ἦταν ὑπὲρ τῆς ἐπιλογῆς, ἀλλὰ τώρα πλέον εἶναι ὑπὲρ τῆς ζωῆς. Τί ἄλλαξε τὴν γνώμη της;
Τρεῖς ὧρες!!!


* ἀφιερώνεται στὴν μνήμη τῆς κόρης του, ἡ ὁποία ἀπεβίωσε τὴν 23η Ὀκτωβρίου 2008, ἡμέρα τοῦ τοκετοῦ, συνεπείᾳ ρήξεως μήτρας τῆς συζύγου του, καὶ σὲ ὅλες τὶς ὑποψήφιες μητέρες

6/3/09

Νὰ ποιοὶ διαπαιδαγωγοῦν τὰ παιδιά μας!!!

ἀπὸ τὸ «Παρὸν τῆς Κυριακῆς»*

«Ἐμεῖς εἴμαστε μασόνοι», εἶπαν τέσσερα μέλη τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου στὸν πατέρα Γεώργιο Μεταλληνό, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς συγγραφῆς -μαζὶ μὲ τὸν καθηγητὴ Β. Φίλια- τοῦ βιβλίου τῶν Θρησκευτικῶν τῆς Α' Λυκείου. Τὴν ἀποκάλυψι ἔκανε ὁ ἴδιος ὁ πατὴρ Μεταλληνὸς στὴν ἡμερίδα τῶν Θεολόγων, στὴν Λευκάδα, πρὶν ἀπὸ μερικοὺς μῆνες, καὶ καλὸ θὰ εἶναι τώρα ποὺ ὁ νέος Ὑπουργὸς Παιδείας Ἄρης Σπηλιωτόπουλος ξεκινᾷ «ἀπὸ τὸ μηδέν», νὰ τὸ ἔχη ὑπ' ὄψιν του καὶ νὰ μᾶς πῆ ἐὰν ἀποδέχεται νὰ καθορίζουν οἱ μασόνοι -μὲ αὐτήν τους τὴν ἰδιότητα- τὴν ὕλη τῶν βιβλίων μας.

* τὸ κείμενο εἶναι διωρθωμένο

5/3/09

Τὸ κρυφὸ σχολειό

τοῦ Ἰωάννου Πολέμη


Ἀπ᾿ ἔξω μαυροφόρ᾿ ἀπελπισιά,
πικρῆς σκλαβιᾶς χεροπιαστὸ σκοτάδι·
καὶ μέσα στὴ θολόχτιστη ἐκκλησιά-
στὴν ἐκκλησιά, ποὺ παίρνει κάθε βράδυ
τὴν ὄψη τοῦ σχολειοῦ-
τὸ φοβισμένο φῶς τοῦ καντηλιοῦ
τρεμάμενο τὰ ὀνείρατα ἀναδεύει
καὶ γύρω τὰ σκλαβόπουλα μαζεύει.

Ἐκεῖ καταδιωγμένη κατοικεῖ
τοῦ σκλάβου ἡ ἁλυσόδετη πατρίδα·
βραχνὰ ὁ παπάς, ὁ δάσκαλος, ἐκεῖ
θεριεύει τὴν ἀποσταμένη ἐλπίδα
μὲ λόγια μαγικά.
Ἐκεῖ ἡ ψυχὴ πικρότερο ἀγρικᾷ
τὸν πόνο τῆς σκλαβιᾶς της, ἐκεῖ βλέπει
τί ἔχασε, τί ἔχει, τί τῆς πρέπει.

Κι ἀπ᾿ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ψηλά,
ποὺ ἐβούβανε τὰ στόματα τῶν πλάνων
καὶ ρίχνει καὶ συντρίβει καὶ κυλᾷ
στὴν ἄβυσσο τοὺς θρόνους τῶν τυράννων,
κι ἀπὸ τὴ σιγαλιά,
ποὺ δένει στὸ λαιμὸ πνιγμοῦ θηλειά,
κι ἀπ᾿ τῶν προγόνων τ᾿ ἄφθαρτα βιβλία,
ποὺ δείχνουν τὰ πανάρχαια μεγαλεῖα,
ἕνας ψαλμὸς ἀκούγεται βαθύς,
σὲ μελῳδίες ἑνὸς κόσμου ἄλλου,
κι ἀνατριχιάζει ἀκούοντας καθεὶς
προφητικὰ τὰ λόγια του δασκάλου
μὲ μία φωνὴ βαρειά:
«Μὴ σκιάζεστε στὰ σκότη! Ἡ λευθεριὰ
σὰν τῆς αὐγῆς τὸ φεγγοβόλο ἀστέρι
τῆς νύχτας τὸ ξημέρωμα θὰ φέρη».