Τὸ ἄλλο της μάτι...

Ἡ μητέρα του εἶχε μόνο ἕνα μάτι...
Ντρεπόταν γι' αὐτὴν κι ὧρες-ὧρες τὴν μισοῦσε.
Ἡ δουλειά της ἦταν μαγείρισσα στὴν φοιτητικὴ λέσχη. Μαγείρευε γιὰ τοὺς φοιτητὲς καὶ τοὺς καθηγητὲς γιὰ νὰ βγάζη τὰ ἔξοδά τους.
Δὲν ἤθελε νὰ τοῦ μιλάη γιὰ νὰ μὴ μαθαίνουν ὅτι εἶναι παιδὶ μίας μητέρας μὲ ...ἕνα μάτι! Οἱ φοιτήτριες ἔφευγαν γρήγορα, ὅποτε τὴν ἔβλεπαν νὰ βγαίνη γιὰ λίγο ἀπὸ τὴν κουζίνα κι ἔλεγαν πὼς δὲν ἄντεχαν τὸ θέαμα καὶ πὼς τοὺς προκαλοῦσε ἀνυπόφορη ἀνατριχίλα...
Μὰ ἀπὸ μικρὸς εἶχε πρόβλημα μὲ τὴν εἰκόνα τῆς μητέρας του.
Μιὰ μέρα, ὅταν ἀκόμη πήγαινε στὸ δημοτικό, πέρασε ἡ μητέρα του στὸ διάλειμμα γιὰ νὰ τοῦ πῆ ἕνα γειά.

Ἔνοιωσε πολὺ στενοχωρημένος. «Πῶς μπόρεσε νὰ μοῦ τὸ κάνη αὐτό;», ἀναρωτιόταν...
Τὴν ἀγνόησε, τῆς ἔρριξε μόνο ἕνα μισητὸ βλέμμα κι ἔτρεξε.
Τὴν ἑπομένη ἡμέρα, ἕνας ἀπὸ τοὺς συμμαθητές του τοῦ φώναξε: «Ἔεεε, ἡ μητέρα σου ἔχει μόνο ἕνα μάτι...»
Ἤθελε νὰ πεθάνη, νὰ ἐξαφανισθῆ.
Ὅταν γύρισε στὸ σπίτι, τῆς εἶπε: «Ἂν εἶναι ὅλοι νὰ γελᾶνε μαζί μου ἐξ' αἰτίας σου, τότε καλύτερα νὰ πεθάνης!»
Αὐτὴ δὲν τοῦ ἀπήντησε...
«Δὲν μὲ νοιάζει τί εἶπα ἢ τί αἰσθάνθηκε, διότι ἤμουν πολὺ νευριασμένος», ἔλεγε ἀργότερα σ' ἕνα φίλο του.
«Ἤθελα νὰ φύγω ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ σπίτι καὶ νὰ μὴν ἔχω καμμία σχέσι μαζί της. Ἔτσι, διάβασα πάρα πολὺ σκληρά, μὲ σκοπὸ νὰ φύγω μιὰ μέρα μακρυὰ γιὰ σπουδὲς καὶ τὰ κατάφερα, μὰ ἦλθε κι ἔπιασε αὐτὴν τὴν δουλειὰ στὴν λέσχη γιὰ νὰ μὲ βοηθάη...
Δὲν μποροῦσε νὰ πάη πουθενὰ ἀλλοῦ;»
Ἀργότερα νυμφεύθηκε. Ἀγόρασε ἕνα δικό του σπίτι. Ἔκανε δικά του παιδιὰ κι ἦταν εὐχαριστημένος μὲ τὴν ζωή του, τὰ παιδιά του, τὴν γυναῖκα του καὶ τὴν δουλειά του.
Μιὰ μέρα -μετὰ ἀπὸ χρόνια ἀπουσίας, ὅπως ὁ ἴδιος τῆς ζήτησε- ἡ μητέρα του πῆγε νὰ τὸν ἐπισκεφθῆ. Δὲν εἶχε δῆ ποτὲ ἀπὸ κοντὰ τὰ ἐγγόνια της. Μόλις ἐμφανίσθηκε στὴν πόρτα, τὰ παιδιά του ἄρχισαν νὰ γελοῦν. Θύμωσε, ἐπειδὴ εἶχε πάει χωρὶς νὰ τοῦ τὸ ζητήση καὶ χωρὶς νὰ τὸν προειδοποιήση.
Τότε τῆς φώναξε: «Πῶς τολμᾶς νὰ ἔρχεσαι ξαφνικὰ στὸ σπίτι μου καὶ νὰ τρομάζης τὰ παιδιά μου; Βγὲς ἔξω! Φύγε!»
Ἡ μητέρα του ἀπήντησε γαλήνια: «Ἄ, πόσο λυπᾶμαι, κύριε! Μᾶλλον μοῦ ἔδωσαν λάθος διεύθυνσι!» κι ἐξαφανίσθηκε, χωρὶς νὰ καταλάβουν τὰ μικρὰ πὼς εἶναι γιαγιά τους...
Πέρασαν χρόνια καὶ μιὰ μέρα βρῆκε στὸ γραμματοκιβώτιο τοῦ σπιτιοῦ του μία ἐπιστολὴ γιὰ τὴν σχολικὴ συγκέντρωσι τῆς τάξεώς του ἀπὸ τὸ δημοτικὸ σχολεῖο, ποὺ θὰ γινόταν στὴν πόλι ποὺ γεννήθηκε...
Εἶπε ψέμματα στὴν γυναῖκα του, ὅτι θὰ ἔκανε ἕνα ἐπαγγελματικὸ ταξείδι καὶ πῆγε.
Ὅταν τελείωσε ἡ συγκέντρωσις τῶν συμμαθητῶν, πῆγε στὸ σπίτι ὅπου μεγάλωσε, ἀπὸ περιέργεια...
Οἱ γείτονες τοῦ εἶπαν ὅτι ἡ μητέρα του εἶχε πεθάνει προσφάτως.
Δὲν ἔβγαλε οὒτε ἕνα δάκρυ.
Τοῦ ἔδωσαν ἕνα γράμμα, ποὺ εἶχε ἀφήσει γι' αὐτόν:

«Ἀγαπημένε μου γυιέ, σὲ σκέφτομαι συνεχῶς.
Λυπᾶμαι ποὺ ἦρθα στὸ σπίτι σου καὶ φόβισα τὰ παιδιά σου.
Ἔμαθα ὅτι ἔρχεσαι γιὰ τὴν σχολικὴ συγκέντρωσι κι ἔνοιωσα χαρούμενη.
Ἀλλὰ φοβᾶμαι ὅτι μπορεῖ νὰ μὴν εἶμαι σὲ θέσι νὰ σηκωθῶ ἀπὸ τὸ κρεββάτι γιὰ νὰ ἔρθω νὰ σὲ δῶ.
Ἔγραψα αὐτὸ τὸ γράμμα γιὰ νὰ σοῦ τὸ δώσουν, ἂν δὲν μὲ προφθάσης.
Στενοχωριέμαι ποὺ σ' ἔφερνα σὲ δύσκολη θέσι καὶ ντρεπόσουν γιὰ μένα ὅσο ἤσουν μικρός.
Βλέπεις ...ὅταν ἤσουν πολὺ μικρός, εἶχες ἕνα σοβαρὸ ἀτύχημα κι ἔχασες τὸ μάτι σου.
Δὲν θὰ μποροῦσα νὰ σὲ βλέπω νὰ μεγαλώνης μὲ ἕνα μάτι.
Ἔτσι, σοῦ ἔδωσα τὸ δικό μου.
Ἤμουν τόσο ὑπερήφανη, ποὺ ὁ γυιός μου θὰ ἔβλεπε τὸν κόσμο μὲ τὴν δική μου βοήθεια, μὲ τὸ δικό μου μάτι...
Ἔχεις πάντα ὅλη τὴν ἀγάπη μου.
Ἡ μητέρα σου.»

Ἡ λαθρομετανάστευσις εἶναι ὁ Δούρειος Ἵππος τῆς ἁλώσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ!

Μὲ πρωτοβουλία τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου καὶ σὲ συνεργασία μὲ τὴν Ἐπιτροπὴ Ἐθνικῶν Θεμάτων τῆς Ὁμοσπονδίας Ἑλληνικῶν Σωματείων Μείζονος Νέας Ὑόρκης, πραγματοποιήθηκε τὴν Τρίτη, 26 Ἰανουαρίου 2010 καὶ ὥρα 8:00 μ.μ., στὸ Σταθάκειο Κέντρο τῆς Ὁμοσπονδίας, ἀνοικτὴ πανομογενειακὴ συγκέντρωσις μὲ θέμα τὶς ἐθνικὲς ἐπιπτώσεις τοῦ προτεινομένου ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ κυβέρνησι νομοσχεδίου, τὸ ὁποῖο προβλέπει τὴν χορήγησι τῆς ἑλληνικῆς ἰθαγενείας σὲ ἑκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες. Οἱ παρευρισκόμενοι ἄκουσαν καὶ ἀνέλυσαν προσεκτικὰ τὶς ἀπόψεις τῆς ὁμιλητρίας κ. Αἰκατερίνης Λιβάνη, καθὼς καὶ τὶς παρεμβάσεις τοῦ συντονιστοῦ τῆς ἐκδηλώσεως Δρος Χαραλάμπους Β. Βασιλειάδου καὶ ἀφοῦ παρενέβησαν μὲ ἐρωτήσεις, σχόλια καὶ προτάσεις κατέληξαν στὸ ἑξῆς ψήφισμα:

ΨΗΦΙΣΜΑ

Οἱ συμμετέχοντες στὴν προαναφερομένη ἀνοικτὴ πανομογενειακὴ συγκέντρωσι, ὅλοι Ἕλληνες στὴν καταγωγή, ποὺ ζοῦμε στὴν μητροπολιτικὴ περιοχὴ τῆς Νέας Ὑόρκης, ἄνθρωποι ποὺ νοιαζόμαστε γιὰ τὴν πατρίδα μας ἂν καὶ ζοῦμε μακρυά της, ἄνθρωποι ποὺ ὑπηρετοῦμε τὴν πατρίδα μας ἐθελοντικῶς καὶ μὲ ἀνιδιοτέλεια καὶ ποὺ θυσιαζόμαστε γιὰ αὐτὴν ὅταν κληθοῦμε, καταλήξαμε στὰ ἑξῆς συμπεράσματα καὶ αἰτήματα:

1. Σὲ κάθε εὐνομουμένη πολιτεία εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ὑπάρχη ἰσορροπία -σὲ εὖρος καὶ συσχετισμούς- μεταξὺ τῶν δικαιωμάτων ποὺ παρέχει ἡ πολιτεία (καὶ πρέπει νὰ ἀπολαμβάνη κάθε πολίτης) ἀλλὰ καὶ τῶν ὑποχρεώσεων ποὺ τοῦ ἐπιβάλλει. Σὲ ἀντίθετη περίπτωσι, οἱ κοινωνίες ὁδηγοῦνται στὰ ἄκρα εἴτε τῆς ἀπολυταρχίας καὶ τῆς σκλαβιᾶς, εἴτε τῆς αὐθαιρεσίας καὶ τῆς ἀναρχίας.

2. Ζοῦμε στὶς ΗΠΑ, τὴν πρώτη χώρα ποὺ θεμελιώθηκε πάνω στὶς δημοκρατικὲς ἀρχὲς καὶ ἐμπνεύσθηκε ἀπὸ τὶς μεγάλες ἀξίες τῆς –ἀρχαίας ἀλλὰ καὶ σύγχρονης- Ἑλλάδος, τῆς πατρίδος μας, καὶ νοιώθουμε ἔντονη τὴν ἀνάγκη νὰ σεβώμαστε τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξι καὶ νὰ στηρίζουμε τὶς θεμελιώδεις ἀρχὲς τοῦ κράτους δικαίου.

3. Νοιώθουμε, ὅσο λίγοι, τὰ μεγάλα καὶ σοβαρὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζουν οἱ μετανάστες, νόμιμοι ἢ μή, μιᾶς καὶ ὅλοι εἴμαστε μετανάστες ἢ γόνοι μεταναστῶν στὶς ΗΠΑ καὶ βιώσαμε παρόμοιες καταστάσεις.

4. Κρίνουμε ἀπαραίτητο, ἡ ἑλληνικὴ πολιτεία νὰ προστατεύη ὅλους τοὺς μετανάστες, ἀκόμη καὶ τοὺς παρανόμους, καὶ νὰ ἐντάσση στὸ δυναμικό της ὅσους ἀπὸ αὐτοὺς ἀποτελοῦν ὠφέλιμη καὶ δημιουργικὴ συνιστῶσα τῆς γενέτειράς μας, παρέχοντάς τους τὸ δικαίωμα τῆς νόμιμης ἐργασίας μὲ ὅλες τὶς ἀμφίδρομες δεσμεύσεις ποὺ ἀπαιτεῖ κάτι τέτοιο.

5. Ὡστόσο, εἴμαστε ἐναντίον τῆς μαζικῆς καὶ μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες χορηγήσεως τῆς ἑλληνικῆς ἰθαγενείας σὲ ἑκατοντάδες χιλιάδες νομίμους καὶ μὴ μετανάστες στὴν χώρα μας. Σᾶς διαβεβαιώνουμε ὅτι θὰ ἤμασταν ἐξ ἴσου ἀντίθετοι καὶ μὲ μαζικὲς ἀπελάσεις ἢ ὅποιες ἄλλες προθέσεις ἢ πράξεις ποὺ θὰ ἔπλητταν τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια καὶ εὐημερία σὲ ἐθνικὴ κλίμακα.

6. Κρίνουμε ὅτι ἡ μαζικὴ χορήγησις τῆς ἑλληνικῆς ἰθαγενείας δὲν μπορεῖ νὰ ἀποτελῆ ἁπλῶς μία διαδικασία τῆς κρατικῆς μηχανῆς καὶ μάλιστα μίας μηχανῆς ποὺ δὲν φημίζεται ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν ἀποτελεσματικότητά της, ποὺ συχνὰ «ἐμπνέεται» ἀπὸ κομματικὲς κατευθύνσεις καὶ ποὺ «ταλαιπωρεῖται» ἀπὸ τακτικὲς ἐκλογικὲς ἀναμετρήσεις.

7. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ μαζικὴ χορήγησις τῆς ἑλληνικῆς ἰθαγενείας δὲν μπορεῖ νὰ προκύψη ἁπλῶς ἀπὸ τὴν ψήφισι ἑνὸς σχετικοῦ νόμου, τὴν στιγμὴ ποὺ γνωρίζουμε ὅτι τὰ μέλη τῆς κοινοβουλευτικῆς ἀντιπροσωπείας ψηφίζουν κατὰ βούλησι... τῶν πολιτικῶν τους ἀρχηγῶν ἀπαξιώνοντας ἔτσι οἱ ἴδιοι τὸν σπουδαῖο καὶ διακριτὸ ρόλο, ποὺ τοὺς ἀνέθεσε τὸ ἑλληνικὸ σύνταγμα μὲ τὴν ψῆφο τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν.

8. Κρίνουμε ὅτι ἡ μαζικὴ χορήγησις τῆς ἑλληνικῆς ἰθαγενείας δὲν ἐμπίπτει στὰ πλαίσια τῆς προστασίας τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Πιστεύουμε ὅτι ὁ ἔλεγχος, ἡ καταγραφὴ καὶ ἡ ἔκδοσις «πράσινης» κάρτας νομίμου παραμονῆς σὲ πρώτη φᾶσι θὰ συνέβαλε ἀποτελεσματικῶς στὴν προστασία αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, καὶ στὴν συνέχεια, μέσα ἀπὸ μία μακροπρόθεσμη ἐθνικὴ μεταναστευτικὴ πολιτική, στὴν ἔνταξι ὅσων πληροῦν κάποιες οὐσιαστικὲς προϋποθέσεις στὴν ἑλληνικὴ πολιτεία.

9. Κρίνουμε ὅτι τὸ ζήτημα τῆς χορηγήσεως τῆς ἑλληνικῆς ἰθαγενείας καὶ τῆς καταρτίσεως μεταναστευτικῆς πολιτικῆς θὰ πρέπη νὰ ἀντιμετωπισθῆ σὰν ἐθνικὸ καὶ νὰ ζητηθῆ μία εὐρυτέρα συναίνεσις ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοῦ κοινοβουλίου. Διαφαίνεται ὅτι ἡ φιλοσοφία τοῦ προτεινομένου νομοσχεδίου διΐσταται (ἴσως καὶ νὰ ἀντιτίθεται) κατὰ πολὺ τοῦ κοινοῦ λαϊκοῦ αἰσθήματος μὲ κίνδυνο τὴν δημιουργία ἀνατρεπτικῶν καὶ ρατσιστικῶν δυναμικῶν ἀλλὰ καὶ τάσεων διασπάσεως καὶ τριβῆς μέσα στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία.

10. Ἡ σπουδὴ τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως νὰ ψηφίση τὸ ἐν λόγῳ νομοσχέδιο μὲ ἐπείγουσα προτεραιότητα, καταμεσῆς μάλιστα μίας τεράστιας καὶ πρωτόγνωρης οἰκονομικῆς κρίσεως καὶ χρηματοπιστωτικῆς ἀπαξιώσεως ποὺ διέρχεται, κατὰ γενικὴ ὁμολογία, ἡ πατρίς μας, μᾶς δημιουργεῖ εὐλόγως πολλὰ ἐρωτηματικά, ἀκόμη καὶ ὑποψίες.
Εἶναι ἀλήθεια τόσο ἐπίκαιρο καὶ ἐπεῖγον τὸ ἐν λόγῳ ζήτημα; Ποιός θὰ εἶναι ἄραγε ὁ ἀντίκτυπος στὴν ἐθνικὴ καὶ θρησκευτικὴ ταυτότητα καὶ ὁμοιογένεια τῶν Ἑλλήνων; Θὰ διακυβευθοῦν τὸ ἐθνικὸ φρόνημα καὶ ἡ ὀρθόδοξος πίστις μας; Θὰ ἐπιφέρη ἀλλοίωσι τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος, πρὸς ὄφελος ἑνὸς ἢ δύο συγκεκριμένων κομμάτων; Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ οἱ θέσεις ἐργασίας εἶναι ἐλάχιστες καὶ ἡ ἀνεργία καλπάζει, ποιός θὰ εἶναι ὁ ἀντίκτυπος στὰ ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα καὶ στὰ κρατικὰ ταμεῖα ἀνεργίας καὶ ἐπιδομάτων; Συμφωνοῦμε ὅτι «ὁ φόβος εἶναι κακὸς ὁδηγός», ἀλλὰ δὲν φοβόμαστε. Τὸ νὰ ἐπεξηγοῦμε τὰ πάντα κάτω ἀπὸ τὸ πρίσμα τῆς ξενοφοβίας εἶναι ὑπεκφυγὴ καὶ ὄχι ἀντιμετώπισις. Ὁ Ἕλλην δὲν φοβήθηκε θεριά, τώρα θὰ φοβηθῆ; Τὸ νὰ ἀναφερώμαστε σὲ ἀνθρώπους ποὺ «ἡ ἀνέχεια καὶ ὁ πόλεμος τοὺς στέρησαν τὴν πρώτη τους πατρίδα» ἀποτελεῖ ἀπόπειρα παραπλανήσεως τοῦ κόσμου, θίγοντας τὶς εὐαίσθητες χορδὲς ἀνθρωπιᾶς τοῦ Ἕλληνος, προβάλλοντας μία περιωρισμένη μὰ τραγικὴ κατηγορία τῶν μεταναστῶν καὶ ὄχι μία ὁλοκληρωμένη καὶ ἐμπεριστατωμένη διάστασι τοῦ ζητήματος.
Δυστυχῶς ἐκτιμοῦμε ὅτι ἡ μαζικὴ χορήγησις τῆς ἑλληνικῆς ἰθαγενείας θὰ ἐπιδράση ἀρνητικῶς, ἕως καὶ καταλυτικῶς, μὲ συνέπειες ἀπρόβλεπτες καὶ ἴσως μὴ ἀναστρέψιμες.

11. Τελειώνοντας ἀναρωτώμεθα γιατί τὸ ἑλληνικὸ κράτος, ἂν ἤθελε πραγματικῶς νὰ «τακτοποιήση» ἐκκρεμότητες, δὲν φρόντισε μὲ τὴν ἴδια σπουδὴ νὰ ἱκανοποιήση τὸ πάγιο αἴτημα τῆς ἑλληνικῆς διασπορᾶς γιὰ χορήγησι δικαιώματος ψήφου στὶς χῶρες ποὺ κατοικοῦν τὰ μέλη της; Στὸ κάτω-κάτω ἐμεῖς οἱ ἀπόδημοι Ἕλληνες (ἀπεξαρτημένοι ἀπὸ ρουσφέτια, πακέτα καὶ ἐπιδοτήσεις) θὰ ψηφίζουμε μὲ ἀποκλειστικὸ γνώμονα τὸ ἐθνικὸ συμφέρον καὶ τὴν προοπτικὴ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Ἔτσι δὲν πρέπει;

12. Κρίνουμε ὅτι ἡ λαθρομετανάστευσις καὶ τὸ προτεινόμενο σχέδιο νόμου εἶναι ὁ Δούρειος Ἵππος τῆς ἁλώσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Γιὰ τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο,

Δημήτριος Καλαμαρᾶς
Πρόεδρος

Πέτρος Γαλάτουλας
Γενικὸς Γραμματεύς

Κανόνες Ὀρθογραφίας - Συνέχεια

11ος - Τὰ θηλυκὰ ποὺ τελειώνουν εἰς -ωρα καὶ τονίζονται εἰς τὴν παραλήγουσαν γράφονται μὲ ω.

π.χ.

ἡ ὀπώρα

ἡ αἰώρα

ἡ πληθώρα

ἡ χώρα

ἡ πρῷρα

ἡ ψώρα

ἡ ὥρα

ὁμοίως

ἡ Πανδώρα (ὀνόματα γυναικῶν)

ἡ Ἐλεονώρα

ἡ Θεοδώρα

ἡ Δώρα

Ἐξαιροῦνται

ἡ κόρα (κρούστα) καὶ

ἡ μπόρα

12ος - Τὰ θηλυκὰ ποὺ τελειώνουν εἰς -ορα καὶ τονίζονται εἰς τὴν λήγουσαν γράφονται μὲ ο.

π.χ.

ἡ ἀγορὰ
ἡ σπορὰ

ἡ δορὰ

ἡ ἀναφορὰ κτλ.

13ος - Τὰ θηλυκὰ ποὺ τελειώνουν εἰς -ων γεν. -ονος καὶ τονίζονται εἰς τὴν λήγουσαν, κατὰ κανόνα δὲν διατηροῦν τὸ ω εἰς ὅλας τὰς πτώσεις.

π.χ.

ἡ χελιδὼν -όνος -όνι -όνα -όνες -όνων -όσι -όνας

ἡ εἰκὼν

ἡ χιὼν

ἡ ἀηδὼν

ἡ τρυγὼν

ἡ Ἐλασσὼν

ἡ Καρχηδὼν κτλ.

Ἐξαιροῦνται

ἡ Αὐλὼν -ῶνος

ἡ Βαβυλὼν

ἡ Λισσαβὼν

καὶ ἡ Τολοφὼν

Τὸ ἐπάγγελμα τοῦ δημοσιογράφου

Ἀφορμὴ γιὰ τὴν δημοσίευσι τοῦ κατωτέρω ἀποσπάσματος ἐστάθη ἕνα ἠλεκτρονικὸ μήνυμα, τὸ ὁποῖο μᾶς ἀπεστάλη, ἀναφερόμενο στὶς ἀμοιβὲς ἐπωνύμων καὶ μὴ δημοσιογράφων τῆς κρατικῆς τηλεοράσεως, οἱ ὁποῖες διέρρευσαν προσφάτως στὴν δημοσιότητα.

Ἐκ τῆς Συντακτικῆς Ἐπιτροπῆς

Ὁ Τζὼν Σουΐντον, προσωπάρχης τῶν New York Times μὲ τὴν φήμη τοῦ «κοσμήτορος τοῦ ἐπαγγέλματος», καλούμενος νὰ κάνη μία πρόποσι, τὸ 1953, ἐνώπιον τῆς Λέσχης τοῦ Τύπου τῆς Νέας Ὑόρκης, προέβη στὴν ἑξῆς ἀποκαλυπτικὴ ἐξομολόγησι:

«Δὲν ὑπῆρξε στὴν παγκόσμια ἱστορία, στὴν Ἀμερική, αὐτὸ ποὺ λέμε ἀνεξάρτητος τύπος. Τὸ ξέρετε καὶ τὸ ξέρω. Δὲν ὑπῆρξε οὔτε ἕνας ἀπὸ σᾶς ποὺ νὰ τολμᾷ νὰ γράψη τὴν εἰλικρινῆ του γνώμη, καὶ ἂν τὸ κάνατε, γνωρίζατε προκαταβολικῶς ὅτι ποτὲ δὲν θὰ ἐμφανιζόταν ἐκτυπωμένη. Πληρώνομαι ἕναν ἑβδομαδιαῖο μισθὸ γιὰ νὰ κρατῶ τὴν εἰλικρινῆ μου γνώμη ἐκτὸς τῆς ἐφημερίδος, στὴν ὁποία γράφω. Ἄλλοι ἀπὸ ἐσᾶς πληρώνονται παρομοίους μισθοὺς γιὰ παρόμοια πράγματα, καὶ ὅποιος ἀπὸ σᾶς θὰ ἦταν τόσο ἀνόητος ὥστε νὰ γράψη τὴν εἰλικρινῆ του γνώμη, θὰ βρισκόταν στὸν δρόμο καὶ θὰ ἔψαχνε γιὰ ἄλλη δουλειά. Ἐὰν ἐπέτρεπα στὴν εἰλικρινῆ μου γνώμη νὰ ἐμφανισθῆ σὲ μία ἔκδοσι τῆς ἐφημερίδος μου, πρὶν περάσουν 24 ὧρες θὰ βρισκόμουν χωρὶς δουλειά.
Τὸ ἐπάγγελμα τοῦ δημοσιογράφου εἶναι νὰ καταστρέφη τὴν ἀλήθεια, νὰ ψεύδεται ἐντελῶς, νὰ διαστρεβλώνη, νὰ δυσφημῆ, νὰ φέρεται δουλοπρεπῶς στὰ πόδια τοῦ μαμμωνᾶ καὶ νὰ πουλάη τὴν πατρίδα του καὶ τὸ γένος του γιὰ τὸν ἐπιούσιο.

Τὸ γνωρίζετε καὶ τὸ γνωρίζω, καὶ τί εἴδους βλακεία εἶναι αὐτὴ νὰ κάνουμε πρόποσι γιὰ ἕναν ἀνεξάρτητο τύπο; Εἴμαστε τὰ ἐργαλεῖα καὶ οἱ δουλοπάροικοι πλουσίων ἀνδρῶν πίσω ἀπὸ τὴν σκηνή. Εἴμαστε οἱ μαριονέττες, ποὺ τοὺς τραβοῦν τοὺς σπάγκους καὶ χορεύουν. Τὰ ταλέντα μας, οἱ ἱκανότητές μας καὶ οἱ ζωές μας, εἶναι ὅλα περιουσιακὰ στοιχεῖα ἄλλων.

Εἴμαστε διανοούμενες πόρνες!»

Ἐγερτήριο σάλπισμα Ἑλληνίδας μάννας

τῆς κ. Κυριακῆς Παπαδοπούλου

Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας

Κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας,

Ἀπεφάσισα νὰ σᾶς ἐνοχλήσω διότι ὡς πολίτης νοιώθω ὅτι βάλλομαι ἀπὸ κάθε πλευρά. Πρωτίστως ὅμως νοιώθω ὅτι βάλλεται ἡ ἀξιοπρέπεια καὶ ἡ λογική μου.
Κατάγομαι ἀπὸ Ἕλληνες πρόσφυγες τοῦ Πόντου. Γνωρίζω, ὅσο λίγοι δυστυχῶς, τὸ τί σημαίνει νὰ βάλλεται ἡ ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια καὶ ἡ ἐλευθερία. Γνωρίζω καὶ κατανοῶ ὅσο λίγοι ἴσως στὴν Πατρίδα μου, κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, τὸν κατατρεγμό. Γνωρίζω κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας τὸν διωγμό, τὴν φτώχεια, τὴν πεῖνα. Γνωρίζω τί σημαίνει ἡ ἀπώλεια γονέως σὲ μάχη. Ὁ πατέρας μου εἶναι ὀρφανὸς κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας ἀπὸ τὰ ὀκτώ του χρόνια. Διότι ὁ δικός του πατέρας πότισε μὲ τὸ αἷμα του τὰ ἅγια χώματα τῆς Μακεδονίας μας.

Ὅλα ὅσα περιγράφω δὲν τὰ γνωρίζω ἐκ προσωπικῆς πείρας ἀλλὰ ἀπὸ ἀνθρώπους, πολλοὺς ἀνθρώπους, ποὺ μοῦ τὰ εἶπαν καὶ μοῦ τὰ ξαναεῖπαν, τόσες πολλὲς φορὲς ποὺ εἶναι σὰν νὰ τὰ ἔζησα κι ἐγὼ μαζί τους. Δὲν κουβαλάω μῖσος στὴν καρδιά μου κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Πόνο καὶ θλίψι μόνον ἔχω. Καὶ γιὰ ὅλους αὐτοὺς ποὺ τὰ ἔζησαν καὶ γιὰ ὅλους αὐτοὺς ποὺ τὰ σκηνοθέτησαν.
Ἔχω ζήσει ἐπίσης κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, καὶ τὴν οἰκονομικὴ μετανάστευσι. Ὁ πατέρας μου, γιὰ πολλὰ χρόνια, ἐπέλεξε νὰ ἐργασθῆ ἐκτὸς Ἑλλάδος προκειμένου νὰ ζήση καὶ ὁ ἴδιος καὶ ἡ οἰκογένειά του.

Κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Ζήσαμε ἀρκετὰ χρόνια ΝΟΜΙΜΑ, σὲ περιβάλλοντα ξένα, ἀλλόγλωσσα, συχνὰ ἐχθρικά. Ὅμως ὁ στόχος ἦταν ἕνας. Νὰ ζήσουμε. Καὶ ζήσαμε κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας μὲ ἀξιοπρέπεια καὶ μὲ τὴν Ἑλλάδα στὴν καρδιά μας. Ποτὲ δὲν προσβάλαμε ὁτιδήποτε ἀπὸ τὶς χῶρες ποὺ μᾶς φιλοξένησαν. Ποτὲ δὲν βρεθήκαμε ἐκεῖ παρανόμως, δίχως ἰατρικὲς ἐξετάσεις κι ἐμβολιασμούς, ποτὲ δὲν κάναμε κάτι ποὺ θὰ προκαλοῦσε τὶς ἐκεῖ ἀρχὲς καὶ τὸν τρόπο ζωῆς. Ἀντιθέτως. Ζήσαμε εἰρηνικά, οἱ γονεῖς μου ἐργάσθηκαν σκληρά, σὲ ἰσλαμικὸ περιβάλλον, μὲ πολὺ μεγάλο πόνο ψυχῆς γιὰ τὴν ἀπουσία ἀπὸ τὴν Πατρίδα, ἀπὸ τὴν οἰκογένεια καὶ ἀπὸ τοὺς φίλους.

Κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Διάβασα τὸ βιογραφικό σας στὴν προσπάθειά μου νὰ ἐπικοινωνήσω μαζί σας. Δὲν ἔμαθα πολλὰ περισσότερα ἀπὸ ὅσα ἤδη γνώριζα. Ὅπως ἐπίσης δὲν διάβασα πουθενὰ στὸ βιογραφικό σας γιὰ τὴν μεγάλη ἀγάπη ποὺ δείξατε, λίγο καιρὸ πρὶν τὴν ἐκλογή σας, πρὸς τὴν γλῶσσα καὶ τὴν διατήρησί της. Πληροφορία ποὺ μὲ κάνει νὰ πιστεύω ὅτι κατὰ βάθος, ὁ Κάρολος Παπούλιας καὶ μᾶλλον ὄχι ὁ πρῶτος πολίτης αὐτῆς τῆς χώρας, διατηρεῖ μνήμη, διατηρεῖ συνείδησι, διατηρεῖ ἐλπίδα. Δὲν προσβάλλω μὲ τὴν προηγουμένη μου φρᾶσι τὸν Πρόεδρο ἀλλὰ θίγω τὴν ἀδυναμία τοῦ Προέδρου νὰ δράση οὐσιαστικῶς λόγῳ πολλαπλῶν ἐπεμβάσεων διαφόρων κυβερνήσεων ποὺ πέρασαν ἀπὸ τὸν τόπο μου. Ἐπίσης, κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, γνωρίζω τὴν μεγάλη ἀγάπη ποὺ διατηρεῖτε γιὰ τὸν τόπο σας καὶ ἰδίως γιὰ τὴν Ἤπειρο.

Ὅμως, κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας εἶσθε νομικὸς καὶ κατέχετε, γνωρίζετε. Εἶσθε ἕνα πρόσωπο μὲ πολιτικὴ δρᾶσι σὲ αὐτὸν τὸν ρημαγμένο τόπο. Εἶσθε ἕνας ἄνδρας ποὺ ἔδρασε δίπλα στὸν Ἀνδρέα Παπανδρέου καὶ τὸν ἀκολουθήσατε μὲ σύνεσι καὶ μέτρο. Βρεθήκατε ὑπουργὸς ἐξωτερικῶν ποὺ σεβόταν καὶ τὴν ἱστορία τῆς Πατρίδος του καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια τῶν συμπολιτῶν του ποὺ τὸν εἶχαν ἐκλέξει.
Ὅλα αὐτὰ κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας ὅμως συνέβαιναν ἕως ἐχθές. Σήμερα, κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, προετοιμάζεστε γιὰ μία δεύτερη θητεία στὴν Προεδρία καὶ συγχαρητήρια γι’ αὐτό.
Θὰ ἤθελα ὅμως ὡς πολίτης νὰ σᾶς θέσω ἕνα καίριο ἐρώτημα. Τί ἀκριβῶς ἐκπροσωπεῖτε κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας; Μήπως ἕναν λαὸ ποὺ κινδυνεύει νὰ χάση τὴν ταυτότητά του;
Μήπως ἕναν λαὸ ποὺ ἀπὸ παντοῦ βάλλεται καθημερινῶς, τὴν μία μὲ οἰκονομικὰ μέτρα ποὺ τὸν κάνουν φτωχότερο, τὴν ἄλλη μὲ ἄθλια τηλεοπτικὰ προγράμματα ποὺ τὸν κάνουν ὅλο καὶ πιὸ ἄσκεφτο, τὴν ἄλλη μὲ διαρκεῖς προσβολὲς ἐπὶ τῶν ἐθνικῶν του θεμάτων, τὴν ἄλλη μὲ διαρκῆ εἰσρροὴ ΛΑΘΡΟμεταναστῶν ποὺ ἁλώνουν ἐκ τῶν ἔσω τὴν ἐθνική του ὑπόστασι; Τί ἀκριβῶς λοιπὸν ἐκπροσωπεῖτε κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας; Ἐξ ὅσων γνωρίζω, θεωρητικῶς καὶ βάσει Συντάγματος ἐκπροσωπεῖτε τὸν Ἑλληνικὸ λαό. Μήπως ὅμως τὸν εἴδατε κάπου κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας;

Μήπως αὐτὸν τὸν καταβασανισμένο καὶ κουρασμένο λαὸ χρειάζονται κάποιοι γιὰ νὰ ἐξακολουθοῦν νὰ πράττουν τὰ ὅσα πράττουν; Μήπως κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας πιστέψατε ἔστω καὶ γιὰ μία στιγμὴ ὅτι εἶστε Πρόεδρος μίας χώρας δίχως ταυτότητα καὶ δίχως ἱστορία; Μήπως κύριε Πρόεδρε ὅλο αὐτὸ τὸ σύστημα τῆς διαβρώσεως σᾶς ἔχει δηλητηριάσει κι ἐσᾶς μὲ τὸν τρόπο του καὶ μὲ τὶς μεθόδους του; Διότι ἐὰν συμβαίνη κάτι τέτοιο κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, μᾶλλον διαπράττω ἕνα μέγιστο λάθος γράφοντας αὐτὴν τὴν ἐπιστολή. Καὶ πρὸς ἐσᾶς, διότι σᾶς προσβάλλω, καὶ πρὸς ἐμένα διότι μὲ ἐκθέτω.
Ἐὰν ὅμως κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας δὲν διαπράττω λάθος, ἐὰν ὅλα αὐτὰ ποὺ προανέφερα καὶ θὰ ἀναφέρω παρακάτω ἀληθεύουν, τότε κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, ὀφείλετε, ἔχετε ἱερώτατο χρέος πρὸς τοὺς προγόνους σας, πρὸς τοὺς συμπολῖτες σας καὶ πρὸς τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, τῆς ὁποίας εἶσθε Πρόεδρος, νὰ λάβετε θέσι. Να ἐνημερωθῆτε καὶ νὰ σκεφθῆτε.
Νὰ πράξετε ὅπως θὰ ἔπραττε οἱοσδήποτε Ἕλλην ἀρχηγὸς (ἔστω καὶ τύποις) προκειμένου νὰ διατρανώση ὅτι οἱ ἀξίες ποὺ ὑποτίθεται ἐκπροσωπεῖ, εἶναι ἀξίες Ἕλληνος στρατιώτου, μαχίμου ἐκ τοῦ χώρου ἐφ’ ᾧ ἐτάχθη. Ἐὰν κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας ἐξακολουθῆτε νὰ διατηρῆτε ἔστω καὶ μέρος τῶν ἀξιῶν σας, ὀφείλετε, χρωστᾶτε στοὺς συμπολῖτες σας τὴν λῆψι θέσεως καὶ τὴν ἐνημέρωσί τους. Ὀφείλετε τὴν λῆψι ἀποφάσεων.
Γνωρίζω ὅτι σᾶς ζητῶ τὰ μέγιστα κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.
Γνωρίζω ὅτι ἡ θέσις ποὺ κατέχετε εἶναι ἀδύναμη ἀπὸ πολιτικῆς πλευρᾶς.

Ἀπὸ πλευρᾶς λόγου ὅμως κύριε Πρόεδρε, εἶναι ἀδύναμη;;; Ὁ κύριος Μίκης Θεοδωράκης ἔλαβε θέσι. Ὁ κύριος Στέφανος Ληναῖος ἔλαβε θέσι. Ἐγὼ καὶ χιλιάδες συμπολῖτες μας ἐλάβαμε θέσι. Ζητᾶμε τὴν πατρίδα ποὺ μᾶς ἄφησαν οἱ πρόγονοί μας ὁλόκληρη κι ὄχι κουτσουρεμένη. Ζητᾶμε νὰ κατοικῆται ἡ Ἑλληνικὴ ἐπικράτεια ἀπὸ Ἕλληνες. ΕΛΛΗΝΕΣ κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Αὐτοὺς τοὺς ξυπόλυτους ποὺ ἔφτιασαν πολλάκις πολιτισμοὺς καὶ τοὺς χάρισαν σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Γιατί ἐπιτρέπετε ἐσεῖς κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας τὴν ἐκ τῶν ἔσω ἅλωσι;
Γιατί δὲν μᾶς σέβεσθε; Γιατί δὲν ἔχετε μνήμη;
Διότι κύριε πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, Ἕλληνας σημαίνει μεγάλος. Ἀγαθός. Καλός. Δημιουργὸς πολιτισμῶν καὶ ἀνθρωπιᾶς. Εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀγκάλιασε κάθε πρόσφυγα ποὺ ἔφθασε σὲ αὐτὸν τὸν τόπο διότι κι ὁ ἴδιος ὑπῆρξε πολλάκις πρόσφυγας. Εἶναι αὐτὸς ποὺ μοιράσθηκε μὲ κάθε πεινασμένο τὸ παξιμάδι του διότι κι ὁ Ἕλληνας πολλάκις ὑπῆρξε πεινασμένος. Εἶναι αὐτὸς ποὺ περιέθαλψε κάθε κατατρεγμένο διότι κι ὁ Ἕλληνας πολλάκις ὑπῆρξε κατατρεγμένος. Εἶναι αὐτὸς ποὺ συγχώρησε κάθε κακία εἰς βάρος του διότι ὁ Ἕλληνας πάντα ἦταν μεγαλόψυχος. Πάντα ἦταν ἀγαθὸς καὶ φιλότιμος. Πότε κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας ἐλάβαμε ἐμεῖς κάτι ἀνάλογο; Πότε κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας κάποιος ἦταν τόσο μεγαλόψυχος καὶ τόσο ἀδικημένος ὅσο ὁ Ἕλληνας;

Καὶ τώρα κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας βιώνουμε μία ἰσοπέδωσι.
Τώρα κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας δὲν ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ ζήσουμε τὰ παιδιά μας. Πάντα σὲ αὐτὸν τὸν τόπο οἱ ἄνθρωποι ἦσαν φτωχοί.
Ὅμως εἶχαν ὄνειρα. Ἐμεῖς εἴμαστε πιὸ φτωχοὶ ἀπὸ ποτέ. Μᾶς λείπει καὶ τὸ χρῆμα καὶ ὁ χρόνος καὶ τὰ ὄνειρα. Δὲν ἔχουμε τὴν ἱκανότητα νὰ σκεφθοῦμε διότι ἡ τηλεόρασις καὶ ἡ παραπληροφόρησις μᾶς νανουρίζουν γλυκά. Δὲν ἔχουμε τὴν δυνατότητα νὰ μάθουμε στὰ παιδιά μας τὴν ἱστορία τους καὶ τὴν γλῶσσα τους, καὶ διότι δὲν μᾶς τὴν ἔμαθαν καὶ λόγῳ ἐλλείψεως χρόνου, ἐπιτρέποντας στὶς Φιλιππινέζες νὰ τοὺς μαθαίνουν τὴν δική τους.
Δὲν προλαβαίνουμε διότι ἐργαζόμαστε νυχθημερόν. Δὲν προλαβαίνουμε νὰ τὰ ἀγαπήσουμε καὶ νὰ τὰ χαροῦμε, ἔχοντας ἀπόλυτη συνείδησι ὅτι αὐτὰ τὰ παιδιὰ ὡς ἐνήλικες αὔριο τὸ λιγώτερο ποὺ θὰ γίνουν εἶναι δυστυχισμένοι. Δὲν ἔχουμε τὸ κουράγιο νὰ μιλήσουμε ἢ νὰ ἀγγίξουμε ἢ νὰ δοῦμε τὸν σύντροφό μας. Δὲν γνωρίζουμε τὶς ἀνάγκες μας διότι δὲν ὑπάρχουμε ὡς ἄνθρωποι ἀλλὰ μόνον ὡς παραγωγικοὶ μηχανισμοί. Καὶ ξαφνικὰ κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας ξυπνήσαμε. Δεχθήκαμε τόσα χαστούκια καὶ δὲν ἀντιδράσαμε.
Ἀλλὰ τώρα, ξαφνικὰ ξυπνήσαμε.
Χάσαμε τὴν χαρά μας. Χάσαμε τὴν ζωή μας. Χάσαμε τὴν οἰκογένειά μας. Χάσαμε τὰ παιδιά μας. Χάσαμε τὶς ἐλπίδες μας.
Ὅμως κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας τώρα κινδυνεύουμε νὰ χάσουμε τὸ ἱερότερο ὅλων. Τὴν ΠΑΤΡΙΔΑ. Κι αὐτὸ ἀπὸ μόνο του μᾶς ξύπνησε. Μᾶς θύμισε ὅτι ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ, ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙ Η ΠΑΤΡΙΣ.

Τώρα κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας ζοῦμε στὴν Πατρίδα μας ὡς διωκόμενοι. Ἐπιθυμοῦμε παιδεία γιὰ τὰ παιδιά μας μὲ στόχο τὴν ἀξιοποίησι τῆς εὐφυΐας τους καὶ ὄχι τὴν ἀχρήστευσι τοῦ νοός τους. Ἀναζητοῦμε μία Ἑλλάδα ζωντανή, δίχως ρουσφέτια, προσωπικὰ συμφέροντα καὶ οἰκονομικὲς ἀτασθαλίες. Θέλουμε μία ὑγιῆ ἀγροτικὴ οἰκονομία, μία ὑγιῆ κτηνοτροφία, μία ὑγιῆ βιομηχανία. Ποῦ εἶναι ὅλα αὐτὰ κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας;
Ὅλα αὐτὰ ποὺ δὲν ἔκαναν οἱ κυβερνῶντες καλούμαστε νὰ τὰ πληρώσουμε μὲ τὸ αἷμα τῆς ψυχῆς μας. Καλούμαστε νὰ φωνάξουμε, νὰ ἀγωνισθοῦμε, νὰ θυσιασθοῦμε, ἐὰν αὐτὸ ἀπαιτῆται, γιὰ τὸ ἱερότερο ὅλων.
Ἡ Πατρίς, κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας δὲν εἶναι κάτι ἄψυχο. Εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς.
Εἶναι οἱ παπποῦδες μας, οἱ γονεῖς μας, ἐμεῖς. Εἶναι τὰ παιδιά μας, εἶναι τὰ ἐγγόνια μας. Εἶναι ὁ ἥλιος, ἡ θάλασσα, ὁ οὐρανός, ἡ γῆ μας. Εἶναι τὸ ΚΑΛΗΜΕΡΑ καὶ τὸ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ. Εἶναι ἡ ἱστορία μας. Εἶναι τὸ χθὲς καὶ τὸ αὔριο. Ἐὰν κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας δὲν ὑπάρχη αὔριο, δὲν ὑπάρχη ἐλπίς, τότε δὲν ὑπάρχει Πατρίς. Ἔχουμε αὐτὸ τὸ δικαίωμα κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας;
Κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, ἐμεῖς οἱ πολλοί, αὐτοὶ ποὺ ψηφίζουν καὶ δίνουν τὸ δικαίωμα σὲ κάποιους, συχνάκις ἄσκεφτους, νὰ μᾶς κυβερνοῦν δὲν ἔχουμε οὔτε πολιτικὲς βλέψεις, οὔτε κυβερνητικὲς θέσεις ἐπιθυμοῦμε, οὔτε μᾶς ἀρέσει ποὺ βγαίνουμε ἀπὸ τὴν ἀφάνειά μας. Εἶσθε ἔξυπνος ἄνθρωπος καὶ ἀντιλαμβάνεσθε τὰ τεκταινόμενα. Πιστεύω ὅτι ἔχετε τὴν πληροφόρησι ποὺ χρειάζεσθε γιὰ νὰ ἀντιληφθῆτε τὰ γεγονότα.
Ὁ κύριος Μίκης Θεοδωράκης καὶ ὁ κύριος Στέφανος Ληναῖος εἶναι δύο ἄνδρες ποὺ ἐκτέθηκαν λαμβάνοντας μία ἔντιμη θέσι ἀπέναντι στὶς τελευταῖες ἐξελίξεις. Κι ὄχι μόνον αὐτοί. Τὰ γεγονότα, στὰ ὁποῖα ἀναφέρομαι εἶναι εὐκόλως ἀναγνωρίσιμα. Ἅλωσις ἐκ τῶν ἔσω μὲ δύο τρόπους: Παιδεία καὶ ἀλλοίωσι πληθυσμιακή. Οἱ δύο τολμηροὶ ἄνδρες ποὺ προανέφερα (καὶ τόσοι ἄλλοι) τολμοῦν νὰ μιλήσουν καὶ νὰ πάρουν θέσι διότι δὲν προσβλέπουν κάπου. (Ἂς ἀφήσουμε τοὺς κομματικούς, ποὺ πάντα κάπου στοχεύουν).
Κανέναν μας δὲν τιμᾷ ἡ κατάντεια μας κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Οὐδεὶς ἐξ ὅσων γνωρίζω δὲν χαίρεται μὲ τὸ νὰ διδάσκωνται τὰ παιδιά του μία μεταλλαγμένη ἱστορία. Κανένας ἀπὸ ὅλους ὅσους γεννήθηκαν καὶ πόνεσαν σὲ αὐτὸν τὸν τόπο καὶ γιὰ αὐτὸν τὸν τόπο δὲν γνωρίζω νὰ παρακάμπτη τὴν σοβαρότητα τοῦ νομοσχεδίου ποὺ πρόκειται νὰ κατατεθῆ σὲ λίγες ἡμέρες. Κανένας Ἕλλην πολίτης, ποὺ γνωρίζει τὴν ἱστορία του καὶ ποὺ σίγουρα ἔχει κάποιον πρόγονο χαμένο ἢ σφαγμένο σὲ κάποια μάχη, δὲν πρόκειται νὰ δεχθῆ τὴν παράδοσι τῆς Ἑλληνικῆς ὑπηκοότητος ἄνευ λόγου καὶ αἰτίας, ὁμαδηδὸν καὶ ἀδιακρίτως. Πολλῷ δὲ μᾶλλον τὴν παράδοσι τῆς Ἑλληνικῆς ἰθαγενείας.

Κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Σᾶς ζητῶ, σᾶς παρακαλῶ, σᾶς ἐκλιπαρῶ νὰ λάβετε μίαν ἀπόφασι. Μίαν ἀπόφασι ζωῆς. Σᾶς ζητῶ νὰ μελετήσετε, ἐκ νέου ἐὰν χρειάζεται, τὴν ἱστορία τοῦ τόπου μας. Νὰ μελετήσετε τὰ ἕως σήμερα γενόμενα. Νὰ μελετήσετε τὴν ἐκ τῶν ἔσω ἅλωσι τῆς ὡραίας Πατρίδος μου. Τῆς Πατρίδος σας. Καὶ τότε, κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας νὰ μιλήσετε. Νὰ ἀφυπνίσετε τοὺς συμπολῖτες σας ποὺ σκοταδιστικῶς καὶ ὀργανωμένα παραμένουν ἀνενημέρωτοι.
Νὰ λάβετε θέσι ὡς Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Νὰ λάβετε θέσι ὡς Ἕλλην στρατιώτης ποὺ εἶσθε. Ἐσᾶς θὰ σᾶς ἀκούσουν. Θὰ σᾶς προσέξουν καὶ θὰ σᾶς λάβουν ὑπ’ ὄψιν τους. Διότι εἶσθε κι ἐσεῖς ἕνας στρατιώτης κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Ἕνας στρατιώτης ποὺ ἐτάχθη νὰ προασπίζεται μὲ μεγάλη εὐθύνη τὴν ΕΛΛΗΝΙΚΗ Δημοκρατία. Τὴν Ἑλληνικὴ κύριε Πρόεδρε. Τὴν Ἑλληνική. ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ.
Δὲν ἐπιθυμοῦμε παρὰ μόνον ἕνα πρᾶγμα κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Μόνον τὴν Πατρίδα μας. Καὶ νομίζω ὅτι τὴν δικαιούμεθα. Τὴν ἀξίζουμε. Ἂς μὴ ἐπιτρέψουμε σὲ ἄλλον ἕναν, ἀόρατο καὶ μὲ πολὺ χρῆμα ἐχθρὸ νὰ μᾶς ὑποδουλώση γιὰ πολλοστὴ φορά. Ὁ Φοῖνιξ, παρὰ τὸ ὅτι ἀναγεννᾶται ἀπὸ τὶς στάχτες του θὰ πρέπη νὰ ἔχη ἐπίγνωσι τοῦ ὅτι εἶναι ὁ Φοῖνιξ.
Εὐχαριστῶ πάρα πολὺ γιὰ τὸν χρόνο σας.

ΥΓ.1. Δὲν γνωρίζω ἐὰν θὰ φθάση ἡ παραπάνω ἐπιστολὴ σὲ ἐσᾶς. Θὰ κάνω τὴν προσπάθειά μου ἀλλὰ δὲν γνωρίζω τὸ ἀποτέλεσμά της.
ΥΓ.2. Τὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας θὰ τὴν δημοσιοποιήσω στὸ διαδίκτυο γιὰ εὐνοήτους λόγους.
ΥΓ.3. Δὲν εἴμαστε ρατσιστὲς ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Εἴμαστε καλοὶ ἄνθρωποι κι ἔχουμε μνήμη. Παντοῦ ὑπάρχουν ἐξαιρέσεις. Μὲ προσβάλλει ὅμως ὅταν χαρακτηρίζεται ἕνας λαὸς μὲ τέτοια ἱστορία καὶ τέτοια κατανόησι ρατσιστής. Ἐσᾶς κύριε Πρόεδρε δὲν σᾶς προσβάλλει;
ΥΓ.4. Ὁ Μακρυγιάννης κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας δὲν ἐγνώριζε ἱστορία. Ἐγνώριζε ὅμως τὶς πέτρες. Γι’ αὐτὲς τὶς πέτρες ἀγωνίσθηκαν οἱ ἥρωες τοῦ ’21. Νοιώθω ὅτι καὶ σήμερα, παρὰ τὸ ὅτι ὑποτίθεται ὅτι γνωρίζουμε καλύτερη ἱστορία, γι’ αὐτὲς τὶς πέτρες ὀφείλουμε νὰ ἀγωνισθοῦμε.

Πηγή: Ἐφημερὶς «ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ» τῆς 30ῆς Ἰανουαρίου 2010

Πῶς κρίνουν οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι τὰ γεγονότα τῶν Ἰμίων καὶ τὴν «ἄψογη στάσι» ἀπέναντι στὴν τουρκικὴ ἀδιαλλαξία

[Ἐλαχίστη ἀπόδοσις τιμῆς στὰ Ἑλληνόπουλα ποὺ ἔπεσαν «τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι»]

τοῦ Ἀντωνίου Ἀ. Ἀντωνάκου, Καθηγητοῦ Φιλολόγου-Ἱστορικοῦ, Συγγραφέως, Ἀντιπροέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως ἐπὶ τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων

Τὰ τελευταῖα χρόνια ἔχουμε γίνει μάρτυρες μιᾶς νέας «ἄψογης στάσεως» ἀπέναντι στοὺς ἐξ ἀνατολῶν γείτονες. Τὸ τίμημα εἶναι ἡ ἐξασφάλισις τῆς πολυπόθητης εἰρήνης στὸν χῶρο τοῦ Αἰγαίου καὶ ἡ εὐημερία τῶν πολιτῶν στὶς δυὸ πλευρές του.
Ἡ ἐπιδίωξις τῆς εἰρήνης μᾶς εὑρίσκει πιστεύω ὅλους σύμφωνους, λαὸ καὶ πολιτικὴ ἡγεσία, ἐφ’ ὅσον αὐτὴ θὰ διασφαλίση τὴν πρόοδο τῶν πολιτῶν καὶ τὴν ἐξέλιξι τῶν κρατῶν. Οἱ ἐνστάσεις ποὺ παρουσιάζονται εἶναι ὅμως σχετικὲς μὲ τὸν τρόπο ποὺ αὐτὴ διασφαλίζεται καὶ μὲ τὴν ἔντιμη τήρησι τῶν ὅρων ποὺ τὴν καθιερώνουν.
Γιὰ παράδειγμα ἡ γείτων καὶ «φίλη» Τουρκία ἔχει ὑπογράψει διάφορες συνθῆκες εἰρήνης μὲ τὴν Ἑλλάδα, μὲ σημαντικώτερη, γιὰ τὸν 20ὸ αἰῶνα, τὴν συνθήκη τῆς Λωζάννης τοῦ 1923. Ἡ προαναφερθεῖσα συνθήκη ἔχει πολλοὺς σημαντικοὺς ὅρους, οἱ ὁποῖοι καθορίζουν τὸ πλαίσιο συνεργασίας τῶν δύο χωρῶν καὶ διαβιώσεως τῶν ἑτερογενῶν πληθυσμῶν τῆς κάθε μιᾶς.

Ἡ συνθήκη ὅμως αὐτή, ἐνῷ ἔχει τηρηθῆ ἀπὸ πλευρᾶς τῆς Ἑλλάδος, ἔχει καταστρατηγηθῆ καὶ παραβιασθῆ δεκάδες φορὲς ἀπὸ πλευρᾶς τῆς Τουρκίας.
Σημαντικὲς ἐκφάνσεις ἀλλὰ καὶ συνέχεια αὐτῶν τῶν παραβιάσεων καὶ ὄχι μόνον, ἀποτελοῦν ἡ νύχτα τῶν Σεπτεμβριανῶν του 1955, ὅπου ἐξεδιώχθη ἕνας μεγάλος ἀριθμὸς Ἑλλήνων τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὸ κλείσιμο τῆς θεολογικῆς σχολῆς τῆς Χάλκης, ἡ ἐρήμωσις τῆς Ἴμβρου καὶ τῆς Τενέδου, ἡ χρησιμοποίησις ἀρχαίων θεάτρων καὶ χριστιανικῶν ναῶν ὡς χώρων διασκεδάσεως, ἡ ἀμφισβήτησις τῆς ὑφαλοκρηπῖδος τῶν ἑλληνικῶν νησιῶν καὶ τοῦ ἐναερίου χώρου τῆς Ἑλλάδος, ἡ ἀμφισβήτησις τῆς κυριαρχίας μας ἐπὶ χιλιάδων ἑλληνικῶν βραχονησίδων, χαρακτηριζομένων ὡς γκρίζων περιοχῶν, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν κρίσι τῶν Ἰμίων καὶ τὸν θάνατο τῶν τριῶν ἡρωϊκῶν ἀξιωματικῶν κ.λπ., χωρὶς νὰ παραβλέπουμε βεβαίως καὶ ἄλλες εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος ἐνέργειες ἀπὸ πλευρᾶς Τουρκίας, ὅπως γιὰ παράδειγμα τὴν τραγῳδία καὶ τὸ αἱματοκύλισμα τῆς Κύπρου.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ ἡ πολιτική τοῦ «δὲν διεκδικοῦμε τίποτα», εἶχε ὡς ἄμεσα ἀποτελέσματα τὴν ἀνοχὴ τῶν συνεχῶν καὶ καθημερινῶν παραβιάσεων τοῦ ἐθνικοῦ ἐναερίου χώρου μας, τὴν ἐπίσημη ἀναγνώρισι τῶν Στενῶν τοῦ Βοσπόρου ὡς τουρκικῶν στενῶν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν τότε ὑπουργὸ ἐξωτερικῶν της Ἑλλάδος, τὴν ὑποστήριξι τῆς ἐντάξεως τῆς Τουρκίας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσι (καὶ μάλιστα χωρὶς κανένα ἀντάλλαγμα), τὴν παραχώρησι ἀεροδιαδρόμων στὰ πολεμικὰ καὶ ὄχι μόνο ἀεροσκάφη τῶν γειτόνων, καὶ πλεῖστα ἄλλα.
Οἱ σημαντικώτερες ἔγκριτες ἑλληνικὲς ἐφημερίδες ἔγραφαν: «ριψοκίνδυνο παιχνίδι συνδιαχείρισης στὸ Αἰγαῖο» [ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 21-9-2003], «Αἰγαῖο-Νέο καθεστὼς στὸν ἀέρα» [ΕΘΝΟΣ 17-9-2003], «Ἡ Ἑλλάδα δίνει χῶρο γιὰ παράνομες τουρκικὲς πτήσεις- Ὑποχώρηση στὸ Αἰγαῖο» [ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 17-9-2003], «Συνδιαχείριση τοῦ ἐναέριου χώρου τοῦ Αἰγαίου μὲ Τουρκία» [ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 18-9-2003] καὶ πολλὰ ἄλλα νεώτερα.

Ὡς πρὸς τὰ προηγουμένως γραφέντα, οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι εἶχαν ἕνα σημαντικὸ δόγμα: Τὸ ἀναφέρει ὁ Ἰσοκράτης στὸν περίφημο «Πανηγυρικό» του καὶ λέει πολὺ σημαντικὰ πράγματα:
Ὁ Ἰσοκράτης, λοιπόν, θεωροῦσε ὅτι συνθῆκες ὑφίστανται μόνο στὴν περίπτωσι ποὺ τὰ συμβαλλόμενα κράτη ἀντιμετωπίζονται σὲ βᾶσι ἰσοτιμίας [«Τίς γὰρ οὐκ οἶδεν, ὅτι συνθῆκαι μέν εἰσιν, αἵτινες ἂν ἴσως καὶ κοινῶς ἀμφοτέροις ἔχωσιν, προστάγματα δὲ τὰ τοὺς ἑτέρους ἐλαττοῦντα παρὰ τὸ δίκαιον;» (Ἰσοκράτους Πανηγυρικὸς 176) ποὺ σημαίνει: «Διότι ποιός ἀγνοεῖ ὅτι συνθήκη σημαίνει συμφωνία, ἡ ὁποία μὲ ἰσότητα καὶ δικαιοσύνη ἐξυπηρετεῖ τὰ συμφέροντα καὶ τῶν δύο συμβαλλομένων, ἐνῷ διαταγὴ εἶναι ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο παρὰ κάθε ἔννοια δικαίου δημιουργεῖ μειονεκτικὴ θέσι στὸν ἕνα;»]

Ἄρα καὶ μόνο ἀπὸ τὴν πρώτη παραβίασι ἡ συνθήκη αὐτὴ θὰ ἔπαυε νὰ ἰσχύη γιὰ τοὺς προγόνους μας, οἱ ὁποῖοι καὶ θὰ εἶχαν ἀπαντήσει στοὺς παραβιάσαντες μὲ τὸν πλέον κατάλληλο, ὑπερήφανο καὶ ἑλληνικὸ τρόπο.

Τὴν νύχτα τῆς 31ης Ἰανουαρίου ζήσαμε ἕνα ταπεινωτικὸ προκλητικὸ ἐπεισόδιο ἀπὸ πλευρᾶς Τουρκίας. Μεθωδεύθη καὶ ἠμφισβητήθη ἡ κυριαρχία τῆς Ἑλλάδος ἐπὶ τῶν βραχονησίδων τῶν Ἰμίων, μὲ ἀποτέλεσμα ἕνα θερμὸ ἐπεισόδιο στὸ Αἰγαῖο, ὅπου σκοτώθηκαν τρία παλληκάρια, ἀξιωματικοὶ τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ, ὑπεστάλη ἡ ἑλληνικὴ σημαία ἀπὸ τὴν βραχονησῖδα καὶ ἀπηγορεύθη ἡ ἐπίσκεψίς της ἀπὸ Ἕλληνες.

Τὸ σκεπτικὸ ἦταν ἁπλὸ καὶ ἀκουγόταν ὡραῖο. «Ἡ τήρησις τῆς εἰρήνης». Ἡ ἴδια ἡ πολιτικὴ ἡγεσία, ποὺ ἀπέτρεψε τὸ θερμὸ αὐτὸ ἐπεισόδιο, ἐρωτοῦσε ρητορικὰ ἀπὸ τὸ βῆμα τῆς Βουλῆς: «Τί θέλατε δηλαδή, νὰ κάναμε πόλεμο;»
Ἡ ἀπάντησις στὸ ρητορικὸ αὐτὸ ἐρώτημα ἔρχεται κατ’ εὐθεῖαν ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους πατέρες μας, ποὺ εἶχαν πάντα μία ὑπερήφανη ἑλληνικὴ ἀπάντησι νὰ δώσουν, ἡ ὁποία ὅμως σὲ κάθε περίπτωσι προέκυπτε μέσα ἀπὸ τὴν ἠθικῶς δίκαιη καὶ τὴν λογικῶς ἔντιμη καὶ νόμιμη ἀνάλυσι παρομοίων γεγονότων.

Συγκεκριμένα, ὁ Πολύβιος (Δ,31, 3-8), παραθέτει ἕνα σπουδαῖο ἀπόσπασμα γιὰ παρόμοιο γεγονός, ποὺ δείχνει καὶ τὸν διαφορετικὸ τρόπο ἀντιλήψεως τῶν γεγονότων ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους σὲ σχέσι μὲ τοὺς νεοέλληνες. Τὸ πλῆρες κείμενο ἀναφέρει τὰ ἑξῆς:

«ἐγὼ γὰρ φοβερὸν μὲν εἶναί φημι τὸν πόλεμον, οὐ μὴν οὕτω γε φοβερὸν ὥστε πᾶν ὑπομένειν χάριν τοῦ μὴ προσδέξασθαι πόλεμον. ἐπεὶ τί καὶ θρασύνομεν τὴν ἰσηγορίαν καὶ παρρησίαν καὶ τὸ τῆς ἐλευθερίας ὄνομα πάντες, εἰ μηδὲν ἔσται προυργιαίτερον τῆς εἰρήνης; …εἰρήνη γὰρ μετὰ τοῦ δικαίου καὶ πρέποντος κάλλιστόν ἐστι κτῆμα καὶ λυσιτελέστατον, μετὰ δὲ κακίας ἢ δειλίας ἐπονειδίστου πάντων αἴσχιστον καὶ βλαβερώτατον.»

Ἂς παρακολουθήσουμε λίγο τὰ λόγια σὲ σύγχρονη ἀπόδοσι:
«Διότι ἐγὼ παραδέχομαι μὲν ὅτι ὁ πόλεμος εἶναι κάτι τὸ φοβερό, ὄχι ὅμως τόσο φοβερό, ὥστε νὰ ὑπομένη κανεὶς ὁ,τιδήποτε γιὰ νὰ μὴ δεχθῆ τὸν πόλεμο. Ἄλλωστε, γιατί τάχα ὅλοι ὑποστηρίζουμε μὲ θάρρος τὸ δικαίωμα τῆς (πολιτικῆς) ἰσότητος, τῆς ἀφόβου ἐκφράσεως τῆς σκέψεως (τῆς ἐλευθεροστομίας) καὶ τὸ ὄνομα τῆς ἐλευθερίας, ἂν τίποτε δὲν εἶναι ἐπωφελέστερο ἀπὸ τὴν εἰρήνη; ...Ἡ εἰρήνη, ὅταν συνοδεύεται ἀπὸ τὸ δίκαιο καὶ τὸ πρέπον, εἶναι τὸ ὡραιότερο καὶ ἐπωφελέστερο ἀπόκτημα τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ὅμως συνυπάρχη μαζὶ μὲ αὐτὴν ἡ κακία (ἢ ἡ προστυχιά) ἢ ἡ ἐπονείδιστη δειλία, τότε εἶναι τὸ αἴσχιστο καὶ τὸ ἐπιβλαβέστερο ἀπὸ ὅλα.»

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Ὁ Πολύβιος, λοιπόν, θέλοντας νὰ τονίση τὸ πόσο σημαντικὴ εἶναι ἡ ἰσηγορία γιὰ τοὺς Ἕλληνες τὴν συγκρίνει μὲ τὴν εἰρήνη, γιὰ τὴν ὁποία ξετυλίγει τὶς σκέψεις του:
· Ἡ εἰρήνη εἶναι πράγματι σπουδαῖο πρᾶγμα καὶ ὁ πόλεμος φρικτό. Ὅμως δὲν πρέπει νὰ ὑπομένουμε ὁ,τιδήποτε γιὰ νὰ μὴ γίνη πόλεμος.
· Ἂν ὅμως ἦταν τὸ σημαντικώτερο πρᾶγμα ἡ εἰρήνη, τότε γιατί ὁ κόσμος πολεμᾷ γιὰ ἐλευθερία, πολιτικὴ ἰσότητα, καὶ γιὰ ἐλευθερία λόγου;
· Ἡ εἰρήνη εἶναι τὸ ἐπωφελέστερο ἀπόκτημα τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ὅμως συνοδεύεται ἀπὸ τὸ δίκαιο καὶ τὸ πρέπον.
· Καὶ καταλήγει στὸ τελικὸ συμπέρασμα: «ὅταν ἡ εἰρήνη συνυπάρχη μαζὶ μὲ τὴν κακία (ἢ τὴν προστυχιά) ἢ τὴν ἐπονείδιστη δειλία, τότε εἶναι τὸ αἴσχιστο καὶ τὸ ἐπιβλαβέστερο ἀπὸ ὅλα.» Καὶ ἡ ἑλληνικὴ αὐτὴ ἄποψις κυριαρχοῦσε γιὰ χιλιάδες χρόνια στὶς ψυχὲς τῶν Ἑλλήνων, μέχρι τὴν τραγικὴ ἐκείνη νύχτα.

Ἂς διδαχθοῦμε λοιπὸν ἀπὸ τὰ λόγια τῶν ἀρχαίων προγόνων μας καί, ἴσως, ξαναβροῦμε τὸν δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν χαμένη μας ἀξιοπρέπεια, μία ἀρετὴ ποὺ καθώριζε πάντα τὴν ψυχή μας καὶ τὴν ὡδηγοῦσε στὸ ἑλληνικὸ θαῦμα.