Τὸ μπόλι

Πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν, σὲ μίαν βαρυχειμωνιά, κάηκαν σχεδὸν ὅλα τὰ ἐσπεροειδῆ τῆς Πελοποννήσου.

Τραγωδία  νὰ τὸ βλέπῃς. (Πρέπει νὰ ἔχουμε κλείσει πλέον δεκαετία ἀπὸ τότε, ἐὰν θυμᾶμαι καλῶς.)

Σὲ μίαν περιήγησι μου στὶς πληγεῖσες περιοχές, διεπίστωσα, μᾶλλον μὲ κρυφὴ χαρά, πὼς τὰ ἐσπεριδοειδὴ ποὺ κάηκαν, δὲν κάηκαν,  ἀλλὰ ἁπλῶς ἐπανῆλθαν στὴν πρὸ ἐμβολιασμοῦ τους κατάστασι.

Δῆλα δή, οἱ μανταρινιὲς καὶ οἱ πορτοκαλιὲς εἶχαν ξαναγίνει νεραντζιές. 

Χάρηκα; Ναί, κι ἂς συμμεριζόμουν τὸν πόνο καὶ τὸν κόπο τῶν ἀνθρώπων ποὺ δούλευαν τὴν Γῆ καὶ ζοῦσαν ἀπὸ αὐτὰ τὰ δένδρα. 

Χάρηκα διότι μετὰ ἀπὸ ἕνα βίαιον γεγονὸς ἡ φύσις ἀκύρωσε μόνη της τὴν ἀνθρώπινη παρέμβασι καὶ ἐπανέφερε τὰ δένδρα στὴν μορφὴ ποὺ ἔλαβαν ἀπὸ τὸν σπόρο τους.

Ὁ Δάσκαλος τῆς ὀργισμένης Ἑλλάδας!

γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος, Κιλκίς 

Γράφω μὲ ὀργή, γιατί «οἱ μὴ ὀργιζόμενοι, ἐφ' οἶς δεῖ, ἠλίθιοι δοκοῦντες εἶναι»· ὅσοι δὲν ὀργίζονται γι' αὐτὰ ποὺ πρέπει, εἶναι ἠλίθιοι, ὁρίζει ὁ Ἀριστοτέλης.

Τί εἴδαμε τὶς προάλλες στὸ Τ.V.;

Πρὸς τοὺς Ἕλληνες «ἐθνικιστές»

 Πάντοτε ἤμουν ὑπερήφανη πού γεννήθηκα Ἑλληνίδα καί ὡς Μανιάτισσα ἤμουν διπλᾶ ὑπερήφανη ἐπειδή θεωροῦσα τόν ἑαυτό μου ἀπόγονο τῶν θρυλικῶν Σπαρτιατισσῶν. Ἡ μακραίωνη ἱστορία μας εἶναι γεμάτη ἡρωικές γυναῖκες, εἴτε ὡς πολεμίστριες, εἴτε στά μετόπισθεν, ὡς μητέρες, ἀδελφές, συζύγους, συντρόφους… ἁπλές γυναῖκες… Μεγάλωσα, δύσκολα μέν σέ μία παραδοσιακή οἰκογένεια, σέ μία ἐποχή καί μέ μία νοοτροπία ὅπου «τά θηλυκά» δέν ἔχαιραν ἴσης… ἐκτιμήσεως μέ «τά ἀρσενικά», ἀλλά ἀκούγοντας ἀπό τούς παππούδες μου καί τίς γιαγιάδες μου, ἱστορίες ἀπό τούς πολέμους πού ἔζησαν καί ἔλαβαν μέρος οἱ ἴδιοι ἤ οἱ πατεράδες τους.

 Μεγαλώνοντας, ἐνέταξα τόν ἑαυτό μου ἰδεολογικά στόν εὑρύτερο χῶρο τῶν Ἐθνικιστῶν ἤ Ἀκροδεξιῶν (χωρίς νά συμμετέχω σέ κάποιο κόμμα, παράταξι ἤ ὀργάνωσι, ὑπακούοντας στίς ὑποδείξεις τῶν γονέων μου) γιατί ἐπίστευα ὅτι αὐτοί μέ ἀντιπροσώπευαν, γιατί ἐπίστευα ὅτι αὐτοί πού μιλοῦσαν γιά τό Ἔθνος μας, τήν Φυλή μας, τό μεγαλεῖο τῆς Ἑλλάδος, ἦταν ὁμοϊδεᾶτες μου. 

 Προσφάτως, καί βλέποντας σέ τί χάλι ἔχει περιέλθει ἡ Πατρίδα μας, ἀποφάσισα νά δραστηριοποιηθῶ μέσα ἀπό μιά ὁποιαδήποτε ὀμάδα ὁμοϊδεατῶν μου… συνελλήνων… συνεθνικιστῶν… θεωρῶντας ὅτι δέν θά βρεθῶ στό δίλημμα τῆς ἐπιλογῆς. Ψάχτηκα ἀπό ἐδῶ, ψάχτηκα ἀπό ἐκεῖ… πῆγα στήν μία ὁμάδα… ἔφυγα ἀπό τήν ἄλλη… παρακολούθησα ὁμιλίες… ὁμιλίες… ὁμιλίες… ἄλλες μέ κάποιο νόημα, ἄλλες –οἱ περισσότερες– παραληρήματα… Ἄκουσα καί ξανάκουσα καί ξανάκουσα γιά τό ἔνδοξο παρελθόν μας… γιά τό τωρινό χάλι μας… γιά τόν τάδε ἥρωα… γιά τόν δεῖνα προδότη… γιά Θερμοπύλες… γιά Γουδί… γιά Κομμουνιστές… 

 Ἐγνώρισα πολλῶν εἰδῶν Ἐθνικιστές, οἱ ὁποῖοι ἀπαξιοῦσαν τούς Ἐθνικιστές τῆς ἄλλης ὀμάδος γιά πολλούς καί διαφόρους λόγους ἥσσονος σημασίας σέ σχέσι μέ τό πρόβλημα πού ἀντιμετωπίζει ἡ Πατρίδα μας. 

 Ἐγνώρισα «Ἐθνικιστές» τῆς «Ἀρίας Φυλῆς»(;;;) οἱ ὁποῖοι δέν ἔχω καταλάβει τί σχέσι ἔχουν μέ τό Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων. Ἐγνώρισα «Ἐθνικιστές» «Δωδεκαθεϊστές» οἱ ὁποῖοι θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους μοναδικούς Ἕλληνες (σέ ἀντίθεσι μέ τούς «προδότες καί σφαγεῖς» Ἕλληνες Χριστιανούς) καί μετατρέπουν τήν ἀρχαία μας θρηκεία σέ ἐμπαθές δόγμα ἀνατολίτικου τύπου. Ἐγνώρισα ὁμάδες «Ἐθνικιστῶν» τῶν ὁποίων οἱ ἀρχηγοί ἦταν καλλίτεροι «Ἕλληνες» ἀπό τούς ἀρχηγούς τῶν ἄλλων «Ἐθνικιστικῶν» ὀμάδων… (ἐκεῖνο πού κατάλαβα ἐγώ ἦταν ὅτι πολλοί ἔχουν τό ψώνιο νά εἶναι ἀρχηγοί, κάνουν ἕναν μικρό πυρῆνα ἀπό ὀπαδούς καί αὐτοχειροκροτοῦνται γιά τίς ὡραῖες ἰδέες πού κατεβάζουν). 

 Ἐκεῖνο ὅμως πού μέ πείραξε… μέ πείραξε πολύ ὡς Ἑλληνίδα, κόρη, ἀδελφή, σύζυγο, καί κυρίως ΜΑΝΑ… ἦταν οἱ ἀπόψεις πολλῶν ἀπό τούς ὀπαδούς τῶν ἐπικρατεστέρων ἀπό αὐτές τίς ὁμάδες τῶν «Ἐθνικιστῶν» ὅσον ἀφορᾶ τήν Ἑλληνίδα. Τό σόκ ἦταν μεγάλο γιά ἐμένα ὅταν πρωτάκουσα τήν φράσι ἀπό ὑψηλόβαθμο στέλεχος Ἐθνικιστικῆς ὀργανώσεως, ὅτι «οἱ Ἕλληνίδες δέν κάνουν γιά σπίτι καί οἰκογένεια, κυττάζουν μόνο τήν καρριέρα τους καί τό life style…», «Εἶναι κομπλεξικές, ἀπαιτητικές καί καταπιεστικές στούς ἄνδρες τους» καί ἄλλα πολλά. Γιά νά στηρίξουν δέ τήν ἀπαξίωσί τους πρός τίς Ἑλληνίδες ἔπιασαν στό στόμα τους τίς Ἑλληνίδες μάνες πού κανακεύουν τά ἀγόρια τους καί τά ἔχουν κάνει «φλούφληδες» καί τά κορίτσια τους κομπλεξικά καί ἀπαιτητικά. Συζητῶντας τό παράπονό μου μέ ἄλλες ὁμάδες ἀνακάλυψα μέ φρίκη ὅτι στίς περισσότερες ἐπικρατεῖ αὐτή ἡ ἀντίληψις καί μάλιστα προχωρώντας παρακάτω, δικαιολογοῦν ἔτσι τήν «ἀνάγκη τους» νά νυμφεύωνται γυναῖκες ἀλλοδαπές, κυρίως ἀπό τίς βόρειες χῶρες τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. 

 Παρεμπιπτόντως, αὐτό μοῦ θυμίζει τήν νοοτροπία τῶν Ἑλλήνων ναυτικῶν τῆς δεκαετίας τοῦ 70 νά νυμφεύωνται γυναῖκες ἀπό τήν Βραζιλία, τήν Ἀργεντινή καί τίς Φιλιππίνες γιατί οἱ Ἑλληνίδες εἶχαν μεγάλο… πωπό, μέ ἀποτέλεσμα νά γεμίση ἡ Ἑλλάδα ἀπό ξέμπαρκες Βραζιλιάνες, Ἀργεντινές, Φιλιππινέζες καί ἡ Φυλή μας ἀπό μιγάδες. 

 Ἡ γιαγιά μου, πού ἔχασε τά 5 ἀδέλφια της στούς Βαλκανικούς καί στήν Ἀλβανία, καί εἶχε 4 γιούς, ὅταν τῆς παραπονιόμουν γιατί κανακεύουν τά ἀδέλφια μου περισσότερο ἀπό ἐμᾶς τά κορίτσια, μοῦ ἔλεγε ὅτι αὐτά εἶναι οἱ προστάτες μας καί πρέπει νά τά καλοπιάνουμε σάν μανάδες καί νά τά χαιρώμαστε ὅσο μποροῦμε, γιατί θά ἔρθη καιρός πού θά πρέπη νά εὐλογήσουμε τά ὅπλα τους καί νά τούς στείλουμε νά ὑπερασπίσουν τήν Πατρίδα, τήν Οἰκογένεια, τήν Θρησκεία, τό ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ. Θά πρέπη, ὅταν θά ἔρθη ἡ κακιά ἡ ὥρα, ὡς ἄλλες Σπαρτιάτισσες νά σφίξουμε τήν καρδιά μας καί νά τούς ποῦμε τό «ἤ τάν ἤ ἐπὶ τᾶς». 

 Οἱ γιαγιάδες μου μοῦ ἔμαθαν τό «παπούτσι ἀπό τόν τόπο σου καί ἄς εἶναι μπαλωμένο». Αὐτές μοῦ ἔμαθαν, παρ’ ὅλο πού ἦταν ἀγράμματες, τό «Πᾶς μή Ἕλλην Βάρβαρος». Καί σέ αὐτές τό ἔμαθαν οἱ γιαγιάδες τους. 

 Ἀπ’ ὅτι φαίνεται οἱ Ἑλληνίδες Μάνες αὐτῶν τῶν ἀνδρῶν κάτι ἔκαναν λάθος στήν μεταλαμπάδευσι τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν μας πρός τούς υἱούς τους. Δέν μπορεῖς νά λέγεσαι Ἕλληνας, καί μάλιστα Ἐθνικιστής, καί νά νυμφεύεσαι ἀλλοδαπή. Καί οἱ δικαιολογίες περί «Ἀρίας Φυλῆς» καί ἀκόμα χειρότερο «Ἰνδοευρωπαϊκῆς Φυλῆς» δέν στέκουν. Οἱ πρόγονοί μας ἦταν ξεκάθαροι. ΠΑΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΣ. Δέν ἤξεραν οὔτε γιά ἀρίους, οὔτε γιά ἰνδοευρωπαίους. Πῶς μπορεῖ νά εἶναι συγγενεῖς μας, οἱ Γερμανοί π.χ., πού ὅταν οἱ Ἕλληνες ἦταν στήν παρακμή ἑνός ἀπό τούς πάμπολλους πολιτισμούς τους αὐτοί ἁλώνιζαν τίς στέπες τῆς βορείου Εὐρώπης στριβογυρίζοντας τό ρόπαλο τους καί τρώγοντας σάρκες μικρῶν παιδιῶν. 

 Δέν θά ἰσχυριστῶ ὅτι στό πέρασμα τόσων κατακτητῶν ἀπό τήν Ἑλλάδα παραμείναμε ἀνέγγικτοι καί καθαροί. Οἱ Σλάβοι καί οἱ Τούρκοι ἔμειναν ὡς κατακτητές πολλούς αἰῶνες στά ἐδάφη μας. Ἀπό τότε ὅμως ἔχουν περάσει πολλές γενεές καί τό ἰσχυρό γονίδιο τῶν Ἑλλήνων ἔχει ἀποβάλει ἀπό τήν μνήμη του τίς τυχόν ὀλίγες ξένες προσμίξεις. Ἔτσι δέν θά δεχθῶ σέ καμμία περίπτωσι τήν δικαιολογία ὅτι ἀφοῦ οὔτως ἤ ἄλλως δέν εἴμαστε καθαροί Ἕλληνες τί πειράζει νά ἀναμιχθοῦμε καί μέ ἄλλες ἄριες φυλές ἤ τό ἀκόμα χειρότερο ὅτι «πρέπει νά ἀναμιχθοῦμε μέ ἄλλες ἄριες φυλές(;!) γιά νά ἀναβαθμίσουμε(!!!!) τήν ποιότητα τῆς Φυλῆς μας»(!!!). 

 Καί ὅλα αὐτά ἀπό Ἕλληνες καί μάλιστα… Ἐθνικιστές! Ἔτσι λοιπόν ἐξηγεῖται πῶς φτάσαμε σέ αὐτήν τήν κατάντια. Ὅταν τά ἄτομα που ἀπαρτίζουν τόν Ἐθνικό χῶρο κάνουν ἔκπτωσι στόν Πατριωτισμό τους γιά νά ἱκανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες, ἀνάγκες, φαντασιώσεις… νά μή ἀποροῦμε πῶς ἡ Πατρίδα μας κατάντησε «πολυπολιτισμική χαβούζα». 

 Στό κάτω κάτω τῆς γραφῆς, ὁ καθένας εἶναι τόσο Ἕλληνας ὅσο αἰσθάνεται. Ἡ φωνή τοῦ αἵματος δέν κάνει λάθος, δέν πέφτει ποτέ ἔξω…

Δήμητρα, μία Ἑλληνίδα Μάνα

Τὸ Ἐθνικὸ φρόνημα καὶ τὸ Χριστιανικὸ ἦθος τῶν ἡρωο-μαρτύρων τοῦ Ἀπελευθερωτικοῦ μας ἀγῶνος 1955 - 1959

τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Κυριακοῦ Ρήγα

«Οὖς νῦν ὑμεῖς ζηλώσαντες καὶ τὸ εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον τὸ δὲ ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον κρίναντες, μὴ περιορᾶσθε τοὺς πολεμικοὺς κινδύνους.» (Θουκυδίδης: Κεφ. Β΄ 43)

Ἡ ἐποποιΐα τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ μας ἀγῶνος ἀποτελεῖ μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες καὶ ἐνδοξώτερες σελίδες τῆς τρισχιλιετοῦς ἱστορίας, τοῦ μαρτυρικοῦ ἀλλὰ ἀδάμαστου στὶς συμφορὲς λαοῦ μας. Τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ ἔπος γράφτηκε ἀπὸ τὴν ἁγνὴ καὶ ἄδολη νεότητα, ποὺ γαλουχήθηκε μὲ τὰ νάματα τῶν ἀθανάτων ἰδανικῶν της πατρίδος καὶ τῆς θρησκείας. Ὁ χαρακτήρας καὶ ἡ προσωπικότης τῶν νέων διαμορφώνονται μὲ τὴν σωστὴ ἀγωγὴ καὶ τὴν εὐεργετικὴ περιρρέουσα κοινωνικὴ ἀτμόσφαιρα, μὲ τὴν δημιουργία «καλῶν καὶ ἀγαθῶν νέων» πρόθυμων νὰ ἀγωνισθοῦν γιὰ τὴν εὐδαιμονία τοῦ συνόλου, ἐμπνεόμενοι ἀπὸ ὑψηλὰ ἰδανικὰ προσφορᾶς καὶ θυσίας. Καὶ τὸ ἀγαστὸ τοῦτο γεγονὸς εὐδόκησε ἡ Θεία Πρόνοια νὰ ἐπιτευχθῆ καὶ νὰ καρποφορήση στὴν Κύπρο μας τὴν ἱστορικὴ δεκαετία τοῦ 1950.

Οἰκογένεια, Παιδεία καὶ Ἐκκλησία ἐργάστηκαν ἁρμονικὰ γιὰ τὴν δημιουργία τοῦ θαύματος.

Ἡ ἰδέα τῆς ἐλευθερίας δονοῦσε τὶς ψυχὲς τῶν νέων της μικρῆς μας πατρίδας καὶ τὸ νόημά της καλλιεργήθηκε καὶ ἐμπεδώθηκε ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ παιδεία καὶ τὴν Ἐθναρχοῦσα Ἐκκλησία. «Σὰν τὴν σπίθα κρυμμένη στὴ στάχτη», ἡ ἐλευθερία ἀνεπήδησε καὶ ἀνέθαλε καὶ φλόγισε τὶς ψυχὲς καὶ μετέβαλε σὲ ἐπαναστατικὴ πρᾶξι τοὺς πόθους καὶ τὰ ὁράματα αἰώνων.

Τὴν 1η Ἀπριλίου 1955, ὅταν ἀντήχησε θριαμβευτικὰ ὁ παιάνας «ἴτε παῖδες Ἑλλήνων, ἐλευθεροῦτε πατρίδα», ἡ Ἑλληνικὴ νεολαία τῆς Κύπρου ἦταν ἕτοιμη ἀπὸ καιρό, μὲ τὴν ἐθνικὴ ἀγωγὴ καὶ τὴν χριστιανικὴ ἠθικὴ καλλιέργεια, ποὺ πῆρε ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, τὸ σχολεῖο καὶ τὴν Ἐκκλησία νὰ ἀνταποκριθῆ χωρὶς δισταγμὸ στὸ κάλεσμα τῆς Ἱστορίας.

Νέοι ἀπὸ 17 μέχρι 30 ἐτῶν, ἀμούστακα παλληκάρια, μαθητές, ἀπόφοιτοι δημοτικῶν καὶ γυμνασίων, ἀγωνίστηκαν καὶ θυσιάστηκαν στὸν βωμὸ τῆς ἐλευθερίας γιὰ τὴν γλυκόπικρη πατρίδα, ἀφοῦ ἔγιναν «πολλῷ κάρρονες» πατέρων καὶ προπατέρων, ποὺ ἔζησαν καὶ πέθαναν μὲ τὸ ὄνειρο ἀπραγματοποίητο τῆς ἰμερτῆς Λευτεριᾶς.

Περιφρονῶντας τὸν θάνατο, ἀψηφῶντας τὴν ὑλικὴ ὑπεροχὴ καὶ τὴν ὠμὴ βία τοῦ κατακτητῆ ἐπέδειξαν ὅτι ἡ ψυχὴ καὶ τὸ πνεῦμα εἶναι ἀνώτερα τοῦ ξίφους καὶ τῆς ὕλης.

Μὲ τὸν ὅρκο στὴν Ἁγία Τριάδα ἐνίσχυσαν καὶ ἐδέσμευσαν τὴν ἀθάνατη ψυχή τους.

Στὶς πόλεις καὶ στὰ χωριά, στὶς πεδιάδες καὶ στὰ βουνὰ γράφτηκαν σελίδες δόξας ἀπὸ ἕνα μικρὸ λαό, ποὺ τίμησε τὸν πανάρχαιο καὶ κλασσικὸ ἑλληνικὸ πολιτισμό του καὶ δόξασε τὴν ἀνθρώπινη τιμὴ καὶ ἐθνικὴ ἀξιοπρέπεια.

Θαυμαστὸς ὁ ἀριθμὸς τῶν ἱερομαρτύρων τοῦ ἐπικοῦ μας ἀγῶνος

 Μικρὸς ἀριθμητικὰ ὁ λαός μας. Μέγιστος ὅμως σὲ ἠρωϊκὸ μεγαλεῖο.

Ποίων ἀθάνατων νέων μας μποροῦμε νὰ περιγράψουμε ἐπαξίως τὴν θυσία καὶ τὴν ἀρετή! «Ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος» περὶ Γρηγόρη Αὐξεντίου, Κυριάκου Μάτση, περὶ τῶν ἡρώων καὶ μαρτύρων τῆς φριχτῆς ἀγχόνης καὶ ἄλλων πολλῶν, ποὺ λίπαναν τὸ ἔδαφος τῆς κυπριακῆς γής! Ὅλοι ἀνεξαιρέτως τίμησαν καὶ δόξασαν τὴν πατρίδα, ὄντες συνεχιστὲς μίας ἔνδοξης ἑλληνικῆς καὶ θρησκευτικῆς πορείας μέσα στὴν Ἱστορία ἐπιτελῶντας «ἔργα μεγάλα καὶ θαυμαστά».

Τιμῶντας ὅλους τους ἥρωές μας, ἀντιπροσωπευτικὰ ἀναφέρουμε τὴν θυσία τῶν τραγικῶν μαρτύρων τῆς ἀγχόνης, διότι αὐτοὶ κατέλιπαν κειμήλια ἱερά, γραπτὰ μνημεῖα, ποὺ μ' αὐτὰ ἐκφράζονται τὰ ἀκατάλυτα ἰδανικὰ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος, ποὺ δονοῦσαν τὶς ψυχὲς καὶ ἔπαλλαν τὶς καρδιὲς τῶν ἁγνῶν νέων της ἡρωϊκῆς ἐκείνης ἐποχῆς. Ἡ ἀτρόμητη στάση ἀπέναντι στὸν θάνατο, ἡ πίστη στὸν Θεὸ καὶ ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν ἐλευθερία, ἡ δύναμη τοῦ πνεύματος ἀπέναντι στὴν ὕλη καταξίωσαν τὴ ζωή τους καὶ τοὺς ἀνέδειξαν σύμβολα ἀρετῆς γιὰ τοὺς μεταγενέστερους.

Πρῶτος τὸν χορὸ τῆς λεβεντιᾶς καὶ τοῦ μαρτυρίου φέρνει ὁ Μιχαλάκης Καραολής. Τὶς τελευταῖες σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματά του, ποὺ ἐκφράζουν τὸ ἐθνικὸ φρόνημα καὶ τὸ χριστιανικὸ ἦθος του, διατυπώνει, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι ἐθνομάρτυρές μας, σὲ συγκινητικὰ γράμματα ποῦ στέλλει στοὺς οἰκείους του: «ἀφοῦ ὁ Θεός μου ἐπεφύλαξε τὸ πικρὸν τοῦτον ποτήριον "οὐ μὴ πίω αὐτό"; Γενηθήτω τὸ θέλημα τοῦ Παντοδυνάμου».

Ἀπαγχονίστηκε, «σὰν ἕτοιμος ἀπὸ καιρό, σὰν θαρραλέος», τὴν Πέμπτη, 10 Μαΐου 1956, σὲ ἡλικία 22 ἐτῶν.

Την ἴδια μέρα μαρτύρησε καὶ ὁ αὐτάδελφός του, ἥρωας Ἀνδρέας Δημητρίου, στὰ 22 τοῦ χρόνια. Ἁπλὸς ἀπόφοιτος Δημοτικοῦ κατάκτησε τὴν ἀληθινὴ σοφία καὶ βίωσε τὴ βαθιὰ πίστη, γιατί πίστεψε καὶ ὑλοποίησε στὴν πράξη τὰ ὑψηλὰ ἰδανικὰ τῆς ἐλευθερίας. Στοὺς ἄδικους κριτὲς τοῦ ἀποικιοκρατικοῦ δικαστηρίου περήφανα εἶπε: «Λυποῦμαι ποὺ δὲν θὰ δῶ τὴν Κύπρο μᾶς ἐλεύθερη. 'Ὅμως δὲν μὲ φοβίζει ὁ θάνατος, γιατί ἡ ζωὴ εἶναι περιττὴ μέσα στὴ σκλαβιά. Ζήτω ἡ λευτεριά! Γειά σας».

Ὁ Ἀνδρέας Ζάκος παρηγορεῖ καὶ ἐνισχύει ἀπὸ τὴ φυλακὴ συγγενεῖς καὶ φίλους μὲ γράμματα ποὺ ἐκφράζουν τὴν πίστη στὸν Θεό, τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα (εἶχε παθολογικὴ ἀγάπη πρὸς τὴν Ἑλλάδα) καὶ τὴν ἀφοβία ἀπέναντι στὸν θάνατο. Στὸν πατέρα του μὲ σταθερὴ ἀπόφαση γράφει: «Εἴμαστε χριστιανοί, πιστεύουμε στὴν Οὐράνια Βασιλεία καὶ δὲν μᾶς φοβίζει ὁ θάνατος». Ὁδηγήθηκε στὴν ἀγχόνη στὶς 9 Αὐγούστου 1956.

Την ἴδια μέρα μαρτύρησε μαζί του καὶ ὁ φίλος του στὴ ζωὴ καὶ στὸν θάνατο Χαρίλαος Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος στοὺς γονεῖς του γράφει: «Τὶς ἀτέλειωτες ὧρες μου τὶς περνῶ διαβάζοντας θρησκευτικὰ βιβλία καὶ τραγουδώντας ἐθνικὰ τραγούδια». Παρηγορεῖ τὸ φίλο του μὲ τὶς ἀκόλουθες βαθυστόχαστες σκέψεις: «Θὰ ἐγκαταλείψω τὸ σαρκίο καὶ θὰ ἀφήσω τὴν ψυχή μου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ φτερουγίζει γύρω ἀπὸ τὸν ἔνδοξο θρόνο του καὶ νὰ ψάλει: Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Σαβαώθ».

Στὶς 21 Σεπτεμβρίου 1956 θὰ βαδίσουν πρὸς τὴν φρικτὴ ἀγχόνη ἀκόμη τρεῖς ἄσπιλοι νέοι μάρτυρες, εὐαγεῖς, ὡς «οἱ τρεῖς ἐν τὴ καμίνω παῖδες» ἄδοντες καὶ ψάλλοντες. Ὁ Ἀνδρέας Παναγίδης, ὁ Μιχαὴλ Κουτσόφτας καὶ ὁ Στέλιος μαυρομάτης γράφουν τὸ δικό τους ἀθάνατο ἔπος.

Ὁ Ἀνδρέας Παναγίδης γράφει τρυφερὰ καὶ παιδαγωγικὰ στὴν οἰκογένειά του: «Εὔχομαι, ἀγαπημένα μου παιδιά, νὰ γίνετε καλοὶ χριστιανοὶ καὶ καλοὶ Ἕλληνες Κύπριοι. Ἀκολουθῆστε πάντα τὸν δρόμο τῆς ἀρετῆς». Ἰδοὺ ἀληθινὲς πατρικὲς νουθεσίες! Στοὺς συγγενεῖς του γράφει: «Ὁ Χριστὸς μᾶς γεμίζει τὴν καρδιὰ μὲ ἀληθινὴ χαρά. Παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς σώσει ὄχι τὸ σῶμα ἀλλὰ τὴν ψυχή».

Ὁ Μιχαὴλ Κουτσόφτας μὲ ἀκράδαντη πίστη στὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, τὴ Μητέρα ὅλων τῶν Ἑλλήνων, ἀναφωνεῖ «Ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ θὰ ὁδηγήσει τὰ βήματα τοῦ κυπριακοῦ λαοῦ πρὸς τὸν δρόμο τῆς ἐλευθερίας».

Ὁ Στέλιος Μαυρομάτης μὲ γαλήνη ψυχῆς καὶ ἐμπιστοσύνη στὸν Δίκαιο Θεὸ παρηγορεῖ τοὺς γονεῖς καὶ συγγενεῖς γράφοντας: «... στὸ σκοτεινὸ κελὶ τῆς φυλακῆς περιμένω μὲ ὑπομονὴ τὸν δήμιο... Αἰσθάνομαι τὸν ἑαυτό μου ἰσχυρὸν καὶ γαλήνιον, γιατί ἔχω τὸν Χριστὸ μέσα μου... Θέλω νὰ εἶστε περήφανοι γιὰ τὴν κοινὴν ἐλευθερίαν». Μαρτύρησε στὶς 21 Σεπτεμβρίου 1956 σὲ ἡλικία 22 ἐτῶν.

Ο Ἰάκωβος Πατάτσος διακρινόταν ἀπὸ μικρὴ ἡλικία γιὰ τὸ χριστιανικό του ἦθος, τὸ ἐθνικὸ φρόνημα, τὴν σεμνότητα τοῦ χαρακτῆρος ὄντας παιδὶ τοῦ Κατηχητικοῦ καὶ μύστης παιδιόθεν τῶν ἑλληνοχριστιανικῶν ἰδεωδῶν, ὥστε νὰ χαρακτηρισθῆ «Ἅγιος του Κυπριακοῦ Ἀγώνα». Γράφει στὴν μητέρα του ἀπὸ τὸ κελλὶ τῆς σκοτεινῆς φυλακῆς: «Τὴν περασμένην Κυριακὴν ἐξομολογήθηκα καὶ ἐκεοινώνησα τῶν Ἄχραντων Μυστηρίων. Τὸ ἴδιο ἔκαμε ὁ Ζάκος καὶ ὁ Χαρίλαος... Τραγουδοῦμεν, ψάλλομεν, μελετοῦμεν τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ διάφορα χριστιανικὰ βιβλία... Ὁ Πανάγαθος Θεός, ποὺ γνωρίζει τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας, μᾶς εὐλογεῖ καὶ δίδει χάριν...». Βάδισε πρὸς τὴν ἀγχόνη στὶς 8 Αὐγούστου 1956 σὲ ἡλικία 22 ἐτῶν.

Τελευταῖος τραγικὸς ἀλλὰ δοξασμένος ἠρωομάρτυρας τῆς Ἀγχόνης ἦταν ὁ 17χρονος μαθητής, ἀγωνιστὴς Εὐαγόρας Παλληκαρίδης, ὁ χαρισματικὸς ποιητής, ὁ ἐκφραστὴς καὶ ἐνσαρκωτὴς τῶν εὐγενικῶν ἰδεωδῶν του Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Στὸ δικαστήριο τοῦ αἱμοσταγοῦς καὶ ἀλαζόνα κυβερνήτη Τζῶν Χάρντινγκ ἀγέρωχα ἀπαντᾶ: «Ὅ,τι ἔκαμα, τὸ ἔκαμα σὰν Ἕλληνας Κύπριος ποὺ ζητᾶ τὴ λευτεριά του. Εὔχομαι νὰ εἶμαι ὁ τελευταῖος Κύπριος, ποὺ θ' ἀντικρύσει τὴν ἀγχόνην. Ζήτω ἡ Ἕνωσις τῆς Κύπρου μὲ τὴ μητέρα Ἑλλάδα». Στὸ σεπτὸ πρόσωπό του καθὼς καὶ τῶν ἄλλων μινυνθάδιων παιδιῶν τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου μᾶς δικαιώνεται ὁ λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Τελειωθεῖς ἐν ὀλίγω ἐπλήρωσε χρόνους μακρούς. Ἀρεστὴ γὰρ ἢν Κυρίω ἡ ζωὴ αὐτοῦ». Αἰωνία αὐτῶν ἡ Μνήμη.

Αὐτὸ ἦταν τὸ φρόνημα καὶ τὸ ἦθος τῶν ἡρώων καὶ μαρτύρων τότε τοῦ ἐπικοῦ ἀγώνα μας τοῦ παγκάλου στεφάνου τῆς δόξης τῆς Κύπρου μας, ποὺ μαζὶ μὲ τὸν Αὐξεντίου, τὸν Μάτση, τοὺς τέσσερεις γενναίους τοῦ Ἀχυρῶνα καὶ τοὺς ἀμέτρητους ἄλλους ἐπωνύμους καὶ ἀνωνύμους ἥρωές μας στολίζουν τὴν κόμη τοῦ πανάρχαιου καὶ ἱστορικοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ μας.

Πίστεψαν ὅτι ἡ πραγματικὴ εὐδαιμονία ἀποκτιέται μὲ τὴν ἐλευθερία, ποὺ κι αὐτὴ κατακτιέται μὲ τὴν εὐψυχία.

Ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα, ἂς εἶναι κίνητρο γιὰ ἔργα προσφορᾶς καὶ θυσίας. Ἡ πίστη στὸν Παντοδύναμο καὶ Δίκαιο Θεό, ἂς μᾶς ἐνδυναμώνει τὴ θέληση καὶ ἂς ἐνισχύει τὴ βεβαιότητα γιὰ τὸ καλύτερο αὔριον, ὅπως πίστεψαν καὶ θυσιάστηκαν οἱ νέοι της δοξασμένης ἐκείνης γενιᾶς.

Ἂς προσβλέπουμε πρὸς τὰ Φυλακισμένα Μνήματα, ὡς φάρο καὶ πυξίδα τῆς ἐθνικῆς μας πορείας, ὅπου νόμισε ὁ ὑβριστὴς νέος Ξερξης, ὅτι φυλάκισε τὴν Ψυχὴ (ἂν φυλακίζεται ἡ ψυχή), τὴν Ἐλευθερία, τὴ Δόξα καὶ τὴν Ἀρετὴ καὶ ἂς ἐνωτισθοῦμε τὴν Οὐράνια μελωδία, ποὺ ἐκπέμπεται ἂπ΄αὐτά:

«Ἀπ' τὰ κόκκαλα βγαλμένη τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά, καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη, χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά»!

Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Παράκληση» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ, Κύπρος Μεταφέρθηκε στὸ διαδίκτυο ἀπὸ NOCTOC.

Θὰ πρέπει νὰ τονισθῆ ἐδῶ ὅτι σκοπὸς τῶν ἀγωνιστῶν τῆς Ε.Ο.Κ.Α. ἦταν ἡ ἀπελευθέρωσις τῆς Κύπρου καὶ ἡ Ἕνωσίς της μὲ τὴν Ἑλλάδα.

Πηγή: http://koukfamily.blogspot.com/

Ἐκπομπὴ στὸν τηλεοπτικὸ σταθμὸ "HIGH TV"

Αὔριο, Σάββατο 14 Ἰανουαρίου καὶ ὥρα 19:00, ὁ διαχειριστὴς τῆς ἱστοσελίδος κ. Ἄγγελος Βασιλειάδης θὰ μιλήση στὴν ἐκπομπὴ τῆς Ἀνωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ἑλλάδος (ΑΣΠΕ), ἡ ὁποία προβάλλεται ἀπὸ τὸν τηλεοπτικὸ σταθμὸ "HIGH TV" τῆς Ἀττικῆς, γιὰ θέματα τῆς τρεχούσης ἐπικαιρότητος. Ἡ συγκεκριμένη ἐκπομπὴ προεβλήθη στὶς 7 Ἰανουαρίου καὶ κατόπιν αἰτήματος τηλεθεατῶν θὰ ἐπαναληφθῆ αὔριο.

Ὁ σταθμὸς "HIGH TV" ἐκπέμπει στὸν δίαυλο 64 UHF ἀπὸ τὸν Ὑμηττό, στὸν δίαυλο 70 UHF ἀπὸ τὴν Πάρνηθα, καὶ ψηφιακῶς, στὸν δίαυλο 54 UHF ἀπὸ τὴν Αἴγινα.

Ἐκ τῆς Συντακτικῆς Ἐπιτροπῆς