Κανόνες Ὀρθογραφίας

Εἰς πεῖσμα τῶν καιρῶν καὶ τῶν ἀνθελληνικῶν κέντρων, τὰ ὁποῖα μὲ ἀσύλληπτο μένος, ἐπὶ ἕνα καὶ πλέον αἰῶνα, πολεμοῦν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, μὲ τὴν πρόθυμη βεβαίως συμβολὴ τῶν γραικύλων -ἀργυρωνήτων καὶ μή- ὑποτακτικῶν τους, ἀρχίζουμε ἀπόψε τὴν τμηματικὴ δημοσίευσι ἑνὸς ἐξαιρετικοῦ ἐγχειριδίου κανόνων ὀρθογραφίας.

Ἐλπίζουμε νὰ σᾶς φανῆ χρήσιμο!

Ἡ Συντακτικὴ Ἐπιτροπή

ΘΗΛΥΚΑ

1ος - Τὰ θηλυκὰ ποὺ τελειώνουν εἰς -ισσα γράφονται μὲ ἰῶτα καὶ δύο σῖγμα.

π.χ.

ἡ διδασκάλισσα

ἡ μαγείρισσα

ἡ βασίλισσα

ἡ ἀγρότισσα

ἡ πίσσα

ἡ Λιδωρικιώτισσα

ἡ Γαλαξειδιώτισσα κτλ.

Ἐξαιροῦνται:

ἡ Λάρισα

ἡ λύσσα

ἡ γόησσα

ἡ νῆσσα (πάπια)

καὶ ἡ κνῖσα (ὀσμή, μυρωδιά)

2ος - Τὰ θηλυκὰ ποὺ τελειώνουν εἰς -ελλα γράφονται μὲ δύο λάμδα.

π.χ.

ἡ φανέλλα

ἡ βδέλλα

ἡ τρέλλα

ἡ σαρδέλλα

ἡ φουστανέλλα κτλ.

3ος - Τὰ θηλυκὰ ποὺ τελειώνουν εἰς -ις γεν. -ιδος ὀξύνονται παντοῦ (ἔχουν τὸ ἰῶτα τῆς παραληγούσης βραχύ).

π.χ.

ἡ γραφίς -ίδος -ίδι -ίδα -ίδες -ίδων -ίσι -ίδας

ἡ ἐπετηρίς

ἡ δεσποινίς

ἡ ἐλπίς

ἡ Πατρίς

Ἐξαιροῦνται:

ἡ ἁψίς -ῖδος -ῖδι -ῖδα -ῖδες -ίδων -ῖσι -ῖδας

ἡ βαλβίς

ἡ βλεφαρίς

ἡ κεραμίς

ἡ κηλίς

ἡ κνημίς

ἡ κρηπίς

ἡ νησίς

ἡ σφραγίς

ἡ χειρίς

(Αὐτὰ ἔχουν τὸ ι τῆς παραληγούσης μακρὸν καὶ περισπῶνται).

Ὁμοίως ἡ κατακλείς-εῖδος (ἐκ τοῦ κατὰ+κλείω).

4ος - Τὰ θηλυκὰ ποὺ τελειώνουν εἰς -αινα καὶ τονίζονται είς τὴν προπαραλήγουσαν γράφονται μὲ αι.

π.χ.

ἡ λύκαινα

ἡ λέαινα

ἡ ὕαινα

ἡ τρίαινα

ἡ γάγραινα

ἡ φαγέδαινα=κοιν. φάγουσα

ἡ φλύκταινα=φουσκάλα

ἡ θεράπαινα

πλὴν γέεννα (τόπος κολάσεως)

Ὁμοίως καὶ τὰ ὀνόματα γυναικῶν τὰ σχηματισθέντα ἐκ τῶν ἀνδρικῶν εἰς τὴν Ν. Ἑλληνικὴν γράφονται μὲ αι.

π.χ.

ἡ Κώσταινα

ἡ Γιάνναινα

ἡ Γεώργαινα κτλ

5ος - Τὰ θηλυκὰ ποὺ τελειώνουν εἰς ενα καὶ τονίζονται εἰς τὴν παραλήγουσαν γράφονται μὲ ε.

π.χ.

ἡ πέννα (γραφίς)

ἡ γέννα (τοκετός)

ἡ βλέννα καὶ (βλένα) κτλ

πλὴν χλαῖνα (χλαίνη, μανδύας)