τοῦ πολίτου Παναγιώτου Παπαγαρυφάλλου
Α΄ Ἀντιπροέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως ἐπὶ τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων
Ὅσοι ψήφισαν τὸ ἐθνοκτόνο καὶ Ἑλλαδοκτόνο «Μνημόνιο», μαζὶ μὲ τὰ κόμματά τους, πρέπει νὰ θαφτοῦν, μὲ τὴν ψῆφο μας, στὰ ἐρείπια τῆς ἐθνικῆς λήθης.
Μαῦρο στοὺς «μαύρους»!
Ὅλα τ' ἄλλα ἰσοδυναμοῦν μὲ δοσιλογισμό.
31/10/10
Πόσο Ἕλληνες θὰ γίνωνται οἱ νέοι χωρὶς Ἱστορία καὶ Θρησκευτικά;
τοῦ Ἀθανασίου Δέμου
Τὸ τελευταῖο διάστημα ἀκοῦμε κάποια πράγματα, ποὺ ἀναφέρονται στὴν Παιδεία καὶ δὲν πιστεύουμε στ’ αὐτιά μας. Διερωτώμαστε καὶ λέμε, εἶναι δυνατὸν νὰ λέγωνται, νὰ σχεδιάζωνται καὶ νὰ ἑτοιμάζωνται νὰ τὰ ἐφαρμόσουν στὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα; Νὰ γίνουν, δηλαδή, προαιρετικὰ τὰ μαθήματα τῆς Ἱστορίας καὶ τῶν Θρησκευτικῶν, στὴν Β΄ καὶ στὴν Γ΄ Λυκείου;
Παράγοντες τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, μάλιστα, ὑποστηρίζουν μὲ ἔμφασι: Ἂν δὲν γίνουν αὐτὰ τὰ μαθήματα προαιρετικά, δὲν θὰ βγῆ ἡ πασιέντζα, τὴν ὁποία ρίχνει τὸ Ὑπουργεῖο γιὰ νὰ μειώση τὰ ὑποχρεωτικὰ μαθήματα σὲ ἕξη ἢ ἑπτά!
Πρῶτα-πρῶτα, γιατί νὰ χωρίζουμε τὰ μαθήματα σὲ ὑποχρεωτικὰ καὶ προαιρετικά, ἐπιλογῆς; Ὅλα τὰ μαθήματα πρέπει νὰ εἶναι ὑποχρεωτικά. Ἔπειτα ὁρίζουμε μαθήματα ἐπιλογῆς, ἐκεῖνα τὰ μαθήματα ποὺ μᾶς προσδιορίζουν σὰν Ἔθνος, σὰν Ἑλληνορθόδοξο λαό. Παραμέρισμα τῆς Ἱστορίας καὶ τῶν Θρησκευτικῶν σημαίνει ἀφελληνισμός…
Ἂν παραμερισθῆ ἡ Ἱστορία, ἡ ἔνδοξη Ἑλληνικὴ Ἱστορία καὶ τὰ Θρησκευτικά, ποὺ εἶναι μαθήματα ἠθοπλαστικὰ καὶ φρονηματιστικά, οἱ νέοι δὲν θὰ μποροῦν νὰ γαλουχηθοῦν Ἑλληνοπρεπῶς.
Ὁ ἀείμνηστος Ἀκαδημαϊκὸς Στρατῆς Μυριβήλης γράφει: «Εἶναι μοιραῖο γιὰ τὸ Ἔθνος μας, τὰ θρησκευτικά του ζητήματα νὰ εἶναι ἀδιάσπαστα συνδεδεμένα μὲ τὴν ἱστορικὴ μοῖρα τοῦ λαοῦ μας. Ἡ Ἑλληνικὴ Ὀρθοδοξία, εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι, ἔχει ταυτισθῆ μὲ τὴν ἐθνική μας ὑπόστασι, δηλαδὴ μὲ τὴν ἐλευθερία μας». Ἔχει γίνει δηλαδὴ ἐθνικὴ θρησκεία, ὅπως τὸ Δωδεκάθεο τοῦ Ὀλύμπου ἦταν ἡ ἐθνικὴ θρησκεία τῶν ἀρχαίων προγόνων μας.
Ἡ Ἰωάννα Τσάτσου γράφει: «Ὁλόκληρη ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἕνα μεγάλο γαλάζιο εἰκονοστάσι τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανοσύνης. Καὶ πλανᾶται πολὺ μακρὰν τῆς πραγματικότητος –τῆς ἱστορικῆς καὶ τῆς σύγχρονης πραγματικότητος– ὅποιος ὑπόπτως πιστεύει καὶ εὐμεθόδως διαδίδει ἄλλα. Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμὸς εἶναι ΕΝΑ.
Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ χωρίσουμε τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὸν Ἑλληνισμὸ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία. Τὸ παρελθὸν τὸ μακρινὸ ἀλλὰ καὶ τὸ πρόσφατο εἶναι γεμᾶτα ἄσβεστες μνῆμες, ἱστορικὰ γεγονότα, ποὺ μᾶς θυμίζουν κάθε στιγμὴ αὐτὸν τὸν συμπαγῆ δεσμό. Ὅποια σελίδα τῆς ἱστορίας καὶ ἂν ξεφυλλίσουμε, θὰ ἰδοῦμε ὁλοζώντανη τὴν Ἑλληνορθοδοξία, σὲ πνεῦμα ἕνα καὶ σάρκα μία. Χωρὶς τὴν Ὀρθοδοξία ὁ Ἑλληνισμὸς σίγουρα θὰ εἶχε ἀφανισθῆ».
Τρανότατη ἀπόδειξι αὐτῶν ἔχουμε τὶς περιπτώσεις ἐκεῖνες ὅπου ἐξισλαμίσθησαν Ἕλληνες, καὶ ἔπαψαν νὰ εἶναι Ἕλληνες. Γιὰ παράδειγμα, οἱ Μουσουλμάνοι τῆς Θράκης κάποτε ἦσαν Ἕλληνες…
Ὁ Γάλλος λόγιος Ζὰκ Λακαρριὲρ γράφει: «Γιὰ τὸν Ἕλληνα ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι τὸ σπίτι του».
Ἐὰν ὁ σταδιακὸς περιορισμὸς τῶν θρησκευτικῶν καταλήξη στὸν ἐξοστρακισμὸ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὴν Παιδεία καὶ ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, θὰ σημάνη τὸν ἀφελληνισμὸ τῶν Ἑλλήνων.
Ἀλλὰ καὶ τὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας τὰ τελευταῖα χρόνια ἀπαξιώνεται καὶ κάποια γεγονότα διαστρεβλώνονται. Διαφαίνεται σχέδιο ἀφαιρέσεως δομικῶν στοιχείων, ποὺ διαμορφώνουν τὴν ἐθνικὴ συνείδησι τῶν παιδιῶν. Γίνεται συνεχὴς προσπάθεια νὰ ἐνταχθοῦν ἀποσπασματικὰ καὶ ἐπιλεκτικὰ γεγονότα τῆς Νεωτέρας Ἱστορίας στὴν Εὐρωπαϊκή.
Μὲ τὴν ἀπαξίωσι τῶν δύο αὐτῶν μαθημάτων ἡ Παιδεία μας χάνει τὸν χαρακτηρισμὸ «Ἐθνική».
Ἀλλά, ἔχουμε καὶ νέα ἀπόφασι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας: Ἡ ἀγγλικὴ γλῶσσα θὰ διδάσκεται ἀπὸ τὴν πρώτη τάξι (Α΄) τοῦ δημοτικοῦ Σχολείου! Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τὸ παιδὶ θὰ προετοιμάζεται νὰ δώση ἐξετάσεις γιὰ Κρατικὸ Πιστοποιητικὸ Γλωσσομάθειας κ.λπ.
Ὅπως γνωρίζουμε ὅμως, στὴν Α΄ Δημοτικοῦ τὸ παιδὶ μαθαίνει τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο. Ἂν τώρα προστεθῆ καὶ τὸ ἀγγλικὸ ἀλφάβητο συγχρόνως, ἡ σύγχυσις εἶναι βεβαία. Ἔτσι τὸ παιδάκι τῶν ἕξη ἐτῶν δὲν θὰ μάθη τίποτε. Ἀλλὰ δὲν ἔχει σημασία. Ἀρκεῖ οἱ δύο γλῶσσες νὰ εἶναι ἰσόβαθμες…
Τὸ κακὸ βέβαια, δὲν σταματάει ἐδῶ. Τὸ μάθημα τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν γίνεται μάθημα ἐπιλογῆς στὸ Λύκειο. Εὔκολα ἀντιλαμβάνεται κανεὶς τί ἀρχαῖα θὰ μαθαίνουν οἱ μαθητές…
Παράγοντες τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, μάλιστα, ὑποστηρίζουν μὲ ἔμφασι: Ἂν δὲν γίνουν αὐτὰ τὰ μαθήματα προαιρετικά, δὲν θὰ βγῆ ἡ πασιέντζα, τὴν ὁποία ρίχνει τὸ Ὑπουργεῖο γιὰ νὰ μειώση τὰ ὑποχρεωτικὰ μαθήματα σὲ ἕξη ἢ ἑπτά!
Πρῶτα-πρῶτα, γιατί νὰ χωρίζουμε τὰ μαθήματα σὲ ὑποχρεωτικὰ καὶ προαιρετικά, ἐπιλογῆς; Ὅλα τὰ μαθήματα πρέπει νὰ εἶναι ὑποχρεωτικά. Ἔπειτα ὁρίζουμε μαθήματα ἐπιλογῆς, ἐκεῖνα τὰ μαθήματα ποὺ μᾶς προσδιορίζουν σὰν Ἔθνος, σὰν Ἑλληνορθόδοξο λαό. Παραμέρισμα τῆς Ἱστορίας καὶ τῶν Θρησκευτικῶν σημαίνει ἀφελληνισμός…
Ἂν παραμερισθῆ ἡ Ἱστορία, ἡ ἔνδοξη Ἑλληνικὴ Ἱστορία καὶ τὰ Θρησκευτικά, ποὺ εἶναι μαθήματα ἠθοπλαστικὰ καὶ φρονηματιστικά, οἱ νέοι δὲν θὰ μποροῦν νὰ γαλουχηθοῦν Ἑλληνοπρεπῶς.
Ὁ ἀείμνηστος Ἀκαδημαϊκὸς Στρατῆς Μυριβήλης γράφει: «Εἶναι μοιραῖο γιὰ τὸ Ἔθνος μας, τὰ θρησκευτικά του ζητήματα νὰ εἶναι ἀδιάσπαστα συνδεδεμένα μὲ τὴν ἱστορικὴ μοῖρα τοῦ λαοῦ μας. Ἡ Ἑλληνικὴ Ὀρθοδοξία, εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι, ἔχει ταυτισθῆ μὲ τὴν ἐθνική μας ὑπόστασι, δηλαδὴ μὲ τὴν ἐλευθερία μας». Ἔχει γίνει δηλαδὴ ἐθνικὴ θρησκεία, ὅπως τὸ Δωδεκάθεο τοῦ Ὀλύμπου ἦταν ἡ ἐθνικὴ θρησκεία τῶν ἀρχαίων προγόνων μας.
Ἡ Ἰωάννα Τσάτσου γράφει: «Ὁλόκληρη ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἕνα μεγάλο γαλάζιο εἰκονοστάσι τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανοσύνης. Καὶ πλανᾶται πολὺ μακρὰν τῆς πραγματικότητος –τῆς ἱστορικῆς καὶ τῆς σύγχρονης πραγματικότητος– ὅποιος ὑπόπτως πιστεύει καὶ εὐμεθόδως διαδίδει ἄλλα. Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμὸς εἶναι ΕΝΑ.
Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ χωρίσουμε τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὸν Ἑλληνισμὸ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία. Τὸ παρελθὸν τὸ μακρινὸ ἀλλὰ καὶ τὸ πρόσφατο εἶναι γεμᾶτα ἄσβεστες μνῆμες, ἱστορικὰ γεγονότα, ποὺ μᾶς θυμίζουν κάθε στιγμὴ αὐτὸν τὸν συμπαγῆ δεσμό. Ὅποια σελίδα τῆς ἱστορίας καὶ ἂν ξεφυλλίσουμε, θὰ ἰδοῦμε ὁλοζώντανη τὴν Ἑλληνορθοδοξία, σὲ πνεῦμα ἕνα καὶ σάρκα μία. Χωρὶς τὴν Ὀρθοδοξία ὁ Ἑλληνισμὸς σίγουρα θὰ εἶχε ἀφανισθῆ».
Τρανότατη ἀπόδειξι αὐτῶν ἔχουμε τὶς περιπτώσεις ἐκεῖνες ὅπου ἐξισλαμίσθησαν Ἕλληνες, καὶ ἔπαψαν νὰ εἶναι Ἕλληνες. Γιὰ παράδειγμα, οἱ Μουσουλμάνοι τῆς Θράκης κάποτε ἦσαν Ἕλληνες…
Ὁ Γάλλος λόγιος Ζὰκ Λακαρριὲρ γράφει: «Γιὰ τὸν Ἕλληνα ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι τὸ σπίτι του».
Ἐὰν ὁ σταδιακὸς περιορισμὸς τῶν θρησκευτικῶν καταλήξη στὸν ἐξοστρακισμὸ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὴν Παιδεία καὶ ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, θὰ σημάνη τὸν ἀφελληνισμὸ τῶν Ἑλλήνων.
Ἀλλὰ καὶ τὸ μάθημα τῆς Ἱστορίας τὰ τελευταῖα χρόνια ἀπαξιώνεται καὶ κάποια γεγονότα διαστρεβλώνονται. Διαφαίνεται σχέδιο ἀφαιρέσεως δομικῶν στοιχείων, ποὺ διαμορφώνουν τὴν ἐθνικὴ συνείδησι τῶν παιδιῶν. Γίνεται συνεχὴς προσπάθεια νὰ ἐνταχθοῦν ἀποσπασματικὰ καὶ ἐπιλεκτικὰ γεγονότα τῆς Νεωτέρας Ἱστορίας στὴν Εὐρωπαϊκή.
Μὲ τὴν ἀπαξίωσι τῶν δύο αὐτῶν μαθημάτων ἡ Παιδεία μας χάνει τὸν χαρακτηρισμὸ «Ἐθνική».
Ἀλλά, ἔχουμε καὶ νέα ἀπόφασι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας: Ἡ ἀγγλικὴ γλῶσσα θὰ διδάσκεται ἀπὸ τὴν πρώτη τάξι (Α΄) τοῦ δημοτικοῦ Σχολείου! Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, τὸ παιδὶ θὰ προετοιμάζεται νὰ δώση ἐξετάσεις γιὰ Κρατικὸ Πιστοποιητικὸ Γλωσσομάθειας κ.λπ.
Ὅπως γνωρίζουμε ὅμως, στὴν Α΄ Δημοτικοῦ τὸ παιδὶ μαθαίνει τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο. Ἂν τώρα προστεθῆ καὶ τὸ ἀγγλικὸ ἀλφάβητο συγχρόνως, ἡ σύγχυσις εἶναι βεβαία. Ἔτσι τὸ παιδάκι τῶν ἕξη ἐτῶν δὲν θὰ μάθη τίποτε. Ἀλλὰ δὲν ἔχει σημασία. Ἀρκεῖ οἱ δύο γλῶσσες νὰ εἶναι ἰσόβαθμες…
Τὸ κακὸ βέβαια, δὲν σταματάει ἐδῶ. Τὸ μάθημα τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν γίνεται μάθημα ἐπιλογῆς στὸ Λύκειο. Εὔκολα ἀντιλαμβάνεται κανεὶς τί ἀρχαῖα θὰ μαθαίνουν οἱ μαθητές…
Πηγή: aktines.blogspot.com
28/10/10
Τὸ ἐθνικὸ ἀνάστημα
τοῦ Ἀντωνίου Α. Ἀντωνάκου
Καθηγητοῦ – Φιλολόγου
Ἱστορικοῦ – Συγγραφέως
Β΄ Ἀντιπροέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως ἐπὶ τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων
Σήμερα ποὺ οἱ ταγοὶ τῆς Ἑλλάδος ὡδήγησαν τὴν πατρίδα μας μὲ τὶς κλεψιές, τὰ σκάνδαλα, τὸν
ἀφελληνισμὸ καὶ τόσες ἄλλες ἄτιμες, ἀνέντιμες καὶ ἀνθελληνικὲς ἐνέργειες, καὶ μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς 70ης ἐπετείου ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς Δόξης, τὴν 28η Ὀκτωβρίου 1940, καὶ τοῦ δημιουργοῦ της Ἰωάννου Μεταξᾶ, ὀφείλουμε νὰ κάνουμε κάποιες σκέψεις καὶ κάποιους παραλληλισμούς, οἱ ὁποῖοι θὰ μᾶς ὁδηγήσουν σὲ ὡρισμένα πολὺ σπουδαῖα συμπεράσματα... Πολλοὶ ἔμειναν μὲ ἀνοικτὸ τὸ στόμα, ὅταν εἶδαν τὴν περηφανῆ Νίκη τῶν Ἑλλήνων ἐναντίον τῶν Ἰταλῶν τὸ 1940. Ἀπόρησαν πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ νικήσουν μία χούφτα Ἕλληνες τὴν μεγάλη πολεμικὴ μηχανὴ τῶν Ἰταλῶν μὲ τὰ ἑκατοντάδες ἀεροπλάνα, κανόνια, τάνκς κ.λπ. Δὲν μποροῦσαν νὰ καταλάβουν πὼς ἐμεῖς ποὺ πολεμήσαμε μὲ τὰ ἀεροσκάφη τοῦ Α΄ παγκοσμίου πολέμου, ποὺ ἦσαν γεμᾶτα ποντίκια, τὰ ὁποῖα σὲ κάθε στροφὴ τοῦ ἀεροσκάφους ἔκαναν θόρυβο πέφτοντας στὴν μία ἡ τὴν ἄλλη μεριά, διαλύσαμε, μὲ ἕνα ἀπὸ αὐτά, τὰ ἀεροπλάνα διώξεως τῆς ἰταλικῆς ἀεροπορίας στὸ ἀεροδρόμιο τῆς Κορυτσᾶς! (Ὁ πιλότος ποὺ ἔκανε αὐτὴν τὴν ἀνδραγαθία, εἶναι ὁ ἀδελφὸς τοῦ πατρός μου, τότε νεαρὸς Ἀνθυποσμηναγὸς καὶ μετέπειτα ἀρχηγὸς τῆς Ἑλληνικῆς Βασιλικῆς Ἀεροπορίας, πτέραρχος Γεώργιος Ν. Ἀντωνᾶκος). Ὁ σχεδιασμὸς τῆς Νίκης, ὅμως, εἶχε γίνει ἀπὸ τὸν πρωτεργάτη της Ἰωάννη Μεταξᾶ, ἐμπρὸς στὸν ὁποῖον ὑπεκλίθησαν ἅπαντες! Καὶ τοῦτο, διότι ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς διέψευσε τὶς Κασσάνδρες γιὰ τὴν ἀδυναμία τῆς Ἑλλάδος νὰ ἀντιμετωπίση τοὺς Ἰταλούς. Αὐτὸ εἶναι πλέον ἕνα ἀδιαμφισβήτητο γεγονός!
Τὸ τί νόμιζαν οἱ μυστικὲς ὑπηρεσίες γιὰ τὴν προετοιμασία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὴν δυνατότητά της νὰ ἀντιμετωπίση ἕναν πόλεμο, φαίνεται ἀπὸ τὰ μυστικὰ ἀρχεῖα τοῦ Φόρεϊν Ὄφις, ὅπως αὐτὰ δημοσιεύθηκαν ἀπὸ τὶς Ἐκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ τὸ 1971 (σελ. 64). Γράφουν λοιπὸν τὰ ἑξῆς:
«Ὑπάρχει ἐν τούτοις μία ἄλλη κατάστασις, ἡ ὁποία δυνατὸν νὰ ἀπεδεικνύετο σοβαρωτέρα, ἐὰν ὁ στρατηγὸς Μεταξᾶς ἔλεγεν, ὡς εἶπε τὸ 1910, ὅτι ὁ στρατὸς δὲν ἦταν εἰς θέσιν νὰ συμμετάσχη στὴν ἐκστρατεία, τὴν ὁποία οἱ Σύμμαχοι ἐνδέχεται νὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ ἀρχίσουν στὰ Βαλκάνια. Θὰ ἠδύνατο καὶ πάλιν, καὶ δικαιολογημένως, νὰ πῆ ὅτι οἱ Σύμμαχοι ἔχουν παραγνωρίσει τὶς ἑλληνικὲς ἐκκλήσεις γιὰ ἐξοπλισμὸ καὶ πρέπει νὰ ὑποστοῦν τὶς συνέπειες. Ὑπάρχουν ἐκεῖνοι, ἰδίᾳ μεταξὺ τῶν συγχρόνων καὶ τῶν πολιτικῶν ἀντιπάλων τοῦ Προέδρου τῆς Κυβερνήσεως, ποὺ εἶναι πεπεισμένοι ὅτι θὰ υἱοθετοῦσε, ἐὰν ἦταν δυνατόν, μίαν παρομοίαν στάσιν. Καὶ πάλιν, ἐὰν ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνησις διέτασσε ἐπιστράτευσιν χωρὶς νὰ ὑπάρξη ἐπίθεσις καὶ ἐὰν ἡ ἐπιστράτευσις αὕτη διαρκοῦσε ἐπὶ πολύ, ὅπως κατὰ τὸν τελευταῖο πόλεμο, ἐνδέχεται καὶ εἶναι πιθανώτατο ὅτι θὰ ὑπῆρχαν σοβαρὲς διαταραχὲς λόγῳ κακῆς διοργανώσεως. Ἡ χώρα αὐτή, καὶ σὲ ὁμαλοὺς ἀκόμη καιρούς, ζῆ ἀπρογραμμάτιστα καὶ δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ πιστεύσωμε ὅτι μία ἐπιστράτευσις δὲν θὰ ἐσήμαινε περαιτέρω ταλαιπωρίες γιὰ τοὺς στρατιῶτες. Ἡ Ἑλλὰς εἶναι μία πτωχὴ χώρα καὶ ὁ στρατὸς δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἶναι καλῶς ἐξωπλισμένος γιὰ πόλεμο. Οἱ ἐπικοινωνίες εἶναι ἐλλιπεῖς καὶ οἱ διοικητικὲς ὑπηρεσίες ἀκόμη καὶ ἑνὸς πρώτης τάξεως στρατοῦ θὰ ὑφίσταντο δοκιμασίαν».
Αὐτὴν τὴν ἐντύπωσι, ἀγαπητοὶ φίλοι, ἤθελε ὁ Μεταξᾶς νὰ ἔχουν οἱ ἄλλοι γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ὁ ἴδιος βεβαίως, μέσα ἀπὸ τὸ δίκτυο ἐπιστρατεύσεως ποὺ εἶχε ἐκπονήσει, ἤξερε ὅτι μποροῦσε νὰ στείλη σὲ λίγες ἡμέρες πολλὲς δεκάδες χιλιάδες στρατιῶτες στὰ σύνορα, ὅπως τὸ ἔκανε. Οἱ ἄλλοι δὲν τὸ ἤξεραν καὶ ἔγραφαν «ἐὰν ἡ ἐπιστράτευσις αὕτη διαρκοῦσε ἐπὶ πολύ, ὅπως κατὰ τὸν τελευταῖο πόλεμο, ἐνδέχεται καὶ εἶναι πιθανώτατο ὅτι θὰ ὑπῆρχαν σοβαρὲς διαταραχὲς λόγῳ κακῆς διοργανώσεως»... Καὶ λίγο μετὰ «...δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ πιστεύσωμε ὅτι μία ἐπιστράτευσις δὲν θὰ ἐσήμαινε περαιτέρω ταλαιπωρίες γιὰ τοὺς στρατιῶτες». Ὁ Μεταξᾶς, ὅμως, κατάφερε καὶ τοὺς κοροΐδεψε ὅλους. Κοροΐδεψε τὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες τῶν Ἄγγλων. Εἶχε γύρω του ἀνθρώπους ἔμπιστους καὶ φιλοπάτριδες καὶ ὄχι μίσθαρνα ὄργανα ξένων συμφερόντων. Ἔπαιρνε πληροφορίες ἀπὸ παντοῦ καὶ μεθόδευε τὰ πάντα, ἔχοντας ὁ ἴδιος τὸν τελικὸ ἔλεγχο. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῶν ὅσων ἀναφέρω θὰ παραθέσω ἕνα περιστατικὸ ἀπὸ τὸ ἐξαίρετο σύγγραμμα τοῦ Κωνσταντίνου Πλεύρη «Ἰωάννης Μεταξᾶς-Βιογραφία», ἐκδόσεις «Νέα Θέσις», μὲ τίτλο κεφαλαίου «Προγραμματισμένο δεῖπνο γιὰ τὸν Γκράτσι». Τὸ περιστατικὸ αὐτὸ δείχνει ὅτι ὁ Μεταξᾶς εἶχε πάντα τὸν τελικὸ ἔλεγχο! Γράφει λοιπὸν ὁ Κ. Πλεύρης: «Ἀπὸ τὶς ἐγγραφὲς στὸ «Ἡμερολόγιο» τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου 1940 φαίνεται καθαρά, ὅτι ὁ Μεταξᾶς ἐγνώριζε ὅτι ἐπίκειται ἐπίθεσις καὶ τὴν περίμενε. Πέραν ἀπὸ τὶς πληροφορίες τῶν Ἑλληνικῶν Μυστικῶν Ὑπηρεσιῶν ὑπῆρξε κάποιο συναρπαστικὸ γεγονὸς ποὺ ἑδραίωσε τὴν πεποίθησι τοῦ Μεταξᾶ ὅτι οἱ Ἰταλοὶ θὰ ἐπιτεθοῦν ἐναντίον μας μέσα στὸν Ὀκτώβριο. Ὁ Μανιαδάκης, προκειμένου νὰ συγκεντρώση πληροφορίες ἐπενόησε τὸ ἀκόλουθο τέχνασμα. Παρεκάλεσε τὴν κοσμικὴ κυρία Ρετσίνα, τῆς μεγάλης βιομηχανίας ὑφασμάτων, νὰ παραθέση πρὸς τιμὴν τοῦ Ἰταλοῦ Πρεσβευτοῦ Γκράτσι δεῖπνο καὶ νὰ βάλη δίπλα στὸν Ἰταλὸ στρατιωτικὸ ἀκόλουθο νὰ καθήση κάποιος Ἕλλην τῆς κατασκοπείας. Πράγματι, ἡ κυρία Ρετσίνα ὠργάνωσε στὸ «Μαξὶμ» δεξίωσιν, στὴν ὁποίαν προσεκλήθησαν οἱ Ἰταλοὶ ἐπίσημοι καὶ πολὺς κόσμος. Καθώρισε τὶς θέσεις στὸ τραπέζι ἔτσι ὅπως τῆς ἐζήτησε ὁ Μανιαδάκης. Ὁ Παξινὸς (Δ/ντὴς κατασκοπείας) ἐκάλεσε τὸν νεαρὸ ὑπαστυνόμο Ε. Σπηλιόπουλο, ποὺ ἤξερε Ἰταλικά, καὶ τὸν διέταξε νὰ πάρη γιὰ συνοδό του μία ὡραία δεσποινίδα ἀπὸ νυκτερινὸ κέντρο, δῆθεν ὡς μνηστή του, καὶ νὰ παρακολουθῆ προσεκτικὰ τὶς συζητήσεις μεταξὺ τῶν Ἰταλῶν. Κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ δείπνου ἡ κυρία Ρετσίνα ἔκανε πρόποσιν ὑπὲρ τοῦ Μουσσολίνι καὶ τῆς Ἰταλίας κ.λπ. Μετὰ σηκώθηκε ὁ Ἰταλὸς Πρεσβευτὴς Γκράτσι καὶ μὲ ὑψωμένο τὸ ποτῆρι ἀνταπέδωσε εὐχόμενος εὐτυχία στὸν Ἑλληνικὸ λαό. Ἐκείνη ἀκριβῶς τὴν στιγμή, ὁ Ἰταλὸς στρατιωτικὸς ἀκόλουθος σκύβει δίπλα καὶ λέγει χαμογελῶντας στὸν βοηθό του: «Νὰ δοῦμε τί θὰ πῆ ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς τὸν Ὀκτώβριο».
Ὁ Σπηλιόπουλος, ποὺ φυσικὰ οὐδεὶς ἐγνώριζε ὅτι ἦτο ἀξιωματικὸς τῆς κατασκοπείας, ἄκουσε ὅσα εἶπε ὁ Ἰταλὸς στρατιωτικὸς ἀκόλουθος καί, εὖγε του, τὰ ἐθεώρησε ἄξια νὰ ἀναφερθοῦν στοὺς ἀνωτέρους του. Ἀργὰ τὴν νύχτα τελείωσε ἡ δεξίωσις καὶ ἀρχίζει μία κινηματογραφικὴ περιπέτεια, ποὺ θὰ τὴν ἀναφέρω χάριν τοῦ ἐνδιαφέροντός της. Ὁ νεαρὸς ὑπαστυνόμος, ἀφοῦ πλήρωσε τὴν δεσποινίδα γιὰ τὴν συνεργασία θέλησε νὰ συνεχίσουν τὴν διασκέδασι. Ἐκείνη ἀρνήθηκε, λογόφεραν σφοδρὰ καὶ ὁ νεαρὸς τῆς ἔδωσε ἕνα χαστούκι. «Αὐτὸ ποὺ ἔκανες θὰ μοῦ τὸ πλήρωσης. Θὰ δῆς ποιά εἶμαι ἐγώ», τὸν ἀπείλησε καὶ ἔφυγε. Ἡ ὥρα ἦταν περασμένη. Ὁ Σπηλιόπουλος πηγαίνει στὸ γραφεῖο του, γράφει λεπτομερῶς τὴν ἀναφορά του, τί ἄκουσε δηλαδὴ νὰ λέγη ὁ Ἰταλὸς ἀξιωματικός, τὴν ἀφήνει στὸ ὑπασπιστήριο τοῦ προϊσταμένου του καὶ φεύγει νὰ κοιμηθῆ ὄχι στὴν οἰκία του, ἀλλὰ στὸν πατέρα του.
Τὸ πρωϊ ὁ προϊστάμενός του διαβάζει τὴν ἀναφορά, ἐκτιμᾷ τὴν σοβαρότητά της καὶ τὴν παραδίδει στὸν Παξινό, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν σειρά του, δίχως καθυστέρησι, τὴν πηγαίνει στὸν Μανιαδάκη. Ὁ δαιμόνιος Ὑπουργὸς Ἀσφαλείας ἀποφασίζει ὅτι πρέπει νὰ τὴν μάθη ὁ Μεταξᾶς ἀμέσως. Ὁ Μεταξᾶς, καθὼς μοῦ εἶπε ὁ Μανιαδάκης, διάβασε προσεκτικὰ τὴν ἀναφορὰ τοῦ Σπηλιόπουλου. «Πρόκειται γιὰ σημαντικὴ πληροφορία», σχολίασε. «Φέρτε μου τώρα τὸν Ἀξιωματικὸ ποὺ τὴν συνέταξε, θέλω νὰ μιλήσω μαζί του». Ὁ Μανιαδάκης τηλεφωνεῖ στὸν Παξινὸ καὶ τὸν διατάσσει νὰ ἔλθη στὸ γραφεῖο του μαζὶ μὲ τὸν Σπηλιόπουλο, τὸν ὁποῖον ἀναζητοῦν, ἀλλὰ δὲν βρίσκουν διότι εἶχε ὅπως εἴπαμε κοιμηθῆ στὸν πατέρα του. Ὁ χρόνος περνᾷ κι ὅλοι ἀνησυχοῦν. Κατὰ τὶς ἕνδεκα ἐμφανίζεται ἀνύποπτος ὁ Σπηλιόπουλος στὴν ὑπηρεσία του. Μόλις τὸν βλέπει ὁ προϊστάμενός του ἀρχίζει τὶς παρατηρήσεις. «Ποῦ εἶσαι;», «Ἔλα, σὲ θέλει ὁ Διευθυντής, πρόκειται γιὰ τὰ χθεσινά». Ὁ Σπηλιόπουλος, μοῦ διηγεῖται, ἐνόμισε ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ τὸ χαστούκι ποὺ ἔδωσε στὴν δεσποινίδα καὶ νόμιζε ἀκόμη ὅτι αὐτὴ τὸν κατήγγειλε, ὅτι θά ’χε κάποιον ἰσχυρὸ γνωστὸ καὶ ὅτι θὰ τοῦ ζητοῦσαν τὸν λόγο γιὰ τὴν πρᾶξι του. Μπαίνει στὸ γραφεῖο τοῦ Παξινοῦ, ὁ ὁποῖος ἀμέσως σηκώνεται καὶ τοῦ λέγει: «Πᾶμε γρήγορα, μᾶς περιμένει ὁ Μανιαδάκης». Ὁ Σπηλιόπουλος τὰ ἔχασε. Ὁ Μανιαδάκης δὲν ἦταν μικρὸ πράγμα. Τὸ ζήτημα λοιπὸν ἔλαβε τέτοια ἔκτασι. Ἐξακολουθεῖ νὰ πιστεύη ὅτι ὁ Μανιαδάκης τὸν θέλει γιὰ τὸ χαστούκι. Μέσα στὸ αὐτοκίνητο σκέφτεται πόση δύναμι εἶχε ἐκείνη ἡ γυναίκα γιὰ νὰ φθάση μέχρι τὸν Μανιαδάκη. Προετοιμάζεται τί περίπου θὰ πῆ. Φθάνουν στὸ γραφεῖο τοῦ Μανιαδάκη. Στέκεται προσοχὴ μπροστὰ στὸν πανίσχυρο Ὑπουργὸ Ἀσφαλείας. «Κύριε Ὑπουργὲ νὰ σᾶς ἀναφέρω ὅτι...», «Ἄστα, ἄστα», τὸν διακόπτει ὁ Μανιαδάκης, «θὰ τὰ πῆς στὸν Μεταξᾶ, πᾶμε». Ὁ Σπηλιόπουλος κατέρρευσε. Στὸν Μεταξᾶ! Πότε πρόλαβε ἡ... Ἐξακολουθεῖ νὰ νομίζη ὅτι πρόκειται γιὰ τὸ χαστούκι.
Ἐνθυμοῦμαι τὸν Σπηλιόπουλο νὰ μοῦ περιγράφη συγκινημένος πῶς εἰσῆλθε μὲ τὸν Μανιαδάκη στὸ γραφεῖο τοῦ Μεταξᾶ. Ὁ Ἐθνικὸς Κυβερνήτης τὸν χαιρέτησε, τοῦ ἔδειξε νὰ καθήση. Στὰ χέρια του κρατοῦσε τὴν ἀναφορὰ καὶ τότε ὁ Σπηλιόπουλος κατάλαβε γιατί τὸν ἤθελαν. «Ἐσὺ ἔγραψες αὐτό;» ρώτησε ὁ Μεταξᾶς. «Μάλιστα κ. Πρωθυπουργέ». «Θέλω νὰ θυμηθῆς ἀκριβῶς τί συζήτησαν οἱ δύο Ἰταλοί, πῶς ἀκριβῶς τὸ ἄκουσες στὰ Ἰταλικά». Ὁ Σπηλιόπουλος ἀναφέρει λεπτομερῶς τὰ λεχθέντα. Ὁ Μεταξᾶς τὸν πλησιάζει, τοῦ σφίγγει τὸ χέρι: «Νὰ ξέρης, παιδί μου, ὅτι προσέφερες μεγάλη ὑπηρεσία στὴν Πατρίδα». Πρὸ ἐτῶν, ὅταν μοῦ διηγεῖτο τὴν σκηνὴ αὐτὴ ὁ Σπηλιόπουλος ἔβλεπα δάκρυα στὰ μάτια του».
Ὁ Μεταξᾶς, ὁ μεγάλος αὐτὸς Ἕλληνας, κατηγορήθηκε ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ὑπονόμευσαν τὴν Ἑλλάδα πρὸς χάριν ξένων συμφερόντων ὡς «στυγνὸς δικτάτωρ». Κατηγορήθηκε καὶ ἀπὸ ἄλλους, πραγματικοὺς δημοκράτες, οἱ ὁποῖοι, ὅμως, ἀργότερα θὰ ἀνασκευάσουν τὴν γνώμη τους γι’ αὐτόν. Ὅμως ὁ Μεταξᾶς δὲν ἔκανε τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ ἐνεργῆ γιὰ τὸ καλὸ τῆς πατρίδος του. Δὲν ἔκλεψε, δὲν ζοῦσε στὴν χλιδή, καὶ κυρίως δικαιώθηκε ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὸν κατηγόρησαν. Τὸ πῶς ζοῦσε τὸ ἀναφέρει ὁ Γκράτσι στὸ βιβλίο του, ὅταν λέη «Ἐπὶ τέλους τὸ κουδούνισμα ξύπνησε τὸν ἴδιο τὸν Μεταξᾶ, ποὺ ἔκαμε τὴν ἐμφάνισί του σὲ μία μικρὴ πλαϊνὴ πόρτα καὶ ἀναγνωρίζοντάς με, μὲ ἄφησε νὰ περάσω. Ὁ Μεταξᾶς φοροῦσε μία μάλλινη ρόμπα, ἀπὸ τὸν γιακᾶ τῆς ὁποίας φαινόταν ἕνα μετριότατο βαμβακερὸ νυκτικό»...
Ἡ ἀνάλυσις τῆς ἱστορικῆς στιγμῆς ἀλλὰ καὶ τῆς προσωπικότητος τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἀντίπαλό του εἶναι δηλωτικὴ τῆς προσωπικότητος τοῦ μεγάλου ἀνδρός.
Μοῦ ἕσφιξε τὸ χέρι, γράφει ὁ Γκράτσι, καὶ μὲ ἔβαλε νὰ καθήσω σὲ ἕνα μικρὸ φτωχικὸ σαλόνι τοῦ σπιτιοῦ. Μόλις καθήσαμε, καὶ ἐπειδὴ ἡ ὥρα ἦταν λίγα λεπτὰ μετὰ τὶς 3, τοῦ εἶπα ἀμέσως ὅτι ἡ Κυβέρνησίς μου, μοῦ εἶχε ἀναθέσει νὰ τοῦ ἐγχειρίσω προσωπικῶς ἕνα κείμενο, ποὺ δὲν ἦτο τίποτε ἄλλο, παρὰ τὸ τελεσίγραφον τῆς Ἰταλίας πρὸς τὴν Ἑλλάδα, μὲ τὸ ὁποῖον ἡ Ἰταλικὴ Κυβέρνησις ἀπαιτοῦσε τὴν ἐλεύθερη διέλευσι τῶν στρατευμάτων της στὸν Ἑλληνικὸ χῶρο, ἀπὸ τὶς 6 π.μ. τῆς 28/10/1940. Ὁ Μεταξᾶς ἄρχισε νὰ τὸ διαβάζη. Μέσα ἀπὸ τὰ γυαλιά του, ἔβλεπα τὰ μάτια του νὰ βουρκώνουν. Ὅταν τελείωσε τὴν ἀνάγνωσι μὲ κοίταξε κατὰ πρόσωπο, καὶ μὲ φωνὴ λυπημένη ἀλλὰ σταθερὴ μοῦ εἶπε:
"Alors c’ est la guerre" (Λοιπόν, εἶναι πόλεμος).
Καὶ κατέληξε: "Vous etes les plus forts" (εἶσθε οἱ πιὸ ἰσχυροί).
Μὲ τὴν σειρά μου, γράφει ὁ Γκράτσι, δὲν ἤξερα τί νὰ ἀπαντήσω στὰ λόγια αὐτὰ καὶ στὴν βαθειὰ λύπη ποὺ τὰ δονοῦσε. Νομίζω δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος στὸν κόσμο, ὁ ὁποῖος μία τοὐλάχιστον φορὰ στὴν ζωή του, νὰ μὴν αἰσθάνθηκε ἀπέχθεια γιὰ τὸ ἐπάγγελμά του. Ἂν στὴν μακρὰν σταδιοδρομίαν μου στὴν ὑπηρεσία τοῦ κράτους ὑπῆρξε ποτὲ μία στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποίαν ἐμίσησα τὸ δικό μου, μία στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποίαν τὸ καθῆκον τοῦ ἀξιώματός μου, μοῦ φάνηκε σταυρὸς καὶ ὄχι μόνο θλιβερός, ἀλλὰ καὶ ταπεινωτικός, ἡ στιγμὴ αὐτὴ ἦταν, ὅταν ἄκουσα ἐκεῖνα τὰ ἀποκαρδιωμένα λόγια ποὺ πρόφερε ὁ πρεσβύτης ἐκεῖνος, ποὺ εἶχε καταναλώσει ὁλόκληρη τὴν ζωή του ἀγωνιζόμενος καὶ ὑποφέροντας γιὰ τὴν χώρα του καὶ πού, καὶ κατὰ τὴν ὑπέρτατη ἐκείνη στιγμή, προτιμοῦσε νὰ διαλέξη γιὰ τὴν πατρίδα του τὸν δρόμο τῆς θυσίας καὶ ὄχι τὸν δρόμο τῆς ἀτιμώσεως. Ὑποκλίθηκα μπροστά του μὲ τὸν βαθύτερο σεβασμὸ καὶ βγῆκα ἀπὸ τὸ σπίτι του".
Ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ποὺ τὸν κατηγόρησαν κάποτε, ἔγραψαν, πρὸς τιμήν τους, μετά, ὕμνους ὑπὲρ τοῦ Μεταξᾶ.
Ὁ σπουδαῖος διανοούμενος Παναγιώτης Κανελλόπουλος, στὸ βιβλίο του «Τὰ χρόνια τοῦ Μεγάλου Πολέμου» (σελ. 19) γράφει: «Χωρὶς κἂν νὰ ἐξέλθη ἡ Τουρκία εἰς τὸν πόλεμον, ἐδέσμευσεν, εἰς πολλὰ σημεῖα θίγοντα τὴν Ἑλλάδα, τὴν Μεγάλην Βρεττανίαν (ὅπως εἶναι πλέον τώρα γνωστὸν καὶ ὅπως εἰδικώτερα θὰ ἴδη ὁ ἀναγνώστης, ἐὰν διάβαση ὅσα γράφω κατωτέρω σχετικὰ μὲ τὰς ἐν Μέσῃ Ἀνατολῇ καὶ Λονδίνῳ ἐμπειρίας μου). Φαντασθῆτε, λοιπόν, τί θὰ ἐπαθαίναμε, ἐὰν ἐξήρχετο ἡ Τουρκία ἐκ τῆς οὐδετερότητος παρὰ τὸ πλευρὸν τῶν Συμμάχων! Ἐὰν ἐξήρχετο, δὲν θὰ μᾶς ἐδίδετο οὔτε καὶ αὐτὴ ἡ Δωδεκάνησος. Ἂς μὴ ἀποδώσουν, λοιπόν, οἱ δῆθεν σώφρονες ἀναγνῶσται τὰς τολμηρὰς συστάσεις, ποὺ περιλαμβάνει τὸ ὑπόμνημά μου, εἰς ἁπλοῦν καὶ ἄκριτον ἐνθουσιασμὸν ἑνὸς σχετικῶς νέου, τότε, πολιτικοῦ. Πρέπει νὰ εἴμεθα, χωρὶς ἄλλο, εὐγνώμονες εἰς τὸν Ἰωάννην Μεταξᾶ, διότι εἶπε, ὁλομόναχος εἰς τὸ σκοτάδι τῆς νυκτός, τὸ μέγα «Ὄχι».
Λέγουν, ὅσοι ἀντικρύζουν μὲ ἐμπάθειαν καὶ αὐτὰ τὰ ἀνάγλυφα γεγονότα τῆς Ἱστορίας, ὅτι τὸ «Ὄχι» δὲν τὸ εἶπεν ὁ Μεταξᾶς· ὅτι τὸ εἶπεν ὁ Ἑλληνικὸς Λαός. Ναί, τὸ εἶπεν ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, ἀλλὰ ἀφοῦ τὸ εἶχε εἴπη ὁ Μεταξᾶς. Ὁ ἀτυχὴς καὶ συμπαθὴς Emmanuele Grazzi, ἐκτελῶν ἐντολὴν ποὺ δὲν τοῦ ἄρεσε διόλου (βλ. τὸ βιβλίον του: Ιl principle della fine, Ρώμη 1945), ἐξύπνησε, τὴν 3ην πρωϊνήν, τὸν Μεταξᾶ καὶ ὄχι τὸν Ἑλληνικὸν Λαόν. Ἐὰν ἔλεγεν ὁ Μεταξᾶς «Ναί», πῶς θὰ ἔλεγεν «Ὄχι» ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, ποὺ θὰ ἐξυπνοῦσε ἀργότερα; Θὰ τὸ ἔλεγε, βέβαια, μέσα του καὶ θὰ τὸ ἐξεδήλωνε καὶ ἔμπρακτα, ὅταν θὰ ὠργάνωνε μυστικὰ τὴν ἀντίστασίν του, ἀλλὰ ἡ Ἀλβανικὴ Ἐποποιΐα δὲν θὰ ἐγράφετο ποτέ. Ἂς εἴμεθα, λοιπόν, τίμιοι ἀπέναντι τῆς Ἱστορίας. Τὸ μέγα «Ὄχι» εἶναι πρᾶξις τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ».
Ἀλλὰ καὶ ὁ ἐκδότης τῆς ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, Γεώργιος Α. Βλάχος, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε πολέμιός του καὶ εἶχε ἐπιτεθῆ πολλάκις κατὰ τοῦ Μεταξᾶ κατὰ τὸ παρελθόν, σὲ ἀπολογητικὸ ἄρθρο του, τὸ ὁποῖο γράφει στὴν ἐφημερίδα καὶ περιλαμβάνεται στὸ βιβλίο «Ἄρθρα στὴν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (1919-1951)», (σελ. 414 - 417) ἀνασκευάζει καὶ γράφει:
«Ἡ στήλη αὕτη ἔχει ἀπέναντι τοῦ κ. Ἰωάννου Μεταξᾶ παλαιὰν ὀφειλήν. Ὅταν πρὸ εἴκοσι δύο ἐτῶν ἠκολούθει μίαν πολιτικήν, μίαν παράταξιν, καὶ μὲ τοὺς κακούς της ἐνθουσιασμοὺς μίαν ἄτυχη ἐκστρατείαν, συνήντησε εἰς τὸν δρόμον της ἡ στήλη αὕτη ἀντίπαλον καὶ τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς παρατάξεως καὶ τῆς ἐκστρατείας τὸν κ. Μεταξᾶν, τὸν πρώην ἀρχηγὸν τοῦ Ἐπιτελείου: «Ἡ ἐκστρατεία», ἔλεγεν ὁ κ. Μεταξᾶς, «θὰ ἀποτύχη. Ἡ πολιτική σας, ἡ στρατιωτικὴ καὶ ἡ ἐξωτερική, εἶναι στραβή...» Στραβή;... Ἐκείνην τὴν ἐποχὴν ἐπεκράτει τὸ ρητόν: «Πᾶς ὁ μὴ μεθ’ ἡμῶν, καθ’ ἡμῶν». Καὶ καταλήγει...
«Καὶ ἔφθασε τότε ἡ μεγάλη στιγμή. Εἴκοσι ὀκτὼ Ὀκτωβρίου, Δευτέρα, τρεῖς τὸ πρωΐ. Ὁ Μεταξᾶς, μόνος, κοιμᾶται. Τὸ τηλέφωνον. Μία ὁμιλία. Ὁ Γκράτσι. Γύρω του δὲν ἔχει κανένα. Δὲν ἔχει κἂν τὸ γραφεῖον του, δὲν ἔχει ἕνα κλητῆρα. Κανένα. Ἡ ὑπηρεσία, ὅπως ὅλη ἡ Ἑλλὰς τὴν ὥραν ἐκείνην, κοιμᾶται.
Πρὸς στιγμήν, ἂς κρατήσωμεν τὴν ἀναπνοήν μας, διότι ἐδῶ πλησιάζομεν τὸν μεγαλύτερον σταθμὸν τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας. Ἡ Ἰταλικὴ Αὐτοκρατορία, μὲ τὰ σαράντα ὀκτώ της ἑκατομμύρια, μὲ τὸν πλοῦτον της, μὲ τοὺς στρατούς της, μὲ τὰ ἀεροπλάνα της, μὲ τὰ ἅρματά της, ἐξύπνησε αἰφνιδιαστικῶς ἕνα ἄνθρωπον καὶ τοῦ ἐζήτησε ἐντὸς τριῶν ὡρῶν τὴν Ἑλλάδα. Καὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτός -τίς ἐξ ἡμῶν, μὴ γνωρίζων ἀκόμη ἂν ζῆ πραγματικότητα ἡ ἐφιάλτην, δὲν θὰ ἐδίσταζε, δὲν θὰ ἐζήτει ὀλίγων ὡρῶν προθεσμίαν, δὲν θὰ προσεπάθει ν’ ἀποφύγη τὸ γεγονός;- εἶπεν: Ὄχι! Ἀμέσως, ἄνευ συζητήσεως, ἄνευ ἐνδοιασμοῦ! Δὲν εἶπεν «ὄχι» ἁπλῶς. Ἐντὸς λεπτοῦ, ὅπως ἐξύπνησεν αὐτὸς ἐντὸς λεπτοῦ, ἐξύπνησε τὴν Ἑλλάδα. Διαταγαί, σχέδια, τηλεφωνήματα, γενικὴ ἐπιστράτευσις, κήρυξις Στρατιωτικοῦ Νόμου, ἐπιτάξεις, προκηρύξεις, ἀγγέλματα ἔγιναν πρὶν ἀνατείλη ὁ ἥλιος καί, ὅταν ἀνέτειλε, ἤδη ἐμάχετο ἡ Ἑλλάς.
Ἐζήσαμεν ἔκτοτε ὥρας ἀνησυχιῶν, ἀγωνίας, ἐνθουσιασμοῦ καὶ χαρᾶς. Εἴδομεν τὴν Δόξαν ἀσθμαίνουσαν νὰ παρακολουθῆ τὰ στρατεύματά μας. Ἠκούσαμεν τοὺς ἀνέμους νὰ μεταφέρουν τὸ ὄνομά μας εἰς ὅλους τους κόσμους καὶ νὰ διαλαλοῦν, γῆ, θάλασσα, ὡς καὶ τὰ ἄστρα, τὴν νίκην μας. Ἐφέραμεν ἕως ἐδῶ, εἰς τὰς Ἀθήνας, τὰ ὅπλα τῶν εἰσβολέων καὶ ἐσύραμεν ὡς ἐδῶ ἀόπλους τοὺς εἰσβολεῖς. Πρὸς στιγμὴν μᾶς ἐφάνη ὅτι ἡ Πλάσις ὁλόκληρος μὲ τοὺς ἡλίους της, μὲ τοὺς κόσμους της, ἐστάθη ὅλη διὰ νὰ προσέξη τὴν μικροσκοπικὴν αὐτὴν γωνίαν τῆς γῆς, ἡ ὁποία καὶ πάλιν ἐμεγαλούργει. Καὶ ἐζήσαμεν εὐτυχεῖς. Τόσον εὐτυχεῖς ὅσον ποτέ. Τόσον εὐτυχεῖς ὥστε τὸ τί θὰ γίνη αὔριον δὲν ἐνδιαφέρει. Ἔχομεν κεφάλαια διὰ τὴν Ἱστορίαν, τὰς Νίκας μας, κεφάλαιον γιὰ τὰ παιδιά μας τὸ «Ὄχι».
Τώρα ἡ Α.Ε. ὁ κ. Ἰωάννης Μεταξᾶς, Πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος, ἔφθασεν εἰς τὸ ἀκρότατον σημεῖον τῆς δόξης του. Ἔγινε Γιάννης. Δὲν εἶναι οὔτε ἡ Αὐτοῦ Ἐξοχότης οὔτε ὁ Πρωθυπουργὸς οὔτε ὁ Πρόεδρος. Εἰς τὸ στρατιωτικὸν Νοσοκομεῖον, ὅταν ὁ τραυματίας εἶχε γείρει εἰς τὸ προσκέφαλόν του βαρὺς καὶ τὸν ἠρώτησε ἡ ἀδελφὴ νοσοκόμος τί θέλει, ἐκεῖνος ἀπήντησε:
Θέλω τὸν Γιάννη...
Ὅπως αἱ μελωδίαι διὰ νὰ ζήσουν πρέπει νὰ κατέβουν εἰς τοὺς δρόμους, οὕτω καὶ τῶν δημοσίων ἀνδρῶν τὰ ὀνόματα θὰ ζητήσουν εἰς τοὺς δρόμους, μεταξὺ τοῦ λαοῦ, τὴν ἀθανασίαν. Ὁ κ. Μεταξᾶς ἔχει ἀπέναντι τῆς ἀθανασίας κερδίσει τὴν μάχην του: Εἶπε τὸ ὄχι, ἔγινε Γιάννης... Τί τοῦ μένει; Νὰ γίνη καὶ ἄγαλμα. Θὰ γίνη λοιπόν. Ἀλλ’ ὄχι, ὅπως ηὐχήθημεν ἄλλοτε, ἀπὸ μάρμαρον τοῦ Πεντελικοῦ. Θὰ γίνη ἀπὸ τὸν ὀρείχαλκον ποὺ θ’ ἀποδώσουν ταπεινωμένα, αἰχμάλωτα, τὰ ἐχθρικὰ πυροβόλα, αὐτὰ ποὺ τὸν ἐξύπνησαν εἰς τὰς τρεῖς τὸ πρωΐ...
Ἡ στήλη αὕτη ἠσθάνθη τώρα, τὰς ἡμέρας αὐτὰς τῆς χαρᾶς, τὴν ἀνάγκην νὰ φυλλομετρήση τὴν ἱστορίαν της -τοὺς παλαιούς της λογαριασμούς- νὰ ἀνατρέξη εἰς περασμένους καιρούς, νὰ ἐνθυμηθῆ. Ἀλλὰ ἠσθάνθη πρὸ παντὸς τὴν ἀνάγκην νὰ γράψη ὅ,τι φρονεῖ, ὅ,τι σκέπτεται διὰ τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ἐπὶ δεκαὲξ ἔτη ἠγωνίσθη ἐναντίον ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων εἰς μάτην διὰ νὰ χρησιμεύση εἰς τὴν Ἑλλάδα, εἰς μὲν τέσσαρα ἔτη κατώρθωσε νὰ τὴν ἀναπλάση, εἰς δὲ μίαν ὥραν τὴν ἔσωσε».
Ὕστερα ἀπὸ τὰ ὅσα ἀναφέραμε, ἀγαπητοὶ φίλοι, καὶ μὲ δεδομένη τὴν σημερινὴ ὑποταγὴ τῶν ἡγετῶν μας στὸ ΔΝΤ, τὸ συμπέρασμα εἶναι ἕνα: «ΤΑ ΟΧΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ»!!!
Καθηγητοῦ – Φιλολόγου
Ἱστορικοῦ – Συγγραφέως
Β΄ Ἀντιπροέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως ἐπὶ τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων
Σήμερα ποὺ οἱ ταγοὶ τῆς Ἑλλάδος ὡδήγησαν τὴν πατρίδα μας μὲ τὶς κλεψιές, τὰ σκάνδαλα, τὸν
ἀφελληνισμὸ καὶ τόσες ἄλλες ἄτιμες, ἀνέντιμες καὶ ἀνθελληνικὲς ἐνέργειες, καὶ μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς 70ης ἐπετείου ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῆς Δόξης, τὴν 28η Ὀκτωβρίου 1940, καὶ τοῦ δημιουργοῦ της Ἰωάννου Μεταξᾶ, ὀφείλουμε νὰ κάνουμε κάποιες σκέψεις καὶ κάποιους παραλληλισμούς, οἱ ὁποῖοι θὰ μᾶς ὁδηγήσουν σὲ ὡρισμένα πολὺ σπουδαῖα συμπεράσματα... Πολλοὶ ἔμειναν μὲ ἀνοικτὸ τὸ στόμα, ὅταν εἶδαν τὴν περηφανῆ Νίκη τῶν Ἑλλήνων ἐναντίον τῶν Ἰταλῶν τὸ 1940. Ἀπόρησαν πῶς ἦταν δυνατὸν νὰ νικήσουν μία χούφτα Ἕλληνες τὴν μεγάλη πολεμικὴ μηχανὴ τῶν Ἰταλῶν μὲ τὰ ἑκατοντάδες ἀεροπλάνα, κανόνια, τάνκς κ.λπ. Δὲν μποροῦσαν νὰ καταλάβουν πὼς ἐμεῖς ποὺ πολεμήσαμε μὲ τὰ ἀεροσκάφη τοῦ Α΄ παγκοσμίου πολέμου, ποὺ ἦσαν γεμᾶτα ποντίκια, τὰ ὁποῖα σὲ κάθε στροφὴ τοῦ ἀεροσκάφους ἔκαναν θόρυβο πέφτοντας στὴν μία ἡ τὴν ἄλλη μεριά, διαλύσαμε, μὲ ἕνα ἀπὸ αὐτά, τὰ ἀεροπλάνα διώξεως τῆς ἰταλικῆς ἀεροπορίας στὸ ἀεροδρόμιο τῆς Κορυτσᾶς! (Ὁ πιλότος ποὺ ἔκανε αὐτὴν τὴν ἀνδραγαθία, εἶναι ὁ ἀδελφὸς τοῦ πατρός μου, τότε νεαρὸς Ἀνθυποσμηναγὸς καὶ μετέπειτα ἀρχηγὸς τῆς Ἑλληνικῆς Βασιλικῆς Ἀεροπορίας, πτέραρχος Γεώργιος Ν. Ἀντωνᾶκος). Ὁ σχεδιασμὸς τῆς Νίκης, ὅμως, εἶχε γίνει ἀπὸ τὸν πρωτεργάτη της Ἰωάννη Μεταξᾶ, ἐμπρὸς στὸν ὁποῖον ὑπεκλίθησαν ἅπαντες! Καὶ τοῦτο, διότι ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς διέψευσε τὶς Κασσάνδρες γιὰ τὴν ἀδυναμία τῆς Ἑλλάδος νὰ ἀντιμετωπίση τοὺς Ἰταλούς. Αὐτὸ εἶναι πλέον ἕνα ἀδιαμφισβήτητο γεγονός!Τὸ τί νόμιζαν οἱ μυστικὲς ὑπηρεσίες γιὰ τὴν προετοιμασία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὴν δυνατότητά της νὰ ἀντιμετωπίση ἕναν πόλεμο, φαίνεται ἀπὸ τὰ μυστικὰ ἀρχεῖα τοῦ Φόρεϊν Ὄφις, ὅπως αὐτὰ δημοσιεύθηκαν ἀπὸ τὶς Ἐκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ τὸ 1971 (σελ. 64). Γράφουν λοιπὸν τὰ ἑξῆς:
«Ὑπάρχει ἐν τούτοις μία ἄλλη κατάστασις, ἡ ὁποία δυνατὸν νὰ ἀπεδεικνύετο σοβαρωτέρα, ἐὰν ὁ στρατηγὸς Μεταξᾶς ἔλεγεν, ὡς εἶπε τὸ 1910, ὅτι ὁ στρατὸς δὲν ἦταν εἰς θέσιν νὰ συμμετάσχη στὴν ἐκστρατεία, τὴν ὁποία οἱ Σύμμαχοι ἐνδέχεται νὰ ὑποχρεωθοῦν νὰ ἀρχίσουν στὰ Βαλκάνια. Θὰ ἠδύνατο καὶ πάλιν, καὶ δικαιολογημένως, νὰ πῆ ὅτι οἱ Σύμμαχοι ἔχουν παραγνωρίσει τὶς ἑλληνικὲς ἐκκλήσεις γιὰ ἐξοπλισμὸ καὶ πρέπει νὰ ὑποστοῦν τὶς συνέπειες. Ὑπάρχουν ἐκεῖνοι, ἰδίᾳ μεταξὺ τῶν συγχρόνων καὶ τῶν πολιτικῶν ἀντιπάλων τοῦ Προέδρου τῆς Κυβερνήσεως, ποὺ εἶναι πεπεισμένοι ὅτι θὰ υἱοθετοῦσε, ἐὰν ἦταν δυνατόν, μίαν παρομοίαν στάσιν. Καὶ πάλιν, ἐὰν ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνησις διέτασσε ἐπιστράτευσιν χωρὶς νὰ ὑπάρξη ἐπίθεσις καὶ ἐὰν ἡ ἐπιστράτευσις αὕτη διαρκοῦσε ἐπὶ πολύ, ὅπως κατὰ τὸν τελευταῖο πόλεμο, ἐνδέχεται καὶ εἶναι πιθανώτατο ὅτι θὰ ὑπῆρχαν σοβαρὲς διαταραχὲς λόγῳ κακῆς διοργανώσεως. Ἡ χώρα αὐτή, καὶ σὲ ὁμαλοὺς ἀκόμη καιρούς, ζῆ ἀπρογραμμάτιστα καὶ δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ πιστεύσωμε ὅτι μία ἐπιστράτευσις δὲν θὰ ἐσήμαινε περαιτέρω ταλαιπωρίες γιὰ τοὺς στρατιῶτες. Ἡ Ἑλλὰς εἶναι μία πτωχὴ χώρα καὶ ὁ στρατὸς δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἶναι καλῶς ἐξωπλισμένος γιὰ πόλεμο. Οἱ ἐπικοινωνίες εἶναι ἐλλιπεῖς καὶ οἱ διοικητικὲς ὑπηρεσίες ἀκόμη καὶ ἑνὸς πρώτης τάξεως στρατοῦ θὰ ὑφίσταντο δοκιμασίαν».
Αὐτὴν τὴν ἐντύπωσι, ἀγαπητοὶ φίλοι, ἤθελε ὁ Μεταξᾶς νὰ ἔχουν οἱ ἄλλοι γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Ὁ ἴδιος βεβαίως, μέσα ἀπὸ τὸ δίκτυο ἐπιστρατεύσεως ποὺ εἶχε ἐκπονήσει, ἤξερε ὅτι μποροῦσε νὰ στείλη σὲ λίγες ἡμέρες πολλὲς δεκάδες χιλιάδες στρατιῶτες στὰ σύνορα, ὅπως τὸ ἔκανε. Οἱ ἄλλοι δὲν τὸ ἤξεραν καὶ ἔγραφαν «ἐὰν ἡ ἐπιστράτευσις αὕτη διαρκοῦσε ἐπὶ πολύ, ὅπως κατὰ τὸν τελευταῖο πόλεμο, ἐνδέχεται καὶ εἶναι πιθανώτατο ὅτι θὰ ὑπῆρχαν σοβαρὲς διαταραχὲς λόγῳ κακῆς διοργανώσεως»... Καὶ λίγο μετὰ «...δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ πιστεύσωμε ὅτι μία ἐπιστράτευσις δὲν θὰ ἐσήμαινε περαιτέρω ταλαιπωρίες γιὰ τοὺς στρατιῶτες». Ὁ Μεταξᾶς, ὅμως, κατάφερε καὶ τοὺς κοροΐδεψε ὅλους. Κοροΐδεψε τὶς μυστικὲς ὑπηρεσίες τῶν Ἄγγλων. Εἶχε γύρω του ἀνθρώπους ἔμπιστους καὶ φιλοπάτριδες καὶ ὄχι μίσθαρνα ὄργανα ξένων συμφερόντων. Ἔπαιρνε πληροφορίες ἀπὸ παντοῦ καὶ μεθόδευε τὰ πάντα, ἔχοντας ὁ ἴδιος τὸν τελικὸ ἔλεγχο. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῶν ὅσων ἀναφέρω θὰ παραθέσω ἕνα περιστατικὸ ἀπὸ τὸ ἐξαίρετο σύγγραμμα τοῦ Κωνσταντίνου Πλεύρη «Ἰωάννης Μεταξᾶς-Βιογραφία», ἐκδόσεις «Νέα Θέσις», μὲ τίτλο κεφαλαίου «Προγραμματισμένο δεῖπνο γιὰ τὸν Γκράτσι». Τὸ περιστατικὸ αὐτὸ δείχνει ὅτι ὁ Μεταξᾶς εἶχε πάντα τὸν τελικὸ ἔλεγχο! Γράφει λοιπὸν ὁ Κ. Πλεύρης: «Ἀπὸ τὶς ἐγγραφὲς στὸ «Ἡμερολόγιο» τοῦ μηνὸς Ὀκτωβρίου 1940 φαίνεται καθαρά, ὅτι ὁ Μεταξᾶς ἐγνώριζε ὅτι ἐπίκειται ἐπίθεσις καὶ τὴν περίμενε. Πέραν ἀπὸ τὶς πληροφορίες τῶν Ἑλληνικῶν Μυστικῶν Ὑπηρεσιῶν ὑπῆρξε κάποιο συναρπαστικὸ γεγονὸς ποὺ ἑδραίωσε τὴν πεποίθησι τοῦ Μεταξᾶ ὅτι οἱ Ἰταλοὶ θὰ ἐπιτεθοῦν ἐναντίον μας μέσα στὸν Ὀκτώβριο. Ὁ Μανιαδάκης, προκειμένου νὰ συγκεντρώση πληροφορίες ἐπενόησε τὸ ἀκόλουθο τέχνασμα. Παρεκάλεσε τὴν κοσμικὴ κυρία Ρετσίνα, τῆς μεγάλης βιομηχανίας ὑφασμάτων, νὰ παραθέση πρὸς τιμὴν τοῦ Ἰταλοῦ Πρεσβευτοῦ Γκράτσι δεῖπνο καὶ νὰ βάλη δίπλα στὸν Ἰταλὸ στρατιωτικὸ ἀκόλουθο νὰ καθήση κάποιος Ἕλλην τῆς κατασκοπείας. Πράγματι, ἡ κυρία Ρετσίνα ὠργάνωσε στὸ «Μαξὶμ» δεξίωσιν, στὴν ὁποίαν προσεκλήθησαν οἱ Ἰταλοὶ ἐπίσημοι καὶ πολὺς κόσμος. Καθώρισε τὶς θέσεις στὸ τραπέζι ἔτσι ὅπως τῆς ἐζήτησε ὁ Μανιαδάκης. Ὁ Παξινὸς (Δ/ντὴς κατασκοπείας) ἐκάλεσε τὸν νεαρὸ ὑπαστυνόμο Ε. Σπηλιόπουλο, ποὺ ἤξερε Ἰταλικά, καὶ τὸν διέταξε νὰ πάρη γιὰ συνοδό του μία ὡραία δεσποινίδα ἀπὸ νυκτερινὸ κέντρο, δῆθεν ὡς μνηστή του, καὶ νὰ παρακολουθῆ προσεκτικὰ τὶς συζητήσεις μεταξὺ τῶν Ἰταλῶν. Κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ δείπνου ἡ κυρία Ρετσίνα ἔκανε πρόποσιν ὑπὲρ τοῦ Μουσσολίνι καὶ τῆς Ἰταλίας κ.λπ. Μετὰ σηκώθηκε ὁ Ἰταλὸς Πρεσβευτὴς Γκράτσι καὶ μὲ ὑψωμένο τὸ ποτῆρι ἀνταπέδωσε εὐχόμενος εὐτυχία στὸν Ἑλληνικὸ λαό. Ἐκείνη ἀκριβῶς τὴν στιγμή, ὁ Ἰταλὸς στρατιωτικὸς ἀκόλουθος σκύβει δίπλα καὶ λέγει χαμογελῶντας στὸν βοηθό του: «Νὰ δοῦμε τί θὰ πῆ ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς τὸν Ὀκτώβριο».
Ὁ Σπηλιόπουλος, ποὺ φυσικὰ οὐδεὶς ἐγνώριζε ὅτι ἦτο ἀξιωματικὸς τῆς κατασκοπείας, ἄκουσε ὅσα εἶπε ὁ Ἰταλὸς στρατιωτικὸς ἀκόλουθος καί, εὖγε του, τὰ ἐθεώρησε ἄξια νὰ ἀναφερθοῦν στοὺς ἀνωτέρους του. Ἀργὰ τὴν νύχτα τελείωσε ἡ δεξίωσις καὶ ἀρχίζει μία κινηματογραφικὴ περιπέτεια, ποὺ θὰ τὴν ἀναφέρω χάριν τοῦ ἐνδιαφέροντός της. Ὁ νεαρὸς ὑπαστυνόμος, ἀφοῦ πλήρωσε τὴν δεσποινίδα γιὰ τὴν συνεργασία θέλησε νὰ συνεχίσουν τὴν διασκέδασι. Ἐκείνη ἀρνήθηκε, λογόφεραν σφοδρὰ καὶ ὁ νεαρὸς τῆς ἔδωσε ἕνα χαστούκι. «Αὐτὸ ποὺ ἔκανες θὰ μοῦ τὸ πλήρωσης. Θὰ δῆς ποιά εἶμαι ἐγώ», τὸν ἀπείλησε καὶ ἔφυγε. Ἡ ὥρα ἦταν περασμένη. Ὁ Σπηλιόπουλος πηγαίνει στὸ γραφεῖο του, γράφει λεπτομερῶς τὴν ἀναφορά του, τί ἄκουσε δηλαδὴ νὰ λέγη ὁ Ἰταλὸς ἀξιωματικός, τὴν ἀφήνει στὸ ὑπασπιστήριο τοῦ προϊσταμένου του καὶ φεύγει νὰ κοιμηθῆ ὄχι στὴν οἰκία του, ἀλλὰ στὸν πατέρα του.
Τὸ πρωϊ ὁ προϊστάμενός του διαβάζει τὴν ἀναφορά, ἐκτιμᾷ τὴν σοβαρότητά της καὶ τὴν παραδίδει στὸν Παξινό, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν σειρά του, δίχως καθυστέρησι, τὴν πηγαίνει στὸν Μανιαδάκη. Ὁ δαιμόνιος Ὑπουργὸς Ἀσφαλείας ἀποφασίζει ὅτι πρέπει νὰ τὴν μάθη ὁ Μεταξᾶς ἀμέσως. Ὁ Μεταξᾶς, καθὼς μοῦ εἶπε ὁ Μανιαδάκης, διάβασε προσεκτικὰ τὴν ἀναφορὰ τοῦ Σπηλιόπουλου. «Πρόκειται γιὰ σημαντικὴ πληροφορία», σχολίασε. «Φέρτε μου τώρα τὸν Ἀξιωματικὸ ποὺ τὴν συνέταξε, θέλω νὰ μιλήσω μαζί του». Ὁ Μανιαδάκης τηλεφωνεῖ στὸν Παξινὸ καὶ τὸν διατάσσει νὰ ἔλθη στὸ γραφεῖο του μαζὶ μὲ τὸν Σπηλιόπουλο, τὸν ὁποῖον ἀναζητοῦν, ἀλλὰ δὲν βρίσκουν διότι εἶχε ὅπως εἴπαμε κοιμηθῆ στὸν πατέρα του. Ὁ χρόνος περνᾷ κι ὅλοι ἀνησυχοῦν. Κατὰ τὶς ἕνδεκα ἐμφανίζεται ἀνύποπτος ὁ Σπηλιόπουλος στὴν ὑπηρεσία του. Μόλις τὸν βλέπει ὁ προϊστάμενός του ἀρχίζει τὶς παρατηρήσεις. «Ποῦ εἶσαι;», «Ἔλα, σὲ θέλει ὁ Διευθυντής, πρόκειται γιὰ τὰ χθεσινά». Ὁ Σπηλιόπουλος, μοῦ διηγεῖται, ἐνόμισε ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ τὸ χαστούκι ποὺ ἔδωσε στὴν δεσποινίδα καὶ νόμιζε ἀκόμη ὅτι αὐτὴ τὸν κατήγγειλε, ὅτι θά ’χε κάποιον ἰσχυρὸ γνωστὸ καὶ ὅτι θὰ τοῦ ζητοῦσαν τὸν λόγο γιὰ τὴν πρᾶξι του. Μπαίνει στὸ γραφεῖο τοῦ Παξινοῦ, ὁ ὁποῖος ἀμέσως σηκώνεται καὶ τοῦ λέγει: «Πᾶμε γρήγορα, μᾶς περιμένει ὁ Μανιαδάκης». Ὁ Σπηλιόπουλος τὰ ἔχασε. Ὁ Μανιαδάκης δὲν ἦταν μικρὸ πράγμα. Τὸ ζήτημα λοιπὸν ἔλαβε τέτοια ἔκτασι. Ἐξακολουθεῖ νὰ πιστεύη ὅτι ὁ Μανιαδάκης τὸν θέλει γιὰ τὸ χαστούκι. Μέσα στὸ αὐτοκίνητο σκέφτεται πόση δύναμι εἶχε ἐκείνη ἡ γυναίκα γιὰ νὰ φθάση μέχρι τὸν Μανιαδάκη. Προετοιμάζεται τί περίπου θὰ πῆ. Φθάνουν στὸ γραφεῖο τοῦ Μανιαδάκη. Στέκεται προσοχὴ μπροστὰ στὸν πανίσχυρο Ὑπουργὸ Ἀσφαλείας. «Κύριε Ὑπουργὲ νὰ σᾶς ἀναφέρω ὅτι...», «Ἄστα, ἄστα», τὸν διακόπτει ὁ Μανιαδάκης, «θὰ τὰ πῆς στὸν Μεταξᾶ, πᾶμε». Ὁ Σπηλιόπουλος κατέρρευσε. Στὸν Μεταξᾶ! Πότε πρόλαβε ἡ... Ἐξακολουθεῖ νὰ νομίζη ὅτι πρόκειται γιὰ τὸ χαστούκι.
Ἐνθυμοῦμαι τὸν Σπηλιόπουλο νὰ μοῦ περιγράφη συγκινημένος πῶς εἰσῆλθε μὲ τὸν Μανιαδάκη στὸ γραφεῖο τοῦ Μεταξᾶ. Ὁ Ἐθνικὸς Κυβερνήτης τὸν χαιρέτησε, τοῦ ἔδειξε νὰ καθήση. Στὰ χέρια του κρατοῦσε τὴν ἀναφορὰ καὶ τότε ὁ Σπηλιόπουλος κατάλαβε γιατί τὸν ἤθελαν. «Ἐσὺ ἔγραψες αὐτό;» ρώτησε ὁ Μεταξᾶς. «Μάλιστα κ. Πρωθυπουργέ». «Θέλω νὰ θυμηθῆς ἀκριβῶς τί συζήτησαν οἱ δύο Ἰταλοί, πῶς ἀκριβῶς τὸ ἄκουσες στὰ Ἰταλικά». Ὁ Σπηλιόπουλος ἀναφέρει λεπτομερῶς τὰ λεχθέντα. Ὁ Μεταξᾶς τὸν πλησιάζει, τοῦ σφίγγει τὸ χέρι: «Νὰ ξέρης, παιδί μου, ὅτι προσέφερες μεγάλη ὑπηρεσία στὴν Πατρίδα». Πρὸ ἐτῶν, ὅταν μοῦ διηγεῖτο τὴν σκηνὴ αὐτὴ ὁ Σπηλιόπουλος ἔβλεπα δάκρυα στὰ μάτια του».
Ὁ Μεταξᾶς, ὁ μεγάλος αὐτὸς Ἕλληνας, κατηγορήθηκε ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ὑπονόμευσαν τὴν Ἑλλάδα πρὸς χάριν ξένων συμφερόντων ὡς «στυγνὸς δικτάτωρ». Κατηγορήθηκε καὶ ἀπὸ ἄλλους, πραγματικοὺς δημοκράτες, οἱ ὁποῖοι, ὅμως, ἀργότερα θὰ ἀνασκευάσουν τὴν γνώμη τους γι’ αὐτόν. Ὅμως ὁ Μεταξᾶς δὲν ἔκανε τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ ἐνεργῆ γιὰ τὸ καλὸ τῆς πατρίδος του. Δὲν ἔκλεψε, δὲν ζοῦσε στὴν χλιδή, καὶ κυρίως δικαιώθηκε ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὸν κατηγόρησαν. Τὸ πῶς ζοῦσε τὸ ἀναφέρει ὁ Γκράτσι στὸ βιβλίο του, ὅταν λέη «Ἐπὶ τέλους τὸ κουδούνισμα ξύπνησε τὸν ἴδιο τὸν Μεταξᾶ, ποὺ ἔκαμε τὴν ἐμφάνισί του σὲ μία μικρὴ πλαϊνὴ πόρτα καὶ ἀναγνωρίζοντάς με, μὲ ἄφησε νὰ περάσω. Ὁ Μεταξᾶς φοροῦσε μία μάλλινη ρόμπα, ἀπὸ τὸν γιακᾶ τῆς ὁποίας φαινόταν ἕνα μετριότατο βαμβακερὸ νυκτικό»...
Ἡ ἀνάλυσις τῆς ἱστορικῆς στιγμῆς ἀλλὰ καὶ τῆς προσωπικότητος τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἀντίπαλό του εἶναι δηλωτικὴ τῆς προσωπικότητος τοῦ μεγάλου ἀνδρός.
Μοῦ ἕσφιξε τὸ χέρι, γράφει ὁ Γκράτσι, καὶ μὲ ἔβαλε νὰ καθήσω σὲ ἕνα μικρὸ φτωχικὸ σαλόνι τοῦ σπιτιοῦ. Μόλις καθήσαμε, καὶ ἐπειδὴ ἡ ὥρα ἦταν λίγα λεπτὰ μετὰ τὶς 3, τοῦ εἶπα ἀμέσως ὅτι ἡ Κυβέρνησίς μου, μοῦ εἶχε ἀναθέσει νὰ τοῦ ἐγχειρίσω προσωπικῶς ἕνα κείμενο, ποὺ δὲν ἦτο τίποτε ἄλλο, παρὰ τὸ τελεσίγραφον τῆς Ἰταλίας πρὸς τὴν Ἑλλάδα, μὲ τὸ ὁποῖον ἡ Ἰταλικὴ Κυβέρνησις ἀπαιτοῦσε τὴν ἐλεύθερη διέλευσι τῶν στρατευμάτων της στὸν Ἑλληνικὸ χῶρο, ἀπὸ τὶς 6 π.μ. τῆς 28/10/1940. Ὁ Μεταξᾶς ἄρχισε νὰ τὸ διαβάζη. Μέσα ἀπὸ τὰ γυαλιά του, ἔβλεπα τὰ μάτια του νὰ βουρκώνουν. Ὅταν τελείωσε τὴν ἀνάγνωσι μὲ κοίταξε κατὰ πρόσωπο, καὶ μὲ φωνὴ λυπημένη ἀλλὰ σταθερὴ μοῦ εἶπε:
"Alors c’ est la guerre" (Λοιπόν, εἶναι πόλεμος).
Καὶ κατέληξε: "Vous etes les plus forts" (εἶσθε οἱ πιὸ ἰσχυροί).
Μὲ τὴν σειρά μου, γράφει ὁ Γκράτσι, δὲν ἤξερα τί νὰ ἀπαντήσω στὰ λόγια αὐτὰ καὶ στὴν βαθειὰ λύπη ποὺ τὰ δονοῦσε. Νομίζω δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος στὸν κόσμο, ὁ ὁποῖος μία τοὐλάχιστον φορὰ στὴν ζωή του, νὰ μὴν αἰσθάνθηκε ἀπέχθεια γιὰ τὸ ἐπάγγελμά του. Ἂν στὴν μακρὰν σταδιοδρομίαν μου στὴν ὑπηρεσία τοῦ κράτους ὑπῆρξε ποτὲ μία στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποίαν ἐμίσησα τὸ δικό μου, μία στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποίαν τὸ καθῆκον τοῦ ἀξιώματός μου, μοῦ φάνηκε σταυρὸς καὶ ὄχι μόνο θλιβερός, ἀλλὰ καὶ ταπεινωτικός, ἡ στιγμὴ αὐτὴ ἦταν, ὅταν ἄκουσα ἐκεῖνα τὰ ἀποκαρδιωμένα λόγια ποὺ πρόφερε ὁ πρεσβύτης ἐκεῖνος, ποὺ εἶχε καταναλώσει ὁλόκληρη τὴν ζωή του ἀγωνιζόμενος καὶ ὑποφέροντας γιὰ τὴν χώρα του καὶ πού, καὶ κατὰ τὴν ὑπέρτατη ἐκείνη στιγμή, προτιμοῦσε νὰ διαλέξη γιὰ τὴν πατρίδα του τὸν δρόμο τῆς θυσίας καὶ ὄχι τὸν δρόμο τῆς ἀτιμώσεως. Ὑποκλίθηκα μπροστά του μὲ τὸν βαθύτερο σεβασμὸ καὶ βγῆκα ἀπὸ τὸ σπίτι του".
Ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ποὺ τὸν κατηγόρησαν κάποτε, ἔγραψαν, πρὸς τιμήν τους, μετά, ὕμνους ὑπὲρ τοῦ Μεταξᾶ.
Ὁ σπουδαῖος διανοούμενος Παναγιώτης Κανελλόπουλος, στὸ βιβλίο του «Τὰ χρόνια τοῦ Μεγάλου Πολέμου» (σελ. 19) γράφει: «Χωρὶς κἂν νὰ ἐξέλθη ἡ Τουρκία εἰς τὸν πόλεμον, ἐδέσμευσεν, εἰς πολλὰ σημεῖα θίγοντα τὴν Ἑλλάδα, τὴν Μεγάλην Βρεττανίαν (ὅπως εἶναι πλέον τώρα γνωστὸν καὶ ὅπως εἰδικώτερα θὰ ἴδη ὁ ἀναγνώστης, ἐὰν διάβαση ὅσα γράφω κατωτέρω σχετικὰ μὲ τὰς ἐν Μέσῃ Ἀνατολῇ καὶ Λονδίνῳ ἐμπειρίας μου). Φαντασθῆτε, λοιπόν, τί θὰ ἐπαθαίναμε, ἐὰν ἐξήρχετο ἡ Τουρκία ἐκ τῆς οὐδετερότητος παρὰ τὸ πλευρὸν τῶν Συμμάχων! Ἐὰν ἐξήρχετο, δὲν θὰ μᾶς ἐδίδετο οὔτε καὶ αὐτὴ ἡ Δωδεκάνησος. Ἂς μὴ ἀποδώσουν, λοιπόν, οἱ δῆθεν σώφρονες ἀναγνῶσται τὰς τολμηρὰς συστάσεις, ποὺ περιλαμβάνει τὸ ὑπόμνημά μου, εἰς ἁπλοῦν καὶ ἄκριτον ἐνθουσιασμὸν ἑνὸς σχετικῶς νέου, τότε, πολιτικοῦ. Πρέπει νὰ εἴμεθα, χωρὶς ἄλλο, εὐγνώμονες εἰς τὸν Ἰωάννην Μεταξᾶ, διότι εἶπε, ὁλομόναχος εἰς τὸ σκοτάδι τῆς νυκτός, τὸ μέγα «Ὄχι».
Λέγουν, ὅσοι ἀντικρύζουν μὲ ἐμπάθειαν καὶ αὐτὰ τὰ ἀνάγλυφα γεγονότα τῆς Ἱστορίας, ὅτι τὸ «Ὄχι» δὲν τὸ εἶπεν ὁ Μεταξᾶς· ὅτι τὸ εἶπεν ὁ Ἑλληνικὸς Λαός. Ναί, τὸ εἶπεν ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, ἀλλὰ ἀφοῦ τὸ εἶχε εἴπη ὁ Μεταξᾶς. Ὁ ἀτυχὴς καὶ συμπαθὴς Emmanuele Grazzi, ἐκτελῶν ἐντολὴν ποὺ δὲν τοῦ ἄρεσε διόλου (βλ. τὸ βιβλίον του: Ιl principle della fine, Ρώμη 1945), ἐξύπνησε, τὴν 3ην πρωϊνήν, τὸν Μεταξᾶ καὶ ὄχι τὸν Ἑλληνικὸν Λαόν. Ἐὰν ἔλεγεν ὁ Μεταξᾶς «Ναί», πῶς θὰ ἔλεγεν «Ὄχι» ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, ποὺ θὰ ἐξυπνοῦσε ἀργότερα; Θὰ τὸ ἔλεγε, βέβαια, μέσα του καὶ θὰ τὸ ἐξεδήλωνε καὶ ἔμπρακτα, ὅταν θὰ ὠργάνωνε μυστικὰ τὴν ἀντίστασίν του, ἀλλὰ ἡ Ἀλβανικὴ Ἐποποιΐα δὲν θὰ ἐγράφετο ποτέ. Ἂς εἴμεθα, λοιπόν, τίμιοι ἀπέναντι τῆς Ἱστορίας. Τὸ μέγα «Ὄχι» εἶναι πρᾶξις τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ».
Ἀλλὰ καὶ ὁ ἐκδότης τῆς ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, Γεώργιος Α. Βλάχος, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε πολέμιός του καὶ εἶχε ἐπιτεθῆ πολλάκις κατὰ τοῦ Μεταξᾶ κατὰ τὸ παρελθόν, σὲ ἀπολογητικὸ ἄρθρο του, τὸ ὁποῖο γράφει στὴν ἐφημερίδα καὶ περιλαμβάνεται στὸ βιβλίο «Ἄρθρα στὴν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (1919-1951)», (σελ. 414 - 417) ἀνασκευάζει καὶ γράφει:
«Ἡ στήλη αὕτη ἔχει ἀπέναντι τοῦ κ. Ἰωάννου Μεταξᾶ παλαιὰν ὀφειλήν. Ὅταν πρὸ εἴκοσι δύο ἐτῶν ἠκολούθει μίαν πολιτικήν, μίαν παράταξιν, καὶ μὲ τοὺς κακούς της ἐνθουσιασμοὺς μίαν ἄτυχη ἐκστρατείαν, συνήντησε εἰς τὸν δρόμον της ἡ στήλη αὕτη ἀντίπαλον καὶ τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς παρατάξεως καὶ τῆς ἐκστρατείας τὸν κ. Μεταξᾶν, τὸν πρώην ἀρχηγὸν τοῦ Ἐπιτελείου: «Ἡ ἐκστρατεία», ἔλεγεν ὁ κ. Μεταξᾶς, «θὰ ἀποτύχη. Ἡ πολιτική σας, ἡ στρατιωτικὴ καὶ ἡ ἐξωτερική, εἶναι στραβή...» Στραβή;... Ἐκείνην τὴν ἐποχὴν ἐπεκράτει τὸ ρητόν: «Πᾶς ὁ μὴ μεθ’ ἡμῶν, καθ’ ἡμῶν». Καὶ καταλήγει...
«Καὶ ἔφθασε τότε ἡ μεγάλη στιγμή. Εἴκοσι ὀκτὼ Ὀκτωβρίου, Δευτέρα, τρεῖς τὸ πρωΐ. Ὁ Μεταξᾶς, μόνος, κοιμᾶται. Τὸ τηλέφωνον. Μία ὁμιλία. Ὁ Γκράτσι. Γύρω του δὲν ἔχει κανένα. Δὲν ἔχει κἂν τὸ γραφεῖον του, δὲν ἔχει ἕνα κλητῆρα. Κανένα. Ἡ ὑπηρεσία, ὅπως ὅλη ἡ Ἑλλὰς τὴν ὥραν ἐκείνην, κοιμᾶται.
Πρὸς στιγμήν, ἂς κρατήσωμεν τὴν ἀναπνοήν μας, διότι ἐδῶ πλησιάζομεν τὸν μεγαλύτερον σταθμὸν τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας. Ἡ Ἰταλικὴ Αὐτοκρατορία, μὲ τὰ σαράντα ὀκτώ της ἑκατομμύρια, μὲ τὸν πλοῦτον της, μὲ τοὺς στρατούς της, μὲ τὰ ἀεροπλάνα της, μὲ τὰ ἅρματά της, ἐξύπνησε αἰφνιδιαστικῶς ἕνα ἄνθρωπον καὶ τοῦ ἐζήτησε ἐντὸς τριῶν ὡρῶν τὴν Ἑλλάδα. Καὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτός -τίς ἐξ ἡμῶν, μὴ γνωρίζων ἀκόμη ἂν ζῆ πραγματικότητα ἡ ἐφιάλτην, δὲν θὰ ἐδίσταζε, δὲν θὰ ἐζήτει ὀλίγων ὡρῶν προθεσμίαν, δὲν θὰ προσεπάθει ν’ ἀποφύγη τὸ γεγονός;- εἶπεν: Ὄχι! Ἀμέσως, ἄνευ συζητήσεως, ἄνευ ἐνδοιασμοῦ! Δὲν εἶπεν «ὄχι» ἁπλῶς. Ἐντὸς λεπτοῦ, ὅπως ἐξύπνησεν αὐτὸς ἐντὸς λεπτοῦ, ἐξύπνησε τὴν Ἑλλάδα. Διαταγαί, σχέδια, τηλεφωνήματα, γενικὴ ἐπιστράτευσις, κήρυξις Στρατιωτικοῦ Νόμου, ἐπιτάξεις, προκηρύξεις, ἀγγέλματα ἔγιναν πρὶν ἀνατείλη ὁ ἥλιος καί, ὅταν ἀνέτειλε, ἤδη ἐμάχετο ἡ Ἑλλάς.
Ἐζήσαμεν ἔκτοτε ὥρας ἀνησυχιῶν, ἀγωνίας, ἐνθουσιασμοῦ καὶ χαρᾶς. Εἴδομεν τὴν Δόξαν ἀσθμαίνουσαν νὰ παρακολουθῆ τὰ στρατεύματά μας. Ἠκούσαμεν τοὺς ἀνέμους νὰ μεταφέρουν τὸ ὄνομά μας εἰς ὅλους τους κόσμους καὶ νὰ διαλαλοῦν, γῆ, θάλασσα, ὡς καὶ τὰ ἄστρα, τὴν νίκην μας. Ἐφέραμεν ἕως ἐδῶ, εἰς τὰς Ἀθήνας, τὰ ὅπλα τῶν εἰσβολέων καὶ ἐσύραμεν ὡς ἐδῶ ἀόπλους τοὺς εἰσβολεῖς. Πρὸς στιγμὴν μᾶς ἐφάνη ὅτι ἡ Πλάσις ὁλόκληρος μὲ τοὺς ἡλίους της, μὲ τοὺς κόσμους της, ἐστάθη ὅλη διὰ νὰ προσέξη τὴν μικροσκοπικὴν αὐτὴν γωνίαν τῆς γῆς, ἡ ὁποία καὶ πάλιν ἐμεγαλούργει. Καὶ ἐζήσαμεν εὐτυχεῖς. Τόσον εὐτυχεῖς ὅσον ποτέ. Τόσον εὐτυχεῖς ὥστε τὸ τί θὰ γίνη αὔριον δὲν ἐνδιαφέρει. Ἔχομεν κεφάλαια διὰ τὴν Ἱστορίαν, τὰς Νίκας μας, κεφάλαιον γιὰ τὰ παιδιά μας τὸ «Ὄχι».
Τώρα ἡ Α.Ε. ὁ κ. Ἰωάννης Μεταξᾶς, Πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος, ἔφθασεν εἰς τὸ ἀκρότατον σημεῖον τῆς δόξης του. Ἔγινε Γιάννης. Δὲν εἶναι οὔτε ἡ Αὐτοῦ Ἐξοχότης οὔτε ὁ Πρωθυπουργὸς οὔτε ὁ Πρόεδρος. Εἰς τὸ στρατιωτικὸν Νοσοκομεῖον, ὅταν ὁ τραυματίας εἶχε γείρει εἰς τὸ προσκέφαλόν του βαρὺς καὶ τὸν ἠρώτησε ἡ ἀδελφὴ νοσοκόμος τί θέλει, ἐκεῖνος ἀπήντησε:
Θέλω τὸν Γιάννη...
Ὅπως αἱ μελωδίαι διὰ νὰ ζήσουν πρέπει νὰ κατέβουν εἰς τοὺς δρόμους, οὕτω καὶ τῶν δημοσίων ἀνδρῶν τὰ ὀνόματα θὰ ζητήσουν εἰς τοὺς δρόμους, μεταξὺ τοῦ λαοῦ, τὴν ἀθανασίαν. Ὁ κ. Μεταξᾶς ἔχει ἀπέναντι τῆς ἀθανασίας κερδίσει τὴν μάχην του: Εἶπε τὸ ὄχι, ἔγινε Γιάννης... Τί τοῦ μένει; Νὰ γίνη καὶ ἄγαλμα. Θὰ γίνη λοιπόν. Ἀλλ’ ὄχι, ὅπως ηὐχήθημεν ἄλλοτε, ἀπὸ μάρμαρον τοῦ Πεντελικοῦ. Θὰ γίνη ἀπὸ τὸν ὀρείχαλκον ποὺ θ’ ἀποδώσουν ταπεινωμένα, αἰχμάλωτα, τὰ ἐχθρικὰ πυροβόλα, αὐτὰ ποὺ τὸν ἐξύπνησαν εἰς τὰς τρεῖς τὸ πρωΐ...
Ἡ στήλη αὕτη ἠσθάνθη τώρα, τὰς ἡμέρας αὐτὰς τῆς χαρᾶς, τὴν ἀνάγκην νὰ φυλλομετρήση τὴν ἱστορίαν της -τοὺς παλαιούς της λογαριασμούς- νὰ ἀνατρέξη εἰς περασμένους καιρούς, νὰ ἐνθυμηθῆ. Ἀλλὰ ἠσθάνθη πρὸ παντὸς τὴν ἀνάγκην νὰ γράψη ὅ,τι φρονεῖ, ὅ,τι σκέπτεται διὰ τὸν ἄνθρωπον αὐτόν, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ἐπὶ δεκαὲξ ἔτη ἠγωνίσθη ἐναντίον ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων εἰς μάτην διὰ νὰ χρησιμεύση εἰς τὴν Ἑλλάδα, εἰς μὲν τέσσαρα ἔτη κατώρθωσε νὰ τὴν ἀναπλάση, εἰς δὲ μίαν ὥραν τὴν ἔσωσε».
Ὕστερα ἀπὸ τὰ ὅσα ἀναφέραμε, ἀγαπητοὶ φίλοι, καὶ μὲ δεδομένη τὴν σημερινὴ ὑποταγὴ τῶν ἡγετῶν μας στὸ ΔΝΤ, τὸ συμπέρασμα εἶναι ἕνα: «ΤΑ ΟΧΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ»!!!
27/10/10
Ἀφιερωμένο στοὺς Ἕλληνες ἥρωες!!!
Εὐχαριστοῦμε τὸν κύριο Στάμο Γερομῆτσο γιὰ τὴν ἀποστολὴ τῆς ταινίας μικροῦ μήκους!
Ἡ 28η Ὀκτωβρίου 1940
τοῦ Ἱδρύματος Προασπίσεως Ἠθικῶν καὶ Πνευματικῶν Ἀξιῶν
1. ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Τὰ νέφη τοῦ Β΄Παγκοσμίου πολέμου εἶχον ἀρχίσει νὰ καλύπτουν τὸν οὐρανὸν τῆς Εὐρώπης. Ὅμως εἰς ἀρκετὰς χώρας ἀκόμη ὁ πόλεμος ἐφαίνετο μακρυνὴ ἐφιαλτικὴ ἰδέα, ὅπως παραδείγματος χάριν εἰς τὴν Ἑλλάδα.
Πράγματι, ὅλα ἐφαίνοντο εἰρηνικὰ εἰς τὴν Ἑλλάδα. Καὶ μάλιστα, παραπλανητικῶς, τὴν 27ην Ὀκτωβρίου 1940 ἔλαβε χώραν εἰς τὸ θέατρον «Ὀλύμπια» πανηγυρικὴ παράστασις τοῦ μελοδράματος τοῦ διασήμου Ἰταλοῦ συνθέτου Πουτσίνι «Μadam Βutterfly». Μετὰ τὴν παράστασιν ἐπηκολούθησε μεγάλη δεξίωσις εἰς τὴν ἐν Ἀθήναις ἰταλικὴν Πρεσβείαν, ὅπου εἶχον συγκεντρωθῆ οἱ ἐπίσημοι προσκεκλημένοι τῆς προηγηθείσης παραστάσεως. Εἰς τὴν αἴθουσαν δεξιώσεως τῆς Πρεσβείας ἦσαν ἀνηρτημέναι ἡ ἰταλικὴ καὶ ἡ ἑλληνικὴ σημαία καὶ εἰς τὴν τεραστίαν «τούρταν» ἦτο φιλοτεχνημένη ἡ ἐπιγραφή : «Ζήτω ἡ Ἑλλάς» !!!
Κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς δεξιώσεως καὶ ἐνῷ ἀπεκρυπτογραφεῖτο τὸ τελεσίγραφον τοῦ Μουσολίνι διὰ νὰ παραδoθῇ ἡ Ἑλλάς, ὁ Ἰταλὸς Πρέσβυς Γκράτσι ἔπλεκε τὰ ἐγκώμια τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Ἕλληνος Πρωθυπουργοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ, μέχρις ὅτου ἀναχωρήσῃ τὴν 12ην μεταμεσονύκτιον ὥραν.
Τὴν αὐγὴν ἐκείνην -3 ὧρες μετὰ τὰ ἐγκώμια- μετέβη ὁ Πρέσβυς Γκράτσι εἰς τὴν κατοικίαν τοῦ Πρωθυπουργοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ εἰς τὴν Κηφισιὰν καὶ τοῦ ἐπέδωσεν τὸ ἕτοιμον τελεσίγραφον: «Ἐὰν ἡ Ἑλλάς δὲν διευκολύνῃ τὴν κατάληψιν στρατηγικῶν σημείων Αὐτῆς, ὅπως τὴν νῆσον Κέρκυραν καὶ λιμένας της, ὡς π.χ. Θεσσαλονίκης, Πειραιῶς, Κρήτης κ.λπ., ἡ Ἰταλία μετὰ ἀπὸ 3 ὧρας θὰ κηρύξῃ τὸν πόλεμον ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος».
Ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς εἶπεν ἀμέσως τὸ ἡρωϊκὸν καὶ κοσμοσωτήριον ΟΧΙ εἰς τὸ ἰταμὸν τοῦτο τελεσίγραφον καὶ ἔσπευσε νὰ εἰδοποιήσῃ τὸν βασιλέα, τὸ Γενικὸν Ἐπιτελεῖον Στρατοῦ καὶ ἐκάλεσε διὰ τὴν 5ην πρωϊνὴν τὸ Ὑπουργικὸν Συμβούλιον, διὰ νὰ στεφθῇ μὲ ἐπιτυχίαν τὸ κοσμοσωτήριον τοῦτο ΟΧΙ, ἐπικοινωνήσας καὶ μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν, μακαριστὸν κυρὸν Χρύσανθον, διὰ νὰ ζητήσῃ τὴν εὐλογίαν τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποίαν ἔδωσεν ἀμέσως ὁ Μακαριώτατος διὰ ἐμπνευσμένου διαγγέλματός του πρὸς τὸν ἑλληνικὸν λαόν.
Πρὸ τῆς ἐκπνοῆς τοῦ τελεσιγράφου, ὁ ἄριστα ὠργανωμένος ἰταλικὸς στρατός, συγκεντρωμένος εἰς τὴν Ἀλβανίαν, πλησίον τῶν ἑλληνικῶν φυλακίων, ἄρχισε τὴν ἐπίθεσιν, διὰ νὰ δυνηθῇ τάχιστα νὰ καταλάβῃ ἐξαπίνης καίρια στρατηγικὰ σημεῖα μέχρι Θεσσαλίας, Θεσσαλονίκης κ.λπ.
Ὁ Ραδιοφωνικὸς Σταθμὸς τῶν Ἀθηνῶν μετέδιδεν στρατιωτικὰ ἐμβατήρια καὶ τὸν Ἐθνικὸν Ὕμνον μαζὶ μὲ τὸ λακωνικὸν ἀνακοινωθὲν τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Στρατοῦ: «Αἱ ἰταλικαὶ δυνάμεις προσβάλλουν ἀπὸ τῆς 5.30 πρωινῆς σήμερον τὰ ἡμέτερα τμήματα προκαλύψεως τῆς ἑλληνοαλβανικῆς μεθορίου. Αἱ ἡμέτεραι δυνάμεις ἀμύνονται τοῦ πατρίου ἐδάφους».
2. Ο ΗΡΩΪΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ-ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ
Κατὰ τὴν χρονικὴν αὐτὴν στιγμήν, ὄχι μόνον ὁ Ἰωάννης Μεταξάς, ὁ Βασιλεὺς Γεώργιος καὶ τὸ ἑλληνικὸν Γενικὸν Ἐπιτελεῖον Στρατοῦ καὶ οἱ στρατεύσιμοι, ἀλλὰ καὶ οἱ μὴ στρατεύσιμοι, γέροντες καὶ γραῖαι, μαθηταὶ καὶ μαθήτριαι ἀπέδειξαν ὅτι εἶναι γνήσιοι ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων∙ συμπεριεφέρθησαν ὅπως ὁ Λεωνίδας καὶ οἱ 300 Σπαρτιάται, οἱ ὁποῖοι ἀπήντησαν εἰς τὸν Ξέρξην, ποὺ ἀπῄτησε νὰ παραδώσουν τὰ ὅπλα των, «Μολὼν λαβέ», πίπτοντες καὶ οἱ 300 «τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενοι»∙ τὸ ἴδιον ἐπανέλαβε καὶ ὁ τελευταῖος Βυζαντικὸς Αὐτοκράτωρ ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος πρὸς τὸν Μωάμεθ τὸν Πορθητήν, ὁ ὁποῖος ἀπῄτησεν νὰ τοῦ παραδώσῃ τὰς κλείδας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλὰ ἔλαβε τὴν λίαν συγκινητικὴν ἀπάντησιν: «Δὲν εἶναι δικαίωμά μου, οὔτε κανενὸς ἄλλου νὰ παραδώσῃ τὴν Πόλιν. Εἴμεθα μάλιστα ἀποφασισμένοι ὅλοι ὁμοφώνως νὰ ἀποθάνωμεν ἀγωνιζόμενοι ὑπὲρ αὐτῆς».
Ὅλαι αὐταὶ αἱ ἀντιστάσεις τῆς Ἑλλάδος ἐναντίον ὅσων ἀπαιτοῦν τὰ ἐδάφη της, (γῆν καὶ ὕδωρ), ὡς π.χ. καὶ οἱ ἔνδοξοι Βαλκανικοὶ Πόλεμοι τοῦ 1912-13, ὁπότε ἀπηλευθερώθη ἡ Βόρειος Ἑλλὰς καὶ ἐδιπλασιάσθη, ἀποτελοῦν τὸ περιδέραιον τῆς Ἑλλάδος μὲ τοὺς πολυτίμους ἀδάμαντας, χάριν εἰς τὰς ὁποίας ἀντιστάσεις δύναται νὰ καυχᾶται ἡ Ἑλλάς. Οἱ πρόγονοί μας ἐνίκων χάριν τοῦ θάρρους, ποὺ τοὺς ἔδιδεν ἡ πεποίθησις εἰς τὸ δίκαιον καὶ ἡ ἀνάγκη ποὺ τοὺς ἐπέβαλλε νὰ ἀποδειχθοῦν πιστοὶ εἰς τὴν μακραίωνα ἱστορίαν, ἡ ὁποία τοὺς ἐδίδασκεν, ὅτι οὗτοι ἐγνώριζον ἀνέκαθεν νὰ ἀγωνίζωνται ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος, ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ, ὑπὲρ τῆς ἠθικῆς καὶ τῆς δικαιοσύνης. Τοιουτοτρόπως ὅλος ὁ ἐλεύθερος κόσμος ποτὲ δὲν ἐθαύμασε ἄλλον λαόν διὰ τὴν ἀποφασιστικότητα καὶ τὴν αὐτοθυσίαν του, ὅσον τὸν ἑλληνικὸν λαόν. Ἀρχηγοὶ κρατῶν, κυβερνήσεις, διεθνῆ συνέδρια, ἐφημερίδες καὶ λοιπὰ Μ.Μ.Ε. ἔπλεκον τὸ ἐγκώμιον τῶν Ἑλλήνων, ὑποδεικνυομένων ὡς ὑπόδειγμα γενναιότητος καὶ εὐψυχίας. Ἐπιγραμματικῶς ἔλεγον: «οἱ Ἕλληνες ἀνέκαθεν ἐπολεμοῦσαν ὡς ἥρωες, διὰ αὐτὸ πρέπει νὰ λέγωμεν ὅτι οἱ ἥρωες πολεμοῦν ὡς Ἕλληνες».
Ἐνῷ διὰ τὰ μεμονωμένα ἄτομα ὁ ἐγωισμὸς εἶναι ἀξιοκατάκριτος καὶ ἀποδοκιμαστέος, ἀντιθέτως δι᾿ ἕνα λαόν, δι᾿ ἕν ἔθνος, ἡ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια εἶναι ἕν ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ διὰ τὴν ὕπαρξιν, τὴν αὐτονομίαν, τὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν εὐδαιμονίαν του. Ὁ Ἄγγλος κοινωνιολόγος Σπένζερ ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια εἶναι πάντοτε ἡ εὐγενεστέρα τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνικῶν ἀρετῶν. Ὄντως, ἄνευ τοῦ αἰσθήματος τῆς ἐθνικῆς ὑπερηφανείας τοῦ ἀνθρώπου διὰ κάθε τὶ ἐθνικὸν, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ νοηθῇ φιλοπατρία. Εἶναι ἀναγκαία ἡ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια διότι διδάσκει τὸν ἄνθρωπον νὰ ἀγαπᾶ τὴν Πατρίδα του καὶ νὰ εἶναι ὑπερήφανος δι᾿ ὅλα τὰ εὐγενῆ ἀποτελέσματα, ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ Αὐτήν. Ὁ ἀτομικὸς ἐγωισμὸς εἶναι καταδικαστέος. Ἀντιθέτως, μόνον ὁ ἐθνικὸς ἐγωισμὸς εἶναι ὠφέλιμος διὰ τὸ σύνολον, διότι ἐξασφαλίζει τὴν ἀκεραιότητα καὶ τὴν ἐλευθερίαν ἑνὸς Ἔθνους. Ἡ ρῆσις τῶν ἀρχαίων ἡμῶν προγόνων «πᾶς μὴ Ἕλλην βάρβαρος» εἶχε ἀκριβῶς τὴν ἔννοιαν τῆς ἐθνικῆς ὑπερηφανείας. Ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι τὸ αἴσθημα τῆς ἐθνικῆς ὑπερηφανείας τῶν Ἑλλήνων εἶχε ἀγαθὰ ἀποτελέσματα, ἀντιθέτως ἡ ἔλλειψις ἐθνικοῦ ἐγωισμοῦ καὶ αὐτοπεποιθήσεως ἑνὸς λαοῦ εἶναι λίαν ἐπικίνδυνον διὰ τὸν λαὸν τοῦτον, διότι ματαιώνει πᾶσαν πρόοδον καὶ ἀνάπτυξιν καὶ ἐκθέτει εἰς κίνδυνον τὰ ἐθνικὰ δίκαια, καθότι ὁ τολμηρότερος γειτονικὸς λαὸς εὑρίσκει τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἀπειλήσῃ τὸν λαὸν τοῦτον, ἐπειδὴ ἡ ἀδυναμία προκαλεῖ τὴν πλεονεξίαν καὶ τὴν θρασύτητα τῶν γειτόνων. Λαοὶ ποὺ ἐντρέπονται διὰ τὴν καταγωγήν των καὶ στεροῦνται ἐθνικῆς ὑπερηφανείας ἐκτίθενται εἰς κινδύνους. Ὁ λαὸς ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ὑποτιμᾶ ὅ,τι εἶναι ἰδικόν του, ὅ,τι εἶναι ἐθνικὸν καὶ θαυμάζει τὰ τῶν ξένων, ἀπογοητεύεται καὶ μαραίνεται.
Βεβαίως ἡ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἔχῃ νοσηρὰς ἐθνικιστικὰς τάσεις καὶ νοσταλγίας. Διὰ τοὺς Ἕλληνας ἡ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια ἦτο ἀπηλλαγμένη ἀπὸ τοιαύτας κατακτητικὰς νοσταλγίας καὶ ἀποικιοκρατικὰς προσδοκίας, ἀλλὰ ἡ ὑπεράσπισις τῆς πατρίδος των καὶ ἐν γένει οἱ ἀγῶνες των ἐγένοντο μὲ καθαρῶς ἐκπολιτιστικὰς καὶ εἰρηνικὰς προσπαθείας. Ὁ Ἕλλην ἐμάχετο ὄχι ὡς πλανητάρχης, ἀλλὰ ὡς θεμελιωτὴς τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς εἰρήνης εἰς τὴν ἀνθρωπότητα, ὅπως ὁ ποιητὴς διατυπώνει: «ὅπως ἔδωσες θὰ δώσῃς, θὰ ζητήσουν ὡς ζητεῖς, θὰ γενῇς καὶ πάλιν φώτων καὶ πολιτισμοῦ κοιτίς».
3. ΤΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΠΡΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΠΟΥΛΟΝ ΕΠΙΘΕΣΙΝ ΤΟΥ «ΑΞΟΝΟΣ» ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Ἤδη ἀπὸ τῶν ἀρχῶν τοῦ θέρους τοῦ 1940 ἡ Γερμανία καὶ ἡ μαχομένη ἔκτοτε παρὰ τὸ πλευρόν της Ἰταλία ἔχουν οὐσιαστικῶς κατακτήσει τὴν Εὐρώπην ὁλόκληρον, δεδομένου ὅτι ἡ ἑτέρα μεγάλη δύναμις ἡ Ἡνωμένη Σοβιετικὴ Ρωσσία ἦτο συνδεδεμένη μετὰ τῆς Γερμανίας, διὰ συμφώνου μὴ ἐπιθέσεως. Κατὰ συνέπειαν οἱ πράκτορες τῆς Σοβιετικῆς Ρωσσίας διέτασσον τὰ κατὰ τόπους κομμουνιστικὰ κόμματα νὰ τηροῦν εὐμενῆ πρὸς τὴν Γερμανίαν οὐδετερότητα. Τοιοτοτρόπως, ἀφ ἑνὸς μὲν ἡ Γαλλία, τὸ Βέλγιον, τὸ Λουξεμβοῦργον, ἡ Ὁλλανδία, ἡ Δανία, ἡ Νορβηγία, ἡ Πολωνία εἶχον καταληφθῆ ἀπὸ τὴν Γερμανίαν, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ αἱ χῶραι τῆς νοτιανατολικῆς Εὐρώπης καὶ τῆς βαλκανικῆς χερσονήσου, δηλαδὴ ἡ Οὐγγαρία, ἡ Ρουμανία καὶ ἐπιμέρους ἡ Νοτιοσλαβία καὶ ἡ Βουλγαρία, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως εἶχον ἐκδηλώσει εἰς τὸν ἄξονα οὐδετερότητα ἔναντι ὁποιασδήποτε πολιτικῆς ἐπιχειρήσεως τοῦ ἄξονος κατὰ τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Ἀλβανία ἦτο ἤδη ἀπὸ τὴν 7ην Ἀπριλίου 1939 τμῆμα τοῦ ἰταλικοῦ ἐδάφους, εἰδικῶς προωρισμένον διὰ τὴν ἐξαπόλυσιν τῆς ἐπιθέσεως ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος.
Μὲ τὴν κατάληψιν τῆς Γαλλίας ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς καὶ Ἰταλοὺς ἡ Τουρκία δὲν ἤθελε νὰ ἐφαρμόσῃ τὴν ἀγγλογαλλοτουρκικὴν συμφωνίαν τῆς 19ης Ὀκτωβρίου 1939. Ἡ Γερμανία ἐπετίθετο ἀρχικῶς καὶ ἐναντίον τῆς Ἀγγλίας.
Ὁ «ἄξονας» κυριαρχοῦσε εἰς τὴν Μεσόγειον καὶ αἱ ἰταλικαὶ δυνάμεις εἶχον καταλάβει τὴν Αἰθιοπίαν καὶ εἶχον ἀπωθήσει τὰς ἀμυντικὰς βρεττανικὰς δυνάμεις εἰς τὴν Λιβύην καὶ εἰς τὴν Αἴγυπτον εἰς βάθος 100 χιλιομέτρων.
Κατὰ συνέπειαν ἡ Ἑλλὰς δὲν θὰ ἠμποροῦσε, ἐν περιπτώσει πραγματοποιήσεως τῶν ἰταλικῶν ἐπιθετικῶν προθέσεων νὰ ὑπολογίζῃ εἰς οὐδεμίαν σχεδὸν ἔξωθεν ἐνίσχυσιν, ἀπὸ ἐκείνας τὰς ὁποίας ὑπὸ ἄλλας συνθήκας θὰ τῆς ἐπέτρεπον αἱ συμμαχίαι καὶ τὰ σύμφωνά της.
Παρ᾿ ὅλον ὅτι ἡ Ἑλλὰς προεκλήθη προσβληθεῖσα μὲ τὴν ὕπουλον βύθισιν τῆς «Ἕλλης» εἰς τὴν Τῆνον τὴν 15ην Αὐγούστου 1940, ἐν τούτοις ἀπέφευγε πᾶσαν σύγκρουσιν μὲ τὸν Μουσολίνι καὶ προσεπάθει, ὅσον τὰ οἰκονομικά της ἐπέτρεπον εἰς αὐτὴν νὰ ὀργανωθῇ.
Ὁ Μουσολίνι, ἠνωχλημένος ἐκ τῶν ἐπιτυχιῶν τοῦ Γερμανοῦ δικτάτορος μὲ τὰς νικηφόρους νίκας-πολέμους ἀστραπῆς ἐναντίον τῶν γειτόνων του (Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, Κάτω Χῶραι, Γαλλία), ἐπεθύμει νὰ καταλάβῃ ὡρισμένας περιοχὰς τῆς Ἑλλάδος, πρὸς ἐνίσχυσιν τοῦ γοήτρου του, καὶ πρὸς ἀναβίωσιν τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ἄνευ συνεννοήσεως μετὰ τοῦ Χίτλερ, ἐκάλεσε τοὺς στρατιωτικούς του συμβούλους καὶ ἔδωσεν εἰς αὐτοὺς τὴν ἐντολὴν νὰ παρασκευάσουν ἐπίθεσιν κατὰ τῆς Ἑλλάδος.
Ὡς ἀποκαλύπτει ὁ Οὐΐνστων Τσῶρτσιλ, εἰς τὰ Ἀπομνημονεύματά του, ὁ Μουσολίνι, εἰς τὰς ἐπιφυλάξεις τῶν πολεμικῶν του συμβούλων καὶ εἰς τὰς ἀπαισιοδόξους προβλέψεις, εἰς τὰς ὁποίας προέβαιναν οὗτοι διὰ τυχὸν ἐπίθεσιν κατὰ τῆς Ἑλλάδος, ἔλεγεν ἐπιμένων πάντοτε εἰς τὴν ἐπίθεσιν ὅτι: «προτιμᾷ νὰ γίνῃ Ἕλλην, παρὰ νὰ δεχθῇ τὸ ὄνειδος νὰ εἶναι ἀρχηγὸς Ἰταλῶν, οἱ ὁποῖοι φοβοῦνται τοὺς Ἕλληνας».
Μανθάνοντες οἱ Γερμανοὶ τὰς ἐνεργείας αὐτὰς τοῦ Μουσολίνι, ἐπεζήτουν νὰ τὸν ἀποτρέψουν ἀπὸ ἐπίθεσιν κατὰ τῆς Ἑλλάδος. Ἐγένετο μάλιστα εἰς τὴν ἰταλικὴν πόλιν Μπρέννερ, εἰς τὰς ἰταλικὰς Ἄλπεις, καὶ μία προσωπικὴ συνάντησις Μουσολίνι-Χίτλερ, διὰ νὰ δυνηθῇ ὁ Χίτλερ, νὰ ἀποτρέψῃ τὸν κατὰ τῆς Ἑλλάδος πόλεμον τῶν Ἰταλῶν. Ἀπεναντίας ὁ Ἰταλὸς δικτάτωρ ἤθελε νὰ θέσῃ τὸν Χίτλερ πρὸ τετελεσμένου γεγονότος, καὶ πρὸς τοῦτο ἔλεγε εἰς τὸ περιβάλλον του: «μήπως ὁ Χίτλερ ἐνημερώνει ἡμᾶς διὰ τὰ ἑκάστοτε σχέδια του καὶ ἐπιχειρήσεις του; Διατὶ λοιπὸν νὰ τὸν ἐνημερώνωμεν ἡμεῖς;» Πρὸς τοῦτο ἔδωσε διαταγὰς νὰ γίνῃ ἡ ἐπίθεσις κατὰ τὴς Ἑλλάδος καὶ μάλιστα κατὰ τὴν νύκτα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ἐνωρίτερον τῆς παρελεύσεως 3 ὡρῶν ἀπὸ τῆς ἐπιδόσεως τοῦ τελεσιγράφου πρὸς τὸν Ἰωάννην Μεταξάν. Κατὰ τὴν συνάντησιν Χίτλερ Μουσολίνι εἰς τὸ Μπρέννερ τὸ ἑσπέρας τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 ἀνήγγειλεν ὁ Μουσολίνι ἐπιτυχίας τῶν Ἰταλῶν ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος.
4. Η ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ ΗΡΩΪΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Τὸ ἰταλικὸν σχέδιον ἐστηρίζετο εἰς τὸν ἀστραπιαῖον πόλεμον. Ἀλλὰ δὲν ὑπελόγιζεν εἰς τὴν ἀστραπιαίαν καὶ αὐθόρμητον ἐκδήλωσιν τῆς δυναμικότητος τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς καὶ εἰς τὴν ἀντίστασιν τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι εἶχον πίστιν εἰς τὸν Θεὸν καὶ ἐπίστευον εἰς τὰ πεπρωμένα τῆς Φυλῆς μας (Πατρίς, Θρησκεία καὶ Οἰκογένεια). Τὸ Ἔθνος ἠγέρθη σύσσωμον καὶ πειθαρχημένον νὰ ἀγωνισθῇ ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν μέχρι καὶ τῆς τελικῆς νίκης. Τὸ μέγιστον πρόβλημα ὅμως ἦτο τὸ οἰκονομικὸν διὰ τὴν οἰκονομικὰ ἐξησθενημένην Ἑλλάδα, λόγῳ τοῦ Α΄Παγκοσμίου Πολέμου καὶ τῆς ἐπακολουθησάσης περιθάλψεως καὶ οἰκονομικῆς στηρίξεως τοῦ 1.500.000 Ἑλλήνων, ποὺ ἐξερριζώθησαν ἀπὸ τὴν Μικρὰν Ἀσίαν καὶ τὸν Πόντον∙ ἦτο ὀξύτατον τὸ πρόβλημα τοῦ ἐφοδιασμοῦ τῶν στρατιωτῶν μας μὲ πυρομαχικὰ καὶ τρόφιμα. Ἡ διοίκησις τοῦ Στρατοῦ κάμνει τότε ἀπεγνωσμένην ἔκκλησιν πρὸς τοὺς μὴ στρατευθέντας γέροντας, γραίας, νέους, νεάνιδας καὶ γυναῖκας, ἰδίως τῆς περιοχῆς τῆς Πίνδου, νὰ βοηθήσουν διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς κινδυνευούσης Πατρίδος, τόσον οἱ ἴδιοι, ὅσον ὁμοῦ μὲ τὰ ὑποζύγιά των διὰ τὸν ἐφοδιασμὸν τῶν πολεμιστῶν.
Αὐτὸ ὅμως ἤδη τὸ εἶχαν συνειδητοποιήσει καὶ ἀρχίσει οἱ αὐτοεπιστρατευθέντες κάτοικοι ὅλης τῆς Ἑλλάδος, ἰδίως τῆς Πίνδου. Οἱ ξένοι ἀνταποκριταὶ τῶν Μ.Μ.Ε. μετέδιδαν ὅτι εἶχον μείνει ἔκπληκτοι ἀπὸ τὸ συγκινητικώτατον θέαμα, νὰ βλέπῃ κανεὶς φάλαγγες ἀπὸ παιδιά, γέροντες καὶ ἰδίως γυναῖκες, νέες καὶ γραῖες, φορτωμένους μὲ πυρομαχικὰ καὶ τρόφιμα νὰ ἀναρριχῶνται τὰς κρημνώδεις χαράδρας τῆς Πίνδου, μέχρις ὕψους 2.500 μέτρων, καὶ νὰ κατέρχωνται εἰς τὰς λίαν δυσβάτους δασώδεις χαράδρας τῆς Πίνδου μὲ τὴν χαρὰν καὶ τὴν ἱκανοποίησιν ζωγραφισμένην εἰς τὸ μέτωπόν των, διὰ νὰ ἐφοδιάσουν τὰ μαχόμενα εἰς τὰ ἀπρόσιτα ὕψη, εἰς τὰς βουνοκορφὰς τῆς Πίνδου, ἑλληνόπουλα (ἴδ. Ὀπισθόφυλλον).
Νέαι καὶ γραῖαι ἡρωίδες ἑλληνίδες μοχθοῦν νυχθημερὸν διὰ νὰ ἀνοίξουν διόδους εἰς τὰς χιονισμένας περιοχάς, διὰ νὰ δύνανται νὰ μεταφέρουν πολεμοφόδια καὶ τρόφιμα εἰς τὸν στρατόν. Ἄνδρες καὶ γυναῖκες ἐγκαταλείπουν τὰς οἰκίας των, τὰς ἀγροτικάς των ἐργασίας καὶ σπεύδουν προθύμως εἰς τὰς βουνοκορφὰς διὰ νὰ ἐργασθοῦν, νὰ δημιουργήσουν ἀναχώματα, διὰ νὰ καλύπτωνται οἱ ἀγωνιζόμενοι διὰ τὴν ἐλευθερίαν τῆς Πατρίδος στρατιῶται.
Ἠχοῦσεν ὅμως καὶ τὸ σωτήριον «ΑΕΡΑ» μὲ τὸν πανεθνικὸν συναγερμὸν τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴν καθολικὴν πίστιν των εἰς τὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν πατρίδα, καὶ μὲ τὴν προστασίαν τῆς μεγαλόχαρης Θεοτόκου, τὴν ὁποίαν οἱ εἰσβολεῖς καθύβρισαν μὲ τὸν τορπιλισμὸν τῆς «Ἕλλης» τὴν 15ην Αὐγούστου 1940 εἰς τὴν Τῆνον.
Οὕτω ἐπετεύχθη ἡ ἀπόκρουσις τοῦ ἀναισχύντου καὶ ἀλαζόνος εἰσβολέως. Ἡ ἧττα τῶν περιφήμων ἰταλικῶν μεραρχιῶν, ἀλπινιστῶν καὶ λοιπῶν μετεβλήθη εἰς πανωλεθρίαν καὶ ἡ ὀπισοοχώρησίς των μετετράπη εἰς φυγήν. Καταδιώκονται ἀπὸ τοὺς τσολιάδες μας μὲ τὴν πολεμικὴν ἰαχὴν καὶ τὸ φλογοβόλον σύνθημα «ΑΕΡΑ», «βάλλοντες τὰ πόδια εἰς τὰ αὐτιά» καὶ ἐγκαταλείποντες ὅπλα, πολεμοφόδια, τραυματίας, μεταγωγικά, νοσοκομεῖα, τὰ πάντα εἰς τοὺς Ἔλληνας. Ἡ μία πόλις μετὰ τὴν ἄλλην εἰς τὴν Βόρειον Ἤπειρον ἀπελευθερώνονται ἀπὸ τὸν ἰταλικὸν κατοχικὸν στρατὸν. Αὐτὴ ἡ ἐποποιΐα τῶν Ἑλλήνων ἀποτελεῖ τὴν πρώτην νίκην κατὰ τὸν Β΄Παγκόσμιον Πόλεμον τοῦ ἐλευθέρου κόσμου καὶ θὰ ἐπηρεάσῃ ἀποφασιστικῶς τὴν ὅλην ἔκβασιν τοῦ ἀγῶνος καὶ τὸν θρίαμβον τῆς ἰδέας, καταρρίπτουσα τὸν μύθον τοῦ ἀτρώτου «ἄξονος» καὶ προετοιμάζουσα τὴν κατάρρευσίν του.
Περίλυπος ὁ Μουσολίνι ἦλθε προσωπικῶς εἰς τὴν Ἀλβανίαν καὶ ἐξαπέλυσεν μεγάλην ἰταλικὴν ἐαρινὴν ἐπίθεσιν ἀπὸ 9ης ἕως 24ης Μαρτίου 1941, ἐπιδιώκων θεαματικὴν τινὰ νίκην κατὰ τῶν Ἑλλήνων
Β. Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Βλέποντες οἱ ἐθνοσοσιαλιστὲςτῆς Γερμανίας τὴν ἀποτυχίαν καὶ τῆς ἐαρινῆς ἐπιθέσεως τοῦ ἰσχυροῦ φίλου των Μουσολίνι, διὰ νὰ ἐξαφανίσουν τὴν ἐντροπὴν αὐτήν, ἀπεφάσισαν τὴν ἐπίθεσιν ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος τὴν πρωίαν τῆς 6ης Ἀπριλίου 1941 καὶ ὥραν 5.15. Ἐπέδωσεν ὁ Πρέσβυς τῆς Γερμανίας εἰς τὸν Ἕλληνα πρωθυπουργὸν διακοίνωσιν διαμαρτυρίας καὶ κηρύξεως πολέμου ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος μὲ τὸ πρόσχημα: «ἵνα διατηρηθῇ πλήρως ἡ ἐπιτευχθεῖσα ἀπομάκρυνσις τῆς Ἀγγλίας ἀπὸ τὴν ἠπειρωτικὴν Εὐρώπην».
Πρὸς τοῦτο αἱ ἰσχυρόταται γερμανικαὶ δυνάμεις ἤρχισαν ἀμέσως νὰ ἐπιτίθενται παντοιοτρόπως ἐναντίον τῶν ὀχυρῶν εἰς τὰ σύνορα τῆς Θράκης καὶ τῆς Μακεδονίας. Μέσῳ τοῦ Μοναστηρίου διῆλθον τὰ σχεδὸν ἀφύλακτα ἑλληνογιουγκο-σλαβικὰ σύνορα καὶ τὴν 9ην Ἀπριλίου 1941 κατέλαβαν τὴν Θεσσαλονίκην. Λόγῳ τῶν συνεχῶν προελάσεων τοῦ γερμανικοῦ στρατοῦ, ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνησις μετὰ τοῦ Βασιλεως Γεωργίου Β’ μεταφέρουν τὴν ἕδραν των καὶ τὸν πόλεμον εἰς τὴν Κρήτην πρὸς συνέχισιν τοῦ ἀγῶνος δι᾿ ὅλων τῶν ὑπολειπομένων δυνάμεων. Μετὰ τὴν μάχην τῆς Κρήτης, ὁ Βασιλεὺς καὶ ἡ Κυβέρνησις μεταφέρουν τὴν 23ην Μαΐου 1941 τὴν ἕδραν των εἰς τὸ Κάϊρον καὶ ἀπὸ ἐκεῖ συνέχισαν τὸν πόλεμον ἐναντίον τοῦ «ἄξονος».
Ὅπως καὶ κατὰ τὴν ἀρχαιότητα οἱ Ἕλληνες συνέτριψαν τὰς ἀηττήτους πολλαπλασίας καὶ πανόπλους στρατιὰς τῶν βαρβάρων τῆς Ἀσίας εἰς τὸν Μαραθώνα καὶ τὴν Σαλαμῖνα, τοιουτοτρόπως καὶ τὸ 1940 καὶ 1941 οἱ ὀλιγοστοὶ Ἕλληνες συνέτριψαν καὶ κατῄσχυνον τὴν ὑπερηφάνειαν τοῦ ἄξονος καὶ ἰδίως τῶν ἐπηρμένων ἰταλῶν φασιστῶν. Ἐγένοντο πρωτοπόροι καὶ ὁδηγοὶ εἰς τοὺς ἄλλους λαοὺς καὶ τοὺς ἐδίδαξαν ὅτι δὲν εἶναι ἀήττητος ἡ δύναμις τοῦ «ἄξονος», ἀρκεῖ νὰ μὴ φοβοῦνται τὸν «ἄξονα». Ἡ πανοπλία τοῦ «ἄξονος» ὑποχωρεῖ καὶ ὑποτάσσεται εἰς τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν ἀνδρείαν τῶν Ἑλλήνων. Ὁ θρίαμβος τῶν Ἑλλήνων ἀπέτρεψε τὴν Γιουγκοσλαβίαν καὶ τὴν Ἱσπανίαν νὰ προσχωρήσουν πρὸς τὸν «ἄξονα» καὶ ἐνεθάρρυναν τοὺς ἄλλους λαοὺς, ἰδίως τὴν Ρωσσίαν νὰ ἀντισταθῇ. Μὲ τὴν ἀπασχόλησιν ἐπιλέκτων γερμανικῶν δυνάμεων εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ ἰδίως εἰς τὴν Κρήτην, ἐβοήθησε ἡ Πατρίς μας τὴν Σοβιετικὴν Ἕνωσιν νὰ ἀντισταθῇ καὶ νὰ κατατροπώσῃ τοὺς ἀρειανοὺς τοῦ ἐθνοσοσιαλισμοῦ.
Ὀφείλεται τιμὴ καὶ δόξα-κλέος εἰς τὴν ἀνδρείαν καὶ ἀρετὴν τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἐνεψύχωσαν ὅλους τοὺς λαοὺς νὰ ἀντισταθοῦν καὶ νὰ ἀγωνισθοῦν διὰ τὴν ἐλευθερίαν των, τὸν πολιτισμόν των καὶ τὴν πρόοδόν των.
Ὀφείλεται τιμὴ καὶ δόξα εἰς ὅλους τοὺς Ἕλληνας, οἱ ὁποῖοι ἡνωμένοι καὶ πιστοὶ εἰς τὸν ἑλληνοχριστιανικὸν πολιτισμὸν, ἠμύνθησαν ἐπιτυχῶς καὶ περιέσωσαν τὸν ἑλληνοχριστιανικὸν πολιτισμὸν καὶ ἐνεθάρρυναν ὅλους τοὺς λαοὺς νὰ ἀγωνίζωνται διὰ τὰ ἰδανικὰ τῆς Ἐλευθερίας, τῆς Δημοκρατίας καὶ τῆς Εὐημερίας.
Αὐτὴν τὴν ἀρετήν, τὸν ἡρωισμὸν τῶν Ἑλλήνων ἀνεγνώρισαν ὅλοι οἱ νουνεχεῖς ἡγέτες καὶ πολιτισμένοι λαοὶ καὶ ἐπανελάμβανον: «Οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν ὡς ἥρωες καὶ ἡμεῖς θὰ λέγωμεν οἱ ἥρωες πολεμοῦν ὡς Ἕλληνες».
Ὅπως προείπομεν, ἀκόμη καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ ἀκούοντα τὴν προσβολὴν ποὺ μᾶς ἔκαναν οἱ Ἰταλοὶ μὲ τὴν βύθισιν τῆς «Ἕλλης» εἰς τὴν Τῆνον, τὴν ποταπὴν ἐπίθεσιν τῶν φασιστῶν τοῦ Μουσολίνι καὶ τῶν ἀρειανῶν τοῦ ἐθνοσοσιαλισμοῦ καὶ τὰς ἐπιτυχίας τῶν Ἑλλήνων τσολιάδων εἰς τὴν Πίνδον καὶ τὴν Ἀλβανίαν, ἀνεπτερώθη τὸ ἠθικόν των καὶ ὠργανώνοντο εἰς ὁμάδας ἀντιστάσεως ἐξοπλιζόμενα μὲ ξύλινα ὅπλα.
Τὸ «ξυπόλητο τάγμα» καὶ ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος ἐμπνεόμενα ἀπὸ τὰ ἰδεώδη τοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ, παρὰ τὴν πείναν καὶ τὴν δυστυχίαν, ποὺ ἐβίωνον, ἐν τούτοις ἐμψυχούμενα ἀπὸ τὰς αἰωνίους πνευματικὰς ἀξίας τῆς Φυλῆς μας, Πατρίδα, Θρησκείαν καὶ Οἰκογένειαν εἶχον τὸν ἡρωισμὸν νὰ ἀγωνίζωνται διὰ τὴν ἰδέαν, ὅπως καὶ οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι, οἱ ὁποῖοι ἠγωνίζοντο καὶ ὡς νικηταὶ ἐλάμβανον στέφανον δάφνης ἤ ἀγριελαίας. Διὰ τοῦτο ὁ Πέρσης στρατηγὸς Τριτανταίχμης, ὅταν ἤκουσεν μετὰ τὴν μάχην τῶν Θερμοπυλῶν ἀπὸ Ἕλληνας αἰχμαλώτους ὅτι οἱ Ἕλληνες εἰς τοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνας ἠγωνίζοντο ὄχι διὰ ὑλικὰς ἀμοιβάς, ἀλλὰ μόνον διὰ τὸν «κότινον» (στέφανον δάφνης ἤ ἀγριελαίας), ἀνεφώνησεν: «παπαί, Μαρδόνιε, κοίους ἐπ᾿ ἄνδρας ἤγαγες μαχησομένους ἡμέας, οἵ οὐ περὶ χρημάτων τὸν ἀγῶνα ποιοῦνται, ἀλλὰ περὶ ἀρετῆς» (Ἀλλοίμονον, Μαρδόνιε μὲ ποίους ἄνδρας μᾶς ἔφερες νὰ πολεμήσωμεν, ποὺ δὲν κάμνουν τοὺς ἀγῶνας των διὰ χρήματα, ἀλλὰ διὰ τὴν ἀρετήν).
Γ. ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝΤΑ ΔΕΙΝΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΕΙΣ ΠΙΝΔΟΝ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΙΑΝ
Μὲ τὴν ἐπακολουθήσασαν κατάληψιν τῆς Ἑλλάδος ἡ Ἑλλὰς ὑπεχρεώθη νὰ «τρέφῃ» 250.000 Ἰταλοὺς στρατιώτας, 360.000 Γερμανοὺς καὶ 60.000 τῆς Βουλγἀρους, δηλαδὴ συνολικῶς 670.000 στρατιώτας. Καὶ οἱ μὲν Ἰταλοὶ καὶ Βούλγαροι, ὡς κατοχικὸς στρατός, ὑφήρπαζον τὰ ἀγαθὰ χωρὶς νὰ πληρώνουν, οἱ Γερμανοὶ ἐπέβαλλον εἰς τὴν Ἑλλάδα νὰ δανείσῃ τοὺς ἐθνοσοσιαλιστὰς τῆς ἀρειανῆς φυλῆς μὲ κατοχικὸν δάνειον 3,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων καὶ μὲ τὸ δάνειον αὐτὸ «ἠγόραζον» οἱ στρατιῶται τρόφιμα καὶ διάφορα ἀγαθὰ καὶ τὰ ἔστελλον εἰς τὴν Γερμανίαν. Συνεπείᾳ τούτων, οἱ Ἕλληνες δὲν εὕρισκον νὰ ἀγοράζουν τρόφιμα καὶ τοὺς «ἐθέριζε» ἡ πεῖνα. Εἰς τὰς πόλεις κάθε 50 ἤ 100 μέτρα ἐσωριάζοντο οἱ ἄνθρωποι λόγῳ τῆς πείνας καὶ τὰ «κάρα» τοῦ Δήμου διερχόμενα ἀπεκόμιζον τὰ πτώματα καὶ τὰ ἔθαπτον. Αὐτὸ τὸ περιβόητον δάνειον ποὺ ἐπεδικάσθη εἰς τὴν Ἑλλάδα νὰ τῆς τὸ ἐπιστρέψῃ ἡ Γερμανία (7 δισ. δολλάρια) ἀκόμη δὲν τὸ ἔλαβεν, λόγῳ ἐνδοτικῆς πολιτικῆς τῶν Ἑλλήνων κυβερνώντων καὶ εἶναι πρὸς τιμὴν τοῦ ἀντιστασιακοῦ κ. Ἐμμανουὴλ Γλέζου καὶ τῶν περὶ αὐτόν, ποὺ συνεχίζουν νὰ ἀγωνίζωνται διὰ τὴν καταβολήν-ἐπιστροφὴν τοῦ κατοχικοῦ δανείου…
Δ. Η ΕΛΛΑΣ ΠΡΩΤΗ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΑΣ ΑΛΛΑ ΟΥΡΑΓΟΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΠΟΛΑΒΑΣ-ΚΑΤΑΝΟΜΑΣ
Η ΕΛΛΑΣ ΣΥΜΒΑΛΛΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΙΝ ΤΟΥ «ΑΞΟΝΟΣ»
Μὲ τὴν συμβολὴν τῆς Ἑλλάδος καὶ τὰς τεραστίας ἀνεκτιμήτους θυσίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος σύσσωμος καὶ ὁμόθυμα, ὡσὰν μία «γροθιὰ» ἡνωμένος, ἀντεστάθη ἡρωικῶς ἐναντίον τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ ἐθνοσοσιαλισμοῦ καὶ μὲ τὰ ἡρωικὰ κατορθώματά του ἐνεψύχωσεν ὅλους τοὺς λαοὺς νὰ ἀντισταθοῦν ἐναντίον τοῦ «ἄξονος», ἐσήμανεν ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους τῆς ἐξουθενώσεως τοῦ «ἄξονος». Ἐν τούτοις οἱ ἀγνώμονες «σύμμαχοι καὶ φίλοι» τῆς Ἑλλάδος ὄχι μόνον δὲν τὴν συμπεριέλαβον εἰς τὴν ὁμάδα τῶν ἀποφασιζόντων καὶ διατασσόντων, παραχωροῦντες εἰς τὴν Ἑλλάδα ἔστω τὴν Ἀλβανίαν, ὅπου ἡ Ἑλλὰς κατετρόπωσε τὸν φασισμόν, ἀλλὰ οὔτε κἄν ἀκόμη καὶ αὐτὰς τὰς ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων ἑλληνικὰς περιοχὰς δὲν τῆς τὰς διέθεσαν, ὡς π.χ. τὴν Βόρειον Ἤπειρον, τὴν Βόρειον Μακεδονίαν, ὅπου εἶναι σήμερον τὰ Σκόπια, τὴν Μακεδονία τοῦ Πιρίν-Βουλγαρία, τὴν Ἄνατολικὴν Θράκην καὶ τὴν Κύπρον μας. Ὄχι μόνον δὲν συμπεριεφέρθησαν οἱ σύμμαχοί μας φιλικά, ἔντιμα καὶ δίκαια, ἀλλὰ ἀπεναντίας ἐχθρικώτατα (ἔχθιστα), ὄχι μόνον τασσόμενοι πάντοτε ἐναντίον τῶν ἑλληνικῶν θέσεων καὶ ἀπόψεων εἰς τὰ διάφορα προβλήματα μὲ τοὺς γείτονάς μας, ἀλλὰ μέχρι τοῦ σημείου νὰ ἐφαρμόζουν οἱ φίλοι μας («φίδια κολοβά») Ἄγγλοι φασιστικὰς μεθόδους διὰ νὰ καταπνίξουν εἰς τὸ αἷμα τοὺς ἐξεγερθέντας ἑλληνοκυπρίους, ποὺ ἐζητοῦσαν τὴν ἐλευθερίαν των καὶ τὴν ἕνωσιν μετὰ τῆς μητρὸς Ἑλλάδος, ὑποδαυλίζοντες καὶ ἐνισχύοντες ἀμέσως ἤ ἐμμέσως τοὺς Τούρκους νὰ ἐναντιώνωνται πάντοτε πρὸς τὰς δικαίας θέσεις καὶ ἀπόψεις τῆς Ἑλλάδος καὶ τασσόμενοι ἀμέσως ἤ ἐμμέσως ὑπὲρ τῶν ἐλεεινῶν συμπεριφορῶν τῶν γειτόνων μας, ὡς π.χ. Ἀλβανίας, Σκοπίων, Τουρκίας κ.λπ…
Τοιουτοτρόπως ἔχει ἀπόλυτον ἐφαρμογὴν ἡ λαϊκὴ παροιμία: «ἐὰν ἔχῃς τέτοιους φίλους, τὶ νὰ τοὺς κάνῃς τοὺς ἐχθρούς;»…
Ἤ ἡ ἑτέρα λαϊκὴ παροιμία: «-Ποιὸς σοῦ ἐξώρυξε τὸ μάτι; -Ὁ ἀδελφός μου! –Δι᾿ αὐτὸ εἶναι τόσο βαθειά!»…
Ὁ χρόνος ὅμως καὶ ὁ χῶρος οὐδόλως μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ ἀναφέρωμε πληθώραν ἄλλων ἀνησυχητικῶν παραδειγμάτων καὶ περιοριζόμεθα νὰ φιλοξενήσωμεν-ἀναδημοσιεύσωμεν μὲ μεγάλην χαράν τὸ σημαντικὸν ἄρθρον τοῦ ἐπιτίμου Προέδρου τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Βασιλείου Κόκκινου ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» τῆς 24ης Ὀκτωβρίου 2008 ἀφορῶν εἰς τὴν ἀχαριστίαν τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς.
Ε. Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ
Ὅταν οἱ περισσότεροι λαοὶ τῆς Εὐρώπης ὑπέκυπταν στὰ μηχανοκίνητα χιτλερικὰ στρατεύματα διαδοχικῶς καὶ ἐντὸς ὀλίγων ἡμερῶν ( ἡ Γαλλία σὲ 43 ἡμέρες, ἡ Πολωνία σὲ 30, τὸ Βέλγιον σὲ 18, ἡ Ὁλλανδία σὲ 4, ἡ Γιουγκοσλαβία σὲ 3, ἡ δὲ Τσεχοσλοβακία καὶ ἡ Δανία σὲ 1 ἡμέρα), ἡ Ἑλλάδα τῶν 7,5 ἑκατομμυρίων κατοίκων ἀντιστάθηκε στὸν Ἄξονα ἐπὶ 219 ἡμέρες. Ἀπέκρουσε τὶς ἐπίλεκτες μεραρχίες τοῦ Μουσσολίνι στὰ Ἀλβανικὰ βουνὰ καὶ ἀπέσπασε τὸν θαυμασμὸ ὅλων τῶν ἡγετῶν τοῦ κόσμου, ἀκόμη καὶ αὐτοῦ τοῦ Χίτλερ. Ὁ τελευταῖος, ὁμιλῶν πρὸς τὸν γερμανικὸν λαὸ στὸ Ράιχσταγκ τὴν 4-5-1941, εἶπε:
«Χάριν τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας, ὀφείλω νὰ ἀναγνωρίσω, ὅτι μόνον οἱ Ἕλληνες ἐξ ὅλων τῶν ἀντιπάλων, ἐπολέμησαν μὲ γενναιότητα καὶ αὐτοθυσία. Καὶ αὐτοὶ οἱ ἐχθροί τους δὲν μποροῦν νὰ τοὺς ἀρνηθοῦν τὴν ἐκτίμησί τους».
Ἡ ἐκ τῶν ἐμπίστων τοῦ Χίτλερ Λένι Ρίφενσταλ, διάσημη σκηνοθέτις καὶ ἠθοποιὸς τῆς ἐποχῆς του, στὴν αὐτοβιογραφία της γράφει πὼς ὁ Χίτλερ τὴν 30η Μαρτίου 1944 τῆς εἶπε:
«Ἂν οἱ Ἰταλοὶ δὲν εἶχαν ἐπιτεθῆ κατὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν ἐχρειάζοντο τὴν βοήθειά μας, ὁ πόλεμος θὰ εἶχε λάβει διαφορετικὴ τροπή, θὰ εἴχαμε προλάβει νὰ κατακτήσουμε τὸ Λένινγκραντ καὶ τὴ Μόσχα, πρὶν ἐνσκήψῃ τὸ ρωσικὸ ψῦχος»!
Γίνεται αὐθεντικώτερη ἀναγνώρισι τῆς συμβολῆς τῆς Ἑλλάδος στὴν ἔκβασι τοῦ πολέμου; Γιὰ τὴν συμβολή της αὐτὴ εἶπαν:
• Στάλιν: «Λυποῦμαι διότι γηράσκω καὶ δὲν θὰ ζήσω πολὺ γιὰ νὰ εὐγνωμονῶ ἕνα λαό, τοῦ ὁποίου ἡ ἀντίστασι ἔκρινε τὴν ἔκβασι τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».
• Τσώρτσιλλ: «Οἱ ἥρωες πολεμοῦν ὡς Ἕλληνες». Ὑποσχέθηκε δὲ στὴν Ἑλλάδα συμμετοχὴ στὰ κέρδη τῆς νίκης, εἰπών «θὰ μοιρασθοῦμε τὴν κοινὴ νίκη»!
• Ντὲ Γκώλλ: «Εἶναι ἀδύνατο νὰ δώσω τὸ πρέπον εὖρος τῆς εὐγνωμοσύνης ποὺ αἰσθάνομαι γιὰ τὴν ἡρωικὴ ἀντίστασι τοῦ λαοῦ καὶ τῶν ἡγετῶν τῆς Ἑλλάδος».
• Ροῦσβελτ: «Ἡ ἀσύλληπτη ἀντίστασι τῆς Ἑλλήνων, ἀποτελεῖ ἕνα κοσμοϊστορικὸ ὁρόσημο, ποὺ δὲν θὰ πρέπῃ ποτὲ νὰ ξεχνοῦν οἱ ἡγέτες καὶ οἱ λαοὶ τοῦ πλανήτη μας»!
Τὸ ἐλησμόνησεν ὅμως -ἀλλοίμονο- ὁ σημερινὸς διάδοχος τοῦ ἀειμνήστου Ροῦσβελτ, πρόεδρος τῆς ΗΠΑ κ. Μπούς. Τὰ μέλη τῆς Κυβερνήσεως του προσπαθοῦν νὰ προωθήσουν τὰ πλέον σχιζοφρενικὰ σχέδια σὲ βάρος τῆς Ἑλλάδος. Χάριν τῶν ἀπογόνων ἐκείνων ποὺ ὑπεδέχθησαν τοὺς Ναζιστὲς ὡς ἀπελευθερωτὲς (ὑπάρχουν σχετικὰ ντοκυμανταίρ), στὴ συνέχεια δὲ ἔγιναν ὄργανα τῆς πλέον στυγνῆς δικτατορίας των αἰώνων, τῆς Σταλινικῆς. Ὑπὸ τὴν ἀδράνεια κάποιων Ἑλλήνων πολιτικῶν, κατωτέρων τῶν περιστάσεων. Γιατί οὐδέποτε ἀπετόλμησαν νὰ ἐπικαλεσθοῦν τὴν συμμετοχὴν τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς στοὺς ἀγῶνες τῆς ἀνθρωπότητος ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δημοκρατίας, ὅπως καὶ τὴν πνευματικὴ προσφορά της. Ἀκόμη καὶ σήμερα δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνα ἀπὸ τὰ 352 Πανεπιστήμια τῆς ΗΠΑ χωρὶς Ἕλληνα καθηγητή.
Κανένας ἀπὸ τοὺς πολιτικούς μας αὐτούς, δὲν διδάχθηκε ἀπὸ τὸ παράδειγμα τοῦ μεγάλου Κρητός, ποὺ ἀντιμετώπιζε τοὺς ἡγέτες τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν μὲ ἀπαράμιλλο θάρρος, ἀξιοπρέπεια καὶ πεῖσμα. Ἀντίθετα, δὲν διακρίνεται γιὰ τὰ στοιχεῖα αὐτὰ ἡ συμπεριφορὰ πολλῶν σημερινῶν πολιτικῶν ἔναντι τῆς ἰσχυρῶν τοῦ Πλανήτη.
Οἱ Σκοπιανοὶ διαδίδουν ἀνερυθρίαστα, μὲ ὅλα τὰ μέσα, τὸ σκανδαλῶδες ψεῦδος τῆς καταγωγῆς τους ἀπὸ τὸ Μέγα Ἀλέξανδρο, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὶς ἐπεκτατικὲς βλέψεις τους σὲ βάρος τῆς Ἑλλάδος, μὲ ὄχημα τὸ κλοπιμαῖο ὄνομά τους. Ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν προβάλλουμε τὰ ἱστορικὰ δίκαιά μας. Οὔτε ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγνοοῦντες τὴν Ἱστορία ξένους, μὲ τὴ λογικὴ ὅτι « δὲν ἀσχολούμεθα μὲ γνωστὰ ἱστορικὰ γεγονότα»! Ὁποία ἀφέλεια. Ὅταν ἀγνοοῦν τὴν Ἱστορία ἀκόμη καὶ Ἕλληνες, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι γνῶστες αὐτῆς, ἔχουμε τὴν ψευδαίσθησι ὅτι θὰ τὴν γνωρίζουν οἱ ἐκπρόσωποι ἀπομακρυσμένων χωρῶν τῆς γῆς;
Ἡ ἠθικὴ ἀσυνέπεια τῆς σημερινῆς ἀμερικανικῆς ἡγεσίας, ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νὰ μεθοδεύῃ τὴν ἀναγνώρισι ἀνύπαρκτης «μακεδονικῆς ἐθνικότητας καὶ γλώσσας» στοὺς Σλάβους τῆς Σκοπίων, κατὰ πλήρη διαστροφὴ τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἀναμφισβητήτων ἱστορικῶν δεδομένων. Αὐτὸ προέκυψε ἀπὸ πρόσφατη δημοσίευσι ἐγγράφου τῆς Ἀμερικανίδος Πρέσβειρας τῶν Σκοπίων πρὸς τὸ Σταίητ Ντηπάρτμεντ. Ἡ εἰσήγησίς της ἀπετέλεσε τὴν βάσι τῶν τελευταίων προτάσεων τοῦ ἀνεκδιηγήτου μεσολαβητῆ κ. Νίμιτς, ὀργάνου τῆς φιλοσκοπιανῶν Ἀμερικανῶν. Καὶ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα, μποροῦμε ἄραγε νὰ διεισδύουμε στὰ ἀρχεῖα τοῦ Σταίητ Ντηπάρτμεντ καὶ τῆς Πρεσβείας τῆς ΗΠΑ εἰς τὰ Σκόπια; Ἀμφίβολο! Ἡ μόνη πιθανὴ ἐκδοχὴ εἶναι ὅτι τὸ σχετικὸ ἔγγραφο διωχετεύθηκε σκοπίμως, γιὰ νὰ καταπτοηθῇ ἡ ἑλληνικὴ πολιτικὴ ἡγεσία.
Ἀλλά, ὅσο καὶ ἂν προσπαθοῦν ἐχθροὶ τῆς Ἑλλάδος νὰ ἐκφυλίσουν τὸν λαό της καὶ τὴν ἐθνική του σύμπνοια, δὲν θὰ τὸ ἐπιτύχουν. Καὶ ἂς διαθέτουν ἄπειρα χρήματα ὑπόπτων «Ἱδρυμάτων», τὴν προπαγάνδα τῶν ὁποίων ὑλοποιοῦν σύγχρονοι «Ἐφιάλτες», ὑπὸ τὸ ψιμύθιον τοῦ προοδευτικοῦ πνεύματος ἢ δι’ ἀπατηλῶν φιλειρηνικῶν συνθημάτων. Ἀνελέητοι κατακτητὲς προσπάθησαν ἐπὶ 400 χρόνια νὰ ἐξοντώσουν ἢ ἐξανδραποδίσουν τὴ φυλή μας, μὲ διωγμούς, γενοκτονίες καὶ παιδομαζώματα. Ἀλλὰ δὲν τὸ κατώρθωσαν. Γιατί ἡ φυλὴ αὐτὴ ἔχει καὶ τοὺς «μαυρόλυκους», ποὺ διαφέρουν ἀπὸ τοὺς λαοὺς ποὺ ἐξέλιπαν.
ΣΤ. Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ
Καὶ ὡσὰν νὰ μὴ ἔφθαναν ὅλα αὐτὰ τὰ δεινά, ποὺ ὑπέστη ὁ ἑλληνικὸς λαὸς μέχρι τὸ 1944 θυσιαζόμενος διὰ τὴν ἐξουθένωσιν τοῦ ἰσχυροτάτου «ἄξονος» καὶ τὴν ἐλευθερίαν τῶν λαῶν τῆς Οἰκουμένης, μᾶς ἐδημιούργησαν οἱ φίλοι μας τὸν ἄκρως καταστρεπτικὸν διχασμὸν ἐξοπλίζοντες ὅλας τὰς ἀντιθέτους ὀργανώσεις, διὰ νὰ ἀλληλοσπαραχθῶμε.
1. Ὅλοι οἱ ἄλλοι λαοὶ ἤρχισαν ἀπὸ τοῦ 1945 νὰ ἐργάζωνται πυρετωδῶς διὰ τὴν ἀνασυγκρότησιν τῆς χώρας των, τῆς οἰκονομίας των, διὰ τὴν ἐπανοικοδόμησιν τῶν ἐρειπίων καὶ τοῦ κράτους των, κατασκευάζοντες ἔργα ὑποδομῆς ἐγγειοβελτιωτικά, ἐκσυγχρονίζοντες τὴν βιομηχανίαν των καὶ οἰκοδομοῦντες Σχολεῖα, Πανεπιστήμια, Νοσοκομεῖα κ.λπ. κοινωφελῆ ἔργα-προϋποθέσεις διὰ τὴν εὐημερίαν τῶν χωρῶν καὶ τῶν λαϊκῶν μαζῶν. Ἀντιθέτως κατὰ τὸ ἴδιον χρονικὸν διάστημα (1945-1949), δηλαδὴ μακρότερον ἀπὸ ὅ,τι ἦτο τὸ χρονικὸν διάστημα τοῦ Β’ παγκοσμίου πολέμου, εἰς τὴν Ἑλλάδα συνεχίσθη ἡ καταστροφὴ καὶ μετὰ τὸν παγκόσμιον πόλεμον μέχρι τέλους τοῦ 1949 εἰς ἐντατικώτατον βαθμόν. Ἀντὶ νὰ οἰκοδομῶνται τὰ ἐπισωρευθέντα ἐρείπια τοῦ Β’ παγκοσμίου πολέμου, ἐξηκολούθησε νὰ ὁλοκληρώνεται ἡ καταστροφὴ τῶν ὁδῶν, γεφυρῶν, σχολείων, νοσοκομείων, ἐργοστασίων, οἰκιῶν, καταστημάτων καὶ λοιπῶν περιουσιακῶν στοιχείων. Δηλαδὴ τότε αἱ καταστροφαί-δηώσεις ἦσαν πολλαπλάσιαι ἀπὸ τὸ σύνολον τῶν καταστροφῶν καθ᾿ ὅλην τὴν διάρκειαν τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ καὶ ἑλληνογερμανικοῦ πολέμου καὶ κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς παραμονῆς τῶν τριῶν κατοχικῶν δυνάμεων εἰς τὴν Ἑλλάδα (Ἰταλίας, Γερμανίας, Βουλγαρίας). Ἐξ ἀπόψεως ἀνθρωπίνων ἀπωλειῶν εἶναι ἐπίσης πολλαπλάσιος ὁ ἀριθμὸς τῶν νεκρῶν, τῶν τραυματιῶν κατὰ τὸν «ἐμφύλιον πόλεμον», ἀπὸ τὰ θύματα τῶν Ἰταλῶν, Γερμανῶν καὶ Βουλγάρων. Ἐὰν προσθέσωμεν δὲ καὶ τοὺς ἀπαχθέντας καὶ τὸ παιδομάζωμα, ποὺ ἐγένετο τὴν ἐποχὴν αὐτήν, συνολικῶς φθάνουν αἱ ἐν λόγῳ ἀπώλειαι τὸ 1/16 τοῦ συνολικοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ἑλλάδος.
2. Τοιουτοτρόπως ἐνῷ οἱ Ἕλληνες ἦσαν, ὡς προείπαμε, πρῶτοι, ποὺ ἐπέφεραν τὴν ἀρχὴν τοῦ τέλους τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ ἐθνοσοσιαλισμοῦ καὶ διὰ τοῦ ἡρωικοῦ παραδείγματός των καὶ τῆς αὐτοθυσίας των ἐνεψύχωσαν καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους λαοὺς νὰ ἀντισταθοῦν καὶ νὰ ἐλευθερωθοῦν, ἔμειναν ὅμως οὐραγοὶ εἰς τὴν ἐπανοικοδόμησιν καὶ τὴν δημιουργίαν προϋποθέσεων διὰ τὴν πρόοδον, κοινωνικὴν γαλήνην καὶ εὐημερίαν τῶν λαϊκῶν μαζῶν…
3. Διὰ νὰ εἴμεθα ἀκριβοδίκαιοι, ἦλθον ἀρκεταὶ βοήθειαι ἀπὸ τὸ ἐξωτερικόν, πλὴν ὅμως τὰ ἀγαθὰ ἀξίας τὰ ἰδιοποιήθησαν «ἀετονύχηδες» καὶ πολλὰ τὰ ἐξεποίουν εἰς τὰ παλαιοπωλεῖα καὶ μόνον τὰ εὐτελῆ τὰ ἐμοίραζον εἰς τὸν λαόν. Τὴν οἰκονομικὴν βοήθειαν τὴν ἰδιοποιήθησαν οἱ ἰθύνοντες καὶ οἱ «ἀετονύχηδες» γύρω ἀπὸ τοὺς ἰθύνοντας. Τοιουτοτρόπως, ἐνῷ θὰ ἠδύνατο καὶ ἡ Ἑλλάς, ἔστω καθυστερημένως, νὰ δημιουργήσῃ ἕν ἐν σμικρύνσει οἰκονομικὸν θαῦμα, ὅπως τὸ ἐδημιούργησεν ἡ Γερμανία καὶ ἐγένετο πάλιν ἡ μεγαλυτέρα οἰκονομικὴ δύναμις τῆς Εὐρώπης, ἐν τούτοις ἐλάχιστα ἐπωφελήθησαν αἱ λαϊκαὶ μάζαι τῆς χώρας μας. . .
1. ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥΤὰ νέφη τοῦ Β΄Παγκοσμίου πολέμου εἶχον ἀρχίσει νὰ καλύπτουν τὸν οὐρανὸν τῆς Εὐρώπης. Ὅμως εἰς ἀρκετὰς χώρας ἀκόμη ὁ πόλεμος ἐφαίνετο μακρυνὴ ἐφιαλτικὴ ἰδέα, ὅπως παραδείγματος χάριν εἰς τὴν Ἑλλάδα.
Πράγματι, ὅλα ἐφαίνοντο εἰρηνικὰ εἰς τὴν Ἑλλάδα. Καὶ μάλιστα, παραπλανητικῶς, τὴν 27ην Ὀκτωβρίου 1940 ἔλαβε χώραν εἰς τὸ θέατρον «Ὀλύμπια» πανηγυρικὴ παράστασις τοῦ μελοδράματος τοῦ διασήμου Ἰταλοῦ συνθέτου Πουτσίνι «Μadam Βutterfly». Μετὰ τὴν παράστασιν ἐπηκολούθησε μεγάλη δεξίωσις εἰς τὴν ἐν Ἀθήναις ἰταλικὴν Πρεσβείαν, ὅπου εἶχον συγκεντρωθῆ οἱ ἐπίσημοι προσκεκλημένοι τῆς προηγηθείσης παραστάσεως. Εἰς τὴν αἴθουσαν δεξιώσεως τῆς Πρεσβείας ἦσαν ἀνηρτημέναι ἡ ἰταλικὴ καὶ ἡ ἑλληνικὴ σημαία καὶ εἰς τὴν τεραστίαν «τούρταν» ἦτο φιλοτεχνημένη ἡ ἐπιγραφή : «Ζήτω ἡ Ἑλλάς» !!!
Κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς δεξιώσεως καὶ ἐνῷ ἀπεκρυπτογραφεῖτο τὸ τελεσίγραφον τοῦ Μουσολίνι διὰ νὰ παραδoθῇ ἡ Ἑλλάς, ὁ Ἰταλὸς Πρέσβυς Γκράτσι ἔπλεκε τὰ ἐγκώμια τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Ἕλληνος Πρωθυπουργοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ, μέχρις ὅτου ἀναχωρήσῃ τὴν 12ην μεταμεσονύκτιον ὥραν.
Τὴν αὐγὴν ἐκείνην -3 ὧρες μετὰ τὰ ἐγκώμια- μετέβη ὁ Πρέσβυς Γκράτσι εἰς τὴν κατοικίαν τοῦ Πρωθυπουργοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ εἰς τὴν Κηφισιὰν καὶ τοῦ ἐπέδωσεν τὸ ἕτοιμον τελεσίγραφον: «Ἐὰν ἡ Ἑλλάς δὲν διευκολύνῃ τὴν κατάληψιν στρατηγικῶν σημείων Αὐτῆς, ὅπως τὴν νῆσον Κέρκυραν καὶ λιμένας της, ὡς π.χ. Θεσσαλονίκης, Πειραιῶς, Κρήτης κ.λπ., ἡ Ἰταλία μετὰ ἀπὸ 3 ὧρας θὰ κηρύξῃ τὸν πόλεμον ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος».
Ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς εἶπεν ἀμέσως τὸ ἡρωϊκὸν καὶ κοσμοσωτήριον ΟΧΙ εἰς τὸ ἰταμὸν τοῦτο τελεσίγραφον καὶ ἔσπευσε νὰ εἰδοποιήσῃ τὸν βασιλέα, τὸ Γενικὸν Ἐπιτελεῖον Στρατοῦ καὶ ἐκάλεσε διὰ τὴν 5ην πρωϊνὴν τὸ Ὑπουργικὸν Συμβούλιον, διὰ νὰ στεφθῇ μὲ ἐπιτυχίαν τὸ κοσμοσωτήριον τοῦτο ΟΧΙ, ἐπικοινωνήσας καὶ μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν, μακαριστὸν κυρὸν Χρύσανθον, διὰ νὰ ζητήσῃ τὴν εὐλογίαν τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ὁποίαν ἔδωσεν ἀμέσως ὁ Μακαριώτατος διὰ ἐμπνευσμένου διαγγέλματός του πρὸς τὸν ἑλληνικὸν λαόν.
Πρὸ τῆς ἐκπνοῆς τοῦ τελεσιγράφου, ὁ ἄριστα ὠργανωμένος ἰταλικὸς στρατός, συγκεντρωμένος εἰς τὴν Ἀλβανίαν, πλησίον τῶν ἑλληνικῶν φυλακίων, ἄρχισε τὴν ἐπίθεσιν, διὰ νὰ δυνηθῇ τάχιστα νὰ καταλάβῃ ἐξαπίνης καίρια στρατηγικὰ σημεῖα μέχρι Θεσσαλίας, Θεσσαλονίκης κ.λπ.
Ὁ Ραδιοφωνικὸς Σταθμὸς τῶν Ἀθηνῶν μετέδιδεν στρατιωτικὰ ἐμβατήρια καὶ τὸν Ἐθνικὸν Ὕμνον μαζὶ μὲ τὸ λακωνικὸν ἀνακοινωθὲν τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Στρατοῦ: «Αἱ ἰταλικαὶ δυνάμεις προσβάλλουν ἀπὸ τῆς 5.30 πρωινῆς σήμερον τὰ ἡμέτερα τμήματα προκαλύψεως τῆς ἑλληνοαλβανικῆς μεθορίου. Αἱ ἡμέτεραι δυνάμεις ἀμύνονται τοῦ πατρίου ἐδάφους».
2. Ο ΗΡΩΪΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ-ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ
Κατὰ τὴν χρονικὴν αὐτὴν στιγμήν, ὄχι μόνον ὁ Ἰωάννης Μεταξάς, ὁ Βασιλεὺς Γεώργιος καὶ τὸ ἑλληνικὸν Γενικὸν Ἐπιτελεῖον Στρατοῦ καὶ οἱ στρατεύσιμοι, ἀλλὰ καὶ οἱ μὴ στρατεύσιμοι, γέροντες καὶ γραῖαι, μαθηταὶ καὶ μαθήτριαι ἀπέδειξαν ὅτι εἶναι γνήσιοι ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων∙ συμπεριεφέρθησαν ὅπως ὁ Λεωνίδας καὶ οἱ 300 Σπαρτιάται, οἱ ὁποῖοι ἀπήντησαν εἰς τὸν Ξέρξην, ποὺ ἀπῄτησε νὰ παραδώσουν τὰ ὅπλα των, «Μολὼν λαβέ», πίπτοντες καὶ οἱ 300 «τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενοι»∙ τὸ ἴδιον ἐπανέλαβε καὶ ὁ τελευταῖος Βυζαντικὸς Αὐτοκράτωρ ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος πρὸς τὸν Μωάμεθ τὸν Πορθητήν, ὁ ὁποῖος ἀπῄτησεν νὰ τοῦ παραδώσῃ τὰς κλείδας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλὰ ἔλαβε τὴν λίαν συγκινητικὴν ἀπάντησιν: «Δὲν εἶναι δικαίωμά μου, οὔτε κανενὸς ἄλλου νὰ παραδώσῃ τὴν Πόλιν. Εἴμεθα μάλιστα ἀποφασισμένοι ὅλοι ὁμοφώνως νὰ ἀποθάνωμεν ἀγωνιζόμενοι ὑπὲρ αὐτῆς».
Ὅλαι αὐταὶ αἱ ἀντιστάσεις τῆς Ἑλλάδος ἐναντίον ὅσων ἀπαιτοῦν τὰ ἐδάφη της, (γῆν καὶ ὕδωρ), ὡς π.χ. καὶ οἱ ἔνδοξοι Βαλκανικοὶ Πόλεμοι τοῦ 1912-13, ὁπότε ἀπηλευθερώθη ἡ Βόρειος Ἑλλὰς καὶ ἐδιπλασιάσθη, ἀποτελοῦν τὸ περιδέραιον τῆς Ἑλλάδος μὲ τοὺς πολυτίμους ἀδάμαντας, χάριν εἰς τὰς ὁποίας ἀντιστάσεις δύναται νὰ καυχᾶται ἡ Ἑλλάς. Οἱ πρόγονοί μας ἐνίκων χάριν τοῦ θάρρους, ποὺ τοὺς ἔδιδεν ἡ πεποίθησις εἰς τὸ δίκαιον καὶ ἡ ἀνάγκη ποὺ τοὺς ἐπέβαλλε νὰ ἀποδειχθοῦν πιστοὶ εἰς τὴν μακραίωνα ἱστορίαν, ἡ ὁποία τοὺς ἐδίδασκεν, ὅτι οὗτοι ἐγνώριζον ἀνέκαθεν νὰ ἀγωνίζωνται ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος, ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ, ὑπὲρ τῆς ἠθικῆς καὶ τῆς δικαιοσύνης. Τοιουτοτρόπως ὅλος ὁ ἐλεύθερος κόσμος ποτὲ δὲν ἐθαύμασε ἄλλον λαόν διὰ τὴν ἀποφασιστικότητα καὶ τὴν αὐτοθυσίαν του, ὅσον τὸν ἑλληνικὸν λαόν. Ἀρχηγοὶ κρατῶν, κυβερνήσεις, διεθνῆ συνέδρια, ἐφημερίδες καὶ λοιπὰ Μ.Μ.Ε. ἔπλεκον τὸ ἐγκώμιον τῶν Ἑλλήνων, ὑποδεικνυομένων ὡς ὑπόδειγμα γενναιότητος καὶ εὐψυχίας. Ἐπιγραμματικῶς ἔλεγον: «οἱ Ἕλληνες ἀνέκαθεν ἐπολεμοῦσαν ὡς ἥρωες, διὰ αὐτὸ πρέπει νὰ λέγωμεν ὅτι οἱ ἥρωες πολεμοῦν ὡς Ἕλληνες».
Ἐνῷ διὰ τὰ μεμονωμένα ἄτομα ὁ ἐγωισμὸς εἶναι ἀξιοκατάκριτος καὶ ἀποδοκιμαστέος, ἀντιθέτως δι᾿ ἕνα λαόν, δι᾿ ἕν ἔθνος, ἡ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια εἶναι ἕν ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ διὰ τὴν ὕπαρξιν, τὴν αὐτονομίαν, τὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν εὐδαιμονίαν του. Ὁ Ἄγγλος κοινωνιολόγος Σπένζερ ὑποστηρίζει ὅτι ἡ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια εἶναι πάντοτε ἡ εὐγενεστέρα τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνικῶν ἀρετῶν. Ὄντως, ἄνευ τοῦ αἰσθήματος τῆς ἐθνικῆς ὑπερηφανείας τοῦ ἀνθρώπου διὰ κάθε τὶ ἐθνικὸν, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ νοηθῇ φιλοπατρία. Εἶναι ἀναγκαία ἡ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια διότι διδάσκει τὸν ἄνθρωπον νὰ ἀγαπᾶ τὴν Πατρίδα του καὶ νὰ εἶναι ὑπερήφανος δι᾿ ὅλα τὰ εὐγενῆ ἀποτελέσματα, ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ Αὐτήν. Ὁ ἀτομικὸς ἐγωισμὸς εἶναι καταδικαστέος. Ἀντιθέτως, μόνον ὁ ἐθνικὸς ἐγωισμὸς εἶναι ὠφέλιμος διὰ τὸ σύνολον, διότι ἐξασφαλίζει τὴν ἀκεραιότητα καὶ τὴν ἐλευθερίαν ἑνὸς Ἔθνους. Ἡ ρῆσις τῶν ἀρχαίων ἡμῶν προγόνων «πᾶς μὴ Ἕλλην βάρβαρος» εἶχε ἀκριβῶς τὴν ἔννοιαν τῆς ἐθνικῆς ὑπερηφανείας. Ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι τὸ αἴσθημα τῆς ἐθνικῆς ὑπερηφανείας τῶν Ἑλλήνων εἶχε ἀγαθὰ ἀποτελέσματα, ἀντιθέτως ἡ ἔλλειψις ἐθνικοῦ ἐγωισμοῦ καὶ αὐτοπεποιθήσεως ἑνὸς λαοῦ εἶναι λίαν ἐπικίνδυνον διὰ τὸν λαὸν τοῦτον, διότι ματαιώνει πᾶσαν πρόοδον καὶ ἀνάπτυξιν καὶ ἐκθέτει εἰς κίνδυνον τὰ ἐθνικὰ δίκαια, καθότι ὁ τολμηρότερος γειτονικὸς λαὸς εὑρίσκει τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἀπειλήσῃ τὸν λαὸν τοῦτον, ἐπειδὴ ἡ ἀδυναμία προκαλεῖ τὴν πλεονεξίαν καὶ τὴν θρασύτητα τῶν γειτόνων. Λαοὶ ποὺ ἐντρέπονται διὰ τὴν καταγωγήν των καὶ στεροῦνται ἐθνικῆς ὑπερηφανείας ἐκτίθενται εἰς κινδύνους. Ὁ λαὸς ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ὑποτιμᾶ ὅ,τι εἶναι ἰδικόν του, ὅ,τι εἶναι ἐθνικὸν καὶ θαυμάζει τὰ τῶν ξένων, ἀπογοητεύεται καὶ μαραίνεται.
Βεβαίως ἡ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἔχῃ νοσηρὰς ἐθνικιστικὰς τάσεις καὶ νοσταλγίας. Διὰ τοὺς Ἕλληνας ἡ ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια ἦτο ἀπηλλαγμένη ἀπὸ τοιαύτας κατακτητικὰς νοσταλγίας καὶ ἀποικιοκρατικὰς προσδοκίας, ἀλλὰ ἡ ὑπεράσπισις τῆς πατρίδος των καὶ ἐν γένει οἱ ἀγῶνες των ἐγένοντο μὲ καθαρῶς ἐκπολιτιστικὰς καὶ εἰρηνικὰς προσπαθείας. Ὁ Ἕλλην ἐμάχετο ὄχι ὡς πλανητάρχης, ἀλλὰ ὡς θεμελιωτὴς τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς εἰρήνης εἰς τὴν ἀνθρωπότητα, ὅπως ὁ ποιητὴς διατυπώνει: «ὅπως ἔδωσες θὰ δώσῃς, θὰ ζητήσουν ὡς ζητεῖς, θὰ γενῇς καὶ πάλιν φώτων καὶ πολιτισμοῦ κοιτίς».
3. ΤΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΠΡΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΠΟΥΛΟΝ ΕΠΙΘΕΣΙΝ ΤΟΥ «ΑΞΟΝΟΣ» ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Ἤδη ἀπὸ τῶν ἀρχῶν τοῦ θέρους τοῦ 1940 ἡ Γερμανία καὶ ἡ μαχομένη ἔκτοτε παρὰ τὸ πλευρόν της Ἰταλία ἔχουν οὐσιαστικῶς κατακτήσει τὴν Εὐρώπην ὁλόκληρον, δεδομένου ὅτι ἡ ἑτέρα μεγάλη δύναμις ἡ Ἡνωμένη Σοβιετικὴ Ρωσσία ἦτο συνδεδεμένη μετὰ τῆς Γερμανίας, διὰ συμφώνου μὴ ἐπιθέσεως. Κατὰ συνέπειαν οἱ πράκτορες τῆς Σοβιετικῆς Ρωσσίας διέτασσον τὰ κατὰ τόπους κομμουνιστικὰ κόμματα νὰ τηροῦν εὐμενῆ πρὸς τὴν Γερμανίαν οὐδετερότητα. Τοιοτοτρόπως, ἀφ ἑνὸς μὲν ἡ Γαλλία, τὸ Βέλγιον, τὸ Λουξεμβοῦργον, ἡ Ὁλλανδία, ἡ Δανία, ἡ Νορβηγία, ἡ Πολωνία εἶχον καταληφθῆ ἀπὸ τὴν Γερμανίαν, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ αἱ χῶραι τῆς νοτιανατολικῆς Εὐρώπης καὶ τῆς βαλκανικῆς χερσονήσου, δηλαδὴ ἡ Οὐγγαρία, ἡ Ρουμανία καὶ ἐπιμέρους ἡ Νοτιοσλαβία καὶ ἡ Βουλγαρία, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως εἶχον ἐκδηλώσει εἰς τὸν ἄξονα οὐδετερότητα ἔναντι ὁποιασδήποτε πολιτικῆς ἐπιχειρήσεως τοῦ ἄξονος κατὰ τῆς Ἑλλάδος. Ἡ Ἀλβανία ἦτο ἤδη ἀπὸ τὴν 7ην Ἀπριλίου 1939 τμῆμα τοῦ ἰταλικοῦ ἐδάφους, εἰδικῶς προωρισμένον διὰ τὴν ἐξαπόλυσιν τῆς ἐπιθέσεως ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος.
Μὲ τὴν κατάληψιν τῆς Γαλλίας ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς καὶ Ἰταλοὺς ἡ Τουρκία δὲν ἤθελε νὰ ἐφαρμόσῃ τὴν ἀγγλογαλλοτουρκικὴν συμφωνίαν τῆς 19ης Ὀκτωβρίου 1939. Ἡ Γερμανία ἐπετίθετο ἀρχικῶς καὶ ἐναντίον τῆς Ἀγγλίας.
Ὁ «ἄξονας» κυριαρχοῦσε εἰς τὴν Μεσόγειον καὶ αἱ ἰταλικαὶ δυνάμεις εἶχον καταλάβει τὴν Αἰθιοπίαν καὶ εἶχον ἀπωθήσει τὰς ἀμυντικὰς βρεττανικὰς δυνάμεις εἰς τὴν Λιβύην καὶ εἰς τὴν Αἴγυπτον εἰς βάθος 100 χιλιομέτρων.
Κατὰ συνέπειαν ἡ Ἑλλὰς δὲν θὰ ἠμποροῦσε, ἐν περιπτώσει πραγματοποιήσεως τῶν ἰταλικῶν ἐπιθετικῶν προθέσεων νὰ ὑπολογίζῃ εἰς οὐδεμίαν σχεδὸν ἔξωθεν ἐνίσχυσιν, ἀπὸ ἐκείνας τὰς ὁποίας ὑπὸ ἄλλας συνθήκας θὰ τῆς ἐπέτρεπον αἱ συμμαχίαι καὶ τὰ σύμφωνά της.
Παρ᾿ ὅλον ὅτι ἡ Ἑλλὰς προεκλήθη προσβληθεῖσα μὲ τὴν ὕπουλον βύθισιν τῆς «Ἕλλης» εἰς τὴν Τῆνον τὴν 15ην Αὐγούστου 1940, ἐν τούτοις ἀπέφευγε πᾶσαν σύγκρουσιν μὲ τὸν Μουσολίνι καὶ προσεπάθει, ὅσον τὰ οἰκονομικά της ἐπέτρεπον εἰς αὐτὴν νὰ ὀργανωθῇ.
Ὁ Μουσολίνι, ἠνωχλημένος ἐκ τῶν ἐπιτυχιῶν τοῦ Γερμανοῦ δικτάτορος μὲ τὰς νικηφόρους νίκας-πολέμους ἀστραπῆς ἐναντίον τῶν γειτόνων του (Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, Κάτω Χῶραι, Γαλλία), ἐπεθύμει νὰ καταλάβῃ ὡρισμένας περιοχὰς τῆς Ἑλλάδος, πρὸς ἐνίσχυσιν τοῦ γοήτρου του, καὶ πρὸς ἀναβίωσιν τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ἄνευ συνεννοήσεως μετὰ τοῦ Χίτλερ, ἐκάλεσε τοὺς στρατιωτικούς του συμβούλους καὶ ἔδωσεν εἰς αὐτοὺς τὴν ἐντολὴν νὰ παρασκευάσουν ἐπίθεσιν κατὰ τῆς Ἑλλάδος.
Ὡς ἀποκαλύπτει ὁ Οὐΐνστων Τσῶρτσιλ, εἰς τὰ Ἀπομνημονεύματά του, ὁ Μουσολίνι, εἰς τὰς ἐπιφυλάξεις τῶν πολεμικῶν του συμβούλων καὶ εἰς τὰς ἀπαισιοδόξους προβλέψεις, εἰς τὰς ὁποίας προέβαιναν οὗτοι διὰ τυχὸν ἐπίθεσιν κατὰ τῆς Ἑλλάδος, ἔλεγεν ἐπιμένων πάντοτε εἰς τὴν ἐπίθεσιν ὅτι: «προτιμᾷ νὰ γίνῃ Ἕλλην, παρὰ νὰ δεχθῇ τὸ ὄνειδος νὰ εἶναι ἀρχηγὸς Ἰταλῶν, οἱ ὁποῖοι φοβοῦνται τοὺς Ἕλληνας».
Μανθάνοντες οἱ Γερμανοὶ τὰς ἐνεργείας αὐτὰς τοῦ Μουσολίνι, ἐπεζήτουν νὰ τὸν ἀποτρέψουν ἀπὸ ἐπίθεσιν κατὰ τῆς Ἑλλάδος. Ἐγένετο μάλιστα εἰς τὴν ἰταλικὴν πόλιν Μπρέννερ, εἰς τὰς ἰταλικὰς Ἄλπεις, καὶ μία προσωπικὴ συνάντησις Μουσολίνι-Χίτλερ, διὰ νὰ δυνηθῇ ὁ Χίτλερ, νὰ ἀποτρέψῃ τὸν κατὰ τῆς Ἑλλάδος πόλεμον τῶν Ἰταλῶν. Ἀπεναντίας ὁ Ἰταλὸς δικτάτωρ ἤθελε νὰ θέσῃ τὸν Χίτλερ πρὸ τετελεσμένου γεγονότος, καὶ πρὸς τοῦτο ἔλεγε εἰς τὸ περιβάλλον του: «μήπως ὁ Χίτλερ ἐνημερώνει ἡμᾶς διὰ τὰ ἑκάστοτε σχέδια του καὶ ἐπιχειρήσεις του; Διατὶ λοιπὸν νὰ τὸν ἐνημερώνωμεν ἡμεῖς;» Πρὸς τοῦτο ἔδωσε διαταγὰς νὰ γίνῃ ἡ ἐπίθεσις κατὰ τὴς Ἑλλάδος καὶ μάλιστα κατὰ τὴν νύκτα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ἐνωρίτερον τῆς παρελεύσεως 3 ὡρῶν ἀπὸ τῆς ἐπιδόσεως τοῦ τελεσιγράφου πρὸς τὸν Ἰωάννην Μεταξάν. Κατὰ τὴν συνάντησιν Χίτλερ Μουσολίνι εἰς τὸ Μπρέννερ τὸ ἑσπέρας τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 ἀνήγγειλεν ὁ Μουσολίνι ἐπιτυχίας τῶν Ἰταλῶν ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος.
4. Η ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ ΗΡΩΪΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Τὸ ἰταλικὸν σχέδιον ἐστηρίζετο εἰς τὸν ἀστραπιαῖον πόλεμον. Ἀλλὰ δὲν ὑπελόγιζεν εἰς τὴν ἀστραπιαίαν καὶ αὐθόρμητον ἐκδήλωσιν τῆς δυναμικότητος τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς καὶ εἰς τὴν ἀντίστασιν τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι εἶχον πίστιν εἰς τὸν Θεὸν καὶ ἐπίστευον εἰς τὰ πεπρωμένα τῆς Φυλῆς μας (Πατρίς, Θρησκεία καὶ Οἰκογένεια). Τὸ Ἔθνος ἠγέρθη σύσσωμον καὶ πειθαρχημένον νὰ ἀγωνισθῇ ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν μέχρι καὶ τῆς τελικῆς νίκης. Τὸ μέγιστον πρόβλημα ὅμως ἦτο τὸ οἰκονομικὸν διὰ τὴν οἰκονομικὰ ἐξησθενημένην Ἑλλάδα, λόγῳ τοῦ Α΄Παγκοσμίου Πολέμου καὶ τῆς ἐπακολουθησάσης περιθάλψεως καὶ οἰκονομικῆς στηρίξεως τοῦ 1.500.000 Ἑλλήνων, ποὺ ἐξερριζώθησαν ἀπὸ τὴν Μικρὰν Ἀσίαν καὶ τὸν Πόντον∙ ἦτο ὀξύτατον τὸ πρόβλημα τοῦ ἐφοδιασμοῦ τῶν στρατιωτῶν μας μὲ πυρομαχικὰ καὶ τρόφιμα. Ἡ διοίκησις τοῦ Στρατοῦ κάμνει τότε ἀπεγνωσμένην ἔκκλησιν πρὸς τοὺς μὴ στρατευθέντας γέροντας, γραίας, νέους, νεάνιδας καὶ γυναῖκας, ἰδίως τῆς περιοχῆς τῆς Πίνδου, νὰ βοηθήσουν διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς κινδυνευούσης Πατρίδος, τόσον οἱ ἴδιοι, ὅσον ὁμοῦ μὲ τὰ ὑποζύγιά των διὰ τὸν ἐφοδιασμὸν τῶν πολεμιστῶν.
Αὐτὸ ὅμως ἤδη τὸ εἶχαν συνειδητοποιήσει καὶ ἀρχίσει οἱ αὐτοεπιστρατευθέντες κάτοικοι ὅλης τῆς Ἑλλάδος, ἰδίως τῆς Πίνδου. Οἱ ξένοι ἀνταποκριταὶ τῶν Μ.Μ.Ε. μετέδιδαν ὅτι εἶχον μείνει ἔκπληκτοι ἀπὸ τὸ συγκινητικώτατον θέαμα, νὰ βλέπῃ κανεὶς φάλαγγες ἀπὸ παιδιά, γέροντες καὶ ἰδίως γυναῖκες, νέες καὶ γραῖες, φορτωμένους μὲ πυρομαχικὰ καὶ τρόφιμα νὰ ἀναρριχῶνται τὰς κρημνώδεις χαράδρας τῆς Πίνδου, μέχρις ὕψους 2.500 μέτρων, καὶ νὰ κατέρχωνται εἰς τὰς λίαν δυσβάτους δασώδεις χαράδρας τῆς Πίνδου μὲ τὴν χαρὰν καὶ τὴν ἱκανοποίησιν ζωγραφισμένην εἰς τὸ μέτωπόν των, διὰ νὰ ἐφοδιάσουν τὰ μαχόμενα εἰς τὰ ἀπρόσιτα ὕψη, εἰς τὰς βουνοκορφὰς τῆς Πίνδου, ἑλληνόπουλα (ἴδ. Ὀπισθόφυλλον).
Νέαι καὶ γραῖαι ἡρωίδες ἑλληνίδες μοχθοῦν νυχθημερὸν διὰ νὰ ἀνοίξουν διόδους εἰς τὰς χιονισμένας περιοχάς, διὰ νὰ δύνανται νὰ μεταφέρουν πολεμοφόδια καὶ τρόφιμα εἰς τὸν στρατόν. Ἄνδρες καὶ γυναῖκες ἐγκαταλείπουν τὰς οἰκίας των, τὰς ἀγροτικάς των ἐργασίας καὶ σπεύδουν προθύμως εἰς τὰς βουνοκορφὰς διὰ νὰ ἐργασθοῦν, νὰ δημιουργήσουν ἀναχώματα, διὰ νὰ καλύπτωνται οἱ ἀγωνιζόμενοι διὰ τὴν ἐλευθερίαν τῆς Πατρίδος στρατιῶται.
Ἠχοῦσεν ὅμως καὶ τὸ σωτήριον «ΑΕΡΑ» μὲ τὸν πανεθνικὸν συναγερμὸν τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴν καθολικὴν πίστιν των εἰς τὴν ἐλευθερίαν καὶ τὴν πατρίδα, καὶ μὲ τὴν προστασίαν τῆς μεγαλόχαρης Θεοτόκου, τὴν ὁποίαν οἱ εἰσβολεῖς καθύβρισαν μὲ τὸν τορπιλισμὸν τῆς «Ἕλλης» τὴν 15ην Αὐγούστου 1940 εἰς τὴν Τῆνον.
Οὕτω ἐπετεύχθη ἡ ἀπόκρουσις τοῦ ἀναισχύντου καὶ ἀλαζόνος εἰσβολέως. Ἡ ἧττα τῶν περιφήμων ἰταλικῶν μεραρχιῶν, ἀλπινιστῶν καὶ λοιπῶν μετεβλήθη εἰς πανωλεθρίαν καὶ ἡ ὀπισοοχώρησίς των μετετράπη εἰς φυγήν. Καταδιώκονται ἀπὸ τοὺς τσολιάδες μας μὲ τὴν πολεμικὴν ἰαχὴν καὶ τὸ φλογοβόλον σύνθημα «ΑΕΡΑ», «βάλλοντες τὰ πόδια εἰς τὰ αὐτιά» καὶ ἐγκαταλείποντες ὅπλα, πολεμοφόδια, τραυματίας, μεταγωγικά, νοσοκομεῖα, τὰ πάντα εἰς τοὺς Ἔλληνας. Ἡ μία πόλις μετὰ τὴν ἄλλην εἰς τὴν Βόρειον Ἤπειρον ἀπελευθερώνονται ἀπὸ τὸν ἰταλικὸν κατοχικὸν στρατὸν. Αὐτὴ ἡ ἐποποιΐα τῶν Ἑλλήνων ἀποτελεῖ τὴν πρώτην νίκην κατὰ τὸν Β΄Παγκόσμιον Πόλεμον τοῦ ἐλευθέρου κόσμου καὶ θὰ ἐπηρεάσῃ ἀποφασιστικῶς τὴν ὅλην ἔκβασιν τοῦ ἀγῶνος καὶ τὸν θρίαμβον τῆς ἰδέας, καταρρίπτουσα τὸν μύθον τοῦ ἀτρώτου «ἄξονος» καὶ προετοιμάζουσα τὴν κατάρρευσίν του.
Περίλυπος ὁ Μουσολίνι ἦλθε προσωπικῶς εἰς τὴν Ἀλβανίαν καὶ ἐξαπέλυσεν μεγάλην ἰταλικὴν ἐαρινὴν ἐπίθεσιν ἀπὸ 9ης ἕως 24ης Μαρτίου 1941, ἐπιδιώκων θεαματικὴν τινὰ νίκην κατὰ τῶν Ἑλλήνων
Β. Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Βλέποντες οἱ ἐθνοσοσιαλιστὲςτῆς Γερμανίας τὴν ἀποτυχίαν καὶ τῆς ἐαρινῆς ἐπιθέσεως τοῦ ἰσχυροῦ φίλου των Μουσολίνι, διὰ νὰ ἐξαφανίσουν τὴν ἐντροπὴν αὐτήν, ἀπεφάσισαν τὴν ἐπίθεσιν ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος τὴν πρωίαν τῆς 6ης Ἀπριλίου 1941 καὶ ὥραν 5.15. Ἐπέδωσεν ὁ Πρέσβυς τῆς Γερμανίας εἰς τὸν Ἕλληνα πρωθυπουργὸν διακοίνωσιν διαμαρτυρίας καὶ κηρύξεως πολέμου ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος μὲ τὸ πρόσχημα: «ἵνα διατηρηθῇ πλήρως ἡ ἐπιτευχθεῖσα ἀπομάκρυνσις τῆς Ἀγγλίας ἀπὸ τὴν ἠπειρωτικὴν Εὐρώπην».
Πρὸς τοῦτο αἱ ἰσχυρόταται γερμανικαὶ δυνάμεις ἤρχισαν ἀμέσως νὰ ἐπιτίθενται παντοιοτρόπως ἐναντίον τῶν ὀχυρῶν εἰς τὰ σύνορα τῆς Θράκης καὶ τῆς Μακεδονίας. Μέσῳ τοῦ Μοναστηρίου διῆλθον τὰ σχεδὸν ἀφύλακτα ἑλληνογιουγκο-σλαβικὰ σύνορα καὶ τὴν 9ην Ἀπριλίου 1941 κατέλαβαν τὴν Θεσσαλονίκην. Λόγῳ τῶν συνεχῶν προελάσεων τοῦ γερμανικοῦ στρατοῦ, ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνησις μετὰ τοῦ Βασιλεως Γεωργίου Β’ μεταφέρουν τὴν ἕδραν των καὶ τὸν πόλεμον εἰς τὴν Κρήτην πρὸς συνέχισιν τοῦ ἀγῶνος δι᾿ ὅλων τῶν ὑπολειπομένων δυνάμεων. Μετὰ τὴν μάχην τῆς Κρήτης, ὁ Βασιλεὺς καὶ ἡ Κυβέρνησις μεταφέρουν τὴν 23ην Μαΐου 1941 τὴν ἕδραν των εἰς τὸ Κάϊρον καὶ ἀπὸ ἐκεῖ συνέχισαν τὸν πόλεμον ἐναντίον τοῦ «ἄξονος».
Ὅπως καὶ κατὰ τὴν ἀρχαιότητα οἱ Ἕλληνες συνέτριψαν τὰς ἀηττήτους πολλαπλασίας καὶ πανόπλους στρατιὰς τῶν βαρβάρων τῆς Ἀσίας εἰς τὸν Μαραθώνα καὶ τὴν Σαλαμῖνα, τοιουτοτρόπως καὶ τὸ 1940 καὶ 1941 οἱ ὀλιγοστοὶ Ἕλληνες συνέτριψαν καὶ κατῄσχυνον τὴν ὑπερηφάνειαν τοῦ ἄξονος καὶ ἰδίως τῶν ἐπηρμένων ἰταλῶν φασιστῶν. Ἐγένοντο πρωτοπόροι καὶ ὁδηγοὶ εἰς τοὺς ἄλλους λαοὺς καὶ τοὺς ἐδίδαξαν ὅτι δὲν εἶναι ἀήττητος ἡ δύναμις τοῦ «ἄξονος», ἀρκεῖ νὰ μὴ φοβοῦνται τὸν «ἄξονα». Ἡ πανοπλία τοῦ «ἄξονος» ὑποχωρεῖ καὶ ὑποτάσσεται εἰς τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν ἀνδρείαν τῶν Ἑλλήνων. Ὁ θρίαμβος τῶν Ἑλλήνων ἀπέτρεψε τὴν Γιουγκοσλαβίαν καὶ τὴν Ἱσπανίαν νὰ προσχωρήσουν πρὸς τὸν «ἄξονα» καὶ ἐνεθάρρυναν τοὺς ἄλλους λαοὺς, ἰδίως τὴν Ρωσσίαν νὰ ἀντισταθῇ. Μὲ τὴν ἀπασχόλησιν ἐπιλέκτων γερμανικῶν δυνάμεων εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ ἰδίως εἰς τὴν Κρήτην, ἐβοήθησε ἡ Πατρίς μας τὴν Σοβιετικὴν Ἕνωσιν νὰ ἀντισταθῇ καὶ νὰ κατατροπώσῃ τοὺς ἀρειανοὺς τοῦ ἐθνοσοσιαλισμοῦ.
Ὀφείλεται τιμὴ καὶ δόξα-κλέος εἰς τὴν ἀνδρείαν καὶ ἀρετὴν τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἐνεψύχωσαν ὅλους τοὺς λαοὺς νὰ ἀντισταθοῦν καὶ νὰ ἀγωνισθοῦν διὰ τὴν ἐλευθερίαν των, τὸν πολιτισμόν των καὶ τὴν πρόοδόν των.
Ὀφείλεται τιμὴ καὶ δόξα εἰς ὅλους τοὺς Ἕλληνας, οἱ ὁποῖοι ἡνωμένοι καὶ πιστοὶ εἰς τὸν ἑλληνοχριστιανικὸν πολιτισμὸν, ἠμύνθησαν ἐπιτυχῶς καὶ περιέσωσαν τὸν ἑλληνοχριστιανικὸν πολιτισμὸν καὶ ἐνεθάρρυναν ὅλους τοὺς λαοὺς νὰ ἀγωνίζωνται διὰ τὰ ἰδανικὰ τῆς Ἐλευθερίας, τῆς Δημοκρατίας καὶ τῆς Εὐημερίας.
Αὐτὴν τὴν ἀρετήν, τὸν ἡρωισμὸν τῶν Ἑλλήνων ἀνεγνώρισαν ὅλοι οἱ νουνεχεῖς ἡγέτες καὶ πολιτισμένοι λαοὶ καὶ ἐπανελάμβανον: «Οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν ὡς ἥρωες καὶ ἡμεῖς θὰ λέγωμεν οἱ ἥρωες πολεμοῦν ὡς Ἕλληνες».
Ὅπως προείπομεν, ἀκόμη καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ ἀκούοντα τὴν προσβολὴν ποὺ μᾶς ἔκαναν οἱ Ἰταλοὶ μὲ τὴν βύθισιν τῆς «Ἕλλης» εἰς τὴν Τῆνον, τὴν ποταπὴν ἐπίθεσιν τῶν φασιστῶν τοῦ Μουσολίνι καὶ τῶν ἀρειανῶν τοῦ ἐθνοσοσιαλισμοῦ καὶ τὰς ἐπιτυχίας τῶν Ἑλλήνων τσολιάδων εἰς τὴν Πίνδον καὶ τὴν Ἀλβανίαν, ἀνεπτερώθη τὸ ἠθικόν των καὶ ὠργανώνοντο εἰς ὁμάδας ἀντιστάσεως ἐξοπλιζόμενα μὲ ξύλινα ὅπλα.
Τὸ «ξυπόλητο τάγμα» καὶ ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος ἐμπνεόμενα ἀπὸ τὰ ἰδεώδη τοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ, παρὰ τὴν πείναν καὶ τὴν δυστυχίαν, ποὺ ἐβίωνον, ἐν τούτοις ἐμψυχούμενα ἀπὸ τὰς αἰωνίους πνευματικὰς ἀξίας τῆς Φυλῆς μας, Πατρίδα, Θρησκείαν καὶ Οἰκογένειαν εἶχον τὸν ἡρωισμὸν νὰ ἀγωνίζωνται διὰ τὴν ἰδέαν, ὅπως καὶ οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι, οἱ ὁποῖοι ἠγωνίζοντο καὶ ὡς νικηταὶ ἐλάμβανον στέφανον δάφνης ἤ ἀγριελαίας. Διὰ τοῦτο ὁ Πέρσης στρατηγὸς Τριτανταίχμης, ὅταν ἤκουσεν μετὰ τὴν μάχην τῶν Θερμοπυλῶν ἀπὸ Ἕλληνας αἰχμαλώτους ὅτι οἱ Ἕλληνες εἰς τοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνας ἠγωνίζοντο ὄχι διὰ ὑλικὰς ἀμοιβάς, ἀλλὰ μόνον διὰ τὸν «κότινον» (στέφανον δάφνης ἤ ἀγριελαίας), ἀνεφώνησεν: «παπαί, Μαρδόνιε, κοίους ἐπ᾿ ἄνδρας ἤγαγες μαχησομένους ἡμέας, οἵ οὐ περὶ χρημάτων τὸν ἀγῶνα ποιοῦνται, ἀλλὰ περὶ ἀρετῆς» (Ἀλλοίμονον, Μαρδόνιε μὲ ποίους ἄνδρας μᾶς ἔφερες νὰ πολεμήσωμεν, ποὺ δὲν κάμνουν τοὺς ἀγῶνας των διὰ χρήματα, ἀλλὰ διὰ τὴν ἀρετήν).
Γ. ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝΤΑ ΔΕΙΝΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΕΙΣ ΠΙΝΔΟΝ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΙΑΝ
Μὲ τὴν ἐπακολουθήσασαν κατάληψιν τῆς Ἑλλάδος ἡ Ἑλλὰς ὑπεχρεώθη νὰ «τρέφῃ» 250.000 Ἰταλοὺς στρατιώτας, 360.000 Γερμανοὺς καὶ 60.000 τῆς Βουλγἀρους, δηλαδὴ συνολικῶς 670.000 στρατιώτας. Καὶ οἱ μὲν Ἰταλοὶ καὶ Βούλγαροι, ὡς κατοχικὸς στρατός, ὑφήρπαζον τὰ ἀγαθὰ χωρὶς νὰ πληρώνουν, οἱ Γερμανοὶ ἐπέβαλλον εἰς τὴν Ἑλλάδα νὰ δανείσῃ τοὺς ἐθνοσοσιαλιστὰς τῆς ἀρειανῆς φυλῆς μὲ κατοχικὸν δάνειον 3,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων καὶ μὲ τὸ δάνειον αὐτὸ «ἠγόραζον» οἱ στρατιῶται τρόφιμα καὶ διάφορα ἀγαθὰ καὶ τὰ ἔστελλον εἰς τὴν Γερμανίαν. Συνεπείᾳ τούτων, οἱ Ἕλληνες δὲν εὕρισκον νὰ ἀγοράζουν τρόφιμα καὶ τοὺς «ἐθέριζε» ἡ πεῖνα. Εἰς τὰς πόλεις κάθε 50 ἤ 100 μέτρα ἐσωριάζοντο οἱ ἄνθρωποι λόγῳ τῆς πείνας καὶ τὰ «κάρα» τοῦ Δήμου διερχόμενα ἀπεκόμιζον τὰ πτώματα καὶ τὰ ἔθαπτον. Αὐτὸ τὸ περιβόητον δάνειον ποὺ ἐπεδικάσθη εἰς τὴν Ἑλλάδα νὰ τῆς τὸ ἐπιστρέψῃ ἡ Γερμανία (7 δισ. δολλάρια) ἀκόμη δὲν τὸ ἔλαβεν, λόγῳ ἐνδοτικῆς πολιτικῆς τῶν Ἑλλήνων κυβερνώντων καὶ εἶναι πρὸς τιμὴν τοῦ ἀντιστασιακοῦ κ. Ἐμμανουὴλ Γλέζου καὶ τῶν περὶ αὐτόν, ποὺ συνεχίζουν νὰ ἀγωνίζωνται διὰ τὴν καταβολήν-ἐπιστροφὴν τοῦ κατοχικοῦ δανείου…
Δ. Η ΕΛΛΑΣ ΠΡΩΤΗ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΑΣ ΑΛΛΑ ΟΥΡΑΓΟΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΠΟΛΑΒΑΣ-ΚΑΤΑΝΟΜΑΣ
Η ΕΛΛΑΣ ΣΥΜΒΑΛΛΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΙΝ ΤΟΥ «ΑΞΟΝΟΣ»
Μὲ τὴν συμβολὴν τῆς Ἑλλάδος καὶ τὰς τεραστίας ἀνεκτιμήτους θυσίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος σύσσωμος καὶ ὁμόθυμα, ὡσὰν μία «γροθιὰ» ἡνωμένος, ἀντεστάθη ἡρωικῶς ἐναντίον τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ ἐθνοσοσιαλισμοῦ καὶ μὲ τὰ ἡρωικὰ κατορθώματά του ἐνεψύχωσεν ὅλους τοὺς λαοὺς νὰ ἀντισταθοῦν ἐναντίον τοῦ «ἄξονος», ἐσήμανεν ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους τῆς ἐξουθενώσεως τοῦ «ἄξονος». Ἐν τούτοις οἱ ἀγνώμονες «σύμμαχοι καὶ φίλοι» τῆς Ἑλλάδος ὄχι μόνον δὲν τὴν συμπεριέλαβον εἰς τὴν ὁμάδα τῶν ἀποφασιζόντων καὶ διατασσόντων, παραχωροῦντες εἰς τὴν Ἑλλάδα ἔστω τὴν Ἀλβανίαν, ὅπου ἡ Ἑλλὰς κατετρόπωσε τὸν φασισμόν, ἀλλὰ οὔτε κἄν ἀκόμη καὶ αὐτὰς τὰς ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων ἑλληνικὰς περιοχὰς δὲν τῆς τὰς διέθεσαν, ὡς π.χ. τὴν Βόρειον Ἤπειρον, τὴν Βόρειον Μακεδονίαν, ὅπου εἶναι σήμερον τὰ Σκόπια, τὴν Μακεδονία τοῦ Πιρίν-Βουλγαρία, τὴν Ἄνατολικὴν Θράκην καὶ τὴν Κύπρον μας. Ὄχι μόνον δὲν συμπεριεφέρθησαν οἱ σύμμαχοί μας φιλικά, ἔντιμα καὶ δίκαια, ἀλλὰ ἀπεναντίας ἐχθρικώτατα (ἔχθιστα), ὄχι μόνον τασσόμενοι πάντοτε ἐναντίον τῶν ἑλληνικῶν θέσεων καὶ ἀπόψεων εἰς τὰ διάφορα προβλήματα μὲ τοὺς γείτονάς μας, ἀλλὰ μέχρι τοῦ σημείου νὰ ἐφαρμόζουν οἱ φίλοι μας («φίδια κολοβά») Ἄγγλοι φασιστικὰς μεθόδους διὰ νὰ καταπνίξουν εἰς τὸ αἷμα τοὺς ἐξεγερθέντας ἑλληνοκυπρίους, ποὺ ἐζητοῦσαν τὴν ἐλευθερίαν των καὶ τὴν ἕνωσιν μετὰ τῆς μητρὸς Ἑλλάδος, ὑποδαυλίζοντες καὶ ἐνισχύοντες ἀμέσως ἤ ἐμμέσως τοὺς Τούρκους νὰ ἐναντιώνωνται πάντοτε πρὸς τὰς δικαίας θέσεις καὶ ἀπόψεις τῆς Ἑλλάδος καὶ τασσόμενοι ἀμέσως ἤ ἐμμέσως ὑπὲρ τῶν ἐλεεινῶν συμπεριφορῶν τῶν γειτόνων μας, ὡς π.χ. Ἀλβανίας, Σκοπίων, Τουρκίας κ.λπ…
Τοιουτοτρόπως ἔχει ἀπόλυτον ἐφαρμογὴν ἡ λαϊκὴ παροιμία: «ἐὰν ἔχῃς τέτοιους φίλους, τὶ νὰ τοὺς κάνῃς τοὺς ἐχθρούς;»…
Ἤ ἡ ἑτέρα λαϊκὴ παροιμία: «-Ποιὸς σοῦ ἐξώρυξε τὸ μάτι; -Ὁ ἀδελφός μου! –Δι᾿ αὐτὸ εἶναι τόσο βαθειά!»…
Ὁ χρόνος ὅμως καὶ ὁ χῶρος οὐδόλως μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ ἀναφέρωμε πληθώραν ἄλλων ἀνησυχητικῶν παραδειγμάτων καὶ περιοριζόμεθα νὰ φιλοξενήσωμεν-ἀναδημοσιεύσωμεν μὲ μεγάλην χαράν τὸ σημαντικὸν ἄρθρον τοῦ ἐπιτίμου Προέδρου τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Βασιλείου Κόκκινου ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» τῆς 24ης Ὀκτωβρίου 2008 ἀφορῶν εἰς τὴν ἀχαριστίαν τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς.
Ε. Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ
Ὅταν οἱ περισσότεροι λαοὶ τῆς Εὐρώπης ὑπέκυπταν στὰ μηχανοκίνητα χιτλερικὰ στρατεύματα διαδοχικῶς καὶ ἐντὸς ὀλίγων ἡμερῶν ( ἡ Γαλλία σὲ 43 ἡμέρες, ἡ Πολωνία σὲ 30, τὸ Βέλγιον σὲ 18, ἡ Ὁλλανδία σὲ 4, ἡ Γιουγκοσλαβία σὲ 3, ἡ δὲ Τσεχοσλοβακία καὶ ἡ Δανία σὲ 1 ἡμέρα), ἡ Ἑλλάδα τῶν 7,5 ἑκατομμυρίων κατοίκων ἀντιστάθηκε στὸν Ἄξονα ἐπὶ 219 ἡμέρες. Ἀπέκρουσε τὶς ἐπίλεκτες μεραρχίες τοῦ Μουσσολίνι στὰ Ἀλβανικὰ βουνὰ καὶ ἀπέσπασε τὸν θαυμασμὸ ὅλων τῶν ἡγετῶν τοῦ κόσμου, ἀκόμη καὶ αὐτοῦ τοῦ Χίτλερ. Ὁ τελευταῖος, ὁμιλῶν πρὸς τὸν γερμανικὸν λαὸ στὸ Ράιχσταγκ τὴν 4-5-1941, εἶπε:
«Χάριν τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας, ὀφείλω νὰ ἀναγνωρίσω, ὅτι μόνον οἱ Ἕλληνες ἐξ ὅλων τῶν ἀντιπάλων, ἐπολέμησαν μὲ γενναιότητα καὶ αὐτοθυσία. Καὶ αὐτοὶ οἱ ἐχθροί τους δὲν μποροῦν νὰ τοὺς ἀρνηθοῦν τὴν ἐκτίμησί τους».
Ἡ ἐκ τῶν ἐμπίστων τοῦ Χίτλερ Λένι Ρίφενσταλ, διάσημη σκηνοθέτις καὶ ἠθοποιὸς τῆς ἐποχῆς του, στὴν αὐτοβιογραφία της γράφει πὼς ὁ Χίτλερ τὴν 30η Μαρτίου 1944 τῆς εἶπε:
«Ἂν οἱ Ἰταλοὶ δὲν εἶχαν ἐπιτεθῆ κατὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν ἐχρειάζοντο τὴν βοήθειά μας, ὁ πόλεμος θὰ εἶχε λάβει διαφορετικὴ τροπή, θὰ εἴχαμε προλάβει νὰ κατακτήσουμε τὸ Λένινγκραντ καὶ τὴ Μόσχα, πρὶν ἐνσκήψῃ τὸ ρωσικὸ ψῦχος»!
Γίνεται αὐθεντικώτερη ἀναγνώρισι τῆς συμβολῆς τῆς Ἑλλάδος στὴν ἔκβασι τοῦ πολέμου; Γιὰ τὴν συμβολή της αὐτὴ εἶπαν:
• Στάλιν: «Λυποῦμαι διότι γηράσκω καὶ δὲν θὰ ζήσω πολὺ γιὰ νὰ εὐγνωμονῶ ἕνα λαό, τοῦ ὁποίου ἡ ἀντίστασι ἔκρινε τὴν ἔκβασι τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».
• Τσώρτσιλλ: «Οἱ ἥρωες πολεμοῦν ὡς Ἕλληνες». Ὑποσχέθηκε δὲ στὴν Ἑλλάδα συμμετοχὴ στὰ κέρδη τῆς νίκης, εἰπών «θὰ μοιρασθοῦμε τὴν κοινὴ νίκη»!
• Ντὲ Γκώλλ: «Εἶναι ἀδύνατο νὰ δώσω τὸ πρέπον εὖρος τῆς εὐγνωμοσύνης ποὺ αἰσθάνομαι γιὰ τὴν ἡρωικὴ ἀντίστασι τοῦ λαοῦ καὶ τῶν ἡγετῶν τῆς Ἑλλάδος».
• Ροῦσβελτ: «Ἡ ἀσύλληπτη ἀντίστασι τῆς Ἑλλήνων, ἀποτελεῖ ἕνα κοσμοϊστορικὸ ὁρόσημο, ποὺ δὲν θὰ πρέπῃ ποτὲ νὰ ξεχνοῦν οἱ ἡγέτες καὶ οἱ λαοὶ τοῦ πλανήτη μας»!
Τὸ ἐλησμόνησεν ὅμως -ἀλλοίμονο- ὁ σημερινὸς διάδοχος τοῦ ἀειμνήστου Ροῦσβελτ, πρόεδρος τῆς ΗΠΑ κ. Μπούς. Τὰ μέλη τῆς Κυβερνήσεως του προσπαθοῦν νὰ προωθήσουν τὰ πλέον σχιζοφρενικὰ σχέδια σὲ βάρος τῆς Ἑλλάδος. Χάριν τῶν ἀπογόνων ἐκείνων ποὺ ὑπεδέχθησαν τοὺς Ναζιστὲς ὡς ἀπελευθερωτὲς (ὑπάρχουν σχετικὰ ντοκυμανταίρ), στὴ συνέχεια δὲ ἔγιναν ὄργανα τῆς πλέον στυγνῆς δικτατορίας των αἰώνων, τῆς Σταλινικῆς. Ὑπὸ τὴν ἀδράνεια κάποιων Ἑλλήνων πολιτικῶν, κατωτέρων τῶν περιστάσεων. Γιατί οὐδέποτε ἀπετόλμησαν νὰ ἐπικαλεσθοῦν τὴν συμμετοχὴν τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς στοὺς ἀγῶνες τῆς ἀνθρωπότητος ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δημοκρατίας, ὅπως καὶ τὴν πνευματικὴ προσφορά της. Ἀκόμη καὶ σήμερα δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνα ἀπὸ τὰ 352 Πανεπιστήμια τῆς ΗΠΑ χωρὶς Ἕλληνα καθηγητή.
Κανένας ἀπὸ τοὺς πολιτικούς μας αὐτούς, δὲν διδάχθηκε ἀπὸ τὸ παράδειγμα τοῦ μεγάλου Κρητός, ποὺ ἀντιμετώπιζε τοὺς ἡγέτες τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν μὲ ἀπαράμιλλο θάρρος, ἀξιοπρέπεια καὶ πεῖσμα. Ἀντίθετα, δὲν διακρίνεται γιὰ τὰ στοιχεῖα αὐτὰ ἡ συμπεριφορὰ πολλῶν σημερινῶν πολιτικῶν ἔναντι τῆς ἰσχυρῶν τοῦ Πλανήτη.
Οἱ Σκοπιανοὶ διαδίδουν ἀνερυθρίαστα, μὲ ὅλα τὰ μέσα, τὸ σκανδαλῶδες ψεῦδος τῆς καταγωγῆς τους ἀπὸ τὸ Μέγα Ἀλέξανδρο, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὶς ἐπεκτατικὲς βλέψεις τους σὲ βάρος τῆς Ἑλλάδος, μὲ ὄχημα τὸ κλοπιμαῖο ὄνομά τους. Ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν προβάλλουμε τὰ ἱστορικὰ δίκαιά μας. Οὔτε ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγνοοῦντες τὴν Ἱστορία ξένους, μὲ τὴ λογικὴ ὅτι « δὲν ἀσχολούμεθα μὲ γνωστὰ ἱστορικὰ γεγονότα»! Ὁποία ἀφέλεια. Ὅταν ἀγνοοῦν τὴν Ἱστορία ἀκόμη καὶ Ἕλληνες, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι γνῶστες αὐτῆς, ἔχουμε τὴν ψευδαίσθησι ὅτι θὰ τὴν γνωρίζουν οἱ ἐκπρόσωποι ἀπομακρυσμένων χωρῶν τῆς γῆς;
Ἡ ἠθικὴ ἀσυνέπεια τῆς σημερινῆς ἀμερικανικῆς ἡγεσίας, ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νὰ μεθοδεύῃ τὴν ἀναγνώρισι ἀνύπαρκτης «μακεδονικῆς ἐθνικότητας καὶ γλώσσας» στοὺς Σλάβους τῆς Σκοπίων, κατὰ πλήρη διαστροφὴ τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἀναμφισβητήτων ἱστορικῶν δεδομένων. Αὐτὸ προέκυψε ἀπὸ πρόσφατη δημοσίευσι ἐγγράφου τῆς Ἀμερικανίδος Πρέσβειρας τῶν Σκοπίων πρὸς τὸ Σταίητ Ντηπάρτμεντ. Ἡ εἰσήγησίς της ἀπετέλεσε τὴν βάσι τῶν τελευταίων προτάσεων τοῦ ἀνεκδιηγήτου μεσολαβητῆ κ. Νίμιτς, ὀργάνου τῆς φιλοσκοπιανῶν Ἀμερικανῶν. Καὶ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα, μποροῦμε ἄραγε νὰ διεισδύουμε στὰ ἀρχεῖα τοῦ Σταίητ Ντηπάρτμεντ καὶ τῆς Πρεσβείας τῆς ΗΠΑ εἰς τὰ Σκόπια; Ἀμφίβολο! Ἡ μόνη πιθανὴ ἐκδοχὴ εἶναι ὅτι τὸ σχετικὸ ἔγγραφο διωχετεύθηκε σκοπίμως, γιὰ νὰ καταπτοηθῇ ἡ ἑλληνικὴ πολιτικὴ ἡγεσία.
Ἀλλά, ὅσο καὶ ἂν προσπαθοῦν ἐχθροὶ τῆς Ἑλλάδος νὰ ἐκφυλίσουν τὸν λαό της καὶ τὴν ἐθνική του σύμπνοια, δὲν θὰ τὸ ἐπιτύχουν. Καὶ ἂς διαθέτουν ἄπειρα χρήματα ὑπόπτων «Ἱδρυμάτων», τὴν προπαγάνδα τῶν ὁποίων ὑλοποιοῦν σύγχρονοι «Ἐφιάλτες», ὑπὸ τὸ ψιμύθιον τοῦ προοδευτικοῦ πνεύματος ἢ δι’ ἀπατηλῶν φιλειρηνικῶν συνθημάτων. Ἀνελέητοι κατακτητὲς προσπάθησαν ἐπὶ 400 χρόνια νὰ ἐξοντώσουν ἢ ἐξανδραποδίσουν τὴ φυλή μας, μὲ διωγμούς, γενοκτονίες καὶ παιδομαζώματα. Ἀλλὰ δὲν τὸ κατώρθωσαν. Γιατί ἡ φυλὴ αὐτὴ ἔχει καὶ τοὺς «μαυρόλυκους», ποὺ διαφέρουν ἀπὸ τοὺς λαοὺς ποὺ ἐξέλιπαν.
ΣΤ. Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ
Καὶ ὡσὰν νὰ μὴ ἔφθαναν ὅλα αὐτὰ τὰ δεινά, ποὺ ὑπέστη ὁ ἑλληνικὸς λαὸς μέχρι τὸ 1944 θυσιαζόμενος διὰ τὴν ἐξουθένωσιν τοῦ ἰσχυροτάτου «ἄξονος» καὶ τὴν ἐλευθερίαν τῶν λαῶν τῆς Οἰκουμένης, μᾶς ἐδημιούργησαν οἱ φίλοι μας τὸν ἄκρως καταστρεπτικὸν διχασμὸν ἐξοπλίζοντες ὅλας τὰς ἀντιθέτους ὀργανώσεις, διὰ νὰ ἀλληλοσπαραχθῶμε.
1. Ὅλοι οἱ ἄλλοι λαοὶ ἤρχισαν ἀπὸ τοῦ 1945 νὰ ἐργάζωνται πυρετωδῶς διὰ τὴν ἀνασυγκρότησιν τῆς χώρας των, τῆς οἰκονομίας των, διὰ τὴν ἐπανοικοδόμησιν τῶν ἐρειπίων καὶ τοῦ κράτους των, κατασκευάζοντες ἔργα ὑποδομῆς ἐγγειοβελτιωτικά, ἐκσυγχρονίζοντες τὴν βιομηχανίαν των καὶ οἰκοδομοῦντες Σχολεῖα, Πανεπιστήμια, Νοσοκομεῖα κ.λπ. κοινωφελῆ ἔργα-προϋποθέσεις διὰ τὴν εὐημερίαν τῶν χωρῶν καὶ τῶν λαϊκῶν μαζῶν. Ἀντιθέτως κατὰ τὸ ἴδιον χρονικὸν διάστημα (1945-1949), δηλαδὴ μακρότερον ἀπὸ ὅ,τι ἦτο τὸ χρονικὸν διάστημα τοῦ Β’ παγκοσμίου πολέμου, εἰς τὴν Ἑλλάδα συνεχίσθη ἡ καταστροφὴ καὶ μετὰ τὸν παγκόσμιον πόλεμον μέχρι τέλους τοῦ 1949 εἰς ἐντατικώτατον βαθμόν. Ἀντὶ νὰ οἰκοδομῶνται τὰ ἐπισωρευθέντα ἐρείπια τοῦ Β’ παγκοσμίου πολέμου, ἐξηκολούθησε νὰ ὁλοκληρώνεται ἡ καταστροφὴ τῶν ὁδῶν, γεφυρῶν, σχολείων, νοσοκομείων, ἐργοστασίων, οἰκιῶν, καταστημάτων καὶ λοιπῶν περιουσιακῶν στοιχείων. Δηλαδὴ τότε αἱ καταστροφαί-δηώσεις ἦσαν πολλαπλάσιαι ἀπὸ τὸ σύνολον τῶν καταστροφῶν καθ᾿ ὅλην τὴν διάρκειαν τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ καὶ ἑλληνογερμανικοῦ πολέμου καὶ κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς παραμονῆς τῶν τριῶν κατοχικῶν δυνάμεων εἰς τὴν Ἑλλάδα (Ἰταλίας, Γερμανίας, Βουλγαρίας). Ἐξ ἀπόψεως ἀνθρωπίνων ἀπωλειῶν εἶναι ἐπίσης πολλαπλάσιος ὁ ἀριθμὸς τῶν νεκρῶν, τῶν τραυματιῶν κατὰ τὸν «ἐμφύλιον πόλεμον», ἀπὸ τὰ θύματα τῶν Ἰταλῶν, Γερμανῶν καὶ Βουλγάρων. Ἐὰν προσθέσωμεν δὲ καὶ τοὺς ἀπαχθέντας καὶ τὸ παιδομάζωμα, ποὺ ἐγένετο τὴν ἐποχὴν αὐτήν, συνολικῶς φθάνουν αἱ ἐν λόγῳ ἀπώλειαι τὸ 1/16 τοῦ συνολικοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ἑλλάδος.
2. Τοιουτοτρόπως ἐνῷ οἱ Ἕλληνες ἦσαν, ὡς προείπαμε, πρῶτοι, ποὺ ἐπέφεραν τὴν ἀρχὴν τοῦ τέλους τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ ἐθνοσοσιαλισμοῦ καὶ διὰ τοῦ ἡρωικοῦ παραδείγματός των καὶ τῆς αὐτοθυσίας των ἐνεψύχωσαν καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους λαοὺς νὰ ἀντισταθοῦν καὶ νὰ ἐλευθερωθοῦν, ἔμειναν ὅμως οὐραγοὶ εἰς τὴν ἐπανοικοδόμησιν καὶ τὴν δημιουργίαν προϋποθέσεων διὰ τὴν πρόοδον, κοινωνικὴν γαλήνην καὶ εὐημερίαν τῶν λαϊκῶν μαζῶν…
3. Διὰ νὰ εἴμεθα ἀκριβοδίκαιοι, ἦλθον ἀρκεταὶ βοήθειαι ἀπὸ τὸ ἐξωτερικόν, πλὴν ὅμως τὰ ἀγαθὰ ἀξίας τὰ ἰδιοποιήθησαν «ἀετονύχηδες» καὶ πολλὰ τὰ ἐξεποίουν εἰς τὰ παλαιοπωλεῖα καὶ μόνον τὰ εὐτελῆ τὰ ἐμοίραζον εἰς τὸν λαόν. Τὴν οἰκονομικὴν βοήθειαν τὴν ἰδιοποιήθησαν οἱ ἰθύνοντες καὶ οἱ «ἀετονύχηδες» γύρω ἀπὸ τοὺς ἰθύνοντας. Τοιουτοτρόπως, ἐνῷ θὰ ἠδύνατο καὶ ἡ Ἑλλάς, ἔστω καθυστερημένως, νὰ δημιουργήσῃ ἕν ἐν σμικρύνσει οἰκονομικὸν θαῦμα, ὅπως τὸ ἐδημιούργησεν ἡ Γερμανία καὶ ἐγένετο πάλιν ἡ μεγαλυτέρα οἰκονομικὴ δύναμις τῆς Εὐρώπης, ἐν τούτοις ἐλάχιστα ἐπωφελήθησαν αἱ λαϊκαὶ μάζαι τῆς χώρας μας. . .
24/10/10
Τζέφρυ: Ἀποδεδειγμένος πολιτικὸς καὶ ἐθνικὸς ἀπατεών
τοῦ πολίτου Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Α΄ Ἀντιπροέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως ἐπὶ τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων
Γιατί κυκλοφορεῖ ἀκόμη ἐλεύθερος; Ἕνας παπατζῆς στὴν Ὁμόνοια καταδιώκεται καὶ συλλαμβάνεται. Ἕνας ἐθνικὸς ἀπατεὼν κυβερνᾷ!
Ὁ παπποῦς του, στὸν ὁποῖο ὡς γνωστόν, ἀποδόθηκε ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ Παπατζῆ, ἔλεγε ὅτι: «Ὁ τίτλος τῆς τυπικῆς νομιμότητος (γιὰ τοὺς κυβερνῶντες) δὲν εἶναι ἐπαρκής, ἂν δὲν συνοδεύεται καὶ ἀπὸ τὸν τίτλο τῆς ἐθνωφελείας».
Ἐκεῖ, στὸ ΠΑΣΟΚ, παριστάνουν ὅτι τίποτα δὲν συμβαίνει στὴν Ἑλλάδα. Ὅσοι «ἰδεολόγοι» τ’ ἁρπάζουν σιωποῦν. Ὅσοι περιμένουν στὴν οὐρὰ νὰ φᾶνε χειροκροτοῦν! Πόσο δίκαιο εἶχε ὁ σατυρικὸς Ἀ. Λασκαρᾶτος ποὺ ἔγραφε: «Οἱ παλιάνθρωποι ἑνώνονται μεταξύ τους ὅπως οἱ σάπιες σταφίδες».
Πρόστυχη Ἑλλάδα! Πῶς σὲ κατήντησαν!
Α΄ Ἀντιπροέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐνημερώσεως ἐπὶ τῶν Ἐθνικῶν Θεμάτων
Γιατί κυκλοφορεῖ ἀκόμη ἐλεύθερος; Ἕνας παπατζῆς στὴν Ὁμόνοια καταδιώκεται καὶ συλλαμβάνεται. Ἕνας ἐθνικὸς ἀπατεὼν κυβερνᾷ!
Ὁ παπποῦς του, στὸν ὁποῖο ὡς γνωστόν, ἀποδόθηκε ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ Παπατζῆ, ἔλεγε ὅτι: «Ὁ τίτλος τῆς τυπικῆς νομιμότητος (γιὰ τοὺς κυβερνῶντες) δὲν εἶναι ἐπαρκής, ἂν δὲν συνοδεύεται καὶ ἀπὸ τὸν τίτλο τῆς ἐθνωφελείας».
Ἐκεῖ, στὸ ΠΑΣΟΚ, παριστάνουν ὅτι τίποτα δὲν συμβαίνει στὴν Ἑλλάδα. Ὅσοι «ἰδεολόγοι» τ’ ἁρπάζουν σιωποῦν. Ὅσοι περιμένουν στὴν οὐρὰ νὰ φᾶνε χειροκροτοῦν! Πόσο δίκαιο εἶχε ὁ σατυρικὸς Ἀ. Λασκαρᾶτος ποὺ ἔγραφε: «Οἱ παλιάνθρωποι ἑνώνονται μεταξύ τους ὅπως οἱ σάπιες σταφίδες».
Πρόστυχη Ἑλλάδα! Πῶς σὲ κατήντησαν!
22/10/10
Ἡ ἰθαγένεια δὲν εἶναι ἀτομικὸ δικαίωμα!
τοῦ Ἰωάννου Ἀνδριοπούλου
Εὐχαριστῶ τὴν ἑβδομαδιαία ἐφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, ποὺ στὸ φύλλο τῆς Κυριακῆς 17 Ὀκτωβρίου 2010
http://elkosmos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5735
μὲ ἀποκλειστικὴ ἀνταπόκρισί της
http://elkosmos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5762
ἐκάλυψε τὴν ἐπ' ἀκροατηρίῳ συζήτησι στὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας τῆς Αἰτήσεως Ἀκυρώσεως κατὰ μαζικῆς ἀποδόσεως ἰθαγενείας καὶ συμμετοχῆς ἀλλοδαπῶν στὶς Δημοτικὲς ἐκλογές.
http://syntagmagr.blogspot.com/2010/08/blog-post.html
Εὐχαριστῶ τοὺς χρῆστες τοῦ facebook, τοὺς συναδέλφους bloggers καὶ ἰδίως τοὺς Ἀκομμάτιστους Ἕλληνες Ἰστολόγους
http://akommatistoi-istologoi.blogspot.com/
γιὰ τὴν ὑποστήριξί τους τόσο πρὶν ὅσο καὶ μετὰ τὴν συζήτησι.
Γιὰ τὴν διασφάλισι τῆς συνταγματικῆς τάξεως καὶ τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν σᾶς ἐνημερώνω, ὅτι κατέθεσα γιὰ λογαριασμὸ ἐντολέως Αἴτησι Ἀκυρώσεως στὸ ΣτΕ τὴν Παρασκευὴ 15.10.2010 καὶ Αἴτησι Ἀναστολῆς μὲ Προσωρινὴ Διαταγὴ Ἀναστολῆς τὴν Δευτέρα 18.10.2010 μὲ τὶς ὁποῖες αἰτούμεθα νὰ ἀκυρωθῆ καὶ εἴτε νὰ ἀνασταλῆ εἴτε νὰ διαταχθῆ προσωρινὴ διαταγὴ ἀναστολῆς εἰδικῶς γιὰ τὴν συμμετοχὴ ἀλλοδαπῶν στὶς Δημοτικὲς ἐκλογὲς ἐφ’ ὅσον δὲν ἔχει ἐκδοθῆ ἀπόφασις καὶ ΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΤΗΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ βάσει τῆς νομολογίας τοῦ Γερμανικοῦ, Γαλλικοῦ καὶ Αὐστριακοῦ Συνταγματικοῦ Δικαστηρίου.
SOS γιὰ Δικηγόρους καὶ Πολῖτες (Λῆξις προθεσμιῶν Αἰτήσεων Ἀκυρώσεων κανονιστικῶν διοικητικῶν πράξεων συμμετοχῆς ἀλλοδαπῶν στὶς δημοτικὲς ἐκλογὲς καὶ ἰθαγενείας)
- Γιὰ συμμετοχὴ ἀλλοδαπῶν στὶς δημοτικὲς ἐκλογές
Τὴν Παρασκευὴ 22.10.2010 λήγει ἡ προθεσμία καταθέσεως Αἰτήσεως Ἀκυρώσεως τῆς Ὑπουργικῆς Ἀποφάσεως ὑπ' ἀριθμὸν 29982/31.05.2010 «Παράτασις προθεσμίας ἐγγραφῆς στοὺς εἰδικοὺς ἐκλογικοὺς καταλόγους τῶν ὁμογενῶν καὶ τῶν νομίμως διαμενόντων ὑπηκόων τρίτων χωρῶν γιὰ τὴν ἀνάδειξι τῶν αἱρετῶν ὀργάνων τῆς πρωτοβάθμιας τοπικῆς αὐτοδιοικήσεως. (ΦΕΚ Β' 754 ποὺ δημοσιεύτηκε στὶς 01.06.2010 καὶ κυκλοφόρησε στὶς 09.06.2010)»
- Γιὰ ἰθαγένεια
Τὴν Παρασκευὴ 12.11.2010 λήγει ἡ προθεσμία καταθέσεως Αἰτήσεως Ἀκυρώσεως τῆς Ὑπουργικῆς Ἀποφάσεως ὑπ' ἀριθμὸν 130181/39150/27.07.2010 «Τροποποίησις διατάξεων τῆς ἀριθμ. Φ. 130181/23198/10 ἀποφάσεως τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐσωτερικῶν, Ἀποκεντρώσεως καὶ Ἠλεκτρονικῆς Διακυβερνήσεως «Καθορισμὸς δικαιολογητικῶν ποὺ πρέπει νὰ συνοδεύουν τὴν δήλωσι καὶ αἴτησι ἐγγραφῆς στὸ Δημοτολόγιο, λόγῳ γεννήσεως ἢ φοιτήσεως σὲ σχολεῖο στὴν Ἑλλάδα, σύμφωνα μὲ τὶς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 1Α τοῦ Ν. 3284/2004, ὅπως ἰσχύει.» (ΦΕΚ Β' 562) (ΦΕΚ Β' 1336 ποὺ δημοσιεύθηκε στὶς 31.08.2010 καὶ ἐκυκλοφόρησε αὐθημερόν)»
ΠΗΓΗ: http://syntagmagr.blogspot.com/2010/10/blog-post.html
---------------------------------------------------------------
Σχόλιο ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΩΝ:
Εὐχαριστοῦμε θερμῶς τὸν Γιάννη Ἀνδριόπουλο γιὰ τὰ καλά του λόγια, καὶ μᾶς τιμᾷ ἰδιαιτέρως ἡ παρουσία τέτοιων ἀνθρώπων στὴν ὁμάδα μας.
Δηλώνουμε ἀεὶ παρόντες καὶ συμμαχητὲς στὸν ἀγῶνα του, τὸν συγχαίρουμε γιὰ τὴν ἀκούραστη προσπάθειά του, καὶ εὐχόμαστε ἀπὸ καρδίας νὰ ἔχη καλὴ ἐπιτυχία.
Μὲ ἐκτίμησι,
Ἀκομμάτιστοι Ἕλληνες Ἱστολόγοι
http://akommatistoi-istologoi.blogspot.com/
μὲ ἀποκλειστικὴ ἀνταπόκρισί της
http://elkosmos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5762
ἐκάλυψε τὴν ἐπ' ἀκροατηρίῳ συζήτησι στὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας τῆς Αἰτήσεως Ἀκυρώσεως κατὰ μαζικῆς ἀποδόσεως ἰθαγενείας καὶ συμμετοχῆς ἀλλοδαπῶν στὶς Δημοτικὲς ἐκλογές.
http://syntagmagr.blogspot.com/2010/08/blog-post.html
Εὐχαριστῶ τοὺς χρῆστες τοῦ facebook, τοὺς συναδέλφους bloggers καὶ ἰδίως τοὺς Ἀκομμάτιστους Ἕλληνες Ἰστολόγους
http://akommatistoi-istologoi.blogspot.com/
γιὰ τὴν ὑποστήριξί τους τόσο πρὶν ὅσο καὶ μετὰ τὴν συζήτησι.
Γιὰ τὴν διασφάλισι τῆς συνταγματικῆς τάξεως καὶ τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν σᾶς ἐνημερώνω, ὅτι κατέθεσα γιὰ λογαριασμὸ ἐντολέως Αἴτησι Ἀκυρώσεως στὸ ΣτΕ τὴν Παρασκευὴ 15.10.2010 καὶ Αἴτησι Ἀναστολῆς μὲ Προσωρινὴ Διαταγὴ Ἀναστολῆς τὴν Δευτέρα 18.10.2010 μὲ τὶς ὁποῖες αἰτούμεθα νὰ ἀκυρωθῆ καὶ εἴτε νὰ ἀνασταλῆ εἴτε νὰ διαταχθῆ προσωρινὴ διαταγὴ ἀναστολῆς εἰδικῶς γιὰ τὴν συμμετοχὴ ἀλλοδαπῶν στὶς Δημοτικὲς ἐκλογὲς ἐφ’ ὅσον δὲν ἔχει ἐκδοθῆ ἀπόφασις καὶ ΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΤΗΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΣ ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ βάσει τῆς νομολογίας τοῦ Γερμανικοῦ, Γαλλικοῦ καὶ Αὐστριακοῦ Συνταγματικοῦ Δικαστηρίου.
SOS γιὰ Δικηγόρους καὶ Πολῖτες (Λῆξις προθεσμιῶν Αἰτήσεων Ἀκυρώσεων κανονιστικῶν διοικητικῶν πράξεων συμμετοχῆς ἀλλοδαπῶν στὶς δημοτικὲς ἐκλογὲς καὶ ἰθαγενείας)
- Γιὰ συμμετοχὴ ἀλλοδαπῶν στὶς δημοτικὲς ἐκλογές
Τὴν Παρασκευὴ 22.10.2010 λήγει ἡ προθεσμία καταθέσεως Αἰτήσεως Ἀκυρώσεως τῆς Ὑπουργικῆς Ἀποφάσεως ὑπ' ἀριθμὸν 29982/31.05.2010 «Παράτασις προθεσμίας ἐγγραφῆς στοὺς εἰδικοὺς ἐκλογικοὺς καταλόγους τῶν ὁμογενῶν καὶ τῶν νομίμως διαμενόντων ὑπηκόων τρίτων χωρῶν γιὰ τὴν ἀνάδειξι τῶν αἱρετῶν ὀργάνων τῆς πρωτοβάθμιας τοπικῆς αὐτοδιοικήσεως. (ΦΕΚ Β' 754 ποὺ δημοσιεύτηκε στὶς 01.06.2010 καὶ κυκλοφόρησε στὶς 09.06.2010)»
- Γιὰ ἰθαγένεια
Τὴν Παρασκευὴ 12.11.2010 λήγει ἡ προθεσμία καταθέσεως Αἰτήσεως Ἀκυρώσεως τῆς Ὑπουργικῆς Ἀποφάσεως ὑπ' ἀριθμὸν 130181/39150/27.07.2010 «Τροποποίησις διατάξεων τῆς ἀριθμ. Φ. 130181/23198/10 ἀποφάσεως τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐσωτερικῶν, Ἀποκεντρώσεως καὶ Ἠλεκτρονικῆς Διακυβερνήσεως «Καθορισμὸς δικαιολογητικῶν ποὺ πρέπει νὰ συνοδεύουν τὴν δήλωσι καὶ αἴτησι ἐγγραφῆς στὸ Δημοτολόγιο, λόγῳ γεννήσεως ἢ φοιτήσεως σὲ σχολεῖο στὴν Ἑλλάδα, σύμφωνα μὲ τὶς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 1Α τοῦ Ν. 3284/2004, ὅπως ἰσχύει.» (ΦΕΚ Β' 562) (ΦΕΚ Β' 1336 ποὺ δημοσιεύθηκε στὶς 31.08.2010 καὶ ἐκυκλοφόρησε αὐθημερόν)»
ΠΗΓΗ: http://syntagmagr.blogspot.com/2010/10/blog-post.html
---------------------------------------------------------------
Σχόλιο ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΩΝ:
Εὐχαριστοῦμε θερμῶς τὸν Γιάννη Ἀνδριόπουλο γιὰ τὰ καλά του λόγια, καὶ μᾶς τιμᾷ ἰδιαιτέρως ἡ παρουσία τέτοιων ἀνθρώπων στὴν ὁμάδα μας.
Δηλώνουμε ἀεὶ παρόντες καὶ συμμαχητὲς στὸν ἀγῶνα του, τὸν συγχαίρουμε γιὰ τὴν ἀκούραστη προσπάθειά του, καὶ εὐχόμαστε ἀπὸ καρδίας νὰ ἔχη καλὴ ἐπιτυχία.
Μὲ ἐκτίμησι,
Ἀκομμάτιστοι Ἕλληνες Ἱστολόγοι
http://akommatistoi-istologoi.blogspot.com/
20/10/10
17/10/10
Ἡ πικρὴ πατρίδα
τοῦ Γιάννη Τριάντη
«Δὲν πάει πιὰ μέσα ἀπ’ τὶς λέξεις ἡ ὑπόθεσις», θὰ μποροῦσε νὰ πῆ καὶ σήμερα ὁ Νῖκος Καροῦζος, ὁ μέγας αὐτὸς ποιητὴς τοῦ τ(ρ)όπου μας… Εἰδικῶς σήμερα. Μὲ τὴν πατρίδα γονατισμένη καὶ τὸ μέλλον σκοτεινό.
Ὄχι, δὲν πάει ἄλλο μὲ τὶς ἄσαρκες λέξεις, τὴν παραπειστικὴ φλυαρία, τὶς ζαχαρωμένες ἐκφράσεις καὶ τὴν καλοδουλεμένη προπαγάνδα ποὺ φιλοτεχνεῖ μία εἰκονικὴ πραγματικότητα… Ὄχι, δὲν πάει ἄλλο. Ἡ πικρὴ πατρίδα δὲν ἀντέχει…
Δὲν ἀντέχονται πιὰ τὰ χυδαῖα ψέμματα καὶ οἱ ὀδυνηρὲς ἀποκρύψεις. Τὴν ὥρα ποὺ ἡ πατρίδα ἀσπαίρει σὰν ψάρι καὶ ἀκούγεται ὁ ἐπιθανάτιος ρόγχος της, δὲν ἀντέχονται οἱ ἀνόητες βιντεοδρομίες γιὰ τὸ βάρος τῶν εὐθυνῶν ποὺ ἔχουν οἱ θύτες. Οἱ εὐθῦνες εἶναι κοινές, αὐταπόδεικτες καὶ βαρειές. Ἀπὸ τότε ποὺ κορόϊδευαν τὸν κόσμο μὲ τοὺς ἀπατηλοὺς ρυθμοὺς ἀναπτύξεως, τὰ χρυσοφόρα χρηματιστήρια (γιὰ λίγους), τὴν δῆθεν εὐτοπία τῆς ΟΝΕ, τὴν ζοφερὴ ἀκρίβεια ποὺ ἀκολούθησε. (Μία σοκολάτα πῆγε στὶς πεντακόσιες δραχμές, ὦ ἄθλιοι. Κι ἕνα σουβλάκι στὶς ἑπτακόσιες…)
Οἱ εὐθῦνες εἶναι συγκεκριμένες. Ἀπὸ τότε ποὺ μαγείρευαν τὰ στοιχεῖα καὶ τὶς στατιστικὲς γιὰ νὰ μποῦμε μὲ ψέμματα στὴν ΟΝΕ. Ἀπὸ τότε ποὺ παρέδιδαν τὴν χώρα στὸ ἔλεος τῶν ἐργολάβων, ἐμφανίζοντας μία χώρα-μακέτα ποὺ δὲν εἶχε καμμία σχέση μὲ τὴν πραγματικότητα. Ἀπὸ τότε ποὺ μετέβαλαν τὴν ἐπαρχία σὲ ἔρημο πετῶντας ἕνα κομμάτι ἐπιδοτήσεων στοὺς ἀγρότες, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μαραθῆ ὁ τόπος καὶ νὰ μηδενιστῆ ἡ προοπτική της ἑλληνικῆς γεωργίας…
Οἱ εὐθῦνες εἶναι αὐταπόδεικτες. Ἀπὸ τότε ποὺ τὸ κομπολόϊ τῶν ψευδῶν καὶ τῶν ψευδαισθήσεων πέρασε ἀπὸ τὰ χέρια τῶν «ἐκσυγχρονιστῶν» στὰ χέρια τῶν «μεταρρυθμιστῶν». Λόγια, ψέμματα καὶ θάνατος. Ἕνα καλοκατασκευασμένο τίποτε –μὲ ἐξαίρεσι τρεῖς φωτεινὲς στιγμὲς (ἀγωγός, βέτο στὸ Βουκουρέστι καὶ ἄνοιγμα στὴν Κίνα)– ποὺ παρέδωσε τὴν χώρα ἡμιθανῆ σὲ πιὸ ἀδίστακτους ψεῦτες, σὲ ἀνθρώπους τὸ ἴδιο ἀνίκανους, φλύαρους, μονόφθαλμους, ἀπροετοίμαστους, ἐρασιτέχνες τῆς συμφορᾶς καὶ ἐπαγγελματίες τῆς προπαγάνδας…
Ἡ πικρὴ πατρίδα μοιάζει μὲ τρομοκρατημένη κοινότητα ἀπελπισμένων καὶ οἱ θύτες δίνουν ἀμέριμνοι ρεσιτὰλ ἐξυπνακισμῶν, ταΐζοντας τὸ πόπολο μὲ Ἐξεταστικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ μικροπολιτικὲς ἁψιμαχίες τῆς αἰσχίστης ὑποστάθμης… Συνήθισαν οἱ μάστορες τῆς παραπολιτικῆς: γιὰ νὰ κρύψουν τὴν γύμνια τῆς πολιτικῆς τους, ἐπιστρατεύουν τὸν ἀποπροσανατολισμό. Γιὰ νὰ ἀποσείσουν τὶς δικές τους εὐθῦνες, μηρυκάζουν μισὲς ἀλήθειες καὶ χιλιάδες ψέμματα. Γιὰ νὰ ἀποκρύψουν τὴν ζοφώδη προοπτική, γυμνάζουν τὶς λέξεις καὶ τὶς χρησιμοποιοῦν σὰν τὶς μαϊμοῦδες στὸ τσίρκο… Ἀδίστακτοι, ἀσύστολοι, ἐμμανεῖς τῆς δολιότητος καὶ τῶν ἀπατηλῶν ἐντυπώσεων…
Ἡ πικρὴ πατρίδα μετεωρίζεται στὸ κενό, ξοδεμένη, σπαταλημένη καὶ παντέρημη, κι ἐκεῖνοι –κυβερνῶντες καὶ ἐπίδοξοι διάδοχοί τους– ἀσχολοῦνται μὲ τὸ ὑπογένειο τοῦ Τατούλη καὶ τὴν φρεσκάδα (κονσέρβας) τοῦ Κικίλια. Μὲ τὸ χρῶμα τοῦ χάρτη στὴν Κάτω Ραχούλα καὶ τήν… κρίσιμη γιὰ τὴν ἐπιβίωσι τῆς χώρας ἐκλογὴ τοῦ Μπουτάρη ἢ τοῦ Γκιουλέκα στὴν Θεσσαλονίκη… Κι ἀπὸ κοντά, ἀσθμαίνοντες, μύωπες, μίζεροι καὶ σταθερὰ ἀλαζόνες οἱ σταθμάρχες τῆς Ἀριστερᾶς, ποὺ νομίζουν ὅτι ὁ κόσμος κρέμεται ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Ἀλαβάνου καὶ τοῦ Κουβέλη, τοῦ Παφίλη καὶ τοῦ Μητρόπουλου. Τραγικὰ μαγαζάκια, δίχως πελάτες, σὲ παραλία τοῦ θέρους, τὴν ὥρα ποὺ μαίνεται χειμώνας βαρύς…
Ἡ πικρὴ πατρίδα πένεται καὶ τρομαγμένη συλλογιέται τί θὰ ἀπομείνη ἀπὸ τὰ τιμαλφῆ της κι ἐκεῖνοι ξεπουλᾶνε τὰ πάντα σὲ τιμὴ εὐκαιρίας, ὅπως τὴν ὁρίζουν οἱ πάτρωνες ποὺ ἔχουν ἐπιπέσει σὰν τὰ κοράκια. Ἐκεῖνο τὸ παλιὸ ποὺ κυκλοφοροῦσε σὰν σαρκαστικὸ ἀνέκδοτο (ὅτι ἐνδέχεται νὰ βγάλουν στὸ σφυρὶ ἀκόμη καὶ τὴν Ἀκρόπολη) ἀποκτᾶ ὄψι τρομακτικῆς πραγματικότητος. Τίποτε δὲν ἀποκλείεται πιά. Οὔτε καὶ ἡ Ἀκρόπολις… Τὸ κουρδισμένο μυαλό τους τείνει νὰ μεταβάλη τὸ ἀδιανόητο σὲ ἐπικείμενο ἐφιάλτη. Καὶ τὴν χώρα σ’ ἕνα ἀπέραντο νεκροτομεῖο ἐκποιημένων σωμάτων. (Τί ἄλλο παρὰ νεκρὰ σώματα γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνες, θὰ εἶναι ἕνας ΟΣΕ στοὺς ξένους, τὰ Ταχυδρομεῖα στοὺς ξένους, ἡ Ἐνέργεια στοὺς ξένους καὶ στοὺς ἰδιῶτες καὶ ὅ,τι παράγει ἢ δύναται νὰ ἀξιοποιηθῆ, νὰ ἐκποιῆται κοψοχρονιὰ στοὺς ξένους;)…
Ἡ πικρὴ πατρίδα χάνει τὰ τιμαλφῆ της καὶ ἀγωνιᾷ γιὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς ἐπικρατείας της (ἱστορική, μὲ τὴν ἀμφισβήτησι ἱστορικῶν δικαίων, ἀλλὰ καὶ ἐδαφικὴ) καὶ ἐκεῖνοι χαριεντίζονται μὲ τὸν Ἐρντογὰν καὶ τοὺς ἐπικυριάρχους ποὺ τὸν ἔχουν ὑπὸ τὴν προστασία τους… Γιὰ ὅσους δὲν πείθονται, καὶ ἐνδεχομένως θεωροῦν κινδυνολογικὰ παραμύθια τὰ ὡς ἄνω, ἰδοῦ τί εἶπε μόλις προχθὲς ὁ σύμβουλος τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ Ἰμπραΐμ Καλὶν (στὸν Πέτρο Παπακωνσταντίνου τῆς «Καθημερινῆς») ὅταν ρωτήθηκε ἂν εἶναι δίκαιη γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἡ ἀπόσυρσις τοῦ casus belli ἀπὸ τὴν Τουρκία μὲ τὴν ταυτόχρονη παραίτησι τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸ δικαίωμά της, βάσει τοῦ διεθνοῦς δικαίου, νὰ ἐπεκτείνη τὰ χωρικά της ὕδατα σὲ 12 μίλια: «Εἶναι δίκαιη, διότι τὸ οὐσιαστικὸ ζήτημα, ἂν διευρύνουμε τὸν ὁρίζοντα τοῦ προβληματισμοῦ μας, εἶναι πῶς θὰ μοιραστοῦμε τὸ Αἰγαῖο, τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο, γιὰ νὰ δοῦμε ὅλα τὰ ἄλλα ζητήματα –ἐμπόριο, μετανάστευσι, πάλη κατὰ τῆς τρομοκρατίας κ.λπ.– ὡς μέρος μίας συνολικῆς διευθετήσεως»… Σοφὸν τὸ σαφές. Καὶ ὅσοι νομίζουν ὅτι αὐτὰ ποὺ εἶπε ὁ Καλὶν ὑπάρχουν μονάχα στὸ μυαλὸ τῆς Τουρκίας, σύντομα θὰ διαπιστώσουν ὅτι πλανῶνται…
Ἡ πικρὴ πατρίδα λοιπόν. Ποὺ αἱμορραγεῖ καὶ σφαδάζει. Ποὺ κραυγάζει, ὀδυνᾶται καὶ βυθίζεται στὴν κατάθλιψι. Ποὺ βλέπει τὰ παιδιά της νὰ βρίσκωνται στὰ πρόθυρα μίας νέας, ὀδυνηρῆς μεταναστεύσεως… Ἡ πικρὴ πατρίδα. Γεμάτη χωματερὲς σκουπιδιῶν καὶ ἰδεῶν. Ἀμήχανη, ἔντρομη καὶ μελαγχολική. Μὲ μία πρωτεύουσα-κόλασι, πόλι φρυγμένη καὶ φρικτή, ποὺ ἔχει ἐγκλωβίσει μέσα της θανάσιμα γηγενεῖς καὶ μετανάστες. Μὲ διανοουμένους ποὺ ζοῦν μὲ κρατικὲς ἐπιδοτήσεις, μὲ τὰ μήντια νὰ τρίζουν, ἀλλὰ ἐκθύμως νὰ στηρίζουν τοὺς προύχοντες καὶ τοὺς καθεστωτικοὺς καὶ νὰ μάχωνται ὁ,τιδήποτε ἐνίσταται, ἀνθίσταται, ἀντιδρᾷ καὶ ἐξεγείρεται… Ἡ πικρὴ πατρίδα «Μὲ τὸ φῶς σπασμένο», λεηλατημένο, ποὺ ντρέπεται νὰ ἀρθρώση τὴν λέξι «πατρίδα» καὶ νὰ ψελλίση τὴν λέξι «ἔθνος» διότι στὴν μία γωνία καιροφυλακτοῦν οἱ εἰσαγγελεῖς τοῦ «ἀντιεθνικισμοῦ» καὶ στὴν ἄλλη ἐνεδρεύουν οἱ μελανοχιτῶνες τῆς ἀφασίας, ἕτοιμοι νὰ οἰκειοποιηθοῦν εὔλογες ἀγωνίες καὶ συκοφαντημένα «γιατί»…
Ἡ πικρὴ πατρίδα, «ἡ χώρα ποὺ παιδεύει τὰ δροσερὰ Ἑλληνόπουλα καὶ ἀνεμίζει τοὺς ἀμέτρητους γραικύλους», ποὺ ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος Καροῦζος…
ΥΓ. Τί σημασία ἔχει ἂν ἡ Ἑλλάδα, μία χώρα-πειραματόζωο, θὰ συνεχίση νὰ ζῆ μία ἐλεγχόμενη χρεωκοπία ἢ θὰ ἀποφύγη τὴν ὁριστικὴ κατάρρευσι, ἐπιτηρουμένη σκληρὰ ἀπὸ τοὺς ἐσωτερικοὺς καὶ ἔξωθεν δυνάστες της; Ἡ χώρα εἶναι χρεωκοπημένη μέσα της, στὰ μύχια. Καὶ μόνο μ’ ἕνα θαῦμα θὰ σωθῆ. Θαῦμα λαϊκό, ἀκαθοδήγητο, ἀνέλεγκτο καὶ πυρφόρο.
«Δὲν πάει πιὰ μέσα ἀπ’ τὶς λέξεις ἡ ὑπόθεσις», θὰ μποροῦσε νὰ πῆ καὶ σήμερα ὁ Νῖκος Καροῦζος, ὁ μέγας αὐτὸς ποιητὴς τοῦ τ(ρ)όπου μας… Εἰδικῶς σήμερα. Μὲ τὴν πατρίδα γονατισμένη καὶ τὸ μέλλον σκοτεινό.
Ὄχι, δὲν πάει ἄλλο μὲ τὶς ἄσαρκες λέξεις, τὴν παραπειστικὴ φλυαρία, τὶς ζαχαρωμένες ἐκφράσεις καὶ τὴν καλοδουλεμένη προπαγάνδα ποὺ φιλοτεχνεῖ μία εἰκονικὴ πραγματικότητα… Ὄχι, δὲν πάει ἄλλο. Ἡ πικρὴ πατρίδα δὲν ἀντέχει…
Δὲν ἀντέχονται πιὰ τὰ χυδαῖα ψέμματα καὶ οἱ ὀδυνηρὲς ἀποκρύψεις. Τὴν ὥρα ποὺ ἡ πατρίδα ἀσπαίρει σὰν ψάρι καὶ ἀκούγεται ὁ ἐπιθανάτιος ρόγχος της, δὲν ἀντέχονται οἱ ἀνόητες βιντεοδρομίες γιὰ τὸ βάρος τῶν εὐθυνῶν ποὺ ἔχουν οἱ θύτες. Οἱ εὐθῦνες εἶναι κοινές, αὐταπόδεικτες καὶ βαρειές. Ἀπὸ τότε ποὺ κορόϊδευαν τὸν κόσμο μὲ τοὺς ἀπατηλοὺς ρυθμοὺς ἀναπτύξεως, τὰ χρυσοφόρα χρηματιστήρια (γιὰ λίγους), τὴν δῆθεν εὐτοπία τῆς ΟΝΕ, τὴν ζοφερὴ ἀκρίβεια ποὺ ἀκολούθησε. (Μία σοκολάτα πῆγε στὶς πεντακόσιες δραχμές, ὦ ἄθλιοι. Κι ἕνα σουβλάκι στὶς ἑπτακόσιες…)
Οἱ εὐθῦνες εἶναι συγκεκριμένες. Ἀπὸ τότε ποὺ μαγείρευαν τὰ στοιχεῖα καὶ τὶς στατιστικὲς γιὰ νὰ μποῦμε μὲ ψέμματα στὴν ΟΝΕ. Ἀπὸ τότε ποὺ παρέδιδαν τὴν χώρα στὸ ἔλεος τῶν ἐργολάβων, ἐμφανίζοντας μία χώρα-μακέτα ποὺ δὲν εἶχε καμμία σχέση μὲ τὴν πραγματικότητα. Ἀπὸ τότε ποὺ μετέβαλαν τὴν ἐπαρχία σὲ ἔρημο πετῶντας ἕνα κομμάτι ἐπιδοτήσεων στοὺς ἀγρότες, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μαραθῆ ὁ τόπος καὶ νὰ μηδενιστῆ ἡ προοπτική της ἑλληνικῆς γεωργίας…
Οἱ εὐθῦνες εἶναι αὐταπόδεικτες. Ἀπὸ τότε ποὺ τὸ κομπολόϊ τῶν ψευδῶν καὶ τῶν ψευδαισθήσεων πέρασε ἀπὸ τὰ χέρια τῶν «ἐκσυγχρονιστῶν» στὰ χέρια τῶν «μεταρρυθμιστῶν». Λόγια, ψέμματα καὶ θάνατος. Ἕνα καλοκατασκευασμένο τίποτε –μὲ ἐξαίρεσι τρεῖς φωτεινὲς στιγμὲς (ἀγωγός, βέτο στὸ Βουκουρέστι καὶ ἄνοιγμα στὴν Κίνα)– ποὺ παρέδωσε τὴν χώρα ἡμιθανῆ σὲ πιὸ ἀδίστακτους ψεῦτες, σὲ ἀνθρώπους τὸ ἴδιο ἀνίκανους, φλύαρους, μονόφθαλμους, ἀπροετοίμαστους, ἐρασιτέχνες τῆς συμφορᾶς καὶ ἐπαγγελματίες τῆς προπαγάνδας…
Ἡ πικρὴ πατρίδα μοιάζει μὲ τρομοκρατημένη κοινότητα ἀπελπισμένων καὶ οἱ θύτες δίνουν ἀμέριμνοι ρεσιτὰλ ἐξυπνακισμῶν, ταΐζοντας τὸ πόπολο μὲ Ἐξεταστικὲς Ἐπιτροπὲς καὶ μικροπολιτικὲς ἁψιμαχίες τῆς αἰσχίστης ὑποστάθμης… Συνήθισαν οἱ μάστορες τῆς παραπολιτικῆς: γιὰ νὰ κρύψουν τὴν γύμνια τῆς πολιτικῆς τους, ἐπιστρατεύουν τὸν ἀποπροσανατολισμό. Γιὰ νὰ ἀποσείσουν τὶς δικές τους εὐθῦνες, μηρυκάζουν μισὲς ἀλήθειες καὶ χιλιάδες ψέμματα. Γιὰ νὰ ἀποκρύψουν τὴν ζοφώδη προοπτική, γυμνάζουν τὶς λέξεις καὶ τὶς χρησιμοποιοῦν σὰν τὶς μαϊμοῦδες στὸ τσίρκο… Ἀδίστακτοι, ἀσύστολοι, ἐμμανεῖς τῆς δολιότητος καὶ τῶν ἀπατηλῶν ἐντυπώσεων…
Ἡ πικρὴ πατρίδα μετεωρίζεται στὸ κενό, ξοδεμένη, σπαταλημένη καὶ παντέρημη, κι ἐκεῖνοι –κυβερνῶντες καὶ ἐπίδοξοι διάδοχοί τους– ἀσχολοῦνται μὲ τὸ ὑπογένειο τοῦ Τατούλη καὶ τὴν φρεσκάδα (κονσέρβας) τοῦ Κικίλια. Μὲ τὸ χρῶμα τοῦ χάρτη στὴν Κάτω Ραχούλα καὶ τήν… κρίσιμη γιὰ τὴν ἐπιβίωσι τῆς χώρας ἐκλογὴ τοῦ Μπουτάρη ἢ τοῦ Γκιουλέκα στὴν Θεσσαλονίκη… Κι ἀπὸ κοντά, ἀσθμαίνοντες, μύωπες, μίζεροι καὶ σταθερὰ ἀλαζόνες οἱ σταθμάρχες τῆς Ἀριστερᾶς, ποὺ νομίζουν ὅτι ὁ κόσμος κρέμεται ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Ἀλαβάνου καὶ τοῦ Κουβέλη, τοῦ Παφίλη καὶ τοῦ Μητρόπουλου. Τραγικὰ μαγαζάκια, δίχως πελάτες, σὲ παραλία τοῦ θέρους, τὴν ὥρα ποὺ μαίνεται χειμώνας βαρύς…
Ἡ πικρὴ πατρίδα πένεται καὶ τρομαγμένη συλλογιέται τί θὰ ἀπομείνη ἀπὸ τὰ τιμαλφῆ της κι ἐκεῖνοι ξεπουλᾶνε τὰ πάντα σὲ τιμὴ εὐκαιρίας, ὅπως τὴν ὁρίζουν οἱ πάτρωνες ποὺ ἔχουν ἐπιπέσει σὰν τὰ κοράκια. Ἐκεῖνο τὸ παλιὸ ποὺ κυκλοφοροῦσε σὰν σαρκαστικὸ ἀνέκδοτο (ὅτι ἐνδέχεται νὰ βγάλουν στὸ σφυρὶ ἀκόμη καὶ τὴν Ἀκρόπολη) ἀποκτᾶ ὄψι τρομακτικῆς πραγματικότητος. Τίποτε δὲν ἀποκλείεται πιά. Οὔτε καὶ ἡ Ἀκρόπολις… Τὸ κουρδισμένο μυαλό τους τείνει νὰ μεταβάλη τὸ ἀδιανόητο σὲ ἐπικείμενο ἐφιάλτη. Καὶ τὴν χώρα σ’ ἕνα ἀπέραντο νεκροτομεῖο ἐκποιημένων σωμάτων. (Τί ἄλλο παρὰ νεκρὰ σώματα γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνες, θὰ εἶναι ἕνας ΟΣΕ στοὺς ξένους, τὰ Ταχυδρομεῖα στοὺς ξένους, ἡ Ἐνέργεια στοὺς ξένους καὶ στοὺς ἰδιῶτες καὶ ὅ,τι παράγει ἢ δύναται νὰ ἀξιοποιηθῆ, νὰ ἐκποιῆται κοψοχρονιὰ στοὺς ξένους;)…
Ἡ πικρὴ πατρίδα χάνει τὰ τιμαλφῆ της καὶ ἀγωνιᾷ γιὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς ἐπικρατείας της (ἱστορική, μὲ τὴν ἀμφισβήτησι ἱστορικῶν δικαίων, ἀλλὰ καὶ ἐδαφικὴ) καὶ ἐκεῖνοι χαριεντίζονται μὲ τὸν Ἐρντογὰν καὶ τοὺς ἐπικυριάρχους ποὺ τὸν ἔχουν ὑπὸ τὴν προστασία τους… Γιὰ ὅσους δὲν πείθονται, καὶ ἐνδεχομένως θεωροῦν κινδυνολογικὰ παραμύθια τὰ ὡς ἄνω, ἰδοῦ τί εἶπε μόλις προχθὲς ὁ σύμβουλος τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ Ἰμπραΐμ Καλὶν (στὸν Πέτρο Παπακωνσταντίνου τῆς «Καθημερινῆς») ὅταν ρωτήθηκε ἂν εἶναι δίκαιη γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἡ ἀπόσυρσις τοῦ casus belli ἀπὸ τὴν Τουρκία μὲ τὴν ταυτόχρονη παραίτησι τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸ δικαίωμά της, βάσει τοῦ διεθνοῦς δικαίου, νὰ ἐπεκτείνη τὰ χωρικά της ὕδατα σὲ 12 μίλια: «Εἶναι δίκαιη, διότι τὸ οὐσιαστικὸ ζήτημα, ἂν διευρύνουμε τὸν ὁρίζοντα τοῦ προβληματισμοῦ μας, εἶναι πῶς θὰ μοιραστοῦμε τὸ Αἰγαῖο, τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο, γιὰ νὰ δοῦμε ὅλα τὰ ἄλλα ζητήματα –ἐμπόριο, μετανάστευσι, πάλη κατὰ τῆς τρομοκρατίας κ.λπ.– ὡς μέρος μίας συνολικῆς διευθετήσεως»… Σοφὸν τὸ σαφές. Καὶ ὅσοι νομίζουν ὅτι αὐτὰ ποὺ εἶπε ὁ Καλὶν ὑπάρχουν μονάχα στὸ μυαλὸ τῆς Τουρκίας, σύντομα θὰ διαπιστώσουν ὅτι πλανῶνται…
Ἡ πικρὴ πατρίδα λοιπόν. Ποὺ αἱμορραγεῖ καὶ σφαδάζει. Ποὺ κραυγάζει, ὀδυνᾶται καὶ βυθίζεται στὴν κατάθλιψι. Ποὺ βλέπει τὰ παιδιά της νὰ βρίσκωνται στὰ πρόθυρα μίας νέας, ὀδυνηρῆς μεταναστεύσεως… Ἡ πικρὴ πατρίδα. Γεμάτη χωματερὲς σκουπιδιῶν καὶ ἰδεῶν. Ἀμήχανη, ἔντρομη καὶ μελαγχολική. Μὲ μία πρωτεύουσα-κόλασι, πόλι φρυγμένη καὶ φρικτή, ποὺ ἔχει ἐγκλωβίσει μέσα της θανάσιμα γηγενεῖς καὶ μετανάστες. Μὲ διανοουμένους ποὺ ζοῦν μὲ κρατικὲς ἐπιδοτήσεις, μὲ τὰ μήντια νὰ τρίζουν, ἀλλὰ ἐκθύμως νὰ στηρίζουν τοὺς προύχοντες καὶ τοὺς καθεστωτικοὺς καὶ νὰ μάχωνται ὁ,τιδήποτε ἐνίσταται, ἀνθίσταται, ἀντιδρᾷ καὶ ἐξεγείρεται… Ἡ πικρὴ πατρίδα «Μὲ τὸ φῶς σπασμένο», λεηλατημένο, ποὺ ντρέπεται νὰ ἀρθρώση τὴν λέξι «πατρίδα» καὶ νὰ ψελλίση τὴν λέξι «ἔθνος» διότι στὴν μία γωνία καιροφυλακτοῦν οἱ εἰσαγγελεῖς τοῦ «ἀντιεθνικισμοῦ» καὶ στὴν ἄλλη ἐνεδρεύουν οἱ μελανοχιτῶνες τῆς ἀφασίας, ἕτοιμοι νὰ οἰκειοποιηθοῦν εὔλογες ἀγωνίες καὶ συκοφαντημένα «γιατί»…
Ἡ πικρὴ πατρίδα, «ἡ χώρα ποὺ παιδεύει τὰ δροσερὰ Ἑλληνόπουλα καὶ ἀνεμίζει τοὺς ἀμέτρητους γραικύλους», ποὺ ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος Καροῦζος…
ΥΓ. Τί σημασία ἔχει ἂν ἡ Ἑλλάδα, μία χώρα-πειραματόζωο, θὰ συνεχίση νὰ ζῆ μία ἐλεγχόμενη χρεωκοπία ἢ θὰ ἀποφύγη τὴν ὁριστικὴ κατάρρευσι, ἐπιτηρουμένη σκληρὰ ἀπὸ τοὺς ἐσωτερικοὺς καὶ ἔξωθεν δυνάστες της; Ἡ χώρα εἶναι χρεωκοπημένη μέσα της, στὰ μύχια. Καὶ μόνο μ’ ἕνα θαῦμα θὰ σωθῆ. Θαῦμα λαϊκό, ἀκαθοδήγητο, ἀνέλεγκτο καὶ πυρφόρο.
Πηγή: Ἐφημερὶς «Παρόν»
16/10/10
Ἡ Ἑλλὰς ὑπὸ κατοχή!!!
Ἀνοικτὴ Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ἑλληνισμό
Ἀγαπητοὶ συμπολῖτες, ἡ Πατρίδα μας ἡ Ἑλλάδα εὑρίσκεται ὑπὸ κατοχή. Μὲ αὔξουσα ἐπικινδυνότητα ἡ κατοχὴ εἶναι οἰκονομική, πολιτική, ἐθνικὴ καὶ πνευματική.
Οἰκονομικὴ κατοχὴ ἀπὸ τὰ ξένα χρηματοπιστωτικὰ ἱδρύματα, τὶς ντόπιες συντεχνίες, τὸν διεφθαρμένο συνδικαλισμό, τὶς ΔΕΚΟ καὶ τὰ διαπλεκόμενα συμφέροντα.
Πολιτικὴ κατοχὴ ἀπὸ τὸ κατ’ ἐπίφασιν δημοκρατικὸ σύστημα ποὺ στὴν πρᾶξι ὑποθάλπει μία ἀνεξέλεγκτη κομματικὴ δικτατορία μὲ στρατιῶτες τῆς γραβάτας καὶ τοῦ λευκοῦ πουκαμίσου, ὑποστηριζομένη ἀπὸ τὰ ἐπιστημονικῶς καθοδηγούμενα μέσα μαζικῆς ἐπιρροῆς (ΜΜΕ).
Ἐθνικὴ κατοχὴ ἀπὸ νεοταξικοὺς ἐθνομηδενιστές, ὑπηρέτες τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ποὺ ὁδηγοῦν τὸ ἔθνος κράτος σὲ ἀλλοτρίωσι καὶ σὲ συρρίκνωσι.
Πνευματικὴ κατοχὴ ἀπὸ ἀμοραλιστές, διαφθορεῖς τῆς πνευματικῆς καὶ ψυχικῆς ὑγείας τῶν πολιτῶν, ὑποβαθμιστὲς τῆς παιδείας, ἐκμαυλιστὲς τῆς νεολαίας καὶ ἀρνητὲς κάθε φιλόπονης ἔννοιας ἀρετῆς.
Τὰ αἴτια ποὺ μᾶς ὡδήγησαν ἕως ἐδῶ εἶναι πολλὰ καὶ ἂν καὶ ἔχουν ἀναλυθεῖ σὲ λεπτομέρεια κατὰ περίπτωσι, ἐν τούτοις συγκαλύπτονται ἀπὸ σύγχυσι, ποὺ δημιουργοῦν ὁ καταιγισμὸς μὲ ἄσχετες πληροφορίες, οἱ ποικίλες ὑστερόβουλες ἀναλύσεις καὶ τὰ ἀντικρουόμενα συμπεράσματα ἐξεταστικῶν δῆθεν ἐπιτροπῶν ποὺ ἡ κάθε μία παρουσιάζει διαφορετικὴ ἄποψι γιὰ τὸ ἴδιο θέμα.
Τὰ γεγονότα ξεκίνησαν μὲ τὴν μεταπολίτευσι ὅταν πολλὰ αἰτήματα γιὰ βελτίωσι τῶν συνθηκῶν διαβιώσεως, ἐλευθερίας, μορφώσεως καὶ ὑπαρξιακῆς ὁλοκληρώσεως ἔγιναν ἀντικείμενο ἐκμεταλλεύσεως, διαστρεβλώσεως τῶν ἐννοιῶν καὶ μετατροπῆς τους σὲ μηχανισμοὺς ὑποτελείας καὶ ἐξαρτήσεως.
Στὴν οἰκονομία, τὰ αἰτήματα βελτιώσεως τοῦ ἐπιπέδου ζωῆς δὲν ἱκανοποιήθηκαν ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ ἀνάπτυξι ὡς ἀποτέλεσμα βελτιώσεως τῆς παραγωγικότητος, ἀλλὰ καλύφθηκαν ἀπὸ δανεισμό, ποὺ σπαταλήθηκε στὴν ἱκανοποίησι ξενόφερτων καταναλωτικῶν συνηθειῶν καὶ τρόπων διαβιώσεως, ποὺ προέβαλε τὸ διεθνὲς ἐμπόριο καὶ ἡ πολιτιστικὴ προπαγάνδα. Συγχρόνως ξεκίνησε ἕνα σύστημα ἐπιδοτήσεων χωρὶς τὸν ἀπαιτούμενο ἔλεγχο γιὰ τὴν ἐπένδυσί τους σὲ παραγωγικὰ συστήματα.
Τὰ κομματικὰ ρουσφέτια ηὔξησαν ὑπερμέτρως τὶς προσλήψεις στὸν στενὸ καὶ εὐρύτερο δημόσιο τομέα ἐνῷ ἐπινοήθηκαν καὶ ἐπιβλήθηκαν δημοσιονομικὲς ἀνάγκες, ποὺ ἐπιβαρυμένες ἀπὸ τὴν διαπλοκὴ καὶ τὴν κατάχρησι ηὔξησαν τὶς δαπάνες σὲ βαθμὸ μεγαλύτερο ἀπὸ αὐτὸν ποὺ δικαιολογοῦσε ἡ παραγωγικότης τῆς χώρας καὶ τὰ ἐξ αὐτῆς ἔσοδα τοῦ κράτους. Τοὐναντίον, ἡ πραγματικὴ οἰκονομία συρρικνώθηκε, ἐνῷ πολλὲς παραγωγικὲς βιομηχανικὲς μονάδες κοινωνικοποιήθηκαν μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταστοῦν ζημιογόνες ὑπὸ τὸ βάρος τῆς κομματικῆς τους διαχειρίσεως καὶ τὴν λοιμικὴ τῶν συνδικαλιστικῶν ἁρπακτικῶν, ποὺ ὑποστήριζαν τὶς κομματικὲς ἢ καὶ ὑστερόβουλες ἐπιλογὲς σὲ βάρος τῶν ἰδίων τῶν ἐπιχειρήσεων. Σὲ ὅλα αὐτὰ νὰ προσθέσουμε τὶς διάφορες συντεχνιακὲς ὁμάδες ποὺ συντηρήθηκαν μὲ εὐνοϊκὲς γιὰ αὐτὲς συνθῆκες ἀδειοδοτήσεως, λειτουργίας καὶ φορολογικῶν ἐλαφρύνσεων εἰς βάρος τῶν μισθωτῶν καὶ συνταξιούχων.
Ὅλα αὐτὰ ἔγιναν δυνατὰ μὲ πολιτικὲς ἀποφάσεις καὶ νομοθετικὲς ρυθμίσεις, ποὺ διέλυσαν τὸ κράτος καὶ ἐνίσχυσαν τὸν κομματικὸ μηχανισμό. Ἐξαλείφθηκε κάθε ἔννοια ἀξιοκρατίας, ἐνῶ ἡ ἐξάρτησις, τὸ ρουσφέτι καὶ ἡ συνδιαλλαγὴ ἔγιναν ὁ τρόπος ἐπιβιώσεως καὶ κοινωνικῆς καταξιώσεως. Ἡ ἀρχοντιὰ τοῦ ἐλευθέρου παραγωγικοῦ πολίτη, ποὺ δημιουργεῖ ἐπ’ ὠφελείᾳ τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου καὶ καταξιώνεται μέσα ἀπὸ αὐτὸ ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴν μιζέρια τοῦ διαπλεκομένου, ποὺ ἐπειδὴ εἶναι ἀνάξιος νὰ παράγη, ἐπιβιώνει ἐκμυζῶντας ἀπὸ τὸν δημόσιο τομέα καὶ τὸ κοινωνικὸ σύνολο. Ὁ αὐθεντικὸς ζῆλος γιὰ δημιουργία μετετράπη σὲ δουλικὰ αἰτήματα δικαιωμάτων, πολλὲς φορὲς γιὰ πράγματα ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται σὲ ἀντίστοιχα προσόντα.
Δυστυχῶς, τὸ ὑπάρχον πολιτικὸ σύστημα μὲ τὶς ἐπιπρόσθετες ἀπαξιωτικὲς ρυθμίσεις τοῦ Συντάγματος, ποὺ ἐπέβαλε ὁ κομματικὸς μηχανισμός, ἐπέτρεπε στὴν ἑκάστοτε ἐξουσία νὰ ἐπηρεάζη τοὺς ἐλεγκτικοὺς μηχανισμούς, ἀκόμη καὶ αὐτὸν τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, μετατρέποντας τὸ πολίτευμα ἀπὸ προεδρευομένη σὲ πρωθυπουργικὴ δημοκρατία. Ἡ κομματικὴ ἀντιπαράθεσις δὲν ἐπέτρεψε τὴν λῆψι μέτρων γιὰ τὴν μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα τῶν συστημάτων κοινωνικῆς ἀσφαλίσεως καὶ ὑγείας, τῆς παραγωγικότητος τοῦ δημοσίου τομέως καὶ τῆς ἐξασφαλίσεως ἑνὸς λειτουργικοῦ νομοθετικοῦ πλαισίου. Ἔπρεπε νὰ ἔλθουν οἱ δανειστές μας γιὰ νὰ μᾶς τὰ ἐπιβάλουν καὶ μόνο τότε ἀρχίσαμε νὰ τὰ διαφημίζουμε σὰν ἀναγκαῖα. Τί ντροπή! Γιὰ κάθε ὑπόθεσι ὑπάρχουν ἀντικρουόμενοι νόμοι καὶ νομοθετικὲς διατάξεις ποὺ ἔχουν μετατρέψει τὸν νόμο σὲ ἱστὸ ἀράχνης, ποὺ συγκρατεῖ μὲν τὰ μικρὰ ἔντομα ἀλλὰ διαπερνᾶται ἀπὸ τὰ μεγάλα, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν διατάραξι τοῦ κοινοῦ περὶ δικαιοσύνης αἰσθήματος.
Λόγῳ τῆς τραυματικῆς ἐμπειρίας τῆς χούντας, ἦταν εὔκολο νὰ ὑποβαθμισθῆ ἡ ἡγεσία τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων καὶ νὰ γίνη ἕρμαιο στὶς ἑκάστοτε ἐπιλογὲς τῆς κομματικῆς ἐξουσίας. Τὸ φιάσκο στὰ Ἴμια, τὸ Μακεδονικό, οἱ ἀπαιτήσεις τῶν Τούρκων στὸ Αἰγαῖο, τὸ Κυπριακό, τὰ τεκταινόμενα στὴν Θράκη ἀλλὰ καὶ τὸ μεταναστευτικό, δείχνουν ὅτι ὁ ρόλος τοῦ Στρατοῦ στὶς ἐθνικὲς ὑποθέσεις καὶ τὴν κατάρτισι στρατηγικῶν σχεδίων πέραν τῶν καθαρὰ ἐπιχειρησιακῶν ἔχει ἔλθει σὲ δεύτερη μοῖρα. Τὸ θυσιαστικὸ παράδειγμα τῶν Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν ἀλλοιώθηκε στὰ μάτια τοῦ ἔθνους ἀπὸ τὸν πλουτισμὸ τῶν πολιτικῶν ποὺ τοὺς ἔχουν ὑποσκελίσει. Ἡ ἔννοια τῆς πατρίδος ὡς νοηματικὴ προϋπόθεσις ὑπαρξιακῆς ὁλοκληρώσεως ἔχει μετατραπῆ σὲ ἔννοια συνόλου ἀνθρώπων μὲ κοινὰ συμφέροντα ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ τὴν ἐπιλέγη κατὰ τὸ δοκοῦν. Ἡ ἡγεσία μας, πιστὴ στὸ νεοταξικὸ δόγμα τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ, τῆς αὐτοκαταργήσεώς της καὶ τῆς δημιουργίας μίας παγκόσμιας κυβερνήσεως, ὁδηγεῖ τὸ ἔθνος κράτος πρὸς ἐξαφάνισιν.
Ἡ χειρότερη ὅμως μορφὴ κατοχῆς, ποὺ ἀπειλεῖ τὴν ὑπαρξιακή μας συνείδησι, θέτει σὲ κίνδυνο τὴν βιωσιμότητά μας καὶ ἀμφισβητεῖ τὴν διατήρησι τῶν χαρακτηριστικῶν καὶ τῶν ἰδιαιτεροτήτων τοῦ ἔθνους καὶ τῆς φυλῆς μας, εἶναι ἡ πολιτιστικὴ κατοχή. Ἐπιβάλλεται μὲ τὴν κατάργησι τοῦ γλωσσικοῦ μας πλούτου, τὴν παραποίησι τῆς ἱστορίας, τὴν ἀλλοίωσι τῆς κοσμοθεωρίας καὶ τῆς θρησκευτικῆς μας παραδόσεως, μὲ τὴν ἀνεξέλεγκτη εἰσροὴ λαθρομεταναστῶν καὶ τὴν προπαγάνδα, ἀλλὰ κυρίως μὲ τὴν ἀπαξίωσι τῶν ἀρετῶν. Αὐτὰ δηλαδὴ ποὺ μέχρι τώρα συνέβαλαν καὶ συμβάλλουν στὴν διατήρησι τῆς ἐθνικῆς μας συνειδήσεως γιὰ δύο χιλιάδες χρόνια ὑπὸ τὸν ζυγὸ πρῶτα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ποὺ τὴν μετατρέψαμε σὲ Ἑλληνικὴ καὶ μετὰ τῆς Ὀθωμανικῆς, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀπελευθερωθήκαμε μὲ τὴν Ἐθνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1821.
Σήμερα οἱ λέξεις ἔχουν χάσει τὸ νόημά τους καὶ ἡ ὑποκρισία, ἡ ὑστεροβουλία, τὸ ψέμμα, ἡ αὐθάδεια καὶ ἡ ἀδιαντροπιὰ χαρακτηρίζουν ὄχι μόνο τὶς σχέσεις τῶν πολιτῶν ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ τὸν δημόσιο λόγο τῶν «ἀρχόντων», ποὺ θυσιάζεται στὸν βωμὸ τῆς ἀρχομανίας καὶ συγκαλύπτεται ἀπὸ τὰ ἐπιστημονικῶς ὠργανωμένα μέσα μαζικῆς ἐπιρροῆς. Ἡ πασιφανὴς ὑποβάθμισις τῆς παιδείας καὶ ὁ ἐκμαυλισμὸς τῶν νέων σὲ αὐτὸ ἀποσκοπεῖ, στὸν ἀποπροσανατολισμό τους καὶ τὴν μείωσι τῶν ἀντιστάσεων τοῦ ἔθνους μπροστὰ στὸν μεθοδευόμενο μηδενισμό του. Τὸ εἶναι μας ἔχει ἀντικατασταθῆ ἀπὸ τὸ ἔχειν μας καὶ ἡ ἔννοια τῆς ἐλευθερίας ἔχει χάσει τὸ συστατικὸ τῆς ὑποχρέωσης καὶ ἀναγνωρίζει μόνο δικαιώματα. Ἡ ὑφιστάμενη ἀλλοίωση στὴν κρίση τῶν πολιτῶν καὶ τῆς νεολαίας φαίνεται στὰ εὐτελῆ αἰτήματά τους ποὺ κλείνουν τὰ σχολεῖα καὶ τὰ πανεπιστήμια γιὰ μακρὲς περιόδους ἀκόμη καὶ στὴν ἀνακόλουθη ἔνταση τῶν κινητοποιήσεών τους. Γιὰ ἕνα ἀτυχὲς καὶ θλιβερὸ γεγονός, τὸ ὁποῖο προφανῶς δὲν ἦταν προκατασκευασμένο ἀπὸ τὸν κρατικὸ μηχανισμὸ κάηκε ἡ μισὴ Ἀθήνα τὸ Δεκέμβριο τοῦ 2008 ἐνῶ ἡ ἐν ψυχρῶ δολοφονία ἑνὸς δημοσιογράφου καὶ μάλιστα τῆς ἐρευνητικῆς δημοσιογραφίας πέρασε στὰ ψιλὰ γράμματα.
Συμπατριῶτες, τὸ πράγμα ἔχει ὡριμάσει ἀπὸ καιρὸ καὶ οἱ συνέπειες τοῦ εἶναι ἤδη ὁρατές. Κάτι πρέπει νὰ γίνει ἐδῶ καὶ τώρα μὲ ἐλεγχόμενο τρόπο πρὶν ἡ ροὴ τῶν ἐξελίξεων μᾶς φέρει σὲ νέες ἀνεξέλεγκτες ἐθνικὲς περιπέτειες μπροστὰ στὶς ὁποῖες ἡ ὑφιστάμενη δυσκολία τῶν οἰκονομικῶν μέτρων φαίνεται ἀσήμαντη. Τὸ μέγα πρόβλημα εἶναι τὸ ἴδιο τὸ πολιτικὸ σύστημα ποὺ ἀναπαράγει τοὺς ἴδιους ἀνθρώπους καὶ τὴν ἴδια νοοτροπία τῆς ἐξουσιαστικῆς συναλλαγῆς. Τὰ αἰτήματα στὶς κινητοποιήσεις δὲν πρέπει νὰ εἶναι μόνο κατὰ τῶν ἐν μέρει ἀναγκαίων, ἐδῶ ποὺ φτάσαμε, καὶ κοινωνικὰ ἄδικων οἰκονομικῶν μέτρων, ἀλλὰ κατὰ τοῦ σχεδιαζόμενου ἐθνομηδενισμοῦ. Μᾶς ὁδηγοῦν χρεωκοπημένους σὲ ἕνα σχεδιαζόμενο τραπέζι διαπραγματεύσεων ὅπου θὰ παιχθοῦν πολλὰ καὶ σημαντικὰ ἐθνικὰ θέματα.
Ἡ πρότασίς μας εἶναι ἡ κατάργηση τῆς ὑφιστάμενης κομματικῆς δικτατορίας. Νὰ γίνει ἀνασχεδιασμὸς τοῦ πολιτικοῦ συστήματος ἔτσι ὥστε νὰ ἐξασφαλίζεται ἀμεσότερη δημοκρατία καὶ νὰ ὑπάρχουν ἐλεγκτικοὶ μηχανισμοὶ ποὺ νὰ μὴν ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴν ἑκάστοτε ἐξουσία ἀλλὰ νὰ ἐκλέγονται κατευθείαν ἀπὸ τὸ λαό. Σὰν παράδειγμα θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ἀναφέρει
• Τὴν ἄμεση μείωση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν Βουλευτῶν,
• Τὴν ἀνάδειξή τους στὶς ἐκλογικές, κατὰ περιφέρεια, λίστες ὄχι ἀπὸ τοὺς ἀρχηγοὺς τῶν κομμάτων ἀλλὰ ἀπὸ θεσμοθετημένα ὄργανα ἀξιολόγησής τους
• Τὴ δημιουργία Γερουσίας καὶ Προεδρίας τῆς Δημοκρατίας ποὺ νὰ ἐκλέγονται ἀπὸ τὸν λαὸ μὲ αὐξημένες ἁρμοδιότητες κυρίως σὲ ἐθνικὰ θέματα καὶ στὸν ἔλεγχο τοῦ στρατοῦ.
• Τὴ δημιουργία ἐλεγκτικῶν μηχανισμῶν ὑπὸ τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας ποὺ νὰ ἀποδίδει εὐθύνες γιὰ τὴν κακοδιαχείριση τῶν ἐθνικῶν καὶ δημοσίων θεμάτων.
• Τὴν σύσταση Συνταγματικῆς Ἐθνοσυνέλευσης ποὺ νὰ καθορίσει τὸ νέο σύνταγμα.
Πιστεύουμε ὅτι στὸ ἔθνος μᾶς ὑπάρχουν ἄνθρωποι μὲ τὶς ἀπαραίτητες γνώσεις, τὴν ἐμπειρία, τὶς δημιουργικὲς ἱκανότητες καὶ κυρίως τὸ ἀπαραίτητο ἦθος καὶ τὸν ἀνάλογο ὁραματισμό, ἀκόμη καὶ μέσα στὰ σημερινὰ κόμματα, γιὰ νὰ θεσμοθετήσουν ἕνα νέο καταστατικὸ χάρτη. Αὐτοὺς καλοῦμε νὰ βοηθήσουν στὴν ἀναγέννηση τοῦ ἔθνους καὶ τὴ σωτηρία τοῦ ὄχι τόσο ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κατοχὴ ἀλλὰ ἀπὸ τὴν μεθοδευμένα ἐπερχόμενη ἀλλοίωση καὶ συρρίκνωσή του.
Ὑπογράφουν 60 καθηγητὲς πανεπιστημίου καὶ 24 ἰδιῶτες, ἐπιχειρηματίες.
Ἐπικοινωνία: Καθηγητὴς Ἠλίας Σταμπολιάδης, elistach@mred.tuc.gr
Hellenic Professors & PhDs
Ἀγαπητοὶ συμπολῖτες, ἡ Πατρίδα μας ἡ Ἑλλάδα εὑρίσκεται ὑπὸ κατοχή. Μὲ αὔξουσα ἐπικινδυνότητα ἡ κατοχὴ εἶναι οἰκονομική, πολιτική, ἐθνικὴ καὶ πνευματική.
Οἰκονομικὴ κατοχὴ ἀπὸ τὰ ξένα χρηματοπιστωτικὰ ἱδρύματα, τὶς ντόπιες συντεχνίες, τὸν διεφθαρμένο συνδικαλισμό, τὶς ΔΕΚΟ καὶ τὰ διαπλεκόμενα συμφέροντα.
Πολιτικὴ κατοχὴ ἀπὸ τὸ κατ’ ἐπίφασιν δημοκρατικὸ σύστημα ποὺ στὴν πρᾶξι ὑποθάλπει μία ἀνεξέλεγκτη κομματικὴ δικτατορία μὲ στρατιῶτες τῆς γραβάτας καὶ τοῦ λευκοῦ πουκαμίσου, ὑποστηριζομένη ἀπὸ τὰ ἐπιστημονικῶς καθοδηγούμενα μέσα μαζικῆς ἐπιρροῆς (ΜΜΕ).
Ἐθνικὴ κατοχὴ ἀπὸ νεοταξικοὺς ἐθνομηδενιστές, ὑπηρέτες τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ποὺ ὁδηγοῦν τὸ ἔθνος κράτος σὲ ἀλλοτρίωσι καὶ σὲ συρρίκνωσι.
Πνευματικὴ κατοχὴ ἀπὸ ἀμοραλιστές, διαφθορεῖς τῆς πνευματικῆς καὶ ψυχικῆς ὑγείας τῶν πολιτῶν, ὑποβαθμιστὲς τῆς παιδείας, ἐκμαυλιστὲς τῆς νεολαίας καὶ ἀρνητὲς κάθε φιλόπονης ἔννοιας ἀρετῆς.
Τὰ αἴτια ποὺ μᾶς ὡδήγησαν ἕως ἐδῶ εἶναι πολλὰ καὶ ἂν καὶ ἔχουν ἀναλυθεῖ σὲ λεπτομέρεια κατὰ περίπτωσι, ἐν τούτοις συγκαλύπτονται ἀπὸ σύγχυσι, ποὺ δημιουργοῦν ὁ καταιγισμὸς μὲ ἄσχετες πληροφορίες, οἱ ποικίλες ὑστερόβουλες ἀναλύσεις καὶ τὰ ἀντικρουόμενα συμπεράσματα ἐξεταστικῶν δῆθεν ἐπιτροπῶν ποὺ ἡ κάθε μία παρουσιάζει διαφορετικὴ ἄποψι γιὰ τὸ ἴδιο θέμα.
Τὰ γεγονότα ξεκίνησαν μὲ τὴν μεταπολίτευσι ὅταν πολλὰ αἰτήματα γιὰ βελτίωσι τῶν συνθηκῶν διαβιώσεως, ἐλευθερίας, μορφώσεως καὶ ὑπαρξιακῆς ὁλοκληρώσεως ἔγιναν ἀντικείμενο ἐκμεταλλεύσεως, διαστρεβλώσεως τῶν ἐννοιῶν καὶ μετατροπῆς τους σὲ μηχανισμοὺς ὑποτελείας καὶ ἐξαρτήσεως.
Στὴν οἰκονομία, τὰ αἰτήματα βελτιώσεως τοῦ ἐπιπέδου ζωῆς δὲν ἱκανοποιήθηκαν ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ ἀνάπτυξι ὡς ἀποτέλεσμα βελτιώσεως τῆς παραγωγικότητος, ἀλλὰ καλύφθηκαν ἀπὸ δανεισμό, ποὺ σπαταλήθηκε στὴν ἱκανοποίησι ξενόφερτων καταναλωτικῶν συνηθειῶν καὶ τρόπων διαβιώσεως, ποὺ προέβαλε τὸ διεθνὲς ἐμπόριο καὶ ἡ πολιτιστικὴ προπαγάνδα. Συγχρόνως ξεκίνησε ἕνα σύστημα ἐπιδοτήσεων χωρὶς τὸν ἀπαιτούμενο ἔλεγχο γιὰ τὴν ἐπένδυσί τους σὲ παραγωγικὰ συστήματα.
Τὰ κομματικὰ ρουσφέτια ηὔξησαν ὑπερμέτρως τὶς προσλήψεις στὸν στενὸ καὶ εὐρύτερο δημόσιο τομέα ἐνῷ ἐπινοήθηκαν καὶ ἐπιβλήθηκαν δημοσιονομικὲς ἀνάγκες, ποὺ ἐπιβαρυμένες ἀπὸ τὴν διαπλοκὴ καὶ τὴν κατάχρησι ηὔξησαν τὶς δαπάνες σὲ βαθμὸ μεγαλύτερο ἀπὸ αὐτὸν ποὺ δικαιολογοῦσε ἡ παραγωγικότης τῆς χώρας καὶ τὰ ἐξ αὐτῆς ἔσοδα τοῦ κράτους. Τοὐναντίον, ἡ πραγματικὴ οἰκονομία συρρικνώθηκε, ἐνῷ πολλὲς παραγωγικὲς βιομηχανικὲς μονάδες κοινωνικοποιήθηκαν μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταστοῦν ζημιογόνες ὑπὸ τὸ βάρος τῆς κομματικῆς τους διαχειρίσεως καὶ τὴν λοιμικὴ τῶν συνδικαλιστικῶν ἁρπακτικῶν, ποὺ ὑποστήριζαν τὶς κομματικὲς ἢ καὶ ὑστερόβουλες ἐπιλογὲς σὲ βάρος τῶν ἰδίων τῶν ἐπιχειρήσεων. Σὲ ὅλα αὐτὰ νὰ προσθέσουμε τὶς διάφορες συντεχνιακὲς ὁμάδες ποὺ συντηρήθηκαν μὲ εὐνοϊκὲς γιὰ αὐτὲς συνθῆκες ἀδειοδοτήσεως, λειτουργίας καὶ φορολογικῶν ἐλαφρύνσεων εἰς βάρος τῶν μισθωτῶν καὶ συνταξιούχων.
Ὅλα αὐτὰ ἔγιναν δυνατὰ μὲ πολιτικὲς ἀποφάσεις καὶ νομοθετικὲς ρυθμίσεις, ποὺ διέλυσαν τὸ κράτος καὶ ἐνίσχυσαν τὸν κομματικὸ μηχανισμό. Ἐξαλείφθηκε κάθε ἔννοια ἀξιοκρατίας, ἐνῶ ἡ ἐξάρτησις, τὸ ρουσφέτι καὶ ἡ συνδιαλλαγὴ ἔγιναν ὁ τρόπος ἐπιβιώσεως καὶ κοινωνικῆς καταξιώσεως. Ἡ ἀρχοντιὰ τοῦ ἐλευθέρου παραγωγικοῦ πολίτη, ποὺ δημιουργεῖ ἐπ’ ὠφελείᾳ τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου καὶ καταξιώνεται μέσα ἀπὸ αὐτὸ ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὴν μιζέρια τοῦ διαπλεκομένου, ποὺ ἐπειδὴ εἶναι ἀνάξιος νὰ παράγη, ἐπιβιώνει ἐκμυζῶντας ἀπὸ τὸν δημόσιο τομέα καὶ τὸ κοινωνικὸ σύνολο. Ὁ αὐθεντικὸς ζῆλος γιὰ δημιουργία μετετράπη σὲ δουλικὰ αἰτήματα δικαιωμάτων, πολλὲς φορὲς γιὰ πράγματα ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται σὲ ἀντίστοιχα προσόντα.
Δυστυχῶς, τὸ ὑπάρχον πολιτικὸ σύστημα μὲ τὶς ἐπιπρόσθετες ἀπαξιωτικὲς ρυθμίσεις τοῦ Συντάγματος, ποὺ ἐπέβαλε ὁ κομματικὸς μηχανισμός, ἐπέτρεπε στὴν ἑκάστοτε ἐξουσία νὰ ἐπηρεάζη τοὺς ἐλεγκτικοὺς μηχανισμούς, ἀκόμη καὶ αὐτὸν τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, μετατρέποντας τὸ πολίτευμα ἀπὸ προεδρευομένη σὲ πρωθυπουργικὴ δημοκρατία. Ἡ κομματικὴ ἀντιπαράθεσις δὲν ἐπέτρεψε τὴν λῆψι μέτρων γιὰ τὴν μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα τῶν συστημάτων κοινωνικῆς ἀσφαλίσεως καὶ ὑγείας, τῆς παραγωγικότητος τοῦ δημοσίου τομέως καὶ τῆς ἐξασφαλίσεως ἑνὸς λειτουργικοῦ νομοθετικοῦ πλαισίου. Ἔπρεπε νὰ ἔλθουν οἱ δανειστές μας γιὰ νὰ μᾶς τὰ ἐπιβάλουν καὶ μόνο τότε ἀρχίσαμε νὰ τὰ διαφημίζουμε σὰν ἀναγκαῖα. Τί ντροπή! Γιὰ κάθε ὑπόθεσι ὑπάρχουν ἀντικρουόμενοι νόμοι καὶ νομοθετικὲς διατάξεις ποὺ ἔχουν μετατρέψει τὸν νόμο σὲ ἱστὸ ἀράχνης, ποὺ συγκρατεῖ μὲν τὰ μικρὰ ἔντομα ἀλλὰ διαπερνᾶται ἀπὸ τὰ μεγάλα, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν διατάραξι τοῦ κοινοῦ περὶ δικαιοσύνης αἰσθήματος.
Λόγῳ τῆς τραυματικῆς ἐμπειρίας τῆς χούντας, ἦταν εὔκολο νὰ ὑποβαθμισθῆ ἡ ἡγεσία τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων καὶ νὰ γίνη ἕρμαιο στὶς ἑκάστοτε ἐπιλογὲς τῆς κομματικῆς ἐξουσίας. Τὸ φιάσκο στὰ Ἴμια, τὸ Μακεδονικό, οἱ ἀπαιτήσεις τῶν Τούρκων στὸ Αἰγαῖο, τὸ Κυπριακό, τὰ τεκταινόμενα στὴν Θράκη ἀλλὰ καὶ τὸ μεταναστευτικό, δείχνουν ὅτι ὁ ρόλος τοῦ Στρατοῦ στὶς ἐθνικὲς ὑποθέσεις καὶ τὴν κατάρτισι στρατηγικῶν σχεδίων πέραν τῶν καθαρὰ ἐπιχειρησιακῶν ἔχει ἔλθει σὲ δεύτερη μοῖρα. Τὸ θυσιαστικὸ παράδειγμα τῶν Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν ἀλλοιώθηκε στὰ μάτια τοῦ ἔθνους ἀπὸ τὸν πλουτισμὸ τῶν πολιτικῶν ποὺ τοὺς ἔχουν ὑποσκελίσει. Ἡ ἔννοια τῆς πατρίδος ὡς νοηματικὴ προϋπόθεσις ὑπαρξιακῆς ὁλοκληρώσεως ἔχει μετατραπῆ σὲ ἔννοια συνόλου ἀνθρώπων μὲ κοινὰ συμφέροντα ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ τὴν ἐπιλέγη κατὰ τὸ δοκοῦν. Ἡ ἡγεσία μας, πιστὴ στὸ νεοταξικὸ δόγμα τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ, τῆς αὐτοκαταργήσεώς της καὶ τῆς δημιουργίας μίας παγκόσμιας κυβερνήσεως, ὁδηγεῖ τὸ ἔθνος κράτος πρὸς ἐξαφάνισιν.
Ἡ χειρότερη ὅμως μορφὴ κατοχῆς, ποὺ ἀπειλεῖ τὴν ὑπαρξιακή μας συνείδησι, θέτει σὲ κίνδυνο τὴν βιωσιμότητά μας καὶ ἀμφισβητεῖ τὴν διατήρησι τῶν χαρακτηριστικῶν καὶ τῶν ἰδιαιτεροτήτων τοῦ ἔθνους καὶ τῆς φυλῆς μας, εἶναι ἡ πολιτιστικὴ κατοχή. Ἐπιβάλλεται μὲ τὴν κατάργησι τοῦ γλωσσικοῦ μας πλούτου, τὴν παραποίησι τῆς ἱστορίας, τὴν ἀλλοίωσι τῆς κοσμοθεωρίας καὶ τῆς θρησκευτικῆς μας παραδόσεως, μὲ τὴν ἀνεξέλεγκτη εἰσροὴ λαθρομεταναστῶν καὶ τὴν προπαγάνδα, ἀλλὰ κυρίως μὲ τὴν ἀπαξίωσι τῶν ἀρετῶν. Αὐτὰ δηλαδὴ ποὺ μέχρι τώρα συνέβαλαν καὶ συμβάλλουν στὴν διατήρησι τῆς ἐθνικῆς μας συνειδήσεως γιὰ δύο χιλιάδες χρόνια ὑπὸ τὸν ζυγὸ πρῶτα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ποὺ τὴν μετατρέψαμε σὲ Ἑλληνικὴ καὶ μετὰ τῆς Ὀθωμανικῆς, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀπελευθερωθήκαμε μὲ τὴν Ἐθνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1821.
Σήμερα οἱ λέξεις ἔχουν χάσει τὸ νόημά τους καὶ ἡ ὑποκρισία, ἡ ὑστεροβουλία, τὸ ψέμμα, ἡ αὐθάδεια καὶ ἡ ἀδιαντροπιὰ χαρακτηρίζουν ὄχι μόνο τὶς σχέσεις τῶν πολιτῶν ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ τὸν δημόσιο λόγο τῶν «ἀρχόντων», ποὺ θυσιάζεται στὸν βωμὸ τῆς ἀρχομανίας καὶ συγκαλύπτεται ἀπὸ τὰ ἐπιστημονικῶς ὠργανωμένα μέσα μαζικῆς ἐπιρροῆς. Ἡ πασιφανὴς ὑποβάθμισις τῆς παιδείας καὶ ὁ ἐκμαυλισμὸς τῶν νέων σὲ αὐτὸ ἀποσκοπεῖ, στὸν ἀποπροσανατολισμό τους καὶ τὴν μείωσι τῶν ἀντιστάσεων τοῦ ἔθνους μπροστὰ στὸν μεθοδευόμενο μηδενισμό του. Τὸ εἶναι μας ἔχει ἀντικατασταθῆ ἀπὸ τὸ ἔχειν μας καὶ ἡ ἔννοια τῆς ἐλευθερίας ἔχει χάσει τὸ συστατικὸ τῆς ὑποχρέωσης καὶ ἀναγνωρίζει μόνο δικαιώματα. Ἡ ὑφιστάμενη ἀλλοίωση στὴν κρίση τῶν πολιτῶν καὶ τῆς νεολαίας φαίνεται στὰ εὐτελῆ αἰτήματά τους ποὺ κλείνουν τὰ σχολεῖα καὶ τὰ πανεπιστήμια γιὰ μακρὲς περιόδους ἀκόμη καὶ στὴν ἀνακόλουθη ἔνταση τῶν κινητοποιήσεών τους. Γιὰ ἕνα ἀτυχὲς καὶ θλιβερὸ γεγονός, τὸ ὁποῖο προφανῶς δὲν ἦταν προκατασκευασμένο ἀπὸ τὸν κρατικὸ μηχανισμὸ κάηκε ἡ μισὴ Ἀθήνα τὸ Δεκέμβριο τοῦ 2008 ἐνῶ ἡ ἐν ψυχρῶ δολοφονία ἑνὸς δημοσιογράφου καὶ μάλιστα τῆς ἐρευνητικῆς δημοσιογραφίας πέρασε στὰ ψιλὰ γράμματα.
Συμπατριῶτες, τὸ πράγμα ἔχει ὡριμάσει ἀπὸ καιρὸ καὶ οἱ συνέπειες τοῦ εἶναι ἤδη ὁρατές. Κάτι πρέπει νὰ γίνει ἐδῶ καὶ τώρα μὲ ἐλεγχόμενο τρόπο πρὶν ἡ ροὴ τῶν ἐξελίξεων μᾶς φέρει σὲ νέες ἀνεξέλεγκτες ἐθνικὲς περιπέτειες μπροστὰ στὶς ὁποῖες ἡ ὑφιστάμενη δυσκολία τῶν οἰκονομικῶν μέτρων φαίνεται ἀσήμαντη. Τὸ μέγα πρόβλημα εἶναι τὸ ἴδιο τὸ πολιτικὸ σύστημα ποὺ ἀναπαράγει τοὺς ἴδιους ἀνθρώπους καὶ τὴν ἴδια νοοτροπία τῆς ἐξουσιαστικῆς συναλλαγῆς. Τὰ αἰτήματα στὶς κινητοποιήσεις δὲν πρέπει νὰ εἶναι μόνο κατὰ τῶν ἐν μέρει ἀναγκαίων, ἐδῶ ποὺ φτάσαμε, καὶ κοινωνικὰ ἄδικων οἰκονομικῶν μέτρων, ἀλλὰ κατὰ τοῦ σχεδιαζόμενου ἐθνομηδενισμοῦ. Μᾶς ὁδηγοῦν χρεωκοπημένους σὲ ἕνα σχεδιαζόμενο τραπέζι διαπραγματεύσεων ὅπου θὰ παιχθοῦν πολλὰ καὶ σημαντικὰ ἐθνικὰ θέματα.
Ἡ πρότασίς μας εἶναι ἡ κατάργηση τῆς ὑφιστάμενης κομματικῆς δικτατορίας. Νὰ γίνει ἀνασχεδιασμὸς τοῦ πολιτικοῦ συστήματος ἔτσι ὥστε νὰ ἐξασφαλίζεται ἀμεσότερη δημοκρατία καὶ νὰ ὑπάρχουν ἐλεγκτικοὶ μηχανισμοὶ ποὺ νὰ μὴν ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴν ἑκάστοτε ἐξουσία ἀλλὰ νὰ ἐκλέγονται κατευθείαν ἀπὸ τὸ λαό. Σὰν παράδειγμα θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ἀναφέρει
• Τὴν ἄμεση μείωση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν Βουλευτῶν,
• Τὴν ἀνάδειξή τους στὶς ἐκλογικές, κατὰ περιφέρεια, λίστες ὄχι ἀπὸ τοὺς ἀρχηγοὺς τῶν κομμάτων ἀλλὰ ἀπὸ θεσμοθετημένα ὄργανα ἀξιολόγησής τους
• Τὴ δημιουργία Γερουσίας καὶ Προεδρίας τῆς Δημοκρατίας ποὺ νὰ ἐκλέγονται ἀπὸ τὸν λαὸ μὲ αὐξημένες ἁρμοδιότητες κυρίως σὲ ἐθνικὰ θέματα καὶ στὸν ἔλεγχο τοῦ στρατοῦ.
• Τὴ δημιουργία ἐλεγκτικῶν μηχανισμῶν ὑπὸ τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας ποὺ νὰ ἀποδίδει εὐθύνες γιὰ τὴν κακοδιαχείριση τῶν ἐθνικῶν καὶ δημοσίων θεμάτων.
• Τὴν σύσταση Συνταγματικῆς Ἐθνοσυνέλευσης ποὺ νὰ καθορίσει τὸ νέο σύνταγμα.
Πιστεύουμε ὅτι στὸ ἔθνος μᾶς ὑπάρχουν ἄνθρωποι μὲ τὶς ἀπαραίτητες γνώσεις, τὴν ἐμπειρία, τὶς δημιουργικὲς ἱκανότητες καὶ κυρίως τὸ ἀπαραίτητο ἦθος καὶ τὸν ἀνάλογο ὁραματισμό, ἀκόμη καὶ μέσα στὰ σημερινὰ κόμματα, γιὰ νὰ θεσμοθετήσουν ἕνα νέο καταστατικὸ χάρτη. Αὐτοὺς καλοῦμε νὰ βοηθήσουν στὴν ἀναγέννηση τοῦ ἔθνους καὶ τὴ σωτηρία τοῦ ὄχι τόσο ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κατοχὴ ἀλλὰ ἀπὸ τὴν μεθοδευμένα ἐπερχόμενη ἀλλοίωση καὶ συρρίκνωσή του.
Ὑπογράφουν 60 καθηγητὲς πανεπιστημίου καὶ 24 ἰδιῶτες, ἐπιχειρηματίες.
Ἐπικοινωνία: Καθηγητὴς Ἠλίας Σταμπολιάδης, elistach@mred.tuc.gr
Hellenic Professors & PhDs
α/α Ὄνομα Ἐπάγγελμα Διεύθυνσις
1 Albrecht Πιλιούνη Εὐφροσύνη International Programs Auburn University
2 Kakouli-Duarte Thomae Lecturer Institute of Technology Carlow, Ireland
3 Konstantatos Demosthenes Ph.D., M.Sc., M.B.A. Greenwich CT USA
4 Ἀβραὰμ Γ. Δημήτριος PhD Νομαρχιακὴ Αὐτοδιοίκηση Ἠμαθίας, ΤΕΙ Δυτικῆς Μακεδονίας
5 Ἀλατόπουλος Κωνσταντῖνος Καθηγητὴς Παιδαγωγικῶν Μυστρὰ 8, Βούλα
6 Ἀναγνωστόπουλος Σταῦρος Καθηγητὴς Πανεπιστήμιο Πατρὼν
7 Ἀρκᾶς Εὐάγγελος PhD. London, UK.
8 Βαλανίδης Νικόλαος Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς Πανεπιστήμιο Κύπρου
9 Βαρδουλάκης Ἀντώνης Καθηγητὴς Τμῆμα Μαθηματικῶν ΑΠΘ
10 Γεωργίου Α. Δημήτριος Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς Δημοκρίτειο πανεπιστήμιο τῆς Θράκης
11 Γιαννόπουλος Παναγιώτης Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς Πανεπιστήμιο Πατρὼν
12 Γιόκαρης Νίκος Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν
13 Γκατζούλη Νινα President of the Committee of World Pan-Macedonian Associations 25 Rogers Street, Dover, NH 03820, USA
14 Γλαρός Δημήτριος Ἔπ. Καθηγητὴς Παθολογίας Δ.Π.Θ.
15 Δασκαλοπούλου Στέλλα Ἐπίκουρος Καθηγήτρια McGill University, Montreal
16 Δημητρακόπουλος Ἰωάννης M.S. Columbia Univ.,N.Y.N.Y.
17 Δημοπουλος Π. Γεωργιος Καθηγητὴς McGill University
18 Ἐλευθεριάδης Γεωργιος Σαββας OAM, GCSCG, CETr, JP Athenaeum Communiversity of Colleges (Sydney
19 Ἐπίσκοπος Ἀθανάσιος Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς Οἰκονομικὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν
20 Εὐαγγελίου Χρηστος Καθηγητης Towson University, USA
21 Ζαβός Παναγιωτης Professor Emeritus Director, Andrology Institute of America
22 Ζερβός Νικολαος Ph.D. Τηλεπik. Δίκτυα Πολυμέσων
23 Θραμπουλίδης Κλεάνθης Καθηγητὴς Καθηγητὴς
24 Ἰατροῦ Χρήστος Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
25 Κάκαρη Σοφια Emeritus ass. Professor N.Y University
26 Κεκρίδης Ν. Στάθης τ. Ἀναπλ. Καθηγητής Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
27 Κερεμίδης Κυριάκος Καθηγητὴς Πανεπιστήμιο Αἰγαίου
28 Κλαουδάτος Σπύρος Καθηγητὴς Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
29 Κουτρούμπας Κωνσταντίνος Ἐρευνητὴς Ἐθνικὸ Ἀστεροσκοπεῖο Ἀθηνῶν.
30 Κυριακοῦ Γεώργιος Καθηγητὴς Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
31 Κωμοδρομος Πέτρος Λέκτορας Πανεπιστήμιο Κύπρου
32 Λαζαρίδης Α. Prof. Emeritus USA
33 Λόλος Γεωργιος Καθηγητης University of Regina, SK , Canada
34 Λυριτζὴς Ἰωάννης Καθηγητής Πανεπιστήμιο Αἰγαίου
35 Μπακάλης Ναοὺμ PhD Ἐρευνητὴς Ἐθνικὸ ἵδρυμα Ἐρευνῶν.
36 Μπελμπας Α. Σταῦρος Καθηγητής University of Alabama
37 Μπέσκος Δημητριος Καθηγητης Πανεπιστήμιο Πατρὼν
38 Μπῆτρος Κ.Γεώργιος Ὁμότιμος Καθηγητὴς Οἰκονομικὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν
39 Μπίλλης Εὐριπίδης Τ. Ἐπίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ
40 Παπαδόπουλος Αθανασιος Dr., Senior Research Scientist, and Adjunct Professor Guelph, Laval, Windsor, Ontario, Canada
41 Παπαδόπουλος Θ. Νικόλαος Καθηγητὴς Ἰατρικής ΑΠΘ
42 Παπακωνσταντίνου Γεώργιος Ὁμότιμος Καθηγητὴς Ἐθνικὸ Μετσόβιο Πολυτεχνεῖο
43 Παπαμαρινόπουλος Π. Σταύρος Καθηγητής Πανεπιστήμιο Πατρὼν
44 Παταργιᾶς Ἄλ. Παναγιώτης Ἀναπλ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Πελοποννήσου
45 Πατίστας Α. Ἀθανάσιος Professor Emeritus Laurentian University, Sudbury, Canada
46 Πετανίδου Θεοδώρα Καθηγήτρια Πανεπιστήμιο Αἰγαίου
47 Πιντέλας Παναγιώτης Καθηγητὴς Πανεπιστήμιο Πατρὼν
48 Πολυχρονιάδης Εὐστάθιος Καθηγητὴς Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
49 Σταμπολιάδης Ἠλίας Καθηγητὴς Πολυτεχνεῖο Κρήτης
50 Σταυρουλάκης Πέτρος Καθηγητὴς Πολυτεχνεῖο Κρήτης
51 Τζάνος Κωνσταντινος Ph.D Nuclear Engineering
52 Τουζόπουλος Δ. τ. Λέκτορας ΕΜΠ
53 Τριανταφυλλόπουλος Δ. Δημήτριος Τ. Καθηγητής Πανεπιστήμιο Κύπρου
54 Τσατσάνιφος Χρῆστος Δρ. Σύμβουλος Μηχανικὸς Λεωφ. Κηφισίας 131, 11524 ΑΘΗΝΑ
55 Ὑψηλάντη Μαρία Ἐπίκουρος Καθηγήτρια Πανεπιστήμιο Κύπρου
56 Φλέσσας Π. Γεωργιος Καθηγητὴς Πανεπιστήμιο Αἰγαίου
57 Φούφα Ἐλένη Καθηγήτρια SUNY-ERIE, US
58 Φώσκολος Ἀντώνιος Ὁμότιμος Καθηγητὴς Πολυτεχνεῖο Κρήτης
59 Χρήστου Γιάννης PhD Ioannis T. Christou [ ichr@ait.edu.gr Αὐτὸ τὸ ἠλεκτρονικὸ μήνυμα προστατεύεται ἀπὸ spam bots, θὰ πρέπει νὰ ἔχετε ἐνεργοποιημένη τὴ Javascript γιὰ νὰ τὸ δεῖτε ]
60 Ψαρὰς Γεώργιος Καθηγητὴς Πανεπιστήμιο Πατρὼν
Ἰδιῶτες, Ἐπαγγελματίες
α/ἃ Ὄνομα Ἐπάγγελμα Διεύθυνση
1 Spiliakos D. Panos President, Alexander the Great Foundation; 33 Wadsworth Road, Sudbury, MA, 01776, USA
2 Ἀντωνιάδης Γεώργιος Ἐπιχειρηματίας Κουνουπιδιανά, Χανιὰ
3 Ἀρβανίτης Ἰωάννης Πρωτοπρεσβύτερος Εὔξινου Πόντου 90, Ἑλληνικὸ
4 Δημητριάδη Ἀναστασία Ὑπάλληλος Υ.Π.Α. Ἀφροδίτης 39Α, Βούλα
5 Ζυγούρης Κωνσταντινος Electrical Engineering Toronto, Ontario, Canada
6 Κόλια-Ρούση Στέλα Σὺν/χὸς Ὑπουργείου Ἐθνικῆς Οἰκονομίας Πρίγκηπος Πέτρου 54 , Βούλα
7 Κόλιας Κωνσταντίνος Σὺν/χὸς ΕΟΤ Πρίγκηπος Πέτρου 54 , Βούλα
8 Κυρατζόπουλος Βασίλειος Ἀναλυτῆς Συστημάτων Βούλα Ἀττικῆς
9 Μαυρόπουλος Νικόλαος Ἐπιχειρηματίας Προόδου 44, Βούλα
10 Μαυροπούλου Ἰουλία Οἰκιακὰ Προόδου 44, Βούλα
11 Μιμηκόπουλος Κωνσταντῖνος Ἐκπαιδευτικὸς Τορόντο Καναδὰ
12 Μουστακούνης Κ. Γεώργιος Χημικὸς Μηχανικὸς Χαλάνδρι
13 Νινιὸς Παναγιώτης Σὺν/χὸς Πλοίαρχος Ε.Ν. Βούλα
16 Νομικὸς Π. Ἐμμανουὴλ Χημικὸς Μηχανικὸς Ἀθήνα
17 Παγώνης Ἄγγελος Σὺν/χὸς Τραπεζικὸς Λυσσάνδρου 8, Βάρη
18 Παλιάκη Ἐλπίδα Ἐκπαιδευτικὸς Προόδου 5-7, Βούλα
19 Πριοβόλου Ἀνθῆ Καθηγήτρια Ἀγγλικῶν Ἁλκυονίδων 67, Βούλα
20 Ρουμπέσης Γεώργιος Χρηματοοικονομικὸς Σύμβουλος, πρώην Ἀντιδήμαρχος Βούλας Βάσ. Παύλου 6, Βούλα
21 Σταύρου Γιαννίκος Σὺν/χὸς Διευθυντὴς Ο.Γ.Α. Φολεγάνδρου 4-6, Ἄνω Γλυφάδα
22 Σφακιανοὺ Μαρία Καθηγήτρια Ἀγγλικῶν Λυσσάνδρου 8, Βάρη
23 Χαραλαμπίδης Παύλος Μεταλλειολόγος, Μεταλλουργὸς Μηχανικὸς Ἀθήνα
24 Χρυσοστόμου Σούλα Ἐπιχειρηματίας Κομοτηνῆ
14/10/10
Πραγματοποιήθηκε μὲ μεγάλη ἐπιτυχία ἡ 1η Συνεδρία τῶν Ἀκομμάτιστων Ἑλλήνων Ἱστολόγων
Ἀγαπητοί φίλοι πατριῶτες,Μία νέα σελίδα ξεκινᾷ γιὰ τὴν ὁμάδα τῶν Ἀκομμάτιστων Ἑλλήνων Ἱστολόγων. Εὐχαριστοῦμε θερμὰ τοὺς φίλους ποὺ μᾶς τίμησαν μὲ τὴν παρουσία τους καὶ ὅλους ἐσᾶς ποὺ μὲ ζέσι ἀγκαλιάσατε τὴν προσπάθειά μας. Ἡ μεγάλη ἐπιτυχία τῆς 1ης Συνεδρίας τῶν Ἀκομμάτιστων Ἑλλήνων Ἱστολόγων, ποὺ πραγματοποιήθηκε τὴν Πέμπτη 7 Ὀκτωβρίου, ἔβαλε γερὰ θεμέλια γιὰ νὰ εὐδοκιμήση καὶ νὰ γιγαντωθῆ αὐτὴ ἡ προσπάθεια.
Ἡ Συνεδρία διήρκεσε τρεῖς ὧρες καὶ συζητήθηκαν πολλὰ θέματα καὶ δράσεις. Οἱ περισσότεροι φίλοι ἱστολόγοι ἀπὸ τὴν Ἀττικὴ ἦσαν κοντά μας, γνωριστήκαμε καὶ ἀκούσαμε τὶς ἀπόψεις τους. Φάνηκε ὅτι εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη ὄχι μόνο νὰ ξαναβρεθοῦμε συντόμως στὴν Ἀθήνα, ἀλλὰ νὰ πραγματοποιηθῆ καὶ μία δεύτερη συνάντησις στὴν ἐπαρχία, ὅπως γιὰ παράδειγμα στὴν νύφη τῆς Μακεδονίας μας, τὴν Θεσσαλονίκη, ὅπου ἀρκετοὶ ἔχουν ἀγκαλιάσει τὴν προσπάθεια, καθὼς ἐπίσης καὶ στὴν λεβεντομάνα Κρήτη.
Ἑπομένη μας κίνησις θὰ εἶναι νὰ πραγματοποιήσουμε τὸ Γενικὸ Προσκλητήριο Ἑλλήνων Ἱστολόγων, προσκαλῶντας ἐπισήμως πολλοὺς φίλους ἱστολόγους στὴν Πύλη μας.
Ὁ πυρήνας τῶν Ἀθηνῶν ἤδη ἔχει σχηματισθῆ, καὶ θὰ δημιουργηθοῦν πυρῆνες ἱστολόγων σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, ποὺ θὰ ἔχουν ἐπικοινωνία ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοῦ διαδικτύου. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ κάνουμε αἰσθητὴ τὴν παρουσία μας ὄχι μόνο στὴν Ἀθήνα ἀλλὰ καὶ στὴν ἐπαρχία, μὲ ὀργάνωσι συναντήσεων καὶ δράσεων.
Οἱ Ἀκομμάτιστοι ἀνοίγουν τὴν ἀγκαλιά τους σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα. Οἱ Ἕλληνες ἱστολόγοι ἑνώνονται, συνεργάζονται διαδικτυακῶς καὶ ἑτοιμάζονται νὰ ἀπαντήσουν μὲ δρᾶσι ἐντὸς κι ἐκτὸς διαδικτύου, γιὰ τὶς ἐξελίξεις ποὺ δρομολογοῦνται στὴν πατρίδα μας. Καιρὸς νὰ καταλάβουν ὅτι δὲν παίζουν πιὰ σὲ γήπεδο χωρὶς ἀντίπαλο.
Σᾶς εὐχαριστοῦμε ὅλους γιὰ τὴν ἐμπιστοσύνη σας καὶ χαιρόμαστε ποὺ σᾶς ἔχουμε κοντά μας. Εἴμαστε σίγουροι ὅτι μὲ τὴν δική σας συμβολή, ἡ προσπάθειά μας εἶναι καταδικασμένη νὰ πετύχη!
Μὲ ἀγωνιστικοὺς χαιρετισμούς,
ΑΚΟΜΜΑΤΙΣΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΣΤΟΛΟΓΟΙ
http://akommatistoi-istologoi.blogspot.com/akommatistoi.istologoi@gmail.com
13/10/10
Γράμμα ἀπὸ ἕναν ὀργισμένο δημοκράτη
Καταραμένε Παπαδόπουλε, 40 χρόνια μετά, καὶ ἀκόμα τυραννᾶς τὰ καημένα παιδιὰ τῆς Νέας Τάξεως. Γιατί βρὲ ἄθλιε; Νομίζεις πὼς δὲν θυμᾶμαι ὅτι μοῦ στέρησες στὸ χωριό μου τὴν λάμπα πετρελαίου καὶ τὸν χωματόδρομο ποὺ τόσο ἀγαποῦσα καὶ μοῦ ἔφερες ἠλεκτρικό, ἄσφαλτο καὶ τηλέφωνο στὴν καλύβα μου, καὶ ὅτι μοῦ ἔδωσες 20ετὲς ἄτοκο δάνειο γιὰ νὰ κάνω σπίτι, μὲ μόνο ὅρο μάλιστα νὰ ἔχη τὴν τουαλέτα μέσα!
Καὶ εἰλικρινὰ τσαντίζομαι διότι ὁ ἄθλιος ὁ χουντικὸς κατάφερνε νὰ φτειάχνη τόσα ἔργα σχεδὸν δωρεάν, χρησιμοποιῶντας τὴν στρατιωτικὴ ΜΟΜΑ! Γιατί ρὲ χάλασες τὴν πιάτσα; Σὲ πείραζε νὰ δώσης τὴν δουλειὰ σὲ κανένα ἐργολάβο; Πέθαναν τῆς πείνας οἱ ἄνθρωποι καὶ κοντὰ σ’ αὐτοὺς καὶ τόσοι ἄλλοι μεσάζοντες καὶ σύμβουλοι.
Ποιός σοῦ εἶπε ρὲ παλιάνθρωπε ὅτι θέλαμε νὰ γίνουμε Βιομηχανικὴ χώρα καὶ ξεκίνησες νὰ φτειάχνης σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα Βιομηχανικὲς περιοχές, ξεκινῶντας ἀπὸ τὰ Οἰνόφυτα;
Ἀλλὰ ξέρω γιατὶ τὰ ἔκανες… Γιὰ νὰ βρίσκουν χιλιάδες Ἕλληνες δουλειὰ ἐκεῖ, τόσα χιλιόμετρα μακρυὰ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ νὰ ταλαιπωροῦνται, λὲς καὶ πείραζε νὰ εἴχαμε λίγο νέφος περισσότερο.
Ποιός σοῦ εἶπε ρὲ ὅτι θέλαμε νὰ παράγουμε προϊόντα; Ἐμεῖς νὰ καταναλώνουμε θέλαμε!
Δὲν φτάνει αὐτὸ παλιοδικτάτορα, ἀλλὰ διέγραψες τὰ ἀγροτικὰ χρέη τοῦ πατέρα μου καὶ ὅλων τῶν ἀγροτῶν. Τοὺς καλόμαθες, τοὺς ἔλυσες τὰ προβλήματά τους καὶ τώρα κάθε τρεῖς καὶ λίγο μπλόκα!
Σὰν νὰ μὴ ἔφθαναν ὅλα αὐτά, ἔστελνες καὶ ἐκεῖνο τὸν Μακαρέζο καὶ ἔκανε συμφωνίες ἀκόμη καὶ μὲ τοὺς Κινέζους καὶ τοὺς πουλοῦσες τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἔκανε ἐξαγωγὴ ἡ χώρα καὶ πέταξες στὸν δρόμο τόσους μεσάζοντες.
Ἄσε ἐκεῖνος ὁ Πατακὸς μὲ τὸ μυστρί του! Βρὲ μανία!
Κάθε μέρα ἐγκαίνια γιὰ σχολεῖα, νοσοκομεῖα, ἐργοστάσια, γέφυρες, δρόμους καὶ ἐργατικὲς κατοικίες! Μᾶς ζάλιζες στὰ ἐπίκαιρα ὅποτε πηγαίναμε σινεμά!
Τί κατάφερες ρέ; Τί μαγείρεψες καὶ πῆρες βραβεῖο οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως τὸ 73 χωρὶς νὰ πάρης δάνεια καὶ νὰ ἀφήσης χρέη;
Δὲν ντράπηκες νὰ ταπεινώσης τὸ δολλάριο ἐπὶ τόσα χρόνια; Ἀκοῦς ἐκεῖ ἡ δραχμὴ ἰσχυρότερη ἀπὸ τὸ δολλάριο!
Τί σοῦ κάναμε καὶ μᾶς καταράστηκες γιὰ νὰ φτάσουμε τὰ 300 δισεκατομμύρια εὐρὼ χρέη;
Ἀχρεῖε Παπαδόπουλε, ἀφοῦ ἔτρωγες μόνο τὸ φαγητό σου, στὸ τέλος δὲν εἶχες τίποτα νὰ ἀφήσης. Τὸ μόνο σου περιουσιακὸ στοιχεῖο ἦταν ἡ στολή σου!
Καὶ ἀντὶ νὰ τὴν δωρίσης, τρομάρα σου, στὸ κράτος, εἶχες ζητήσει νὰ σὲ θάψουν μὲ αὐτήν!
Ἐκεῖνο ποὺ δὲν κατάλαβα εἶναι γιατί ξεκίνησες τὴν ἱστορία νὰ βγάλης τὰ πετρέλαια στὸν Πρῖνο καὶ ξεκίνησες νὰ μᾶς βάζης σὲ περιπέτειες μὲ τοὺς καλούς μας γείτονες τοὺς Τούρκους.
Μιὰ χαρὰ δὲν κοιμόμασταν ἥσυχοι; Ἤθελες νὰ μᾶς κάνης παραγωγοὺς πετρελαίου σὰν τοὺς ἀραπάδες;
Τὰ ἐργοστάσια ἐνέργειας ποὺ κατασκεύασες -π.χ. στὴν Πτολεμαΐδα ἢ στοὺς Φιλίππους- ποὺ τὰ ἔφτειαξες μάλιστα μὲ τοὺς Ρώσσους κομμουνιστές, γιὰ ποιόν λόγο τὰ ἔκανες;
Σώνει καὶ καλὰ νὰ καταργήσης ὅλες τὶς λάμπες πετρελαίου στὰ χωριὰ καὶ νὰ γεμίσης στύλους καὶ καλώδια ὅλη τὴν ὕπαιθρο! Βρὲ μανία.
Χώρια τὰ στάδια ἀθλητισμοῦ σὲ ὅλη τὴν χώρα. Ἄκου λέει «κάθε πόλις καὶ στάδιο, κάθε χωριὸ καὶ γυμναστήριο»! Ἄσχημα περνάει τώρα ἡ νεολαία πίνοντας φραπέδες στὶς καφετέριες;
Βρὲ ἄχρηστε, ἀναχρονιστικὲ ἀντιδημοκράτη, ποιός σοῦ εἶπε ὅτι ἤθελα νὰ μπορῶ νὰ κοιμᾶμαι μὲ τὴν πόρτα ἀνοιχτὴ καὶ νὰ μὴ φοβᾶμαι μὴ μπῆ κανένας μέσα τὸ βράδυ γιὰ πλιάτσικο;
Ἀκοῦς ἐκεῖ νὰ μοῦ κάνη κουμάντο στὸν ἂν θὰ ἀμπαρώσω τὴν πόρτα μου ἢ ὄχι… Ποιός σοῦ εἶπε ὅτι ἤθελα νὰ νοιώθω ἀσφαλὴς ρὲ παλιοφασίστα;
Τέλος, σιχαμερὲ φασίστα, ἀντὶ νὰ κάνης μνημεῖα γιὰ τὸν Ζαχαριάδη καὶ ὅλα τὰ καλὰ παιδιά, ποὺ πάλεψαν νὰ μὴν ὑπάρχη Ἕλληνας πάνω ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο, ἐσὺ τοὺς ἔστειλες ἐξορία καὶ ἀκύρωσες ὅλα τὰ σχέδιά τους ποὺ θὰ μᾶς ἔκαναν ἕνα ὄμορφο παράδεισο μὲ κολεχτίβες καὶ κολχόζ, ὅπως τὰ κατάφεραν οἱ εὐτυχισμένοι γείτονές μας οἱ Βούλγαροι, οἱ Ἀλβανοί, οἱ Ρουμάνοι καὶ λοιποὶ τυχεροὶ τῶν Ἀνατολικῶν χωρῶν, ποὺ εἰσπράττουν τώρα τόσο συνάλλαγμα ἀπὸ τὰ ἐργαζόμενα κορίτσια τους στὸ ἐξωτερικό, ἐνῷ οἱ δικοί μας ἐπιστρέφοντας πῆραν συντάξεις καὶ τοὺς κοροϊδεύουν. Ἀλλὰ μετὰ τὴν γκέλα τοῦ πολέμου τοῦ Γιὸμ Κιπούρ, πλήγωσες ἀνεπανόρθωτα τοὺς φίλους μου τοὺς Ἰσραηλῖτες.
Ἀκοῦς ἐκεῖ νὰ μὴ δώσης διευκολύνσεις στοὺς Ἀμερικάνους καὶ τοὺς Ἑβραίους γιὰ χάρι τῶν Ἀράβων, ποὺ μᾶς ἔπαιρναν ὅλο τὸ ἑλληνικὸ τσιμέντο γιὰ τὰ ἔργα τους σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ὅλοι οἱ πολῖτες καὶ τὸ κράτος ἐδῶ ἔκτιζαν καὶ τὰ τσιμεντάδικά μας εἶχαν τρελλαθῆ στὴν δουλειά;
Εὐτυχῶς ποὺ μετὰ τὰ πούλησε ἡ Νέα Δημοκρατία στοὺς ξένους -ἀφοῦ τὸ ΠΑΣΟΚ πρῶτα τά… κοινωνικοποίησε καὶ τὰ ἔκανε ζημιογόνα– καὶ τώρα ἐπὶ τέλους ἔτσι ἡσυχάσαμε!
Δὲν ντρέπεσαι βρὲ ἄθλιε ἐχθρὲ τῆς Δημοκρατίας;
Μᾶς στέρησες ἕνα ἀπὸ τὰ βασικότερα ἀνθρώπινα δικαιώματα· νὰ τραγουδᾶμε 14 τραγούδια τοῦ Θεοδωράκη. Ξέρεις τί ψυχολογικὰ τραύματα μᾶς προκάλεσε ἐκείνη ἡ ἀπαγόρευσις; Τραύματα βαθειὰ ποὺ δὲν ἔχουν ἐπουλωθῆ ἀκόμη!
Ὅλα αὐτὰ τὰ γράφω διότι μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια ἐξακολουθῶ νὰ ἀκούω τὸν ἔξαλλο τὸν γείτονά μου, πού μὲ πρήζει καὶ φωνάζει κάθε τέτοια μέρα «ΖΗΤΩ Η 21 AΠΡΙΛΙΟΥ!»
Βαρέθηκα νὰ ἀκούω συνεχῶς «Ποῦ εἶσαι Παπαδόπουλε…» ὅταν πέφτω στὰ μπλόκα τῆς Ἐθνικῆς ὁδοῦ ὅπου διάφορες κοινωνικὲς ὁμάδες ἀγροτῶν, ποδοσφαιρόφιλων καὶ ἄλλων διαμαρτυρομένων ἀνθρώπων ἀσκοῦν τὸ δημοκρατικό τους δικαίωμα –πάντοτε ὑπὸ τὴν προστασία τῆς ἀστυνομίας– καὶ σταματοῦν τὴν κυκλοφορία, καθὼς καὶ κάθε φορά, ὅταν βρίσκωμαι στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν ὅπου φιλήσυχοι πολῖτες ἐκφράζουν πολιτισμένα καὶ εἰρηνικὰ τὴν ἀγανάκτησί τους γιὰ τὶς ἀδικίες σὲ βάρος τους, ἔχοντας ἐπὶ πλέον παράλληλα τὴν εὐθύνη νὰ προστατεύσουν τὰ καταστήματα, τοὺς ἐργαζομένους καὶ τοὺς περαστικοὺς ἀπὸ τοὺς προβοκάτορες φασίστες ποὺ σπᾶνε, καῖνε καὶ καταστρέφουν τὰ πάντα.
Ἄσε καὶ αὐτοὺς τοὺς ταξιτζῆδες ποὺ εἶναι ὅλοι τους πρώην χαφιέδες τῆς Ἀσφαλείας. Οὔστ, Φασισταριά!
Ἐγὼ εἶμαι Δημοκράτης ρέ, καὶ ἂς πεινάω, καὶ ἂς μοῦ ἔχη βγάλει στὸ σφυρὶ ἡ Τράπεζα τὸ σπίτι, καὶ ἂς εἶμαι ἄνεργος καὶ ἐγὼ καὶ τὰ παιδιά μου καὶ ἂς ταλαιπωροῦμαι ὅποτε χρειαστῆ νὰ πάω στὰ νοσοκομεῖα καὶ ἂς κοιμᾶμαι κλειδαμπαρωμένος τὸ βράδυ μπὰς καὶ κάνη «ντοῦ» κανένας οἰκονομικὸς μετανάστης… ἀφοῦ βέβαια ἐνημερωθῶ πρῶτα ἀπὸ τὴν τηλεόρασι γιὰ τὶς κλοπές, τὶς κομπίνες καὶ τὶς μίζες τόσων καὶ τόσων πρώην ὑπουργῶν -πράσινων καὶ γαλάζιων– ποὺ οἱ ἄνθρωποι τί ἔκαναν τελικά;
Ἐξαργύρωσαν τοὺς κόπους καὶ τοὺς ἀγῶνες τους γιὰ τὴν ἑδραίωσι τῆς Δημοκρατίας μετὰ τὴν μεταπολίτευσι!
Λίγο τὸ ἔχεις αὐτό; Εἶμαι Δημοκράτης ρέ! Τ’ ἀκοῦς;
Καὶ εἰλικρινὰ τσαντίζομαι διότι ὁ ἄθλιος ὁ χουντικὸς κατάφερνε νὰ φτειάχνη τόσα ἔργα σχεδὸν δωρεάν, χρησιμοποιῶντας τὴν στρατιωτικὴ ΜΟΜΑ! Γιατί ρὲ χάλασες τὴν πιάτσα; Σὲ πείραζε νὰ δώσης τὴν δουλειὰ σὲ κανένα ἐργολάβο; Πέθαναν τῆς πείνας οἱ ἄνθρωποι καὶ κοντὰ σ’ αὐτοὺς καὶ τόσοι ἄλλοι μεσάζοντες καὶ σύμβουλοι.
Ποιός σοῦ εἶπε ρὲ παλιάνθρωπε ὅτι θέλαμε νὰ γίνουμε Βιομηχανικὴ χώρα καὶ ξεκίνησες νὰ φτειάχνης σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα Βιομηχανικὲς περιοχές, ξεκινῶντας ἀπὸ τὰ Οἰνόφυτα;
Ἀλλὰ ξέρω γιατὶ τὰ ἔκανες… Γιὰ νὰ βρίσκουν χιλιάδες Ἕλληνες δουλειὰ ἐκεῖ, τόσα χιλιόμετρα μακρυὰ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ νὰ ταλαιπωροῦνται, λὲς καὶ πείραζε νὰ εἴχαμε λίγο νέφος περισσότερο.
Ποιός σοῦ εἶπε ρὲ ὅτι θέλαμε νὰ παράγουμε προϊόντα; Ἐμεῖς νὰ καταναλώνουμε θέλαμε!
Δὲν φτάνει αὐτὸ παλιοδικτάτορα, ἀλλὰ διέγραψες τὰ ἀγροτικὰ χρέη τοῦ πατέρα μου καὶ ὅλων τῶν ἀγροτῶν. Τοὺς καλόμαθες, τοὺς ἔλυσες τὰ προβλήματά τους καὶ τώρα κάθε τρεῖς καὶ λίγο μπλόκα!
Σὰν νὰ μὴ ἔφθαναν ὅλα αὐτά, ἔστελνες καὶ ἐκεῖνο τὸν Μακαρέζο καὶ ἔκανε συμφωνίες ἀκόμη καὶ μὲ τοὺς Κινέζους καὶ τοὺς πουλοῦσες τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἔκανε ἐξαγωγὴ ἡ χώρα καὶ πέταξες στὸν δρόμο τόσους μεσάζοντες.
Ἄσε ἐκεῖνος ὁ Πατακὸς μὲ τὸ μυστρί του! Βρὲ μανία!
Κάθε μέρα ἐγκαίνια γιὰ σχολεῖα, νοσοκομεῖα, ἐργοστάσια, γέφυρες, δρόμους καὶ ἐργατικὲς κατοικίες! Μᾶς ζάλιζες στὰ ἐπίκαιρα ὅποτε πηγαίναμε σινεμά!
Τί κατάφερες ρέ; Τί μαγείρεψες καὶ πῆρες βραβεῖο οἰκονομικῆς ἀναπτύξεως τὸ 73 χωρὶς νὰ πάρης δάνεια καὶ νὰ ἀφήσης χρέη;
Δὲν ντράπηκες νὰ ταπεινώσης τὸ δολλάριο ἐπὶ τόσα χρόνια; Ἀκοῦς ἐκεῖ ἡ δραχμὴ ἰσχυρότερη ἀπὸ τὸ δολλάριο!
Τί σοῦ κάναμε καὶ μᾶς καταράστηκες γιὰ νὰ φτάσουμε τὰ 300 δισεκατομμύρια εὐρὼ χρέη;
Ἀχρεῖε Παπαδόπουλε, ἀφοῦ ἔτρωγες μόνο τὸ φαγητό σου, στὸ τέλος δὲν εἶχες τίποτα νὰ ἀφήσης. Τὸ μόνο σου περιουσιακὸ στοιχεῖο ἦταν ἡ στολή σου!
Καὶ ἀντὶ νὰ τὴν δωρίσης, τρομάρα σου, στὸ κράτος, εἶχες ζητήσει νὰ σὲ θάψουν μὲ αὐτήν!
Ἐκεῖνο ποὺ δὲν κατάλαβα εἶναι γιατί ξεκίνησες τὴν ἱστορία νὰ βγάλης τὰ πετρέλαια στὸν Πρῖνο καὶ ξεκίνησες νὰ μᾶς βάζης σὲ περιπέτειες μὲ τοὺς καλούς μας γείτονες τοὺς Τούρκους.
Μιὰ χαρὰ δὲν κοιμόμασταν ἥσυχοι; Ἤθελες νὰ μᾶς κάνης παραγωγοὺς πετρελαίου σὰν τοὺς ἀραπάδες;
Τὰ ἐργοστάσια ἐνέργειας ποὺ κατασκεύασες -π.χ. στὴν Πτολεμαΐδα ἢ στοὺς Φιλίππους- ποὺ τὰ ἔφτειαξες μάλιστα μὲ τοὺς Ρώσσους κομμουνιστές, γιὰ ποιόν λόγο τὰ ἔκανες;
Σώνει καὶ καλὰ νὰ καταργήσης ὅλες τὶς λάμπες πετρελαίου στὰ χωριὰ καὶ νὰ γεμίσης στύλους καὶ καλώδια ὅλη τὴν ὕπαιθρο! Βρὲ μανία.
Χώρια τὰ στάδια ἀθλητισμοῦ σὲ ὅλη τὴν χώρα. Ἄκου λέει «κάθε πόλις καὶ στάδιο, κάθε χωριὸ καὶ γυμναστήριο»! Ἄσχημα περνάει τώρα ἡ νεολαία πίνοντας φραπέδες στὶς καφετέριες;
Βρὲ ἄχρηστε, ἀναχρονιστικὲ ἀντιδημοκράτη, ποιός σοῦ εἶπε ὅτι ἤθελα νὰ μπορῶ νὰ κοιμᾶμαι μὲ τὴν πόρτα ἀνοιχτὴ καὶ νὰ μὴ φοβᾶμαι μὴ μπῆ κανένας μέσα τὸ βράδυ γιὰ πλιάτσικο;
Ἀκοῦς ἐκεῖ νὰ μοῦ κάνη κουμάντο στὸν ἂν θὰ ἀμπαρώσω τὴν πόρτα μου ἢ ὄχι… Ποιός σοῦ εἶπε ὅτι ἤθελα νὰ νοιώθω ἀσφαλὴς ρὲ παλιοφασίστα;
Τέλος, σιχαμερὲ φασίστα, ἀντὶ νὰ κάνης μνημεῖα γιὰ τὸν Ζαχαριάδη καὶ ὅλα τὰ καλὰ παιδιά, ποὺ πάλεψαν νὰ μὴν ὑπάρχη Ἕλληνας πάνω ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο, ἐσὺ τοὺς ἔστειλες ἐξορία καὶ ἀκύρωσες ὅλα τὰ σχέδιά τους ποὺ θὰ μᾶς ἔκαναν ἕνα ὄμορφο παράδεισο μὲ κολεχτίβες καὶ κολχόζ, ὅπως τὰ κατάφεραν οἱ εὐτυχισμένοι γείτονές μας οἱ Βούλγαροι, οἱ Ἀλβανοί, οἱ Ρουμάνοι καὶ λοιποὶ τυχεροὶ τῶν Ἀνατολικῶν χωρῶν, ποὺ εἰσπράττουν τώρα τόσο συνάλλαγμα ἀπὸ τὰ ἐργαζόμενα κορίτσια τους στὸ ἐξωτερικό, ἐνῷ οἱ δικοί μας ἐπιστρέφοντας πῆραν συντάξεις καὶ τοὺς κοροϊδεύουν. Ἀλλὰ μετὰ τὴν γκέλα τοῦ πολέμου τοῦ Γιὸμ Κιπούρ, πλήγωσες ἀνεπανόρθωτα τοὺς φίλους μου τοὺς Ἰσραηλῖτες.
Ἀκοῦς ἐκεῖ νὰ μὴ δώσης διευκολύνσεις στοὺς Ἀμερικάνους καὶ τοὺς Ἑβραίους γιὰ χάρι τῶν Ἀράβων, ποὺ μᾶς ἔπαιρναν ὅλο τὸ ἑλληνικὸ τσιμέντο γιὰ τὰ ἔργα τους σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ὅλοι οἱ πολῖτες καὶ τὸ κράτος ἐδῶ ἔκτιζαν καὶ τὰ τσιμεντάδικά μας εἶχαν τρελλαθῆ στὴν δουλειά;
Εὐτυχῶς ποὺ μετὰ τὰ πούλησε ἡ Νέα Δημοκρατία στοὺς ξένους -ἀφοῦ τὸ ΠΑΣΟΚ πρῶτα τά… κοινωνικοποίησε καὶ τὰ ἔκανε ζημιογόνα– καὶ τώρα ἐπὶ τέλους ἔτσι ἡσυχάσαμε!
Δὲν ντρέπεσαι βρὲ ἄθλιε ἐχθρὲ τῆς Δημοκρατίας;
Μᾶς στέρησες ἕνα ἀπὸ τὰ βασικότερα ἀνθρώπινα δικαιώματα· νὰ τραγουδᾶμε 14 τραγούδια τοῦ Θεοδωράκη. Ξέρεις τί ψυχολογικὰ τραύματα μᾶς προκάλεσε ἐκείνη ἡ ἀπαγόρευσις; Τραύματα βαθειὰ ποὺ δὲν ἔχουν ἐπουλωθῆ ἀκόμη!
Ὅλα αὐτὰ τὰ γράφω διότι μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια ἐξακολουθῶ νὰ ἀκούω τὸν ἔξαλλο τὸν γείτονά μου, πού μὲ πρήζει καὶ φωνάζει κάθε τέτοια μέρα «ΖΗΤΩ Η 21 AΠΡΙΛΙΟΥ!»
Βαρέθηκα νὰ ἀκούω συνεχῶς «Ποῦ εἶσαι Παπαδόπουλε…» ὅταν πέφτω στὰ μπλόκα τῆς Ἐθνικῆς ὁδοῦ ὅπου διάφορες κοινωνικὲς ὁμάδες ἀγροτῶν, ποδοσφαιρόφιλων καὶ ἄλλων διαμαρτυρομένων ἀνθρώπων ἀσκοῦν τὸ δημοκρατικό τους δικαίωμα –πάντοτε ὑπὸ τὴν προστασία τῆς ἀστυνομίας– καὶ σταματοῦν τὴν κυκλοφορία, καθὼς καὶ κάθε φορά, ὅταν βρίσκωμαι στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν ὅπου φιλήσυχοι πολῖτες ἐκφράζουν πολιτισμένα καὶ εἰρηνικὰ τὴν ἀγανάκτησί τους γιὰ τὶς ἀδικίες σὲ βάρος τους, ἔχοντας ἐπὶ πλέον παράλληλα τὴν εὐθύνη νὰ προστατεύσουν τὰ καταστήματα, τοὺς ἐργαζομένους καὶ τοὺς περαστικοὺς ἀπὸ τοὺς προβοκάτορες φασίστες ποὺ σπᾶνε, καῖνε καὶ καταστρέφουν τὰ πάντα.
Ἄσε καὶ αὐτοὺς τοὺς ταξιτζῆδες ποὺ εἶναι ὅλοι τους πρώην χαφιέδες τῆς Ἀσφαλείας. Οὔστ, Φασισταριά!
Ἐγὼ εἶμαι Δημοκράτης ρέ, καὶ ἂς πεινάω, καὶ ἂς μοῦ ἔχη βγάλει στὸ σφυρὶ ἡ Τράπεζα τὸ σπίτι, καὶ ἂς εἶμαι ἄνεργος καὶ ἐγὼ καὶ τὰ παιδιά μου καὶ ἂς ταλαιπωροῦμαι ὅποτε χρειαστῆ νὰ πάω στὰ νοσοκομεῖα καὶ ἂς κοιμᾶμαι κλειδαμπαρωμένος τὸ βράδυ μπὰς καὶ κάνη «ντοῦ» κανένας οἰκονομικὸς μετανάστης… ἀφοῦ βέβαια ἐνημερωθῶ πρῶτα ἀπὸ τὴν τηλεόρασι γιὰ τὶς κλοπές, τὶς κομπίνες καὶ τὶς μίζες τόσων καὶ τόσων πρώην ὑπουργῶν -πράσινων καὶ γαλάζιων– ποὺ οἱ ἄνθρωποι τί ἔκαναν τελικά;
Ἐξαργύρωσαν τοὺς κόπους καὶ τοὺς ἀγῶνες τους γιὰ τὴν ἑδραίωσι τῆς Δημοκρατίας μετὰ τὴν μεταπολίτευσι!
Λίγο τὸ ἔχεις αὐτό; Εἶμαι Δημοκράτης ρέ! Τ’ ἀκοῦς;
10/10/10
Στὸ πλευρὸ τοῦ ἀγωνιστοῦ δικηγόρου
Συνεχίζεται ὁ ἀγώνας τοῦ μαχίμου δικηγόρου Ἰ. Ἀνδριοπούλου. Γιὰ τὴν Τρίτη 12.10.2010 προσδιορίστηκαν οἱ συζητήσεις στὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας σχετικὰ μὲ τὴν Αἴτησι Ἀκυρώσεως κατὰ τῆς μαζικῆς ἀποδόσεως ἰθαγενείας καὶ ψήφου ἀλλοδαπῶν στὶς δημοτικὲς ἐκλογές.
Ἐνημερώνω τοὺς φίλους του ἱστολογίου, ὅτι ἔγινε δεκτὴ ἡ Αἴτησις Προτιμήσεως Ἡμερομηνίας Συζητήσεως http://syntagmagr.blogspot.com/2010/08/blog-post_11.html τῆς Αἰτήσεως Ἀκυρώσεως κατὰ μαζικῆς ἀποδόσεως ἰθαγενείας καὶ ψήφου ἀλλοδαπῶν στὶς δημοτικὲς ἐκλογὲς http://syntagmagr.blogspot.com/2010/08/blog-post.html καὶ ὅτι αὐτὴ προσδιορίστηκε γιὰ τὴν
Τρίτη 12 Ὀκτωβρίου 2010 καὶ ὥρα 09:30 στὴν Ἑπταμελῆ Σύνθεσι, λόγῳ σπουδαιότητος, τοῦ Δ' Τμήματος τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας.
Ἰωάννης Ἀνδριόπουλος
Πηγή: http://syntagmagr.blogspot.com/2010/09/12102010.html
7/10/10
Ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς δημότες τοῦ Μαραθῶνος
Μαραθωνίτισσες καὶ Μαραθωνῖτες,
Γνωρίζετε ὅτι στὶς ἐπικείμενες δημαρχιακὲς ἐκλογὲς δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας συμπολίτης μας ποὺ νὰ διεκδικῆ τὴν Δημαρχία Μαραθῶνος;
Γνωρίζετε ὅτι στὴν Νέα Μάκρη κατεβαίνουν 6 ἐκλογικοὶ συνδυασμοὶ καὶ στὸν Μαραθῶνα οὔτε ἕνας;
Γνωρίζετε ὅτι οἱ πολιτευτὲς τοῦ Δήμου μας δὲν εἶχαν τὸ σθένος νὰ διεκδικήσουν τὸ δημαρχιακὸ ἀξίωμα καὶ οἱ περισσότεροι ἔχουν προσκολληθῆ στοὺς ἐκλογικοὺς συνδυασμοὺς τῆς Νέας Μάκρης;
Μόλις πληροφορήθηκα τὰ πιὸ πάνω αἰσθάνθηκα πραγματικὰ μεγάλη ντροπή.
Δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ ἐνδοξώτερος Δῆμος τῆς Ἑλλάδος νὰ μὴ διαθέτη καταλλήλους ἀνθρώπους γιὰ νὰ διεκδικήσουν τὸ ἀξίωμα τοῦ Δημάρχου.
Ὅποια καὶ ὅποιος ἀπὸ τοὺς συνδημότες μου αἰσθάνεται τὴν ἴδια ντροπὴ καὶ θεωρεῖ ἀπαράδεκτη αὐτὴν τὴν κατάστασι, ἂς ἐπικοινωνήση ἀμέσως μαζί μου, γιὰ νὰ δοῦμε τί μποροῦμε νὰ κάνουμε.
Βεβαίως, ὁ χρόνος ποὺ διαθέτουμε εἶναι λίγος. Ἀλλά, ἐπειδὴ ποτὲ δὲν εἶναι ἀργά, ἂν μαζευτοῦμε ἀρκετοί, μποροῦμε νὰ καταρτίσουμε καὶ νὰ καταθέσουμε ἕνα ἐκλογικὸ συνδυασμὸ ἀπὸ ντόπιους μέχρι τὴν 17η Ὀκτωβρίου, ποὺ λήγει ἡ προθεσμία ὑποβολῆς ὑποψηφιοτήτων.
Δὲν ἰσχυρίζομαι, ὅτι μποροῦμε νὰ κερδίσουμε τὶς ἐκλογές, ἀλλά, τοὐλάχιστον, μποροῦμε νὰ κάνουμε μία ἀξιοπρεπῆ ἐμφάνισι, ἂν πολλοὶ συντοπίτες μας αἰσθανθοῦν τὴν ἴδια ντροπὴ καὶ βοηθήσουν τὴν προσπάθειά μας.
Τὸ δύσκολο εἶναι νὰ κάνουμε τὴν ἀρχή. Μετά, πολλὲς εὐχάριστες ἐκπλήξεις μποροῦν νὰ συμβοῦν. Γι’ αὐτό, μὴ χάνετε χρόνο καὶ ἐπικοινωνῆστε μαζί μου.
Ἄγγελος Βασιλειάδης
Χημικὸς Μηχανικός,
Περιβαλλοντολόγος,
πρ. Κυβερνήτης Ὀλυμπιακῆς
3/10/10
Ἡ «Μπουμπούκα» ἀρχηγὸς τοῦ ΛΑ.Ο.Σ.!!!
Ἡ ἄποψις ὅτι «στὸν ΛΑ.Ο.Σ. δὲν εἶναι ἀρχηγὸς ὁ Γιῶργος Καρατζαφέρης, ἀλλὰ ἡ «Μπουμπούκα», ἀνήκει στὸν δημοσιογράφο καὶ νομαρχιακὸ σύμβουλο Ἀθηνῶν (μὲ τὸ ψηφοδέλτιο τοῦ ΛΑ.Ο.Σ.) Βαγγέλη Παπαδόπουλο, ὁ ὁποῖος ὑποστηρίζει ὅτι μὲ τὸ βέτο τῆς συζύγου τοῦ Ἀδώνιδος Γεωργιάδου ἀποκλείστηκε ἀπὸ ὑποψήφιος ἀντιπεριφερειάρχης Ἀττικῆς. Ὁ δημοσιογράφος ἐξέφρασε τὴν πικρία του καὶ τὴν ὀργή του καὶ πνέει μένεα κατὰ τοῦ ΛΑ.Ο.Σ.
«Μόλις ἐπέστρεψα ἀπὸ ἕνα σύντομο ταξείδι στὴν Ἱσπανία, μὲ κάλεσε ὁ Γιῶργος Καρατζαφέρης γιὰ νὰ μοῦ ἀνακοινώση ὅτι ἄλλαξαν τὰ δεδομένα καὶ δὲν μπορεῖ νὰ σεβασθῆ τὸν λόγο καὶ τὴν ὑπόσχεσί του διότι ἔβαλε βέτο ὁ Ἄδωνις Γεωργιάδης.
«Μόλις ἐπέστρεψα ἀπὸ ἕνα σύντομο ταξείδι στὴν Ἱσπανία, μὲ κάλεσε ὁ Γιῶργος Καρατζαφέρης γιὰ νὰ μοῦ ἀνακοινώση ὅτι ἄλλαξαν τὰ δεδομένα καὶ δὲν μπορεῖ νὰ σεβασθῆ τὸν λόγο καὶ τὴν ὑπόσχεσί του διότι ἔβαλε βέτο ὁ Ἄδωνις Γεωργιάδης.
«Τί θέλεις; Νὰ χωρίσω μὲ τὴν γυναῖκα μου;», τοῦ εἶπε ὁ Ἄδωνις Γεωργιάδης».
«Δηλαδὴ πρόεδρος τοῦ ΛΑΟΣ δὲν εἶσαι ἐσύ; Ἢ τὸ κόμμα τὸ κυβερνάει ἡ Εὐγενία Μανωλίδου;», ἀπήντησα.
«Πὲς ὅτι θὲς ἀλλὰ δὲν γίνεται», κατέληξε ὁ πρόεδρος τοῦ ΛΑ.Ο.Σ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)