Συνηθίσαμε στὰ εὔκολα!!!

τοῦ Ἀγγ. Κ. Βασιλειάδου

Ἔχω τὴν τιμὴ νὰ διαχειρίζωμαι ἕνα ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα ἱστολόγια, τὰ ὁποῖα εἰς πεῖσμα τῶν καιρῶν ἐξακολουθοῦν νὰ χρησιμοποιοῦν μὲ ὑπερηφάνεια, τὴν ἑλληνική μας γλῶσσα στὴν αὐθεντική της μορφή, αὐτὴν πρὸ τῆς ἐπελάσεως τῶν ἐθνοκτόνων, δηλαδὴ μὲ τὰ δύο πνεύματά της, τοὺς τρεῖς τόνους της, τὴν ὑπογεγραμμένη της, τὴν δοτική της πτῶσι, τὴν τρίτη κλίσι της καὶ βεβαίως τὴν ὀρθὴ γραφή της. Καὶ μὴ σπεύση κανεὶς ἀπ' τοὺς «ξερόλες» νὰ ἰσχυρισθῆ ὅτι αὐτὴ εἶναι καθαρεύουσα! Αὐτὴ εἶναι ἡ μοναδικὴ ὀρθὴ γραφὴ τῆς γλώσσης μας, ἀσχέτως ἂν ὁμιλοῦμε περὶ καθαρευούσης ἤ δημοτικῆς.

Ἔβλεπα προηγουμένως ἕνα ἔκτακτο δελτίο, σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ βοθροκάναλα, γιὰ τὴν ἐπίθεσι τῶν «εἰρηνιστῶν» στὴν Λιβύη καὶ ἐγραφε ἡ ὀθόνη: «Ἀνταπόκριση ἀπὸ Οὐάσιγκτον» καὶ «Ἐπίθεση τῶν Η.Π.Α. μὲ πυραύλους Τόμαχοκ». Καὶ ἀναρωτήθηκα: Γιατί ἄραγε μέχρι πρό τινος γράφαμε Οὐάσιγκτων καὶ Τόμαχωκ; Ἡ ἀπάντησις ἦλθε ἀπὸ μόνη της μετὰ τὸ πέρας τοῦ δελτίου: Ἐφ' ὅσον κατάφεραν νὰ μᾶς ρίξουν τόσο χαμηλά, ὥστε νὰ ψυχαγωγοῦμε ἑαυτοὺς μὲ τόσο ποταπὰ θεάματα, σκέφθηκα, γνωρίζουν ἐκ τῶν προτέρων ὅτι γιὰ σημαντικὰ θέματα, ἂν ποτὲ ἀσχοληθοῦμε μὲ τέτοια, οἱ ἀντιδράσεις μας θὰ εἶναι ἀμελητέες. Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατὶ ἐνῷ γιὰ τρεῖς καὶ πλέον δεκαετίες ἐβίασαν κατ' ἐξακολούθησιν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ βιάζουν τὴν μοναδικὴ γιὰ τὰ παγκόσμια δεδομένα γλῶσσα μας, οἱ ἀντιδράσεις ἦσαν καὶ εἶναι ἐλάχιστες, ἄρα καὶ ἀναποτελεσματικές.

Διανύουμε ἀναμφιβόλως μιὰ περίοδο ἐξαιρετικῶς δύσκολη καὶ ρευστή, πρωτόγνωρη θὰ λέγαμε γιὰ τοὺς νεωτέρους καὶ εἶναι λογικό, ἀλλὰ καὶ ἐλπιδοφόρο, νὰ ἀκούγωνται ὅλο καὶ πιὸ συχνὰ ἔννοιες ὅπως πατριωτισμός, ἔθνος, ἱστορία, στὸ δὲ διαδίκτυο νὰ συνωστίζονται (ὅρος, ὁ ὁποῖος παραπέμπει σὲ παραχαράκτες τῆς ἱστορίας μας) κείμενα, πατριωτικῶν κατὰ τὰ ἄλλα ἱστοσελίδων, γραμμένα ὅμως στὴν διάλεκτο (ἀδυνατῶ νὰ ὀνομάσω αὐτὸ τὸ αἶσχος, γλῶσσα) τῶν προσκυνημένων. Καὶ μάλιστα, σὲ κάποια ἐκ τῶν ἄρθρων αὐτῶν κατηγορεῖται ὁ Κίσσινγκερ ὡς ὑπαίτιος τῆς κακοδαιμονίας μας καὶ τῆς καταστροφῆς τῆς γλώσσης μας, τὴν ὁποία ἐμεῖς οἱ ἴδιοι προδίδουμε. Μάθαμε, βλέπετε, νὰ ψέγουμε πάντοτε τοὺς ἄλλους γιὰ τὰ δεινά μας.
Καὶ γεννᾶται ἐδῶ τὸ εὔλογο ἐρώτημα: Μήπως εἶναι ἡ ἔννοια τοῦ πατριωτισμοῦ ἐπιλεκτική; Μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι κάποιος πατριώτης ὅταν τὸ κόμμα του προβαίνη σὲ προδοτικὲς ἐνέργειες καὶ νὰ «τὸ παίζη» πατριώτης ὅταν οἱ προδοτικὲς ἐνέργειες γίνωνται ἀπὸ ἀντίπαλο κόμμα; Μπορεῖ νὰ εἶναι κάποιος πατριώτης ὅταν βεβηλώνεται ἡ ἱστορία του καὶ νὰ μὴν εἶναι ὅταν εὐνουχίζεται ἡ γλῶσσα του; Σαφῶς καὶ δὲν μπορεῖ. Ἢ θὰ εἶναι πατριώτης σὲ κάθε περίστασι ἢ πολὺ ἁπλὰ δὲν θὰ εἶναι πατριώτης.

Συμπερασματικῶς, ὅσοι θεωροῦν ἑαυτοὺς πατριῶτες καὶ ἐμμένουν στὴν χρῆσι τοῦ εὐτελοῦς αὐτοῦ μορφώματος ποὺ λέγεται «νεοελληνικὴ γλῶσσα», εἴτε ἀγνοοῦν τὰ πραγματικὰ δεδομένα, γεγονὸς ἀνεπίτρεπτο λόγῳ τῆς πληθώρας τῶν ἐπιστημονικῶν ἐρευνῶν, οἱ ὁποῖες ἀποκαλύπτουν τὸ ἐπὶ αἰῶνες ἀδιάκοπο σφυροκόπημα ποὺ δέχεται ἡ γλῶσσα μας, εἴτε ἐπιλέγουν τὴν εὔκολη λῦσι, διότι ὅπως πολλοὶ ἐξ αὐτῶν ἰσχυρίζονται, οὐδέποτε ἐδιδάχθησαν τὴν ὀρθὴ γραφή. Δὲν ὑπάρχει κατὰ τὴν γνώμη μας πιὸ ἀστεία δικαιολογία.

Μάθαμε στὸν Ὅμηρο ὅτι «Εἶς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης». Ὁ Καζαντζάκης εἶχε πῆ ὅτι «Ἡ γλῶσσα εἶναι πατρίδα». Κατὰ συνέπειαν ἡ προστασία τῆς πατρίδος προϋποθέτει τὴν προστασία τῆς γλώσσης μας. Θὰ πῆ κάποιος ἢ κάποια: Θὰ ἀφήσουμε τὸ «Νησὶ» καὶ τὴν «Πολυκατοικία» γιὰ νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὴν γλῶσσα; Ἐδῶ ποὺ φθάσαμε δὲν θἄχη κι ἄδικο!