Πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν, σὲ μίαν βαρυχειμωνιά, κάηκαν σχεδὸν ὅλα τὰ ἐσπεροειδῆ τῆς
Πελοποννήσου.
Τραγωδία νὰ τὸ βλέπῃς. (Πρέπει νὰ ἔχουμε
κλείσει πλέον δεκαετία ἀπὸ τότε, ἐὰν θυμᾶμαι καλῶς.)
Σὲ μίαν περιήγησι μου στὶς πληγεῖσες
περιοχές, διεπίστωσα, μᾶλλον μὲ κρυφὴ χαρά, πὼς τὰ ἐσπεριδοειδὴ ποὺ κάηκαν, δὲν
κάηκαν, ἀλλὰ ἁπλῶς ἐπανῆλθαν στὴν πρὸ ἐμβολιασμοῦ τους
κατάστασι.
Δῆλα δή, οἱ
μανταρινιὲς καὶ οἱ πορτοκαλιὲς εἶχαν ξαναγίνει νεραντζιές.
Χάρηκα; Ναί, κι ἂς συμμεριζόμουν τὸν πόνο
καὶ τὸν κόπο τῶν ἀνθρώπων ποὺ δούλευαν τὴν Γῆ καὶ ζοῦσαν ἀπὸ αὐτὰ τὰ
δένδρα.
Χάρηκα διότι μετὰ ἀπὸ ἕνα βίαιον γεγονὸς ἡ
φύσις ἀκύρωσε μόνη της τὴν ἀνθρώπινη παρέμβασι καὶ ἐπανέφερε τὰ δένδρα στὴν
μορφὴ ποὺ ἔλαβαν ἀπὸ τὸν σπόρο τους.
