τοῦ Δημητρίου Νατσιοῦ, διδασκάλου
Θυμᾶμαι, πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια, ὑπηρετοῦσα σὲ σχολεῖο χωριοῦ ποὺ βρίσκεται στὶς ὑπώρειες τοῦ ὄρους Μπέλες, στὰ σύνορα μὲ τὸ ὑπερφίαλο ἀνθυποκρατίδιο τῶν Σκοπίων. Τὸ σχολεῖο παλιό, μὲ θέα ἐξαιρετικὴ στὸ κατάφυτο βουνό, χρησιμοποιούσαμε ἀκόμη τὶς ξυλόσομπες. Κάποια μέρα μὲ ἐπισκέφθηκε ὁ σχολικὸς σύμβουλος. (Τὸ ΠΑΣΟΚ τὸ ’81, κατὰ τὸ συνήθειό του, κατήργησε τοὺς ἐπιθεωρητὲς καὶ τοὺς μετωνόμασε σὲ σχολικοὺς συμβούλους. Συνοδεύθηκε ἡ κατάργησις καὶ μὲ ἀρκετὲς δόσεις συκοφαντίας καὶ ἀπαξιώσεως γιὰ τὸ ἔργο τῶν ἐπιθεωρητῶν. Καὶ ὅμως οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, στὴν πλειονότητά τους, ἐπιτελοῦσαν σπουδαῖο ἔργο, τοὺς διέκρινε συνέπεια καὶ ἐπιστημοσύνη. Οἱ δάσκαλοι, εἴτε ἀπὸ σεβασμό, οἱ ἐργατικοί, εἴτε ἀπὸ φόβο, οἱ …«ἀργόσυρτοι», ἐργάζονταν μὲ ζῆλο στὴν τάξι, διότι ὑπῆρχε ἔλεγχος καὶ δοκιμασία τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ τους ἔργου. Ἡ ἐπὶ τὸ προοδευτικώτερον ἐξέλιξις τοῦ θεσμοῦ ὡδήγησε στὴν σημερινή, οὐσιαστικῶς ἀνύπαρκτη, ἐπίβλεψι τῆς δημοσίας, ἐν γένει, παιδείας. Ἐξ ἄλλου ὁ ἀείχλωρος λόγος τοῦ Πλουτάρχου στὴν «περὶ παίδων ἀγωγῆς» πραγματεία του, οὐδέποτε ξεπεράστηκε σὲ τοῦτον ἐδῶ τὸν τόπο: «Οὐδὲν οὕτω πιαίνει τὸν ἵππον ὡς βασιλέως ὀφθαλμός», τίποτα δὲν παχαίνει τὸ ἄλογο περισσότερο, ὅσο τὸ μάτι τοῦ βασιλιᾶ).
Ἐπανέρχομαι στὴν προλογικὴ ἀφήγησι. Μὲς στὴν τάξι ποὺ ἐδίδασκα, ἦσαν ἀνηρτημένες εἰκόνες, ζωγραφιὲς ἡρώων της Ἐπαναστάσεως τοῦ ’21. Σύμφωνα μὲ τὸ χαζοχαρούμενο πνεῦμα τῆς (νέας) ἐποχῆς, μοῦ συνέστησε ὁ σύμβουλος νὰ ἀποκαθηλώσω (κυριολεκτικῶς) τους ἥρωες καὶ νὰ καθηλώσω (πάλι κυριολεκτικῶς) κάδρα μὲ τοπία, γατάκια, σκυλάκια, αὐτά, τέλος πάντων, ποὺ βρίσκουμε σὲ παιδικὰ δωμάτια. Τὰ βλοσυρὰ καὶ στιβαρὰ πρόσωπα τῶν ἐνδόξων πολεμαρχῶν δὲν δημιουργοῦν «κατάλληλη παιδαγωγικὴ ἀτμόσφαιρα». Ἀρνήθηκα. Συνεχίζω καὶ σήμερα νὰ ἀναρτῶ στὴν αἴθουσα, ποὺ κάθε φορὰ διδάσκω, εἰκόνες ἡρώων. Καὶ πόσες φορές, ὅταν οἱ μαθητὲς κουράζωνται, ξεστρατίζει ὁ λόγος στὰ χρόνια τὰ δοξασμένα… τότε, παιδιά, ποὺ ἕνα δεκαοκτάχρονο ναυτάκι ἀπὸ τὰ Ψαρά, ἔκανε τὸν σταυρό του, κι ἀνατίναζε αἱματοβαμμένες ναυαρχίδες ἢ ὁ ἄλλος, δίπλα του, ποὺ ἔσκιζε χάρτινα διπλώματα ἀρχιστρατηγίας καὶ κέρδιζε, στὸ πεδίο τῆς μάχης, παράσημα ἀθανασίας. Καὶ οἱ μαθητὲς ἀντικρύζουν τὰ πρόσωπα τοῦ Κανάρη, τοῦ Μπότσαρη, τοῦ Διάκου, τοῦ Παπαφλέσσα, μπρὸς στὰ μάτια τους ξανοίγεται τὸ Εἰκονοστάσι τοῦ Γένους. Ξεκλειδώνει ἡ ἄγουρη μνήμη καὶ πλαγιάζουν στὰ φυλλώματά της οἱ ἁγιασμένες μορφὲς τῶν ἡρώων. Γιὰ πάντα, «κτῆμα ἐς ἀεί». Ἡμερεύουν τὰ παιδιά, συγκινοῦνται, καμαρώνουν. Καὶ πῶς ἀλλοιῶς; Μιλᾶς γιὰ πρόσωπα, ὄχι γιὰ μικρά, ξέψυχα, μίζερα πράγματα, συνταγὲς μαγειρικῆς καὶ ὁδηγίες χρήσεως καφετιέρας (βιβλία γλώσσης Στ΄ δημοτικοῦ). Ὑποσιτίζουμε πνευματικῶς τὰ παιδιὰ καὶ μετὰ ἀποροῦμε, γιατί νοιώθουν ναυτία καὶ σιχασιὰ γιὰ τὸν «ὡραῖο» κόσμο μας.
Βάζω πάνω ἀπὸ τοὺς ἥρωες τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, πάντοτε. Γιατί; Διότι «τὸν Χριστὸ φοβόμαστε καὶ αὐτείνη ἡ θρησκεία μᾶς λευτέρωσεν καὶ βγήκαμε εἰς τὴν κοινωνία τοῦ κόσμου» κανοναρχεῖ ὁ Μακρυγιάννης. «Θὰ βγοῦν πράγματα ἀπὸ τὰ σχολεῖα ποὺ ὁ νοῦς σας δὲν φαντάζεται» προφήτευε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Τώρα κατανοῶ πλήρως τὴν προφητεία. Θὰ βγῆ ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο ὁ Χριστός, ὁλοκληρώνεται ἡ «μετακένωσις» τῶν δυτικῶν «φώτων». Τὰ κόκκαλα τοῦ Κοραῆ θὰ ἀναπαυθοῦν. Τὰ πνευματικά του ἔκγονα καὶ λοιπὰ ἀπολειφάδια τῆς Νέας Τάξεως πανηγυρίζουν. Τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, τελείως ἀνυπόληπτο γιὰ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς, ἀπεφάσισε τὸν ἐξοβελισμό, ἀπὸ τὰ σχολεῖα τῆς Ἰταλίας, τῆς παραστάσεως μὲ τὸν Ἐσταυρωμένο. Οἱ Ἰταλοὶ ἀντέδρασαν στὴν γελοία ἀπόφασι, ἡ παπικὴ θρησκεία στηλίτευσε μὲ εἰρωνεία τὸ περὶ οὗ ὁ λόγος δικαστήριο. Ὅπως ἀναμενόταν, ἡ κλαγγὴ τῆς… σταυρομαχίας πέρασε τὰ σύνορα τῆς Ἰταλίας καί, ὡσὰν τὰ σαλιγκάρια ποὺ ξεμυτίζουν ἀπὸ τὸ καβοῦκι τους μετὰ ἀπὸ βροχή, ἄρχισαν οἱ γηγενεῖς «ἀνθρωποκάμπιες» (Κόντογλου) καὶ τὰ γνωστὰ σαπρόφυτα τοῦ νεοταξικοῦ θερμοκηπίου νὰ ξερνοῦν τὰ ἐμέσματά τους κατὰ τῆς Ἐκκλησίας». «Νὰ φύγουν οἱ εἰκόνες ἀπὸ τὶς τάξεις τῶν ἑλληνικῶν σχολείων. Εἴμαστε κοινωνία πολυπολιτισμική», τὸ γνωστὸ βλακῶδες καρύκευμα τῶν ἐκκλησιομάχων.
Μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ πρόεδρος τῆς Διδασκαλικῆς Ὁμοσπονδίας Ἑλλάδος (ΔΟΕ) Δημήτρης Μπράτης. Χωρὶς νὰ τὸν ἐξουσιοδοτήση κανείς, ὁ ἐν λόγῳ χασομέρης–συνδικαλιστής, ἐδήλωσε τὰ ἑξῆς στὴν ἐφ. «ΝΕΑ»: «Συμφωνῶ ἀπόλυτα μὲ τὴν ἀπόφασι τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. Δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχουν στὰ σχολεῖα σύμβολα ὅπως οἱ σταυροὶ ἢ οἱ θρησκευτικὲς εἰκόνες ποὺ διαχωρίζουν τοὺς μαθητές. Τὸ σχολεῖο θὰ πρέπη νὰ ἐξασφαλίζη ἴσες εὐκαιρίες σὲ ὅλους χωρὶς κανένας μαθητὴς νὰ αἰσθάνεται μειονεκτικὰ λόγῳ τῆς καταγωγῆς, τῆς φυλῆς ἢ τοῦ θρησκεύματός του». Καὶ συνεχίζει ὁ συνδικαλιστής, (τί βρισιὰ κι αὐτή), ποὺ ἔχει σίγουρα καμμιὰ εἰκοσαριὰ χρόνια νὰ πατήση τὸ ποδάρι του σὲ σχολικὴ τάξι «ὅτι καὶ ὁ τρόπος διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν στὴν σημερινὴ πολυπολιτισμικὴ κοινωνία πρέπει νὰ συζητηθῆ σὲ βάθος ἀπὸ ὅλους τοὺς ἐμπλεκομένους φορεῖς προκειμένου νὰ βρεθῆ ἡ καλύτερη λῦσις στὸ πλαίσιο τῆς ἰσότητος τῶν πολιτῶν ὅπως ὁρίζει τὸ Σύνταγμά μας» (Μὲ τέτοια διαπιστευτήρια εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ ἀνέλθη σὲ ὑψηλότερα ἀξιώματα. Ὁ Λένιν μιλοῦσε γιὰ «χρησίμους ἠλιθίους» τοῦ συστήματος). Διάβασα τὶς δηλώσεις τοῦ προέδρου τῆς ΔΟΕ. «Κάπνισαν τὰ μάτια μου». Τὴν ἴδια στιγμὴ συνέταξα ἐπιστολὴ παραιτήσεως ἀπὸ μέλος τῆς ΔΟΕ, τὴν ὁποία ἀπέστειλα στὸν τοπικὸ σύλλογο δασκάλων Κιλκίς. Γράφω περίπου τὰ ἑξῆς:
«Ἀγαπητοὶ συνάδελφοι, τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, προσφάτως ἐζήτησε τὴν ἀπομάκρυνσι, ἀπὸ τὰ σχολεῖα τῆς Ἰταλίας, τοῦ σταυροῦ ἀπὸ τὶς τάξεις, ἀπόφασι ποὺ ἀποδοκιμάστηκε ἀπὸ τὰ κόμματα καὶ μεγάλη μερίδα τοῦ λαοῦ. Τὸ θέμα ἀπησχόλησε καὶ τὰ ἡμέτερα Μ.Μ.Ε. Εἶναι γνωστὸ πὼς τὸ Σύνταγμά μας (ἄρθρο 16) προβλέπει τὴν θρησκευτικὴ διαπαιδαγώγησι τῶν μαθητῶν, ἐξυπονοῶντας τὴν ὀρθόδοξη ἀγωγή. Ταυτοχρόνως, ὁ σταυρός, οἱ εἰκόνες, ἀνήκουν στὰ σύμβολα τῆς πατρίδος μας, ὑποδηλώνουν τὴν ταυτότητά μας. Ὅμως ὁ πρόεδρος τῆς ΔΟΕ, χωρὶς ἐξουσιοδότησι, ἐρχόμενος σὲ ἀντίθεσι καὶ μὲ τὸ λαϊκὸ αἴσθημα καὶ μὲ τὴν πλειονότητα –ὅπως πιστεύω– τῶν δασκάλων, ἐπεκρότησε τὴν ἀνωτέρω ἀπόφασι. Ὁ ἴδιος ἄνθρωπος, παλαιότερα, εἶχε ἐπαινέσει καὶ τὸ ἐπαίσχυντο βιβλίο ἱστορίας τῆς Στ΄ δημοτικοῦ, τὸ ὁποῖο ἀπεσύρθη κακὴν-κακῶς. Κατόπιν τούτων, ἐπειδὴ δὲν ἀνέχομαι, ὡς μαχόμενος Ἕλλην καὶ χριστιανός, δάσκαλος, νὰ ἐξευτελιζώμαστε στὰ μάτια τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὶς ἀντορθόδοξες καὶ ἀνθελληνικὲς θέσεις ποὺ πρεσβεύει ὁ κ. Μπράτης, ἐπιθυμῶ τὴν διαγραφή μου ἀπὸ μέλος τοῦ συλλόγου καὶ τῆς ΔΟΕ. Ἡ ἀπόφασίς μου ἰσχύει γιὰ ὅσο καιρὸ ὁ κ. Μπράτης θὰ προΐσταται τοῦ συνδικαλιστικοῦ μας ὀργάνου». Προτρέπω κι ἄλλους συναδέλφους ποὺ θίγονται ἀπὸ τὴν δήλωσι τοῦ προέδρου τῆς ΔΟΕ, νὰ πράξουν ὁμοίως. Νὰ τελειώνουμε μὲ τοὺς ἀργόσχολους καὶ ἀργόμισθους, ποὺ χρησιμοποιοῦν τὴν γάγγραινα τοῦ (νῦν) συνδικαλισμοῦ, ὡς μέσο ἀναρριχήσεως σὲ χρυσοπλούμιστα ἀξιώματα.
Κλείνω μὲ τὰ λόγια τοῦ Ἰωσὴφ Βρυεννίου, μεγάλου διδασκάλου τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ἔζησε λίγο πρὸ τῆς ἁλώσεως τῆς Πόλεως ἀπὸ τοὺς Τούρκους: «Οὐκ ἀρνησόμεθά σε φίλη Ὀρθοδοξία, οὐ ψευδόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας. Ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, ἐν σοὶ ζῶμεν, ἐν σοὶ κοιμησόμεθα. Εἴ δε καὶ καλέσει καιρὸς καὶ μυριάκις ὑπέρ σου τεθνηξόμεθα».
Πηγή: Ἀντίβαρο
Θυμᾶμαι, πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια, ὑπηρετοῦσα σὲ σχολεῖο χωριοῦ ποὺ βρίσκεται στὶς ὑπώρειες τοῦ ὄρους Μπέλες, στὰ σύνορα μὲ τὸ ὑπερφίαλο ἀνθυποκρατίδιο τῶν Σκοπίων. Τὸ σχολεῖο παλιό, μὲ θέα ἐξαιρετικὴ στὸ κατάφυτο βουνό, χρησιμοποιούσαμε ἀκόμη τὶς ξυλόσομπες. Κάποια μέρα μὲ ἐπισκέφθηκε ὁ σχολικὸς σύμβουλος. (Τὸ ΠΑΣΟΚ τὸ ’81, κατὰ τὸ συνήθειό του, κατήργησε τοὺς ἐπιθεωρητὲς καὶ τοὺς μετωνόμασε σὲ σχολικοὺς συμβούλους. Συνοδεύθηκε ἡ κατάργησις καὶ μὲ ἀρκετὲς δόσεις συκοφαντίας καὶ ἀπαξιώσεως γιὰ τὸ ἔργο τῶν ἐπιθεωρητῶν. Καὶ ὅμως οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, στὴν πλειονότητά τους, ἐπιτελοῦσαν σπουδαῖο ἔργο, τοὺς διέκρινε συνέπεια καὶ ἐπιστημοσύνη. Οἱ δάσκαλοι, εἴτε ἀπὸ σεβασμό, οἱ ἐργατικοί, εἴτε ἀπὸ φόβο, οἱ …«ἀργόσυρτοι», ἐργάζονταν μὲ ζῆλο στὴν τάξι, διότι ὑπῆρχε ἔλεγχος καὶ δοκιμασία τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ τους ἔργου. Ἡ ἐπὶ τὸ προοδευτικώτερον ἐξέλιξις τοῦ θεσμοῦ ὡδήγησε στὴν σημερινή, οὐσιαστικῶς ἀνύπαρκτη, ἐπίβλεψι τῆς δημοσίας, ἐν γένει, παιδείας. Ἐξ ἄλλου ὁ ἀείχλωρος λόγος τοῦ Πλουτάρχου στὴν «περὶ παίδων ἀγωγῆς» πραγματεία του, οὐδέποτε ξεπεράστηκε σὲ τοῦτον ἐδῶ τὸν τόπο: «Οὐδὲν οὕτω πιαίνει τὸν ἵππον ὡς βασιλέως ὀφθαλμός», τίποτα δὲν παχαίνει τὸ ἄλογο περισσότερο, ὅσο τὸ μάτι τοῦ βασιλιᾶ).
Ἐπανέρχομαι στὴν προλογικὴ ἀφήγησι. Μὲς στὴν τάξι ποὺ ἐδίδασκα, ἦσαν ἀνηρτημένες εἰκόνες, ζωγραφιὲς ἡρώων της Ἐπαναστάσεως τοῦ ’21. Σύμφωνα μὲ τὸ χαζοχαρούμενο πνεῦμα τῆς (νέας) ἐποχῆς, μοῦ συνέστησε ὁ σύμβουλος νὰ ἀποκαθηλώσω (κυριολεκτικῶς) τους ἥρωες καὶ νὰ καθηλώσω (πάλι κυριολεκτικῶς) κάδρα μὲ τοπία, γατάκια, σκυλάκια, αὐτά, τέλος πάντων, ποὺ βρίσκουμε σὲ παιδικὰ δωμάτια. Τὰ βλοσυρὰ καὶ στιβαρὰ πρόσωπα τῶν ἐνδόξων πολεμαρχῶν δὲν δημιουργοῦν «κατάλληλη παιδαγωγικὴ ἀτμόσφαιρα». Ἀρνήθηκα. Συνεχίζω καὶ σήμερα νὰ ἀναρτῶ στὴν αἴθουσα, ποὺ κάθε φορὰ διδάσκω, εἰκόνες ἡρώων. Καὶ πόσες φορές, ὅταν οἱ μαθητὲς κουράζωνται, ξεστρατίζει ὁ λόγος στὰ χρόνια τὰ δοξασμένα… τότε, παιδιά, ποὺ ἕνα δεκαοκτάχρονο ναυτάκι ἀπὸ τὰ Ψαρά, ἔκανε τὸν σταυρό του, κι ἀνατίναζε αἱματοβαμμένες ναυαρχίδες ἢ ὁ ἄλλος, δίπλα του, ποὺ ἔσκιζε χάρτινα διπλώματα ἀρχιστρατηγίας καὶ κέρδιζε, στὸ πεδίο τῆς μάχης, παράσημα ἀθανασίας. Καὶ οἱ μαθητὲς ἀντικρύζουν τὰ πρόσωπα τοῦ Κανάρη, τοῦ Μπότσαρη, τοῦ Διάκου, τοῦ Παπαφλέσσα, μπρὸς στὰ μάτια τους ξανοίγεται τὸ Εἰκονοστάσι τοῦ Γένους. Ξεκλειδώνει ἡ ἄγουρη μνήμη καὶ πλαγιάζουν στὰ φυλλώματά της οἱ ἁγιασμένες μορφὲς τῶν ἡρώων. Γιὰ πάντα, «κτῆμα ἐς ἀεί». Ἡμερεύουν τὰ παιδιά, συγκινοῦνται, καμαρώνουν. Καὶ πῶς ἀλλοιῶς; Μιλᾶς γιὰ πρόσωπα, ὄχι γιὰ μικρά, ξέψυχα, μίζερα πράγματα, συνταγὲς μαγειρικῆς καὶ ὁδηγίες χρήσεως καφετιέρας (βιβλία γλώσσης Στ΄ δημοτικοῦ). Ὑποσιτίζουμε πνευματικῶς τὰ παιδιὰ καὶ μετὰ ἀποροῦμε, γιατί νοιώθουν ναυτία καὶ σιχασιὰ γιὰ τὸν «ὡραῖο» κόσμο μας.
Βάζω πάνω ἀπὸ τοὺς ἥρωες τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, πάντοτε. Γιατί; Διότι «τὸν Χριστὸ φοβόμαστε καὶ αὐτείνη ἡ θρησκεία μᾶς λευτέρωσεν καὶ βγήκαμε εἰς τὴν κοινωνία τοῦ κόσμου» κανοναρχεῖ ὁ Μακρυγιάννης. «Θὰ βγοῦν πράγματα ἀπὸ τὰ σχολεῖα ποὺ ὁ νοῦς σας δὲν φαντάζεται» προφήτευε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Τώρα κατανοῶ πλήρως τὴν προφητεία. Θὰ βγῆ ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ σχολεῖο ὁ Χριστός, ὁλοκληρώνεται ἡ «μετακένωσις» τῶν δυτικῶν «φώτων». Τὰ κόκκαλα τοῦ Κοραῆ θὰ ἀναπαυθοῦν. Τὰ πνευματικά του ἔκγονα καὶ λοιπὰ ἀπολειφάδια τῆς Νέας Τάξεως πανηγυρίζουν. Τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, τελείως ἀνυπόληπτο γιὰ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς, ἀπεφάσισε τὸν ἐξοβελισμό, ἀπὸ τὰ σχολεῖα τῆς Ἰταλίας, τῆς παραστάσεως μὲ τὸν Ἐσταυρωμένο. Οἱ Ἰταλοὶ ἀντέδρασαν στὴν γελοία ἀπόφασι, ἡ παπικὴ θρησκεία στηλίτευσε μὲ εἰρωνεία τὸ περὶ οὗ ὁ λόγος δικαστήριο. Ὅπως ἀναμενόταν, ἡ κλαγγὴ τῆς… σταυρομαχίας πέρασε τὰ σύνορα τῆς Ἰταλίας καί, ὡσὰν τὰ σαλιγκάρια ποὺ ξεμυτίζουν ἀπὸ τὸ καβοῦκι τους μετὰ ἀπὸ βροχή, ἄρχισαν οἱ γηγενεῖς «ἀνθρωποκάμπιες» (Κόντογλου) καὶ τὰ γνωστὰ σαπρόφυτα τοῦ νεοταξικοῦ θερμοκηπίου νὰ ξερνοῦν τὰ ἐμέσματά τους κατὰ τῆς Ἐκκλησίας». «Νὰ φύγουν οἱ εἰκόνες ἀπὸ τὶς τάξεις τῶν ἑλληνικῶν σχολείων. Εἴμαστε κοινωνία πολυπολιτισμική», τὸ γνωστὸ βλακῶδες καρύκευμα τῶν ἐκκλησιομάχων.
Μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ πρόεδρος τῆς Διδασκαλικῆς Ὁμοσπονδίας Ἑλλάδος (ΔΟΕ) Δημήτρης Μπράτης. Χωρὶς νὰ τὸν ἐξουσιοδοτήση κανείς, ὁ ἐν λόγῳ χασομέρης–συνδικαλιστής, ἐδήλωσε τὰ ἑξῆς στὴν ἐφ. «ΝΕΑ»: «Συμφωνῶ ἀπόλυτα μὲ τὴν ἀπόφασι τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. Δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχουν στὰ σχολεῖα σύμβολα ὅπως οἱ σταυροὶ ἢ οἱ θρησκευτικὲς εἰκόνες ποὺ διαχωρίζουν τοὺς μαθητές. Τὸ σχολεῖο θὰ πρέπη νὰ ἐξασφαλίζη ἴσες εὐκαιρίες σὲ ὅλους χωρὶς κανένας μαθητὴς νὰ αἰσθάνεται μειονεκτικὰ λόγῳ τῆς καταγωγῆς, τῆς φυλῆς ἢ τοῦ θρησκεύματός του». Καὶ συνεχίζει ὁ συνδικαλιστής, (τί βρισιὰ κι αὐτή), ποὺ ἔχει σίγουρα καμμιὰ εἰκοσαριὰ χρόνια νὰ πατήση τὸ ποδάρι του σὲ σχολικὴ τάξι «ὅτι καὶ ὁ τρόπος διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν στὴν σημερινὴ πολυπολιτισμικὴ κοινωνία πρέπει νὰ συζητηθῆ σὲ βάθος ἀπὸ ὅλους τοὺς ἐμπλεκομένους φορεῖς προκειμένου νὰ βρεθῆ ἡ καλύτερη λῦσις στὸ πλαίσιο τῆς ἰσότητος τῶν πολιτῶν ὅπως ὁρίζει τὸ Σύνταγμά μας» (Μὲ τέτοια διαπιστευτήρια εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ ἀνέλθη σὲ ὑψηλότερα ἀξιώματα. Ὁ Λένιν μιλοῦσε γιὰ «χρησίμους ἠλιθίους» τοῦ συστήματος). Διάβασα τὶς δηλώσεις τοῦ προέδρου τῆς ΔΟΕ. «Κάπνισαν τὰ μάτια μου». Τὴν ἴδια στιγμὴ συνέταξα ἐπιστολὴ παραιτήσεως ἀπὸ μέλος τῆς ΔΟΕ, τὴν ὁποία ἀπέστειλα στὸν τοπικὸ σύλλογο δασκάλων Κιλκίς. Γράφω περίπου τὰ ἑξῆς:
«Ἀγαπητοὶ συνάδελφοι, τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, προσφάτως ἐζήτησε τὴν ἀπομάκρυνσι, ἀπὸ τὰ σχολεῖα τῆς Ἰταλίας, τοῦ σταυροῦ ἀπὸ τὶς τάξεις, ἀπόφασι ποὺ ἀποδοκιμάστηκε ἀπὸ τὰ κόμματα καὶ μεγάλη μερίδα τοῦ λαοῦ. Τὸ θέμα ἀπησχόλησε καὶ τὰ ἡμέτερα Μ.Μ.Ε. Εἶναι γνωστὸ πὼς τὸ Σύνταγμά μας (ἄρθρο 16) προβλέπει τὴν θρησκευτικὴ διαπαιδαγώγησι τῶν μαθητῶν, ἐξυπονοῶντας τὴν ὀρθόδοξη ἀγωγή. Ταυτοχρόνως, ὁ σταυρός, οἱ εἰκόνες, ἀνήκουν στὰ σύμβολα τῆς πατρίδος μας, ὑποδηλώνουν τὴν ταυτότητά μας. Ὅμως ὁ πρόεδρος τῆς ΔΟΕ, χωρὶς ἐξουσιοδότησι, ἐρχόμενος σὲ ἀντίθεσι καὶ μὲ τὸ λαϊκὸ αἴσθημα καὶ μὲ τὴν πλειονότητα –ὅπως πιστεύω– τῶν δασκάλων, ἐπεκρότησε τὴν ἀνωτέρω ἀπόφασι. Ὁ ἴδιος ἄνθρωπος, παλαιότερα, εἶχε ἐπαινέσει καὶ τὸ ἐπαίσχυντο βιβλίο ἱστορίας τῆς Στ΄ δημοτικοῦ, τὸ ὁποῖο ἀπεσύρθη κακὴν-κακῶς. Κατόπιν τούτων, ἐπειδὴ δὲν ἀνέχομαι, ὡς μαχόμενος Ἕλλην καὶ χριστιανός, δάσκαλος, νὰ ἐξευτελιζώμαστε στὰ μάτια τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὶς ἀντορθόδοξες καὶ ἀνθελληνικὲς θέσεις ποὺ πρεσβεύει ὁ κ. Μπράτης, ἐπιθυμῶ τὴν διαγραφή μου ἀπὸ μέλος τοῦ συλλόγου καὶ τῆς ΔΟΕ. Ἡ ἀπόφασίς μου ἰσχύει γιὰ ὅσο καιρὸ ὁ κ. Μπράτης θὰ προΐσταται τοῦ συνδικαλιστικοῦ μας ὀργάνου». Προτρέπω κι ἄλλους συναδέλφους ποὺ θίγονται ἀπὸ τὴν δήλωσι τοῦ προέδρου τῆς ΔΟΕ, νὰ πράξουν ὁμοίως. Νὰ τελειώνουμε μὲ τοὺς ἀργόσχολους καὶ ἀργόμισθους, ποὺ χρησιμοποιοῦν τὴν γάγγραινα τοῦ (νῦν) συνδικαλισμοῦ, ὡς μέσο ἀναρριχήσεως σὲ χρυσοπλούμιστα ἀξιώματα.
Κλείνω μὲ τὰ λόγια τοῦ Ἰωσὴφ Βρυεννίου, μεγάλου διδασκάλου τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ἔζησε λίγο πρὸ τῆς ἁλώσεως τῆς Πόλεως ἀπὸ τοὺς Τούρκους: «Οὐκ ἀρνησόμεθά σε φίλη Ὀρθοδοξία, οὐ ψευδόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας. Ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, ἐν σοὶ ζῶμεν, ἐν σοὶ κοιμησόμεθα. Εἴ δε καὶ καλέσει καιρὸς καὶ μυριάκις ὑπέρ σου τεθνηξόμεθα».
Πηγή: Ἀντίβαρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου