Ἀναδημοσιεύουμε κατωτέρω τὶς κραυγὲς πόνου καὶ ἀγωνίας μιᾶς μητέρας γιὰ τὴν ἐπιχειρουμένη ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας εἰσαγωγὴ τὴς σεξουαλικῆς διαφωτίσεως στὰ σχολεῖα.
Μόνο ἐὰν ἀντιδράσουμε συλλογικῶς θὰ ἀποτρέψουμε τὸν ἐπὶ θύραις κίνδυνο ἐκμαυλισμοῦ τῶν ἀθώων παιδικῶν ψυχῶν.
Ὑψῶστε τὴν δική σας φωνὴ διαμαρτυρίας ὑπογράφοντας στὶς ΔΡΑΣΕΙΣ μας!
Ἐκ τῆς Συντακτικῆς Ἐπιτροπῆς
τῆς κ. Χριστίνας Γενεθλίου
Καὶ νά ‘μαστε στὴν Ἑλλάδα τοῦ 2009. Στὴν Ἑλλάδα τῆς φτώχειας, τῆς ἐκλύσεως τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, τῆς ἐλλείψεως ἰδανικῶν, στὴν Ἑλλάδα τῆς παιδοφιλίας, τῆς παιδικῆς πορνογραφίας, τῶν κακοποιημένων παιδιῶν, στὴν Ἑλλάδα τῶν πουλημένων «παραμυθάδων», τῶν ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ «εἰδικῶν», στὴν Ἑλλάδα τῶν «Ἀσκητῶν», ποὺ ὦ εἰρωνείας μεγαλεῖο, ἀπέχουν χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν σημασία ποὺ φέρει τὸ ὄνομά τους (ἀσκητής = ἐρημίτης, μοναχὸς ποὺ ζῆ ἀπομονωμένος καὶ ὑποβάλλει τὸν ἑαυτό του σὲ στερήσεις γιὰ νὰ πετύχη τὴν πνευματικὴ τελείωσι), στὴν Ἑλλάδα τῶν τηλεοπτικῶν «ἡρώων», στὴν Ἑλλάδα τῶν ΜΕΓΑΛΩΝ.
ΜΕΓΑΛΟΙ... Ἀλήθεια ποιοί εἶναι οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ;
Κάποτε κάποια παιδάκια εἶχαν πρότυπά τους ἀληθινὰ ΜΕΓΑΛΟΥΣ. Κάποτε κάποιες γενιὲς γαλουχήθηκαν μὲ τὴν ὁρμὴ τοῦ Κολοκοτρώνη. Μεγάλωσαν μὲ τὴν ἀνδρεία τῆς Μπουμπουλίνας. Διάβαζαν στὰ σκαλιὰ τῆς γειτονιᾶς παραμύθια τοῦ Αἰσώπου. Τραγουδοῦσαν στὶς πλατεῖες «φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου νὰ περπατῶ…».
Καὶ τώρα τί; Κοιτάξτε γύρω σας καὶ ἡ ἀπάντησις θὰ σᾶς δοθῆ.
Κοιτάζω καὶ ξανακοιτάζω τὴν πανέμορφη ἐλαιογραφία τοῦ Ν. Γύζη «Κρυφὸ σχολειό». Μία κρύπτη ὑγρὴ καὶ σκοτεινή, λιγοστὸ φῶς, ἕνας παπὰς κρατάει ἕνα βιβλίο καὶ γύρω του καθισμένα Ἑλληνόπουλα. Διακρίνεις μέσα στὸ ἀμυδρὸ φῶς τὴν λάμψι τῶν ματιῶν τους. Αὐτὴ ἡ λάμψις εἶναι διαχρονική. Καὶ ὅμως κάποιοι προσπαθοῦν νὰ τὴν σβήσουν.
«Κρυφὰ σχολειά». Σχολειὰ τῆς σκλαβιᾶς τότε, σχολειὰ τῆς διαφθορᾶς τώρα.
Ἀπεφάσισαν οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ, οἱ σοφοί, οἱ καθοδηγητές, οἱ ρηξικεύλευθοι, ὅτι ἀπαραίτητο πλέον εἶναι νὰ διδάξουμε σὲ παιδικὲς ψυχὲς 8 καὶ 10 Μαΐων, γενετήσια ἀγωγή!!! Τύλιξαν μὲ πολύχρωμες καὶ φανταχτερὲς κορδέλλες αὐτὴ τὴν ἀνούσια, κενὴ καὶ ἀπαράδεκτη κίνησι, τὴν ὠνόμασαν πρόοδο, πολιτισμό, ἐκσυγχρονισμό, καὶ τὴν δωρίζουν στὰ παιδιά μας.
Καὶ νά ‘μαστε στὴν Ἑλλάδα τοῦ 2009. Στὴν Ἑλλάδα τῆς φτώχειας, τῆς ἐκλύσεως τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, τῆς ἐλλείψεως ἰδανικῶν, στὴν Ἑλλάδα τῆς παιδοφιλίας, τῆς παιδικῆς πορνογραφίας, τῶν κακοποιημένων παιδιῶν, στὴν Ἑλλάδα τῶν πουλημένων «παραμυθάδων», τῶν ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ «εἰδικῶν», στὴν Ἑλλάδα τῶν «Ἀσκητῶν», ποὺ ὦ εἰρωνείας μεγαλεῖο, ἀπέχουν χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν σημασία ποὺ φέρει τὸ ὄνομά τους (ἀσκητής = ἐρημίτης, μοναχὸς ποὺ ζῆ ἀπομονωμένος καὶ ὑποβάλλει τὸν ἑαυτό του σὲ στερήσεις γιὰ νὰ πετύχη τὴν πνευματικὴ τελείωσι), στὴν Ἑλλάδα τῶν τηλεοπτικῶν «ἡρώων», στὴν Ἑλλάδα τῶν ΜΕΓΑΛΩΝ.
ΜΕΓΑΛΟΙ... Ἀλήθεια ποιοί εἶναι οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ;
Κάποτε κάποια παιδάκια εἶχαν πρότυπά τους ἀληθινὰ ΜΕΓΑΛΟΥΣ. Κάποτε κάποιες γενιὲς γαλουχήθηκαν μὲ τὴν ὁρμὴ τοῦ Κολοκοτρώνη. Μεγάλωσαν μὲ τὴν ἀνδρεία τῆς Μπουμπουλίνας. Διάβαζαν στὰ σκαλιὰ τῆς γειτονιᾶς παραμύθια τοῦ Αἰσώπου. Τραγουδοῦσαν στὶς πλατεῖες «φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου νὰ περπατῶ…».
Καὶ τώρα τί; Κοιτάξτε γύρω σας καὶ ἡ ἀπάντησις θὰ σᾶς δοθῆ.
Κοιτάζω καὶ ξανακοιτάζω τὴν πανέμορφη ἐλαιογραφία τοῦ Ν. Γύζη «Κρυφὸ σχολειό». Μία κρύπτη ὑγρὴ καὶ σκοτεινή, λιγοστὸ φῶς, ἕνας παπὰς κρατάει ἕνα βιβλίο καὶ γύρω του καθισμένα Ἑλληνόπουλα. Διακρίνεις μέσα στὸ ἀμυδρὸ φῶς τὴν λάμψι τῶν ματιῶν τους. Αὐτὴ ἡ λάμψις εἶναι διαχρονική. Καὶ ὅμως κάποιοι προσπαθοῦν νὰ τὴν σβήσουν.
«Κρυφὰ σχολειά». Σχολειὰ τῆς σκλαβιᾶς τότε, σχολειὰ τῆς διαφθορᾶς τώρα.
Ἀπεφάσισαν οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ, οἱ σοφοί, οἱ καθοδηγητές, οἱ ρηξικεύλευθοι, ὅτι ἀπαραίτητο πλέον εἶναι νὰ διδάξουμε σὲ παιδικὲς ψυχὲς 8 καὶ 10 Μαΐων, γενετήσια ἀγωγή!!! Τύλιξαν μὲ πολύχρωμες καὶ φανταχτερὲς κορδέλλες αὐτὴ τὴν ἀνούσια, κενὴ καὶ ἀπαράδεκτη κίνησι, τὴν ὠνόμασαν πρόοδο, πολιτισμό, ἐκσυγχρονισμό, καὶ τὴν δωρίζουν στὰ παιδιά μας.
Μὲ ποιό δικαίωμα κύριοι; Μὲ ποιό δικαίωμα ἀποφασίζετε νὰ λεηλατήσετε τὴν ἀθωότητα τῆς παιδικῆς ψυχῆς; Μὲ ποιές γνώσεις, μὲ ποιά ἐξουσία, ἀποφασίζετε νὰ τυποποιήσετε τὸ φυσικό, νὰ ἐκλογικεύσετε τὴν ἀγάπη, νὰ πορνογραφήσετε τὴν ἕνωσι δύο ἀνθρωπίνων πλασμάτων, νὰ ἑρμηνεύσετε τὸ θαῦμα τῆς γεννήσεως, ἀραδιάζοντας σὲ κόλλες χαρτὶ ἐπιστημονικοὺς ὅρους (ἀκατανόητους στὸ παιδικὸ μυαλό) μὲ λανθάνουσα χυδαιότητα ποὺ ὑποβόσκει καὶ ἀποτυπώνοντας τὸ ἀνθρώπινο σῶμα ποὺ μὲ τόση σοφία πλάστηκε, μὲ καρικατοῦρες;
Μὰ ἀναρωτιέμαι ἀλήθεια, γιατί προσπαθοῦμε νὰ κάνουμε τὰ παιδιὰ ΣΑΝ ΚΙ ΕΜΑΣ. Ἐμεῖς εἴμαστε τὰ πρότυπα; Ἐμεῖς; Οἱ ἄνθρωποι τῶν πολέμων; Οἱ ἄνθρωποι τοῦ μίσους; Τῆς κακίας; Τῆς πονηριᾶς; Τοῦ ἀνθρωποκτόνου πλούτου; Τῶν ἐπιβεβλημένων πλέον ψυχιάτρων; Τῶν σεξολόγων; Τῆς παιδοφιλίας; Τοῦ ἐγκλήματος; Τῆς ἐλλείψεως πίστεως; Μὰ ἀλήθεια, ποιό ἀπὸ τὰ παραπάνω εἶναι τόσο σπουδαῖο ποὺ τόσο ἐπίμονα προσπαθοῦμε νὰ μεταλαμπαδεύσουμε στὰ παιδιά; Πῆτε μου σᾶς παρακαλῶ!!!
Δώσαμε στὰ παιδιὰ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἐφόδια ποὺ θὰ γεμίσουν τὴν φαρέτρα τους γιὰ νὰ πορευτοῦν στὸν δύσκολο δρόμο τῆς ζωῆς καὶ μᾶς ἔμεινε ἡ «γενετήσια ἀγωγή»;
Ἀκόμα καὶ τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος ἀναφέρει (ἄρθρο 16, παρ. 2): «Ἡ παιδεία ἔχει σκοπὸ τὴν ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴν ἀνάπτυξι τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνειδήσεως». Ἂς εἴμαστε ἂν μή τι ἄλλο, νομοταγεῖς…
Ἔ!!! Ἐσεῖς οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ ἀκοῦτε; Ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἀγωγή!!! Ἔχετε ἰδέα τί σημαίνουν αὐτὲς οἱ πολύπαθες λεξοῦλες;
Καὶ ποιός ἀλήθεια εἶναι ἄξιος νὰ διδάξη στὰ παιδιὰ ἕνα τόσο εὐαίσθητο θέμα; Ὅταν παρακολουθῶντας ὧρες διδασκαλίας, διαπιστώνεις μὲ λύπη, ὅτι τὸ μάθημα ἔχει τὴν μορφὴ τυποποιημένης διδασκαλίας μὲ «ὁδηγίες χρήσεως», βιβλία χωρὶς προσωπικότητα, χωρὶς ἰδέες, καὶ μὲ δασκάλους χωρὶς φλόγα στὰ μάτια (καὶ γιὰ νὰ μὴ γίνωμαι ἄδικη καὶ ἐντελῶς αἱρετική, εὐτυχῶς ὑπάρχουν ἀρκετὰ ἀκόμη λαμπρὰ παραδείγματα δασκάλων ποὺ στὰ μάτια τοὺς διακρίνεις αὐτὴν τὴν λάμψι. Ὡς πότε ὅμως;).
Αὐτοὶ οἱ δάσκαλοι καὶ ὅλοι ὅσοι εἶναι πίσω ἀπὸ αὐτούς, ποὺ ἀντιμετωπίζουν τὴν διδασκαλία ὡς ἐπάγγελμα καὶ ὄχι ὅπως θὰ ἔπρεπε, ὡς λειτούργημα, θὰ κληθοῦν νὰ διδάξουν σὲ πάλλευκες παιδιάστικες ψυχές, σεξουαλικὴ ἀγωγή!!!
Αὐτοὶ οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ, οἱ ἐγκλωβισμένοι στὸν δικό τους μάταιο κόσμο, θὰ νουθετήσουν τὰ παιδιά, θὰ δώσουν συμβουλές, καταστάλαγμα τῆς δικῆς τους πείρας.
Φαντασθῆτε!!!
Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἀπαξιώσει τὴν ἀξία τῆς οἰκογενείας, ποὺ ἀλλάζουν ἐρωτικοὺς συντρόφους ἀσυστόλως γιὰ νὰ ξεδιψάσουν τὴν ἀσίγαστη ἐρωτική τους ἔξαψι, αὐτοὶ ποὺ δὲν ἀγάπησαν ποτὲ ἀπὸ καρδιᾶς, τί καταστάλαγμα πείρας θὰ ἔχουν!!! Μὲ τί ἐφόδια, μὲ τί ἀποθέματα ψυχῆς, μὲ ποιὰ ἁγνότητα θὰ μπορέσουν νὰ πλησιάσουν αὐτὲς τὶς ψυχὲς γιὰ νὰ τὶς διδάξουν μία τόσο μεγαλειώδη (ὅταν συντελεῖται μὲ τὶς σωστὲς προϋποθέσεις) καὶ «ἀνείπωτη» πρᾶξι; Ναὶ κύριοι. Ἀνείπωτη. Διότι τὸ σὲξ εἶναι ἔρωτας. Καὶ ὁ ἔρωτας εἶναι ἀγάπη. Καὶ ἡ ἀγάπη δὲν διαβάζεται. Ἡ ἀγάπη καὶ ὁ Θεὸς νοιώθεται!!!
Δημιουργῆστε πρῶτα τὸ ἔδαφος καὶ τὸ σποράκι θὰ βρῆ τὸν δρόμο του!!! Διδάξτε στὸ πνεῦμα τους! Διδάξτε στὴν καρδιά τους! Διαβάστε στὰ παιδιὰ ποίησι! Διαβάστε παραμύθια! Διαβάστε ἱστορία! Διαβάστε τους παραβολές! Διδάξτε τους τὴν ἀξία τῆς ἐργατικότητος, διαβάζοντάς τους «τὸν τζίτζικα καὶ τὸν μέρμηγκα» τοῦ Αἰσώπου. Διδάξτε τους τὴν δύναμι καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς συγχωρήσεως, διαβάζοντάς τους τὴν παραβολὴ τοῦ «ἀσώτου υἱοῦ». Διδάξτε τους τὸ θαῦμα τῆς ἀγάπης, τῆς ἀπόλυτης ἑνώσεως τῶν ἀνθρώπων, διαβάζοντάς τους τὸν «μικρὸ πρίγκηπα».
Ἀφῆστε τὰ παιδιὰ νὰ δοῦν τὸν κόσμο μὲ τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς. Ἴσως μόνο ἔτσι σωθοῦμε… Ἀκολουθῆστε τὶς νομοτέλειες τῆς παιδικῆς ψυχῆς. Μὴ ζητᾶτε ἀπὸ αὐτὰ νὰ ἀκολουθήσουν τὶς δικές σας, ποὺ μόνο πόνο καὶ καταστροφὴ ἔχουν προκαλέσει.
Καὶ εἶπεν· «Ἀληθῶς σᾶς λέγω, ἐὰν δὲν ἐπιστρέψητε καὶ γένητε ὡς τὰ παιδία, δὲν θέλετε εἰσέλθει εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.» (κατὰ Ματθαῖον 18:3). Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς ἀνέδειξε τὶς παιδικὲς ψυχὲς ὡς πρότυπο, ἔδειξε τὸν δρόμο τῆς ἁγνότητος καὶ ἐμεῖς θέλουμε νὰ ἐπιτρέψουμε σὲ ἄθλια «ἀνθρωπάκια», σὲ ἄθλια βιβλία, σὲ ἄθλιες ἰδέες, νὰ διαστρέψουν αὐτὲς τὶς ψυχές. Τί ντροπή! Τί πόνος!
Δὲν ὑπάρχει πιὸ θαυμάσιο ὑλικὸ γιὰ φιλοτέχνησι ἀπὸ τὶς παιδικὲς ψυχές. Καὶ ἐμεῖς οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ πάνω σὲ αὐτὸν τὸν κατάλευκο καμβᾶ , ζωγραφίζουμε ὅπλα, πολέμους, πρόσωπα σκυθρωπὰ καὶ συνεχῶς θυμωμένα καὶ ἀνικανοποίητα, βάφουμε μὲ μαῦρο χρῶμα. Τὸ χρῶμα τῆς δικῆς μας ψυχῆς. Καὶ τώρα ὡς ἐπισφράγισμα τῆς δικῆς μας «σκοτεινιᾶς» θὰ προσθέσουμε σὲ αὐτὸν τὸν τρομαχτικὸ πραγματικὰ πίνακα, εἰκόνες ἀπὸ ἀνθρώπινα ὄργανα ἀναπαραγωγῆς, ἀπογυμνωμένα, ὄχι βέβαια ἀπὸ ροῦχα, ἀλλὰ ἀπὸ νοῦ, ψυχὴ καὶ καρδιά. Θὰ πρέπη, λένε οἱ «εἰδικοί», νὰ ποῦμε στὰ παιδιὰ τὴν «γυμνὴ ἀλήθεια»!!!
Ἡ ἀλήθεια κύριοι ὅμως εἶναι ἀπὸ μόνη της γυμνή. Δὲν κρύβεται. Δὲν ντρέπεται. Δὲν πονηρεύεται. Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι καὶ καρδιά. Εἶναι συναίσθημα. Ἡ ἀλήθεια εἶναι Θεός. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἁγνή. Τὰ παιδιὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Εἴδατε κανένα παιδάκι νὰ ντρέπεται ποὺ εἶναι γυμνούλι;
Πῆτε λοιπὸν μόνο τὴν ἀλήθεια! Ζωγραφίστε σὲ αὐτὸν τὸν καμβᾶ δένδρα, σπιτάκια μὲ κεραμίδια καὶ ὄχι μὲ δορυφορικὰ πιάτα, ἀνθρωπάκια ἀγκαλιασμένα καὶ ὄχι ἀκέφαλα σώματα σὲ πεδία μάχης, βάψτε μὲ τὸ πράσινο τοῦ δάσους, μὲ τὸ κόκκινο τῆς καρδιᾶς, μὲ τὸ μπλὲ τῆς θάλασσας!
Μὴ λεηλατῆτε ἄλλο τὶς ψυχές τους!!! Δὲν εἶναι προτροπή, εἶναι ἱκεσία! Παῖξτε μαζί τους! Χαμογελάστε μαζί τους! Ἀκοῦστε τί ἔχουν νὰ σᾶς ποῦν!
Τελειώνοντας αὐτὴ τὴν ρομαντικὴ διαμαρτυρία μου, τὴν ἀπελπισμένη κραυγή μου γιὰ τὴν σωτηρία τῶν παιδικῶν ψυχῶν, θὰ ἤθελα νὰ σᾶς παραθέσω κάποιες ἀπαντήσεις ποὺ ἀνεκάλυψα στὸ διαδίκτυο ἀπὸ παιδάκια 4 – 8 ἐτῶν (τοὺς μελλοντικοὺς ἀποδέκτες τοῦ ἐπίμαχου βιβλίου) στὴν ἐρώτησι «τί σημαίνει ἀγάπη».
Τὰ συμπεράσματα καὶ οἱ τύψεις δικά σας…
Λευτέρης, 4 ἐτῶν
«Ἀγάπη εἶναι ὅταν ἡ μαμὰ φτιάχνη καφὲ γιὰ τὸν μπαμπᾶ καὶ πίνη πρῶτα μία γουλιὰ ἐκείνη γιὰ νὰ δῆ ἂν τὸν πέτυχε».
Τζένη, 8 ἐτῶν
«Ἀγάπη εἶναι ὅταν λὲς σ' ἕνα ἀγόρι ὅτι σοῦ ἀρέσει τὸ πουκάμισό του, κι αὐτὸς τὸ φοράει μετὰ κάθε μέρα».
Κλαίρη, 6 ἐτῶν
«Ἀγάπη εἶναι ὅταν ὁ μπαμπᾶς δίνη στὴν μαμὰ τὸ καλύτερο κομμάτι ἀπὸ τὸ φαγητό».
Κάρολος, 5 ἐτῶν
«Ἀγάπη εἶναι ὅταν βγαίνης γιὰ φαγητὸ καὶ δίνης στὸν ἄλλο τὶς μισὲς τηγανητές σου πατάτες χωρὶς νὰ τοῦ ζητᾶς νὰ σοῦ δώση κι αὐτὸς ἀπὸ τὶς δικές του».
Μὰ ἀναρωτιέμαι ἀλήθεια, γιατί προσπαθοῦμε νὰ κάνουμε τὰ παιδιὰ ΣΑΝ ΚΙ ΕΜΑΣ. Ἐμεῖς εἴμαστε τὰ πρότυπα; Ἐμεῖς; Οἱ ἄνθρωποι τῶν πολέμων; Οἱ ἄνθρωποι τοῦ μίσους; Τῆς κακίας; Τῆς πονηριᾶς; Τοῦ ἀνθρωποκτόνου πλούτου; Τῶν ἐπιβεβλημένων πλέον ψυχιάτρων; Τῶν σεξολόγων; Τῆς παιδοφιλίας; Τοῦ ἐγκλήματος; Τῆς ἐλλείψεως πίστεως; Μὰ ἀλήθεια, ποιό ἀπὸ τὰ παραπάνω εἶναι τόσο σπουδαῖο ποὺ τόσο ἐπίμονα προσπαθοῦμε νὰ μεταλαμπαδεύσουμε στὰ παιδιά; Πῆτε μου σᾶς παρακαλῶ!!!
Δώσαμε στὰ παιδιὰ ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἐφόδια ποὺ θὰ γεμίσουν τὴν φαρέτρα τους γιὰ νὰ πορευτοῦν στὸν δύσκολο δρόμο τῆς ζωῆς καὶ μᾶς ἔμεινε ἡ «γενετήσια ἀγωγή»;
Ἀκόμα καὶ τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος ἀναφέρει (ἄρθρο 16, παρ. 2): «Ἡ παιδεία ἔχει σκοπὸ τὴν ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἀγωγὴ τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴν ἀνάπτυξι τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνειδήσεως». Ἂς εἴμαστε ἂν μή τι ἄλλο, νομοταγεῖς…
Ἔ!!! Ἐσεῖς οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ ἀκοῦτε; Ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ ἀγωγή!!! Ἔχετε ἰδέα τί σημαίνουν αὐτὲς οἱ πολύπαθες λεξοῦλες;
Καὶ ποιός ἀλήθεια εἶναι ἄξιος νὰ διδάξη στὰ παιδιὰ ἕνα τόσο εὐαίσθητο θέμα; Ὅταν παρακολουθῶντας ὧρες διδασκαλίας, διαπιστώνεις μὲ λύπη, ὅτι τὸ μάθημα ἔχει τὴν μορφὴ τυποποιημένης διδασκαλίας μὲ «ὁδηγίες χρήσεως», βιβλία χωρὶς προσωπικότητα, χωρὶς ἰδέες, καὶ μὲ δασκάλους χωρὶς φλόγα στὰ μάτια (καὶ γιὰ νὰ μὴ γίνωμαι ἄδικη καὶ ἐντελῶς αἱρετική, εὐτυχῶς ὑπάρχουν ἀρκετὰ ἀκόμη λαμπρὰ παραδείγματα δασκάλων ποὺ στὰ μάτια τοὺς διακρίνεις αὐτὴν τὴν λάμψι. Ὡς πότε ὅμως;).
Αὐτοὶ οἱ δάσκαλοι καὶ ὅλοι ὅσοι εἶναι πίσω ἀπὸ αὐτούς, ποὺ ἀντιμετωπίζουν τὴν διδασκαλία ὡς ἐπάγγελμα καὶ ὄχι ὅπως θὰ ἔπρεπε, ὡς λειτούργημα, θὰ κληθοῦν νὰ διδάξουν σὲ πάλλευκες παιδιάστικες ψυχές, σεξουαλικὴ ἀγωγή!!!
Αὐτοὶ οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ, οἱ ἐγκλωβισμένοι στὸν δικό τους μάταιο κόσμο, θὰ νουθετήσουν τὰ παιδιά, θὰ δώσουν συμβουλές, καταστάλαγμα τῆς δικῆς τους πείρας.
Φαντασθῆτε!!!
Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἀπαξιώσει τὴν ἀξία τῆς οἰκογενείας, ποὺ ἀλλάζουν ἐρωτικοὺς συντρόφους ἀσυστόλως γιὰ νὰ ξεδιψάσουν τὴν ἀσίγαστη ἐρωτική τους ἔξαψι, αὐτοὶ ποὺ δὲν ἀγάπησαν ποτὲ ἀπὸ καρδιᾶς, τί καταστάλαγμα πείρας θὰ ἔχουν!!! Μὲ τί ἐφόδια, μὲ τί ἀποθέματα ψυχῆς, μὲ ποιὰ ἁγνότητα θὰ μπορέσουν νὰ πλησιάσουν αὐτὲς τὶς ψυχὲς γιὰ νὰ τὶς διδάξουν μία τόσο μεγαλειώδη (ὅταν συντελεῖται μὲ τὶς σωστὲς προϋποθέσεις) καὶ «ἀνείπωτη» πρᾶξι; Ναὶ κύριοι. Ἀνείπωτη. Διότι τὸ σὲξ εἶναι ἔρωτας. Καὶ ὁ ἔρωτας εἶναι ἀγάπη. Καὶ ἡ ἀγάπη δὲν διαβάζεται. Ἡ ἀγάπη καὶ ὁ Θεὸς νοιώθεται!!!
Δημιουργῆστε πρῶτα τὸ ἔδαφος καὶ τὸ σποράκι θὰ βρῆ τὸν δρόμο του!!! Διδάξτε στὸ πνεῦμα τους! Διδάξτε στὴν καρδιά τους! Διαβάστε στὰ παιδιὰ ποίησι! Διαβάστε παραμύθια! Διαβάστε ἱστορία! Διαβάστε τους παραβολές! Διδάξτε τους τὴν ἀξία τῆς ἐργατικότητος, διαβάζοντάς τους «τὸν τζίτζικα καὶ τὸν μέρμηγκα» τοῦ Αἰσώπου. Διδάξτε τους τὴν δύναμι καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς συγχωρήσεως, διαβάζοντάς τους τὴν παραβολὴ τοῦ «ἀσώτου υἱοῦ». Διδάξτε τους τὸ θαῦμα τῆς ἀγάπης, τῆς ἀπόλυτης ἑνώσεως τῶν ἀνθρώπων, διαβάζοντάς τους τὸν «μικρὸ πρίγκηπα».
Ἀφῆστε τὰ παιδιὰ νὰ δοῦν τὸν κόσμο μὲ τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς. Ἴσως μόνο ἔτσι σωθοῦμε… Ἀκολουθῆστε τὶς νομοτέλειες τῆς παιδικῆς ψυχῆς. Μὴ ζητᾶτε ἀπὸ αὐτὰ νὰ ἀκολουθήσουν τὶς δικές σας, ποὺ μόνο πόνο καὶ καταστροφὴ ἔχουν προκαλέσει.
Καὶ εἶπεν· «Ἀληθῶς σᾶς λέγω, ἐὰν δὲν ἐπιστρέψητε καὶ γένητε ὡς τὰ παιδία, δὲν θέλετε εἰσέλθει εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.» (κατὰ Ματθαῖον 18:3). Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς ἀνέδειξε τὶς παιδικὲς ψυχὲς ὡς πρότυπο, ἔδειξε τὸν δρόμο τῆς ἁγνότητος καὶ ἐμεῖς θέλουμε νὰ ἐπιτρέψουμε σὲ ἄθλια «ἀνθρωπάκια», σὲ ἄθλια βιβλία, σὲ ἄθλιες ἰδέες, νὰ διαστρέψουν αὐτὲς τὶς ψυχές. Τί ντροπή! Τί πόνος!
Δὲν ὑπάρχει πιὸ θαυμάσιο ὑλικὸ γιὰ φιλοτέχνησι ἀπὸ τὶς παιδικὲς ψυχές. Καὶ ἐμεῖς οἱ ΜΕΓΑΛΟΙ πάνω σὲ αὐτὸν τὸν κατάλευκο καμβᾶ , ζωγραφίζουμε ὅπλα, πολέμους, πρόσωπα σκυθρωπὰ καὶ συνεχῶς θυμωμένα καὶ ἀνικανοποίητα, βάφουμε μὲ μαῦρο χρῶμα. Τὸ χρῶμα τῆς δικῆς μας ψυχῆς. Καὶ τώρα ὡς ἐπισφράγισμα τῆς δικῆς μας «σκοτεινιᾶς» θὰ προσθέσουμε σὲ αὐτὸν τὸν τρομαχτικὸ πραγματικὰ πίνακα, εἰκόνες ἀπὸ ἀνθρώπινα ὄργανα ἀναπαραγωγῆς, ἀπογυμνωμένα, ὄχι βέβαια ἀπὸ ροῦχα, ἀλλὰ ἀπὸ νοῦ, ψυχὴ καὶ καρδιά. Θὰ πρέπη, λένε οἱ «εἰδικοί», νὰ ποῦμε στὰ παιδιὰ τὴν «γυμνὴ ἀλήθεια»!!!
Ἡ ἀλήθεια κύριοι ὅμως εἶναι ἀπὸ μόνη της γυμνή. Δὲν κρύβεται. Δὲν ντρέπεται. Δὲν πονηρεύεται. Ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι καὶ καρδιά. Εἶναι συναίσθημα. Ἡ ἀλήθεια εἶναι Θεός. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἁγνή. Τὰ παιδιὰ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Εἴδατε κανένα παιδάκι νὰ ντρέπεται ποὺ εἶναι γυμνούλι;
Πῆτε λοιπὸν μόνο τὴν ἀλήθεια! Ζωγραφίστε σὲ αὐτὸν τὸν καμβᾶ δένδρα, σπιτάκια μὲ κεραμίδια καὶ ὄχι μὲ δορυφορικὰ πιάτα, ἀνθρωπάκια ἀγκαλιασμένα καὶ ὄχι ἀκέφαλα σώματα σὲ πεδία μάχης, βάψτε μὲ τὸ πράσινο τοῦ δάσους, μὲ τὸ κόκκινο τῆς καρδιᾶς, μὲ τὸ μπλὲ τῆς θάλασσας!
Μὴ λεηλατῆτε ἄλλο τὶς ψυχές τους!!! Δὲν εἶναι προτροπή, εἶναι ἱκεσία! Παῖξτε μαζί τους! Χαμογελάστε μαζί τους! Ἀκοῦστε τί ἔχουν νὰ σᾶς ποῦν!
Τελειώνοντας αὐτὴ τὴν ρομαντικὴ διαμαρτυρία μου, τὴν ἀπελπισμένη κραυγή μου γιὰ τὴν σωτηρία τῶν παιδικῶν ψυχῶν, θὰ ἤθελα νὰ σᾶς παραθέσω κάποιες ἀπαντήσεις ποὺ ἀνεκάλυψα στὸ διαδίκτυο ἀπὸ παιδάκια 4 – 8 ἐτῶν (τοὺς μελλοντικοὺς ἀποδέκτες τοῦ ἐπίμαχου βιβλίου) στὴν ἐρώτησι «τί σημαίνει ἀγάπη».
Τὰ συμπεράσματα καὶ οἱ τύψεις δικά σας…
Λευτέρης, 4 ἐτῶν
«Ἀγάπη εἶναι ὅταν ἡ μαμὰ φτιάχνη καφὲ γιὰ τὸν μπαμπᾶ καὶ πίνη πρῶτα μία γουλιὰ ἐκείνη γιὰ νὰ δῆ ἂν τὸν πέτυχε».
Τζένη, 8 ἐτῶν
«Ἀγάπη εἶναι ὅταν λὲς σ' ἕνα ἀγόρι ὅτι σοῦ ἀρέσει τὸ πουκάμισό του, κι αὐτὸς τὸ φοράει μετὰ κάθε μέρα».
Κλαίρη, 6 ἐτῶν
«Ἀγάπη εἶναι ὅταν ὁ μπαμπᾶς δίνη στὴν μαμὰ τὸ καλύτερο κομμάτι ἀπὸ τὸ φαγητό».
Κάρολος, 5 ἐτῶν
«Ἀγάπη εἶναι ὅταν βγαίνης γιὰ φαγητὸ καὶ δίνης στὸν ἄλλο τὶς μισὲς τηγανητές σου πατάτες χωρὶς νὰ τοῦ ζητᾶς νὰ σοῦ δώση κι αὐτὸς ἀπὸ τὶς δικές του».
ΠΗΤΕ ΜΟΥ!!!
Αὐτὴν τὴν ἀθωότητα θέλετε νὰ δολοφονήσετε;
Αὐτὴν τὴν ματιὰ θέλετε νὰ θολώσετε;
Αὐτὴν τὴν ἁγνότητα θέλετε νὰ ἐκπορνεύσετε;
Αὐτὲς τὶς ψυχὲς θέλετε νὰ βεβηλώσετε;
Πηγή: www.meta-parrisias.gr/
