Θὰ ἤθελα νὰ ξεχάσω τὰ 3-4 πρόβατα ποὺ δὲν προλάβαμε νὰ βγάλουμε ἀπὸ τὸ μαντρὶ καὶ τὰ ἀκούγαμε νὰ σκούζουν καθὼς μᾶς πλησίαζε ἡ φωτιά, καὶ ἐκεῖνο τὸ σκυλάκι ποὺ παρέμεινε σιωπηλὸ καὶ δεμένο μέχρι τὴν στιγμὴ ποὺ πανικόβλητο κατάλαβε ὅτι δὲν ὑπάρχει σωτηρία· τὰ ἀφεντικά του ἔλειπαν σὲ διακοπὲς καὶ κανεὶς δὲν μᾶς εἰδοποίησε γιὰ αὐτό!
Θὰ ἤθελα νὰ ξεχάσω τὰ πουλιὰ ποὺ δὲν προλάβανε νὰ φύγουν ἀπὸ τὰ πεῦκα καθὼς γινόντουσαν παρανάλωμα τοῦ πυρὸς καὶ τὰ εἶδα στὸν ἀέρα νὰ φτερουγίζουν γιὰ λίγο καὶ ὕστερα νὰ πέφτουν σὰν φθινοπωρινὰ φύλλα…
Θὰ ἤθελα νὰ ξεχάσω τὰ τρομαγμένα πρόσωπα τῶν συναδέλφων μου ὅταν εἴδαμε τὶς 50μετρες φλόγες νὰ μᾶς ζώνουν ἀπὸ παντοῦ!
Θὰ ἤθελα νὰ ξεχάσω τὶς ἀγωνιώδεις ἐκκλήσεις τῶν ἰδιοκτητῶν τῶν σπιτιῶν τριγύρω μας ὅταν ἄρχισαν νὰ γλύφουν τὰ σπίτια τους οἱ φλόγες…
Θὰ ἤθελα νὰ ξεχάσω ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἦρθαν μὲ τζιπάκια «κάνοντας χειρόφρενα» καὶ πατῶντας γκάζι μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ἀπολαύσουν τὸ θέαμα, χωρὶς νὰ μᾶς βοηθοῦν ὅταν τὰ ρουθούνια μας ἔτρεχαν κατράμι καὶ μασούσαμε στάχτη…
Θὰ ἤθελα νὰ τοὺς ξεχάσω ὅταν προσπαθούσαμε νὰ φύγουμε κόβοντας μάνικες καὶ δὲν μπορούσαμε ἐπειδὴ εἶχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακὸ «κομφούζιο» μπροστά μας…
Θὰ ἤθελα ἐπίσης νὰ ξεχάσω ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἔπιναν καφὲ καὶ μᾶς εἰρωνεύονταν τὴν ὥρα ποὺ δίναμε καὶ ἴσα ποὺ κρατούσαμε τὴν ψυχή μας…
Θὰ ἤθελα νὰ ξεχάσω αὐτοὺς ποὺ τραβοῦσαν πανικόβλητοι τὶς ἐγκαταστάσεις μας καὶ μᾶς ἄφηναν ἐκτεθειμένους στὶς φλόγες…
Θὰ ἤθελα νὰ ξεχάσω τὶς πανικόβλητες φωνὲς συναδέλφων στὸν ἀσύρματο ὅταν τοὺς κύκλωνε ἡ φωτιά!
Θὰ ἤθελα νὰ ξεχάσω αὐτὴν τὴν λαίλαπα ποὺ δὲν ὑπῆρχε τρόπος νὰ φρενάρης καὶ λαίμαργα κατάπινε τὶς ὄμορφες περιοχὲς ποὺ κάποτε χαρήκαμε ὡς παιδιὰ καὶ τὰ παιδιά μας δὲν θὰ ξέρουν ὅτι ὑπῆρχαν…
Μὰ δὲν θὰ ξεχάσω ἐκείνους τοὺς χειριστὲς τῶν ἑλικοπτέρων ποὺ τελευταία στιγμὴ μᾶς δημιούργησαν δίοδο διαφυγῆς μέσα ἀπὸ τοὺς θεόρατους τοίχους φωτιᾶς ποὺ μᾶς περιτριγύριζαν…
Δὲν θὰ ξεχάσω τοὺς συναδέλφους ἀπὸ τὴν Ἀταλάντη ποὺ ἦρθαν νὰ μᾶς βοηθήσουν σὲ μιὰ ξένη γιὰ αὐτοὺς περιοχή…
Δὲν θὰ ξεχάσω ὅλες τὶς ἕως τώρα κυβερνήσεις, ποὺ ἐπιτρέπουν σὲ οἰκοπεδοφάγους νὰ χτίζουν, ποὺ ἀντιμετωπίζουν μὲ ἀναλγησία τοὺς ἐμπρησμοὺς καὶ κοροιδεύουν τοὺς ἐθελοντές…
Δὲν θὰ ξεχάσω τὸ κράτος ποὺ οὔτε γάντια δὲν μᾶς ἔδωσε, πόσο μᾶλλον ἕνα εὐχαριστῶ, γιὰ νὰ μὴ θίξη τὴν ἐπιτηδευμένη ἀνικανότητά του μπροστὰ στὰ συμφέροντα…
Δὲν θὰ ξεχάσω ὅτι καταφέραμε 4 παιδιὰ μὲ 1 ὄχημα νὰ σταματήσουμε ἕνα μέτωπο 500 μέτρων, νὰ σώσουμε 5 σπίτια καὶ μερικὰ πρόβατα. Θὰ βοηθήση νὰ μπορέσω νὰ κοιμηθῶ ὅταν θὰ γυρίζουν οἱ εἰκόνες φρίκης στὸ μυαλό μου!
Δὲν θὰ ξεχάσω τὴν ὄμορφη τραυματιοφορέα ποὺ μοῦ συμπαραστάθηκε ὅταν δὲν εἶχα ἀναπνοή, τοὺς ἔμπειρους γιατροὺς ποὺ ἔπεσαν πάνω μου καὶ μοῦ ξανάδωσαν ζωή, τὸ νοσηλευτικὸ προσωπικὸ ποὺ ξεχείλιζε ἀπὸ ἀνθρωπιὰ καὶ καλοσύνη. Σᾶς εὐχαριστῶ!
Δὲν θὰ ξεχάσω νὰ λέγωμαι ἀκόμη ἄνθρωπος καὶ νὰ χρωστῶ στὴν φύσι ἕνα μεγάλο συγγνώμη γιὰ ὅλες τὶς καταστροφὲς ποὺ τῆς ἔχει προξενήσει τὸ εἶδος μου.
Ἡ ἀπορία μου εἶναι, οἱ «βίλλες» ποὺ θὰ χτίσετε θὰ ἔχουν νόημα ἐὰν δὲν ὑπάρχη πιὰ πράσινο γύρω σας;
Ὅταν ὁ ἀέρας θὰ μυρίζη στάχτη καὶ θὰ καίη τοὺς πνεύμονες, πῶς θὰ ἀναπνέετε ἐσεῖς ἐκεῖ πάνω καὶ ἐμεῖς ἐδῶ κάτω;
Πῶς περιμένω ἀπὸ ἕνα κράτος μὲ στημένες ἐκλογὲς καὶ «προκὰτ» κόμματα νὰ δημιουργήση ἕνα καλλίτερο μέλλον ἀπὸ τὶς στάχτες ποὺ ἔχουν γεμίσει τὰ πνευμόνια μου;
Λίγη στάχτη στὰ ...μαλλιά, δολοφόνοι!
Εὐχαριστοῦμε ἀπὸ βάθους καρδίας ὅλους ὅσους ἔλαβαν μέρος στὸν ἄνισο ἀγῶνα τῆς κατασβέσεως τῶν προσφάτων πυρκαϊῶν στὴν Βορειοανατολικὴ Ἀττική!
Ἡ Συντακτικὴ Ἐπιτροπή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου