Ἕνας νέος δίνει...

12 πολύτιμες συμβουλὲς στοὺς γονεῖς του.

Λατρευτοί μου γονεῖς!

1. Μὴ φοβᾶστε νὰ εἶστε σταθεροὶ μαζί μου. Αὐτὸ θὰ μὲ κάνη νὰ νοιώθω περισσότερη σιγουριά.

2. Μὴ μὲ παραχαϊδεύετε. Ξέρω πολὺ καλὰ πὼς δὲν πρέπει νὰ μοῦ δίνετε ὁτιδήποτε σᾶς ζητῶ. Σᾶς δοκιμάζω μονάχα γιὰ νὰ δῶ.

3. Μὴ μὲ κάνετε νὰ νοιώθω μικρότερος ἀπ’ ὅτι εἶμαι· αὐτὸ μὲ σπρώχνει νὰ παριστάνω καμμιὰ φορὰ τὸν «σπουδαῖο».

4. Μὴ μοῦ κάνετε παρατηρήσεις μπροστὰ στὸν κόσμο, ἂν μπορῆτε. Θὰ προσέξω περισσότερο αὐτὸ ποὺ θὰ μοῦ πῆτε, ἂν μοῦ μιλήσετε ἤρεμα, μιὰ στιγμὴ ποὺ θὰ εἴμαστε μόνοι.

5. Μὴ μοῦ δημιουργῆτε τὸ συναίσθημα πὼς τὰ λάθη μου εἶναι ἁμαρτήματα. Μπερδεύονται μέσα μου ὅλες οἱ ἀξίες ποὺ ἔχω μάθει νὰ ἀναγνωρίζω.

6. Μὴ πέφτετε σὲ ἀντιφάσεις. Μὲ μπερδεύετε ἔτσι ἀφάνταστα καὶ μὲ κάνετε νὰ χάνω τὴν πίστη μου σ’ ἐσᾶς.

7. Μὴ μὲ ἀγνοῆτε ὅταν σᾶς κάνω ἐρωτήσεις, διότι θ’ ἀνακαλύψετε πὼς θ’ ἀρχίσω νὰ παίρνω τὶς πληροφορίες μου ἀπὸ ἄλλες πηγές.

8. Μὴ προσπαθῆτε νὰ μὲ κάνετε νὰ πιστέψω πὼς εἶστε τέλειοι ἢ ἀλάνθαστοι. Εἶναι μιὰ δυσάρεστη ἔκπληξη γιὰ μένα, ὅταν ἀνακαλύπτω πὼς δὲν εἶστε οὔτε τὸ ἕνα οὔτε τὸ ἄλλο.

9. Μὴ διανοηθῆτε ποτὲ πὼς θὰ πέση ἡ ὑπόληψή σας, ἂν μοῦ ζητήσετε συγγνώμη. Μιὰ τίμια ἀναγνώριση τοῦ λάθους σας μοῦ δημιουργεῖ πολὺ θερμὰ αἰσθήματα ἀπέναντί σας.

10. Μὴ ξεχνᾶτε πὼς μ’ ἀρέσει νὰ πειραματίζωμαι. Χωρὶς αὐτὸ δὲν μπορῶ νὰ ζήσω. Σᾶς παρακαλῶ, δεχθῆτε το.

11. Μὴ ξεχνᾶτε πόσο γρήγορα μεγαλώνω. Θὰ πρέπη νὰ σᾶς εἶναι δύσκολο νὰ κρατήσετε τὸ ἴδιο βῆμα μὲ μένα, ἀλλὰ προσπαθῆστε, σᾶς παρακαλῶ.

12. Μὴ ξεχνᾶτε πὼς δὲν θὰ μπορέσω ν’ ἀναπτυχθῶ χωρὶς πολλὴ κατανόηση καὶ ἀγάπη. Αὐτὸ ὅμως δὲν χρειάζεται νὰ τὸ πῶ, ἔτσι δὲν εἶναι;

Τὰ γεράκια τῆς φωτιᾶς!

Στύρα Εὐβοίας, 23 Ἰουλίου 2007, ὥρα 15:46.

Τὸ ὑπ' ἀριθμὸν 2055 πυροσβεστικὸ ἀεροπλάνο τύπου CL-415 Canadair τῆς 383 Μοίρας τῆς Πολεμικῆς μας Ἀεροπορίας μὲ κυβερνήτη τὸν σμηναγὸ (Ι) Δημήτριο Στοϊλίδη, 34 ἐτῶν, πατέρα διδύμων ἀγοριῶν, καὶ συγκυβερνήτη τὸν ὑποσμηναγὸ Ἰωάννη Χατζούδη, 27 ἐτῶν, συντρίβεται μετὰ ἀπὸ ἐπιτυχῆ ρίψι νεροῦ, στὴν προσπάθεια κατασβέσεως τῆς μεγάλης πυρκαϊᾶς, ἡ ὁποία μαίνεται στὴν περιοχή.

Δὺο ἀκόμη ὀνόματα προστίθενται στὸ σμῆνος τῶν Ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι ἔπεσαν κατὰ τὴν ἐκτέλεσι τοῦ καθήκοντος, ὑπερασπίζοντας τὶς δικές μας ζωές· ὁ κατάλογος, μακρύς:

Ζιώγας Μιχαήλ, Ἐπισμηναγός (Ι)

Ἴσθμια Κορινθίας, 26/5/1977

Γεωργίου Νικόλαος, Ἀνθυποσμηναγός (Ι)

Ἴσθμια Κορινθίας, 26/5/1977

Λιάσκος Χαράλαμπος, Ἀνθυποσμηναγός (Ι)

Ἴσθμια Κορινθίας, 26/5/1977

Σκαμαγκούλης Χαράλαμπος, Σμήναρχος (Ι)

Ἐλευσίς, 10/3/1984

Ἐπιτροπάκης Ἰωάννης, Σμηναγός (Ι)

Ἐλευσίς, 10/3/1984

Κελετσέκης Στυλιανός, Σμηναγός (Ι)

Ἄνω Ροδινὴ Ἀχαΐας, 22/8/1993

Παλαμιώτης Κωνσταντῖνος, Ἀνθυποσμηναγός (Ι)

Ἄνω Ροδινὴ Ἀχαΐας, 22/8/1993

Μυλωνᾶς Ἰωάννης, Ἐπισμηναγός (Ι)

Πήλιον, 15/7/2000

Καρασάββας Ἰωάννης, Ἀνθυποσμηναγός (Ι)

Πήλιον, 15/7/2000

Στοϊλίδης Δημήτριος, Σμηναγός (Ι)

Στύρα Εὐβοίας, 23/7/2007

Χατζούδης Ἰωάννης, Ὑποσμηναγός (Ι)

Στύρα Εὐβοίας, 23/7/2007

Τὸ παράδειγμά τους, παράδειγμα αὐταπαρνήσεως, ἡρωϊσμοῦ καὶ αὐτοθυσίας, ἂς μείνη ἀνεξίτηλα χαραγμένο στὴν μνήμη μας γιὰ νὰ μὴ λησμονοῦμε τὸ δικό μας χρέος!

Ἡ ἀπάτη τῆς γρίππης τῶν χοίρων ἐν ἔτει 1976!

Archie Kalokerinos M.D.

In 1976 I was working in the far north of Australia amongst Aborigines. I observed, in one community of only a few hundred people, when they were given the flu vaccine (probably the Victorian strain but this detail does not really matter because nobody outside a few selected individuals really knows what is in any particular batch), six men died suddenly soon afterwards. They were not all 'old’. One was in his early twenties. A few weeks later, in another community I found that individuals with heart or potential heart problems or diabetes were particularly likely to drop dead soon after being given the vaccine.

Obviously, there was a problem with some batches of the flu vaccine.

A few months later I was in America. President Ford had been told by his health advisers that there was going to be a huge epidemic of ‘swine flu’, that this could kill may thousands and the only way to prevent this catastrophe was to vaccinate the entire population of America – every man woman and child - with a specific vaccine.

So the vaccine was manufactured and the biggest vaccination campaign in history was begun. I was concerned because the vaccine could not be properly tested in a short period. None of the recipients would know anything about what they were being injected with and the chances were that many would die suddenly. Furthermore, it was extremely unlikely that an epidemic of swine flu would occur. So I spoke out. At first the newspapers got hold of what I said and headlined, ‘Australian Physician Call It Mass Murder’. Then I appeared on Kathy Crosby’s television program.

Watching that was a man in New York who did not like a gentleman named Gambino the Mafia boss. Gambino was about 70 years old and had a history of heart problems. It was a simple matter to get someone to persuade Gambino to have the flu shot and Gambino obliged by dropping dead. The newspapers got it right when they stated, ‘Mafia Flu Jab Conspiracy’.

People were dropping dead in the buildings where they received their shots. Others became paralyzed. The whole program ground to a halt.

President Ford decided to settle the matter quickly. In front of the whole world, on television, he rolled up his sleeve and ‘had his shot’. I claimed at the time that he was given a ‘dud’ shot and I am certain that this was actually done. Then President Ford invited all the news media men and women who were milling around to line up and have their shots. Only one man volunteered and he happened to be the White House press secretary. All the others refused the invitation.

There was not a single case of swine flu. There never was going to be an epidemic of swine flu. How was it that the world’s most powerful man with the world's greatest department of health got it all so wrong? No one really knows the answer but what ever it is, it is certainly not clean and tidy.

Furthermore, as far as I know I was the only practicing doctor who spoke out against it and warned about almost certain consequences. How was it that a doctor with only basic qualifications and not even the possessor of American citizenship stood out alone? There was at least one researcher, Anthony Morris, who did try to speak out but he was at the time censored and censored very hard.

This, therefore, is a classical example of how only one man got it right and everyone else got it wrong. This is an important consideration because, when the subject of vaccines is discussed the fact that the vast bulk of the medical establishment states that something is so it is not, in reality, necessarily so. If the establishment can get something so vast and important as the swine fiu vaccine campaign so wrong then it is logical to reason that they could also get a lot of other things wrong. At least it gives reasons to doubt what the establishment claims to be fact. If doctors and members of the general public considered this fewer errors would be made and fewer individuals would suffer unnecessarily.

http://webpages.netlink.co.nz/~ias/swine.htm

Μὴ ἐμβολιασθῆτε κατὰ τῆς γρίππης τῶν χοίρων!

by Dr. Patricia A. Doyle, PhD

I am making a plea to everyone who reads this, please, please DO NOT TAKE ANY VACCINE THAT IS PURPORTED TO 'PREVENT' THIS FLU.
Remember 1976 and the so called Swine Flu outbreak that was purported to be a coming pandemic? It only infected recruits at Ft. Dix. Why? Because I believe that the so called Swine Flu virus infected the recruits due to the vaccines they were given. Whether the government developed the Swine Flu 1976 virus and infected the recruits as a means to test the public to see if people would comply with a call to take vaccination against Swine Flu, or the recruits became infected via contaminated vaccine they were given as part of the recruit regimen, that outbreak was as phony as they come. I was one of the people duped into taking a Swine Flu shot and it made me so sick. I was sick in bed for three months after taking the vaccine.

Do not take seasonal flu vaccine if you are told that it could help prevent this brand new Swine Flu variant. It won't do a thing to prevent this flu. What it will do is serve up new genetic material to the Swine Flu virus that I have dubbed Spanish Flu 2, the Sequel. The Spanish Flu variant will use the gene sequences in the vaccine in humans to develop more of the changes that make the virus more readily infect humans. We do not want to give this virus more human genetic material so that it will infect humans more readily person to person. This is what vaccinated individuals do for pandemic strains.

There is also a safety issue in any experimental vaccine, much like the one in 1976. Some people even feel that such a vaccine for pandemic strain might require more than one vaccination which could actually be a binary set up. The first shot might just add some genetic code that stays dormant in the body until one gets the second vaccine shot which then serves to only cause infection. It could trigger Guillain-barre syndrome, Typhus or some other condition.

An Influenza vaccine does not protect or prevent a person from contracting flu. It is purported to, maybe, prevent some complications of flu and maybe shorten duration. I am not even sure it does that. Personally, I feel the vaccine weakens our immune system and also sickens us due to contaminants in the vaccine. I feel that people can better protect themselves by washing hands often and thoroughly. People should also use protective gloves when out and about during epidemics. Don't be afraid of "looking odd." I would not be ashamed to use a mask and gloves. I see that the Mexicans are using them.

A big problem during a pandemic is that these simple supplies will become extremely scarce awfully quickly. Stock up now. Medical supplies. personal hygene supplies and don't forget fido, or any other pet. Once a pandemic hits, it will be too late to stock up. Water, too.
We may lose clean water and electric power, so be prepared.

So, please, people, DON'T TAKE ANY VACCINES OFFERED. THEY COULD KILL YOU BEFORE ANY VIRUS KILLS YOU.

http://www.globalresearch.ca/

Ἡ περίφημος Ἐγκύκλιος 1010

Δημοσιεύομεν κατωτέρω τὴν ὑπ' ἀριθμὸν 1010 Ἐγκύκλιον τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, τὴν ὁποίαν ὑπέγραψεν τὸ 1965 ὁ Πρωθυπουργὸς καὶ Ὑπουργὸς Παιδείας Γεώργιος Παπανδρέου καὶ ἀνεκάλεσε ἡ πρώτη κυβέρνησις τῆς «Νέας Δημοκρατίας» τὸ 1974.

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

Πρόεδρος Κυβερνήσεως καὶ Ὑπουργὸς Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων

Ἀριθ. Ἐμπ. Πρωτ. 1010, Ἐμπιστευτικόν

Ἐν Ἀθήναις τῇ 11ῃ Μαρτίου 1965

ΠΡΟΣ: Τοὺς Γενικοὺς Ἐπιθεωρητὰς Μέσης Ἐκπαιδεύσεως

Πανταχόθεν καταγγέλεται ὅτι ἡ κομμουνιστικὴ Νεολαία Λαμπράκη καταβάλλει μεγάλας προσπαθείας προσεταιρισμοῦ μαθητῶν τῶν Γυμνασίων.

Βεβαίως, ἐφ' ὅσον διεπιστώθη ποσοστὸν 12% ὀπαδῶν τῆς ΕΔΑ κατὰ τὰς τελευταίας ἐκλογάς, εὐνόητον εἶναι ὅτι θὰ ὑπάρχουν καὶ μαθηταὶ ἐμποτισμένοι ἀπὸ τὰς οἰκογενείας των μὲ ἀριστερὰν ἰδεολογίαν.

Καὶ αὐτούς, βεβαίως, κατὰ πρῶτον λόγον, θὰ χρησιμοποιῇ ἡ κομμουνιστικὴ προπαγάνδα πρὸς προσηλυτισμὸν τῶν νέων.

Ἐφιστῶ διὰ τοῦτο καὶ πάλιν τὴν προσοχὴν ὅλων τῶν Καθηγητῶν τῶν Γυμνασίων καὶ τοὺς καθιστῶ ὑπευθύνους διὰ πᾶσαν δραστηριότητα τῆς Νεολαίας Λαμπράκη. Ὁ Κομμουνισμὸς εἶναι ἐχθρὸς καὶ τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Δημοκρατίας. Καὶ τοῦτο πρέπει νὰ καταστῇ συνείδησις τῆς Νέας Γενεᾶς.

Ὁ Ἐθνικὸς φρονηματισμός, καθὼς καὶ ἡ ἠθικὴ καὶ πολιτικὴ ἀγωγὴ τῶν μαθητῶν εἶναι ἡ πρώτη ἀποστολὴ τοῦ Διδασκάλου. Καὶ εἰς αὐτὴν ὀφείλουν νὰ ἐπιδοθοῦν.

Τὰ ἰδικά μας ἰδανικὰ εἶναι τὰ ἰδανικὰ τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ.

Ἐλευθερία (Ἐθνικὴ καὶ Πολιτική) καὶ Δικαιοσύνη. Ἀγάπη καὶ Θυσία. Αὐτὰ εἶναι τὰ ἰδεώδη μας καὶ μὲ αὐτὰ πρέπει νὰ ἐμποτισθῆ ἡ Νέα Γενεά. Ἑλλὰς καὶ Δημοκρατία. Ἀληθὴς Δημοκρατία.

Πᾶσα ἐκτροπὴ πρέπει νὰ κολάζεται αὐστηρότατα. Καὶ ἂν συμβῇ νὰ ὑπάρξουν διδάσκαλοι, ὄχι ἀνήκοντες, ἀλλὰ καὶ ἁπλῶς συμπαθοῦντες ἢ ἀνεχόμενοι τὴν κομμουνιστικὴν προπαγάνδαν, δὲν ἔχουν θέσιν εἰς τὴν Ἐκπαίδευσιν.

Ὅσοι πιστεύουν εἰς τὰ ἰδεώδη των, τὰ ὑπερασπίζουν. Καὶ τὴν ὑπεράσπισιν τῶν ἰδανικῶν μας καὶ τὴν ἔμπνευσιν, ἐπιβάλλεται νὰ θέσῃ ἡ Ἑλληνικὴ Δημοκρατία εἰς τὸν ἐκπαιδευτικὸν κόσμον.

Γνωρίζω, ὅτι ἔχουν μέχρι τοῦδε ἐκδοθῇ ὑπὸ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας πολλαὶ σχετικαὶ ἐγκύκλιοι. Ἀλλὰ ἐπεθύμουν, λόγῳ μεγάλης σοβαρότητος τοῦ θέματος, νὰ ἐπικοινωνήσω καὶ ἐγὼ προσωπικῶς μεθ' ὑμῶν. Παρακαλῶ, ὅπως εἰς τὸ τέλος ἑκάστου μηνὸς ὑποβάλλητε (Ὑπουργεῖον Παιδείας, Γραφεῖον Ὑπουργοῦ - Ἐμπιστευτικῶς) σχετικὴν ἔκθεσιν.

Δεχθῆτε καὶ διαβιβάσατε πρὸς ἅπαντας, διδάσκοντας καὶ διδασκομένους, τοὺς ἐγκαρδίους χαιρετισμούς μου.

Γεώργιος Παπανδρέου

Τὸ σήμερα, τὸ χθὲς καὶ τὸ γιὰ πάντα τῆς ταφῆς καὶ τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν

τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς κ. Νικολάου*

1. Ἡ πραγματικὴ εἰκόνα σήμερα
Σὲ μιὰ πόλι μεγάλη σὰν τὴν Ἀθήνα ἔχει πλέον δημιουργηθῆ μιὰ νέα εἰκόνα τῆς κηδείας. Ὁ νεκρός δὲν διανυκτερεύει στὸ σπίτι του, ἀλλὰ σὲ ψυγεῖο. Οὔτε θάβεται τὴν ἑπομένη, ἀλλὰ συνήθως καθυστερεῖ. Οἱ γείτονες, ἀποξενωμένοι ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλο καὶ ἐρμητικῶς κλεισμένοι, στὸν ἑαυτό του ὁ καθένας, ἀρνοῦνται τὸ θέαμα καὶ τὴν κατάστασι ποὺ αὐτὸ δημιουργεῖ. Ἡ ἐκφορὰ τοῦ νεκροῦ δὲν γίνεται πλέον ἀπὸ τὸ σπίτι του, τὸν τόπο τῆς ἐκφράσεώς του, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ δημόσιο κοιμητήριο, τὸν τόπο τῆς δημοτικῆς ἐκμεταλλεύσεώς του. Ἔτσι, δὲν τὸν ξαγρυπνοῦμε. Ὁ χῶρος ἀποχαιρετισμοῦ του εἶναι τὸ ἀπρόσωπο περιβάλλον τοῦ κοιμητηρίου, καὶ μάλιστα μαζὶ μὲ ἄλλους. Τὸ γεγονὸς χάνει τὴν μοναδικότητά του.
Οἱ μεταφορεῖς τῆς σωροῦ, οἱ νεκροθάπτες, οἱ ψάλτες, εἶναι ἄγνωστοι, ποὺ πληρώνονται καὶ ποὺ συνεχῶς αὐτὴν τὴν δουλειὰ κάνουν. Πρόσωπα ἐθισμένα, καὶ ὡς ἄγνωστα ἐντελῶς ἀμέτοχα στὴν ἱερότητα ἤ τουλάχιστον στὸ συναισθηματικὸ δρᾶμα τῆς ἀκολουθίας καὶ στὸ πραγματικὸ τῆς οἰκογενείας. Οἱ φίλοι καὶ οἱ γνωστοὶ δὲν συμμετέχουν ἐνεργῶς στὴν πρακτικὴ διαδικασία τῆς κηδείας, ἁπλῶς παρακολουθοῦν παθητικῶς.
Ὁ ἱερεύς, τὸ ἴδιο κουρασμένος, ψυχρὸς καὶ συχνὰ ἀδιάφορος. Ὅπως ὁ γιατρὸς ἔχει συνηθίσει τοὺς ἀσθενεῖς, αὐτὸς ἔχει συνηθίσει νὰ βλέπη τοὺς νεκρούς. Ἀδυνατεῖ νὰ συμμετάσχη. Τὰ λερωμένα του ἄμφια, ἡ σκληρὴ καὶ ξερή ἀπὸ τὸν κόπο καὶ τὴν συνήθεια φωνή του, ἡ μπουχτισμένη μορφή του, δίπλα στὸν κακόγουστο διάκοσμο, ἀπογοητευτικὸ ἀποτέλεσμα τυποποιημένης ἐπαγγελματικῆς διαδικασίας καὶ ὄχι εὐλαβοῦς εὐαισθησίας προσφιλῶν προσώπων, τὰ χιλιοπατημένα χαλιά, οἱ ἀνούσιοι λόγοι καί οἱ παγερὲς ὄψεις τῶν δημοτικῶν ὑπαλλήλων τοῦ κοιμητηρίου ἤ οἱ ἐπαγγελματικές τῶν ἐργολάβων, δεμένα μὲ τοὺς δυτικόπληκτους ξελαρυγγισμοὺς μιᾶς παράταιρης χορωδίας ἤ τὴν μοιρολογικὴ φωνὴ ἑνὸς ψάλτη τῆς παλαιολιθικῆς ἐποχῆς, συνθέτουν μιὰ εἰκόνα ποὺ θυμίζει πιὸ πολὺ τὸν θάνατο ἀπ᾿ ὅσο ὁ ἴδιος ὁ νεκρός.
Ἡ κηδεία κατήντησε νὰ εἶναι περισσότερο μιὰ τελετὴ συμπαραστάσεως στούς συγγενεῖς, παρὰ μιὰ ἐκκλησιαστικὴ ἔκφρασις συντόνου καὶ ἐντόνου προσευχῆς γιὰ τὸν ἀποθανόντα. Μιὰ πρᾶξις ἀνθρωπίνης παρηγοριᾶς, παρὰ μιὰ κίνησις ἐκζητήσεως τῆς θεϊκῆς παρακλήσεως. Κάτι ποὺ γίνεται γι᾿ αὐτοὺς ποὺ μένουν πίσω, παρὰ κάτι ποὺ ἐπιτελεῖται γι᾿ αὐτὸν ποὺ ἀναχωρεῖ.
Ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικὸ δημιουργεῖ σὲ ὡρισμένους τέτοια τραυματικὴ ἐμπειρία συναισθηματικῆς καὶ ἰδεολογικῆς ἀποστροφῆς πού, ἐπειδὴ ἀκριβῶς ἐπαναλαμβάνεται, θέλουν ὁριστικῶς νὰ τὴν ξεχάσουν. Καὶ ἐπειδὴ αὐτὸ δὲν γίνεται, θέλουν νὰ ὑποβαθμίσουν τὸ γεγονός. Αὐτὸ εὔκολα στὶς μέρες μας ὁδηγεῖ στὴν πρότασι γιὰ καῦσι τῶν νεκρῶν. Αὐτὸ θὰ ὁριστικοποιήση τὴν ἀσέβεια.

2. Τὸ παραδοσιακὸ παρελθόν
Δίχως νά πέσουμε στήν παγίδα μιᾶς ἐξωραϊσμένης παρελθοντολογίας, νομίζω δέν θά ἀδικούσαμε τήν ἀλήθεια, ἂν λέγαμε ὅτι τό παρελθόν εἶχε πολύ περισσότερη ἀνθρωπιά, σεβασμό καί ὑπογραμμισμένα τά πρόσωπα.
Οἱ κοινωνίες ἦσαν μικρότερες, οἱ δεσμοί καί οἱ σχέσεις πολύ πιό ἔντονες καί αὐθεντικές. Γι' αὐτό καί ἡ συμμετοχή τοῦ καθενός σέ τόσο ἰδιαίτερες στιγμές πολύ πιό προσωπική. Στά χωριά τό γεγονός τοῦ θανάτου ἦταν γεγονός πού φαινόταν. Ἐπεκέντρωνε τό ἐνδιαφέρον ὅλων. Μονοπωλοῦσε τίς συζητήσεις. Ἔδινε ταυτότητα στήν κοινωνική ζωή τοῦ συνόλου. Γι᾿ αὐτό καί τό ἐπισφράγισμα τοῦ θανάτου, ἡ κηδεία καί ἡ ταφή εἶχαν σεβασμό, χρόνο, διάρκεια καί προσωπική συμμετοχή.
Ἀπ᾿ ὅπου περνοῦσε ἡ κηδεία, σταματοῦσε κάθε κοσμική ἤ ἐμπορική συναλλαγή. Οἱ καταστηματάρχες κατέβαζαν τά στόρια - στήν Θράκη καί τήν Μικρά Ἀσία, ἀκόμη καί οἱ Τοῦρκοι καί οἱ μωαμεθανοί, -ὅλοι σταυροκοπιόνταν, σταματοῦσε καί τό ἀντίθετο ρεῦμα τῆς κυκλοφορίας γιά νά ἀποδώση κι αὐτό τόν σεβασμό του.
Ἡ ἴδια εἰκόνα διατηρεῖται σήμερα καί στά μοναστήρια. Ὅλα ἐπιτελοῦνται μέ μοναδική προσοχή στίς λεπτομέρειες -αὐτές ὑπογραμμίζουν τήν πίστι μας στό μυστήριο καί τόν σεβασμό μας σ᾿ αὐτά πού διακηρύττουμε. Ἄν ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά πῆ ναί στήν καῦσι τῶν μοναχῶν δέν μπορεῖ νά συγκατατεθῆ ποτέ καί μέ τήν καῦσι τοῦ οἱουδήποτε πιστοῦ της.
Σήμερα στήν ἐκταφή, ὁ ἁρμόδιος ὑπάλληλος τοῦ Δήμου ἔχει τά γάντια του γιά νά μή μολυνθῆ, ἁπλώνει μιά τυποποιημένη σακκούλα «σκουπιδιῶν» ἤ «ἀπορριμάτων»- ἔτσι γράφει ἡ κορδέλλα -ἀπό τόν Βασιλόπουλο ἤ τόν Μαρινόπουλο καί ἀρχίζει βιαστικά νά σκάβη καί νά ψάχνη γιά τά ὀστᾶ. Δίπλα του, ἕνα καταλερωμένο καροτσάκι γεμᾶτο χώματα, ἄχρηστα ἀντικείμενα καί ἐργαλεῖα, τό ἴδιο μέ τό ὁποῖο γίνεται ἡ μεταφορά τῶν σκουπιδιῶν τοῦ κήπου, σοῦ ὑπενθυμίζει ἀπάνθρωπα τό ἐνδεχόμενο νά δῆς τόν ἀγαπημένο σου ἄλειωτο σκουπίδι νά πετιέται σέ μιά γωνιά γιά ἕνα ἀκόμη χρόνο. Ὁ ἄνθρωπος πού τά κάνει αὐτά ἐδῶ πληρώνεται. Σοῦ εἶναι πολύ δύσκολο νά τοῦ πῆς νά προσέξη μήπως κάτι παραμείνη θαμμένο. Μπορεῖ καί νά θυμώση.
Τό παρελθόν καί ἐδῶ εἶναι διαφορετικό· γυναῖκες μέ καθαρές λεκάνες, ἄνδρες μέ κασμάδες καί φτυάρια -πού ἄφησαν γιά τήν μέρα τήν δουλειά τους, -ὁ παπάς καί οἱ συγγενεῖς πηγαίνουν γιά τήν ἐκταφή. Ἁπλώνουν πρῶτα ἕνα πεντακάθαρο σεντόνι ἤ μιά ἀχρησιμοποίητη πετσέτα, ὅλα ἄσπρα καί μέσα σέ ὑποβλητική ἡσυχία, μέ συγκίνησι καί ἀγωνία, στόν ἀπόμερο χῶρο τοῦ κοιμητηρίου, δίχως θορύβους ἐπιτελεῖται ἡ ἱεροτελεστία τῆς ἐκταφῆς. Ἀντί γιά ἀδικαιολόγητους φόβους, ὁ πόθος τῆς καινούργιας συναντήσεως. Ἀντί γιά ψυχρή ἐπαγγελματική βιασύνη, ἡ τρυφερότης τῶν αἰσθημάτων καί ἡ ὑπομονή τοῦ σεβασμοῦ. Ὁ χρόνος τραβάει, διαρκεῖ. Ὅλα πλένονται, ὄχι σέ φορμόλη ἤ ἄλλα χημικά, ἀλλά σέ ἁγνό κρασάκι ἀπό τό ἀμπέλι καί μέ πεντακάθαρο νερό. Ἔτσι ξανασυναντᾷ κανείς τό τελευταῖο ὑπόλειμμα τοῦ θησαυροῦ τοῦ προσώπου. Αὐτό εἶναι ἀδύνατο νά σκεφθῆ κανείς νά τό κάψη. Δέν μπορεῖ.
Σίγουρα ἡ εἰκόνα αὐτή μέ κανένα τρόπο δέν θά μποροῦσε νά ἐπανέλθη στήν σημερινή πραγματικότητα. Ἡ γνῶσις ὅμως καί ἡ διαρκής ἀνάμνησίς της εἶναι βασική προϋπόθεσις στήν διαμόρφωσι μιᾶς σύγχρονης πνευματικῆς πρακτικῆς, συμβατῆς μέ τά δεδομένα τῆς σημερινῆς κοινωνικῆς πραγματικότητος καί τῆς αἰώνιας καί διαχρονικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀλήθειας.
Ἡ κηδεία, ἀπό ὑπόθεσις δημοτικῆς ἐκμεταλλεύσεως πρέπει νά ξαναγίνη ἱερὰ πρᾶξις καθαρά ἐκκλησιαστικῆς φύσεως.

3. Οἱ προφάσεις γιά τήν καῦσι τῶν νεκρῶν
Οἱ λόγοι πού συνήθως παρουσιάζονται γιά νά ὑποστηρίξουν τήν καῦσι τῶν νεκρῶν εἶναι οἱ ἑξῆς:
α. Ἔλλειψις χώρου
Τό πρῶτο ἐπιχείρημα εἶναι ἡ ἔλλειψις χώρου. Αὐτό ἰσχύει κυρίως για τήν Ἀθήνα. Μιά τεράστια πόλις μέ δυσανάλογο πρός τήν ἔκτασί της πληθυσμό εἶναι πολύ φυσικό νά διαθέτη περιωρισμένης ἐκτάσεως κοιμητήρια γιά νά φιλοξενήσουν ἕνα διαρκῶς αὐξανόμενο ἀριθμό νεκρῶν. Εἶναι ὅμως αὐτο τό ἐπιχείρημα πειστικό; εἶναι ἡ δυσκολία ἀνυπέρβλητη; Κατά καιρούς ἔχουν προταθῆ λύσεις, λιγώτερο ἤ περισσότερο πρακτικές, σχετικά μέ τούς οἰκογενειακούς τάφους ἤ τήν ἀποσυμφόρησι τῶν κοιμητηρίων μέ μετάθεσι τῆς ταφῆς στήν ἐπαρχία, ὅπου αὐτό εἶναι δυνατόν κ.ο.κ.
Στήν οὐσία, τό ἐπιχείρημα ὅτι δέν ἔχουμε χῶρο στά κοιμητήρια μας ἤ χώρους γιά κοιμητήρια ἀποτελεῖ πρόφασι, πού ἰσοδυναμεῖ μέ προσβολή. Ἄν δέν ἔχουμε, νά δημιουργήσουμε χῶρο. Ὅπως εἶναι ἀνάγκη στήν πολύκοσμη Ἀθήνα νὰ δημιουργηθοῦν χῶροι γιὰ στάθμευσι, ἀναψυχή, πολυκαταστήματα κ.λπ., ἔτσι μπορεῖ νά ληφθῆ καί ἡ δέουσα πρόνοια γιά τούς νεκρούς. Ἡ ἀγάπη καί ὁ σεβασμός δημιουργοῦν καί χῶρο καί προϋποθέσεις. Ἄν καταλάβουμε ὅτι ἡ ἀνάγκη νά σεβασθοῦμε τούς νεκρούς μας εἶναι μεγαλύτερη ἀπό ὁποιαδήποτε πρακτική ἀνάγκη, τότε θά βρεθοῦν καί οἱ κατάλληλοι χῶροι.
Ἡ κοινωνία μας συχνά ἐκφράζει καί τήν στενότητα πού νοιώθει ὄχι γιά τούς νεκρούς, ἀλλά καί γιά τούς ἐπερχομένους ζωντανούς. Οὔτε γι᾿ αὐτούς δέν ἔχει χῶρο ὁ κόσμος μας. Γι᾿ αὐτό καί νομιμοποιεῖ τίς ἀμβλώσεις. Ἔτσι, νόμιμα πλέον καταστρέφουμε τό σπαρμένο στά σπλάγχνα τῆς μητέρας ἔμβρυο. Κατά ἀνάλογο τρόπο, καῖμε τό σῶμα στά σπλάγχνα τῆς γῆς γιά νά μὴ ζήση αἰώνια. Ὄχι γιατί δέν θέλουμε αὐτό νά ζήση, ἀλλά γιατί δέν θέλουμε ἐμεῖς νὰ ζήσουμε αἰώνια. Ἡ ὕπαρξις, ἡ ζωή του μᾶς θυμίζει τήν αἰωνιότητα. Ἐμεῖς μ᾿αὐτήν ἔχουμε πρόβλημα, ὄχι μέ τόν νεκρό, μέ τόν Θεό.
Στίς μωαμεθανικές χῶρες, πού ἀπαγορεύεται ἡ ἐκταφή ἤ ἡ κατακόρυφη σέ ἐπίπεδα ταφή, πού οἱ πληθυσμοί εἶναι πυκνοί καί αὐξανόμενοι, οἱ θάνατοι πιό σύντομοι, πῶς χωροῦν τά κοιμητήρια;
Ἐάν τελικά ἰσχύση τό κριτήριο τῆς ἐλλείψεως τοῦ χώρου, τότε σύντομα θά περάσουμε καί σ᾿ ἕνα πρόβλημα, τήν ἔλλειψι τοῦ χρόνου. Δέν θά ὑπάρχη χρόνος γιά τήν κηδεία. Αὐτό θά εἶναι τό ἑπόμενο βῆμα καί θά εἶναι πιό λογικό. Δέν θά προλαβαίνουμε. Ἀφοῦ καταργήσουμε τήν ταφή, θά ἀντικαταστήσουμε τήν ἀκολουθία τῆς κηδείας μέ μιά εὐχή «ἀναπαύσεως» γιά νά συντομεύσουμε τήν διαδικασία. Ἡ Ἐκκλησία πάντα θά προτιμᾷ τήν διανυκτέρευσι στό σπίτι, τήν κηδεία στήν ἐνορία καί τήν ταφή στό κοιμητήριο. Ἄν δέν μποροῦμε νά τηρήσουμε αὐτό τόν τύπο τῆς ταφῆς, ἄς μή θυσιάσουμε τήν οὐσία τῆς τιμῆς.
β. Λόγοι ὑγείας, ἀποφυγή μικροβίων
Ἕνας δεύτερος λόγος πού ἀκούγεται συχνά ὅτι ἐπιβάλλει τήν καῦσι τῶν νεκρῶν εἶναι οἱ λόγοι ὑγιεινῆς. Ἀλλά τί εἰρωνεία! Σέ μιά ἐποχή ὅπου, ἐντελῶς ἀδικαιολόγητα καί ἀπό χιλιάδες αἰτίες, ἔχει καταμολυνθῆ τό οἰκοσύστημα καί ὅπου ἀπειλεῖται μέ ἀπονέκρωσι τό σύνολο τῆς γήϊνης βιόσφαιρας, σέ μιά ἐποχή πού πετοῦμε πιό πολλά ἀπ᾿ ὅσα χρησιμοποιοῦμε, πού εἰσπνέουμε περισσότερο διοξείδιο τοῦ ἄνθρακος ἀπ᾿ ὅσο ἐκπνέουμε, πού ἡ ἀτμόσφαιρα τῆς Ἀθήνας θυμίζει ἀτμόσφαιρα ἀνθρακωρυχείου καί οἱ γειτονιές της χωματερές, εἶναι πράγματι ὑποκριτικό, ἐνῷ καταστρέψαμε περιβαλλοντικά ὅ,τι φαίνεται καί ζεῖ, τώρα νά νοιώθουμε πώς κινδυνεύουμε ἀπό τά μικρόβια τῶν νεκρῶν, πού οὔτε φαίνονται, οὔτε ἀπειλοῦν, οὔτε φυσικά ὑπάρχουν στά κοιμητήρια· ὑπάρχουν μόνο στά μυαλά τῶν συγχρόνων μηδενιστῶν.
Τήν μόλυνσι τήν δημιουργοῦν οἱ ζωντανοί, ὄχι οἱ νεκροί.
γ. Ἀνθρώπινο δικαίωμα. Νομιμοποίησις εὐθανασίας;
Ἕνας ἰσχυρός λόγος, πού κάποιοι προτάσσουν γιά τήν καῦσι, εἶναι τά λεγόμενα ἀνθρώπινα καί ἀτομικά δικαιώματα. Ἡ καῦσις τῶν νεκρῶν δέν εἶναι ἀτομικό δικαίωμα τοῦ νεκροῦ πλέον ἀνθρώπου· ἡ διατήρησις τοῦ σώματός τους ἀποτελεῖ κοινωνική ὑποχρέωσι σεβασμοῦ καί ἐπιβιώσεως τοῦ προσώπου του. Εἶναι ἀδύνατο τό θέλημα τοῦ ἑνός -κι ἄς ἀποκαλῆται αὐτό δικαίωμα -νά προσκρούη στήν ἀνάγκη γιά σεβασμό τοῦ συνόλου- ἂν βέβαια ὑπάρχει κάτι τέτοιο. Δέν μπορεῖ νά εἶναι δικαίωμα κάποιου νά τόν κάψουμε ἐμεῖς!
Αὐτό τό σημεῖο ἰδιαίτερα ἐνόχλησε τόν ἐπιστολογράφο τῆς «Καθημερινῆς». Ἄν κάποιος θέλει νά καεῖ μετά θάνατον πῶς ἐμεῖς θά τόν ἀφήσουμε; καί δέν διερωτᾶται, γιατί αὐτός ὁ κάποιος, ὄχι ἁπλῶς νά δέχεται-αὐτό τό καταλαβαίνουμε, -ἀλλά νά ἐπιθυμῆ ἔντονα νά καῆ; τί βαθύτερο καί συνάμα ἀνώτερο κρύβει μιά τέτοια ἐπιθυμία, ὥστε νά κληροδοτῆ σέ μᾶς τό σύνολο τήν ὑποχρέωσι τῆς καύσεως;
Τό κοινωνικό ἀγαθό ὡς ἀξία εἶναι ἀνώτερο κάθε ἀτομικῆς ἐπιλογῆς. Ἄν ἡ ταφή ἀποτελεῖ ἀξία, τότε ἡ καῦσις δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀτομικό δικαίωμα. Ἄν πάλι ἡ ἐπιθυμία ἑνός νά καῆ εἶναι ὑπερτέρα τῆς ἀνάγκης τῆς κοινωνίας γιά σεβασμό τοῦ νεκροῦ σώματος, τότε τό ἴδιο ἐπιχείρημα δέν θά μποροῦσε νά φέρη στό προσκήνιο ἀπό νέα ὀπτική τό θέμα τῆς εὐθανασίας; Ἄν ἡ κοινωνία ἔχει ὑποχρέωσι νά κάψη ὅποιον τό ἐπιθυμεῖ, τότε θά εἶναι καί ὑποχρεωμένη νά διευκολύνη καί τόν θάνατο αὐτοῦ πού τῆς τό ζητεῖ. Ἡ ὑποχώρησις στήν καῦσι τῶν νεκρῶν μέ τό αἰτιολογικό τοῦ ἀτομικοῦ δικαιώματος θά καταστήση τήν εὐθανασία ἐπιβεβλημένη κοινωνική ὑποχρέωσι.
δ. Τό ἀποτρόπαιον τοῦ θανάτου
Ἡ ταφή ἀποτελεῖ ἀναντίρρητα μιά συναισθηματική πολύ δύσκολη εἰκόνα. Βλέπεις το οἰκεῖο σου πρόσωπο δίχως πνοή, δίχως ζωή, γιά τελευταία φορά νά κατεβαίνη ἀνεπίστρεπτα στά σπλάγχνα τῆς γῆς. Δέν θά ξαναντικρύσης τήν οἰκεία ὄψι. Σέ λίγα λεπτά θά ἀκολουθήση ἡ διαδικασία τῆς ἀποσυνθέσεώς του. Ὁ πειρασμός νά ἀποφύγη κανείς τήν ἐμπειρία δέν εἶναι ἀμελητέος. Ἡ στρουθοκαμηλική νοοτροπία τῆς ἐποχῆς μας προκρίνει τό νά ἀγνοοῦμε ἤ νά μήν ἀντικρύζουμε τήν πραγματικότητα, παρά νά τήν προβάλλουμε πάνω στήν ἀλήθεια. Προτιμᾷ κανείς νά βλέπη ἕνα κουτάκι παρά νά ἀντικρύζη ἕνα πτῶμα. Τό πρῶτο εἶναι ἁπλό ἀντικείμενο. Τό σῶμα εἶναι νεκρό ὑποκείμενο. Βλέποντας τό πρῶτο ξεχνᾶς τό πρόσωπο. Ἀντικρύζοντας τό δεύτερο θυμᾶσαι τόν θάνατό του, αἰσθάνεσαι τόν θάνατό του καί αὐτό πονᾷ.

4. Βαθύτερα αἴτια τοῦ αἰτήματος τῆς καύσεως
Πέραν ὅμως τῶν διαφόρων προφάσεων ὑπάρχουν βαθύτερα αἴτια πού τό θέμα τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν κατά καιρούς ἐμφανίζεται στό προσκήνιο. Αὐτά εἶναι ὁ μηδενιστικός τρόπος ζωῆς, ἡ ἐπιθυμία ἀποθρησκευτικοποιήσεως τῆς κοινωνιας καί ἡ κυριαρχία τῆς χρηστικῆς ἀντιλήψεως εἰς βάρος τοῦ σεβασμοῦ καί τῶν ἀξιῶν.
Ὅλα αὐτά ὁδηγοῦν σέ μιά προσπάθεια πρόκλησης τῆς Ἐκκλησίας καί σταδιακῆς νέκρωσης τοῦ αἰσθητηρίου τῆς ψυχῆς ὅλο καί ἀπομακρύνεται ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς ζωῆς μας. Κάθε τί πού τήν ὑπενθυμίζει καί διακριτικά τήν ὑπογραμμίζει βαθμιαίως γίνεται ἀνεπιθύμητο στήν ἀποδοχή καί ἐνοχλητικό στήν πρακτική του.
Ἡ ταφή ἔχει μιά τελετουργία ἐμφανῶς πιό ἔντονη ἀπό τήν καῦσι. Ἡ προσπάθεια εἰσαγωγῆς τῆς καύσεως δημιουργεῖ μιά ἀπότομη ἀλλοίωσι στά κοινωνικά μας ἤθη καί εἰσάγει εἰκόνες, στόν τρόπο μας. Αὐτό τό νεο σκηνικό καίρια προσβάλλει τό μονοπώλιο τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί μεταφυσικῆς εἰκόνας τῆς κηδείας πού χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ταφή. Ἡ ταφή εἶναι περισσότερο μυστήριο, ἐνῶ ἡ καῦσις τελετή ἤ διαδικασία.
Ἡ πρακτική καί χρηστική ἀντίληψις ἔχουν ἐπικρατήσει καί μᾶς ἔχουν πείσει, γιατί μέσα στήν καρδιά μας ἔχει ἔντονα ἀδυνατίσει ἡ πνευματική καί βιωματική διάστασις τοῦ γεγονότος. Ὅλα γίνονται βιαστικά καί τυπικά. Ὅ,τι ὅμως δέν ἔχει ὑπομονή δέν ἔχει οὔτε βάθος, οὔτε διάρκεια· οὔτε ρίζες, οὔτε αἰωνιότητα. Ἔτσι ψάλλουμε «αἰωνία ἡ μνήμη» ἀλλά ταυτόχρονα ἡ δική μας μνήμη εἶναι σφιχτά κλεισμένη· προσπαθοῦμε νά ξεχάσουμε.
Τέλος, δέν εἶναι λίγοι αὐτοί πού ἐπικαλοῦνται καί οἰκονομικούς λόγους γιά τήν καῦσι, ἄσχετα ἂν τό ἐπιχείρημα αὐτό δέν φαίνεται ἀντικειμενικά νά εὐσταθῆ. Ἡ ἀναγωγή ὅμως καί μόνον τοῦ θέματος τοῦ θανάτου καί τοῦ λειψάνου τοῦ σώματος σε οἰκονομική λογική τί ἄλλο δείχνει παρά ὅτι οἱ ἀξίες καί οἱ ἰδέες τελοῦν ἐν διωγμῷ στίς κοινωνίες μας;

5. Τό χρέος τῆς Ἐκκλησίας
Ἡ Ἐκκλησία βαθειά μέσα στίς ρίζες τῆς παραδόσεώς της κρύβει τόν θησαυρό τῶν ἐμπειριῶν της, τόν ὁποῖο ἔχει μεγάλο χρέος νά παρουσιάση καί μέ τόν λόγο καί μέ τήν πρᾶξι της. Κατόπιν τούτων ὀφείλει:
α. Νά περιγράψη τήν ζωντάνεια τῆς ψυχῆς
Ἡ ψυχή δέν εἶναι οὔτε φαντασία οὔτε ἀφηρημένη ἔννοια. Εἶναι ἡ οὐσία τοῦ ἀνθρώπου. Ἔχει τέτοια δύναμι καί τόση ζωή πού δέν μπορεῖ νά ἐξαντλήση τά ἀποθέματά της σ᾿ αὐτή τή ζωή· γι αὐτό καί δέν μπορεῖ παρά νά ζῆ αἰώνια.
β. Ἡ Ἐκκλησία μέσα ἀπό τήν ταφή μπορεῖ νά ἐκφράση:
Τήν ἀλήθεια της,τήν πίστι της στήν αἰωνιότητα καί ἀθανασία τῆς ψυχῆς καί στήν δυνατότητα γιά θέωσι τοῦ ἀνθρώπου. Τό σῶμα εἶναι ναός τοῦ Θεοῦ καί εἰκόνισμα τῆς μελλούσης καταστάσεως. Τούς ναούς καί τά εἰκονίσματα ποτέ δέν τά καῖμε.
Τό φιλάνθρωπο, τήν ἀνθρωπιά της.
Τήν αἰώνια πνευματικότητα καί ἐλπίδα της.
Τήν ἐσωτερική μυστική χαρά της.
Τήν αἰσθητική της.
Λένε πολλοί ὅτι ἡ καῦσις τῶν νεκρῶν δέν εἶναι δογματικό θέμα. Κάθε τί ὅμως πού ἔχει νά κάνη μέ τόν ἄνθρωπο, τήν ψυχή του καί τή ἰσόρροπη σχέσι τους, ἀναφέρεται στό δόγμα τῆς ἐνανθρωπήσεως, τήν αἰώνια ζωή καί τή θεανθρώπινη δυνατότητά του. Μπορεῖ νά μήν ὑπάρχει δογματική διατύπωσις, σίγουρα ὅμως ὑπάρχει δογματική ἀλήθεια. Δόγμα δέν εἶναι μιά διατύπωση πού δέν μᾶς ἐπιτρέπεται νά παραβοῦμε, ἀλλά μιά ἀλήθεια πού μᾶς εἶναι ἀπαραίτητη γιά νά ἐξαγιασθοῦμε.
Τό λείψανο ἀποτελεῖ εἰκόνα τῆς ἀνθρώπινης ὑποστάσεως. Ὅπως ἡ Ἐκκλησία ἔδωσε γιά χρόνια ἀνυποχώρητη τόν ἀγώνα της γιά τή διαφύλαξη τῶν εἰκόνων της, ἔτσι καί τώρα καλεῖται νά ὑποστηρίξει τίς ἀνθρώπινες εἰκόνες, τά ὑπολείμματα, τίς ὑπομνήσεις τῆς ψυχῆς σ᾿ ἀυτόν τόν κόσμο. Κάθε προσπάθεια καύσης τοῦ σώματος εἶναι εἰκονοκλαστική στή φύση της καί προσβάλλει τό χριστολογικό δόγμα.
Ἡ καθημερινή συνήθεια, ἡ ἱστορική παράδοση καί ἡ διαχρονική πρακτική τῆς Ἐκκλησίας συντήρησαν ἕνα φρόνημα τό ὁποῖο καλλιέργησαν καί ἐνίσχυσαν καί ἐγέννησαν, μιά ἐμπειρία δογματικῆς ἀλήθεια πού ἴσως μέ τή σημερινή της κοινωνική πίεση περιμένει πλέον καί τή θεολογική της διατύπωση. Δογματικό δέν εἶναι μόνον ὅ,τι ἔχει πεῖ κάποια Οἰκουμενμική Σύνοδος μέ τό φωτισμένο λόγο της, ἀλλά καί ὅ,τι ἔχει ἀδιάψευστα ἐπαναλάβει ἡ οἰκουμενική Ἐκκλησία μέ τό ἐξαγιασμένο καί καθολικό μήνυμά της καί τήν καθημερινή πράξη της.
γ. Νά ὑπογραμμίσει τήν ἱερότητα τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου
Ὁ ἄνθρωπος ξεκινάνει μέ ἄκρα ταπείνωση -τήν κυτταρική μορφή του- καί καταλήγει πάλι ταπεινά -μέ τή λειψανική μορφή του. Ἡ τέλεια ἐξουθένωσή του συγχρονίζεται μέ τήν τέλεια ταπείνωσή του. Ἡ ἀνθρώπινη φύση βρίσκεται στή μεγαλύτερη της ἔνταση καί δυναμική, ὅταν ἐγκαθίσται ἡ ψυχή στό σῶμα -ἔμβρυο - ἤ ὅταν ἀποχωρίζεται ἀπό αὐτό -λείψανο. Οἱ δύο αὐτές καταστάσεις εἶναι οἱ μοναδικές πού ὁ ἄνθρωπος δέν ἁμαρτάνει. Τότε πού αὐτός δέν ἔχει φωνή τοῦ ἀναγνωρίζουμε ἐμεῖς τήν ταυτότητα. Καταστρέφοντας καί τά ἔμβρυα καί τά ὀστᾶ εἶναι σάν νά καταστρέφουμε τήν ἀνθρώπινη ταπείνωση.
Τό γεγονός τοῦ θανάτου στήν Ἐκκλησία δέν ἀντιμεωπίζεται ὡς μεμονωμένο γεγονός -κάποιος πέθανε - ἀλλά ὡς ἐκκλησιαστικό καί κοινωνικό γεγονός -κάποιος μᾶς ἔφυγε καί ἡ ἀναχώρησή του ἔχει ἄμεση σχεση μέ τή ζωή μας.
δ. Νά ἀποτυπώση τό θεολογικό βίωμά της στήν πρᾶξι της.
Ἡ λογική της πρέπει νά εἶναι ἡ λογική τοῦ σεβασμοῦ, ἡ δέ πρακτική της ἀπόλυτα ξεκομμένη ἀπό κάθε χρηματική ἤ οἰκονομική ἀντίληψι καί ἐντελῶς ξένη ἀπό πάσης φύσεως συναλλαγές, συμφωνίες καί διαπραγματεύσεις.
«Κηδεία» σημαίνει τήν τελευταία καί ἱερότερη φροντίδα μας στόν νεκρό. Ἐτυμολογικά προέρχεται ἡ λέξις ἀπό τό ρῆμα «κήδομαι» φροντίζω. Ὅταν κάποιον θέλεις νά τόν φροντίσεις, τότε οὔτε τήν ἱερότητά του περιορίζεις οὔτε καί τή φυσική ὑπόστασή του λιγοστεύεις. Ἀρνεῖσαι τή βία ἐπάνω του, ὄχι γιά νά μή πονέση τό σῶμα του, ἀλλά γιά νά μή πονέση ἡ ψυχή σου.
Μέ τήν ταφή ὅμως, ὅταν αὐτή γίνεται ὅπως πρέπει, μποροῦν οἱ συγγενεῖς νά πάρουν τεράστια ἐλπίδα· αἰσθάνονται ὅτι ὁ ἄνθρωπός τους ὑπάρχει, κάπου εἶναι καί κάτι περιμένει· σίγουρα δέν τέλειωσε. Ὅσο τό σῶμα διατηρεῖται καί δέν τελειώνει, τόσο καί ἡ αἴσθηση τῆς ψυχῆς συνεχίζει νά ὑπάρχει μέσα μας καί νά μᾶς ὑποβοηθῆ στήν ἀνάμνησί της. Ἡ ταφή μπορεῖ νά εἶναι ἀρχή ζωῆς, σπορά.
Κάθε μνημόσυνο, κάθε ἀνάμνηση, κάθε προσευχή, κάθε τρισάγιο, κάθε ψυχοσάββατο εἶναι ἕνα πότισμα σ᾿ αὐτούς τούς σπόρους πού ὑπάρχουν μέσα στήν γῆ, στούς κήπους, στά περιβόλια τῶν κοιμητηρίων. Ἡ Ἐκκλησία μας φυτεύει κάθε σῶμα μέ ἱερά αἰσθήματα, ὄχι μόνο ἀνθρώπινα, ἀλλά κατ᾿ ἐξοχήν πνευματικά καί ἐκεῖ ἐναποθέτει ὅλη της τήν πίστι καί ὅλη μας τήν ἐλπίδα στήν αἰωνιότητα καί στήν ἀνάστασι κατεβάζοντας τόν κάθε σπόρο, τό κάθε σῶμα, μέσα στά σπλάγχνα τῆς γῆς. Ἄν τά καίγαμε τά σποράκια, ὅσο νερό καί νά ρίχναμε ἀπό πάνω ποτέ δέν θά βλάσταιναν.
Γιά τήν Ἐκκλησία δέν εἶναι πτώματα τά νεκρά σώματα. Οὔτε εἶναι κόκκαλα τά ἀπομεινάρια τῶν λειωμένων πτωμάτων. Γιά τήν κοινωνία μπορεῖ νά εἶναι κάτι τετοιο ἤ νά εἶναι ὀστᾶ. Γιά μᾶς ὑπάρχει ἡ ἱερή λέξις λείψανα· αὐτή περιγράφει τήν οὐσία τους, διότι αὐτή ὑπογραμμίζει τήν ὕπαρξι τῆς ψυχῆς καί τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεώς της.
Ἡ Ἐκκλησία, λοιπόν, ἀρνεῖται τήν καύση, γιατί ἀρνεῖται τό ἀνθρώπινο τέλος καί τή βία πάνω στόν ἄνθρωπο. Ἐπιλέγει τήν ταφή, γιατί ἔχει πίστι καί ἐλπίδα στό αἰώνιο μέλλον τοῦ ἀνθρώπου καί ἀναθέτει στήν φύσι τήν εὐθύνη τῆς φυσιολογικῆς φθορᾶς τοῦ φυσικοῦ παρόντος τοῦ ἀνθρώπου.

6. Συμπεράσματα
Ὁ σύγχρονος κόσμος θέλει νά κάψει τούς νεκρούς. Τούς λειπει τό αἰώνιο, τό θεϊκό, ἡ τιμή τοῦ ὑλικοῦ, τό ἐπέκεινα, τό μετά ταῦτα. Ἀρνεῖται τουλάχιστον νὰ σκεφθῆ τήν ζωή πού ὑπάρχει χωρίς ὅμως νά φαίνεται. Οὔτε στά σπλάγχνα ὡς ἔμβρυο τήν δέχεται, οὔτε στόν τάφο ὡς λείψανο, οὔτε στήν σκέψι ὡς αἰώνιο προόσωπο, οὔτε στόν πόθο ὡς ὑπέρτατη ἀξία, οὔτε στήν ψυχή ὡς χάρι θεώσεως. Τά δεσμά του ἐδῶ καί τώρα σπάζουν μόνο κάτω ἀπό τήν πίεσι τῆς αἰώνιας ἀλήθειας.
Καῖμε ὅ,τι ἔχει ἀξία, ὀμορφιά καί ζωή. Ὅ,τι ἔχει χρόνο μέσα του καί διάρκεια. Καῖμε τά δάση, καῖμε τίς περιουσίες μας, καῖμε τίς αἰώνιες ἀξίες μέ τούς νόμους, καῖμε τίς παραδόσεις μας (ἀποποινικοποίησις τῆς μοιχείας, νομιμοποίησις τῶν ἀμβλώσεων κ.λπ.). Τώρα θέλουμε νά καῖμε καί τά σώματά μας. Ὅταν κάψουμε τήν ὑπόμνησι τῆς αἰώνιας προοπτικῆς καί τοῦ θανάτου μας, θά ἔχουμε προσδώσει στό τοπίο τῆς ζωῆς μας τήν εἰκόνα πού ἀντικρύζουμε μπροστά σέ ἕνα καμμένο δάσος. Ἡ Ἐκκλησία δυσκολεύεται νά ἐνταχθῆ σέ μιά τέτοια λογική.
Πνεύμονες τῆς ζωῆς εἶναι τά δάση. Πνεύμονες τῆς ψυχῆς εἶναι τά λείψανα. Στά μοναστήρια μποροῦμε νά συναντήσουμε τήν πεμπτουσία τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως. Τά κεντρικά τους σημεῖα, ἐκεῖ πού διαφυλάσσεται ὁ πνευματικός θησαυρός τους εἶναι τό ἱερό θυσιαστήριο, οἱ λειψανοθῆκες καί τό ὀστεοφυλάκιο. Στό πρῶτο ἐπιτελεῖται τό μυστήριο -προσφέρεται ὁ Θεός- ἀπό τό δεύτερο προχέεται ἡ χάρις τῶν ἁγίων- προβάλλει ἡ Ἐκκλησία- καί τό τρίτο ἀποτελεῖ τό Πανεπιστήμιο τῆς ἐν Χριστῷ φιλοσοφίας, τό ἐργαστήριο τῆς μνήμης τοῦ θανάτου -ἀναδύει τό πρόσωπο. Καί τά τρία ἔχουν λείψανα. Καί τά τρία δέν θά ὑπῆρχαν, ἂν ἡ Ἐκκλησία υἱοθετοῦσε τήν καῦσι τῶν νεκρῶν της. Ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά ἀπορρίψη τήν παράδοσί της, δέν μπορεῖ νὰ προδώση τήν ἐμπειρία καί τήν πίστι της· ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά κάψη τά σπλάγχνα καὶ νὰ ἀρνηθῆ τὸν ἑαυτό της.

Πηγή: http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/nikolaos/index.htm

Συνεργὸς σὲ δολοφονίες ἀπὸ τὸ τσιγάρο!

τοῦ Τζὸ Ἔστερχας

Εἶμαι σεναριογράφος δεκατεσσάρων κινηματογραφικῶν ταινιῶν. Ἐπὶ πλέον, ὑπῆρξα σὲ ὅλη μου τὴν ζωὴ μανιώδης καπνιστὴς καὶ πολλοὶ ἥρωες τῶν ἔργων μου κάπνιζαν. Ζητῶ συγγνώμη τώρα ὡς συνένοχος στὴν ἔμμεση ἀπόπειρα δολοφονίας -διὰ τῆς μιμήσεως- τοῦ φιλοθεάμονος κοινοῦ μου.

Ἔμαθα πρὶν δεκαοκτὼ μῆνες ὅτι πάσχω ἀπὸ καρκῖνο τοῦ λάρυγγος. Μιλῶ μετὰ βίας, δὲν μπορῶ νὰ ἀναπνεύσω, νὰ καταπιῶ. Λοιπόν: τὸ κάπνισμα δὲν εἶναι ἀναφαίρετο δικαίωμα τοῦ καθενός μας. Θὰ ἔπρεπε νὰ θεωρῆται ἐξ ἴσου παράνομο μὲ τὴν ἡρωΐνη...

Διαφημίζουμε ὅμως καὶ τὴν βιομηχανία ἐκείνη, ἡ ὁποία εὐθύνεται γιὰ τὸν θάνατο 10.000 ἀνθρώπων σὲ καθημερινὴ βάσι. Κρυβόμαστε πίσω ἀπὸ τὴν «ἐλευθερία τῆς δημιουργίας» καὶ βλέπουμε τοὺς ἠθοποιοὺς νὰ καπνίζουν τὴν ὥρα ποὺ γυρίζουν τὴν συγκεκριμένη σκηνή, διότι εἶναι τόσο ἐξηρτημένοι, ποὺ βγάζουν τὸ τσιγάρο ἀπὸ τὴν τσέπη τους καὶ λένε συγχρόνως τὴν «ἀτάκα» τους.

Δὲν εὔχομαι σὲ κανένα νὰ πάθη ὅ,τι ἐγώ, ἀλλὰ ἱκετεύω νὰ πάψη τὸ Χόλλυγουντ νὰ ἐπιβάλλη τὴν θανατηφόρο γνώμη του στὸν κόσμο.

Δημογραφικό, ὥρα μηδέν!

τοῦ Στεφάνου Σωτηρίου

Τὸ δημογραφικὸ εἶναι τὸ σημαντικώτερο ἐθνικό, κοινωνικὸ καὶ οἰκονομικὸ πρόβλημα, ποὺ ἀντιμετώπισε τὸ νεώτερο ἑλληνικὸ κράτος. Καὶ ἐνῷ ὅλοι τὸ ἀναγνωρίζουν, κρατικοί, δημοτικοὶ καὶ ἐπιχειρηματικοὶ φορεῖς, διαπιστώνουμε ὅτι ὅλο αὐτὸ τὸ ἐνδιαφέρον καὶ οἱ κραυγὲς δὲν εἶναι παρὰ μόνο μία φλυαρία. Λόγος νὰ γίνεται! Ἀπὸ πράξεις ὅμως τίποτε.
Ἂς δοῦμε, λοιπόν, ἀναλυτικῶς πῶς ἔχουν τὰ πράγματα καὶ ποῦ βαδίζουμε.

α) Ὑπογεννητικότης
Ἡ ὑπογεννητικότης στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἡ τρίτη στὸν κόσμο μὲ 0,9 παιδιὰ ἀνὰ οἰκογένεια (οὔτε ἕνα παιδὶ δηλαδή) μαζὶ μὲ τὴν δικαιολογημένη ἀπὸ τὸν 10ετῆ πόλεμο καὶ τὴν πρωτοφανῆ μόλυνσι Σερβία, καὶ τὴν Βουλγαρία.

β) Ἐκτρώσεις
Οἱ ἐκτρώσεις, ποὺ ξεπερνοῦν τὶς 250.000 τὸν χρόνο, φέρνουν ἐπίσημα τὴν Ἑλλάδα στὴν τρίτη θέσι παγκοσμίως, μετὰ τὴν Σερβία (ἐκεῖ σὲ ὡρισμένες περιοχὲς τὶς ἐπιβάλλουν πλέον οἱ γιατροὶ ἐλέῳ ΝΑΤΟ) καὶ τὴν Βραζιλία.

γ) Ἀνικανότης συλλήψεως
Ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν ἐκτρώσεων, τοῦ τρόπου ζωῆς καὶ τῆς καταναλώσεως ἀλκοὸλ καὶ διαφόρων οὐσιῶν, πολλὲς ἀπὸ τὶς Ἑλληνίδες, ποὺ κάνουν οἰκογένεια, ἀδυνατοῦν πλέον νὰ ἀποκτήσουν παιδί, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑπάρχουν σήμερα πάνω ἀπὸ 250.000 ζευγάρια, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ τεκνοποιήσουν, οὔτε κἂν μὲ τὶς τεχνητὲς μεθόδους γονιμοποιήσεως. Ἔρευνα τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν ἔδειξε ὅτι τὸ 42% τῶν νέων μεταξὺ 11 καὶ 18 ἐτῶν κάνουν κατάχρησι ἀλκοὸλ τοὐλάχιστον δύο φορὲς τὴν ἑβδομάδα.

δ) Μείωσις τῶν γάμων καὶ αὔξησις τῶν διαζυγίων
Ὀφείλεται στὸν σύγχρονο τρόπο ζωῆς καὶ στὰ πρότυπα ποὺ προβάλλουν τὰ ἑλληνικὰ ΜΜΕ, ὅπως τὴν μονογονικὴ οἰκογένεια (δηλαδὴ δὲν χρειάζεται νὰ κάνης οἰκογένεια γιὰ νὰ κάνης παιδί), τὸ ἕνα παιδί, τὴν ὁμοφυλοφιλία γιὰ τὸν ἄνδρα καὶ τὴν σεξουαλικὴ ἀσυδοσία γιὰ τὴν γυναίκα, ὡς πάγιο μέσο γιὰ καρριέρα καὶ κοινωνικοοικονομικὴ ἄνοδο κ.λπ.!
Σήμερα οἱ νέοι πρέπει νὰ φθάσουν τὰ 35 καὶ τὰ 40 γιὰ νὰ θεωρήσουν ὅτι εἶναι ὥριμοι νὰ παντρευτοῦν. Ἡ γόνιμη ἡλικία τῆς γυναίκας ὅμως κλείνει μετὰ τὰ 46 χρόνια της, ἐνῷ κάθε γέννησις μετὰ τὰ 30 αὐξάνει μαθηματικῶς τὶς πιθανότητες νὰ γεννηθῆ τὸ παιδὶ μὲ πρόβλημα. Μὴ ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Ἑλλὰς βρίσκεται στὴν πρώτη θέσι τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως στὰ παιδιὰ μὲ εἰδικὲς ἀνάγκες, ἀφοῦ 700.000 ἑλληνικὲς οἰκογένειες ἔχουν μέλη μὲ εἰδικὲς ἀνάγκες (μὲ ἐκ γενετῆς καὶ ἐπίκτητη ἀναπηρία).

ε) Ἀλλαγὴ νοοτροπίας
Οἱ γυναῖκες ἀρνοῦνται νὰ παντρευτοῦν ἄνδρες σὲ ὀρεινὲς περιοχές, ἐπειδὴ οἱ ἄνδρες εἶναι κτηνοτρόφοι! Ποιός ξεχνάει τὴν εἰσαγωγὴ γυναικῶν ἀπὸ τὴν Βουλγαρία, ποὺ ἔκανε τὸ 1997 ὁ δήμαρχος Ὀρεστιάδος, γιὰ νὰ νυμφεύση πολλοὺς νέους ἀγροτοκτηνοτρόφους τῆς περιοχῆς του; Κι αὐτὸ ὅταν στὴν Ἑλλάδα ἡ ἀπογραφὴ (καὶ κάθε ἀπογραφή) ἔδειξε ὅτι οἱ γυναῖκες ἀποτελοῦν τὸ 51,11% (ἤτοι 5.322.022) ἔναντι τοῦ 48,89% (ἤτοι 5.176.834) τῶν ἀνδρῶν. Ποιός δὲν εἶδε στὶς 24/9/01 σὲ ὅλα τὰ ΜΜΕ τὸν δήμαρχο Πινδαίων νομοῦ Τρικάλων, ποὺ ἔκανε τὸ ἴδιο γραφεῖο συνοικεσίων, αὐτὴν τὴν φορὰ μὲ τὸν Δῆμο Κορυτσᾶς Ἀλβανίας, γιὰ νὰ νυμφεύση τοὺς 70 ἄνδρες τοῦ δήμου του; Ποιός δὲν ἄκουσε τὴν κραυγὴ τοῦ Σφακιανοῦ ἱερέως, π. Γεωργίου Χιωτάκη, γιὰ τοὺς 40 ἀνύπαντρους νέους κτηνοτρόφους τῆς ἐνορίας του; Ἴδια διαπίστωσις ὑπάρχει γιὰ ὁλόκληρη τὴν ἑλληνικὴ ὕπαιθρο. Ὑπάρχουν ἀμέτρητες χιλιάδες ἄνδρες σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα (ἀγροτοκτηνοτρόφοι), ποὺ δὲν βρίσκουν γυναῖκες νὰ κάνουν οἰκογένεια!
Ἀνησυχητικὸ δεῖγμα νοοτροπίας εἶναι ἡ ἀνακοίνωσις τῆς Ἑνώσεως Πλαστικῶν Χειρουργῶν στὶς 13/5/01, ὅτι 20.000 Ἑλληνίδες ἔχουν μεγαλώσει τὸ στῆθος τους μὲ σιλικόνη χάριν εὐμορφίας καὶ σεξουαλικότητος (!), ἐνῷ πάνω ἀπὸ 10.000 γυναῖκες ὑποβάλλονται κατ’ ἔτος σὲ ἐπεμβάσεις αἰσθητικῆς!
Περισσότερο ἀνησυχητικὴ καὶ ἀκατανόητη εἶναι ἡ ἐπαμφοτερίζουσα στάσις τῶν ἑταιρειῶν ἐργοδοσίας. Ἀπὸ τὴν μιὰ κατανοοῦν τὸ δημογραφικὸ λόγῳ τῆς ἐπιπτώσεως ποὺ ἔχει στὸ κόστος τοῦ ἐργατικοῦ δυναμικοῦ, στὴν αὔξησι τῶν ἀσφαλιστικῶν συνδρομῶν κ.λπ., ἀλλὰ ταυτοχρόνως ἐπιθυμοῦν νὰ πιέζουν τὶς γυναῖκες, ποὺ ἐργάζονται, νὰ μὴ παντρευτοῦν καὶ νὰ μὴ ἀποκτήσουν τέκνα διότι θὰ χρεωθῆ ἡ ἑταιρεία μὲ τοὺς 5 μῆνες τῆς μητρικῆς ἀδείας!

στ) Γήρανσις τοῦ πληθυσμοῦ
Ὁ ἑλληνικὸς πληθυσμὸς τῆς Ἑλλάδος τὸ 2025 ἀναμένεται νὰ συρρικνωθῆ στὰ 6,5 ἕως 7,2 ἑκ. ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν 11.000.000 κατοίκων τῆς χώρας. Τὸ σοβαρώτερο ὅμως εἶναι ὅτι ἐξ αὐτῶν τῶν Ἑλλήνων οἱ περισσότεροι θὰ εἶναι περασμένης ἡλικίας καὶ θὰ μετριοῦνται στὰ δάκτυλα ὅσοι θὰ μποροῦν νὰ τεκνοποιήσουν πλέον. Τὰ Ἑλληνόπουλα μέχρι 14 ἐτῶν θὰ ἀποτελοῦν τὸ 2020 τὸ 14,9% τοῦ πληθυσμοῦ τῶν Ἑλλήνων, ἀπὸ 16,4% σήμερα. Συμφώνως μὲ στοιχεῖα, ποὺ ἔδωσε στὴν δημοσιότητα ἡ Ἑλληνικὴ Γεροντολογικὴ Ἑταιρεία στὶς 23/1/02, οἱ γέροντες (ἄνω τῶν 65 ἐτῶν) ἦσαν τὸ 2002 τὸ 19% τοῦ πληθυσμοῦ, τὸ 2020 θὰ φθάσουν τὸ 25% καὶ τὸ 2035 τὸ 31,7%.

ζ) Φυλετικὴ ἀλλοίωσις

Ἡ ἀλλοίωσις ἀπὸ τὸν προβλεπόμενο καταιγισμὸ λαθρομεταναστῶν ἀπὸ τὴν ἀνατολὴ λόγῳ τῆς καλπαζούσης γεννητικότητος (τὸ Ἰράκ, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ θρέψη τὰ σημερινὰ 20 ἑκ. πολιτῶν του, θὰ διπλασιάση τὸν πληθυσμό του, τὸ Ἰρὰν θὰ φθάση τὰ 100 ἑκ., ἡ Τουρκία τὰ 85, τὸ Πακιστάν, τὸ Μπαγκλαντές, ἡ Αἴγυπτος κ.λπ. θὰ διπλασιάσουν τοὺς πληθυσμούς τους) θὰ ἐμφανίση τὸ 30% τῶν κατοίκων τῆς Ἑλλάδος μουσουλμανικοῦ θρησκεύματος, χωρὶς νὰ ἐννοῆται ὅτι τὸ ὑπόλοιπο 70% τῶν χριστιανῶν θὰ εἶναι Ἕλληνες (Οἱ Ἀλβανοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι κ.λπ. χριστιανοὶ θὰ κυμαίνωνται στὰ 2 περίπου ἑκ.) καὶ χωρὶς νὰ ὑπολογίζωνται τὰ ἀπρόοπτα, ὅπως πόλεμοι, ἐξεγέρσεις, ἀλλαγὲς καθεστώτων, ποὺ συνοδεύονται ἀπὸ ἐκρήξεις διώξεων καὶ μεταναστεύσεως. Ἔτσι, ἀπὸ τὰ 11 ἕως 11,5 ἑκ. κατοίκων τῆς Ἑλλάδος, τὰ 6,5 ἕως 7,2 ἑκ. θὰ εἶναι οἱ σεβάσμιοι καὶ ἀσπρομάλληδες Ἕλληνες, περὶ τὰ 3 ἑκ. μετανάστες ἀπὸ τὸ Μπαγκλαντές, τὸ Πακιστάν, τὸ Ἀφγανιστάν, τὴν Σρὶ Λάνκα, τὴν Ἰνδονησία κ.λπ. καὶ περὶ τὰ 2 ἑκ. οἱ χριστιανοί Βαλκάνιοι γείτονές μας.
Μὴ ξεχνᾶμε πόσο εὔκολο εἶναι νὰ ὑπάρξη ἐθνικὴ ἀλλοίωσις, ἱδίως σὲ εὐαίσθητες περιοχές, ἔχοντας πολλαπλᾶ παραδείγματα ἀπὸ τὴν παγκόσμια ἱστορία καὶ πιὸ πρόσφατα αὐτὰ τοῦ Ἰσραήλ, ὅταν τὸ 1948 στὴν Παλαιστίνη κατοικοῦσαν μόνον 78.000 Ἰσραηλῖτες καὶ σήμερα ξεπερνοῦν τὰ 5 ἑκ.
Μὴ ξεχνᾶμε πὼς ἡ ἐγκατάστασις Τσάμηδων, Σκοπιανῶν ἢ Βουλγάρων προπαγανδιστῶν κατόχων πράσινης κάρτας μετανάστη, ἄρα καὶ δικαιώματος νὰ ἀγοράσουν σπίτια καὶ χωράφια στὴν Ἤπειρο, Δυτικὴ Μακεδονία καὶ Θράκη, εἶναι καὶ τὸ πρῶτο βῆμα γιὰ τὴν ἀπόσπασι τῆς Βορείου Ἑλλάδος ἀπὸ τὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα!
Ἡ ἑλληνικὴ διοίκησις ὑποβάθμισε συστηματικῶς τὸ δημογραφικὸ ἀπὸ τὸ 1993, ποὺ ἐξεδόθη τὸ πόρισμα τῆς διακομματικῆς ἐπιτροπῆς τῆς Βουλῆς, καὶ ἐντεῦθεν, μετατρέποντάς το σὲ ἁπλὸ λογιστικὸ πρόβλημα, ποὺ ἔλεγε ὅτι οἱ λαθρομετανάστες θὰ μᾶς λύσουν τὸ δημογραφικὸ (διάβαζε ἀσφαλιστικό) μὲ τὴν νομιμοποίησί τους (δηλώσεις πρωθυπουργοῦ Σημίτη, ὑπουργοῦ Γιαννίτση, πρωθυπουργικοῦ συμβούλου Σπράου, ποὺ οὔτε λίγο οὔτε πολὺ μᾶς εἶπε ὅτι γιὰ τὴν ἀσφαλιστικὴ κατάρρευσι φταῖνε οἱ συνταξιοῦχοι, ποὺ ζοῦν πολύ, καὶ ὄχι ἡ ὑπογεννητικότης καὶ ἡ λεηλασία τῶν ταμείων ἀπὸ τὸ ΠΑ.ΣΟ.Κ.)!

η) Τὸ κλείσιμο τῶν σχολείων

Ἡ στατιστικὴ ὑπηρεσία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ἀνεκοίνωσε στὴν ἀρχὴ τῆς σχολικῆς χρονιᾶς 2001-2002 τὸ κλείσιμο 586 σχολείων, ἀπὸ τὸ 1995 ἕως τὸ 2000. Μόνο τὸ 2000 ἔκλεισαν 136 δημοτικὰ σχολεῖα καὶ συγχωνεύτηκαν 176 γυμνάσια καὶ λύκεια (900 οἱ συγχωνεύσεις τὴν ἑπταετία 1995-2002).
Ἡ Ἑλλὰς εἶχε 813.353 μαθητὲς στὸ δημοτικὸ τὸ 1990. Τὸ 2000 οἱ μαθητὲς δημοτικοῦ ἔφθασαν στὶς 643.457, δηλαδὴ 170.000 λιγώτεροι μέσα σὲ μιὰ δεκαετία! Τὰ δημοτικά, τὸ 1999, ἦσαν 7.653, ἐνῷ τὸ 2000 ἔφθασαν τὰ 5.367, χίλια τριακόσια λιγώτερα σὲ μιὰ δεκαετία! Σὲ λίγο θὰ κλείσουν καὶ τὰ στρατόπεδα, διότι ὁ ἀριθμὸς τῶν στρατευσίμων ἔχει πέσει σὲ τέτοιο βαθμό, ποὺ δὲν ἐπαρκεῖ οὔτε γιὰ τὴν φύλαξι τῶν σκοπιῶν!

θ) Ἡ ἀφομοίωσις καὶ ἔνταξις τῶν ἀλλοδαπῶν στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία
Οἱ ἀλλοδαποὶ μαθητὲς αὐξήθηκαν σὲ μιὰ 5ετία κατὰ 300%. Τὸ 2000 φοιτοῦσαν στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα ὅλων τῶν βαθμίδων 112.877 ἀλλοδαποὶ μαθητές, μὲ προοπτικὴ νὰ φθάσουν τὶς 450.000 τὸ 2020 καὶ τὶς 600.000 τὸ 2031, ἐνῷ τότε οἱ Ἕλληνες μαθητὲς θὰ ξεπερνοῦν μετὰ βίας τὶς 300.000!
Προϋπόθεσις γιὰ νὰ προσαρμοσθοῦν ἢ νὰ ἀφομοιωθοῦν ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία αὐτοὶ οἱ μαθητές, εἶναι ὁπωσδήποτε ὁ ἀσπασμὸς τοῦ τρόπου ζωῆς, τῶν ἠθῶν καὶ τῶν παραδόσεων, τόσο τῶν θρησκευτικῶν ὅσο καὶ τῶν πολιτισμικῶν (ἑλληνορθόδοξος πολιτισμός) καὶ φυσικὰ τὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο. Γίνεται ἀντιληπτὸ ὅτι γιὰ τὴν πληθώρα τῶν μεταναστῶν ἀπὸ τὴν Ἀσία καὶ τὴν Ἀφρικὴ μὲ διαμορφωμένη ἰσλαμικὴ κουλτούρα, εἶναι ἀδύνατη ἡ κοινωνικὴ ἔνταξις, πόσο μᾶλλον ἡ ἀφομοίωσις. Ἤδη καὶ σήμερα βλέπουμε τὴν γκετοποίησι τῶν πληθυσμῶν αὐτῶν στὴν Ἀθήνα καὶ ἀλλοῦ καὶ τὴν ἀρνητικὴ ἕως ἀνύπαρκτη συμμετοχή τους στὰ κοινά, ἀκόμη καὶ τοῦ ἀμέσου ἐνδιαφέροντός τους.
Ἀρνητικὴ σὲ μεγάλο βαθμὸ εἶναι καὶ ἡ ἔνταξις τῶν βαλκανίων γειτόνων μας, διότι αὐτὸν τὸν καιρὸ περνοῦν τὴν κοινωνικὴ φάσι τοῦ ἐθνικισμοῦ καὶ τοῦ σωβινισμοῦ, ἐνῷ πολλοὶ κατευθύνονται ἀπὸ μυστικὲς ὑπηρεσίες ἄλλων χωρῶν.

ι) Ἡ ἐξαφάνισις τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους
Ὅλα τὰ ἀνωτέρω δείχνουν ὅτι ἔχουμε ἤδη περάσει τὴν κόκκινη γραμμή. Εἴμαστε στὸ δώδεκα καὶ πέντε καὶ δὲν χρειάζονται ἁπλῶς βοηθητικὰ μέτρα ἀλλὰ ἐπαναστατικά, θὰ λέγαμε.
Ἡ τελευταία ἔκθεσις τοῦ Ο.Η.Ε. μιλάει γιὰ 153 ἑκ. μετανάστες ἀπὸ τὴν Ἀφρικὴ καὶ τὴν Ἀσία, ποὺ θὰ εἰσβάλουν στὴν Ε.Ε. τὰ ἑπόμενα 15 χρόνια. Ἀστρονομικὸς ἀριθμός! Καὶ ἂν σκεφθῆ κανεὶς ὅτι πύλη εἰσόδου γιὰ τοὺς ἐξ Ἀνατολῶν εἶναι ἡ Ἑλλάς, μπορεῖ εὐκόλως νὰ ἀντιληφθῆ τὸ τεράστιο κοινωνικὸ πρόβλημα ποὺ θὰ ὑπάρξη, τὴν ἀνεργία, τὴν φτώχεια, τὰ ναρκωτικά, τὰ ἐγκλήματα, τὰ ὁποῖα εἶναι συνέπεια τῆς ἐξαθλιώσεως, καὶ τὶς ἀσθένειες.

ια) Ἐγκληματικότης
Τὰ βαρέα ἐγκλήματα τῶν ἀλλοδαπῶν (καὶ ὄχι τὰ πλημμελήματα καὶ τὰ ἁπλᾶ παραπτώματα, ὅπως τὰ παράνομα παρκαρίσματα καὶ μικροτρακαρίσματα, γιὰ τὰ ὁποῖα σέρνονται στὴν ἀστυνομία καθημερινῶς οἱ Ἕλληνες), συμφώνως πρὸς ἔκθεσι τοῦ Ὑπουργείου Δημοσίας Τάξεως, τὴν ὁποία ἐδημοσίευσε τὸ «Ποντίκι» στὶς 9/9/99, ἔφθανε τὸ 72% τοῦ συνόλου τῆς χώρας, ἐνῷ οἱ ἀλλοδαποί, τὸ 1988, ἀποτελοῦσαν ἐπισήμως μόνον τὸ 5% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ἑλλάδος.
Τὸ 2002, τὸ ποσοστὸ τῶν ἀλλοδαπῶν εἶχε αὐξηθῆ στὸ ἀνεπίσημο 20% περίπου τοῦ πληθυσμοῦ καὶ βάσει στοιχείων τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας (Ἐλ. Τύπος, 31/12/01) οἱ ἀλλοδαποὶ ἀποτελοῦσαν τὸ 45% (3.538 ἄτομα) τῶν φυλακισμένων στὶς ἑλληνικὲς φυλακές, φυλακισμένοι ὅλοι γιὰ βαρειὰ ἐγκλήματα, ὅπως φόνοι, βιασμοί, ναρκωτικά, ἀπάτες, ληστεῖες καὶ παραχαράξεις.

ιβ) Τὰ τροχαῖα
Ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἡ πρώτη χώρα στὴν Εὐρώπη σὲ ἀριθμὸ θυμάτων ἀπὸ τροχαῖα ἀτυχήματα. Περίπου μία κωμόπολις τῶν 2.500 ἀνθρώπων ξεκληρίζεται κάθε χρόνο. Σκοτώνονται κυρίως νέοι ἄνθρωποι, θάνατοι ποὺ δὲν μειώνουν μόνο τὸν πληθυσμὸ τῆς χώρας μας, ἀλλὰ τῆς ἀφαιροῦν τὴν προοπτικὴ τῆς δημογραφικῆς ἀναπτύξεως. Αὐτοὶ δηλαδὴ οἱ νέοι ἄνθρωποι δὲν πρόκειται νὰ κάνουν παιδιά. Τὸ 1995 ἦταν ἡ χειρότερη χρονιὰ γιὰ τὰ τροχαῖα. Σκοτώθηκαν 4.038 ἄνθρωποι, ἐνῷ ἀπὸ τοὺς τραυματισμοὺς παρουσίασαν προσωρινὴ ἢ μόνιμη ἀναπηρία πάνω ἀπὸ 15.000.
Οἱ ἀλλοδαποὶ συμβάλλουν σὲ μεγάλο καὶ συνεχῶς αὐξανόμενο βαθμὸ στὰ βαρέα τροχαῖα. Χαρακτηριστικὴ ὑπῆρξε ἡ δήλωσις τοῦ διοικητοῦ τῆς Τροχαίας Ἀττικῆς, κ. Τζέκη, στὸν ραδιοφωνικὸ σταθμὸ «Σκάϊ» στὶς 25/10/01, ὅτι «οἱ ἐξ Ἀλβανίας ὁδηγοὶ ἔχουν κυκλοφοριακὴ ἀγωγὴ νηπίων»! Οἱ ὁδηγοὶ αὐτοὶ ὁδηγοῦν παλαιὰ κυρίως αὐτοκίνητα, χωρὶς νὰ ἔχουν περάσει τεχνικὸ ἔλεγχο, καὶ ἀποτελοῦν τὸν φόβο καὶ τὸν τρόμο τῶν Ἑλλήνων ὁδηγῶν, τόσο γιὰ τὴν ζωή τους ὅσο καὶ γιὰ τὴν περιουσία τους, ἀφοῦ εἶναι ὅλα ἀνασφάλιστα.

ιγ) Οἱ ἀσθένειες
Οἱ ἀσθένειες, ποὺ εἶχαν ἐξαφανισθῆ καὶ σήμερα ἀποτελοῦν τεράστιο κίνδυνο, ὀφείλονται ἀποκλειστικῶς στοὺς λαθρομετανάστες. Τὸ Ὑπουργεῖο Ὑγείας εἶχε ἀνακοινώσει ὅτι στὴν χώρα μας ὑπάρχουν 300.000 φορεῖς ἡπατίτιδος Β καὶ 50.000 ἡπατίτιδος C, ποὺ ὀφείλονται ἀποκλειστικῶς στὴν εἴσοδο μεταναστῶν ἀπὸ τὴν Ἀλβανία (Ἀλβανῶν καὶ Βορειοηπειρωτῶν, οἱ ὁποῖοι παραδόξως ἐργάζονται σὲ φούρνους, ζαχαροπλαστεῖα καὶ ἐστιατόρια).
Ἡ φυματίωσις ἔχει κάνει ἀπειλητικὰ τὴν ἐμφάνισί της, ἀνθεκτικὴ πλέον στὰ γνωστὰ ἀντιβιοτικά, ἐνῷ ἐμφανίζονται καὶ τροπικὲς ἀσθένειες, ὅπως σπληνικοὶ καὶ αἱμορραγικοὶ πυρετοί (παρόμοιοι μὲ τὸν ἔμπολα, ποὺ θερίζει τὴν Ἀφρική), ποὺ ὀφείλονται σὲ τροπικὰ παράσιτα, τὰ ὁποῖα φέρνουν οἱ λαθρομετανάστες.
Τὰ ναρκωτικὰ καὶ τὸ Ἔϊτζ, ἀπὸ πρόσφατη ἔρευνα τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἔχουν φθάσει στὸ ἀποκορύφωμα. Ὑπάρχουν 100.000 ὀροθετικοὶ στὴν Ἑλλάδα, οἱ ὁποῖοι σὲ περίοδο 9 ἐτῶν θὰ ἐκδηλώσουν τὴν ἀσθένεια καὶ θὰ πεθάνουν. Ὡς τότε θὰ ἔχουν μεταδώσει τὸν ἰὸ σὲ ἄλλους 200.000 ἢ 300.000 Ἕλληνες, καὶ πάει λέγοντας.
Ἡ κορυφαία ἀσθένεια ὅμως, ἡ ὁποία θὰ κάνη θραῦσι στὸν ἑλληνικὸ πληθυσμὸ τὰ ἑπόμενα χρόνια, εἶναι οἱ ψυχασθένειες. Ἡ ἀλλαγὴ τρόπου ζωῆς καὶ τὰ πρότυπα ποὺ προβάλλει ἡ τηλεόρασις, ἡ φτώχεια ποὺ θὰ μεγαλώνη, ἡ ἄκρατη πορνογραφία, τὰ ναρκωτικά, τὸ ἀλκοόλ, ἡ διάλυσις τῆς παραδοσιακῆς ἑλληνικῆς οἰκογενείας, μὰ πιὸ πολὺ ἡ ἀνεργία, ἡ ἔλλειψις ὑψηλῆς ἐξειδικεύσεως καὶ ἡ μὴ διαφαινομὲνη προοπτικὴ γιὰ ἕναν νέο, θὰ δώσουν καλπάζουσα ὤθησι στὶς ψυχικὲς ἀσθένειες. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ κίνδυνοι μειώνουν περαιτέρω τὶς πιθανότητες ἐπιβιώσεως τοῦ Ἔθνους μας.

ιδ) Ἀστυφιλία καὶ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες
Ἡ προσωρινὴ δημιουργία χιλιάδων θέσεων ἐργασίας λόγῳ τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων μὲ τὴν παράλληλη μείωσι τοῦ ἀγροτικοῦ πληθυσμοῦ κατὰ 300.000 ἄτομα, ὅπως προέβλεπε τὸ Ὑπουργεῖο Γεωργίας, ὁ κατακερματισμὸς τοῦ κλήρου καὶ οἱ ὁδηγίες τῆς Ε.Ε. νὰ ἀπασχοληθοῦν στὴν βιομηχανία καὶ τὶς ὑπηρεσίες, ἀπώθησαν ὅλους αὐτούς, νέους ἀνθρώπους κατὰ κανόνα, στὴν Ἀθήνα. Οἱ μισοὶ παραμένουν ἄνεργοι, ἐνῷ οἱ ἄλλοι μισοὶ ἀπασχολοῦνται σὲ δευτερεύουσες κυρίως ἐργασίες (π.χ. γκαρσόνια), καὶ τὸ ἡμερομίσθιό τους, λόγῳ πληθώρας ἀνέργων καὶ ἀλλοδαπῶν λαθρομεταναστῶν, εἶναι τόσο, ποὺ τοὺς ἀπαγορεύει νὰ δημιουργήσουν οἰκογένεια.
Ἡ δυναμική, τὴν ὁποίαν ἀνέπτυξαν οἱ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες μὲ τὴν ἀπορρόφησι ζωτικῶν κονδυλίων καὶ τὰ τεράστια ἐλλείμματα-χρέη ποὺ ἐδημιούργησαν, ὁδηγοῦν μαθηματικὰ τὴν ὑπόλοιπη Ἑλλάδα σὲ θάνατο.

Προτεινόμενα βασικὰ μέτρα

α) Ἀναγνώρισις τοῦ ἐπαγγέλματος ΜΗΤΕΡΑ καὶ ΟΙΚΟΚΥΡΑ γιὰ κάθε Ἑλληνίδα ποὺ ἀποκτᾷ ἀπὸ τρία παιδιὰ καὶ ἄνω, μὲ μισθὸ ἀνειδικεύτου ἐργάτου, προσαυξανόμενο κατὰ 20% ἀνὰ τέκνο μέχρις ἐνηλικιώσεως τῶν τέκνων (μεγαλώνοντας τὸ παιδὶ σὲ σπίτι χωρὶς οἰκονομικὰ προβλήματα καὶ μὲ τὴν μητέρα δίπλα του ἔχει λιγώτερες πιθανότητες νὰ πέση στὰ ναρκωτικά, νὰ προσβληθῆ ἀπὸ πνευματικὲς καὶ σωματικὲς ἀσθένειες, νὰ πάθη κατάθλιψι καὶ ψυχασθένεια κ.λπ.).
Ὅταν τὸ κράτος μας ἐξόδεψε, τὸ ἔτος 2001, 30 δισ. δραχμὲς (ὅπως ἀνεκοίνωσε τὸ ἴδιο τὸ Ὑπουργεῖο Ὑγείας) γιὰ τὴν καταπολέμησι ἀσθενειῶν ποὺ ἔφεραν οἱ μετανάστες (φυματίωσι, ἡπατίτιδες κ.λπ.) καὶ θὰ ἔδινε πολλαπλάσια το 2002, 2003 κ.ο.κ., εἶναι παράλογο νὰ διακηρύττη ὅτι «ὅλοι οἱ λαθρομετανάστες εἶναι χρήσιμοι γιὰ τὴν οἰκονομία» (!) ἀντὶ νὰ δίδωνται αὐτὰ τὰ χρήματα γιὰ τὰ ἐπιδόματα καὶ τὸν προτεινόμενο μισθὸ στὶς Ἑλληνίδες μητέρες γιὰ νὰ κάνουν παιδιά.
β) Ἡ ἐξάλειψις τῶν ἐκτρώσεων (ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἡ τρίτη χώρα στὸν κόσμο μὲ ἐκτρώσεις ποὺ πιθανολογεῖται ὅτι ξεπερνοῦν τὶς 200.000 τὸν χρόνο) μὲ παράλληλα γενναῖα μέτρα ὑποστηρίξεως (μισθὸς ἀνειδικεύτου ἀρχικῶς, ἐργασία καὶ κατοικία κατόπιν) τῆς ἄγαμης μητέρας καὶ τοῦ παιδιοῦ.
γ) Δημιουργία εἰδικοῦ «Δημογραφικοῦ Ταμείου», τὸ ὁποῖο θὰ δίνη τοὺς μισθοὺς καὶ τὰ ἐπιδόματα μόνον στοὺς Ἕλληνες. Τὰ κυβερνητικά μέτρα γιὰ τὸ ἐπίδομα τρίτου τέκνου προβλέπουν τὴν ἀπόδοσι αὐτοῦ μέσῳ τῶν ἀσφαλιστικῶν ταμείων, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει ὅτι τὸ μεγαλύτερο ποσοστό τους τὸ εἰσπράττουν ἀλλοδαποί, οἱ ὁποῖοι συνήθως κάνουν το τρίτο παιδί.
Τὸ ἀσφαλιστικὸ εἶναι ταυτόσημο μὲ τὸ δημογραφικό.
Ὑπάρχει ἡ ἀξιολογωτάτη ἔκθεσις τῆς διακομματικῆς ἐπιτροπῆς τῆς Βουλῆς, τὴν ὁποίαν συνέταξαν βουλευταὶ ὅλων τῶν κομμάτων, τὸ 1992, μὲ τὴν ἐπιστημονικὴ συνδρομὴ τοῦ ἀειμνήστου καθηγητοῦ τοῦ Πολυτεχνείου, Δημ. Τζιαφέτα, ἡ ὁποία δυστυχῶς οὐδέποτε ἐφαρμόστηκε, παρὰ τὶς φοβερὲς ἐπισημάνσεις της, καὶ σήμερα εἶναι πλέον ἀργά, ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ σοφὰ μέτρα ποὺ πρότεινε ἡ τότε διακομματική.

Ἐνδιαφέρεται κανεὶς γιὰ τὸ φοβερὸ αὐτὸ πρόβλημα;
Ἀπὸ τοὺς ἐπισήμους καὶ ἐντεταλμένους θεσμικῶς φορεῖς ὄχι! Οἱ μόνες προσπάθειες γίνονται ἀπὸ ἐκκλησιαστικοὺς φορεῖς. Κατὰ τὸ παρελθόν, ἡ Ἐκκλησία ἀνεκοίνωσε τὴν χορήγησι ἐπιδόματος 40.000 δρχ. γιὰ κάθε τρίτο παιδὶ χριστιανῶν στὴν Θράκη. Ὅπως ἀνεκοίνωσε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος, πρὶν ἀπὸ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ μέτρου, τὸ 1999, στοὺς τρεῖς νομοὺς τῆς Θράκης ὑπῆρχαν 106 οἰκογένειες μὲ 3 παιδιά, ἐνῷ τὸ 2000, μὲ τὶς ταπεινὲς 40.000 δραχμὲς τῆς Ἐκκλησίας ἔφθασαν τὶς 316 οἰκογένειες!
Πέρα ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἐκκλησία, γιὰ τοὺς πολυτέκνους ὅλης τῆς Ἑλλάδος, λειτουργεῖ ἡ Πανελλήνιος Ἕνωσις Φίλων τῶν Πολυτέκνων. Ἡ Ἕνωσις ἱδρύθηκε τὸ 1969 ἀπὸ τὸν ἁγιορείτη μοναχὸ Νικόδημο Μπιλάλη καὶ λειτουργεῖ σήμερα ὡς σταθμὸς πρώτων βοηθειῶν γιὰ τοὺς ἀπόρους πολυτέκνους μὲ 6 παιδιὰ καὶ ἄνω, τὶς ἄγαμες μητέρες, ἀλλὰ καὶ ὅσους ἔχουν 5, 4, 3 καὶ 2 παιδιά, σὲ περιπτώσεις χηρείας, ἐγκαταλείψεως καὶ ὀρφάνειας, φυλακίσεως τοῦ πατέρα ἢ τῆς μητέρας γιὰ χρέη, ἀσθενειῶν, καταστροφῶν κ.λπ.
Στὰ χρόνια αὐτά, ἀπὸ τὸ 1969, ἡ ΠΕΦΙΠ ἐξελίχθηκε στὸν μεγαλύτερο κοινωνικό-φιλανθρωπικὸ καὶ ἐθνωφελῆ σύλλογο τῆς Ἑλλάδος. Ἐνίσχυσε μόνο τὴν τελευταία δεκαετία πάνω ἀπὸ 18.000 οἰκογένειες, ἐνῷ στὸ τρέχον μητρῶο της ἔχει περὶ τὶς 4.000 οἰκογένειες, σὺν 500 οἰκογένειες πολυτέκνων ὁμογενῶν ἀπὸ τὴν Ἀλβανία, τὴν τέως Σοβιετικὴ Ἕνωσι καὶ τὴν Ἀφρική, ὅπου οἱ συνεχεῖς ἐμφύλιοι πόλεμοι ἀνάγκασαν σὲ ἔξοδο τὸν εὐημεροῦντα ἑλληνικὸ πληθυσμό. Ἔχει βραβευθῆ κατ’ ἐξαίρεσιν στὰ 9 χρόνια λειτουργίας της ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν (ἡ Ἀκαδημία βραβεύει σωματεῖα μὲ 25ετῆ δρᾶσι) καὶ τὸ 2001, διεθνὲς ἔτος ἐθελοντισμοῦ, ἀπὸ τὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν.
Μοιράζει ἐτησίως χρήματα, τρόφιμα καὶ ροῦχα ἀξίας ἄνω τῶν 1,5 δισ. δρχ., τὰ ὁποῖα προέρχονται ἀπὸ δωρεὲς ἁπλῶν πολιτῶν, ἐλαχίστων -μετρημένων στὰ δάχτυλα– ἑταιρειῶν, ὀρθοδόξων ναῶν καὶ μητροπόλεων ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο. Συγκινητικὴ εἶναι καὶ ἡ ἀνταπόκρισις τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων. Ἐκδίδει τὸ περιοδικὸ «Πολύτεκνη οἰκογένεια» σὲ 1.000.000 ἀντίτυπα κάθε τρίμηνο, τὸ ὁποῖο εἶναι τὸ μεγαλύτερο ἑλληνόφωνο περιοδικὸ στὸν κόσμο. Τὸ περιοδικὸ ἀποστέλλεται στοὺς δωρητὲς καὶ μοιράζεται δωρεὰν ἀπὸ τὰ παγκάρια τῶν ἱερῶν ναῶν, μὲ τὴν ἔγκρισι καὶ τὴν σύστασι τῶν Ἱερῶν Συνόδων τῶν Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος καὶ Κύπρου, σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα, στὸ ἐξωτερικό, ὅπου κατοικοῦν ἑλληνορθόδοξοι, καὶ στὴν Κύπρο, ὅπου καὶ ἐκδίδεται εἰδικὴ ἔκδοσις σὲ 200.000 ἀντίτυπα κατ’ ἔτος.