τῆς Ἑνώσεως Ἐπιστημόνων Γονέων καὶ Κηδεμόνων
Ἡ πρόσφατη δημοσιοποίησις ἐκ τῶν Πρακτικῶν τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, τ. 84Α΄ (2009), εἰσηγήσεως τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ-Καθηγητοῦ κ. Ἀντ. Κουνάδη, ἐπανέφερε στὸ προσκήνιο τῆς ἐπικαιρότητος, λόγῳ τῶν ἐξελίξεων, τὸ ἑξῆς σπουδαῖο γεγονός:
Τὴν Δημοσία Συνεδρία τῆς Ἀκαδημίας (31-3-2009), κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ κύριος ὁμιλητὴς κ. Ἀντ. Κουνάδης, διαπρεπὴς καθηγητὴς τοῦ Ε.Μ.Π καὶ πανευρωπαϊκῶς ἀνεγνωρισμένος, ἀνέπτυξε τὸ θέμα μὲ τίτλο: «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ - ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ».
Τὸ φαινόμενο ὅμως, ὅτι ἔγινε ἐπιλεκτικὴ χρῆσις στοιχείων τῆς βαρυσήμαντης ἐκείνης εἰσηγήσεως (ποὺ παρηκολούθησε ἡ παρευρισκομένη στὴν Συνεδρία πνευματική, πολιτικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἡγεσία) ἀπνευστὶ ἀπὸ σχολιαστὰς ἰθαγενεῖς, «προοδευτικούς», «εἰδικοὺς» καὶ μή, ἔχει προκαλέσει σοβαρὲς ἀνησυχίες. Ὅπως καὶ ἡ ἐπίθεσις ὀνομαστὶ κατὰ τοῦ ὁμιλητοῦ, τοῦ ὁποίου οἱ καίριες ἐπισημάνσεις ἐδημιούργησαν ἐντόνους προβληματισμούς. Ἡ ἀπομόνωσις μίας φράσεώς του «...ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα... ὡς ἡ πλουσιότερη τοῦ (δυτικοῦ) κόσμου» καὶ ἡ διαστρέβλωσις τοῦ νοήματός της, ἀπέδειξε σὺν τῷ χρόνῳ «ἄγει δὲ πρὸς φῶς τὴν ἀλήθεια χρόνος» (Μένανδρος), ὅτι ἡ πολύμηνη διαμάχη περὶ τοῦ πλούτου ἢ μὴ τῆς «γλώσσης τῶν θεῶν» (Κικέρων), στόχο εἶχε τὴν ὑποτίμησι τῆς ἐθνικῆς μας γλώσσης καὶ τὴν ὑπερτίμησι τῆς ἀγγλικῆς, πρὸς ὄφελος τοῦ ἀγγλικοῦ γλωσσικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ καὶ πρὸς δόξαν τῶν Λατίνων.
Οἱ πιὸ κάτω καταγγελίες, ἀποτελοῦν μία ὀφειλομένη ἀπάντησι στὸν κ. Γ. Βελούδη (συντάκτη τοῦ ὑβριστικοῦ ἄρθρου ὑπὸ τὸν τίτλο «γλωσσικὸς φετιχισμός», στὴν «Ἐλευθεροτυπία», 14.11.09) καθὼς καὶ στοὺς ἄλλους ἀπηνεῖς διῶκτες τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, οἱ ὁποῖοι ἀπησχόλησαν τὸν ἡμερήσιο τύπο σχετικῶς περὶ τοῦ ..πλούτου της, ἐπὶ μῆνες, μὲ δημοσιεύματα ἀξιοθρήνητα.
Στόχος τους ἦταν πάντα ἕνας: Νὰ ἀπαξιωθῆ ἡ παγκοσμίως ἀνεγνωρισμένη ἄποψις, πώς, «Οἱ Ἕλληνες ἐθεμελίωσαν τὸν πολιτισμὸ τοῦ λόγου», ὅτι «Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀποτελεῖ βασικὸ παράγοντα διαδόσεως τοῦ πολιτισμοῦ σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἕως σήμερα» καί, γιὰ νὰ τεθοῦν στὴν κλίνη τῆς Προκρούστειας ἐπιθυμίας τοῦ ἀνωτέρω ἀρθρογράφου καὶ τῶν συνεργατῶν του, ὅσα, μὲ φιλολογικὴ ἐμβρίθεια καὶ ἀνησυχία, κατέθεσε, ἡ ἐξέχουσα προσωπικότης τοῦ κυρίως ὁμιλητοῦ, στὴν Δημοσία ἐκείνη συνεδρία.
Γιὰ νὰ μὴ ὑποπέσουμε δέ, στὴν περίπτωσι, ὅπου ὁ τραγικὸς τῆς Ἑλληνικῆς ἀρχαιότητος Σοφοκλῆς ἐπισημαίνει, «οὐ κάτοισθ' ὀθούνεκα ξυνηγορεῖς σιγῶσα τῷ κατηγόρω;», δηλαδὴ «δὲν ξέρεις ὅτι ὅταν σιωπᾶς γίνεσαι συνήγορος τοῦ κατηγόρου;», ὑπενθυμίζουμε στὸν σχολιαστὴ¹ πὼς ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα, εἶναι ἡ θεραπενὶς τῆς ὀργανώσεως τῆς σκέψεως καὶ τῆς Γραμματείας τῶν Ἑλλήνων καὶ ὅτι «ἡ εὐπρεπεστάτη τῶν γλωσσῶν καὶ ἡ γλυκυτέρα εἰς μουσικότητα γλῶσσα», ὅπως ὁμολογοῦσαν καὶ τὴν ἀποκαλοῦσαν χαρακτηριστικῶς οἱ Ρωμαῖοι κατακτηταί, κατέστη ἱκανὴ νά... διαμορφώση, τὸν ροῦν τῆς πορείας τοῦ κόσμου. Ὡς τόσο, ἀφοῦ «ἡ ἀλήθεια ἔχει τὴν ἰσχύν» (Σωκράτης), σὲ ὅσους ἐκτρέπονται ἀντὶ νὰ ἐπιχειρηματολογοῦν, ὑπενθυμίζουμε, ὅτι, καθὼς ἡ ψυχολογία διδάσκει, οἱ προσβολὲς καὶ οἱ χαρακτηρισμοί, εἶναι ὅπλο αὐτῶν ποὺ χάνουν τὴν ψυχραιμία τους, διότι ἡ ἀλήθεια, συγκλονίζει τὴν ἐλέγχουσα συνείδησί τους.
Ἡ συγκεκριμένη, προσωπική, ἀήθης ἐπίθεσις κατὰ τοῦ κυρίου ὁμιλητοῦ τῆς Συνεδρίας ἐκείνης τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν (ἀπ' τὸν γνωστὸ καὶ ἄλλοτε γιὰ τὶς ἐχθρικὲς διαθέσεις του ἐναντίον τῆς Ἐθνικῆς μας γλώσσης ἀρθρογράφο) ἐπαλήθευσε πολλὲς ἐκδοχές. Μία ἐξ αὐτῶν καί, ὁ «ἔξυπνος» τρόπος νὰ παταχθοῦν, ὅσοι ἀνησύχησαν πραγματικὰ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἅλωσί μας, τὸ ἔδαφος τῆς ὁποίας, προετοίμασε, ἡ ἐξαθλίωσις καὶ παρακμὴ τοῦ γλωσσικοῦ μας φορέως καὶ ὀργάνου.
Ἐπίκαιρη στὸ τελευταῖο τοῦτο στάδιο τῶν ἐξελίξεων ἡ ἐπίθεσις, τώρα ποὺ κάποιοι μητροπολῖτες μὰ καὶ ἄλλοι ὀρθόδοξοι κληρικοὶ συνεπαρμένοι ἀπ' τὸν οἶστρο τῆς «Νέας Ἐποχῆς», δροῦν γιὰ νὰ ὑπαχθῆ ἡ λειτουργικὴ γλῶσσα τῆς ἐκκλησίας μας στὰ ἀκατανόητα, μονοτονικά, ἀλλοιωμένα, τῆς ἐκδημοτικισμένης Δημοτικῆς κείμενα, ὥστε νὰ πραγματοποιηθῆ τὸ ποθούμενο τῆς ἁλώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας ἀνεπαισθήτως καί, ἡ πνευματική μας ὑποταγὴ στὴν παπο-καισαρικὴ αἵρεσι καὶ τὶς παραφυάδες της.
Ἐμεῖς, ἐπειδὴ «θρηνοῦμε πάνω στὸ κουφάρι τοῦ Ἑλλαδικοῦ Σχολείου καὶ στὸ ἀποσυντεθειμένο πτῶμα τοῦ Ἑλλαδικοῦ Πανεπιστημίου» (Χ. Γιανναρᾶς), καταγγέλουμε κάθε νεοταξίτικη, ἐθνομηδενιστικὴ ἐπίθεσι κατὰ τῆς γλώσσης μας, καὶ τῆς συνδέσεως σατανικῷ τῷ τρόπῳ τοῦ «μονοτονικοῦ» μὲ τὴν Δημοτική.
Ἰδιαιτέρως τώρα, ποὺ τὸ σχέδιο ἀφανισμοῦ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης διανύει τὸ τελευταῖο στάδιο ὁλοκληρώσεώς του, μὲ τὴν εἰσβολὴ τῶν «γκρήκλις», αὐτοῦ τοῦ λατινο-φράγκικου ἰδιώματος².
Καταγγέλλουμε τὶς ἐνέργειες ἀποπροσανατολισμοῦ τῆς κοινῆς γνώμης , ὥστε νὰ μειωθῆ τὸ κύρος τῆς Συνεδρίας ἐκείνης, νὰ ὑποβιβασθῆ ὁ ρόλος τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν στὰ δρώμενα τοῦ «θλιβεροῦ μας κρατιδίου» καί, οἱ προτάσεις γιὰ τρόπους ἐξόδου ἀπὸ τὴν παρακμὴ καὶ τὸ τέλμα νὰ περάσουν στὴν λήθη.
Τὴν Δημοσία Συνεδρία τῆς Ἀκαδημίας (31-3-2009), κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ κύριος ὁμιλητὴς κ. Ἀντ. Κουνάδης, διαπρεπὴς καθηγητὴς τοῦ Ε.Μ.Π καὶ πανευρωπαϊκῶς ἀνεγνωρισμένος, ἀνέπτυξε τὸ θέμα μὲ τίτλο: «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ - ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ».
Τὸ φαινόμενο ὅμως, ὅτι ἔγινε ἐπιλεκτικὴ χρῆσις στοιχείων τῆς βαρυσήμαντης ἐκείνης εἰσηγήσεως (ποὺ παρηκολούθησε ἡ παρευρισκομένη στὴν Συνεδρία πνευματική, πολιτικὴ καὶ θρησκευτικὴ ἡγεσία) ἀπνευστὶ ἀπὸ σχολιαστὰς ἰθαγενεῖς, «προοδευτικούς», «εἰδικοὺς» καὶ μή, ἔχει προκαλέσει σοβαρὲς ἀνησυχίες. Ὅπως καὶ ἡ ἐπίθεσις ὀνομαστὶ κατὰ τοῦ ὁμιλητοῦ, τοῦ ὁποίου οἱ καίριες ἐπισημάνσεις ἐδημιούργησαν ἐντόνους προβληματισμούς. Ἡ ἀπομόνωσις μίας φράσεώς του «...ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα... ὡς ἡ πλουσιότερη τοῦ (δυτικοῦ) κόσμου» καὶ ἡ διαστρέβλωσις τοῦ νοήματός της, ἀπέδειξε σὺν τῷ χρόνῳ «ἄγει δὲ πρὸς φῶς τὴν ἀλήθεια χρόνος» (Μένανδρος), ὅτι ἡ πολύμηνη διαμάχη περὶ τοῦ πλούτου ἢ μὴ τῆς «γλώσσης τῶν θεῶν» (Κικέρων), στόχο εἶχε τὴν ὑποτίμησι τῆς ἐθνικῆς μας γλώσσης καὶ τὴν ὑπερτίμησι τῆς ἀγγλικῆς, πρὸς ὄφελος τοῦ ἀγγλικοῦ γλωσσικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ καὶ πρὸς δόξαν τῶν Λατίνων.
Οἱ πιὸ κάτω καταγγελίες, ἀποτελοῦν μία ὀφειλομένη ἀπάντησι στὸν κ. Γ. Βελούδη (συντάκτη τοῦ ὑβριστικοῦ ἄρθρου ὑπὸ τὸν τίτλο «γλωσσικὸς φετιχισμός», στὴν «Ἐλευθεροτυπία», 14.11.09) καθὼς καὶ στοὺς ἄλλους ἀπηνεῖς διῶκτες τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, οἱ ὁποῖοι ἀπησχόλησαν τὸν ἡμερήσιο τύπο σχετικῶς περὶ τοῦ ..πλούτου της, ἐπὶ μῆνες, μὲ δημοσιεύματα ἀξιοθρήνητα.
Στόχος τους ἦταν πάντα ἕνας: Νὰ ἀπαξιωθῆ ἡ παγκοσμίως ἀνεγνωρισμένη ἄποψις, πώς, «Οἱ Ἕλληνες ἐθεμελίωσαν τὸν πολιτισμὸ τοῦ λόγου», ὅτι «Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἀποτελεῖ βασικὸ παράγοντα διαδόσεως τοῦ πολιτισμοῦ σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἕως σήμερα» καί, γιὰ νὰ τεθοῦν στὴν κλίνη τῆς Προκρούστειας ἐπιθυμίας τοῦ ἀνωτέρω ἀρθρογράφου καὶ τῶν συνεργατῶν του, ὅσα, μὲ φιλολογικὴ ἐμβρίθεια καὶ ἀνησυχία, κατέθεσε, ἡ ἐξέχουσα προσωπικότης τοῦ κυρίως ὁμιλητοῦ, στὴν Δημοσία ἐκείνη συνεδρία.
Γιὰ νὰ μὴ ὑποπέσουμε δέ, στὴν περίπτωσι, ὅπου ὁ τραγικὸς τῆς Ἑλληνικῆς ἀρχαιότητος Σοφοκλῆς ἐπισημαίνει, «οὐ κάτοισθ' ὀθούνεκα ξυνηγορεῖς σιγῶσα τῷ κατηγόρω;», δηλαδὴ «δὲν ξέρεις ὅτι ὅταν σιωπᾶς γίνεσαι συνήγορος τοῦ κατηγόρου;», ὑπενθυμίζουμε στὸν σχολιαστὴ¹ πὼς ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα, εἶναι ἡ θεραπενὶς τῆς ὀργανώσεως τῆς σκέψεως καὶ τῆς Γραμματείας τῶν Ἑλλήνων καὶ ὅτι «ἡ εὐπρεπεστάτη τῶν γλωσσῶν καὶ ἡ γλυκυτέρα εἰς μουσικότητα γλῶσσα», ὅπως ὁμολογοῦσαν καὶ τὴν ἀποκαλοῦσαν χαρακτηριστικῶς οἱ Ρωμαῖοι κατακτηταί, κατέστη ἱκανὴ νά... διαμορφώση, τὸν ροῦν τῆς πορείας τοῦ κόσμου. Ὡς τόσο, ἀφοῦ «ἡ ἀλήθεια ἔχει τὴν ἰσχύν» (Σωκράτης), σὲ ὅσους ἐκτρέπονται ἀντὶ νὰ ἐπιχειρηματολογοῦν, ὑπενθυμίζουμε, ὅτι, καθὼς ἡ ψυχολογία διδάσκει, οἱ προσβολὲς καὶ οἱ χαρακτηρισμοί, εἶναι ὅπλο αὐτῶν ποὺ χάνουν τὴν ψυχραιμία τους, διότι ἡ ἀλήθεια, συγκλονίζει τὴν ἐλέγχουσα συνείδησί τους.
Ἡ συγκεκριμένη, προσωπική, ἀήθης ἐπίθεσις κατὰ τοῦ κυρίου ὁμιλητοῦ τῆς Συνεδρίας ἐκείνης τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν (ἀπ' τὸν γνωστὸ καὶ ἄλλοτε γιὰ τὶς ἐχθρικὲς διαθέσεις του ἐναντίον τῆς Ἐθνικῆς μας γλώσσης ἀρθρογράφο) ἐπαλήθευσε πολλὲς ἐκδοχές. Μία ἐξ αὐτῶν καί, ὁ «ἔξυπνος» τρόπος νὰ παταχθοῦν, ὅσοι ἀνησύχησαν πραγματικὰ γιὰ τὴν πνευματικὴ ἅλωσί μας, τὸ ἔδαφος τῆς ὁποίας, προετοίμασε, ἡ ἐξαθλίωσις καὶ παρακμὴ τοῦ γλωσσικοῦ μας φορέως καὶ ὀργάνου.
Ἐπίκαιρη στὸ τελευταῖο τοῦτο στάδιο τῶν ἐξελίξεων ἡ ἐπίθεσις, τώρα ποὺ κάποιοι μητροπολῖτες μὰ καὶ ἄλλοι ὀρθόδοξοι κληρικοὶ συνεπαρμένοι ἀπ' τὸν οἶστρο τῆς «Νέας Ἐποχῆς», δροῦν γιὰ νὰ ὑπαχθῆ ἡ λειτουργικὴ γλῶσσα τῆς ἐκκλησίας μας στὰ ἀκατανόητα, μονοτονικά, ἀλλοιωμένα, τῆς ἐκδημοτικισμένης Δημοτικῆς κείμενα, ὥστε νὰ πραγματοποιηθῆ τὸ ποθούμενο τῆς ἁλώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας ἀνεπαισθήτως καί, ἡ πνευματική μας ὑποταγὴ στὴν παπο-καισαρικὴ αἵρεσι καὶ τὶς παραφυάδες της.
Ἐμεῖς, ἐπειδὴ «θρηνοῦμε πάνω στὸ κουφάρι τοῦ Ἑλλαδικοῦ Σχολείου καὶ στὸ ἀποσυντεθειμένο πτῶμα τοῦ Ἑλλαδικοῦ Πανεπιστημίου» (Χ. Γιανναρᾶς), καταγγέλουμε κάθε νεοταξίτικη, ἐθνομηδενιστικὴ ἐπίθεσι κατὰ τῆς γλώσσης μας, καὶ τῆς συνδέσεως σατανικῷ τῷ τρόπῳ τοῦ «μονοτονικοῦ» μὲ τὴν Δημοτική.
Ἰδιαιτέρως τώρα, ποὺ τὸ σχέδιο ἀφανισμοῦ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης διανύει τὸ τελευταῖο στάδιο ὁλοκληρώσεώς του, μὲ τὴν εἰσβολὴ τῶν «γκρήκλις», αὐτοῦ τοῦ λατινο-φράγκικου ἰδιώματος².
Καταγγέλλουμε τὶς ἐνέργειες ἀποπροσανατολισμοῦ τῆς κοινῆς γνώμης , ὥστε νὰ μειωθῆ τὸ κύρος τῆς Συνεδρίας ἐκείνης, νὰ ὑποβιβασθῆ ὁ ρόλος τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν στὰ δρώμενα τοῦ «θλιβεροῦ μας κρατιδίου» καί, οἱ προτάσεις γιὰ τρόπους ἐξόδου ἀπὸ τὴν παρακμὴ καὶ τὸ τέλμα νὰ περάσουν στὴν λήθη.
1. Παραπέμπουμε τοὺς ἀναγνῶστες στὴν ἐφημερίδα «Ἐλευθεροτυπία» (14 Νοεμβρίου 2009) γιὰ νὰ τὸν χαρακτηρίσουν.
2. Ἔτσι, θὰ ἐμφανισθῆ ἄλλως τε ὡς «φυσιολογικὴ» μέσα ἀπὸ τὴν ἕνωσι μέ τοὺς ...Λατινο-φραγκο-παπικούς, ἡ ἀνασυγκρότησις, τῆς ὑπὸ πτώχευσιν πατρίδος μας!!!
