Εἶμαι σεναριογράφος δεκατεσσάρων κινηματογραφικῶν ταινιῶν. Ἐπὶ πλέον, ὑπῆρ
ξα σὲ ὅλη μου τὴν ζωὴ μανιώδης καπνιστὴς καὶ πολλοὶ ἥρωες τῶν ἔργων μου κάπνιζαν. Ζητῶ συγγνώμη τώρα ὡς συνένοχος στὴν ἔμμεση ἀπόπειρα δολοφονίας -διὰ τῆς μιμήσεως- τοῦ φιλοθεάμονος κοινοῦ μου.
ξα σὲ ὅλη μου τὴν ζωὴ μανιώδης καπνιστὴς καὶ πολλοὶ ἥρωες τῶν ἔργων μου κάπνιζαν. Ζητῶ συγγνώμη τώρα ὡς συνένοχος στὴν ἔμμεση ἀπόπειρα δολοφονίας -διὰ τῆς μιμήσεως- τοῦ φιλοθεάμονος κοινοῦ μου.Ἔμαθα πρὶν δεκαοκτὼ μῆνες ὅτι πάσχω ἀπὸ καρκῖνο τοῦ λάρυγγος. Μιλῶ μετὰ βίας, δὲν μπορῶ νὰ ἀναπνεύσω, νὰ καταπιῶ. Λοιπόν: τὸ κάπνισμα δὲν εἶναι ἀναφαίρετο δικαίωμα τοῦ καθενός μας. Θὰ ἔπρεπε νὰ θεωρῆται ἐξ ἴσου παράνομο μὲ τὴν ἡρωΐνη...
Διαφημίζουμε ὅμως καὶ τὴν βιομηχανία ἐκείνη, ἡ ὁποία εὐθύνεται γιὰ τὸν θάνατο 10.000 ἀνθρώπων σὲ καθημερινὴ βάσι. Κρυβόμαστε πίσω ἀπὸ τὴν «ἐλευθερία τῆς δημιουργίας» καὶ βλέπουμε τοὺς ἠθοποιοὺς νὰ καπνίζουν τὴν ὥρα ποὺ γυρίζουν τὴν συγκεκριμένη σκηνή, διότι εἶναι τόσο ἐξηρτημένοι, ποὺ βγάζουν τὸ τσιγάρο ἀπὸ τὴν τσέπη τους καὶ λένε συγχρόνως τὴν «ἀτάκα» τους.
Δὲν εὔχομαι σὲ κανένα νὰ πάθη ὅ,τι ἐγώ, ἀλλὰ ἱκετεύω νὰ πάψη τὸ Χόλλυγουντ νὰ ἐπιβάλλη τὴν θανατηφόρο γνώμη του στὸν κόσμο.
