ΔΕΚΟ: Τὰ σπλάγχνα τοῦ ΠΑΣΟΚ

τοῦ πολίτου Παναγιώτου Παπαγαρυφάλλου,
Α΄ Ἀντιπροέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως ἐπὶ τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων

Σὲ πρόσφατη δήλωσί του, ὁ ἐπὶ τῆς οἰκονομίας ὑπουργός –ποὺ δὲν γνωρίζω πόσα ἔνσημα ἐργασίας ἀπέκτησε στὴν ζωή του- ἀναφερόμενος στὴν ἀναγκαιότητα τῆς περιστολῆς τῆς οἰκονομικῆς ἀσυδοσίας τῶν διαβοήτων ΔΕΚΟ μᾶς εἶπε: «Δυστυχῶς εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ συγκρουστοῦμε μὲ τὰ σπλάγχνα μας».
Πρόκειται γιὰ μία ἑτεροχρονισμένη κυνικὴ ὁμολογία, ὅτι οἱ πατριδοκτόνες καὶ κονωνιοκτόνες ΔΕΚΟ ἀποτελοῦν τὸ ἀπόσταγμα τῆς κομματικῆς ἐλὶτ τοῦ ΠΑΣΟΚ.
Στὴν ἁπλοελληνική, αὐτὴ ἡ ὁμολογία σημαίνει ὅτι τὰ πιστὰ κομματόσκυλα πῆραν τὶς προνομιοῦχες θέσεις μόνο μὲ τὴν κομματικὴ ταυτότητα.
Σπλάγχνο, λέει τὸ λεξικό, σημαίνει καὶ τὸ παιδὶ σὲ σχέσι μὲ τὴ μητέρα. Τόσο σφιχτός, λοιπόν, ὁ ὀμφάλιος λῶρος ποὺ συνδέει ΠΑΣΟΚ μὲ ΔΕΚΟ, ποὺ ἀπομυζοῦν μὲ τὸ καλαμάκι τὸν «κυρίαρχο» λαό.
Ὅταν τὰ συνδικάτα τῶν ληστρικῶν ΔΕΚΟ ἐπιχορηγοῦνται ἀπὸ τὶς διοικήσεις τους μὲ ἑκατοντάδες χιλιάδες εὐρὼ «γιὰ κοινωνικὲς καὶ ψυχαγωγικὲς δραστηριότητες καὶ γιὰ τὶς διακοπές τους», τότε, πιά, πρόκειται γιὰ συντεχνιακὲς συμπαιγνίες σὲ βάρος τῶν ἐργαζομένων τῆς Ἑλλάδος.
Πρόκειται γιὰ ἐκφυλισμένες καταστάσεις, τὶς ὁποῖες ἐκαυτηρίαζε ἐδῶ καὶ τρεῖς αἰῶνες ὁ Ἄγγλος φιλόσοφος Τ. Χόμπς, ποὺ ἔγραφε ὅτι: «Οἱ συντεχνίες εἶναι σὰν μικρὲς δημοκρατίες, τὰ σπλάγχνα μίας μεγάλης, ὅπως τὰ σκουλήκια στὰ ἔντερα ἑνὸς φυσικοῦ ἀνθρώπου» (βλ. τὸ ἔργο τοῦ Χὸμπς «Λεβιάθαν», ἐκδ. Ἀναγνωστίδη, σελ. 190 ἢ τὸ ἔργο μου «Ὁ Λαϊκισιμὸς στὴν Ἑλλάδα», ἐκδ. «Ergo», Ἀθῆναι 2002, σελ. 173 ἔπ., ὅπου τὸ κεφάλαιο «Μερικὲς ἀκόμη συνέπειες τοῦ λαϊκισμοῦ».
Ἐρωτᾶται ἡ μητέρα-κυβέρνησις: Θὰ τολμήση νὰ βγάλη ἀπὸ τὰ σπλάγχνα τῆς Ἑλλάδος καὶ τὰ δικά της τὰ σκουλήκια;
Ἀμφιβάλλω πολύ.