τοῦ Ν. Α. Καλογεροπούλου
Τὸ παρὸν ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς σειρᾶς ἐρωτηματικῶν, μὲ τὰ ὁποῖα τελείωνε τὸ προηγούμενο ἄρθρο μου.
Ἔχουμε φθάσει στὸ τέλος μίας μακρᾶς διαδικασίας, ποὺ ἔχει ἀρχίσει ἀπὸ τὸ 1973 καὶ φθάνει σήμερα νὰ πλησιάζη τὸν τελικό της σκοπό. Δὲν θὰ σταματήσω νὰ τὸ τονίζω, ὅπως ὁ Κάτων. Delenda Carthago καὶ Delenda ἡ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξις τῆς Ἑλλάδος. Τὴν θέσι τοῦ Κάτωνος ἔχουν σήμερα οἱ κληρονόμοι τοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος ποὺ λέγεται «τὸ Ἀνατολικὸ Ζήτημα».
Ἄρχισε ἐπὶ Αἰκατερίνης, συνεχίστηκε μὲ τὴν Ἱερὴ Συμμαχία καὶ ὑπάρχει ὁλοζώντανο μέχρι σήμερα. Τὸ μόνο ποὺ ἔχει ἀλλάξει εἶναι οἱ πρωταγωνιστὲς καὶ τὰ αἴτια. Ὄχι ὅμως καὶ οἱ προθέσεις τῶν Ἰσχυρῶν. Τὰ αἴτια τότε ἦσαν «ὁ δρόμος πρὸς τὶς Ἰνδίες». Σήμερα εἶναι «ὁ θεὸς Πετρέλαιον».
Καὶ εἶναι ἡ σαθρὴ βᾶσις ὅπου, μὲ τὴν εὐθύνη τῶν Ἀμερικανικῶν κυβερνήσεων, ἐτέθη ἐξ ἀρχῆς τὸ θέμα τοῦ Ἰσραήλ. Γιὰ τὸ τελευταῖο θὰ βρῶ εὐκαιρία νὰ ἐπανέλθω ἄλλη φορά, διότι δὲν εἶναι τὸ κύριο θέμα αὐτοῦ του ἄρθρου. Μὲ συντομία θὰ πῶ ὅτι ἡ σαθρότης τῆς βάσεως εἶναι ὅτι ἡ δίκαιη ἀπόφασις γιὰ ἵδρυσι τοῦ κράτους ἀκολουθεῖται μὲ τὴν ἄδικη μεταχείρισι τοῦ λαοῦ τῆς Παλαιστίνης, ὁ ὁποῖος, ἐξ ἀρχῆς, ἐθεωρήθη ἀλαζονικῶς ἀπὸ τὶς ΗΠΑ ὡς λαὸς ἐσχάτης κατηγορίας. Τὸ ὅτι δὲν ἀποκατεστάθη ταυτοχρόνως ὁ λαὸς τῆς Παλαιστίνης μὲ ἕνα πλουσιοπάροχο εἶδος Σχεδίου Μάρσαλ ἔχει ὁδηγήσει σὲ τραγικὸ ἀδιέξοδο, ποὺ εἶναι καὶ ἡ κυρία, μάλιστα ἡ μοναδική, αἰτία τῆς ἐξαπλώσεως τῆς τρομοκρατίας καὶ τοῦ Μουσουλμανικοῦ κινδύνου, ποὺ διεῖδε, κάπως ἀργά, ὁ Χάντιγκτον.
Οἱ ΗΠΑ ἐπῆραν ἀλαζονικῶς, μετὰ τὸν πόλεμο, τὸν ρόλο τῆς Πλανητικῆς Ἡγεμονίας. Ἀρχικῶς, τελείως ἄπειροι καὶ ἀνώριμοι, ἀπεδείχθησαν ἀνίκανοι νὰ μάθουν ἀπὸ τὰ πάθη τους. Ἀνιστόρητοι θεμελιωδῶς, δὲν ἀντελήφθησαν τίποτε ἀπὸ τὴν σοφὴ πολιτικὴ ψυχολογικῆς διεισδύσεως τοῦ μαθητοῦ τοῦ Ἀριστοτέλους Ἀλεξάνδρου, τὴν ὁποίαν κατόπιν ἐφήρμοσαν οἱ Ρωμαῖοι μὲ μίαν «Pax Romana», ὅπου κυριαρχεῖ τὸ Ρωμαϊκὸ Δίκαιο, ποὺ ἐκράτησε σταθερὰ πάνω ἀπὸ 700 ἔτη, μὲ συνέχειαν ἄλλων 1000 θαυμαστῶν ἐτῶν τῆς Βυζαντινῆς κυριαρχίας. Μετέβαλαν τὴν «Pax Romana» σὲ «obese» ἀλαζονεία, ποὺ κατέληξε νὰ δημιουργήση τὸν τύπο τοῦ «Ugly American» (ὅπως τὸ ἔδειξε ἕνα ὁμώνυμο φὶλμ μὲ εὐρεῖαν ἀπήχησι).
Ἀλλὰ ἡ Πλανητικὴ ἀπόπειρα Αὐτοκρατορίας συνεχίζεται, φθίνουσα, μέχρι σήμερα. Ὁδηγεῖται ἀργὰ ἀλλὰ σταθερὰ στὸ τελευταῖο στάδιο ἐπιθανάτιου ρόγχου μὲ παραληρήματα ποὺ ἀναβιώνουν τὶς Χιτλερικὲς παραισθήσεις περὶ Νέας Τάξεως Πραγμάτων καὶ Lebensraum ἀνάμεικτες μὲ τὶς Σταλινικὲς οὐτοπίες περὶ Παγκοσμίου Κυβερνήσεως (εἴδους 4ης Διεθνοῦς!) γιὰ τὴν ὁποίαν ὁ ἡμέτερος πρωθυπουργὸς ἐδήλωσε ὅτι ...«πρέπει νὰ βιαστοῦμε»! Τὸ τραγικὸν αὐτῆς τῆς ἀνήκεστης ἀσυναρτησίας παραλογισμῶν δὲν εἶναι τόσον τὸ ὅτι ἡ Ἑλλὰς βρίσκεται μέσα στὸν τυφῶνα, ἀλλὰ ὅτι βρίσκεται ἐκεῖ νὰ παραδέρνη χωρὶς πηδάλιο καὶ χωρὶς πηδαλιοῦχο.
Τί συνέβη ἀκριβῶς, τὸ ἔχουμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες συνειδητοποιήσει; Πῶς μία χώρα καὶ ἕνας ὑπερήφανος λαός, ἀπὸ τὸ 1953 μέχρι καὶ τὸ 1973 προχωροῦσε μὲ ἐτησία αὔξησι τοῦ ΑΕΠ 8% καὶ τῶν ἰδιωτικῶν ἐπενδύσεων 10% τοῦ ΑΕΠ καὶ ΞΑΦΝΙΚΑ (πράγματι ξαφνικά) μὲ τὴν ἔλευσι τοῦ «Ἐθνάρχη» φθάνει τὸ 1975 σὲ αὔξησι ΑΕΠ 3,5% καί, τὸ τραγικώτερο, πτῶσι τῶν ἰδιωτικῶν ἐπενδύσεων στὸ ...0,6%; Μηδὲν κόμμα ἕξη, ποὺ συνεχίζεται καὶ μετὰ τὴν ἔλευσι, τὸ 1981, τοῦ «Χαρισματικοῦ», ὁ ὁποῖος, κατὰ τὴν Τσαρούχειον δήλωσι ...«μεγάλος οἰκονομολόγος» ἐξ Ἀμερικῆς, κατώρθωσε νὰ κατεβάση τὸ ΑΕΠ στὸ 1,5%!
Καὶ ἔκτοτε ἡ συνέχεια τῆς ἐκκολάψεως μὲ τὸν ἀχαλίνωτο δανεισμὸ γιὰ ἐξαγορὰ ψήφων, μὲ τὸ «Τσοβόλα, δῶσ’ τα ὅλα» τὰ δανεικά, μὲ τὴν δαιμονοποίησι καὶ δίωξι τοῦ ἐπενδυτοῦ ἐπιχειρηματία, μὲ τὴν Ὀργουελική κοπρολόγησι λέξεων ὅπως πατρίς, ἔθνος, προσπάθεια πρωτιᾶς, ἀγώνας γιὰ ἐργασία καὶ βελτίωσι, μὲ τὴν πιστὴ ἐφαρμογὴ τῆς ἀποδιδομένης δῆθεν στὸν Κίσσινγκερ ἐθνικῆς ἐξουθενώσεως καὶ εὐτελισμοῦ ἀλλὰ ἐφαρμοζομένης ἀπὸ πλῆθος προθύμων «Ἑλλήνων», ἡ ἀπὸ 1975 ἐκκόλαψις τελικῶς ἔτεκεν ὄχι μῦν ἀλλὰ ὄρος.
Ἡ Πτώχευσις μὲ μουσικὴ ὑπόκρουσι, τὸ περίφημο τραγούδι ποὺ ξαναθυμόμαστε «Βρέχει στὴν φτωχογειτονιά, βρέχει καὶ στὴν καρδιά μου». Καὶ παρηγοριὰ γιὰ καλύτερες μέρες τὸ ...Μνημόνιο, ὕστερα ἀπὸ ...«σκληρὴ διαπραγμάτευσι» τοῦ ἀδαοῦς πηδαλιούχου μὲ τὸ ...μηδὲν εἰς τὸ πηλίκιο καὶ στὸ σπασμένο πηδάλιο!
Βεβαίως οὔτε ἐγὼ οὔτε κανεὶς ἄλλος πιστεύει ὅτι ἡ Ἑλλὰς ΔΕΝ θὰ χρεωκοπήση. Ἔχει χρεωκοπήσει ἤδη ἀπὸ τὸ 1984 (τὸ 1984!) ὅταν ἔγραφα στὸ βιβλίο μου «Ὁ Μαρξιστικὸς Μύθος» (σελ. 37, Σημ. 2) ὅτι «ἡ οἰκονομικὴ καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος εἶναι τόσον ἱστορικῶς τελεσίδικη ὅσο καὶ ἡ Μικρασιατικὴ καταστροφή». Καὶ προσθέτω τώρα: γιὰ τοὺς ἴδιους λόγους! Ποιούς ἀκριβῶς;
Ἀλλὰ πῶς εἶναι δυνατὸν ἕνας λαὸς ποὺ ἀνέδειξε τὴν πρώτη Ναυτιλία στὸν κόσμο (ἀναπτυσσομένη ἐκτὸς Ἑλλάδος), ποὺ δοξάστηκε μὲ δύο βραβεῖα Νόμπελ καὶ μεγάλους καλλιτέχνες στὸ ἐξωτερικό, ποὺ ἐπὶ μία εἰκοσαετία (1953-1973) εἶχε τὴν δραχμὴ ὡς «σκληρὸ νόμισμα», ποὺ ἦταν δεύτερος στὴν ἀνάπτυξι μετὰ τὴν Ἰαπωνία, ποὺ ὅλη ἡ Εὐρώπη μίλαγε γιὰ τὸ «ἑλληνικὸ οἰκονομικὸ θαῦμα», πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτὸς ὁ λαὸς ΞΑΦΝΙΚΑ νὰ γίνη διεθνῶς περίγελως ὡς τεμπέλης, ὡς ἀπατεών, ὡς ΤΙΠΟΤΑ; Πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτὸς ὁ λαὸς νὰ βλέπη τὰ παιδιά του νὰ μαθαίνουν στὸ σχολεῖο ἀπὸ τὴν Γ.Γ. τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ὅτι «δὲν εἶναι Ἕλληνες», νὰ ἀκούη ἀπὸ τὸν πρωθυπουργὸ Σημίτη ὅτι πρέπει «νὰ ἀποτρέψη μὲ κάθε κόστος τὴν ἰδέα τοῦ ἔθνους», νὰ βλέπη τὸν νῦν πρωθυπουργό του νὰ λέη στὸν Ἐρντογὰν σὰν ψοφοδεὴς ραγιᾶς «φοβᾶμαι μὴ μοῦ ἐπιτεθῆς καὶ μοῦ πάρης κανένα νησί»;
Ποιοί καὶ γιατί τὸν ἔκαναν νὰ ντρέπεται γιὰ τὴν Ἱστορία του καὶ γιὰ τὰ «κίνητρα» ποὺ τὸν ἔφεραν στὴν Ἐπανάστασι τοῦ 1821;
Θὰ πῶ μὲ λίγα λόγια τὸν λόγο γιὰ ὅλα αὐτά. Μετὰ τὴν ἐξουθένωσι τοῦ πολέμου καὶ τὴν «ὁλόμαυρη ράχη», ποὺ ἄφησε ἡ κομμουνιστικὴ ἀνταρσία, οἱ Ἀμερικανοὶ βοήθησαν στὴν οἰκονομικὴ ἀνάπτυξι. Ὄχι ἀπὸ φιλελληνισμό, ἀλλὰ διότι ἐσκέφθησαν ὅτι ἂν τὸν ἄφηναν στὴν ἐξαθλίωσι θὰ γινόταν κομμουνιστής – ναί, αὐτὸ μοῦ ἔλεγαν!
Ἀλλὰ μὲ τὸν θρίαμβο τῆς 20ετίας, τὴν εἰσρροὴ τῶν Ἑλλήνων τῆς διασπορᾶς καὶ τοῦ ἐπενδυτικοῦ κεφαλαίου πρὸς τὴν πατρίδα, εἶδαν ὅτι ἡ κατάστασις τοῦ προτεκτοράτου κινδύνευε νὰ τοὺς ξεφύγη ἀπὸ τὰ χέρια. Ἡ Ἑλλὰς «κινδύνευε» νὰ γίνη μεγάλη Οἰκονομικὴ Δύναμις. Ἔτσι, ὅπως ὁ Μαρδόνιος, ἀνεζήτησαν τοὺς προθύμους Ἐφιάλτες. Εἶναι πάντοτε πάροντες στὴν Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα. Ἔχουν ἄλλοτε τὴν ὡραία μορφὴ τοῦ Ἀλκιβιάδη, ἄλλοτε τὴν ἀποκρουστικὴ τοῦ Σατύρου.
Τότε ἀκούστηκαν οἱ φωνὲς γιὰ τὸ «μεγάλο ντόπιο καὶ ξένο κεφάλαιο, ποὺ πίνει τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ». Τότε ἄρχισε ὁ διωγμὸς τῶν ἐπενδυτῶν μὲ τὴν ἐπιδοκιμασία τῶν ἀγυρτῶν «καλὰ κάναν καὶ τοὺς τὰ πήρανε». Τότε ξερριζώθηκε κάθε βιομηχανία, ποὺ μόλις εἶχε ἀρχίσει νὰ φυτρώνη καὶ νὰ ἀναπτύσσεται. Τότε ὀγκοῦται ἀνδρουμένη ἡ 5η Φάλαγξ ποὺ εἶχε ἀρχίσει νὰ ἐκπαιδεύεται ἐπὶ Χίτλερ καὶ γιὰ τὴν ὁποίαν σήμερα διατίθενται μεγάλα ποσὰ ἀπὸ τοὺς διαφόρους Σόρος, τὰ διάφορα Ἀμερικανικὰ Ἱδρύματα καὶ τὶς ὑπαγορεύσεις πρὸς τοὺς ἡμετέρους ἀεὶ θαμῶνες τῆς Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Τότε, μπροστὰ στὴν φυγὴ τοῦ κεφαλαίου τῶν ἐπενδυτῶν, ποὺ οἱ ἀγύρτες «πηδαλιοῦχοι» προεκάλεσαν, ἄρχισε ὁ ἀσύστολος δανεισμὸς μὲ τὶς παροχὲς γιὰ τὴν ἐξαγορὰ ψήφων. Τὸ χρέος, ἀπὸ τὰ 700 ἑκατ. δολλάρια τὸ 1973 ποὺ τὸ ἄφησε ἡ Χούντα, οἱ ἀγύρτες τῆς πολιτικῆς τὸ ἔφθασαν 400 δισεκατομμύρια! Καὶ ἡ Ἑλλὰς ἔγινε ΤΙΠΟΤΑ.
Διατί ἀποροῦμε γι’ αὐτὸ τὸ κατάντημα; Ὅλα αὐτὰ «τυχαίως» ἔγιναν; «Ὁ ὄφις μὲ ἠπάτησε» εἶχε πῆ ἡ ἀγαθὴ πρωτόπλαστη. Λαὸς «πάντα εὐκολόπιστος καὶ πάντα προδομένος» εἶπε ὁ ποιητής. Ἡ φιλοσοφία τοῦ Ἀνατολικοῦ Ζητήματος ὑπὸ μακρὰν ἐκκόλαψι πλέον τῶν 35 ἐτῶν ἔτεκεν τελικῶς ὄρος.
Τὸ 1855, ὁ Τσάρος Νικόλαος Α΄ ἄκουγε τὸν Βρεταννὸ Πρέσβυ νὰ θέτη τὴν ἀπαράβατη ντιρεκτίβα:
«Δὲν θὰ ἐπιτρέψουμε ποτέ, ἡ Ἑλλὰς νὰ γίνη Μεγάλη Δύναμις».
Καὶ οὕτω «ἐπληρώθη τὸ ὑπὸ τοῦ Προφήτου λεχθέν».
Τὸ παρὸν ἀποτελεῖ συνέχεια τῆς σειρᾶς ἐρωτηματικῶν, μὲ τὰ ὁποῖα τελείωνε τὸ προηγούμενο ἄρθρο μου.
Ἔχουμε φθάσει στὸ τέλος μίας μακρᾶς διαδικασίας, ποὺ ἔχει ἀρχίσει ἀπὸ τὸ 1973 καὶ φθάνει σήμερα νὰ πλησιάζη τὸν τελικό της σκοπό. Δὲν θὰ σταματήσω νὰ τὸ τονίζω, ὅπως ὁ Κάτων. Delenda Carthago καὶ Delenda ἡ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξις τῆς Ἑλλάδος. Τὴν θέσι τοῦ Κάτωνος ἔχουν σήμερα οἱ κληρονόμοι τοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος ποὺ λέγεται «τὸ Ἀνατολικὸ Ζήτημα».
Ἄρχισε ἐπὶ Αἰκατερίνης, συνεχίστηκε μὲ τὴν Ἱερὴ Συμμαχία καὶ ὑπάρχει ὁλοζώντανο μέχρι σήμερα. Τὸ μόνο ποὺ ἔχει ἀλλάξει εἶναι οἱ πρωταγωνιστὲς καὶ τὰ αἴτια. Ὄχι ὅμως καὶ οἱ προθέσεις τῶν Ἰσχυρῶν. Τὰ αἴτια τότε ἦσαν «ὁ δρόμος πρὸς τὶς Ἰνδίες». Σήμερα εἶναι «ὁ θεὸς Πετρέλαιον».
Καὶ εἶναι ἡ σαθρὴ βᾶσις ὅπου, μὲ τὴν εὐθύνη τῶν Ἀμερικανικῶν κυβερνήσεων, ἐτέθη ἐξ ἀρχῆς τὸ θέμα τοῦ Ἰσραήλ. Γιὰ τὸ τελευταῖο θὰ βρῶ εὐκαιρία νὰ ἐπανέλθω ἄλλη φορά, διότι δὲν εἶναι τὸ κύριο θέμα αὐτοῦ του ἄρθρου. Μὲ συντομία θὰ πῶ ὅτι ἡ σαθρότης τῆς βάσεως εἶναι ὅτι ἡ δίκαιη ἀπόφασις γιὰ ἵδρυσι τοῦ κράτους ἀκολουθεῖται μὲ τὴν ἄδικη μεταχείρισι τοῦ λαοῦ τῆς Παλαιστίνης, ὁ ὁποῖος, ἐξ ἀρχῆς, ἐθεωρήθη ἀλαζονικῶς ἀπὸ τὶς ΗΠΑ ὡς λαὸς ἐσχάτης κατηγορίας. Τὸ ὅτι δὲν ἀποκατεστάθη ταυτοχρόνως ὁ λαὸς τῆς Παλαιστίνης μὲ ἕνα πλουσιοπάροχο εἶδος Σχεδίου Μάρσαλ ἔχει ὁδηγήσει σὲ τραγικὸ ἀδιέξοδο, ποὺ εἶναι καὶ ἡ κυρία, μάλιστα ἡ μοναδική, αἰτία τῆς ἐξαπλώσεως τῆς τρομοκρατίας καὶ τοῦ Μουσουλμανικοῦ κινδύνου, ποὺ διεῖδε, κάπως ἀργά, ὁ Χάντιγκτον.
Οἱ ΗΠΑ ἐπῆραν ἀλαζονικῶς, μετὰ τὸν πόλεμο, τὸν ρόλο τῆς Πλανητικῆς Ἡγεμονίας. Ἀρχικῶς, τελείως ἄπειροι καὶ ἀνώριμοι, ἀπεδείχθησαν ἀνίκανοι νὰ μάθουν ἀπὸ τὰ πάθη τους. Ἀνιστόρητοι θεμελιωδῶς, δὲν ἀντελήφθησαν τίποτε ἀπὸ τὴν σοφὴ πολιτικὴ ψυχολογικῆς διεισδύσεως τοῦ μαθητοῦ τοῦ Ἀριστοτέλους Ἀλεξάνδρου, τὴν ὁποίαν κατόπιν ἐφήρμοσαν οἱ Ρωμαῖοι μὲ μίαν «Pax Romana», ὅπου κυριαρχεῖ τὸ Ρωμαϊκὸ Δίκαιο, ποὺ ἐκράτησε σταθερὰ πάνω ἀπὸ 700 ἔτη, μὲ συνέχειαν ἄλλων 1000 θαυμαστῶν ἐτῶν τῆς Βυζαντινῆς κυριαρχίας. Μετέβαλαν τὴν «Pax Romana» σὲ «obese» ἀλαζονεία, ποὺ κατέληξε νὰ δημιουργήση τὸν τύπο τοῦ «Ugly American» (ὅπως τὸ ἔδειξε ἕνα ὁμώνυμο φὶλμ μὲ εὐρεῖαν ἀπήχησι).
Ἀλλὰ ἡ Πλανητικὴ ἀπόπειρα Αὐτοκρατορίας συνεχίζεται, φθίνουσα, μέχρι σήμερα. Ὁδηγεῖται ἀργὰ ἀλλὰ σταθερὰ στὸ τελευταῖο στάδιο ἐπιθανάτιου ρόγχου μὲ παραληρήματα ποὺ ἀναβιώνουν τὶς Χιτλερικὲς παραισθήσεις περὶ Νέας Τάξεως Πραγμάτων καὶ Lebensraum ἀνάμεικτες μὲ τὶς Σταλινικὲς οὐτοπίες περὶ Παγκοσμίου Κυβερνήσεως (εἴδους 4ης Διεθνοῦς!) γιὰ τὴν ὁποίαν ὁ ἡμέτερος πρωθυπουργὸς ἐδήλωσε ὅτι ...«πρέπει νὰ βιαστοῦμε»! Τὸ τραγικὸν αὐτῆς τῆς ἀνήκεστης ἀσυναρτησίας παραλογισμῶν δὲν εἶναι τόσον τὸ ὅτι ἡ Ἑλλὰς βρίσκεται μέσα στὸν τυφῶνα, ἀλλὰ ὅτι βρίσκεται ἐκεῖ νὰ παραδέρνη χωρὶς πηδάλιο καὶ χωρὶς πηδαλιοῦχο.
Τί συνέβη ἀκριβῶς, τὸ ἔχουμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες συνειδητοποιήσει; Πῶς μία χώρα καὶ ἕνας ὑπερήφανος λαός, ἀπὸ τὸ 1953 μέχρι καὶ τὸ 1973 προχωροῦσε μὲ ἐτησία αὔξησι τοῦ ΑΕΠ 8% καὶ τῶν ἰδιωτικῶν ἐπενδύσεων 10% τοῦ ΑΕΠ καὶ ΞΑΦΝΙΚΑ (πράγματι ξαφνικά) μὲ τὴν ἔλευσι τοῦ «Ἐθνάρχη» φθάνει τὸ 1975 σὲ αὔξησι ΑΕΠ 3,5% καί, τὸ τραγικώτερο, πτῶσι τῶν ἰδιωτικῶν ἐπενδύσεων στὸ ...0,6%; Μηδὲν κόμμα ἕξη, ποὺ συνεχίζεται καὶ μετὰ τὴν ἔλευσι, τὸ 1981, τοῦ «Χαρισματικοῦ», ὁ ὁποῖος, κατὰ τὴν Τσαρούχειον δήλωσι ...«μεγάλος οἰκονομολόγος» ἐξ Ἀμερικῆς, κατώρθωσε νὰ κατεβάση τὸ ΑΕΠ στὸ 1,5%!
Καὶ ἔκτοτε ἡ συνέχεια τῆς ἐκκολάψεως μὲ τὸν ἀχαλίνωτο δανεισμὸ γιὰ ἐξαγορὰ ψήφων, μὲ τὸ «Τσοβόλα, δῶσ’ τα ὅλα» τὰ δανεικά, μὲ τὴν δαιμονοποίησι καὶ δίωξι τοῦ ἐπενδυτοῦ ἐπιχειρηματία, μὲ τὴν Ὀργουελική κοπρολόγησι λέξεων ὅπως πατρίς, ἔθνος, προσπάθεια πρωτιᾶς, ἀγώνας γιὰ ἐργασία καὶ βελτίωσι, μὲ τὴν πιστὴ ἐφαρμογὴ τῆς ἀποδιδομένης δῆθεν στὸν Κίσσινγκερ ἐθνικῆς ἐξουθενώσεως καὶ εὐτελισμοῦ ἀλλὰ ἐφαρμοζομένης ἀπὸ πλῆθος προθύμων «Ἑλλήνων», ἡ ἀπὸ 1975 ἐκκόλαψις τελικῶς ἔτεκεν ὄχι μῦν ἀλλὰ ὄρος.
Ἡ Πτώχευσις μὲ μουσικὴ ὑπόκρουσι, τὸ περίφημο τραγούδι ποὺ ξαναθυμόμαστε «Βρέχει στὴν φτωχογειτονιά, βρέχει καὶ στὴν καρδιά μου». Καὶ παρηγοριὰ γιὰ καλύτερες μέρες τὸ ...Μνημόνιο, ὕστερα ἀπὸ ...«σκληρὴ διαπραγμάτευσι» τοῦ ἀδαοῦς πηδαλιούχου μὲ τὸ ...μηδὲν εἰς τὸ πηλίκιο καὶ στὸ σπασμένο πηδάλιο!
Βεβαίως οὔτε ἐγὼ οὔτε κανεὶς ἄλλος πιστεύει ὅτι ἡ Ἑλλὰς ΔΕΝ θὰ χρεωκοπήση. Ἔχει χρεωκοπήσει ἤδη ἀπὸ τὸ 1984 (τὸ 1984!) ὅταν ἔγραφα στὸ βιβλίο μου «Ὁ Μαρξιστικὸς Μύθος» (σελ. 37, Σημ. 2) ὅτι «ἡ οἰκονομικὴ καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος εἶναι τόσον ἱστορικῶς τελεσίδικη ὅσο καὶ ἡ Μικρασιατικὴ καταστροφή». Καὶ προσθέτω τώρα: γιὰ τοὺς ἴδιους λόγους! Ποιούς ἀκριβῶς;
Ἀλλὰ πῶς εἶναι δυνατὸν ἕνας λαὸς ποὺ ἀνέδειξε τὴν πρώτη Ναυτιλία στὸν κόσμο (ἀναπτυσσομένη ἐκτὸς Ἑλλάδος), ποὺ δοξάστηκε μὲ δύο βραβεῖα Νόμπελ καὶ μεγάλους καλλιτέχνες στὸ ἐξωτερικό, ποὺ ἐπὶ μία εἰκοσαετία (1953-1973) εἶχε τὴν δραχμὴ ὡς «σκληρὸ νόμισμα», ποὺ ἦταν δεύτερος στὴν ἀνάπτυξι μετὰ τὴν Ἰαπωνία, ποὺ ὅλη ἡ Εὐρώπη μίλαγε γιὰ τὸ «ἑλληνικὸ οἰκονομικὸ θαῦμα», πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτὸς ὁ λαὸς ΞΑΦΝΙΚΑ νὰ γίνη διεθνῶς περίγελως ὡς τεμπέλης, ὡς ἀπατεών, ὡς ΤΙΠΟΤΑ; Πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτὸς ὁ λαὸς νὰ βλέπη τὰ παιδιά του νὰ μαθαίνουν στὸ σχολεῖο ἀπὸ τὴν Γ.Γ. τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ὅτι «δὲν εἶναι Ἕλληνες», νὰ ἀκούη ἀπὸ τὸν πρωθυπουργὸ Σημίτη ὅτι πρέπει «νὰ ἀποτρέψη μὲ κάθε κόστος τὴν ἰδέα τοῦ ἔθνους», νὰ βλέπη τὸν νῦν πρωθυπουργό του νὰ λέη στὸν Ἐρντογὰν σὰν ψοφοδεὴς ραγιᾶς «φοβᾶμαι μὴ μοῦ ἐπιτεθῆς καὶ μοῦ πάρης κανένα νησί»;
Ποιοί καὶ γιατί τὸν ἔκαναν νὰ ντρέπεται γιὰ τὴν Ἱστορία του καὶ γιὰ τὰ «κίνητρα» ποὺ τὸν ἔφεραν στὴν Ἐπανάστασι τοῦ 1821;
Θὰ πῶ μὲ λίγα λόγια τὸν λόγο γιὰ ὅλα αὐτά. Μετὰ τὴν ἐξουθένωσι τοῦ πολέμου καὶ τὴν «ὁλόμαυρη ράχη», ποὺ ἄφησε ἡ κομμουνιστικὴ ἀνταρσία, οἱ Ἀμερικανοὶ βοήθησαν στὴν οἰκονομικὴ ἀνάπτυξι. Ὄχι ἀπὸ φιλελληνισμό, ἀλλὰ διότι ἐσκέφθησαν ὅτι ἂν τὸν ἄφηναν στὴν ἐξαθλίωσι θὰ γινόταν κομμουνιστής – ναί, αὐτὸ μοῦ ἔλεγαν!
Ἀλλὰ μὲ τὸν θρίαμβο τῆς 20ετίας, τὴν εἰσρροὴ τῶν Ἑλλήνων τῆς διασπορᾶς καὶ τοῦ ἐπενδυτικοῦ κεφαλαίου πρὸς τὴν πατρίδα, εἶδαν ὅτι ἡ κατάστασις τοῦ προτεκτοράτου κινδύνευε νὰ τοὺς ξεφύγη ἀπὸ τὰ χέρια. Ἡ Ἑλλὰς «κινδύνευε» νὰ γίνη μεγάλη Οἰκονομικὴ Δύναμις. Ἔτσι, ὅπως ὁ Μαρδόνιος, ἀνεζήτησαν τοὺς προθύμους Ἐφιάλτες. Εἶναι πάντοτε πάροντες στὴν Ἱστορία τῆς Ἑλλάδος, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα. Ἔχουν ἄλλοτε τὴν ὡραία μορφὴ τοῦ Ἀλκιβιάδη, ἄλλοτε τὴν ἀποκρουστικὴ τοῦ Σατύρου.
Τότε ἀκούστηκαν οἱ φωνὲς γιὰ τὸ «μεγάλο ντόπιο καὶ ξένο κεφάλαιο, ποὺ πίνει τὸ αἷμα τοῦ λαοῦ». Τότε ἄρχισε ὁ διωγμὸς τῶν ἐπενδυτῶν μὲ τὴν ἐπιδοκιμασία τῶν ἀγυρτῶν «καλὰ κάναν καὶ τοὺς τὰ πήρανε». Τότε ξερριζώθηκε κάθε βιομηχανία, ποὺ μόλις εἶχε ἀρχίσει νὰ φυτρώνη καὶ νὰ ἀναπτύσσεται. Τότε ὀγκοῦται ἀνδρουμένη ἡ 5η Φάλαγξ ποὺ εἶχε ἀρχίσει νὰ ἐκπαιδεύεται ἐπὶ Χίτλερ καὶ γιὰ τὴν ὁποίαν σήμερα διατίθενται μεγάλα ποσὰ ἀπὸ τοὺς διαφόρους Σόρος, τὰ διάφορα Ἀμερικανικὰ Ἱδρύματα καὶ τὶς ὑπαγορεύσεις πρὸς τοὺς ἡμετέρους ἀεὶ θαμῶνες τῆς Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Τότε, μπροστὰ στὴν φυγὴ τοῦ κεφαλαίου τῶν ἐπενδυτῶν, ποὺ οἱ ἀγύρτες «πηδαλιοῦχοι» προεκάλεσαν, ἄρχισε ὁ ἀσύστολος δανεισμὸς μὲ τὶς παροχὲς γιὰ τὴν ἐξαγορὰ ψήφων. Τὸ χρέος, ἀπὸ τὰ 700 ἑκατ. δολλάρια τὸ 1973 ποὺ τὸ ἄφησε ἡ Χούντα, οἱ ἀγύρτες τῆς πολιτικῆς τὸ ἔφθασαν 400 δισεκατομμύρια! Καὶ ἡ Ἑλλὰς ἔγινε ΤΙΠΟΤΑ.
Διατί ἀποροῦμε γι’ αὐτὸ τὸ κατάντημα; Ὅλα αὐτὰ «τυχαίως» ἔγιναν; «Ὁ ὄφις μὲ ἠπάτησε» εἶχε πῆ ἡ ἀγαθὴ πρωτόπλαστη. Λαὸς «πάντα εὐκολόπιστος καὶ πάντα προδομένος» εἶπε ὁ ποιητής. Ἡ φιλοσοφία τοῦ Ἀνατολικοῦ Ζητήματος ὑπὸ μακρὰν ἐκκόλαψι πλέον τῶν 35 ἐτῶν ἔτεκεν τελικῶς ὄρος.
Τὸ 1855, ὁ Τσάρος Νικόλαος Α΄ ἄκουγε τὸν Βρεταννὸ Πρέσβυ νὰ θέτη τὴν ἀπαράβατη ντιρεκτίβα:
«Δὲν θὰ ἐπιτρέψουμε ποτέ, ἡ Ἑλλὰς νὰ γίνη Μεγάλη Δύναμις».
Καὶ οὕτω «ἐπληρώθη τὸ ὑπὸ τοῦ Προφήτου λεχθέν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου