Πόσο Ἕλληνες θὰ γίνωνται οἱ νέοι χωρὶς Ἱστορία καὶ Θρησκευτικά;

τοῦ Ἀθανασίου Δέμου

Τὸ τελευταῖο διάστημα ἀκοῦμε κάποια πράγματα, ποὺ ἀναφέρονται στὴν Παιδεία καὶ δὲν πιστεύουμε στ’ αὐτιά μας. Διερωτώμαστε καὶ λέμε, εἶναι δυνατὸν νὰ λέγωνται, νὰ σχεδιάζωνται καὶ νὰ ἑτοιμάζωνται νὰ τὰ ἐφαρμόσουν στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα; Νὰ γίνουν, δηλαδή, προαιρετικὰ τὰ μαθήματα τῆς Ἱστορίας καὶ τῶν Θρησκευτικῶν, στὴν Β΄ καὶ στὴν Γ΄ Λυκείου;
Παράγοντες τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, μάλιστα, ὑποστηρίζουν μὲ ἔμφασι: Ἂν δὲν γίνουν αὐτὰ τὰ μαθήματα προαιρετικά, δὲν θὰ βγῆ ἡ πασιέντζα, τὴν ὁποία ρίχνει τὸ Ὑπουργεῖο γιὰ νὰ μειώση τὰ ὑποχρεωτικὰ μαθήματα σὲ ἕξη ἢ ἑπτά!
Πρῶτα-πρῶτα, γιατί νὰ χωρίζουμε τὰ μαθήματα σὲ ὑποχρεωτικὰ καὶ προαιρετικά, ἐπιλογῆς; Ὅλα τὰ μαθήματα πρέπει νὰ εἶναι ὑποχρεωτικά. Ἔπειτα ὁρίζουμε μαθήματα ἐπιλογῆς, ἐκεῖνα τὰ μαθήματα ποὺ μᾶς προσδιορίζουν σὰν Ἔθνος, σὰν Ἑλληνορθόδοξο λαό. Παραμέρισμα τῆς Ἱστορίας καὶ τῶν Θρησκευτικῶν σημαίνει ἀφελληνισμός…
Ἂν παραμερισθῆ ἡ Ἱστορία, ἡ ἔνδοξη Ἑλληνικὴ Ἱστορία καὶ τὰ Θρησκευτικά, ποὺ εἶναι μαθήματα ἠθοπλαστικὰ καὶ φρονηματιστικά, οἱ νέοι δὲν θὰ μποροῦν νὰ γαλουχηθοῦν Ἑλληνοπρεπῶς.
Ὁ ἀείμνηστος Ἀκαδημαϊκὸς Στρατῆς Μυριβήλης γράφει: «Εἶναι μοιραῖο γιὰ τὸ Ἔθνος μας, τὰ θρησκευτικά του ζητήματα νὰ εἶναι ἀδιάσπαστα συνδεδεμένα μὲ τὴν ἱστορικὴ μοῖρα τοῦ λαοῦ μας. Ἡ Ἑλληνικὴ Ὀρθοδοξία, εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι, ἔχει ταυτισθῆ μὲ τὴν ἐθνική μας ὑπόστασι, δηλαδὴ μὲ τὴν ἐλευθερία μας». Ἔχει γίνει δηλαδὴ ἐθνικὴ θρησκεία, ὅπως τὸ Δωδεκάθεο τοῦ Ὀλύμπου ἦταν ἡ ἐθνικὴ θρησκεία τῶν ἀρχαίων προγόνων μας.
Ἡ Ἰωάννα Τσάτσου γράφει: «Ὁλόκληρη ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἕνα μεγάλο γαλάζιο εἰκονοστάσι τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανοσύνης. Καὶ πλανᾶται πολὺ μακρὰν τῆς πραγματικότητος –τῆς ἱστορικῆς καὶ τῆς σύγχρονης πραγματικότητος– ὅποιος ὑπόπτως πιστεύει καὶ εὐμεθόδως διαδίδει ἄλλα. Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμὸς εἶναι ΕΝΑ.
Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ χωρίσουμε τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὸν Ἑλληνισμὸ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία. Τὸ παρελθὸν τὸ μακρινὸ ἀλλὰ καὶ τὸ πρόσφατο εἶναι γεμᾶτα ἄσβεστες μνῆμες, ἱστορικὰ γεγονότα, ποὺ μᾶς θυμίζουν κάθε στιγμὴ αὐτὸν τὸν συμπαγῆ δεσμό. Ὅποια σελίδα τῆς ἱστορίας καὶ ἂν ξεφυλλίσουμε, θὰ ἰδοῦμε ὁλοζώντανη τὴν Ἑλληνορθοδοξία, σὲ πνεῦμα ἕνα καὶ σάρκα μία. Χωρὶς τὴν Ὀρθοδοξία ὁ Ἑλληνισμὸς σίγουρα θὰ εἶχε ἀφανισθῆ».
Τρανότατη ἀπόδειξι αὐτῶν ἔχουμε τὶς περιπτώσεις ἐκεῖνες ὅπου ἐξισλαμίσθησαν Ἕλληνες, καὶ ἔπαψαν νὰ εἶναι Ἕλληνες. Γιὰ παράδειγμα, οἱ Μουσουλμάνοι τῆς Θράκης κάποτε ἦσαν Ἕλληνες…
Ὁ Γάλλος λόγιος Ζὰκ Λακαρριὲρ γράφει: «Γιὰ τὸν Ἕλληνα ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι τὸ σπίτι του».
Ἐὰν ὁ σταδιακὸς περιορισμὸς τῶν θρησκευτικῶν καταλήξη στὸν ἐξοστρακισμὸ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὴν Παιδεία καὶ ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, θὰ σημάνη τὸν ἀφελληνισμὸ τῶν Ἑλλήνων.
Ἀλλὰ καὶ τὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας τὰ τελευταῖα χρόνια ἀπαξιώνεται καὶ κάποια γεγονότα διαστρεβλώνονται. Διαφαίνεται σχέδιο ἀφαιρέσεως δομικῶν στοιχείων, ποὺ διαμορφώνουν τὴν ἐθνικὴ συνείδησι τῶν παιδιῶν. Γίνεται συνεχὴς προσπάθεια νὰ ἐνταχθοῦν ἀποσπασματικὰ καὶ ἐπιλεκτικὰ γεγονότα τῆς Νεωτέρας Ἱστορίας στὴν Εὐρωπαϊκή.
Μὲ τὴν ἀπαξίωσι τῶν δύο αὐτῶν μαθημάτων ἡ Παιδεία μας χάνει τὸν χαρακτηρισμὸ «Ἐθνική».
Ἀλλά, ἔχουμε καὶ νέα ἀπόφασι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας: Ἡ ἀγγλικὴ γλῶσσα θὰ διδάσκεται ἀπὸ τὴν πρώτη τάξι (Α΄) τοῦ δημοτικοῦ Σχολείου! Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τὸ παιδὶ θὰ προετοιμάζεται νὰ δώση ἐξετάσεις γιὰ Κρατικὸ Πιστοποιητικὸ Γλωσσομάθειας κ.λπ.
Ὅπως γνωρίζουμε ὅμως, στὴν Α΄ Δημοτικοῦ τὸ παιδὶ μαθαίνει τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο. Ἂν τώρα προστεθῆ καὶ τὸ ἀγγλικὸ ἀλφάβητο συγχρόνως, ἡ σύγχυσις εἶναι βεβαία. Ἔτσι τὸ παιδάκι τῶν ἕξη ἐτῶν δὲν θὰ μάθη τίποτε. Ἀλλὰ δὲν ἔχει σημασία. Ἀρκεῖ οἱ δύο γλῶσσες νὰ εἶναι ἰσόβαθμες…
Τὸ κακὸ βέβαια, δὲν σταματάει ἐδῶ. Τὸ μάθημα τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν γίνεται μάθημα ἐπιλογῆς στὸ Λύκειο. Εὔκολα ἀντιλαμβάνεται κανεὶς τί ἀρχαῖα θὰ μαθαίνουν οἱ μαθητές…

Πηγή: aktines.blogspot.com