Μὲ ὄχημα τὸ ἀσύλληπτο δημόσιο χρέος καὶ μὲ πρόσχημα τὴν ἀνταγωνιστικότητα τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας, μία πρωτοφανὴς ἐπίθεσις ἐκτυλίσσεται στὶς κατακτήσεις καὶ στὰ δικαιώματα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἡ ἀνάδειξις τοῦ διλήμματος «μνημόνιο ἢ πτώχευσις» ὡς μονόδρομος γιὰ τὸ ξεπέρασμα τῆς κρίσεως ἐνισχύεται μὲ κάθε μέσο ἀπὸ τὴν κυβέρνησι προκειμένου νὰ ληφθοῦν ἐπώδυνα μέτρα κατὰ τοῦ Ἕλληνος πολίτου.
Μέτρα, ποὺ συνεπάγονται πρωτόγνωρη λιτότητα γιὰ τὸν ἐργαζόμενο καὶ τὸν συνταξιοῦχο, νέα ἐπίθεσι στὰ ἀσφαλιστικά του δικαιώματα, νέους φόρους, ποὺ στοχεύουν στὴν περαιτέρω λεηλασία τοῦ εἰσοδήματός του, μέτρα ποὺ δὲν ἔχουν τέλος. Μέτρα ποὺ ὑποθηκεύουν τὴν περιουσία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ ὁδηγοῦν τὴν χώρα στὴν πλήρη ὑποδούλωσί της στὰ παγκόσμια οἰκονομικὰ συμφέροντα, στὸ διεθνὲς πιστωτικὸ σύστημα καὶ στὸν διεθνῆ οἰκονομικὸ ἔλεγχο.
Μέτρα ποὺ ἀποσκοποῦν στὴν ἐκχώρησι τῆς λαϊκῆς μας κυριαρχίας καὶ ἐνισχύουν τὶς κατασταλτικὲς δυνάμεις τοῦ ἀστυνομικοῦ κράτους, προκειμένου νὰ ἐπιβάλουν σιδηρᾶ πειθαρχία στὴν τήρησι τῶν κανόνων ποὺ τὸ ΔΝΤ καὶ ἡ τρόϊκα ἐπιβάλλουν.
Καὶ ἀκόμα διογκώνουν τὶς κοινωνικὲς ἀνισότητες καὶ ὑπονομεύουν τὴν συλλογικὴ δρᾶσι, ἀναιροῦν τὴν αὐτονομία καὶ αὐθυπαρξία τοῦ πολίτου καθιστῶντας τον ἕρμαιο τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας.
Ἡ προσπάθεια ἐξαπατήσεως τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ μὲ τὴν καταπάτησι ὅλων τῶν προεκλογικῶν δεσμεύσεων τῆς κυβερνήσεως, ποὺ μᾶς ὡδήγησαν ἀπὸ τὸ περιβόητο «λεφτὰ ὑπάρχουν» στὸν πέλεκυ τῆς χρεωκοπίας καὶ στὴν ὑπογραφὴ τοῦ μνημονίου, συνεχίζεται μὲ τὴν προσπάθεια χειραγωγήσεως τῆς κοινῆς γνώμης μέσα ἀπὸ τοὺς μηχανισμοὺς τῆς προπαγάνδας. Τὰ ΜΜΕ, ταγμένα στὴν ἐξυπηρέτησι ἰδιοτελῶν οἰκονομικῶν καὶ πολιτικῶν συμφερόντων, φιμώνουν κάθε ἀντίθετη ἐλεύθερη φωνή, ἐπιδιώκοντας τὴν πολιτικὴ καὶ πολιτιστικὴ ὑποδούλωσι τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν καὶ τὴν καθήλωσί τους στὸ περιθώριο τῶν ἐξελίξεων.
Οἱ τακτικὲς τοῦ κοινωνικοῦ αὐτοματισμοῦ, ἡ πολιτικὴ τοῦ «διαίρει καὶ βασίλευε», μὲ τὴν στροφὴ τῆς μίας κοινωνικῆς ὁμάδος ἐναντίον τῆς ἄλλης, ἀποτελοῦν ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς πολιτικῆς βαρβαρότητος.
Χρεωκοπημένες καὶ προκλητικῶς ἀποῦσες ἀπὸ τὰ δραματικὰ τεκταινόμενα στὸν χῶρο τῆς ἐργασίας, στὸν δημόσιο καὶ ἰδιωτικὸ τομέα, οἱ μεγάλες συνδικαλιστικὲς ὀργανώσεις, ποὺ δὲν μποροῦν ἢ δὲν θέλουν νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀγανάκτησι τῶν ἐργαζομένων, νὰ δώσουν δυναμικὴ μὲ πανεθνικὲς κινητοποιήσεις, νὰ βάλουν φραγμὸ στὸ ἀδηφάγο πολιτικὸ σύστημα ποὺ λυμαίνεται τὴν χώρα, μετατρέποντας τὸν Ἕλληνα ἐργαζόμενο σὲ δουλοπάροικο καὶ ὑπόλογο γιὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίσι.
Τὰ κοινωνικὰ δικαιώματα ὅμως καὶ οἱ δημοκρατικὲς ἀρχὲς σὲ μία εὐνομούμενη πολιτεία δὲν ἀναιροῦνται ἐξ αἰτίας τῶν οἰκονομικῶν συγκυριῶν.
«Ἡ ἐπιβολὴ τοῦ μνημονίου ἀποτελεῖ πραξικόπημα», ἐδήλωσε ὁ καθηγητὴς τοῦ Συνταγματικοῦ Δικαίου στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, κύριος Κασσιμάτης.
Ἡ παραχώρησις ἐκ μέρους τῆς κυβερνήσεως τοῦ δικαιώματος γιὰ ψήφισι νόμων, ποὺ ἀποφασίζει καὶ ἐπιβάλλει ἡ τρόϊκα, μὲ μοναδικὸ σκοπὸ τὴν ἐξασφάλισι τῶν δανειακῶν ὑποχρεώσεων καὶ ὄχι βεβαίως τὴν σωτηρία τῆς χώρας, ἰσοδυναμεῖ μὲ κατάστασι ἐθνικῆς ὑποδουλώσεως, συνιστᾷ κατάλυσι τοῦ δημοκρατικοῦ μας πολιτεύματος καὶ βιασμὸ τῆς βουλήσεως καὶ τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Οἱ ὅροι τῆς μνημονιακῆς συμβάσεως γιὰ παραίτησι, ἀμετακλήτως καὶ ἄνευ ὅρων τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὴν ἐθνική της κυριαρχία, μπαίνουν γιὰ πρώτη φορὰ σὲ σύμβασι δανείου στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος.
Ἀλλὰ ἂς δοῦμε μερικοὺς ἀπὸ τοὺς ὅρους τοῦ μνημονίου ποὺ ὑπογράφηκαν ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ κυβέρνησι καὶ τὴν τρόϊκα γιὰ νὰ καταλάβουμε καλύτερα γιατί ἡ δανειακὴ αὐτὴ σύμβασις δὲν ψηφίστηκε οὔτε κυρώθηκε ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ Βουλή, ἀφοῦ ἡ νομοθετικὴ καὶ ἐκτελεστικὴ ἐξουσία ἔχει ἐκχωρηθῆ πλήρως στὸν ὑπουργὸ Οἰκονομικῶν καὶ στοὺς διεθνεῖς δανειστές μας:
1)Ἡ Ἑλλάς, μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ μνημονίου, δὲν μπορεῖ νὰ πάρη δάνειο ἀπὸ ἄλλη χώρα, ὅπως π.χ. ἡ Ρωσσία ἢ ἡ Κίνα. Αὐτὸ ἐξηγεῖ τὴν ἀντίδρασι τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως στὴν πρότασι τῆς Ρωσσίας γιὰ δανεισμὸ τῆς χώρας μας μὲ χαμηλὰ ἐπιτόκια.
2)Ὁ δανειστής μας μπορεῖ νὰ μεταβιβάση τὰ δικαιώματα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις του γιὰ ἀπαιτήσεις πρὸς τὴν Ἑλλάδα σὲ ὁποιονδήποτε τρίτο. Δηλαδή, μπορεῖ νὰ δανειστήκαμε ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσι ἀλλὰ τελικῶς θὰ βρεθοῦμε χρεωμένοι στὴν Τουρκία ἢ στὰ Σκόπια.
3)Ἡ δανειακὴ σύμβασις διέπεται μόνο ἀπὸ τὸ ἀγγλικὸ δίκαιο.
4)Γιὰ νὰ εἶναι νόμιμη, νὰ ἐνεργοποιηθῆ καὶ νὰ ἰσχύση ἡ δανειακὴ σύμβασις δὲν χρειάζεται καμμιὰ ἄλλη πρᾶξις παρὰ μόνον ἡ ὑπογραφὴ τοῦ ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν, κυρίου Παπακωνσταντίνου.
5)Μόνο τὸ δικαστήριο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καὶ τὰ δικαστήρια τῶν δανειστῶν μας μποροῦν νὰ ἀκυρώσουν αὐτὴν τὴν σύμβασι. Κανένα ἑλληνικὸ δικαστήριο δὲν ἐπιτρέπεται νὰ δικάση τέτοια προσφυγή.
6)Ἐπίσης, ἡ Ἑλλάς παραιτεῖται ἀμετακλήτως καὶ ἄνευ ὅρων ἀπὸ κάθε ἀσυλία, ἡ ὁποία ἀφορᾷ τὰ περιουσιακά της στοιχεῖα. Εἶναι σαφὲς ὅτι οἱ διεκδικήσεις ἀφοροῦν τὸν ὀρυκτὸ πλοῦτο τῆς χώρας καὶ τὰ πετρέλαια.
7)Τέλος, μὲ τὸ μνημόνιο ἀναγνωρίζεται τὸ δικαίωμα στοὺς δανειστές μας νὰ προβοῦν σὲ κατάσχεσι τῆς δημοσίας περιουσίας τῆς Ἑλλάδος, ἀδιακρίτως. Δηλαδὴ πρόκειται γιὰ στοιχεῖα τῆς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς ὅπως ἡ Ἀκρόπολις, δημόσια κτίρια ὅπως ἡ Βουλή, κοινόχρηστοι χῶροι, δρόμοι, πλατεῖες κ.λπ.
Μὲ ἄλλα λόγια εἴμαστε μία χώρα ὑπὸ κατοχή, ἁλυσοδεμένη μὲ τὰ δεσμὰ τοῦ μνημονίου.
Εἶναι ἄραγε συμβατοὶ οἱ ὅροι αὐτοὶ μὲ τὴν βασικὴ δημοκρατικὴ ἀρχή, τὴν ἀρχὴ τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας;
Νοεῖται ἐξουσία, σὲ ἕνα ἀνεξάρτητο κυρίαρχο κράτος, ποὺ νὰ ἀσκῆται ἀπὸ ἐξωτερικοὺς πρὸς τὴν χώρα παράγοντες, ποὺ νὰ στερῆται ἔστω καὶ τὴν στοιχειώδη δημοκρατικὴ νομιμοποίησι ἀπὸ τὴν λαϊκὴ κυριαρχία;
Προφανῶς ὄχι. Ἡ ὑπερτροφικὴ ἀνάδειξις μίας εἰκονικῆς πραγματικότητος, ποὺ ὠνομάστηκε «σχέδιο διασώσεως τῆς Ἑλλάδος», δὲν ἐξηγεῖ τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ κυβέρνησις συνεφώνησε νὰ διέπωνται οἱ δανειακὲς συμβάσεις ἀπὸ τὸ ἐπαχθὲς γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἀγγλικὸ δίκαιο, παραχωρῶντας παραλλήλως τὸ δικαίωμα στοὺς δανειστές μας νὰ διεκδικήσουν τὴν ἑλληνικὴ περιουσία.
Τὸ δημοκρατικό μας σύνταγμα, ἀνέδειξε ὡς πυρῆνα του, τὴν προστασία τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ προβλέπει θεσμοὺς ποὺ ἐξασφαλίζουν τὸ κράτος δικαίου καὶ τὸ κράτος προνοίας. Καμμιὰ οἰκονομικὴ κρίσις δὲν δικαιολογεῖ ἐκπτώσεις ἀπὸ τὶς συγκεκριμένες ἀρχὲς καὶ ἀξίες οἱ ὁποῖες ἀπὸ μόνες τους μποροῦν νὰ ἀποτελέσουν τὸ θεμέλιο γιὰ τὴν σταθερὴ ἀνασυγκρότησι τῆς χώρας ἀλλὰ καὶ τὴν διατήρησι τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς.
Τὸ θεσμικῶς κατοχυρωμένο μοντέλο τοῦ κράτους δικαίου καὶ ὁ σεβασμὸς τῶν ἀτομικῶν καὶ πολιτικῶν δικαιωμάτων γίνονται καὶ πάλι τὸ ζητούμενο ὅταν οἱ ἀνθρώπινες ἀξίες μπαίνουν στὴν ἐλλειμματικὴ ζυγαριὰ τοῦ χρήματος καὶ οἱ πραγματοποιούμενες μεταρρυθμίσεις ἐντάσσονται στὸ πλαίσιο μίας εὐρυτάτης ἰδιωτικοποιήσεως, καταλύοντας κάθε ἔννοια κοινωνικοῦ κράτους.
Μπροστὰ σὲ αὐτὴν τὴν ἀνάγκη ὑποχωροῦν ὅλες οἱ προφάσεις περὶ νομιμότητος, ἀφοῦ ἡ ἐξουσία κρατάει γιὰ τὸν ἑαυτό της τὴν ἑρμηνεία τῆς ἐννοίας τοῦ δικαίου.
Ἡ ἀντιμετώπισις ὅσων ἀντιμάχονται τὸ καθεστὼς ὡς οἰονεὶ παραβατῶν, ἡ ποινικοποίησις τῆς συμμετοχῆς σὲ πολιτικοὺς καὶ κοινωνικοὺς ἀγῶνες, ἡ ἀναγόρευσις κάθε συλλογικῆς δράσεως ὡς νέου κοινωνικοῦ ἐχθροῦ καὶ ἡ συνεχὴς αὐστηροποίησις τῶν ποινῶν, εἶναι τὰ βασικὰ ἐργαλεῖα ἀσκήσεως κατασταλτικῆς πολιτικῆς τοῦ συγχρόνου κράτους.
Ἡ Ἐθνικὴ Ἐπιτροπὴ γιὰ τὰ Δικαιώματα τοῦ Ἀνθρώπου διατυπώνει πρὸς τὴν πολιτεία τὴν ἔντονη ἀνησυχία της γιὰ τὸ ὅτι οἱ ἐξελίξεις στὸ ἐθνικὸ οἰκονομικὸ περιβάλλον ὁδηγοῦν σὲ ὑπαρκτὴ διατάραξι τῶν κοινωνικῶν ἰσορροπιῶν καὶ παραβιάσεις στὰ θέματα τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τονίζει τὴν θέσι της, ὅτι δὲν πρέπει νὰ τυγχάνουν περιθωριακῆς ἢ ἀνύπαρκτης προσοχῆς στὶς διαδικασίες ποὺ ἀφοροῦν τὴν στρατηγικὴ ἐξόδου ἀπὸ τὴν κρίσι.
Οἱ πολιτικὲς ἐκεῖνες, μὲ τὶς ὁποῖες οἱ ἀριθμοὶ εὐημεροῦν ἀλλὰ οἱ πολῖτες χρεωκοποῦν, οἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται χάριν τῶν πολιτῶν ἀλλὰ ἐρήμην τους, ἀνήκουν σὲ ἀνεξέλεγκτα συστήματα, ποὺ ὑποτάσσουν τὸ σύνολο καὶ τὰ ἄτομα στὴν ἀδυσώπητη ἐπιδίωξι συμφερόντων, μεταμφιεσμένων μέσα ἀπὸ ἀνίερους μηχανισμοὺς σὲ γενικὴ θέλησι.
Ἡ καταπάτησις λοιπὸν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἡ κατάλυσις βασικῶν ἀρχῶν τῆς δημοκρατίας, ἡ διαρραγὴ τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ καὶ τὸ πλάτεμα τῆς κοινωνικῆς κολάσεως, ὁ ἄνθρωπος μηχανὴ ποὺ λειτουργεῖ ξέφρενα καὶ ἀφανίζεται στὸ χάος, εἶναι ἡ κληρονομιὰ ποὺ ἀφήσατε στὴν νέα γενιά.
Ὅμως ἡ νέα γενιὰ εἶναι ἐδῶ, μὲ πλήρη γνώση τῆς πολιτικῆς καὶ κοινωνικῆς πραγματικότητος, στὸ κίνημα τῆς Ἄμεσης Δημοκρατίας, στὸ κίνημα κατὰ τῆς ἀκριβείας, στὸ κίνημα κατὰ τῶν διοδίων, μαζὶ μὲ τοὺς ἀγωνιστὲς τῆς Κερατέας.
Διότι γνωρίζουμε ὅτι ἡ ἔκβασις τοῦ ἀγῶνος καὶ ἡ ἔξοδος τῆς Ἑλλάδος ἀπ’ τὴν κρίσι θὰ κριθῆ ἀπ’ τὴν ἀφύπνισι τῆς ἐθνικῆς μας συνειδήσεως, ἀπ’ τὴν ἀνάκτησι τῆς χαμένης μας ἀξιοπρεπείας καὶ ὑπερηφανείας, ἀπὸ τὴν ἀλληλεγγύη τῶν πολιτῶν καὶ τὴν ἀπόφασί τους νὰ πάρουν τὴν τύχη τῆς χώρας τους στὰ δικά τους χέρια.
Ἡ λαϊκὴ δυσαρέσκεια θὰ βρῆ διέξοδο γιὰ νὰ ἐκφράση τὴν δικαιολογημένη ὀργή της, θὰ βρῆ τὸν δρόμο τῆς ἑνότητος καὶ θὰ ταρακουνήση τὸ διεφθαρμένο πολιτικὸ σύστημα, ποὺ ὑπερασπίζεται τὰ ληστρικὰ συμφέροντα τῶν τοκογλύφων δανειστῶν μας, τὴν ἐπιτήρησι καὶ τὴν κατοχὴ τῆς χώρας μας.
Μέτρα ποὺ ἀποσκοποῦν στὴν ἐκχώρησι τῆς λαϊκῆς μας κυριαρχίας καὶ ἐνισχύουν τὶς κατασταλτικὲς δυνάμεις τοῦ ἀστυνομικοῦ κράτους, προκειμένου νὰ ἐπιβάλουν σιδηρᾶ πειθαρχία στὴν τήρησι τῶν κανόνων ποὺ τὸ ΔΝΤ καὶ ἡ τρόϊκα ἐπιβάλλουν.
Καὶ ἀκόμα διογκώνουν τὶς κοινωνικὲς ἀνισότητες καὶ ὑπονομεύουν τὴν συλλογικὴ δρᾶσι, ἀναιροῦν τὴν αὐτονομία καὶ αὐθυπαρξία τοῦ πολίτου καθιστῶντας τον ἕρμαιο τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας.
Ἡ προσπάθεια ἐξαπατήσεως τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ μὲ τὴν καταπάτησι ὅλων τῶν προεκλογικῶν δεσμεύσεων τῆς κυβερνήσεως, ποὺ μᾶς ὡδήγησαν ἀπὸ τὸ περιβόητο «λεφτὰ ὑπάρχουν» στὸν πέλεκυ τῆς χρεωκοπίας καὶ στὴν ὑπογραφὴ τοῦ μνημονίου, συνεχίζεται μὲ τὴν προσπάθεια χειραγωγήσεως τῆς κοινῆς γνώμης μέσα ἀπὸ τοὺς μηχανισμοὺς τῆς προπαγάνδας. Τὰ ΜΜΕ, ταγμένα στὴν ἐξυπηρέτησι ἰδιοτελῶν οἰκονομικῶν καὶ πολιτικῶν συμφερόντων, φιμώνουν κάθε ἀντίθετη ἐλεύθερη φωνή, ἐπιδιώκοντας τὴν πολιτικὴ καὶ πολιτιστικὴ ὑποδούλωσι τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν καὶ τὴν καθήλωσί τους στὸ περιθώριο τῶν ἐξελίξεων.
Οἱ τακτικὲς τοῦ κοινωνικοῦ αὐτοματισμοῦ, ἡ πολιτικὴ τοῦ «διαίρει καὶ βασίλευε», μὲ τὴν στροφὴ τῆς μίας κοινωνικῆς ὁμάδος ἐναντίον τῆς ἄλλης, ἀποτελοῦν ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς πολιτικῆς βαρβαρότητος.
Χρεωκοπημένες καὶ προκλητικῶς ἀποῦσες ἀπὸ τὰ δραματικὰ τεκταινόμενα στὸν χῶρο τῆς ἐργασίας, στὸν δημόσιο καὶ ἰδιωτικὸ τομέα, οἱ μεγάλες συνδικαλιστικὲς ὀργανώσεις, ποὺ δὲν μποροῦν ἢ δὲν θέλουν νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀγανάκτησι τῶν ἐργαζομένων, νὰ δώσουν δυναμικὴ μὲ πανεθνικὲς κινητοποιήσεις, νὰ βάλουν φραγμὸ στὸ ἀδηφάγο πολιτικὸ σύστημα ποὺ λυμαίνεται τὴν χώρα, μετατρέποντας τὸν Ἕλληνα ἐργαζόμενο σὲ δουλοπάροικο καὶ ὑπόλογο γιὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίσι.
Τὰ κοινωνικὰ δικαιώματα ὅμως καὶ οἱ δημοκρατικὲς ἀρχὲς σὲ μία εὐνομούμενη πολιτεία δὲν ἀναιροῦνται ἐξ αἰτίας τῶν οἰκονομικῶν συγκυριῶν.
«Ἡ ἐπιβολὴ τοῦ μνημονίου ἀποτελεῖ πραξικόπημα», ἐδήλωσε ὁ καθηγητὴς τοῦ Συνταγματικοῦ Δικαίου στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, κύριος Κασσιμάτης.
Ἡ παραχώρησις ἐκ μέρους τῆς κυβερνήσεως τοῦ δικαιώματος γιὰ ψήφισι νόμων, ποὺ ἀποφασίζει καὶ ἐπιβάλλει ἡ τρόϊκα, μὲ μοναδικὸ σκοπὸ τὴν ἐξασφάλισι τῶν δανειακῶν ὑποχρεώσεων καὶ ὄχι βεβαίως τὴν σωτηρία τῆς χώρας, ἰσοδυναμεῖ μὲ κατάστασι ἐθνικῆς ὑποδουλώσεως, συνιστᾷ κατάλυσι τοῦ δημοκρατικοῦ μας πολιτεύματος καὶ βιασμὸ τῆς βουλήσεως καὶ τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Οἱ ὅροι τῆς μνημονιακῆς συμβάσεως γιὰ παραίτησι, ἀμετακλήτως καὶ ἄνευ ὅρων τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὴν ἐθνική της κυριαρχία, μπαίνουν γιὰ πρώτη φορὰ σὲ σύμβασι δανείου στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος.
Ἀλλὰ ἂς δοῦμε μερικοὺς ἀπὸ τοὺς ὅρους τοῦ μνημονίου ποὺ ὑπογράφηκαν ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ κυβέρνησι καὶ τὴν τρόϊκα γιὰ νὰ καταλάβουμε καλύτερα γιατί ἡ δανειακὴ αὐτὴ σύμβασις δὲν ψηφίστηκε οὔτε κυρώθηκε ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ Βουλή, ἀφοῦ ἡ νομοθετικὴ καὶ ἐκτελεστικὴ ἐξουσία ἔχει ἐκχωρηθῆ πλήρως στὸν ὑπουργὸ Οἰκονομικῶν καὶ στοὺς διεθνεῖς δανειστές μας:
1)Ἡ Ἑλλάς, μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ μνημονίου, δὲν μπορεῖ νὰ πάρη δάνειο ἀπὸ ἄλλη χώρα, ὅπως π.χ. ἡ Ρωσσία ἢ ἡ Κίνα. Αὐτὸ ἐξηγεῖ τὴν ἀντίδρασι τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως στὴν πρότασι τῆς Ρωσσίας γιὰ δανεισμὸ τῆς χώρας μας μὲ χαμηλὰ ἐπιτόκια.
2)Ὁ δανειστής μας μπορεῖ νὰ μεταβιβάση τὰ δικαιώματα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις του γιὰ ἀπαιτήσεις πρὸς τὴν Ἑλλάδα σὲ ὁποιονδήποτε τρίτο. Δηλαδή, μπορεῖ νὰ δανειστήκαμε ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσι ἀλλὰ τελικῶς θὰ βρεθοῦμε χρεωμένοι στὴν Τουρκία ἢ στὰ Σκόπια.
3)Ἡ δανειακὴ σύμβασις διέπεται μόνο ἀπὸ τὸ ἀγγλικὸ δίκαιο.
4)Γιὰ νὰ εἶναι νόμιμη, νὰ ἐνεργοποιηθῆ καὶ νὰ ἰσχύση ἡ δανειακὴ σύμβασις δὲν χρειάζεται καμμιὰ ἄλλη πρᾶξις παρὰ μόνον ἡ ὑπογραφὴ τοῦ ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν, κυρίου Παπακωνσταντίνου.
5)Μόνο τὸ δικαστήριο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καὶ τὰ δικαστήρια τῶν δανειστῶν μας μποροῦν νὰ ἀκυρώσουν αὐτὴν τὴν σύμβασι. Κανένα ἑλληνικὸ δικαστήριο δὲν ἐπιτρέπεται νὰ δικάση τέτοια προσφυγή.
6)Ἐπίσης, ἡ Ἑλλάς παραιτεῖται ἀμετακλήτως καὶ ἄνευ ὅρων ἀπὸ κάθε ἀσυλία, ἡ ὁποία ἀφορᾷ τὰ περιουσιακά της στοιχεῖα. Εἶναι σαφὲς ὅτι οἱ διεκδικήσεις ἀφοροῦν τὸν ὀρυκτὸ πλοῦτο τῆς χώρας καὶ τὰ πετρέλαια.
7)Τέλος, μὲ τὸ μνημόνιο ἀναγνωρίζεται τὸ δικαίωμα στοὺς δανειστές μας νὰ προβοῦν σὲ κατάσχεσι τῆς δημοσίας περιουσίας τῆς Ἑλλάδος, ἀδιακρίτως. Δηλαδὴ πρόκειται γιὰ στοιχεῖα τῆς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς ὅπως ἡ Ἀκρόπολις, δημόσια κτίρια ὅπως ἡ Βουλή, κοινόχρηστοι χῶροι, δρόμοι, πλατεῖες κ.λπ.
Μὲ ἄλλα λόγια εἴμαστε μία χώρα ὑπὸ κατοχή, ἁλυσοδεμένη μὲ τὰ δεσμὰ τοῦ μνημονίου.
Εἶναι ἄραγε συμβατοὶ οἱ ὅροι αὐτοὶ μὲ τὴν βασικὴ δημοκρατικὴ ἀρχή, τὴν ἀρχὴ τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας;
Νοεῖται ἐξουσία, σὲ ἕνα ἀνεξάρτητο κυρίαρχο κράτος, ποὺ νὰ ἀσκῆται ἀπὸ ἐξωτερικοὺς πρὸς τὴν χώρα παράγοντες, ποὺ νὰ στερῆται ἔστω καὶ τὴν στοιχειώδη δημοκρατικὴ νομιμοποίησι ἀπὸ τὴν λαϊκὴ κυριαρχία;
Προφανῶς ὄχι. Ἡ ὑπερτροφικὴ ἀνάδειξις μίας εἰκονικῆς πραγματικότητος, ποὺ ὠνομάστηκε «σχέδιο διασώσεως τῆς Ἑλλάδος», δὲν ἐξηγεῖ τοὺς λόγους γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ κυβέρνησις συνεφώνησε νὰ διέπωνται οἱ δανειακὲς συμβάσεις ἀπὸ τὸ ἐπαχθὲς γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἀγγλικὸ δίκαιο, παραχωρῶντας παραλλήλως τὸ δικαίωμα στοὺς δανειστές μας νὰ διεκδικήσουν τὴν ἑλληνικὴ περιουσία.
Τὸ δημοκρατικό μας σύνταγμα, ἀνέδειξε ὡς πυρῆνα του, τὴν προστασία τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ προβλέπει θεσμοὺς ποὺ ἐξασφαλίζουν τὸ κράτος δικαίου καὶ τὸ κράτος προνοίας. Καμμιὰ οἰκονομικὴ κρίσις δὲν δικαιολογεῖ ἐκπτώσεις ἀπὸ τὶς συγκεκριμένες ἀρχὲς καὶ ἀξίες οἱ ὁποῖες ἀπὸ μόνες τους μποροῦν νὰ ἀποτελέσουν τὸ θεμέλιο γιὰ τὴν σταθερὴ ἀνασυγκρότησι τῆς χώρας ἀλλὰ καὶ τὴν διατήρησι τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς.
Τὸ θεσμικῶς κατοχυρωμένο μοντέλο τοῦ κράτους δικαίου καὶ ὁ σεβασμὸς τῶν ἀτομικῶν καὶ πολιτικῶν δικαιωμάτων γίνονται καὶ πάλι τὸ ζητούμενο ὅταν οἱ ἀνθρώπινες ἀξίες μπαίνουν στὴν ἐλλειμματικὴ ζυγαριὰ τοῦ χρήματος καὶ οἱ πραγματοποιούμενες μεταρρυθμίσεις ἐντάσσονται στὸ πλαίσιο μίας εὐρυτάτης ἰδιωτικοποιήσεως, καταλύοντας κάθε ἔννοια κοινωνικοῦ κράτους.
Μπροστὰ σὲ αὐτὴν τὴν ἀνάγκη ὑποχωροῦν ὅλες οἱ προφάσεις περὶ νομιμότητος, ἀφοῦ ἡ ἐξουσία κρατάει γιὰ τὸν ἑαυτό της τὴν ἑρμηνεία τῆς ἐννοίας τοῦ δικαίου.
Ἡ ἀντιμετώπισις ὅσων ἀντιμάχονται τὸ καθεστὼς ὡς οἰονεὶ παραβατῶν, ἡ ποινικοποίησις τῆς συμμετοχῆς σὲ πολιτικοὺς καὶ κοινωνικοὺς ἀγῶνες, ἡ ἀναγόρευσις κάθε συλλογικῆς δράσεως ὡς νέου κοινωνικοῦ ἐχθροῦ καὶ ἡ συνεχὴς αὐστηροποίησις τῶν ποινῶν, εἶναι τὰ βασικὰ ἐργαλεῖα ἀσκήσεως κατασταλτικῆς πολιτικῆς τοῦ συγχρόνου κράτους.
Ἡ Ἐθνικὴ Ἐπιτροπὴ γιὰ τὰ Δικαιώματα τοῦ Ἀνθρώπου διατυπώνει πρὸς τὴν πολιτεία τὴν ἔντονη ἀνησυχία της γιὰ τὸ ὅτι οἱ ἐξελίξεις στὸ ἐθνικὸ οἰκονομικὸ περιβάλλον ὁδηγοῦν σὲ ὑπαρκτὴ διατάραξι τῶν κοινωνικῶν ἰσορροπιῶν καὶ παραβιάσεις στὰ θέματα τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ τονίζει τὴν θέσι της, ὅτι δὲν πρέπει νὰ τυγχάνουν περιθωριακῆς ἢ ἀνύπαρκτης προσοχῆς στὶς διαδικασίες ποὺ ἀφοροῦν τὴν στρατηγικὴ ἐξόδου ἀπὸ τὴν κρίσι.
Οἱ πολιτικὲς ἐκεῖνες, μὲ τὶς ὁποῖες οἱ ἀριθμοὶ εὐημεροῦν ἀλλὰ οἱ πολῖτες χρεωκοποῦν, οἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται χάριν τῶν πολιτῶν ἀλλὰ ἐρήμην τους, ἀνήκουν σὲ ἀνεξέλεγκτα συστήματα, ποὺ ὑποτάσσουν τὸ σύνολο καὶ τὰ ἄτομα στὴν ἀδυσώπητη ἐπιδίωξι συμφερόντων, μεταμφιεσμένων μέσα ἀπὸ ἀνίερους μηχανισμοὺς σὲ γενικὴ θέλησι.
Ἡ καταπάτησις λοιπὸν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἡ κατάλυσις βασικῶν ἀρχῶν τῆς δημοκρατίας, ἡ διαρραγὴ τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ καὶ τὸ πλάτεμα τῆς κοινωνικῆς κολάσεως, ὁ ἄνθρωπος μηχανὴ ποὺ λειτουργεῖ ξέφρενα καὶ ἀφανίζεται στὸ χάος, εἶναι ἡ κληρονομιὰ ποὺ ἀφήσατε στὴν νέα γενιά.
Ὅμως ἡ νέα γενιὰ εἶναι ἐδῶ, μὲ πλήρη γνώση τῆς πολιτικῆς καὶ κοινωνικῆς πραγματικότητος, στὸ κίνημα τῆς Ἄμεσης Δημοκρατίας, στὸ κίνημα κατὰ τῆς ἀκριβείας, στὸ κίνημα κατὰ τῶν διοδίων, μαζὶ μὲ τοὺς ἀγωνιστὲς τῆς Κερατέας.
Διότι γνωρίζουμε ὅτι ἡ ἔκβασις τοῦ ἀγῶνος καὶ ἡ ἔξοδος τῆς Ἑλλάδος ἀπ’ τὴν κρίσι θὰ κριθῆ ἀπ’ τὴν ἀφύπνισι τῆς ἐθνικῆς μας συνειδήσεως, ἀπ’ τὴν ἀνάκτησι τῆς χαμένης μας ἀξιοπρεπείας καὶ ὑπερηφανείας, ἀπὸ τὴν ἀλληλεγγύη τῶν πολιτῶν καὶ τὴν ἀπόφασί τους νὰ πάρουν τὴν τύχη τῆς χώρας τους στὰ δικά τους χέρια.
Ἡ λαϊκὴ δυσαρέσκεια θὰ βρῆ διέξοδο γιὰ νὰ ἐκφράση τὴν δικαιολογημένη ὀργή της, θὰ βρῆ τὸν δρόμο τῆς ἑνότητος καὶ θὰ ταρακουνήση τὸ διεφθαρμένο πολιτικὸ σύστημα, ποὺ ὑπερασπίζεται τὰ ληστρικὰ συμφέροντα τῶν τοκογλύφων δανειστῶν μας, τὴν ἐπιτήρησι καὶ τὴν κατοχὴ τῆς χώρας μας.
Ξεκίνησε μὲ τὴν