1/6/11

Ἡ ἱστορία τῆς κομματοκρατίας δὲν εἶναι ἑλληνική. Ἡ ἱστορία τῆς δημοκρατίας εἶναι μόνο ἑλληνική!

Simone LE BARON Γλωσσολόγος – Καθηγήτρια τῆς γαλλικῆς γλώσσας
Διπλωματοῦχος της Alliance Francaise de Paris
http://simone-le-baron.blogspot.com/

Ἀγαπητοί μου φίλοι,

Θὰ ἤθελα νὰ ἀφιερώσω αὐτὸ τὸ γράμμα στὸν Ρήγα Βελεστινλῆ, ὁ ὁποῖος πέθανε στὸ Βελιγράδι τὸν Ἰούνιο 1798. Μὲ τὴν φιλικὴ καὶ διακριτικὴ ὑποστήριξη μερικῶν Γάλλων ἐπαναστατῶν, ἔτρεφε τὴν ἐλπίδα νὰ βοηθήσει τὸν ἑλληνικὸ λαὸ νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Θυσίασε τὴν ζωή του στὸν βωμὸ τοῦ ἰδανικοῦ του. Σήμερα ὁ ἑλληνικὸς λαὸς βρίσκεται πάλι ὑπὸ κατοχή. Αὐτὴ τὴν φορὰ ὅμως ἡ ἀπειλὴ δὲν ἔρχεται ἀπὸ τὴν Ἀνατολή, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν Γαλλία, ἡ ὁποία δημιούργησε τὴν Εὐρωπαϊκὴ Κοινότητα Ἄνθρακα καὶ Χάλυβα μὲ τὴν Γερμανία τὸ 1950, δηλαδὴ τὸν πρόδρομο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καὶ τοῦ συστήματος τῆς κομματοκρατίας. Ὅταν μπῆκε ἡ Ἑλλάδα στὸν Εὐρωπαϊκὸ χορὸ τὸ 1981, ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου δὲν σᾶς εἶπε: «Ξέρετε κάτι παιδιά, θὰ μποῦμε στὴν ΕΟΚ ποὺ εἶναι ἁπλῶς καὶ μόνο ἕνας νόμιμος τρόπος γιὰ τὶς πλούσιες χῶρες νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὶς φτωχές, γιὰ νὰ γίνουμε ἐμεῖς, μία χούφτα πολιτικῶν, πλούσιοι, καὶ ἐσεῖς νὰ ψοφήσετε στὴν πείνα μέσα σὲ 15 χρόνια». Σᾶς εἶπε: «Ἀγαπητοί μου συμπατριῶτες, ἡ χούντα μᾶς ἔχει γονατίσει, μᾶς ἔχει ὑποβαθμίσει στὸ περιθώριο τῆς Εὐρώπης. Εἴμαστε ὀπισθοδρομικὸς λαός! Ἂν μποῦμε στὴν μεγάλη εὐρωπαϊκὴ οἰκογένεια, θὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς μοντέρνοι». Καὶ γίνατε μοντέρνοι...


Τὸ 1974, δὲν ἔγινα χίπισσα γιὰ νὰ ἀποφύγω τὴν καταναλωτικὴ κοινωνία. Ἦρθα κοντά σας. Μέχρι τὸ 1980 νόμιζα πὼς εἶχα βρεῖ τὸν παράδεισο. Ἔκανα λάθος, ἦταν τὸ καθαρτήριο πρὶν ἀπὸ τὴν κόλαση. Ἀπὸ τὸ 1989 μέχρι τὸ 1992, ἔκανα ἄλλη μία προσπάθεια, μαζὶ μὲ τὸν γιό μου αὐτὴ τὴν φορά. Ἀλλά... ἄλλοι μετανάστες μὲ πρόλαβαν. Ἔφυγα πάλι, δούλεψα στὴν Ἰταλία, τὴν Ἐλβετία κι ἐπέστρεψα στὴν Γαλλία δίχως νὰ μπορέσω νὰ προσανατολιστῶ. Καὶ τελικά, πῆρα τὴν ἑξῆς ἀπόφαση: θὰ ἤμουν πολίτις τῆς ἐλευθερίας, ἡ πατρίδα μου θὰ ἦταν ἡ ἐλευθερία. Πέρασαν τὰ χρόνια, μεγάλωσα μαζὶ μὲ τὸ παιδί μου καὶ κατάλαβα ὅτι οἱ ρίζες τῆς ἐλευθερίας μου βρίσκονται στὴν Ἑλληνικὴ Οἰκουμένη, συνεπῶς καὶ ὅτι ἡ μοναδικὴ πατρίδα μου εἶναι ἡ Ἑλληνικὴ Οἰκουμένη. Καὶ σὰν τὸν Ρήγα, εἶμαι ἕτοιμη νὰ θυσιαστῶ γιὰ αὐτὴ τὴν πατρίδα.

Ἡ παγκοσμιοποίηση, τὸ ΔΝΤ, ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἐνοχή… Ξέχασα τίποτε;; Ἤμασταν ὅλοι ἕτοιμοι νὰ βουλιάξουμε, πρῶτα οἱ Γάλλοι καὶ οἱ Γερμανοὶ – ὕστερα σᾶς ἦρθε τὸ τσουνάμι – εὐτυχῶς μᾶς ἔσωσαν οἱ ἥρωες τοῦ συστήματος. Ἡ ζωή μας κυλοῦσε μὲς τὴν καλὴ χαρά, στὶς ταβέρνες καὶ μὲ τραγούδια, μᾶς τιμώρησαν διότι ἀπαγορεύεται ἡ χαρὰ σὲ αὐτὸ τὸ κόσμο. Μᾶς θύμισαν ὅτι βρισκόμαστε πλέον στὴν κόλαση. Στὸν παράδεισο διασκεδάζουν… Ὡστόσο, εἶχαν ξεχάσει ὅτι ὑπάρχει ἐκεῖνος ὁ λαός, οὔτε Δύση, οὔτε Ἀνατολή, μόνο Ἑλλάδα, μία γλώσσα, μία φωνή, μία ψυχή, αὐτὸς ὁ λαὸς ποὺ χίλιες φορὲς σὰν τὸν φοίνικα ξαναγεννήθηκε. Αὐτὸς ὁ λαὸς ποὺ ἄκουσε τὴ φωνὴ τοῦ Εὐριπίδη ἐρχόμενη ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων νὰ λέει: «Εἶναι ἀνόητος αὐτὸς ποῦ περιφρονεῖ τὶς συνθῆκες ζωῆς τῆς πατρίδας του ... καὶ εὐχαριστιέται μὲ τὸ νὰ μιμεῖται ξένους τρόπους ζωῆς». Λὲς καὶ ἤξερε γιὰ τὴν κατοχὴ τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα ὁ ἄνθρωπος... Τὸ σύστημα ἤθελε νὰ ἐξατομικεύσει τοὺς πολίτες, νὰ ἐκμηδενίσει τὴν αἴσθηση τοῦ ἔθνους, καὶ νὰ μᾶς φυλακίσει σὰν μεγάλο χταπόδι ἀνάμεσα στὰ πλοκάμια του. Καὶ ὅμως, οἱ Ἕλληνες τοῦ ξεφεύγουν… Ποῦ νὰ τοὺς συγκεντρώσει ὅλους τὸ τέρας, 10 ἑκατομμύρια ἀπ’ ἐδῶ, ἄλλα 10 ἀπ’ ἐκεῖ σκορπισμένα σὲ ὅλο τὸν πλανήτη; Ἡ ἀράχνη τῆς ἑλληνικῆς διασπορᾶς ὑφαίνει τὸν διεθνῆ ἱστό της, καὶ τὸ τέρας αὐτὸ δὲν τὸ προσέχει κανένας... Καὶ στὸ κάτω κάτω, τί εἶναι 20 ἑκατομμύρια μέσα σὲ 7 δισεκατομμύρια; Οἱ ἀνυπότακτοι ὅμως δὲν ὑποτάσσονται γιὰ πολύ. Ἡ μεγαλύτερη ἐλευθερία, σᾶς τὸ λέω ἐγώ, εἶναι νὰ μὴν ὑποτασσόμαστε ποτέ. Ὅλοι μιλᾶνε γιὰ τοὺς Ἕλληνες, γιὰ τὴν κρίση στὴν Ἑλλάδα. Μιλάει κανεὶς γιὰ τὴν Γαλλία, τὴν πέμπτη οἰκονομικὴ δύναμη στὸν κόσμο, μὲ ἑκατομμύρια φτωχούς; γιὰ τὴν κρίση ποῦ ξεκίνησε ἕνα χρόνο μετὰ τὸ πετρελαϊκὸ σὸκ τοῦ 1973; Ὄχι! Γιατί ἡ Γαλλία εἶναι ἀπὸ τὶς πρῶτες εὐρωπαϊκὲς χῶρες ποὺ πουλήθηκε στοὺς Ἀμερικάνους καὶ τὸ σύστημά τους! Γιατί στὴν Γαλλία συγκεκριμένα φάνηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἡ ἔννοια τῆς κομματοκρατίας.

Ἀκριβῶς λοιπὸν ὅπως ξεκίνησε ἡ ἱστορία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Κοινότητα Ἄνθρακα καὶ Χάλυβα, ἡ ἱστορία τῆς κομματοκρατίας ξεκίνησε στὸ Παρίσι, στὶς 28 Αὐγούστου τοῦ 1789, ὅταν οἱ βουλευτὲς χωρίστηκαν σὲ δύο ὁμάδες γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ μετρήσουν πιὸ εὔκολα τὶς ψήφους: ἐκεῖνοι ποὺ ἤθελαν νὰ ἀφήσουν στὸν βασιλιὰ ἀπόλυτο δικαίωμα ἀρνησικυρίας πῆγαν δεξιὰ τοῦ προέδρου τῆς βουλῆς, ἐκεῖνοι ποὺ ἤθελαν συνταγματικὸ πολίτευμα μὲ συμβολικὸ ρόλο γιὰ τὸν βασιλιὰ πῆγαν ἀριστερά. Ἐπρόκειτο ἀκόμα ὅμως γιὰ βασιλεία, δηλαδὴ καμμία σχέση μὲ τὴν δημοκρατία. Ἡ πρώτη γαλλικὴ δημοκρατία γεννήθηκε τὸ 1792 καὶ κράτησε μέχρι τὸ 1804. Τὸ ἑπόμενο στάδιο ὑπῆρχε τὸν εἰκοστὸ αἰῶνα ὅταν ὠνόμασαν τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ καπιταλισμοῦ δεξιούς, καὶ τοὺς σοσιαλιστὲς «ἀντικαπιταλιστὲς» ἀριστερούς. Τὸν περασμένο Μάρτιο, ἀνέφερα τὸν σοσιαλιστὴ ἑκατομμυριοῦχο Στρὸς Καν στὸ ἰστολόγιό μου – καὶ μάλιστα ἔκανα ὑπαινιγμὸ γιὰ τὸ «πρόβλημά» του μὲ τὶς γυναῖκες – καὶ φανέρωσα τὴν στενὴ φιλική του σχέση μὲ τὸν Βίνσεντ Μπολλορέ, ἀδελφικὸ φίλο του Σαρκοζύ, ποὺ δάνεισε στὸν νέο πρόεδρο τῆς Γαλλίας τὸ τζέτ του καὶ τὸ κότερό του στὴ Μάλτα, τὸ 2007 μετὰ τὶς ἐκλογές. Ἐπίασα δηλαδὴ τὴν γαλλικὴ κομματοκρατία ἐπ’ αὐτοφώρῳ!

Δυστυχῶς ἡ ἑλληνικὴ κομματοκρατία ἀποδεικνύεται πιὸ περίπλοκη διότι εἶναι δυναστική. Ὅταν ἐφευρίσκατε τὴν δημοκρατία καὶ τὸν ὀστρακισμό, ὁ στόχος σᾶς ἦταν ἡ κατάργηση τῶν τυραννικῶν δυναστειῶν. Ἀλλά... αὐτὴ τὴ στιγμὴ σᾶς κυβερνᾶνε τύραννοι… μὲ γαλλικὸ μοναρχικὸ σύστημα κιόλας! Ἄντε νὰ βρεῖς ἄκρη! Ἐπειδή μου ἀρέσει νὰ κρατῶ μία πορεία, σὰν ἕνα φωτάκι μακριὰ ποὺ φωτίζει τὸ δρόμο μου γιὰ νὰ μὴν παρεκκλίνω ἀπὸ αὐτὴν τὴν πορεία, διαβάζω τὸν καθηγητὴ Γιῶργο Κοντογιώργη ποὺ μὲ διαφωτίζει. Καταγγέλλει τὴν κομματοκρατία ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια – ὅπως κι ἐγὼ στὴν Γαλλία, ἀλλὰ ποιὸς μὲ ἀκούει δεδομένου ὅτι γιὰ τοὺς Γάλλους ἡ «Πολιτικὴ» δὲν σημαίνει τίποτε ἄλλο παρὰ ἀριστερὰ καὶ δεξιά. Τὸ 2006 ὁ Γιῶργος Κοντογιώργης δημοσίευσε τὸν πρῶτο τόμο τοῦ μεγάλου του ἔργου «Τὸ Ἑλληνικὸ Κοσμοσύστημα» καὶ τὸ συνεχίζει. Δεῖτε τώρα πὼς βλέπει τὰ πράγματα: «Γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ "Ἑλληνικὸ πρόβλημα" πρέπει νὰ ὁρίσουμε τὸν χαρακτῆρα τοῦ πολιτικοῦ συστήματος. Τὸ Ἑλληνικὸ πολιτικὸ σύστημα ἐγκαλεῖται γιὰ τὴν βαθειὰ ριζωμένη ἰδιοποίησή του καὶ τὸν ἐκφαυλισμὸ τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ ἀπὸ τὸ πολιτικὸ προσωπικὸ καὶ τὶς δυνάμεις τῆς διαμεσολάβησης ἢ τῆς διαπλοκῆς. Ἐγκαλεῖται ἐπίσης γιὰ τὴν ἐγκατάσταση μίας σχέσης μεταξὺ κοινωνίας καὶ πολιτικῆς ποὺ διέρχεται ἀπὸ τὴν «ἀπο-συλλογικοποίηση» τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ καί, συγκεκριμένα, ἀπὸ τὴν προσωπικὴ ἐξάρτηση τοῦ πολίτη ἀπὸ τὸν πολιτικό. Τὸ νεοελληνικὸ κράτος, ἔχει ἀγκιστρωθεῖ ἐπὶ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἐν εἴδει παρασίτου ποὺ κατέχει καὶ ἀπομυζᾷ τὸ παραγωγικό, πολιτισμικὸ καὶ ἱστορικό της ὑπόβαθρο».

Σᾶς λένε ὅτι εἴσαστε μία δημοκρατία ἀφοῦ ἰσχύει ἡ καθολικὴ ψηφοφορία. Νομίζουν ὅτι εἴσαστε τόσο ἀνόητοι ποὺ δὲν καταλάβατε πὼς ἡ ἑλληνικὴ πραγματικότητα σήμερα μοιάζει μὲ τὴν ἀκόλουθη κατάσταση: Πᾶς στὸ μανάβικο νὰ ἀγοράσεις φροῦτα. Σοὺ λέει ὁ μανάβης: «θὰ ἔχουμε ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα μόνο ἀχλάδια σάπια καὶ μῆλα σάπια, παντοῦ, σὲ ὅλα τὰ καταστήματα. Διάλεξε τί σ’ ἀρέσει πιὸ πολύ.» Τί νὰ πεῖς ἐσύ; Τὰ θέλεις τὰ σάπια φροῦτα; Ὄχι βέβαια! Ὁπότε νὰ τοῦ ἀπαντήσεις: «Κύριε μανάβη, ὁ Ζὰν Ζὰκ Ρουσσὼ μᾶς ἔλεγε νὰ μὴ ξεχάσουμε ποτὲ ὅτι ἡ γῆ δὲν ἀνήκει σὲ κανέναν καὶ ὅτι οἱ καρποὶ ἀνήκουν σὲ ὅλους. Πάω νὰ τὰ μαζέψω λοιπὸν κατ' εὐθεῖαν ἀπὸ τὰ δένδρα!» Τὸ δένδρο τῆς δημοκρατίας βρίσκεται στὴν Πνύκα, ἀρκεῖ νὰ τὴν μαζέψετε. Σὲ αὐτὸ τὸ μέρος ἀκριβῶς δὲν ὑπῆρξε ἡ πρώτη σας ἐκκλησία; Ἐκκλησίες ἔχετε πληθώρα, καὶ δὲν εἶναι γιὰ τοὺς κυβερνῆτες, εἶναι γιὰ τὸν λαό. Καὶ ἀφοῦ ἐπιμένουν νὰ σᾶς λένε ὅτι εἴσαστε μία δημοκρατία μὲ καθολικὴ ψηφοφορία, στὶς ἑπόμενες ἐκλογὲς νὰ κερδίσει τὸ «κόμμα» τῆς ἀποχῆς μὲ 100%! Χειρότερη θὰ εἶναι ἡ κατάσταση; Δὲν τὸ πιστεύω, τὴν στιγμὴ ποὺ σᾶς κυβερνᾶνε φαντάσματα.

Ἄλλωστε σᾶς ἄφησαν ἐλεύθερο τὸ πεδίο: βάλανε φυλακὴ τὸ ΔΝΤ πρῶτα καὶ τώρα τὸ ἔχουν δέσει μὲ ἕνα ὡραῖο βραχιόλι – ἡ ἱστορία δὲν λέει τί μάρκα.... Διότι τὸ θεωρῶ συμβολικὸ αὐτὸ τὸ γεγονός. Τὸ τί ἀκριβῶς ἔκανε ὁ Στρὸς Καν μὲ τὴν καμαριέρα, μόνο οἱ δύο τους τὸ ξέρουν. Ὁ καλύτερος καὶ μοναδικὸς δικαστὴς τοῦ Στρὸς Καν, ὡς ἄνδρα, εἶναι ὁ ἴδιος του ὁ ἐαυτός. Ὡς ἄνθρωπος ὅμως, ἂν ἐπιμένει νὰ ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι ἀθῶος, σημαίνει ὅτι δὲν ἔχει καταλάβει ὅτι αὐτὸ τὸ τέρας βιάζει ἐμᾶς, δισεκατομμύρια ἀνθρώπους, κάθε μέρα. Ὅτι εἶναι ὁ ἀρχηγὸς τῶν παγκόσμιων βιαστῶν. Δίπλα στὸ Παγκόσμιο Κέντρο Ἐμπορίου, φυλάκισαν τὸ σύστημα 10 χρόνια μετὰ τὴν καταστροφή του! Ἡ στιγμὴ εἶναι κατάλληλη. Εἴσαστε οἱ φύλακες τοῦ ναοῦ τῆς Δημοκρατίας. Ἡ ἐλπίδα δὲν εἶναι πιὸ δύσκολη ἀπὸ τὴν ἀπελπισία, ἀλλὰ ἡ ἐλπίδα ἀνοίγει δρόμους ἐνῶ ἡ ἀπελπισία τοὺς κλείνει. Ἕνα ἔθνος χωρὶς κράτος μπορεῖ νὰ ἐπιβιώσει. Ἕνα κράτος δίχως ἔθνος δὲν ὑπάρχει.

Γιὰ τὸ πρῶτο μου γράμμα ἔλαβα χιλιάδες σχόλια καὶ μηνύματα. Διάλεξα νὰ δημοσιεύσω αὐτὸ πού μου ἔγραψε ἕνας ἀπὸ ἐσᾶς μὲ τὴ καρδιά του, καὶ τὴν ἀπάντησή μου μὲ τὸν ἴδιο τρόπο:

« Μελέτησα τὴν ἐπιστολή σας ποὺ κυκλοφορεῖ στὸ διαδίκτυο καὶ τὸ μόνο ποὺ ἔχω νὰ σᾶς πῶ εἶναι ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου γιὰ τὸν δημόσιο καὶ ἔνθερμο λόγο σᾶς ὑπὲρ ὅλων τῶν συμπατριωτῶν μου ποὺ δοκιμάζονται πάρα πολὺ αὐτὸν τὸν καιρό, λόγω τῆς οἰκονομικῆς κρίσης.

Δὲν σᾶς γνωρίζω οὔτε ἐξ ὄψεως…. Γνωρίζω ὅμως πολὺ καλὰ τὸ ὕφος καὶ τὸν τρόπο σκέψης σᾶς ἀλλὰ καὶ τὴν μέθοδο μὲ την ὁποῖο ἐκφράζετε τὸν λόγο σας. Μοῦ εἶναι πάρα πολὺ οἰκεῖος ἀφοῦ καὶ ἐγὼ ἔχω διαβάσει μεγάλους Γάλλους διανοητὲς τῆς Ἐλευθερίας Εἶναι ἀσφαλῶς ὁ ἴδιος τῶν μεγάλων ἐκείνων προτύπων της ἐλεύθερης σκέψης τοῦ 18ου αἰώνα ἀλλὰ καὶ τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης ποὺ διακήρυξαν στὴν Οἰκουμένη τὴν Ἐλευθερία τὴν Ἰσότητα καὶ τὴν Ἀδελφοσύνη… Νόημα βαθυστόχαστο ποὺ ἔγινε γνωστὸ τουλάχιστον 2500 χρόνια νωρίτερα ἐδῶ στὴν πατρίδα μου ὄπου τέθηκαν οἱ βάσεις τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος Εἶμαι σίγουρος ὅτι σὲ ὅσα διάβασα ἀναγνωρίζω ἀπόλυτα τὸ πάθος καὶ τὴν φλόγα ἐκείνων τῶν Εὐρωπαίων διανοητῶν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους κατάγονταν ἀπὸ τὴν πατρίδα σας καὶ οἱ ὁποίοι ἐγκατέλειψαν τὰ πάντα στὴν πατρίδα τους καὶ ἦρθαν σὲ ἕνα τόπο ποὺ γνώριζαν μέχρι τότε μόνο ἀπὸ τὰ βιβλία τῆς ἱστορίας για νὰ ἀντιπαρατεθοῦν μαζὶ μὲ τοὺς συμπατριῶτες μου ἐναντίον ἑνὸς ἀντιπάλου ποὺ διέθετε τὰ πάντα… Οἰκονομικὴ δύναμη, στρατὸ καὶ ἐπιρροὴ στὴν Εὐρώπη τὴν ἐποχὴ τῆς Ἱερᾶς συμμαχίας…. Ἦταν τότε λίγο μετὰ τὴν δική σας Ἐπανάσταση ἐναντίον τῆς ἀπόλυτης μοναρχίας ὅταν ἄρχιζε τὸ δικός μας ἀγώνας …. τὸ 1821. Σᾶς παρακαλῶ δεχθεῖτε τὶς πλέον θερμές μου εὐχαριστίες γιὰ τὴν πηγὴ ζωῆς καὶ ἐλπίδας ποὺ μᾶς δίνετε στὶς δύσκολες αὐτὲς στιγμές μας….. Εἶμαι σίγουρος ὅτι ἡ Πατρίδα μου δὲν θὰ ξεχάσει τὴν ἁγνὴ αὐτὴ προσφορά σας»

Ἡ ἀπάντησή μου: «Τί νὰ ἀπαντήσω παρὰ μόνο ὅτι μὲ περιγράφετε σὰν νὰ μὲ γνωρίζετε πολὺ καλά. Τὸ πνεῦμα μου εἶναι ὄντως ἀκριβῶς τὸ ἴδιο μὲ ἐκεῖνο τοῦ συμπατριώτη μου ἀπὸ τὴν Βρετάνη, τὸν Σατομπριᾶν, ὁ ὁποῖος εἶχε γράψει ἕνα γράμμα στὸν ἑλληνικὸ λαὸ τὸ 1826. Θὰ ἔχει βέβαια συνέχεια ἡ συμβολή μου καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπός μου. Ποιὸς ὅμως ὁ λόγος τῆς συμβολῆς μου αὐτῆς; Γιὰ νὰ μὲ γνωρίζουν οἱ Ἕλληνες; Γιὰ νὰ βρίσκεται τὸ ὄνομά μου στὸ διαδίκτυο; Γιὰ νὰ μὲ κολακεύουν; Στὴ σημερινὴ ἐποχὴ ποὺ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ τὸ χρῆμα ἀποτελοῦν προτεραιότητα γιὰ τοὺς περισσότερους, ἤθελα νὰ ἀποδείξω ὅτι, χάρη στὶς ἀρχὲς ποὺ διδάχτηκα ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ λαό, μπόρεσα νὰ ἐπιβιώσω μόνη μου μὲ τὸν γιό μου, μὲ πολὺ λίγα χρήματα, δίχως οἰκογένεια, δίχως φίλους.

Πέρυσι τὸ καλοκαίρι ὁ Πασκὰλ (ὁ γιός μου, 30 ἐτῶν) παντρεύτηκε ἐδῶ, στὴν Γαλλία, μὲ μία ἐξαιρετικὴ Γαλλίδα ἰταλικῆς καταγωγῆς, τὴ Σάντρα. Ἕνα μήνα πρὶν ἀπὸ τὸ γάμο, μὲ σύστησε στὰ πεθερικά του μὲ τὰ ἀκόλουθα λόγια: «ἡ μάνα μου θυσιάστηκε 29 χρόνια γιὰ ἐμένα. Θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε ξαναφτιάξει τὴ ζωή της μὲ ἕναν ἄντρα ἀφοῦ εἶναι καὶ πολὺ ὡραία (γιὰ ἕνα παλικάρι ποὺ βλέπει τὴ μάνα τοῦ ὡραία, αὐτὸ δὲν ἀφορᾶ στὴν ἐμφάνισή της ἀλλὰ στὴν ὡραιότητα τῆς ψυχῆς της, καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ μητέρα πέτυχε στὸ καθῆκον της, τὸ καθῆκον ὅλων τῶν μητέρων ποὺ μεγαλώνουν τὴν ἀνθρωπότητα), ὅμως προτίμησε νὰ μὲ συνοδεύσει ἐμένα ὡς ποὺ νὰ παντρευτῶ. Καιρὸς εἶναι πιὰ νὰ ἀρχίσει νὰ σκέφτεται τὸν ἑαυτό της καὶ νὰ ξανὰ πάει ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἡ θέση της, στὴν Ἑλλάδα.»

Μία ἑβδομάδα πρὶν τὸ γάμο μου εἶπε: «Μάνα, θέλω μία τελευταία φορὰ νὰ φᾶμε οἱ δύο μας στὸ σπίτι. Θὰ τὰ πληρώσω ὅλα ἐγώ, θέλω νὰ μοῦ μαγειρέψεις ἕνα ἑλληνικὸ φαγητό, μοσχάρι κοκκινιστό, ὅπως μου ἔκανες τόσες φορὲς ὅταν ἤμουν μικρὸς (εἶναι Σὲφ σὲ ἰταλικὸ ἑστιατόριο, καὶ γι’ αὐτὸ ἔπαψε νὰ τρώει στὸ σπίτι μαζί μου)». Συγκινημένη δὲν τοῦ ἀπάντησα ἀλλὰ σκέφτηκα μέσα μου: ἀγοράκι μου γλυκό, καλὰ ἔκανα ἐπὶ 29 χρόνια καὶ δὲν ἄκουσα ποτὲ αὐτοὺς ποὺ ἤθελαν νὰ μὲ ἀπελπίσουν, νὰ γράψουν ἐκεῖνοι τὴν ἱστορία τῆς οἰκογένειάς μας. Σὲ μεγάλωσα μὲ τὶς ἑλληνικὲς ἀρχές, σοὺ μετέδωσα τὴν ἑλληνικὴ κληρονομιά, τὸ θησαυρὸ τοῦ Ἑλληνισμοῦ: Νὰ ἀγαπᾶς τὸν ἑαυτό σου, νὰ σέβεσαι τὸν ἑαυτό σου, νὰ ἐμπιστεύεσαι στὸν ἑαυτό σου. Θυμᾶσαι τὶς σπάνιες φορὲς ποὺ μπόρεσα νὰ σοὺ ἀγοράσω κρέας, καὶ ξέχασες ὅτι στὴν πραγματικότητα, εἴχαμε μόνο ἀγάπη νὰ βάλουμε στὸ τραπέζι μας…

Αὐτὸ τὸ ἁπλὸ μάθημα ποὺ θέλω νὰ ξαναμάθουν καὶ οἱ Ἕλληνες, εἶναι μάθημα ἑλληνικῆς ἱστορίας, θέλω νὰ μάθουν οἱ καταναλωτὲς τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης οἱ ὁποῖοι δὲν ἀκοῦνε πιὰ τὰ πουλιὰ νὰ κελαηδοῦν, τὸ ἀντιμάμαλο τὸν κυμάτων πάνω στὰ βράχια, τὴ μουσικὴ τῆς φύσης, νὰ μάθουν ἐκεῖνοι ποὺ δὲν βλέπουν, τὸ οὐράνιο τόξο μετὰ ἀπὸ μία ἀνοιξιάτικη καταιγίδα καὶ τὰ δένδρα νὰ ἀλλάζουν χρῶμα τὸ φθινόπωρο, ὅσοι πλέον δὲν αἰσθάνονται τὴν ὀμορφιὰ τῆς φύσης, τὶς εὐωδιὲς μίας καλοκαιρινῆς βραδιᾶς στὴν ἐξοχή. Ἡ θάλασσα, ὁ οὐρανός, τὰ πουλιὰ καὶ τὰ δέντρα ὑπάρχουν ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ὁμήρου, καὶ θὰ ὑπάρχουν ἀκόμα καὶ ὅταν ἐμεῖς θὰ ἔχουμε φύγει… Ἐμεῖς θέλουμε νὰ περάσουμε ὄμορφα αὐτὴ τὴ ζωὴ μὲ τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους, μὲ ἀγάπη καὶ φιλία. Τίποτε ἄλλο δὲν χρειαζόμαστε.

Ἀνέκαθεν προσπαθοῦσαν νὰ σᾶς κλέψουν χωρὶς νὰ καταλάβουν ὅτι ὁ Ἑλληνικὸς θησαυρὸς δὲν εἶναι οἱ ἀρχαῖες πέτρες ἀλλὰ εἴσαστε ἐσεῖς, ὁ Ἑλληνικὸς λαός. Σᾶς ἐμπιστεύομαι, καὶ ξέρω ὅτι θὰ τὰ καταφέρουμε διότι ἡ ἱστορία τῆς κομματοκρατίας δὲν εἶναι ἑλληνική, ἀλλὰ ἡ ἱστορία τῆς δημοκρατίας εἶναι μόνο ἑλληνική. Μαζί σας γύρισα τὴ σελίδα τῆς δικτατορίας, μαζί σας θὰ γυρίσω καὶ τὴ σελίδα τῆς κομματοκρατίας.»

Τέλος, ἕνας γείτονας μοῦ εἶπε χθές:
 «Καλά, ἐσὺ θὲς νὰ πᾶς νὰ μείνεις στὴν Ἑλλάδα τώρα ποῦ ἔχει κρίση; Καὶ ξέρω ὅτι δὲν σοῦ ἀρέσουν τὰ ἀρχαῖα, τὰ μουσεῖα, ὅτι ἔκανες τὸ πρῶτο σου μπάνιο στὴν θάλασσα πέρυσι, τὸ καλοκαίρι. Τί πᾶς νὰ κάνεις ἐκεῖ;»
– «Ἡ κρίση; πιὰ κρίση; Βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῶ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῶ δοκὸν οὐ κατανοεῖς; Καὶ τί κάνω στὴν Ἑλλάδα; Συζητῶ μὲ τοὺς Ἕλληνες! Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, νύχτα. Κουβεντιάζουμε. Τὰ λέμε. Κουτσομπολεύουμε. Ὁ καθένας ἔχει ἀπὸ δύο κινητά· ἔτσι ἂν μιλάει στὸ ἕνα, τὸν καλοῦν στὸ ἄλλο, καὶ δὲν τοῦ ξεφεύγει κανένα νέο. Μᾶς ἀρέσει. Δὲν χρειάζεται ὅμως νὰ μᾶς τὸ πεῖτε ἐσεῖς οἱ ξένοι ὅτι εἴμαστε ἔτσι, τὸ ξέρουμε. Ἄ, ἔχουμε ἀφήσει μία συζήτηση στὴν μέση καὶ θέλω νὰ πάω νὰ τὴν συνεχίσω.
ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!

Καλὴ ἀντάμωσι!







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου